Het speelgoed ondergaat, een verandering van mijn tas? de Gruyter MULDER apen van PUROL KOLOM VOOR DE VROUW No. 3 De volkslippenstift assurantiekantoor alle verzekeringen en hypotheken Hoe verlichten wij onze huiskamer? EN BETERE WAAR EN TIEN PROCENT ALLEEN POKKEN - ALASTRUM - VACCINATIE Huidgenezing Burgerlijke Stand KIESPIJN?-^ FEUILLETON TWEEDE BLAD „DE VALLEI" VRIJDAG 22 JANUARI 1954 Een kind kan alleen maar werke lijk kind blijven, als men het ook als zodanig behandelt, maar het niet allerlei speelgoed wil opdrin gen, dat de wereld der ouderen imiteert. „Wie speelt er mee, met die mooie bal met zilveren strepen?" Dat was ons lied, als we vroeger een vriendinnetje gingen halen om mee te gaan ballen. Want er is geen spel, dat we met zoveel hartstocht hebben be oefend als het balspel. We verzonnen er talloze variaties op, we hielden wed strijden, kortom, die kleine ronde bal, die globe in de kinderhand, zorgde er voor, dat we ons geen moment van de dag verveelden. Dit speelgoed is van oudsher het werktuig van het kind geweest. Bijna alle andere instrumenten zijn stuk voor stuk nabootsingen van de grote-men- sen-wereld, maar de bol van rubber, van stof of van papier behoort tot het domein van het kind. Na de bal is de pop het geliefdste speelgoed, maar de beperking is hier al direct zeer groot, omdat de jongens een pop gewoonlijk ver beneden hun waar digheid achten. Bij hen komt dan de bouwdoos, welke evengoed als de pop vele wegen openlaat voor de ongebon den gang van de kinderfantasie. Steeds meer raken deze speelgoede ren echter in de verdrukking ten bate van de technische werktuigen, die er voor in de plaats komen. Auto's, die echt bestuurbaar zijn, miniatuur-naai machines, die heuselijk werken, raket ten, telefoons: het kind van tegenwoor dig mag er geen eigen wereldje meer op nahouden. De groten dringen het hun eigen vernuftige apparaten op, zorg vuldig nagemaakt met veel chroom en ze verbazen zich er over, als het kind zich op een gegeven ogenblik dodelijk loopt te vervelen. „Nu heb je pas zo'n mooie kinderscooter gehad, en nog ben je niet tevreden!" Neen, allicht niet, wat moet zo'n kind met zo'n scooter van over de honderd gulden over de straat jagen? Het rijdt immers alle avonduren, die ieder kind op elke straat kan vinden, voorbij? Na tuurlijk heeft het meisje niet genoeg aan de pop, die alles kan en zo prachtig is aangekleed. Het wil met een pop spelen en denken, dat die huilt en lacht op het moment, dat het in haar spel voorkomt. Techniek is een schoon ding, maar niet in de kinderkamer, daar houden we het maar liever op een bal en knikkers. Al jaren hebben we er naar uitgeke ken. Er zijn ogenblikken geweest, dat we het als ons diepste verlangen be schouwden, we hebben dagen van de diepste vertwijfeling meegemaakt, wan hopend aan de dag, dat het er ooit zou komen. Welk een moment vol glorie was het, toen wij het goede nieuws ver namen van de geboorte van: de volks lippenstift. Neen, in Nederland is het ding er nog niet, 'maar Onze naaste Oosterburen hebben het nu, en willicht dat het eens ons land zal overstromen, zoals de Volkswagens het hebben gedaan. Stelt u zich voor, met een volkswagen eerst naar een volksbadhuis, vandaar wat keuvelen in het volkspark en 's avonds, gewapend met een volks lippenstift naar het volkstheater. Ha, wie had dit ooit kunnen vermoe den? Weg met alle nonsens van ver gulde kokertjes, stiften van een halve meter lang, geparfumeerde kusjes en