DE VALLEI
SIMON DE WIT
Jo <4René
r
Goeden poedJtoon
nette jongen
„iVoua"
LEERLINGEN
MACHINIST
Voor de Jeugd
NOODLANDING
Fa. Gebr. Boers
„NEDER VELUWE"
2 KWARTJES:
VERKEERSREGEL
ALGEMEEN ZIEKENFONDS
ELK
ARTIKEL
HAN DIGE
MEISJES
Aanmelden: „PEHAVE E"
VIJGENDAM 13 - VEENENDAAL
N.V. De Landbouwbank Utrecht
FEUILLETON
ZIJN BIJ U DE
OLIEBOLLEN-
AL OP?
Verschijnt als bijlage van
het streekblad „De Vallei"
Onder redactie v. tante Jos
Correspondentie te richten
aan tante Jos. per adres
Parallelweg 10. Veenendaal
ONZE JARIGEN
30 Dec. Marietje v. d. Kraats.
3 Jan. Henk v. Ravenswaay.
4 Jan. Ad. Mijnhardt.
NIEUWE RAADSELS
X plaats in Overijsel.
X grondsoort
X vloeistof.
X peulvrucht.
X een v. d. kl. Soenda-eil.
X automerk.
X meisjesnaam.
Op de kruisjeslijn komt de naam van
een echte Oudejaarsavondlekkernij.
II. Verborgen dieren.
1. Waar aten jullie je brood op?
2. 's Hertogenbosch, Amsterdam en
Utrecht zijn grote plaatsen. (3)
3. Toen we zelf keken, zagen we niets.
4. Ik zag hoe de vloot ter haringvaart
uitvoer. (3).
5. Hij kreeg elke dag strafwerk op
school.
III. Wie kan vijf achtereenvolgende
dagen noemen zonder de letter „a" te
gebruiken?
Als er een rijwielpad naast de weg is,
dan moet je dat gebruiken. Doe je het
niet, dan breng je het verkeer in ge
vaar; het is bovendien strafbaar.
Alle neven en nichten een gelukkig
1956 toegewenst. Tante Jos.
(Vervolg.)
Tot overmaat van ramp weigerde
plotseling de radio-installatie en Jan
Pol wist dat hij nu geheel op zichzelf
was aangewezen. De schemer begon
snel in te vallen, zodat het zicht hoe
langer hoe slechter werd. Bovendien
dreigden nieuwe sneeuwstormen. Hij
wierp een blik op de benzinemeter en
voelde het bloed in zijn aderen stollen.
Door het omdwalen had hij te veel tijd
verloren en hij had geen half uur meer
te vliegen, dan zou de benzine op zijn.
Hij moest vliegveld Twente vinden.
Een toestel in mist en donkerte aan de
grond zetten zou een spel met de dood
betekenen. Hij ging nog wat lager vlie
gen, maar zag plotseling een kerktoren
voor zich opdoemen, die hij net op het
nippertje Kon ontwijiten. Vveg van mei,
want een kerktoren betekende een dorp
en in geen geval moest hij in de be
woonde wereld terecht komen. Hij wil
de geen mensen in zijn ongeval mee
slepen.
't Was donker geworden. Overal in
de huizen zouden nu de kerstbomen
ontstoken worden en kerstliederen
klinken. Hij hoorde alleen maar het
brullen van de motor en zag slechts het
trillen van de naalden van zijn instru
menten, die vertelden dat hij nog een
kwartier te leven had.
Had hij toch maar een parachute
meegenomen, want een sprong in de
nacht was altijd nog beter dan een
blinde noodlanding. Krampachtig om
klemde zijn hand de stuurknuppel. Zijn
gedachten vlogen jaren terug en hij zag
zichzelf weer als jongen thuis. Een
kerstboom en moeder aan de piano en
samen zongen ze „Stille nacht, heilige
nacht", dat mooie kerstlied. Met de
dood voor ogen zou hij willen bidden,
maar hij prevelde alleen maar de woor
den van dit kerstlied, dat in deze be
narde toestand was als een gebed.
„Davids Zoon, lang verwacht, Die
miljoenen eens zaligen zal, werd gebo
ren in Bethlehems stalZoon van
God, sta mij bij
Toen begon de motor te sputteren, de
benzine was op.
