DE VALLEI
Nationale schaats-trianing
op de lange baan te Rhenen
KOLOM VOOR DE VROUW
WAAR BLIJFT HET GELD
Voor de Jeugd
Ook honden kunnen toneel spelen
de ^Blauwe sSluien*
TAFELTENNIS
Elfstedenwinnaar Jeen van,de Berg eerste
Administratie in huishouding noodzakelijk?
onze jarigen
oplossing raadsels
Waterstof-peroxide
FEUILLETON
door FRANCOIS CA MP AU X
Climax I is kampioen van de le klasse
A der oostelijke tafeltennis-competitie.
Door de 82 overwinning op Tios I be
haalde Climax Woensdagavond jl. de 2
punten, die haar nog scheidden van het
kampioenschap. Voor Climax I, dat dit
seizoen voor de tweede maal in de eer
ste klasse uitkomt, een opmerkelijke
prestatie, temeer daar het geen enkel
verliespunt heeft.
Het eerste team van Climax bestaat
uit de spelers Wim van de Pol, N. van
Manen en M. van Eist.
Door het behalen van dit kampioen
schap zal Climax I nu uitkomen in de
competitie, waaruit de 2 best geklas-
seerden aan de promotiewedstrijden
voor de overgangsklasse zullen deel
nemen.
Het programma voor de komende da
gen in de tafeltenniscompetitie is:
Vrijdag: le kl. A. PMS 2 Climax 2;
3e kl. G. Kr. en Vr. 2 RTTV 2.
Zaterdag: le kl. A. Treffers 3—Swift 1.
Maandag: 2e kl. C. Kr. en Vr. 1
Ritac 2; VSW 1 Hollandia 1; Tempo
1 RTTV 1; 4e kl. H. Fortissimo 2
Panter 1 VSW 2 Hollandia 2; 4e kl.
I. VSW 3 Redichem 2.
Dinsdag: 2e kl. C. Climax 3 Ritac 1;
3e kl. G. Sorry 2 RTTV 2; 4e kl. H.
SKF 2 Ritac 5; Dameski. Climax
VSW.
Woensdag: le kl. A. Tios 1 Arnhem
1; Swift 1 PMS 2; 3e kl. G. Swift 3
Sorry 1; Ritac 3 Kr. en Vr. 2; Dames
ki. Ritac SKF.
Met ingang van Dinsdag a.s. speelt
„Climax" weer in het gymnastieklokaal
aan de Hoogstraat. De speeltijden wor
den dan weer: Dinsdagsavonds en Za
terdagmiddag en -avond.
Zondag werden nationale schaatswed
strijden georganiseerd over 500, 1500 en
3000 meter, onder auspiciën van de Ne
derlandse Vereniging tot Bevordering
van Hardrijden op de Schaats, de
„NVBHS" en de Kon. Nederlandse
Schaatsenrijders Bond, de „KNSB", op
de baan van IJsclub Rhenen.
*Niet minder dan 94 cracks waren naar
Rhenen gekomen, afkomstig uit het ge
hele land. Onder hen bevonden zich
zeer vele leden van de kernploeg, die in
Noorwegen en Zweden hun training
hebben gehad. Ook de oud-kampioen
van Nederland Herman Buyen en de
laatste winnaar van de elfstedentocht
Jeen van den Berg uit Nije Beets (Fr.)
bevonden zich onder de deelnemers. In
het kort gezegd waren de beste Neder
landse rijders, momenteel in ons land
aanwezig, op de baan in Rhenen.
Hoewel het ijs niet best was, kon toch
nog een behoorlijke baan over een leng
te van 300 meter worden uitgezet. Er
was zeer veel belangstelling van de zij
de van het publiek, terwijl omstreeks
het middaguur Polygoon kwam filmen
voor het bioscoopjournaal.
Eerst om vijf uur in de middag wer
den de laatste series verreden. Behalve
de 500 m., die werd gewonnen door J.
Koeleman uit Ter Aar met een tijd van
54.4, won Jeen van den Berg de 1500 en
3000 m, respectievelijk in de tijd van
2.50.4 en 6.14 min.
In hotel „Sonnevanck" vond de prijs
uitreiking plaats, waarna de voorzitter
van de schaatsenrijdersbond het bestuur
van de Rhenense IJsclub dank bracht
voor deze mooie sportdag.
