WIJ ZIJN MET VAKANTIE H. HUIBERS mannelijk personeel leidinggevende functionaris Postdienst Amsterdam WATERDICHTwin ^onllicten om aria i Postdistrict Amsterdam vraagt werkster en jongeman N.Y. Renard LOSSE EN VASTE KRACHTEN van 16 tot 30 juli HARDEVELD SPOEDVEILING wegens liquidatie RESTAURANT KOETSHUIS - RHENEN REPARATIES KUNSTGEBITTEN vezelvliezen zoekt voor hele en halve dagen. GROENELAAN 20 BERTAIXSTP.37 TEL 24I5 VEENENDRRL FEUILLETON Maandag 18 juli 1960, des namiddags 14 uur "zal t.o. van Notaris D. H. C. Neervoort te Ede in de zaal van het voormalig Chr. Militaire Tehuis te Ede, Maanderweg 4, publiek a contant worden verkocht: le klasse meubilair, w.o. huiskamers, bankstel len, slaapkamer, Kelim fauteuils, dressoirs, berg meubels, eetkamerstoelen, boekenkastjes, tafels, ledikanten, 1- en 2-pers. bedden en dekens, lo pers, tapijten, 2 oliehaarden (B. D.), radio, tuinmeubelen, gasstellen, partij hout en kozij nen, pl.m. 300 dakpannen enz. Kijkdag zaterdag 16 juli 1960 van 2-5 uur, maan dag 18 juli 1960 van 9-12 uur. L. v. d. LINDEN Erkend Veilinghouder - Beëdigd Taxateur vraagt voor direct voor terreinwerkzaamheden Sneller, beter en goedkoper! ACHTERBERG Pr. Bernhardt. 317, V'daal Telefoon K 8385-2969 de producente van IIOLLANTOR N.V. te Veenendaal (opgericht door een aantal belangrijke binnen- en buitenlandse textielondernemingen) heeft in haar modern geoutilleerd en geautomatiseerd bedrijf plaats voor een die belast zal worden met de leiding van haar vezel- verwerkende afdeling. Diploma Textiel-avondschool afd. spinnen of gelijkwaardige opleiding is gewenst. Zij, die voor deze verantwoordelijke functie in een expanderend bedrijf in aan merking menen te komen, kunnen zich schriftelijk wenden tot de directie van Hollantor N.V., Postbus 45, Veenendaal. Geboden wordt: een verzekerde toekomst goede sodaie voorzieningen een loon, dat op 25-jarige leeftijd f 391,01 bruto per maand kan bedragen een toeslag voor onregelmatige diensten van gemiddeld f 12.- tot f 30,- per 4 weken (afhankelijk van de leeftijd en de plaats van tewerkstelling) een vakantie van 15 werkdagen - met 4% vakantietoeslag - per jaar in afwachting van de invoering van de verdlenste-beloning wordt aan het bestellend personeel een tijdelijke toeslag van 3 toegekend. voor gehuwden met eigen huishouding een volledige vergoeding van de reiskosten voor gezinsbezoek eenmaal per week en een vergoeding van 90% van de pensionkosten, totdat te Amsterdam een woning Is toegewezen voor jeugdige ongehuwde krachten een gedeeltelijke, doch gun stige vergoeding van reis- en/of pensionkosten. Sollicitaties te richten aan de directeur van het Postdistrict Amsterdam. Indien u eerst nog nadere inlichtingen wilt ontvangen kunt u onderstaand formu lier, na invulling en ondertekening in een ongefrankeerde omslag zenden aan de chef van de afdeling Personeelsadministratie, Postdistrict Amsterdam, N. Z. Voorburgwal 182 Amsterda m-C. Ondergetekende (naam) (adres) -..(geboortedatum) gehuwdongehuwd*) zal gaarne nadere Inlichtingen ontvangen omtrent de func tie van besteller te Amsterdam, Postdistrict. (plaats) (datum) Doorhalen hetgeen niet tan toepassing is. (handtekening) PTT VISSERSWEG 1 ELST (U.) VOOR DRINGENDE WERKZAAMHEDEN VAN 23-30 JULI ZANDSTRAAT 60 J. v. Goyenstraat 27 Tel. 2949, Veenendaal rnjjajaSkmeltymf M''*" STOMEPU Schuchter kwam hij naderbij; hij had het niet kunnen weigeren maar het was hem aan te zien dat hij veel liever hard de straat zou zijn opgevlucht. Hij maakte een licht buiging toen hij bij het tafeltje was aangekomen. Carla stelde hem aan Herman voor. Het viel Herman op dat zij haar neerslachtige bui van zoëven kwijt was. Opgewekt vroeg zij aan Geertsema, of hij die wals van Chopin nog eens voor haar wilde spelen. En even later zweefden de wee moedige klanken door het café, die Carla zo hadden ontroerd, toen Geert