Jan Pol trok de gashandle terug en
de motor stond stil. Nu moest het ge
beuren, de duik naar de aarde. Waar
zou hij terechtkomen? Hij tuurde naar
buiten. Als er maar iets te zien was.
Wat was daar beneden? Huizen, water,
bomen? O God, geen huizen.
En toen zag de vlieger ineens licht.
Door de^mist zag hij vele lichten bran
den en als hij niet beter wist, zouden
het lichtjes van een kerstboom kun
nen zijn. Hij tuurdetuurde
Ja, het was zo, daar stond een grote
kerstboom te branden. Was het een
visioen dat hij zag op de grens van
leven en dood? Hij trok de stuurknup
pel naar achteren. Daar was het licht,
het grote licht en hij vloog dat licht
tegemoet. Had God het gezonden om
hem te redden, of zou het hem voeren
naar het Licht, het eeuwige Licht dat
schijnt sinds de stal van Bethlehem?
Toen raakten de wielen van het toe
stel de grond en Jan Pol voelde aat net
niet erger hobbelde dan een vliegveld.
Een eind voor zich uit zag hij een grote
kerstboom staan en toen stond het
vliegtuig stil. Als door een wonder was
hij gered. Zijn toestel was geland op
het sportveld, dat nog maar kort ge
leden was aangelegd en de kerstboom
van dominee Viersen, door Piet Mars
man zo prachtig verlicht, was als een
baken in de nacht geweest Toen waren
daar ineens mensen, veel mensen, die
op het ronken van het vliegtuig uit de
kerk waren gekomen en er was een
dominee die hem de hand drukte en
zei: „De landing is een dankgebed
waard, jongeman."
Jan Pol leunde tegen zijn vliegtuig,
bleek, maar heel blij. En hij tuurde
maar naar die wonderlijke kerstboom
en hij vroeg: „Wie heeft die gemaakt?"
En de dorpelingen wezen op Piet Mars
man en de vlieger schudde hem lang
de hand. „Je kerstboom heeft me de
weg gewezen bij het landen."
„Moe?" vroeg de predikant. Jan Pol
schudde het hoofd. „Niet moe, alleen
maar dankbaar," glimlachte hij, „want
God heeft dat licht geplaatst in de
nacht, tot mijn redding en dat kan en
mag ik nooit vergeten."
„Laten we dan onze kerkdienst be
ëindigen," zei de dominee, „we waren
tot het dankgebed gekomen."
In het kerkje achter de grote kerst
boom dankte de dominee voor de won
dere redding van de jonge vlieger en
er was niemand die oprechter het
„Dankt, dankt nu allen God" meezong
dan -Jan Pol.
Die avond en nacht was hij gast in de
pastorie en de volgende dag vertrok hij
naar Amsterdam om toch nog de
Tweede Kerstdag bij zijn ouders te
kunnen doorbrengen. Jan Pol bleef
voorgoed de vriend van dominee Vier
sen en diens vrouw en natuurlijk ook
van Piet Marsman, de electricien. En
als hij een bezoek bracht in Kramslo-
ten keek hij telkens weer met een
dankbaar hart naar de groene spar
naast de kerkdeur, die voor hem de
mooiste kerstboom was geweest, die hij
ooit in zijn leven had gezien.
Gevraagd
voor
direct
Leeftijd ongeveer 15 a 16 jaar, voor maga
zijn- en kantoorwerk. Event, opleiding als
vertegenwoordiger. Mulo-opleiding strekt
tot aanbeveling, doch is niet vereist.
Groothandel Woningtextiel
Aanmelden vrijdagavond van 7-9 uur aan ons kantoor.
Juliauastraat 3, Veenendaal,
Door de Algemene Vergidering is de premie voor de
vrijwillige verz kering met ingang van 1 januari 1956
vastgesteld op I 1.80 per week per verzekerde van
16 jaar en ouder.
De tot op heden geldende reducties blijven
voorlopig gehandhaafd.