De heer D. W. de Jong, voorzitter van
de IJsclub, dankte wederkerig voor de
ondervonden medewerking en stelde
het zeer op prijs, dat zelfs vele deel
nemers helemaal vanuit Friesland naar
Rhenen waren gekomen. Na de jury te
hebben dank gebracht, deelde de heer
De Jong mede, dat overwogen zal wor
den de Rhenense IJsclub te doen aan
sluiten bij de KNSB.
De uitslagen waren als volgt:
500 m: 1. J. Koeleman, Ter Aar 54.4;
2. H. Edelman, Gouda 54.5; 3. C. J. Kroon
Ter Aar 54.7; 4/5 Th. Ekelschot, Amster
dam en Jeen van den Berg, Nije Beets
54.9.
1500 m: 1. Jeen van den Berg, Nije
Beets 2.50.4; 2. S. Hopman, Egmond
2.53.8; 3. J. Koeleman, Ter Aar 2.54; 4.
A. J. Westera, Wapenveld 2.54.3; 5. A.
Doets, Loosdrecht 2.56.7.
3000 m: 1. Jeen van den Berg, Nije
6.15.6; 3. A. Doets, Loosdrecht 6.22; 4. A.
J. Westera, Wapenveld 6.23.9: 5. S. Hop
man, Egmond 6.31.5.
Algemeen klassement: 1. Jeen van den
Berg, Nije Beets 174.033 p.; 2. J. Koele
man, Ter Aar 175.000 p.; 3. A. J. Westera,
Wapenveld 177.083 p.; 4. A. Doets, Loos
drecht 177.867; 5. S. Hopman, Egmond
178.183 p.
DE BAKENS ZIJN VERZET
Een eeuw geleden kwamen handge
maakte kleedjes uit het verre oosten en
middenoosten de gehele wereld in, om
in de huizen van de gegoeden een lang
durig verblijf te vinden. Hun duurzaam
heid was van die aard, dat zij bij nor
male behandeling een mensenleeftijd
meegingen.
Hoewel men de patronen in Europese
fabrieken heeft nagemaakt, kon dit fa-
brieksproduct het met de hand vervaar
digde materiaal nooit evenaren, wat de
slijtage betreft.
Nu lijkt het echter dat men de bakens
grondig heeft verzet. Aan het koninklijk
paleis te Kaboel werd n.l. in 1949 een
zeer groot handgemaakt kleed door een
grote Tsjechische maatschappij in de
textielbranche, de Centrotex, geleverd.
Het kleed meet liefst 7.7 x 8.3 meter
en het gewicht is 230 kg. Voor het ge
deelte, dat met de> hand werd gemaakt,
waren omstreeks 1.7 millioen knopen
nodig.
Verschijnt als bijlage van het
streekblad DE VALLEI
Onder redactie van TANTE JOS
Correspondentie te richten
aan Tante Jos. p/a Parallel
weg 10. Veenendaal
23 Febr.: Jan Hooisen.
Frans Albers.
Hennie v. d. Berg.
Hennie v. Wagensveld
(Scherpenzeel).
Henny Wartman.
Arend v. d. Berg.
28
1
1
2
2
Febr.:
M^art
Maart:
Maart:
Maart:
Hier de grote groep leerlingen van de Veenendaalse die in de meest
originele en zotste kleding gestoken Maandag op de ijsbaan te Ederveen alleszins
geslaagde gecostumeerde yswedstrijden hebben gehouden.
(Van onze Parijse correspondent)
In het hartje van Parijs, in de rue
de Montpensier, waar eens de be
roemde Colette woonde, vindt men
het oude Theatre du Palais Royal.
Hier, vlak bij de club de Montpen
sier, waar nu de Parijsej jeugd zingt,
danst en bedorven wordt, werden in
de vorige eeuw toneelstukken opge
voerd door. honden.
VIERVOETIGE ARTISTEN
In het boek „Chrnoques des petits
théatres" van Brazier vinden we
hierover interessante bijzonderheden.
Hij vertelt onder meer, dat deze hon
den een volledige troep vormden,
met een jeune premier, een paar ko
mieken, tyrannen, edele figuren enz.
