Wij gaan verhuizen Wat zegje van mijn behaaglijke warmte? de Gruyter DAM PO KOLOM VOOR DE VROUW m fi tp ^LOapen van ^Breeck TWEEDE BLAD „DE VALLEI' VRIJDAG 5 FEBRUARI 1954 Een appeltje voor de dorst EN BETERE WAAR EN TIEN PROCENT ALLEEN Het naadje van de kous Burgerlijke Stand KOU. GRIEP, No. 5 „Verhuizen kost bedstro", zeiden onze grootmoeders. Tegenwoordig komt het iets duurder; het heeft meer weg van een faillissement. Mensen, die inwonen, kennen geen groter zaligheid dan een eigen huis te hebben, een eigen huurhuis, wel te ver staan. Mensen, die al van lang voor de oorlog in dezelfde woning zitten en er eigenlijk aan alle kanten uitbotten, we ten niets mooiers te bedenken dan te verhuizen naar een ander appartement. Welnu, al deze genen, bezint eer gij begint, want wij zijn verhuisd! We wa ren niet inwonend, de ruimte was voor ons groot genoeg, we hadden het vol komen naar ons zin, maar, wat wilt ge, het hoofd van het gezin kreeg een func tie in een andere plaats en dus pakten uw Marianne van Loon en haar dier bare een week lang alles wat los en vast was, in, tot ze ten slotte geen kopjes meer overhielden om uit te drinken en gelaten op de verhuiswagen gingen zitten wachten. Het was een ruiling, en om het zo voordelig mogelijk te doen, zou de ver huizer eerst het hebben en houden in laden van degene, die met ons ruilde, vervolgens zou hij naar ons rijden, het bovengenoemde hebben en houden uit pakken en het onze in de wagen stuwen om daarmee snel henen te rijden. Aldus geschiedde. Ik zal u het verhaal besparen over de pech, die de verhuiswagen onder weg kreeg, waardoor hij eerst om zeven uur 's avonds, toen het aardedonker was geworden, arriveerde, over de electri- ciën, die meende dat hij pas drie dagen later was besteld en na veel moeite be reid was om een noodverlichting aan te brengen, zodat we de spulletjes in huis konden brengen, die de verhuizers zo lang op straat hadden gezet, over de schoorsteenveger, die die dag al drie keer was geweest en tenslotte zijn leven in de duistere nacht op het dak waag de, ten einde de schoorsteen te vegen. Neen, daarvan ga ik u allemaal niets vertellen. Het zou te eentonig en te naargeestig worden. Het zal voldoende zijn even te ver melden, dat we precies een maand in de rommel hebben gezeten, voordat er iets ging gebeuren, want het huis moest opgeknapt worden om de doodeenvou dige reden, dat er sedert de bouw in 1936 niets meer aan gedaan was, afgezien dan van de zeven soorten behangsels, die over elkaar op de muren gekleefd zaten. Na die maand dan kwamen de eerste werklieden om de stand van zaken eens op te nemen. Ze trokken bedenkelijke gezichten, verklaarden, dat het niet zou meevallen, verdwenen weer en kwamen na een week terug, welke zij hadden doorgebracht, met het becijferen, van wat het allemaal ging kosten en hoe lang het zou duren. Ik zal geen getallen noemen, want die hebben ons drie sla peloze nachten bezorgd en het zou de moed te veel ontnemen bij degenen, die verhuisplannen mochten hebben. Daarna gingen ze de plafonds afbik- ken, de muren afscheuren, de verf af branden, de ramen inzetten, de gootsteen vernieuwen, de bril van het closet er op schroeven, drie lekkages maken, vier muren repareren, de sloten van de deu ren in orde maken, witten, grondverven, behangen en aflakken. Tntussen bleek de gasverwarming zeer onvoldoende te zijn voor de kamer op het Noordoosten met aan twee kanten glas. De gashaard werd dus verplaatst naar een andere kamer, waarvoor drie vloeren moesten worden opengebroken en er kwam een nieuwe haardkachel. De vloerbedekknig was tot op de draad toe versleten en tot slot van het festijn zak ten we gezamenlijk door onze enige fau teuil. Verbaasd het u, dat we eenparig heb ben besloten om nooit meer te verhui zen, al moesten we daarvoor de functie van president van Frankrijk afwijzen? Verhuizen in deze tijd kun je maar één keer in je leven doen: daarna ben je voorgoed failliet! Tot de gezondste vruchten, welke wij kennen, behoort zeker de ap pel. Het is maar net, wat u