Halve
prijzen
Pas binnen:
nieuwe modellen
voorjaarsmode 1960
*^Oan ^^Drutenó
Cleaning Dienst
MEISJES
JONGENS
éóofo eMtiibcA
Gaat 14 dagen U voordelig
door de schoonmaak helpen
*5Z>' 'Z-90
STENO-TYPISTE
ADVERTEREN DOET VERKOPEN
De wereldmode aan uw voeten
KAMER
EEN FLINKE
JONGEN
MACHINES EN
MENSEN
60
Zij doet het modern...
zij doet het ELEKTRISCH
flinke arbeidskrachten
f?4>.
l'"
KERKEWIJK 35 - TEL 3232
P. HEY S ZONEN N.V. VEENENDAAL TEL. 2841
N.V. HOLLANDIAWol- en Kousenfabrieken
...zulk heerlijk koken
ARBEIDER
in algemene dienst
INTELLIGENTE JONGEDAME
MANNELIJKE KRACHT
Fa. J. KLUMPENAAR
N.V. HEKO SPANTEN
Zoekt Uw
voordeel
D. van Bruggen
Papiergroothandel
Van Barneveld
CITROËN
Garage R. VONK
FEUILLETON
MET ERVARING VAN MEER DAN
JAAR
■X
VOLGENS HET NIEUWSTE SYSTEEM VAN WERKEN
Goede wijn
behoeft
geep krans!
«Ar. fi
WINKEL VOOR VEENENDAAL
FABRIEKEN TE WAGENINGEN
In dit mooie moderne gebouw is een plaats vrij voor:
moet goed Nederlands en Duits kunnen corresponderen.
Wij geven U graag nadere inlichtingen omtrent werk en salaris.
v.h. Gebr, van Leeuwen
Pr. Bernhardlaan 186
Veenendaal
vraagt
voor Kousenatelier
en Inpakafdeling
voor de Spoelerij
voor vlotte werkers hoog loon
eventuele reiskosten worden vergoed
werkkleding wordt gratis verstrekt
Inlichtingen en aanmelden bij de afdeling personeelszaken.
De huisvrouw die haar
weetje weet, grijpt haar
kans en gaat elektrisch
koken. Al heel gauw zal ze
zeggen, dat het haar stout
ste verwachtingen heeft
overtroffen. Wat zindelijk,
wat veilig, wat voordelig I
En zo snél met de moderne
expresse-kookplaat, die op
elk fornuis is aangebracht.
Vergeet vooral niet de
grill in de oven,waar straks
geen huisvrouw meer bui
ten kan. Ga zo spoedig
mogelijk eens praten met
uw elektriciteitsbedrijf of
uw installateur.
Heren derby
molière met
loopzolen van
Poro-rubber
of leder.
Sporting model.
Zwart, glad leder.
Model 20
Elegant, rank
schoentje. Leuk
gegarneerd.
Modieus
Watteau-hakje.
Citroengeel.
Model 06
Modeschoentje met
de befaamde
Italiaanse leest.
Van prachtig zwart
of blauw leder.
Model 17
Charmant
en comfortabel
wandelschoentje.
(Italiaans Apice).
Glad leder.
Anti-slip zool.
Model 99
m.
mmm
Burgemeester en wethouders van Amerongen
roepen sollicitanten op (uit de gemeente Ame
rongen) voor
Aanstelling op arbeidskontrakt.
Wedde nader overeen te komen.
Sollicitaties in te zenden aan de burgemeester
uiterlijk op 19 maart a.s.
Zij die in januari j.l. solliciteerden, behoeven dit niet
te herhalen.
Voor de fabrikage van onze Vitamine-produkten
voor veevoeder zoeken wij een
bij voorkeur over enige laboratorium
ervaring beschikkend
en tevens een
die belast zal worden met de
van B.G.-produkten.
menging
Voorstraat 58 Woudenberg Telefoon 324
VOOR DIRECT GEVRAAGD:
Degenen die in hout kunnen of
willen werken genieten voorkeur
Gunstige arbeidsvoorwaarden
Aanmelden:
RIJKSWEG 37-41 - DE KLOMP-EDE
Gaat u trouwen of
uw woning ver
nieuwen, kom dan
eens vrijblijvend in
lichtingen vragen bij
Emmalaan 11, Veenendaal,
Telefoon 2552.