Zelfs was er een hondenballet. Bra
zier heeft in die tijd zelf een toneel
stuk voor de hondengroep geschre
ven, dat beslist niet slechter was dan
vele andere toneelwerken uit die tijd.
Een jonge, knappe, Russische prinses
was door een woeste tyran opgeslo
ten, zodat ze natuurlijk door haar
minnaar moest worden bevrijd.
Toen het doek opging zagen de
bezoekers een prachtig décor. De
prinses (patrijshond) wandelde als
een heuse jongedame met veel ver
driet langs de balkons van het kas-
-teel. Daarna kwam de minnaar'op.
een mooie, stevige, zwarte poedel,
die eveneens treurig heen en weer
liep en nu en dan smachtende; blik
ken naar de patrijshond wierp. Di
poedel ging nu en dan even zitten eveneens itianig gehavend en moest
peinzen. Een vreselijke buldog speel-
uldi
de voor de tyran. Woedend blaffend
kwam hij op om de minnaar te ver
drijven en de gevangen prinses weer
naar binnen te duwen. Hij pakte
daarbij het patrijshondje wat hard
handig beet, hetgeen nog juist kon
worden opgemerkt door de minnaar,
die een dreigend gebaar maakte en
met de staart tussen de benen weg
rende om zijn hulptroepen te alar
meren. Daarna begon de oorlog. Poe
dels, wind- en dashonden, het leger
van de minnaar belegerden het kas
teel. Deense doggen, jachthonden en
terriers, de troepen van de tyran
vormende deden nu en dan een uit
val. Daarna lanceerden de aanvallers
een bestoking van het kasteel. De
honden liepen ladders op, die tegen
de muren waren geplaatst. De bele
gerden stonden boven gereed om ze
ierug te bijten. Het lawaai was oor
verdovend. Het publiek leefde der
mate mee, dat het elkaar eveneens
ie lijf ging. Soms hielden de honden
zich niet aan de fluitsignalen van de
regie en evenmin namen ze genoegen
met de bepsrkte ruimte van het
toneel. De strijd werd dan in de zaai
temidden van het publiek voort
gezet.
Het spreekt wel vanzelf, dat alle
viervoetige artisten keurig gekleed
waren.
Het einde was natuurlijk, dat de
aanvallers onder de luide aanmoedi
gingen van het publiek overwonnen,
de prinses in triomf meevoerden en
de tyran gevangen namen.
Veertien maanden lang werd avpnd
op avond hetzelfde stuk opgevoerd
en vrijwel steeds waren alle stoelen
bezet. Daarna waren de Parijzenaars
op de honderd honden uitgekeken en
ging de troep op tournee het land in.
Het voorbeeld vond navolging.
Het théalre des Funambules kwam
ook met „een hondenrepertoire. Hier
gebeurde -het eën keer tijdens een
militair stuk. dat een défilé zou plaats
vinden. De horite-generaal viel even
wel uit;zijn rol en terwijl hij plecht
statig langs, zijn honden-soldaten
liep beet hij 'zes viervoeters, waarna
een enorme vechtpartij ontstond en
dé generaal •'keurig werd afgeslacht.
Zijn meester, die het toneel op rende
om te pogen zijn dier te redden werd
in het hoèpitaal worden opgenomen.
ONDERZEEëR LOOPT OP
Een/uster-onderzeeboot van H.M.S.
Explorer, de eerste onderzeeër van
de Britse Koninklijke Marine, die
waterstof-peroxide als brandstof voor
haar voortbeweging gebruikt zal op
25 Februari in Barrowin-Furness
van stapel lopen. De nieuwe onder
zeeër, de H.M.S. Excalibur is ge
bouwd door Vickers Armstrong. In
een verklaring van de Admiraliteit
wordt gezegd, dat deze onderzeeërs
behalve met electrische Diesels ook
zijn uitgerust met turbines waarvoor
de energie wordt geleverd door
dieselolie in opgeloste waterstof
peroxide.
II.
I.
lip - kip - wip - klip - Flip.
NIEUWE RAADSELS
Wie maakc de volgende plaats
namen volledig?
B a piaats in Groningen.
M m plaats in Friesland.
B r piaais in Drente.
K e piaats in Overijsel.
D n plaats in Gelderland.
L n plaats in Utrecht.
V n piaats in N.-Holland.
K k plaats in Z.-Holland.