dergelijke frivoliteiten. Uniformiteit, daar houden we het op. Een degelijke stift zonder fratsen voor het volk. We kunnen ons hqel wel verzoenen met allerlei volkse ideeën. Ten slotte is het ook maar een illusie, dat de Volks wagen bechikbaar is voor de werkman, die 's morgens om 7 uur in de fabriek staat. Maar waarom nu zijn vrouw het kleine beetje romantiek ontnomen moet worden, die er hangt om de zoete be naming van haar lippenrood, is ons niet recht duidelijk. Iedere vrouw tracht toch haar persoonlijkheid te ac centueren door haar make-up, maar als nu iedereen dezelfde lippenstift gaat gebruiken met die stoere naam, dan gaan we aan die individualiteit twijfe len. We lopen warm vdor volksbadhuizen en -parken, we zouden dolgraag een Volkswagen willen hebben. Maar een volkslippenstift? Nooit!! KERKEWIJK 167 TEL. «60 VEENENDAAL Zo lang er kunstmatige verlichting be staat heeft men getracht te komen tot een ideale lichtverdeling in de ruimten, waarin men leeft. Over de laatste expe rimenten op dit gebied wordt U hier naast iets verteld. Het is maar een kwestie van een knopje omdraaien en de kamer is ver licht, hetzij door een eenvoudige pla fonnière, een gezellige 'hanglamp, een druk bewerkte kroon of een glimmend stalen stang met een metalen kap. De mogelijkheden zijn vele, maar nog steeds is men niet gekomen tot een ideale oplossing van het verlichtings probleem. Immers, in welk vertrek men ook komt, er zijn vrijwel altijd schadu wen, of donkere hoeken, die beter niet aanwezig hadden kunnen zijn. Een uit zondering hierop maakt het vertrek, dat is verlicht door middel van TL- buizen, maar door het blauwige licht, dat deze buizen geven, ziet men ze ge woonlijk liever in een kantoorruimte of in een studeervertrek, dan in de woon kamer, waar het warme, gele licht wordt geprefereerd. Daarom is men het thans gaan zoeken in de vorm van de lampen en niet in de verlichting zelf om te geraken tot het hoogste nuttige effect, waarbij aan de gezelligheid en aan de sfeer geen af breuk wordt gedaan. Er zijn binnen huisarchitecten en „verlichtingsmen sen", die in het midden van de kamer, of daar, waar zich de grote tafel bevindt, een lange buis tegen het plafond beves tigen. Daaraan komen in de volle leng te op regelmatige afstanden vier of Heeft f 22,50 gekost en dat mag iedereen weten! Gekocht van het geld van De Gruyter's cassabons. Ik heb er niets voor gedaan en niets voor gelaten. Die cassabons komen van zelf als je klant bent. De Gruyter geeft korting op alle artikelen, behalve suiker, zout, soda. Wissel de cassabons tn wanneer U wilt. Bewaar ze zolang U wilt. Hoe groter het bedrag wordt, te meer plezier hebt U ervan. _540107. meer lampen te hangen. Van die dood gewone lampen met een kap, waardoor dus de idee van huiskamerverlichting blijft behouden, maar men een betere spreiding van het licht krijgt. Met deze vorm van verlichting dient men echter voorzichtig te zijn: valt de kap al te streng uit, dan zal het geheel eentonig, strak en kantoorachtig aan doen. Een nog groter rendement dan het vorige ontwerp leverde de gegolfde staaf op, die hangt ter hoogte van de plaats, waar zich anders de kap zou be vinden. Aan deze staaf wordt in elke buiging een lamp bevestigd met een trechtervormige kap, waarvan de eerste naar links, de vierde naar weer naar rechts, enz. Ook dit instrument wordt aangebracht in dat deel van het ver trek, waar men eet, naait, handwerkt, schrijft, kortom waar het hele gezin zich