HEER ZOEKT
ONGEMEUBILEERDE
M/Z PENSION
Brieven onder nr. 5229 aan
het bureau van dit blad.
Wij vragen voor
spoedige indiensttreding
wegens dienstplicht
voor kantoor en
magazijnwerkzaamheden
Leeftijd 17 a 18 jaar
J. P. C. Leinweberstraat 55
Telefoon 2825
v.a. ƒ9775,—
PARALLELWEG 4 - TELEF 2545
DOOR WESSEL SMITTER
Een leuk incident in de fabriek.
Het duurde niet lang voor de heren
met de witte boordjes merkten, wat er
bij ons gebeurde. Je zag er soms een.
hard door het gangetje lopen, alsof hij
te laat voor een voorstelling was. Dan
zag hij Russ op de bak het staal han
teren alsof het een bundel hout was.
Dan ging hij langzamer lopen, stond
stil bij een pilaar en vergat waarom hij
zich zo vreselijk had gehaast.
De manier, waarop Russ met die wa
gen omsprong als er een moeilijk kar
weitje op het aambeeld lag, was de
moeite waard om door de spattende
rode vonken en rook gade te slaan. En
toen op een dag veranderden ze de
route van de clubjes toeristen, die door
de fabriek werden rondgeleid en lieten
ze op ons los. Je kreeg hoofdpijn van.
de moeite om ze van de rails af te hou
den, waar ze allemaal nou juist op
wilden staan.
Er waren allerlei toeristen. Groepjes
onderwijzers, leden van de Rotary Club
met kleine rode vlaggetjes en gele kno
pen op hun jassen, verenigingen van
veetelers en van caféhouders. Terwijl
ik probeerde ze van het spoor weg te
drijven en weer terug in het gangetje,
draaide de gids iets af, dat goed klonk
maar in werkelijkheid helemaal ver
keerd was en Russ reed heen en weer
alsof het een strop voor mij en niet voor
hem zou zijn, als hij een paar vrij
metselaars of Old Fellows op de rails
zou verpletteren. Eén ding stond vast:
de maatschappij zou er niets mee te
maken hebben, want iedere man, vrouw
of kind moest een kaart ondertekenen,
dat het hun eigen schuld was als zij op
hun tocht door de fabriek een arm of
been verloren of meer of minder wer
den gedood.
Als het zó uitkwam, dat Russ juist
een stuk staal onder de hamer han
teerde, viel er wat voor hen te zien. Ze
hadden wat te vertellen als ze thuis
kwamen, er bleef hun iets bij om tegen
hun clubgenoten over op te scheppen
als zij in Sioux Centre of Oshkosh te
rugkwamen.
Eens kwam er een dame bij, die een
lorgnet-op-een-stokje bij zich had en
een hondje onder haar arm. Het was
maar een klein mormel, nauwelijks
groot genoeg om meer dan een paar
vlooien in leven te houden, zo wit als
sneeuw, met haren, die tot over zijn
ogen hingen. Bij de allereerste slag van
de hamer gaf hij een gil, sprong op de
grond en verdween onder de manipula
tor. We bleven steken, konden geen
wiesl in beweging brengen.
„Oh, mijn Dadie, mijn Dadie!"
schreeuwde ze. „Hij zal zich pijn doen,
hij gaat dood! Redt hem! Oh, is er dan
niemand, die hem redt!"
Russ was met één sprong de ladder
af. „Wat is er?" zei hij. „Heeft iemand
zich bezeerd?"
„Nee-e-e", kreunde ze met hese stem.
„Mijn hond - mijn Dadie! Hij is er
onder. Zie je het niet? Zie je het nie-
ie-ie-t?"
„Oei!" zei hij. „Da's lelijk. Wat doet-
ie daar? Kunt u hem niet roepen?"