T n plaats in Zeeland.
B 1 plaats in N.-Brabant.
G n plaats in Limburg.
II. Een tuinder had de gewoonte
bij elk bloembed een kaartje met de
naam van het gewas er op in de
grond te prikken. Hij had ook een
ondeugend zoontje, die stilletjes an
dere kaartjes in de grond prikte
waarop heel andere namen stonden.
De mensen die de tuin kwamen be
kijken dachten dat die tuinman toch
wel erg in de war was geweest. Hel
pen jullie gauw even de letters weer
goed te zetten want ze zitten er alle
maal wel in.
ELILE - KROTQSSO - OLIVOTJE
GEBANIO - RASET - BRULEMUMO
III. Wat komt er tweemaal in elk
jaar?
Als je het weet, zeg je het maar!
WAT KABOUTER LANGBAARD
VERTELDE
Ik denk dat de klompenmaker die
morgen met het verkeerde been uit
bed was gestapt, want hij gaf me
niet eens antwoord.
„Pats", de deur sloeg pardoes voor
mijn neus dicht.
„Wat een nijdas," dacht ik, „een
fatsoenlijke kabouter zo te behande-
delen." Al mopperend trok ik mijn
sleetje weer achter me aan en ik
wist heus niet wat me nu verder te
doen stond. Plotseling ontdekte ik
sporen in de sneeuw. Het waren voet
stappen van mensen. Je kon duide
lijk zien dat er een groot mens en
een kind hadden gelopen. Onwille
keurig volgde ik de sporen. Erg ver
drietig voelde ik me en ik was koud
tot in mijn gebeente, 't Leek wel of
de voetstappen het hele bos door
kruisten. Ik werd erg moe en ik
dacht er net over maar naar huis te
gaan, toen ik opeens iets tussen de
bomen door zag schemeren. Zag ik
dat goed....? Ja hoor, een stapel
hout. Hmm. om van te watertan
den. 't Was een soort opslagplaats,
de prachtigste blokken eikenhout
lagen er opgestapeld. Ik was hier
nooit geweest, het was dan ook erg
ver van huis. Een eind verder ont
dekte ik de omtrekken van een groot
gebouw, 't leek wel een kasteel.
Toen hoorde ik plotseling een helder
s Lemmet je zeggen:
„Wat was het mooi in het bos, hè
grootvader? Het lijkt veel op de
plaat die in mijn sprookjesboek staat.
Gaan we hout meenemen voor hei
haardvuur, grootvader? Dan vlami
het weer lekker op, ik heb wel een
beetje koude voeten gekregen van
het wandelen in de sneeuw, en U?
Zal ik de slee halen uit de schuur,
ik kan hem best trekken."
„Ja Evelientje, haal de slee maar,
dan zullen we hem samen vol pak
ken hè? En dan njoet je me flink
helpen trekken hoor!"
„Ja grootvader."
Een oude heer zag ik staan naast
de houtmijt en een Klem meisje met
donkere krullen holde hard weg.
Ik stond van achter een boom met
verlangende blikken naar het hout
te kijken. Zou ik durven vragen of
ik zo'n blok mocht hebben? Die
grootvader leek veel aardiger dan
die norse klompenmaker. Of zou ik
wachten tot het kleine meisje terug
kwam? Dat leek me toch nog beter.
Het duurde niet lang, daar kwam ze
.al aan. Een rode wollen muts had ze
op met een kwast er aan en ze trok
een grote slee.
„Hier is hij grootvader," riep ze,
„zullen we maar dadelijk beginnen?
Als U ze mij aangeeft, zal ik ze op
de slee leggen hè, want ik kan er
niet goed bij."
..Pak maar aan Evelien," zei groot
vader.
„Nu of nooit," dacht ik en ik liep
met mijn sleetje naar het tweetal
toe. Een beetje dichterbijnog
een beetje. Opeens sprong ik op
zij, want grootvader deed plo*seline
een stap achteruit en trapte bijna op
me. Nu raakte hij mijn sleetje en hij
sloeg haast van de benen. „Hé," riep
hij, „daar lag ik haast op m'n rug
Evelien!" Hij keek waar hii over ge-
Er is een nieuw jaar begonnen.