De prem'e voor het Aanvullingsfonds b'ijft ongewij
zigd. De verhoging van de p'emie vindt mede zijn
oorzaak in de gemeenschappelijke premieregeling van
alle Ziekenfondsen in Midden-Nederland.
De vrijwil'ige verzekerden worden hierover
nader ingelicht.
Het Bestuur.
DE N.V. NEDERLANDSCHE SPOORWEGEN
vraagt:
Vereist:
dipl ambachtsschool eleciro-
techniek, machine-bankwerker
of automonteur
of V.E.V.-dipl sterkstroom-
monteur
alsmede practische ervaring.
Leeftijd:
21 t/m 30 jaar
niet brildragena.
Geboden worden:
levenspositie
goed loon
b islag voor nacht- en
Zondagsdienst
speciale sociale voorzieningen
voordelige reismogelijkheden.
Sollicitaties te richten aan de 2e
Afdeling van de Dienst van Per-
soneelzaken der N.S. te Utrecht
Op de enveloppe in de linker
bovenhoek vermelden nr.1 3/1 8
100 gram volvette Goudse kaas
1 Zwitsers kaasje
100 gram ontbijtworst
100 gram prima gehakt
7 knappertjes (qrote koeken)
4 cakeschelpen
1 pakje dennekoeken (5 stuks).
1 zakje zoute stokjes (Pretzel-Sticks)
150 gram verse spritskoekjes
250 gram Marie biscuits
1 pak petit beurre (circa 200 gram)
3 melkwafelrepen
1 kandijkoekje.
1 blik koffiemelk
150 gram dropkussentjes.
100 gram drop (katjes ol knoopjes)
200 gram anijshagel
200 gram vruchtenhagel
5 pakjes kauwbonbons.
2 dikke chocoladerepen(melkolpuur)
200 gram zwarte balletjes
2 grote rollen pepermunt
150 gram fondantjes
500 gram vlugkokende havermout
300 gram gesneden macaroni
1 pak macaroni (250 gram)
300 gram vermicelli (lijn ol middel)
1 zak figuur vermicelli (250 gram)
1 pak spaghetti (250 gram)
1 pak tarwegries (500 gram).
3 pakjes pudding (smaak naar keuze).
1 flesje puddingsaus(smaak naar keuze)
200 gram vanillegries
7 pakjes vanillesuiker
1 blik soepgroente
500 gram bruine bonen (orig import).
1 potje piccalilly
1 blikje tomatenpuree
2 rollen toiletpapier
3 zakjes blauw
1 tube kacheline
1 nagelborstel
3 pannesponsen
1 staaf scheerzeep
1 grote bus schuurpoeder
3 pak staal wol
1 flesafwasmiddel (glashelder-aikalivrij)
2 stukken toiletzeep (Hollands Glorie)
1 wafeldoekje
2 rollen boterhampapier
1 blik leverpastei (200 qram)
1 pak huishoudthee (100 gram).
1 pak Mocca frou-frou cracklé
1 bus Zaanse tafelkoeken.
3 grote hazelnootrepen
100 gram chocoladepastilles
300 gram boterhamkorrels
1 beker stroop (500 gram)
1 pak CUStard '500 gram)
1 blik erwten met wortel
1 pot tomatensoep (voor 5 borden).
6 stukken huishoudzeep (3 staven).
2 pakzelfwerkend wasmiddel
V
1 fles shampoo (circa 10 wassingen)
U kunt elk artikel zoveel keer kopen
als U wilt. Vul hier het aantal keren in en
neem deze advertentie mee naar de winkel.
KNIPWERKZAAMHEDEN
VOOR NAAI- EN
kunnen wij nog plaatsen:
Prettig, leerzaam en
schoonwerk
(geen bandwerk)
Aantrekkelijke lonen en sociale voorzieningen
Eventuele buskosten worden door ons vergoed
„GEBREIDE BOVENKLEDING"
OPGERICHT 1897
CREDIETEN voor Zakenlieden, Industriëlen en
Landbouwers, onder hyp. verband en/of
borgstelling, dan wel andere zekerheid.