gewoonlijk verenigt. Wanneer men nog wat huiverig is van deze nieuwigheden, die natuurlijk kost baarder van installatie zijn dan gewone hanglampen, kan men zich bepalen tot de lamp, die een houten arm heeft, waaraan een koord of een staaf is be- /estigd en welke aan het uiteinde een grote mat- of melkglazen ballon heeft, hetgeen dus neerkomt op een vergrote, laaghangende plafonnière. Ook hier is de lichtspreiding beter dan bij de zij den, perkamenten en papieren kappen, maar het licht is ook scheller. Hetzelfde kan gezegd worden van de moderne versie van de leeslamp: een langwerpige, metalen half gebogen plaat, waar van onderen het licht vrije lijk uitstroomt. Practisch zijn deze verlichtingsorna menten zeker, maar of de Nederlandse huisvrouw er snel toe zal overgaan, om haar knusse schemerlampen en vrien delijke zijden kappen te verloochenen voor deze nuchtere lichtbronnen, be twijfelt men ten zeerste. MARIANNE VAN LOON (Vervolg van pag. 1) inenting. Aanvankelijk werd hierop niet veel acht geslagen, maar toen men enige jaren later tot de conclusie was gekomen, dat hij het bij het rechte eind had en dat het inenten van personen met koepokken (de z.g. vaccinia) wel degelijk een immuniteit t.o.v. echte pokken en Alastrim geeft, werd er op grote schaal begonnen met het vacci neren. De resultaten waren geweldig. Epidemieën werden aanmerkelijk zeld zamer in die streken waar de bevolking goed geimmuniseerd was en bij zo juist besmette personen, die nog snel werden ingeënt, verliep de ziekte veel milder en zelden dodelijk. Maar het vaccineren bleek ook zijn gevaren te hebben. Encephalitis was vaak een dodelijk gevolg. Dit is dan ook de reden geweest, waarom de vacci natieplicht in ons land in 1929 werd af geschaft en er sindsdien vele kinderen ongevaccineerd zijn opgegroeid. Deze jonge mensen, die overal in ons land in de meest verschillende bedrijven werk zaam zijn, zijn alle voor 100 °/o vatbaar zowel voor pokken als Alastrim. En wat nog erger is, ze zijn dan natuurlijk ook zeer besmettelijk en kunnen de ziekte gemakkelijk weer op anderen overbren gen, wat in een dicht bevolkt en slecht gevaccineerd land als Nederland (in 1951 bleek in Tilburg, dat van iedere 7 vol wassen personen er 1 nog nooit was in geënt!) wel heel gemakkelijk is. Tegenwoordig weet men, dat het ge vaar voor encephalitis eigenlijk alleen maar bestaat, wanneer de eerste inen ting later dan het eerste levensjaar ge schiedt. Daarom is het juist nu ook weer zo verschrikkelijk moeilijk. Want alle personen, die in contact gekomen zijn met een Alastrim-patiënt en die eerder dan twee jaar geleden geënt werden, be horen opnieuw ingeënt te worden. Dan krijgen ze de ziekte zeker niet en ze zijn ook niet besmettelijk voor hun omge ving. Maar die mensen, wier ouders zo „verstandig" waren, dat ze hun kinde ren niet lieten vaccineren, lopen of het risico dat ze ook ziek worden, of ze moeten zich aan een nog groter gevaar bloot stellen, n.l. de eerste vaccinatie. En voor dit laatste durft niemand de verantwoording te dragen. Dus komt het er op neer, dat ze binnen 10 dagen na het contact met de patiënt in qua rantaine moeten om daar te wachten op de Alastrim die ze haast zeker zullen krijgen. (Nadruk verboden) ARTS. Huidzuiverheid - Huidgezondheid VEENENDAAL Ondertrouwd: Gerrit Achterberg, 31 jaar en Christina Steffers, 31 jaar. Geboren: Alida, d. v. F. van Gent en W. van de Zandschulp; Geertrui, d. van J. C. Prins en G. Reede; Gijsbert