Velen zullen zich afvragen hoe en
waarom ze altijd op bepaalde mo
menten geld tekort komen. Anderen
hebben een huishoudboek volge
schreven en laten daarna de zaak
rusten. Men is een nieuw boek be
gonnen.
Het is echter belangrijk om na te
gaan waarvoor men de verschillende
uitgaven heeft gedaan en daarbij
vooral een post uit te trekken voor
niet-noodzakelijke uitgaven. Die
worden in veel gezinnen nog meer
gedaan dan men zelf weet. Heeft men
daarvan een overzicht, dan kan een
huisvrouw met tekorten misschien
voor de toekomst toch een evenwicht
vinden. En heeft men niet kunnen
sparen, dan ligt er misschien ook nog
een spaarslcutel in opgesloten.
Om tot goede resultaten te komen,
moet men in elk gezin, evenals in
een bedrijf, de kosten critisch be
schouwen. Men kan dit onmogelijk
alles uit het hoofd. Daarom is ad
ministratie voor de huishouding
noodzakelijk. En juist veel van die
huisvrouwen die zeggen, dat ze zo
wel weten, dat zij tekort komen, zou
den er opmerkelijke resultaten mee
kunnen boeken.
struikeld was, het kleine meisje keek
ook en toen
„O grootvader, grootvader.kijk
toch eens. Een kaboutertje.een
echt kaboutertje met een sleetje.
och wat lief."
Ze knielde zomaar in de sneeuw
en met haar handje streelde ze mijn
mouw.
„Hum. hum," kuchte grootva
der, „wat heeft dat te betekenen."
Hij wreef zijn ogen uit. „Warempel,
een echte kabouter, hoe is het mo
gelijk. Stil Evelientje, laten we luis
teren, hij wil iets zeggen."
Ik nam beleefd mijn puntmuts af
en mijn stem klonk zeker wel erg
smekend Toen ik zei: „Zou ik één
zo'n stuk hout mogen hebben mijn
heer, ons hout is op, we hebben het
zo koud." „Och grootvader.ja hè
grootvader, het mag wel, wij hebben
zo veel."
„Natuurlijk, kleine man, ik help je
graag," kreeg ik ten antwoord. Jullie
zult begrijpen dat mijn hart opsprong
van plezier. Grootvader pakte een
mooi vierkant blok van 'de stapel en
legde dat op mijn sleetje. Wat was
ik blij. Maar weten jullie wat die
bovenst beste man toen zei? „Kom
maar elke dag zo'n blok halen hoor,
zolang de winter duurt."
„O grootvader, mag ik het kabou
tertje niet meenemen naar huis,"
riep Evelientje. Ik schrok geweldig,
dat begrijpen jullie, maar gelukkig
zei grootvader: „Welnee malle meid.
kaboutertjes horen in het bos, hij zou
zich bij ons erg ongelukkig voelen."
„Mag ik hem dan alstublieft iedere
dag het hout geven grootvader?"
„Dat is best," zei de oude man.
Ik bedankte grootvader en Eve
lientje natuurlijk heel hartelijk en ik
zwaaide wel drie keer met mijn muts
naar Evelientje die me na stond te
kijken, zolang ze me zien kon.
Toen ik thuis kwam, zetten mijn
vrienden ogen op als etensborden,
dat snap je. Ze hadden geen van
allen iets kunnen vinden. Voor de
rest van de winter hoefden we niet
meer bang te zijn en toen we weer
heel gezellig met z'n allen om het
hoog opvlammend vuur zaten, zei de
koning met tranen in zijn ogen dat
hij mij voor deze daad zou belonen
met het grootkruis van de orde der
Puntmutsen. Ik bewaar het nog
altijd trouw aan een lintje om mijn
hals. zo jullie weten.
DE ACHTSTE VERJAARDAG VAN H.K.H. PRINSES MARIJKE.
Voordat de Stichting het Vierde Prinsenkind aan de jarige Prinsessen
een cadeau aanbood mochten twee kinderen van de Stichting met Prinses
Marijke een tocht per arreslede door de paleistuin maken. De Koningin
volgde met Prinses Margriet en enkele genodigden in een tweede arre
slede. Foto: H.M. helpt het Prinsesje by het instappen.