sema dezelfde muziek op haar eigen piano had gespeeld. Ze luisterde met overgave; het scheen Herman toe of zij hem volledig was vergeten. Bijna verheerlijkt klapte zij toen Geertsema was uitgespeeld. „Je schijnt erg op hem gesteld te zijn". Herman zei het korzelig. Onbegrijpe lijk was het voor hem dat Carla zich wel door zo'n café-pianist liet boeien en dat hij, Herman Grootenhuis kenne lijk minder indruk op haar maakte. „Waar ken je die jongen van? Dat mag ik toch zeker wel weten!" „Hij is in dienst van mijn vader. Vind je niet dat hij heel goed speelt?" „Dat hij bij je vader werkt, heb je me al verteld. Dat is op zichzelf nog geen reden „Dat weet ik heel goed. Maar je weet hoeveel ik van muziek hou. En deze Geertsema speelt zoals ik het zelf zo graag zou willen. Ik heb hem eens ho ren spelen en toen leek het me toe dat hij buitengewoon muzikaal moest zijn. Hij ontroert me met zijn spel dat is alles. Je weet dat Mozart en Chopin me meer aanspreken dan de zogenaamde lichte muziek, die best wel eens leuk is om te horen maar waar je op een keer schoon genoeg van krijgt. Ik ten minste wel." „O, dus dat is het. Je amuseert je niet meer met mij, is het niet? Je vind het vervelend om met me uit te gaan. Nou begrijp ik het; je luistert liever naar zo'n schutterige Geertsema dan naar mij!" „Waarom is die Geertsema schutte rig?" Carla werd prikkelbaar. Nerveus stak zij een sigaret op. „Nou ja", bond Herman in, „zo be doel ik het niet. Ik wou alleen maar graag weten of je nog steeds graag met me meegaat. Zie je, ik mag je, juist om dat je zo anders bent, niet ze gewoon. Zullen we dan morgen eens naar een concert gaan? O nee, dat kan nu niet; je moet maandag al vertrekken. Ach, Carla, zeg dat jij mij ook wel mag! Ja?" Weer had Geertsema zijn frivole klankenproduktie onderbroken, nu voor een sonate van Schubert. Carla hoorde maar vaag wat Herman haar toefluisterde, zozeer was zij verdiept in deze romantische muziek. Ze zei iets afwezigs. Toen stapten ze op. Er werd, op weg naar huis, niet veel gesproken. Bij de deur probeerde Herman nog eens, haar tot een duidelijke uitspraak te bewegen, maar beter dan ooit wist Carla nu, dat zij nog lang niet toe was aan een besliésing. Nu vlogen de dagen om. Er was een massa te doen, prettige dingen allemaal, en alles gebeurde in het enerverende vooruitzicht van een prachtige reis, die, naar Carla hoopte, de oplossing zou brengen van het conflict, waarin zij was geraakt. Want een conflict was het nu toch wel geworden. Zij begreep dat de attenties van Herman er op waren gericht, haar definitief te winnen. Her haaldelijk had hij dit duidelijk laten blijken. Er kwam bij dat pa en ma eveneens in die richting dachten en ge wend als zij was, in alles met haar ouders rekening te houden, speelde dit wel voor Carla mee. Maar aan de an dere kant ging zij meer en meer besef fen dat een vaste verbintenis een bete re ondergrond nodig had dan zij voor alsnog kon opbrengen. Zij vond Herman echt niet onaardig maar zij miste in hem nu juist dat, waarvan zij zo hield. En dat laatste ontmoette zij wel in Wim Geertsema, een jongen van bescheiden komaf, wat in de ogen van pa en ma een niet te overkomen struikelblok zou zijn. Voor het eerst betrapte zij zich er op dat zij over Wim dacht met betrekking tot zichzelf. En ze drong deze gedachte beslist niet naar de achtergrond, in tegendeel. Zou zij met een man, die net als zij voor de stille dingen van het leven graag een open oog had, niet veel gelukkiger kunnen worden? Zij behoef de maar aan Wims pianospel te denken om zeker te weten: bij Wim zou ik me meer thuis voelen dan bij Herman. En terwijl zij over alles niet uitge dacht kon raken, kwam Herman, van tijd tot tijd „een handje toesteken", zo als hij het noemde, maar wat altijd uit draaide op een, overigens zeer genoege- lijk, babbeltje of een vluchtige flirta tion. En