Ger rit, z. v. L. Roest en H. van de Lust- graaf; Johan, z. v. J. Nijhoff en W. G. Stegeman; Clazina, d. v. C. N. Harde man en C. Ploeg; Anna, d. v. J. van den Berg en B. van Dijk; Gerritje Brandina, d. v. G. IJ. Demoet en C. J. Merlijn. Overleden: Alida Anthonia Turke steen, 82 jaar en 6 maanden, wed. C. v. d. Poel; Johannes Turkesteen, 85 jaar en 6 maanden, wedn. van. B. van Koten; Jannetje van Stempvoort, 92 jaar, wed. van J. Middelhoven. GELD. VEENENDAAL EN EDERVEEN Ondertrouwd: J. B. van Ginkel en A. van Doorn; C. Rosendaal en A. E. Haan- schoten. Geboren: Jan z. v. M. Nap en E. van Essen; Evert, z. v. W. van de Boven- kamp 'en G. G. Holleman. Overleden: Geertruida Johanna Vee- nendaal, 88 jaar; Jannetje van Stemp voort, 92 jaar, wed. van J. Middelhover. RHENEN Geboren: Jantje, d. van J. van Willi gen en C. J. H. van de Brug, Vreewijk straat 10; Nelis, z. van J. C. Wildeman en G. van Veenendaal, Franseweg 17: Anton ,z. van J. C. van Willigen en A B. Meurs, Kerkplein 4; Lieuwe, z. vat P. J. Schot en L. van der Ploeg, Domi neesbergweg 28; Medard Gerlof, z. vat G. Mulder en G. van den Heuvel, Ede Aaltje, d. van D. Duis en J. A. Agter Meidoornlaan 11; Dorothea Johanna, c van A. G. Nouris en A. Geven, woon wagenkamp. Overleden: Johan van Stokkum, maanden, Wilhelminastraat 34; Marti nus van Maurik, 63 jaar, ongehuwd Koningin Elisabethplantsoen 7. AMERONGEN Ondertrouwd: Hendrikus Kamphors'. 34 jaar en Petronella Donkelaar, 30 jaat Getrouwd: Willem van de Kolk, 3 jaar en Arnolda Merlijn, 37 jaar. ONDERHOUD UW UURWERKEN! Het behoud van Uw uurwerk, is he' te laten repareren alleen door goed' vakmensen, die ook uitsluitend di originele onderdelen zullen gebruiker. Horlogerie D. v. d. VELDE, Zandstraa 91 heeft de beschikking over beide Men heeft daar de beschikking ove een vrijwel complete sortering onder delen van de meest uiteenlopende mer ken, zodat U er van verzekerd kunt zij- dat Uw uurwerk op de juiste wijze wordt behandeld. (Ingez. mededeling Mijnhardt Kiespijnpoeders. Doos 50 ct. Mijnhardt Hoofdpijnpoeders. Doos 50 ct. BIGGENMARKT Op de Veenendaalse biggenmark' waren Dinsdag 75 biggen aangevoerd De handel was matig. Prijzen van 32.- tot 44.- per stuk. 10) Des dokter dochter zat in de toneel club en aangezien in heel Breeck be kend was dat in de dokterswoning vrouw en dochter onbetwist de scepter zwaaiden, begreep Korstiaan wel dat de goede dokter Rademakers zelfs geen schijn van kan had gehad om het Gou den Leeuw-plan aan te vallen, laat staan de kop in te drukken. Je weet, Van Vueren, de jongelui zien die dingen anders. Wij ouderen ra ken gehecht aan ehnou ja, aan de traditie en zo. Wij weten niet beter of het Nut en het Wapen, dat is feitelijk één. Hier zijn we altijd thuis geweest en haastte hij zich er bij te voegen hier willen we ook blijven. Je moet maar denken, dat het de uitzondering is, die de regel bevestigt. Ja, ja, knikte Korstiaan. Hij begreep het wel. Kijk es Van Vueren zei meneer Van Houtigehage, de voorzitter van de zangvereniging „Kunst Veredelt" voor zo'n groot werk als we nu hebben, is jouw zaal te klein. Er is geen plaats voor een orkest en ook de acoustiek is niet je dat, als je begrijpt wat ik be doel. Als de heren denken dat ze aan de overkant beter terecht kunnen, zei Korstiaan kalm dan zal ik er niets van zeggen. Ik hèb er trouwens niets van gezegd. Nee, dat weet ik wel, dat weet ik wel, maar daarom wou ik 't juist even zeggen. Even toelichten, snap je. Wij zijn