DE HUISVROUW HEEFT
VOORDELEN
Helaas bestaat nog in een onvol
doend aantal gezinnen een dergelijke
administratie, die zo'n belangrijke
functie zou kunnen vervuilen oy net
verdelen van het inkomen. Ook het
gezin kent het begrip „kosten". Ook
de huisvrouw tobt voortdurend met
net. evenwicht tussen inkomsten en
uitgaven. De gegevens die haar daar
bij ten dienste staan, liggen voor
haar gunstiger dan voor het bedrijf.
Wanneer haar echtgenoot werknemer
is, weet zij zelfs precies de inkom
sten. Zij moet haar uitgavenposten
daarbij aanpassen.
Bij het bedrijf is er de moeilijk
heid, dat men niet weet in hoeverre
men met een inkomen kan rekenen.
Bij een vrouw van een zelfstandige
ondernemer is dat inkomen eveneens
onbekend. Daarom moet een zaken
vrouw in veel opzichten nog criti-
scher ingesteld zijn met betrekking
tot uitgaven dan de echtgenote van
een werknemer. Bij de ene vrouw
gaat het erom de uitgaven te ver
minderen, bij de andere om daar een
grens aan te stellen. Zakenvrouwen
moeten soms ook inkrimpen, wanneer
zij op een minimum-inkomen kun
nen rekenen.
NOTEREN!
Hoe dit ook ligt, de meeste vrou
wen zijn er op uit de kosten van het
gezin aan beperkingen te onderwer
pen. Zij moeten daarin dus een in
zicht hebben. Daarvoor is het nodig,
dat ze alle uitgaven noteren,
Zij moeten weten, hoeveel geld er
uitgegeven is voor schoenen, kleding,
levensmiddelen, gas, electriciteit enz.
Aan het eind van het jaar beschikt
men dan over een aantal rekeningen,
die de hoogte van de onderscheiden
kosten aangeven. Vergelijkt men deze
met het inkomen, dan weet men of
er besparingen zijn gemaakt en waar
door men tekort komt.
Nu zal men opmerken dat het te
kort vanzelf blijkt uit het geld, waar
over een vrouw op 31 December nog
beschikt. Dit is meestal niet juist,
want alle aankopen worden niet
steeds contant betaald. En zelfs wan
neer dit wel gebeurt, heeft men geen
overzicht van hetgeen voor het gezin
besteed is. Het is erg belangrijk dit
te weten. Doet men zijn uitgaven „op
goed geluk", dan zal men op het ene
moment voor het ene doel te veel
besteden, terwijl men voor het an
dere te kort komt, zodat de kans
groot is, dat men in financiële zor
gen raakt.
WAAR BLIJFT HET GELD?
Hoe dikwijls hoort men niet de
kreet, dat een huisvrouw zich niet
kan voorstellen, waar het geld ge
bleven is? En dat kan zij weten,
wanneer ze een overzicht maakt van
haar uitgaven.
Er zijn veel huismoeders, die reeds
over een huishoudboekje beschikken
en hebben het nut ervan ingezien.
Maar werken zij de verzamelde ge
gevens uit? Dat gebeurt zelden. Zo
weet men dan nog niet hoeveel moet
worden gereserveerd voor kolen en
welk bedrag per maand aan kleding
of voeding is besteed. In veel geval
len kunnen zo de oorzaken van een
scheefgetrokken huishoudrekening
worden opgespoord. Men kan tot de
conclusie komen, dat er plotseling
meer kolen zijn gebruikt of dat men
ongemerkt de post: „uitgaven voor
ontspanning" bovenmatig heeft doen
stijgen.
Belangrijk is ook de tijdige bere
kening van de kosten voor een va-
cantie. In veel gevallen is het zo, dat
men eenvoudig met vacantie gaat in
de zomer en men zegt dan bij grote
uitgaven, dat voor de toekomst de
tijd raad zal schaffen. In de practijk
komt dat er op neer, dat de huis
vrouw maar moet zien uit de moei
lijkheden te geraken. En daar kun
nen allerlei wrijvingen uit ontstaan.
EEN GEWAARSCHUWD
VROUW.
Het bijhouden van een uitgaven-
schema betekent niet, dat men van
dag tot dag een bepaald bedrag moet
en mag uitgeven, maar wel, dat men
over een bepaald tijdperk het ver
loop controleert en daaruit lering
trekt voor de komende periode. Door
een dergelijke gedragslijn te volgen,
heeft een huisvrouw naar de schijn
meer werk met dat gecijfer, maar
uiteindelijk heeft ze het gemakke
lijker.