DEPOSITO'S voor 1 jaar vast 3%, 6 maanden
vast 2 °/o, 3 maanden vast lVi 3 dagen
opzeggens 1
OP BOEKJES (voor kl. bedragen 3
Agent voor Veenendaal:
de Heer R. R. MULDER, Kerkewijk 167 te V'daaL
door H. Westen berger
Vertaling:
Minny Musaph Blüdenstein
(16)
„Goed," zegt zij dan eindelijk. „We
zullen haar geld aanbieden. Veel geld.
Het kan me niet schelen hoeveel. En
dan zullen we die bloedtest laten ne
men. En ziet u als 't u blieft alle pa
pieren te krijgen, die tot verduidelij
king van de zaak kunnen bijdragen."
De advocaat maakt een buiging: „Om
u te dienen, en hoeveel mag ik haar
aanbieden?"
Leontine denkt een ogenblik na: per
slot van rekening schijnt die vrouw
werkelijk van die jongen te houden;
dertien jaren heeft zij hem verzorgd.
En de andere, René, wilde zij eigen
lijk ook niet afstaan. Zo zou die vrouw
dan alleen moeten blijven.... „Ik wil
haar wel alles geven, wat ik bezit!"
zegt Leontine.
De advocaat buigt zich voorover. Is
die vrouw krankzinnig of heeft zij toch
niet zoveel geld als hij gedacht heeft?
„Morgen, of misschien vanavond, zal
ik u zeggen, hoe groot het bedrag is."
„De tegenpartij kan lachen!" zegt de
advocaat met zijn onprettige glimlach.
Leontine staat op. Haar ogen glijden
koel over hem heen. „Ik hoop," zegt zij
uit de hoogte, „dat u mij zover be
grepen hebt, dat u geen enkele on
correcte afpersing bij mevrouw Frank
zult toepassen?"
De advocaat maakt weer een bui
ging. In eerbiedige houding vergezelt
hij Leontine tot aan de deur. Daar legt
hij een nicotinebruine vinger op haar
arm en zegt zacht: „Dit alles blijft toch
onder ons, nietwaar?"
Leontine kijkt verbaasd op. „Hoe be
doelt u dat?"
De advocaat maakt een voorzichtig
gebaar: „Uw broer misschien be-
hoort hij meer tot de tegenpartij dan
wij vermoeden? Het is beter te zwijgen
tot ik mevrouw Frank het geld heb
aangeboden."
Leontine is bleek geworden. Haar
ogen schieten vonken. Wat bezielt die
man, om overal iets achter te zoeken?
Zij zelf heeft immers haar broer naar
mevrouw Frank gestuurd en zover zij
weet, heeft hij haar later nooit meer
teruggezien. Of of misschien toch?
Haar buurvrouw, madame Colbert, had
hem gisteren gezien aan de Nijlbrug, in
zijn wagen, met een opvallend mooie
vrouw bij zich. Wie kan haar de zeker
heid geven, dat dit niet Helga Frank
was? Bijna met tegenzin, met afgewend
hoofd, geeft zij de advocaat een hand.
„Nu goed dan, totdat u mevrouw Frank
het geld hebt aangeboden zullen wij
erover zwijgen!"
Hoofdstuk XIII.
Helga Frank knielt neer in de etalage
van de salon Angele en legt een zacht-
rose glanzende moiré japon over het
rode fluweel van de uitstalkast.
Buiten gaat het mondaine leven der
Sharia Imad-el-Din voorbij. Geschil
derde vrouwengezichten onder kleine,
scheve hoedjes kijken belangstellend
naar Helga's handige vingers: Engelse
uniformen, breedgeschouderde Ameri
kanen schuiven, met een onwillekeu
rige blik naar de etalage, voorbij; kin
deren, aan de hand van bonnes en nur
ses, drukken hun neusjes of hun keu
rig verzorgde handjes een ogenblik
tegen de ruit; limonadeverkopers en
krantenventsters leunen even hun moe
de ruggen tegen het raam om haastig
verder te trekken, als een elegant ge
klede dame het uitgestalde wenst te
bezichtigen.
