WIJ ZIJN MET VAKANTIE
H. HUIBERS
mannelijk personeel
leidinggevende functionaris
Postdienst Amsterdam
WATERDICHTwin
^onllicten om aria
i
Postdistrict Amsterdam vraagt
werkster en jongeman
N.Y. Renard
LOSSE EN VASTE
KRACHTEN
van 16 tot 30 juli
HARDEVELD
SPOEDVEILING wegens liquidatie
RESTAURANT KOETSHUIS - RHENEN
REPARATIES
KUNSTGEBITTEN
vezelvliezen
zoekt
voor hele en halve dagen.
GROENELAAN 20
BERTAIXSTP.37 TEL 24I5
VEENENDRRL
FEUILLETON
Maandag 18 juli 1960, des namiddags 14 uur "zal
t.o. van Notaris D. H. C. Neervoort te Ede in de
zaal van het voormalig Chr. Militaire Tehuis te
Ede, Maanderweg 4,
publiek a contant worden verkocht:
le klasse meubilair, w.o. huiskamers, bankstel
len, slaapkamer, Kelim fauteuils, dressoirs, berg
meubels, eetkamerstoelen, boekenkastjes, tafels,
ledikanten, 1- en 2-pers. bedden en dekens, lo
pers, tapijten, 2 oliehaarden (B. D.), radio,
tuinmeubelen, gasstellen, partij hout en kozij
nen, pl.m. 300 dakpannen enz.
Kijkdag zaterdag 16 juli 1960 van 2-5 uur, maan
dag 18 juli 1960 van 9-12 uur.
L. v. d. LINDEN
Erkend Veilinghouder - Beëdigd Taxateur
vraagt voor direct
voor terreinwerkzaamheden
Sneller, beter en
goedkoper!
ACHTERBERG
Pr. Bernhardt. 317, V'daal
Telefoon K 8385-2969
de producente van
IIOLLANTOR N.V. te Veenendaal (opgericht door een aantal belangrijke
binnen- en buitenlandse textielondernemingen)
heeft in haar modern geoutilleerd en geautomatiseerd bedrijf
plaats voor een
die belast zal worden met de leiding van haar vezel-
verwerkende afdeling. Diploma Textiel-avondschool afd.
spinnen of gelijkwaardige opleiding is gewenst.
Zij, die voor deze verantwoordelijke functie in een expanderend bedrijf in aan
merking menen te komen, kunnen zich schriftelijk wenden tot de directie van
Hollantor N.V., Postbus 45, Veenendaal.
Geboden wordt:
een verzekerde toekomst
goede sodaie voorzieningen
een loon, dat op 25-jarige leeftijd f 391,01 bruto per maand
kan bedragen
een toeslag voor onregelmatige diensten van gemiddeld f 12.- tot
f 30,- per 4 weken (afhankelijk van de leeftijd en de plaats van
tewerkstelling)
een vakantie van 15 werkdagen - met 4% vakantietoeslag - per jaar
in afwachting van de invoering van de verdlenste-beloning wordt
aan het bestellend personeel een tijdelijke toeslag van 3
toegekend.
voor gehuwden met eigen huishouding een volledige vergoeding
van de reiskosten voor gezinsbezoek eenmaal per week en een
vergoeding van 90% van de pensionkosten, totdat te Amsterdam
een woning Is toegewezen
voor jeugdige ongehuwde krachten een gedeeltelijke, doch gun
stige vergoeding van reis- en/of pensionkosten.
Sollicitaties te richten aan de directeur van het Postdistrict Amsterdam.
Indien u eerst nog nadere inlichtingen wilt ontvangen kunt u onderstaand formu
lier, na invulling en ondertekening in een ongefrankeerde omslag zenden
aan de chef van de afdeling Personeelsadministratie,
Postdistrict Amsterdam, N. Z. Voorburgwal 182
Amsterda m-C.
Ondergetekende
(naam)
(adres)
-..(geboortedatum)
gehuwdongehuwd*) zal gaarne nadere Inlichtingen ontvangen omtrent de func
tie van besteller te Amsterdam, Postdistrict.
(plaats)
(datum)
Doorhalen hetgeen niet tan toepassing is.
(handtekening)
PTT
VISSERSWEG 1 ELST (U.)
VOOR DRINGENDE WERKZAAMHEDEN
VAN 23-30 JULI
ZANDSTRAAT 60
J. v. Goyenstraat 27
Tel. 2949, Veenendaal
rnjjajaSkmeltymf
M''*"
STOMEPU
Schuchter kwam hij naderbij; hij had
het niet kunnen weigeren maar het was
hem aan te zien dat hij veel liever hard
de straat zou zijn opgevlucht.