prefe reert, een rauwe appel, zoete most of een Elzasser appelpudding: ze smaken alle drie lekker! Appelen zijn een ideale fruitsoort. Een groot gedeelte van het jaar, als alle andere vruchten ons in de steek laten, kan men van de appel profiteren; hij is heerlijk van smaak, bijzonder gezond en niet overdreven duur. Allemaal facto ren, die meegelden in de Nederlandse huishouding. Appelen hebben een zeer hoog gehalte aan vitaminen en mineralen, ze zijn uit stekend geschikt om het evenwicht op peil te houden tussen de zuren en de ba sen in de voeding en wie dagelijks een rauwe, geraspte appel eet, zal merk- |waardig weinig darmstoornissen onder vinden. Dit laatste schrijft men dan toe aan de pectine, een geleiachtige stof, die de darminhoud de vereiste samenhang geeft. De huisvrouw, die appels in rauwe vorm verwerkt, zal echter ervaren, dat ze spoedig bruin worden, hetgeen te wijten is aan een vernietigingsproces van de vitamine C. Om dit ten behoeve van de gezondheid en het aanzien vay de gerechten te voorkomen, moet men door het rauwe-appelgerecht enkele druppels citroen roeren, hetgeen, de oxydatie tegengaat. Een appelproduct, dat wel van ganser harte kan worden aanbevolen, is de appelmost. Deze drank wordt bereid volgens een procédé, waarin men de natuur volkomen de natuur heeft gela ten. Er is dus geen suiker bij gevoegd en men heeft niet de kleur of de smaak opgehaald door allerlei chemische mid delen. Het sap is niet gesteriliseerd of gepasteuriseerd, er is geen overmatige hitte bij te pas gekomen en de vitami nen. die op die manier anders vernie tigd zouden zijn, blijven volkomen in tact. Meer nog dan klontjes suiker heeft de zoete appelmost de eigenschap zeer snel te verkwikken en te verfrissen bij grote vermoeidheid. In Zwitserland, het land van de sportieven. heeft men dat sl lang door en het resultaat is dan ook. dat men daar het sap niet meer in hal- ve-literflesjes verpakt, maar in grote mandflessen, zodat men altijd voorzien is van de nodige hoeveelheid zoete most. Zoals bij de meeste groenten en vruchten is het zonneklaar, dat de appel het best, voldoet, wat de gezondheid be treft, in rauwe toestand, waarbij de most eveneens als „rauw" te beschou wen is. Dat wil echter niet zeggen, dat men geen heerlijke gerechten kent. waarin appels gemoesd, gekookt, in elk Ik hoef niet op brandstof te, be zuinigen, want ik heb ieder jaar minstens 50 gulden kolengeld van De Gruyter's cassabons. Zonder dat ik er iets voor doe of iets voor laat! Die cassabons komen vanzelf! De Gruyter geelt korting op alle artikelen, behalve suiker, zout, soda. Wissel de cassabons in wanneer U wilt. Bewaar ze zolang U wilt. Hoe groter het bedrag wordt, des te meer plezier hebt 0 ervan. -540211. geval niet rauw, voorkomen. Het vol gende recept, dat uit de Elzas komt, le vert hiervoor al de bewijzen: Appelpudding Een pond zachtzure appelen, 400 gram suiker, yoghurt of vanillesaus, aman delen. De appel schillen en schoonmaken, in kleine stukjes snijden of raspen. Daar na voegt men de suiker er bij en laat het mengsel een uur zachtjes koken. In het begin, tot de brei zacht geworden is, houdt men het deksel op de pan, daar na neemt men dat er af en laat men de massa indikken. Ten slotte giet men de pudding in een vorm en laat haar koud worden, liefst tot de volgende dag. Als men de pudding heeft gestort, steekt men er hier en daar amandelen irr èïi strooit er nog wat gepelde en gehakte noten langs. In een aparte schaal of kom presenteert men er yoghurt of va nillesaus bij. Tot het tederst gekoesterd bezit van de vrouw behoren haar kousen. Met een oneindig geduld worden ze uitgezocht, met onmiskenbare trots worden ze ge toond en daarnaworden ze behan deld, of ze van staal zijn. Zeker, niet opzettelijk, maar des ondanks krijgen die ragfijne zijde en de waterdunne nylon veel meer te verdra gen. dan goed voor hen is. Om de elasticiteit van nylon en van zijde te handhaven is het absoluut nood zakelijk, dat men voor het naar bed gaan de kousen even spoelt. Nu is er bepaald