Helga Frank is er aan gewend, daar
in het raam sprookjesachtig dure en
fantastisch chique japonnen verlok
kend neer te leggen, zij heeft de naam
hiervoor een bijzonder talent te bezit
ten maar vandaag wil het niet luk
ken. De mensen daarbuiten, het op en
neer deinen van de gezichten, maakt
haar nerveus; ieder ogenblik verbeeldt
zij zich, het grijnslachende gezicht van
die advocaat weer voor zich te zien en
zijn uitgestrekte nicotine vingers voor
haar gezicht uitgespreid, terwijl in
haar oren zijn stem weerklinkt die zegt
„Bedenkt u toch, madame; driehon
derd Egyptische Ponden!"
O, ze zou hem in zijn gezicht hebben
kunnen slaan, zoals hij gisteren voor
haar had gestaan en haar uit naam
van mevrouw Brackwieser dat geld
had aangeboden! Veel te beleefd nog
had zij die afschuwelijke man de deur
gewezen. Zij had in 't geheel niet naar
hem moeten luisteren, onmiddellijk,
toen hij haar begon voor te rekenen
wat zij, als alleenstaande vrouw wel
allemaal met dat geld zou kunnen
doen, had ze hem de deur moeten wij
zen. Maar achteraf kon zij goed pra
tenzij was immers zo perplex ge
weest, geen woorden had zij kunnen
vinden en de weerzinwekkende manier
waarmee de advocaat met zijn voorstel
voor de dag kwam, had haar rood doen
worden van schaamte. Hoe durfde
iemand haar zo te behandelen! En wat
voor een mens is die Leontine Brack
wieser, dat zij het waagt haar zo'n vun
zige advocaat in huis te sturen.
Zij dwingt haar gedachten terug,
naar het kledingstuk in haar handen.
Lieve hemel, hoe onhandig heeft zij
die mouwen vastgespeld! En met hoe
weinig charme vallen de talloze plooien
van die wijde rok. Nee, dat moet zij
over doen zij zou zich anders voor
haar leermeisjes moeten schamen! En
met rappe handen begint zij opnieuw,
terwijl zij bij voorbaat al weet, dat het
haar ook nu niet lukken zal. Zij kan
eenvoudig niet vandaag, zij kan haar
hoofd niet bij het werk houden
Plotseling steekt madame Angele haar
lichtblond gekruld kopje tussen de gor
dijnen door: „Bent u gauw klaar ma
dame Frank? Ik zou u graag een ogen
blikje willen spreken."
Helga is blij met het gedwongen op
onthoud. „O ja, ik kom dadelijk. Ma
demoiselle Charlotte kan wel verder
etaleren
Vijf minuten later staat zij al in het
kleine privésalon van madame, dat met
zijn zoete, zware parfum meer van een
boudoir dan van een bureau heeft.
Madame Angele zit aan haar sier
lijke Empireschrijftafel; haar felrood-
gelakte nagels schemeren lila-achtig in
het gedempte licht van een schemer
lamp; haar vele armbanden rinkelen
zachtjes.
„Gaat u zitten, madame Frank," zegt
zij vriendelijk. „Ik moet helaas iets met
u bespreken, dat zeer pijnlijk is
zij schraapt haar keel. Helga laat zich
op de brede couch neervallen, naast
het witte Maltheesertje van madame.
„U weet," vervolgt madame en rookt
uit een onzinnig lange pijp een gepar
fumeerde cigarette, „dat ik binnenkort
ga trouwen. Ik was eigenlijk van plan
mijn salon hier in Cairo aan te houden
onder uw beproefde leiding.... Maar
mijn verloofde wil dat niet en zonder
dat ik het wist heeft hij een koper ge
zocht en hem ik moet zeggen, zeer
tot mijn spijt ook gevonden. Het is
een Griek, zijn vrouw zal de zaak over
nemen.... Nu is het de kwestie, hoe
het met u zal moeten.... Ik zal na
tuurlijk alles doen om te proberen, dat
u uw plaats hier ook bij de nieuwe be
zitter houden kunt. Maar beloven kan
ik dat natuurlijk niet, en onder voor
behoud moet ik u de eerste januari
ontslaanO, als het u blieft mada
me, begint u niet te huilen! Ik zeg im
mers, onder voorbehoud! Ik hoop van
harte, dat madame Eyropulus u zal
houden.
(Wordt vervolgd.)