Hij maakte een licht buiging toen hij
bij het tafeltje was aangekomen. Carla
stelde hem aan Herman voor. Het viel
Herman op dat zij haar neerslachtige
bui van zoëven kwijt was. Opgewekt
vroeg zij aan Geertsema, of hij die wals
van Chopin nog eens voor haar wilde
spelen. En even later zweefden de wee
moedige klanken door het café, die
Carla zo hadden ontroerd, toen Geert
sema dezelfde muziek op haar eigen
piano had gespeeld. Ze luisterde met
overgave; het scheen Herman toe of
zij hem volledig was vergeten. Bijna
verheerlijkt klapte zij toen Geertsema
was uitgespeeld.
„Je schijnt erg op hem gesteld te zijn".
Herman zei het korzelig. Onbegrijpe
lijk was het voor hem dat Carla zich
wel door zo'n café-pianist liet boeien
en dat hij, Herman Grootenhuis kenne
lijk minder indruk op haar maakte.
„Waar ken je die jongen van? Dat
mag ik toch zeker wel weten!"
„Hij is in dienst van mijn vader.
Vind je niet dat hij heel goed speelt?"
„Dat hij bij je vader werkt, heb je me
al verteld. Dat is op zichzelf nog geen
reden
„Dat weet ik heel goed. Maar je weet
hoeveel ik van muziek hou. En deze
Geertsema speelt zoals ik het zelf zo
graag zou willen. Ik heb hem eens ho
ren spelen en toen leek het me toe dat
hij buitengewoon muzikaal moest zijn.
Hij ontroert me met zijn spel dat is
alles. Je weet dat Mozart en Chopin me
meer aanspreken dan de zogenaamde
lichte muziek, die best wel eens leuk
is om te horen maar waar je op een
keer schoon genoeg van krijgt. Ik ten
minste wel."
„O, dus dat is het. Je amuseert je
niet meer met mij, is het niet? Je vind
het vervelend om met me uit te gaan.
Nou begrijp ik het; je luistert liever
naar zo'n schutterige Geertsema dan
naar mij!"
„Waarom is die Geertsema schutte
rig?" Carla werd prikkelbaar. Nerveus
stak zij een sigaret op.
„Nou ja", bond Herman in, „zo be
doel ik het niet. Ik wou alleen maar
graag weten of je nog steeds graag met
me meegaat. Zie je, ik mag je, juist om
dat je zo anders bent, niet ze gewoon.
Zullen we dan morgen eens naar een
concert gaan? O nee, dat kan nu niet;
je moet maandag al vertrekken. Ach,
Carla, zeg dat jij mij ook wel mag! Ja?"
Weer had Geertsema zijn frivole
klankenproduktie onderbroken, nu
voor een sonate van Schubert. Carla
hoorde maar vaag wat Herman haar
toefluisterde, zozeer was zij verdiept
in deze romantische muziek. Ze zei iets
afwezigs. Toen stapten ze op. Er werd,
op weg naar huis, niet veel gesproken.
Bij de deur probeerde Herman nog
eens, haar tot een duidelijke uitspraak
te bewegen, maar beter dan ooit wist
Carla nu, dat zij nog lang niet toe was
aan een besliésing.
Nu vlogen de dagen om. Er was een
massa te doen, prettige dingen allemaal,
en alles gebeurde in het enerverende
vooruitzicht van een prachtige reis, die,
naar Carla hoopte, de oplossing zou
brengen van het conflict, waarin zij
was geraakt. Want een conflict was het
nu toch wel geworden. Zij begreep dat
de attenties van Herman er op waren
gericht, haar definitief te winnen. Her
haaldelijk had hij dit duidelijk laten
blijken. Er kwam bij dat pa en ma
eveneens in die richting dachten en ge
wend als zij was, in alles met haar
ouders rekening te houden, speelde dit
wel voor Carla mee. Maar aan de an
dere kant ging zij meer en meer besef
fen dat een vaste verbintenis een bete
re ondergrond nodig had dan zij voor
alsnog kon opbrengen. Zij vond Herman
echt niet onaardig maar zij miste in
hem nu juist dat, waarvan zij zo hield.
En dat laatste ontmoette zij wel in Wim
Geertsema, een jongen van bescheiden
komaf, wat in de ogen van pa en ma
een niet te overkomen struikelblok zou
zijn.
Voor het eerst betrapte zij zich er op
dat zij over Wim dacht met betrekking
tot zichzelf. En ze drong deze gedachte
beslist niet naar de achtergrond, in
tegendeel. Zou zij met een man, die net
als zij voor de stille dingen van het
leven graag een open oog had, niet veel
gelukkiger kunnen worden? Zij behoef
de maar aan Wims pianospel te denken
om zeker te weten: bij Wim zou ik me
meer thuis voelen dan bij Herman.