niets zo vervelend dan, als men een verschrikkelijke zin heeft om één, twee, drie onder de wol te kruipen, eerst nog allerlei karweitjes te moeten op knappen. Ter wille van de portemon- naie, ter besparing van onnodig stop werk en ten gerieve van uw eigen ver schijning (gewassen kousen spannen be ter dan ongewassen): haalt de kousen 's avonds snel even door het water, of, begin bij het ontkleden met de kousen en zet ze meteen te weken in lauw wa ter; zijn de kousen erg onfris dan in lauw water met wat zout (ongeveer anderhalve eetlepel op vijf liter). Voor dat men echter één vinger uitsteekt naar welke kous dan ook, heeft men alle rin gen, armbanden, horloges en wat dies meer zij afgelegd, want niets is verra derlijker dan deze instrumenten, waar aan altijd een haakje zit. Met spoelen in lauw water komt men er echter niet altijd. Als men de kousen een paar keer heeft gedragen, moeten ze in een lauw sopje terecht komen. Men vöTgt'ce jüiste weg, als men eefst de ladders vastzet, vervolgens de kousen te weken zet (de donker gekleurde apart van de lichtere exemplaren) en daarna eerst de lichte soorten wast en dan de donkere. Huishoudzeep, zeepvlokken, of moderne wasmiddelen zijn stuk voor stuk prima geschikt. Kousen, die te we ken heben gestaan in zoiit water, moeten vóór het wassen goed worden uitge spoeld, want zeep lost niet op in zout water. Het is zaak het weefsel zo sporadisch mogelijk te wrijven en te wringen. Alleen over het vuilste gedeelte van de voet kan men luchtig met de vlakke Uw laatste kans is: 0 boterhammen met „Remia" margarine per dag. hand wrijven; voor het overige bepale men zich tot het knijpen van het sop door de kous, die aan twee zijden wordt behandeld: de binnen- en de buiten kant. Na het degelijke spoelen legt men de kousen in model, d.w.z. dat de naad zich in het midden van het oppervlak be vindt en niet aan de zijkant, waarna ze worden opgehangen, liefst niet aan de waslijn, want die is te ruw, maar bij voorbeeld over de rand van de wastafel. Na het wassen van de binnenzijde van de kous, heeft men haar zo gedroogd, dat de verkeerde zijde buiten is. Bij het opmaken maakt men een hiel tje, anders uitgedrukt: men slaat het teenstuk naar binnen, zodat men bij het aantrekken van de kousen, de tenen maar hierin behoeft te schuiven om zo de kous verder op te trekken. Men zal zich overigens veel kosten en veel erger nis besparen als men van oude kousen het tenstuk afknipt en dit eerst over de tenen schuift, alvorens een paar goede kousen aan te trekken. Op die manier zal het aantal ladders en gaten op dras tische wijze teruglopen! MARIANNE VAN LOON Jannetje, d. v. A. v. d. Berg en J. Spies; Cornelia Everdina, d. F. Th. van Kooter. en A. Cornelissen. Overleden: Hendrik je Jongman, 28 jaar en 10 maanden, echtgen. van C. Sjoer; Evert Veenvliet, 77 jaar, echtg van A. Strijbis; Hendrikje van der Steeg, 85 jaar, wed. van G. Drost; Cor nelia Adriana van der Linden, 82 jaar, echtg. van A. J. van den Brink. RIIENEN Geboren: Janna Willemina, d. van J. W. van Tongeren en A. van Dijk, Ber- VEENENDAAL Ondertrouwd: Jan Kat, 23 jaar en Jaantje Willempje van de Loosdrecht, 23 jaar; Evert Hendrik de Koning, 21 jaar en Grietje van Doorn, 20 jaar. Getrouwd: Gerrit Achterberg, 31 jaar en Christina Steffers, 31 jaar; Hendrik Rebergen, 25 jaar en Antonia Gerdina v. d. Berg, 24 jaar. Geboren: Dorus Christiaan, z. v. J. W. van der Laan en A. Sukkel; Gerrit, z. v. G. van Dijk en J. Leppers; Jannetje An tonia, d. v. D. Slotboom en C. Drost; zware hoofd- en borstverkoud heid, diep vastzittend slijm.snuift en wriift U weg met kenlaan 1; Aleida, d. van M. van dei Garde en J. H. van der Burg, Cunera- weg 156; Colanda, d. van G. J. Weldring en T. A. H. Wieringa, Veenendaal; Jan- nigje Jannetta, d. van H. Maassen en J. C. van Engelenburg, Ede. Ondertrouwd: Gerrit Lubout en Rein;. Hendrika Kerseboom. Overleden: Willemina Gijsberta Ma ria van Ginkel, 58 jaar, ongehuwd, He renstraat 92. RENSWOUDE Geboren: Lilia Esmée, d. van J. var Kasteel en W. C. Leeuwen. Overleden: Johannes van Kessel, 88 j Ingekomen: J. van Plagehoef van Edi naar Bekerweg 6. Vertrokken: H. M. Wolswinkel vai Barneveldsestraat 34 naar Doorn; M. W van de Lagemaat van Utrechtseweg H naar Canada; J. W. van de Burght vai Hopperseweg 3 naar Barneveld; Mej. F Hoogeweg van Dorpsstraat 65 naar Lun- teren gem. Ede. FEUILLETON 12) Maak je niet kwaad. Ik maak geen smoesjes, vertel geen verhaaltjes. Ik zeg het misschien 'n beetje cru, maar ik houd van recht door zee. En ik meen het goed met je. Ik wil je uit de narig heid helpen. Ik ben hier stamgast, ik wil de kroeg niet aan een ander zien gaan. Daar is geen sprake van ant woordde Van Vueren hooghartig. Zo erg is het ook weer niet. Ik heb tekort aan contant geld, ik zit met betalings moeilijkheden, maar zo erg als u ver onderstelt is 't niet. Hij wist dat hij onwaarheid sprak maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen deze man opening van zaken te geven. Zoveel te beter stemde Sartorius opgeruimd toe, maar om zijn mond speelde een koud glimlachje. Kan ik je met vijf mille helpen? Voor mij is het een krats, voor jou is het misschien een overbrugging naar betere tijden. Ik vind het heel aardig van u antwoordde Korstiaan. Een gevoel van reusachtige opluchting streed met een diep wortelschietend wantrouwen. Wat bezielde Sartorius? Hij zag er niet be paald als 'n edele mensenvriend uit. Waarom wilde deze man hem helpen? Ik vind het aardig, zeg ik al her haalde Korstiaan. Maar heus, me neer Sartorius, ik zal het wel redden. M'n leveranciers Het slechtste wat een zakenman kan doen, is onder z'n leverancier te gaan zitten stelde Sartorius vast. Dan ben je geen vrij man meer. Dan maakt je leverancier de dienst uit en levert je wat hij kwijt wil zijn. Dat weet je net zo goed als ik. Maar waarom wilt u Omdat ik een oude vent ben, die zich grillen kan veroorloven legde Sartorius uit ik ben gewend aan deze zaak, aan mijn hoekje, aan jou, aan alles hier, en ik wil op mijn leeftijd geen veranderingen meer. Als jij er onder door wilt gaan, moet je zelf weten, maar ik wil daar de gevolgen niet van dragen. Vijf mille is voor mij een kleinigheid, voor jou kan het alles betekenen. Op welke voorwaarden? Korstiaan werd opeens kalm en zakelijk. Een rente van twee en een half Da's niet veel. Nee, zeker niet zonder dekking, want je krijgt het op schuldbekente nis. Korstiaan zweeg verbaasd. Je tekent gewoon een schuldbeken tenis met een opzegtermijn van drie maanden. Da's toch normaal, niet? Het gaat voor een jaar, met stilzwijgende verlenging. Ik vind het heel mooi aarzelde Korstiaan en als ik nu eens niet kan terugbetalen, wanneer U het geld weerom vraagt? Als de hemel valt, zijn alle mussen dood glimlachte Sartorius ik zit om dat geld niet te springen en ik acht het hier goed belegd. Maak je daarover maar geen zorgen, Van Vueren. Jij krijgt het geld en tekent je schuldbe kentenis en verder zullen we wel eens zien. Zoals ik je zeg, ik heb geen haast. Korstiaan van Vueren wankelde. Die avond had hij reeds in zijn hart besloten de zware gang naar Vierhouten te ma ken, te gaan praten met de oude heer Van Mechelen. Hij, die altijd „als de bank" was geweest, een der oudste en beste klanten. Alles wat hij aan trots en zelfrespect bezat, was er tegen in opstand gekomen. En nu werd hem op eens een andere weg geopend. Niemand behoefde het te weten. Sartorius mocht wezen wat ie wou, een kletskous was hij zeker niet. Hij zou zijn mond er wel over houden, om de een of andere re den wist Van Vueren dat heel zeker. Toch aarzelde hij nog. Mag ik er eens over denken? vroeg hij. Als 't maar niet te lang is zei Sartorius als 't goed is, kom dan morgenavond bij me thuis het geld ha len. Korstiaan van Vueren keek zijn be zoeker na, toen die als 'n zwarte schim door de deuropening verdween na een complimenteuze groet aan Marian die stijfjes knikte. Van Vueren zag het. Hij besloot er niet met Marian over te praten. Die had het niet op Sartorius, dat zag hij wel. Tenslotte was hij de baas, hij alleen. Toen hij naar bed ging, had