alle jaren nog bij jou geweest en we hopen bij je te blijven, maar we hebben nu een oratorium onderhanden ter ge legenheid van het jubileum en je snapt Ik zelf heb me er met hand en tand tegen verzet, maar de rest van het bestuur was er vlak vóór.... er staat trouwens een pracht van een vleugel, dan hoeven we die niet meer uit Vier houten te laten komen, dat scheelt je zó 'n vijftig gulden, enfin, je snapt.... Korstiaan van Vueren snapte het. En hij las in de krant dat het cultu rele leven in Breeck op een hoger plan was gekomen en dat verbeterde zalen- accomodatie nu ook de verenigingen in staat stelde tot hogere prestaties. Marian snapte het al lang. En ze zei het haar vader ook. Onom wonden. U hebt het zeker al gezien zei ze scherp langzaam maar zeker trekt alles op De Gouden Leeuw aan. Als nu het Nut, dat hier kind aan huis was, daar al toneeluitvoeringen gaat geven, wanneer ze van de zang daar uitvoerin gen houden, wat houden we dan over? Een paar vergaderingen, een paar le zingen, en enkele bruiloft. We krijgen hier straks de kleinere verenigingen, de visclub en zo, die hier vroeger niet kwamen, en we zullen nog blij moeten zijn als ze komen. De zaak gaat achter uit zo hard als 'n paar maar lopen kan, en u doet er niets tegen. Nieuwe bezems vegen schoon zei Korstiaan koppig we zullen wel eens zien. We zullen wel eens zien Marian vergat bijna dat ze tegen haar vader sprak ja, we zullen zeker wel eens zien. Als we dan tenminste nog iets zien kunnen, door onze tranen heen. Vader, waarom doet u niet wat? Waarom mo derniseert u de boel niet? Waarom gaat u niet concurreren met.... hem daar aan de overkant? Tweehonderd jaar antwoordde Korstiaan rustig bestaat Het Wapen van Breeck. Mijn vader en mijn groot vader hebben er een boterham in ver diend. Het zal mijn tijd nog wel uitdu- ren. De mensen lopen altijd naar wat nieuws. Het zal uw tijd wel uitduren, dat hopen we tenminste. Maar ik dan? Later kun je toch doen wat je wilt? Als er dan nog wat te doen valt ze had zich omgedraaid en was wegge- v\\ vV 1 HUURVERHOGING! Dat is erg gelukkig maar dat de prijs van REM IA margarine niet verhoogd is! gaan. Ze beet op haar onderlip om niet te huilen. Want 't was om te huilen, wanneer je zo'n prachtige, oude zaak als Het Wapen langzaam maar zeker ten onder zag gaan. Alles trok naar De Gouden Leeuw. Des zomers zaten er toeristen op het terras. Een enkele liefhebber kwam naar het oude café om daar rustig wat te zitten. De oude klantjes bleven de zaak trouw, die vonden het te romme lig en te modern in De Gouden Leeuw. De jongelui kwamen al lang niet meer in Het Wapen. Korstiaan van Vueren kreeg nog andere bezoekers dan meneer Van Hou tigehage en dokter Rademakers. Op een goede morgen kwam meneer Van Mechelen binnenlopen. Meneer Van Mechelen was het hoofd van de firma die reeds tientallen jaren leverde aan Korstiaan Van Vueren. Die relatie stond zo vast als een huis, reizi gers van andere firma's kregen zelfs geen kans. Iedere week ging Marian voor haar vader naar Vierhouten om te bestellen. Aan het eind van iedere maand kwam de kwitantieloper, die prompt met acht dagen zijn geld kreeg. Zo was het jaren en jaren gegaan. Wanneer meneer Van Mechelen al eens aan kwam, was dat om de oude vriend schap weer eens op te halen. Met uitgestrekte hand kwam hij op Korstiaan toe. Sjonge, Kors, blij je weer eens te zien man. Ik moest in Breeck zijn en ik dacht: laat ik es kijken hoe die ouwe Kors het maakt. Hoe is