Ze bukte zich en riep. Ze smeekte
hem eronder uit te komen. Maar hij
had besloten te blijven, waar hij was.
„Hij komt niet", zei ze. „Hij trekt zich
niets van mij aan. Arm liefje, hij is
bang. Hij is doodsbang. Hij heeft al de
hele morgen .gemokt. Hij vond het la
waai niet prettig en hield niet van de
lucht van die vieze ouwe fabriek.
Hij voelt zich bekocht, hij vergeeft
het me nooit meer."
De ene helft van de bezoekers lag
op hun knieën te roepen. De andere
helft kwam met alle mogelijke voor
stellen voor de dag. Een heer met grijze
slobkousen opperde het idee, een grote
hond te halen om de kleine eronderuit
te vissen. Een schooljuffrouw-achtige
dame zei, dat dierlijk magnetisme de
zaak in orde zou brengen en ging van
de een naar de ander om te vragen, of
ook iemand in de menigte geestelijk op
een hondenziel was afgestemd. Toen
kwam Johnson er sputterend aan en
was vol met originele ideeën. „Breng
de wagen aan de gang", zei hij tegen
Russ. „Schraap een beetje met de ver
snellingen, maak hem bang. Dan komt-
ie d'r wel blaffend onderuit."
„Je waagt het niet", barstte ze uit.
„Ik zal je laten rapporteren, ik zal zor
gen, dat je een boete moet betalen. Hij
is nu al te bang. Daarom gaat het juist,
daarom komt hij er niet onder uit."
Russ was zo verstandig om te ver
dwijnen en het terrein voor Johnson
vrij te laten.
„Dame", zei Johnson, „die hond van
u houdt ons op. Dat kost ons geld."
„Kan ik het helpen? Jullie mannen
en jullie lawaai hebben hem bang ge
maakt. Vraag alsjeblieft aan de ande
ren of ze ophouden met roepen. Het
brengt hem maar in de war en maakt
de zaak nog erger."
„Misschien", zei Johnson, „als u iets
voor hem te eten had. Misschien heeft
één van de jongens een boterham
„Dat is bespottelijk. Hij eet nooit
buiten de maaltijden. Dat is dokters
voorschrift."
„Maar dame, iets moet worden ge
daan We zijn met een karwei bezig.
Het staal wordt koud."
Ze probeerde het weer met roepen.
En nooit hadden de door de wol ge
verfde bikkers zoveel onzin in hun
leven bij elkaar gehoord. Het was maar
„die slechte mannen", „mammies schat-
teboutje", „mammies lieve hondje".
„Wil-ie er dan niet uit tome, dat liefje,
wil-ie er niet uit tome?" Het was je
reinste babytaai, die je ooit gehoord
had. Ze deed wat ze kon. Je verwachtte
half en half dat de moeren en de
plaatjes er door af zouden vallen en
eronder uit rollen. Maar Dadie kwam
er niet uit.
„Het helpt niets", kreunde ze. Hij is
te zenuwachtig. Hij heeft zijn vertrou
wen verloren in zijn eigen mammie. Hij
komt niet vóór hij weer in z'n humeur
is - vóór hij weer van me houdt."
„Hoe lang denkt u dat het duurt?"
vroeg Johnson. „Oh, dat weet ik niet.
Hij keek me nauwelijks aan, daar net.
Laat die afschuwelijke machines daar
toch stilstaan, die aldoor aan het ha
meren en stampen zijn! Dat maakt hem
zenuwachtig. Ik weet het."
„Dat kan niet, dame. Die zijn aan het
werk. We zouden de hele fabriek voor
u moeten sluiten."
„Neem dit ding dan uit elkaar. Haal
je mensen. Hoe lang duurt dat?"
„Dat gaat ook niet. We moeten het
gebruiken. We moeten opschieten. En
luister nu eens, dame. Als we eens be
gonnen, misschien een klein beetje la
waai te maken - niet veel."
„Nee, nee! Het zou hem bang maken,
de zaak verergeren."
(Wordt vervolgd.)