En terwijl zij over alles niet uitge
dacht kon raken, kwam Herman, van
tijd tot tijd „een handje toesteken", zo
als hij het noemde, maar wat altijd uit
draaide op een, overigens zeer genoege-
lijk, babbeltje of een vluchtige flirta
tion. En ook kwam zij Wim zo nu en
dan tegen, die dan ietwat verlegen
groette en ook wel iets uit haar handen
nam als zij toevallig sjouwde met een
koffer of zo.
Op een keer vroeg zij hem of hij meer
in die bar speelde. Ja, hij deed het bijna
iedere avond. Hij spaarde, zei hij, voor
een eigen piano en voor een reis. Hij
was karig met zijn woorden, maar tel
kens moedigde Carla hem aan, wel tak-
tisch en met begrip, zodat Wim zich
steeds meer bij haar op zijn gemak ging
voelen. En al waren hun ontmoetingen
steeds van korte duur - meestal niet
meer dan een paar minuten in gang of
op trap, toch gingen ze iets betekenen.
Voor Carla stellig. En het gebeurde
wel dat zij zo'n ontmoetinkje forceerde.
Zij ging houden van zijn bescheiden,
uiterst beschaafde houding, van zijn
zachte, maar welluidende stem, van
zijn frisse, open ogen, die haar begrij
pend en hartelijk tegemoet konden
kijken.
Er waren, op de morgen van het ver
trek, prachtige cadeaus: lekkernijen
voor onderweg, zeep en eau de cologne,
postpapier en een droom van een bad
pak, allemaal van Herman. Ze kreeg
van Wim, tersluiks, een klein boekje.
Er stonden prachtige afbeeldingen in
van schilderijen van Monet. Het had
misschien een rijksdaalder gekost. Maar
het was voor Carla van veel betekenis
en zij bloosde toen ma vroeg, waarom
dat boekje mee moest. Ze had geen ant
woord klaar
De laatste avond voor het vertrek
waren ze thuis: pa, ma en Carla, en ze
zaten zo maar een beetje. Alle drie
waren ze ietwat onder de indruk. Ze
hadden gezellig in de stad gegeten en
ze zouden vroeg naar bed gaan. Een
telefoontje van Herman: hij zou morgen
meerijden naar Schiphol. Carla reageer
de flauwtjes; het ontging ma Branden
burg niet. Maar, wijs als moeders kun
nen zijn, stelde zij geen moeilijke vra
gen.
Maar pa begon er over. Carla pro
beerde het gesprek te ontwijken, begon
over iets anders. En, omdat hij de stem
ming, zo kort voor het vertrek, niet
wilde bederven, hield ook pa zijn mond.
Hij wist trouwens, dat ma vier weken
lang gelegenheid zou hebben, er met
Carla over te spreken.
Het vertrek van Schiphol was zo fees
telijk als maar mogelijk was. Een uur
vóór het afscheid waren ze neergestre
ken in het restaurant, van waaruit de
boeiende bedrijvigheid op het vliegveld
ieders aandacht vroeg. Ze dronken kof
fie en Herman trakteerde op enorme
appelbollen. Hij maakte Carla 'n char
mant compliment over haar nieuw toi
let: een lichtgrijze jersey deux-pièces
met een witte corsage. Hij was op z'n
best, die Herman, en kennelijk dachten
pa en ma er ook zo over. Zij hadden
bijzonder veel plezier in Hermans ga
lante opmerkingen en Carla reageerde
tot hun groot genoegen, prettig en ge
vat.
Zo'n vliegtuig vertrekt eerder dan je
denkt. Het afscheid was snel voorbij en
voordat Carla er op berekend was,
moest zij het platform op. Een laatste
handdruk voor Herman en, ja, ook een
zoen, en dan ook een voor pa, en het
was voorbij. Zwaaien van achter de
kleine ruiten, zwaaien tot ze niemand
meer zag, en toen zweefde ze al de zon
tegemoet en waren ze op weg.
Letterlijk en figuurlijk tilt zo'n vlieg
tuig je uit boven de dingen van alledag.
Van je bijzonder comfortabele stoel af
bekijk je niet alleen het landschap,
maar ook je problemen anders, en op
een geheel nieuwe manier. De afstand
maakt alles betrekkelijk, de oplossing
lijkt niet zo moeilijk te vinden. Deze
ervaring maakte Carla vrolijk. Ze
maakte grapjes met de steward, die ma
Brandenburg als de begrijpende chape
ronne, glimlachend aanhoorde. Ze bab
belde opgewekt en telkens verrast door
wat ze zagen, ver beneden hen, waar
de Hermannen en wie weet de Geertse-
ma's tobden met hun liefdesvragen,
maar zij, Carla, zweefde tussen hemel
en aarde, los van de problematiek, in
een sfeer die haar blij en onbekommerd
de toekomst in deed zien.
(Wordt vervolgd)