het met je doch ter? Ah, dat hoef ik niet eens te vra gen, de schoonste maagd van heel Breeck! Marian fronste het voorhoofd bij die luidruchtige begroeting. De hartelijkheid van meneer Van Mechelen, dat voelde ze intuïtief aan, had iets gemaakts. Zorg vervulde haar hart. Ze wist precies hoe de zaken stonden. Zou Van Mechelen Er werd heen en weer gepraat (geen woord over De Gouden Leeuw) en na allerlei koetjes en kalfjes de revue te hebben laten passeren, zei meneer Van Mechelen opeens: Kors, ik wou es even vertrouwelijk met je praten. Kun nen we even in de kamer gaan? Natuurlijk zei Van Vueren, Marian, hou jij de zaak in 't oog?' Binnen viel de opgewekte hartelijk heid als een kleed van de bezoeker af. Zijn gezicht stond zorgelijk, hij wreef zich onophoudelijk in de handen en staarde voor zich uit als wist hij niet waarover te beginnen. En opeens viel hij, zoals meer ge beurt met goedhartige mensen, die zich van een onaangename taak moesten kwijten, met de deur in huis. 't Gaat niet zo best de laatste tijd Kors? Van Vueren keek hem aan met die onpersoonlijke, afwerende blik, die hij steeds vaker aannam en hij vroeg koeltjes: Hoezo? O, ik dacht maar zo? Ik dacht eigenlijk.... nou ja, met zo'n concur rent aan de overkant, dat gaat je toch niet in je kouwe kleren zitten, wat? Je moet leven en laten leven vond Korstiaan. Als je er zelf 't leven maar niet bij inschiet, haha! lachte Van Mechelen, maar zijn lach klonk niet van harte. Hij staarde door het raam, wreef zich weer in de handen, verwenste inwendig Kor stiaan om zijn weinig toeschietelijke houding en sneed toen het netelige onderwerp aan. Kijk es, Kors, wij doen nou al heel lang zaken, niet? Zelfs al toen je vader hier in zat, leverden wij aan hem. Ik hoop, altijd naar genoegen. Altijd naar genoegen bevestigde Korstiaan. En wij, van onze kant, hadden ook nooit te klagen ging Van Mechelen voort geen chicanes, altijd prompt 05 tijd betalen. Hij zweeg en ging verzitten. Kor stiaan staarde, onbewogen, als altijd. En dat is nou juist waar ik voo kom, Kors. Ik dacht al, dat je een boodschaj had stelde Van Vueren vast. Nou jalaten we geen spijker: op laag water zoeken Van Mecheler maakte zich een beetje kwaad, had eer beetje meer tegemoetkomendheid ver wacht. Je weet zelf opperbest hoe d zaken staan, Kors. Altijd prompt o; tijd kregen we onze wissel gehonoreerd Daar kon je om te zeggen de klok o; gelijk zetten. En dat is ehde laai ste tijd wel een beetje eh.... ver anderd, Kors. Van Mechelen vond het ellendig, hie over deze dingen te praten. Hij zelf ha< ook wel gemerkt dat bij Van Vuerer alles niet zo liep als vroeger. Hij ha< het van zich afgeschoven, gedacht da het wel los zou lopen. Maar onlangs me zijn procuratiehouder het crediteuren lijstje doornemend, had die met zijr potlood getikt op het bedrag dat achte- de naam Van Vueren stond. Met uw verlof.daar mag u we eens op letten, meneer. Vroeger wer< er met de maand betaald, nu staat er a van drie maanden. Och, van Vueren had hij me; een afwerend gebaar gezegd die i er altijd goed voor. Geweest, bedoelt u vulde d< procuratiehouder beleefd maar scherj aan. Juist omdat hij vroeger zo goet was, valt het nu zo op dat Nou ja, wat zijn drie maanden? li wou dat we niet één klant hadden di langer dan drie maanden bij ons in krijt stond! had hij quasi on verschil lig gezegd. Zó hoog is het bedraf toch niet! (Wordt vervolgd).

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1954 | | pagina 3