Uit practische gevallen in de huis-
houd-boekhouding weten wij, dat
men door de cijfers van de huisvrouw
gewaarschuwd, een kachel verwij
derde of een fiets aanschafte, omdat
de bus zoveel geld verslond.
En voor die gevallen uit de prac
tijk, waar een huisvrouw altijd een
dispuut houdt met haar echtgenoot
over het onvoldoende huishoudgeld,
terwijl de heer des huizes beweert,
dat zij er gemakkelijk „mee uit" kan,
is het huishoudboek de ideale oplos
sing.
Drs VAN AMERONGEN.
(46)
„Frank is advocaat en heeft een goede
praktijk. We hebben ons, na onze terug
keer, hier in New York gevestigd en
hebben twee dochtertjes van zes en vier
jaar. De oudste heet Annie en de twee
deLouise! Naar jou, Louise! En dat
is mijn hele geschiedenis", eindigde zij.
Robbie stond op. „Allemaal een cock
tail?" vroeg hij, „ter ere van deze heug
lijke gebeurtenis? Jij ook, Lou-Lou?" En
toen zij een ogenblik scheen te aarzelen,
ging hij lachend verder:
„Ik zal er ook voor jou één klaar ma
ken. Een heel kleintje maar, dokters
voorschrift!"
Terwijl hij de cocktails mixte, vroeg
Louise aan Steffie:
„En hoe gaat het nu met je moeder?
Heeft zij geen heimwee meer naar het
toneel?"
„Ze maakt het best," antwoordde
Steffie, „en heeft bevrediging gevonden
in haar gezin. De eerste tijd is dikwijls
moeilijk voor haar geweest, maar nu
heeft ze zich al jaren lang geheel aan
het huiselijk leven aangepast. Ze wonen
nog altijd in Hartford. Je zult haar,
hoop ik, één dezer dagen wel eens ont
moeten." 1
Robbie deelde de cocktails rond.
„Ik heb je alles al zo'n beetje over
mezelf verteld," zei hij tegen Louise.
„Het lijkt me het beste, dat Mr. Beckley
je nu zijn levensgeschiedenis vertelt."
„Bill hè, alsjeblieft," zei deze. „We
zijn allemaal „kinderen" van Louise ge
weest en we moesten daarom elkaar in
eens maar bij de voornaam noemen.
Oké?"
„Oké," luidde het eenparige antwoord
en men dronk op de gezondheid van
Louise.
„Nu," zei Bill Beckley, „dan zal ik
maar eens van wal steken. Toen jij was
heengegaan, Louise, kwamen er direct
grote veranderingen. Alice, vaders twee
de vrouw, had het er op gezet het ge
hele interieur volkomen te wijzigen.
Binnen korte tijd was er van de warme,
gezellige sfeer van vroeger niets meer
over. Alles werd op uiterst moderne
wijze ingericht, doch ieder spoor van
warmte of gezelligheid was verre te
zoeken. Vader voelde zich een vreemde
in eigen huis." Hij nipte even aan zijn
glas.
„Het ergste was dat zij, omdat zij va
ders secretaresse geweest was en dus
van alles, wat zijn werk betrof, vol
komen op de hoogte, zich ook voort
durend met zijn zaken bemoeide. Na
korte tijd was zij hem volslagen de baas
en, als je het mij vraagt, was hij hei
melijk doodsbang voor haar scherpe
tong en haar bazige optreden en heeft
hij na de huwelijksreis geen gelukkig
ogenblik meer met haar gekend. Het
ergste vond hij nog, dat hij zich niet
tegen jouw vertrek had verzet, Louise,
maar hij durfde dat zeker niet te laten
merken, want jouw naam mocht bij ons
thuis zelfs niet meer genoemd worden.
Natuurlijk heb ik dat toen niet allemaal
zelf begrepen, daar was ik nog te klein
voor, maar vader heeft mij later wel
eens het een en ander verteld en zijn
nood geklaagd. Het scheen er haar om
te doen te zijn alle herinneringen aan
Louise bij mij zo spoedig mogelijk te
doen vervagen, maar dat is haar toch
nooit gelukt.