ook kwam zij Wim zo nu en dan tegen, die dan ietwat verlegen groette en ook wel iets uit haar handen nam als zij toevallig sjouwde met een koffer of zo. Op een keer vroeg zij hem of hij meer in die bar speelde. Ja, hij deed het bijna iedere avond. Hij spaarde, zei hij, voor een eigen piano en voor een reis. Hij was karig met zijn woorden, maar tel kens moedigde Carla hem aan, wel tak- tisch en met begrip, zodat Wim zich steeds meer bij haar op zijn gemak ging voelen. En al waren hun ontmoetingen steeds van korte duur - meestal niet meer dan een paar minuten in gang of op trap, toch gingen ze iets betekenen. Voor Carla stellig. En het gebeurde wel dat zij zo'n ontmoetinkje forceerde. Zij ging houden van zijn bescheiden, uiterst beschaafde houding, van zijn zachte, maar welluidende stem, van zijn frisse, open ogen, die haar begrij pend en hartelijk tegemoet konden kijken. Er waren, op de morgen van het ver trek, prachtige cadeaus: lekkernijen voor onderweg, zeep en eau de cologne, postpapier en een droom van een bad pak, allemaal van Herman. Ze kreeg van Wim, tersluiks, een klein boekje. Er stonden prachtige afbeeldingen in van schilderijen van Monet. Het had misschien een rijksdaalder gekost. Maar het was voor Carla van veel betekenis en zij bloosde toen ma vroeg, waarom dat boekje mee moest. Ze had geen ant woord klaar De laatste avond voor het vertrek waren ze thuis: pa, ma en Carla, en ze zaten zo maar een beetje. Alle drie waren ze ietwat onder de indruk. Ze hadden gezellig in de stad gegeten en ze zouden vroeg naar bed gaan. Een telefoontje van Herman: hij zou morgen meerijden naar Schiphol. Carla reageer de flauwtjes; het ontging ma Branden burg niet. Maar, wijs als moeders kun nen zijn, stelde zij geen moeilijke vra gen. Maar pa begon er over. Carla pro beerde het gesprek te ontwijken, begon over iets anders. En, omdat hij de stem ming, zo kort voor het vertrek, niet wilde bederven, hield ook pa zijn mond. Hij wist trouwens, dat ma vier weken lang gelegenheid zou hebben, er met Carla over te spreken. Het vertrek van Schiphol was zo fees telijk als maar mogelijk was. Een uur vóór het afscheid waren ze neergestre ken in het restaurant, van waaruit de boeiende bedrijvigheid op het vliegveld ieders aandacht vroeg. Ze dronken kof fie en Herman trakteerde op enorme appelbollen. Hij maakte Carla 'n char mant compliment over haar nieuw toi let: een lichtgrijze jersey deux-pièces met een witte corsage. Hij was op z'n best, die Herman, en kennelijk dachten pa en ma er ook zo over. Zij hadden bijzonder veel plezier in Hermans ga lante opmerkingen en Carla reageerde tot hun groot genoegen, prettig en ge vat. Zo'n vliegtuig vertrekt eerder dan je denkt. Het afscheid was snel voorbij en voordat Carla er op berekend was, moest zij het platform op. Een laatste handdruk voor Herman en, ja, ook een zoen, en dan ook een voor pa, en het was voorbij. Zwaaien van achter de kleine ruiten, zwaaien tot ze niemand meer zag, en toen zweefde ze al de zon tegemoet en waren ze op weg. Letterlijk en figuurlijk tilt zo'n vlieg tuig je uit boven de dingen van alledag. Van je bijzonder comfortabele stoel af bekijk je niet alleen het landschap, maar ook je problemen anders, en op een geheel nieuwe manier. De afstand maakt alles betrekkelijk, de oplossing lijkt niet zo moeilijk te vinden. Deze ervaring maakte Carla vrolijk. Ze maakte grapjes met de steward, die ma Brandenburg als de begrijpende chape ronne, glimlachend aanhoorde. Ze bab belde opgewekt en telkens verrast door wat ze zagen, ver beneden hen, waar de Hermannen en wie weet de Geertse- ma's tobden met hun liefdesvragen, maar zij, Carla, zweefde tussen hemel en aarde, los van de problematiek, in een sfeer die haar blij en onbekommerd de toekomst in deed zien. (Wordt vervolgd)

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1960 | | pagina 7