hij zijn besluit reeds genomen. En de volgende avond ging hij naar Sartorius. Waarom Korstiaan van Vueren aan zijn dochter Marian niet vertelde van zijn overeenkomst met Sartorius? Hij maakte zichzelf wijs dat hij geen lust had haar tekst en uitleg te geven, dat zij een onredelijke antipathie jegens Sartorius had, en met allerlei bezwaren zou komen, die hij dan maar zou moeten weerleggen. Zwijgen was veel makke lijker. In werkelijkheid maar dat durfde hij zichzelf niet toegeven was hij niet zo zeker dat hij juist gehandeld had Zijn trots had hem verboden gebruik te maken van de hulp die zijn leveran ciers hem aanboden. Voor hen wilde hij dezelfde blijven. Sartorius was een bui tenstaander. Niemand zou aan de weet komen hoe Van Vueren uit de impasse was geraakt? Maar vertrouwde hij Sar torius? Hij durfde daarop geen ja te zeggen. Vanwaar die plotselinge edel moedige hulpvaardigheid? Tussen Sartorius en hem had nooit zo bijzonder veel sympathie bestaan. Hij hoorde nu eenmaal bij „de oude garde", maar meermalen had Korstiaan zich in stilte geëergerd aan het eigengereid en tactloos optreden van de rijk geworden Indischgast. Van Vueren was over zijn daad niet met zichzelf in 't reine en daarom zweeg hij tegen Marian. Toen ze vroeg hoe hij zo plotseling uit de financiële moeilijk heden gekomen was, diste hij een smoesje op. Maar hij vergiste zich als hij dacht, dat Marian hem niet door zag. Voor haar bleef het 'n raadsel wie haar vader geholpen had. En ze was vastbesloten dat uit te vinden. Weldra bemerkte van Vueren dat hij aan Sartorius een veel hoger rente moest betalen dan twee procent, die deze be dongen had. Want al spoedig begon Sartorius zich in Het Wapen te gedragen met een be- zitters-air. Zijn toon veranderde. En dat nam toe, toen Korstiaan van Vueren nóg eens 'n schuldbekentenis ondertekend had. Hij stond nu voor achtduizend gul den bij Sartorius in 't krijt. De Indischman nam tegenover hem een soort vriendschappelijk-beseher- mende houding aan, echter met een ondertoon van dwingende superioriteit. Hij nam vrienden mee naar Het Wa pen gedurende de stille avonden waarop daar bijna niemand zat, en wist Van Vueren over te halen hem daarvoor de „groene kamer", een kLein zaaltje voor bestuursvergaderingen, af te staan. Van Vueren wist zo langzamerhand wel wat er in die groene kamer omging. Er werd, zoals Sartorius dat uitdrukte, „een kaar tje gelegd tussen vrienden" en hij had er geen zin dat heel Breeck daar met de neus boven op zat. Inderdaad zou, wan neer de bevolking van Breeck zich tot dit schouwspel aangetrokken had ge voeld. ze er haar neus wellicht voor op gehaald hebben. Want er werd daar it de groene kamer grof, zeer grof ge speeld. En de vrienden die Sartoriu meebracht, mochten voor Van Vuere? grotendeels onbekenden zijn, er ware er een paar bij die hem voldoende in lichtten over het gehalte van de rest va, het gezelschap. Mensen met een alles behalve brandschoon zakelijk verleder een rijke makelaar, die maar net op he nippertje aan een veroordeling wegen oplichting was ontkomen; een fabrikan in ruste uit Vierhouten met zulk ee slechte reputatie, dat hij in alle établis sementen in die plaats de deur uitge keken werd. Dit gezelschap had er ee: gewoonte van gemaakt tot diep in d- nacht in de groene kamer te zitten gok ken,, drinken cn zwetsen. Het griefde Korstiaan Van Vueren to in de ziel, dat hij in zijn oude, gerespec teerde zaak zulk gezelschap moest dul den en eens had hij al zijn moed bijeen geraapt en Sartorius gevraagd, waaror hij 't gezelschap niet liever bij zich thui noodde. De man had hem hooghartig aange keken en gezegd, dat hij bij zich thui noodde wie hij wilde en dat hij van nie mand adviezen nodig had. Maar als Vai Vueren hen liever niet meer zag, da moest hij het maar zeggen. En dit laat ste werd gezegd op zulk een toon, da Van Vueren plotseling begreep dat h voor die smerige acht mille practise!, aan Sartorius verkocht had. (Wordt vervolgd).

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1954 | | pagina 3