De zaken bleven gelukkig goed gaan
en ik werd van jongs af aan opgeleid
om vader in het bedrijf op te volgen.
Reeds als jongen was ik veel bij andere
jongens thuis, omdat Alice er niet de
geringste slag van had, het een beetje
gezellig te maken. Integendeel! Het was
bijna nooit iets anders bij haar dan
mopperen, aanmerkingen maken en dik
doen tegenover de buitenwereld, iets
wat vader, die de eenvoud in persoon
was, zoals je wel weet, totaal niet lag.
Toen ik met mijn twaalfde jaar na.tr
kostschool werd gezonden, kwam mij
dat bijna als een bevrijding voor. Later
besefte ik pas, wat het voor vader ge
weest moet zijn, mij ook nog uit huis te
laten gaan, en alleen met haar te blijvei
doch hij heeft blijkbaar maar al te goed
ingezien, dat het met die vrouw in huis
voor mij niets gedaan was, want hij
heeft er het hardst op aangedrongen,
da^ ik voor mijn verdere opleiding naar
een kostschool zou gaan. Zij verzette
zich daar niet tegen, doch juichte het
vermoedelijk van ganser harte toe."
Robbie schonk nog eens in en Bill
maakte van de gelegenheid gebruik
even te pauzeren. Na enkele ogenblik
ken ging hij verder.
„De vacanties bracht ik altijd thuis
door en dan scheen vader helemaal op
te leven. Toen ik een paar jaar op kost
school was, begon hij met zijn gezond
heid te sukkelen. In het eerst liet het
zich niet zo ernstig aanzien, maar na
enige tijd bleek, dat hij aan een kwaal
leed, waarvoor geen genezing mogelijk
was. Het kon nog wel enige jaren du
ren, maar zijn lot was toch bezegeld,
volgens de behandelende geneesheren.
Toen het zo erg begon te worden, dat
hij zijn zaken niet meer behoorlijk kon
waarnemen, zag Alice haar kans schoon.
Zij nam de teugels in handen en na
korte tijd had hij vrijwel niets meer te
zeggen en liet zij hem practisch overal
buiten. Ik was intussen achttien jaar
geworden en had de kostschool door
lopen. Het werd hoog tijd, dat ik in de
zaak zou komen.
Nu begon de ellende echter pas goed.
Alice gunde mij niet, dat ik binnen af
zienbare tijd de zaken van haar zou
overnemen. Zij was daarvoor te heers
zuchtig, en te hebzuchtig bovendien.
Nooit, of in ieder geval niet zonder de
heftigste tegenstand, zou zij er over
denken, de teugels van het bewind vrij
willig in handen te leggen van „die aap
van een jongen", zoals zij zich uitdrukte.
Ik ben er van overtuigd, dat zij vaders
laatste levensdagen volkomen heeft ver
gald en dat zij eigenlijk door haar han
delwijze zijn einde heeft verhaast. In
ieder geval stierf hij, toen ik juist ne
gentien jaar was geworden, dus nog
minderjarig was." Even zweeg hij en
keek peinzend voor zich uit. Toen ging
hij verder:
„Veel plezier heeft vader in zijn leven
niet gekend. Zijn gelukkigste perioden
zijn de jaren van zijn eerste huwelijk
geweest, en die vijf jaar, dat jij bij ons
geweest bent, Louise. Ik leed door zijn
dood ook een heel groot verlies, want ik
verloor mijn beste vriend.
Natuurlijk stond beschreven, dat va
ders zaken aan mij zouden overgaan.
Zolang ik echter nog niet meerderjarig
was, zou Alice de leiding behouden. Nu,
ik kan jullie de verzekering geven, dat
zij zich die jaren ten, nutte heeft weten
te maken! Nergens werd ik in gekend,
overal hardnekkig en systematisch bui
ten gehouden. Ik voelde en bemerkte
dat heel goed, doch wat kon ik met mijn
negentien jaren tegen deze geraffineer
de, doortrapte zakenvrouw beginnen."
Weer zweeg hij en even verscheen er
een bittere trek om zijn mond.
„Zij leefde intussen in grote statie. Nu
eerst kon zij haar zucht tot dikdoen
naar hartelust botvieren. Ze probeerde
vrienden te winnen in hogere kringen
(Wordt vervolgd.)
