ALS
U
EENMAAL
IN
DEZE
AUTO
HEBT
GEREDEN...
Garage
„DE KLOMP"
f.4130,- f.4430,-
Neem
meer
theezakjes
j
Profiteer ren
denogjL
VERLAAffi
HRRDEVELD
JONGENS
Tot in de puntjes
verzorgd
heeft verkering
Kunsthandel Baars
P.A.F.
caravans
Trouwrijden
LEE WIS
Horlogerie Van Manen
WERKEN BIJ
assistente
OPA
dan kent u de sensatie van flitsend rijden zonder koppelen,
zonder schakelen - van fel, snel, variomatisch rijden. Watervlug
in het verkeer, uiterst wendbaar in de stad, snel op de grote weg.
Overtuig u, maak een gratis proefrit!
Daf biedt u wat geen enkele andere auto u kan bieden:
VOLautomatisch.
GARANTIE (onderdelen èn arbeidsloon) een VOL jaar
ongeacht het aantal kilometers.
DEALER VOOR: EDE, VEENENDAAL,
RENSWOUDE
model 600 v.a. modellen 750 v.a.
Af fabriek incl. verwarming
Met vouwdak f. 250,- meerprijs
NCi 170 dealers in Nederland
Douwe Egberts
VOOR VERZEKERINGEN
OP ELK GEBIED
AKELAARSlfftNTflflR
FRMFUI.FN
Een apart geschenk
komt van
H. SLIJKHUIS
GARAGE
PTT
GASTGEZINNEN
POSTINTERNAAT
1 electrische lasser
1 ongeschoolde kracht
1 corveeër
KEMBO Meubelfabrieken
NAAIMACHINEHUIS
Kerkewijk 9 - Telefoon 3043
Hoogstraat 28 - Telefoon 2521
Voor spoedige indiensttreding gevraagd
Voor de boekhouding
Ge Ha VAN LEEUWEN
Rijksstraatweg 2, De Klomp, Tel. 08387-250-550
HET KOST MAAR ZO WEINIG
MEER LICHTPUNTEN EN WAT STERKER LAMPEN BEKRONEN GOED WONEN
Met Pickwick Theezakjes - keurig en handig - is uw
theeuuitje tot in de puntjes verzorgd. Geen theebladeren
in de pot of kopje, geen theezeefje meer nodig, en steeds
dezelfde heerlijke thee. Pickwick thee, de fijne Engelse
melange, door Douwe Egberts met zoveel zorg en
vakkennis samengesteld, zo rijk van smaak, zo royaal
van afschenk!
98 cent
orrn^
Kerkewijk 110 - Telefoon 0 8385-2252-
3900, Veenendaal.
Kunstnij verheidsartikelen
Byoux in ruime keuze
RHENEN TEL577
Met garantie.
modellen 1961 en
1962
AANGEBODEN door caravanbedrijf „Leersum"
Kon. Julianalaan 54 - Leersum
Tel. 03434-790.
prjjzm-
Moderne Bruidsauto
6 en 8 persoons auto's
Nieuweweg 41
Veenendaal, Tel. 2535
STOMERU
BEHTRIXSTR 37 TEL 2<I5
VEENENDRRL
SPFCIAAl
In
BRILLEN
Hoofd.tra.t 51
Veenendaal
van 16 jaar af met LO of MULO,
die in aanmerking willen komen voor een goede betrekking
bij het Districtspostkantoor te Rotterdam,
kunnen bij aanneming worden opgenomen in
van dezelfde gezindte als waartoe zij zelf behoren.
Deze gastgezinnen (geen beroepspensions) worden aan
bevolen door de jeugdorganisaties, die zich voorts ten
doel stellen ook in andere opzichten haar goede diensten
ten bate van de jongens te verlenen.
Jongens van 16 en 17 jaar kunnen ook op gunstige voor
waarden worden gehuisvest in het onder leiding van de
dienst staande
De jongens vinden hier een prettig en vertrouwd tehuis,
hulp bij de studie en diverse recreatiemogelijkheden.
Het weekend brengen zij bij hun ouders door.
Aan belangstellenden wordt op aanvraag gaarne een folder met
bijzonderheden toegezonden.
Inlichtingen en aanmeldingen bij de afd. Personeelszaken van het
Postdistrict Rotterdam, Delftseplein 31, Rotterdam-4.
BIJ ONS BEDRIJF KUNNEN
GEPLAATST WORDEN
voor de afwerk-afdeling
(liefst gepens. persoon, eventueel voor
halve dagen)
Persoonlijke aanmelding dagelijks aan onze fabriek:
Candialaan 8 Rhenen
PRONTO
(PPAFT)
HOEK ZWAAIPLEIN
betekent: een interessante werkkring met een goed
loon en een aantrekkelijke premieregeling onder
een gunstige C.A.O. Muziek tijdens het werk, ver
goeding van reiskosten en een actieve reisvereni-
ging, die u de gelegenheid geeft meer met uw geld
te doen in de vakanties.
Meisjes met interesse voor verantwoordelijk werk
kunnen inlichtingen krijgen bij:
Tricotagefabriek N.V.,
Vogelenzangweg 37,
Rhenen Tel. 08376-379
met enige kantoorervaring
Hoogstraat 7 Veenendaal Telefoon 3246
DOOR
GRÉ DE BOER
(33)
„Ik wil niks meer met je te maken
hebben, met jou niet en met je familie
niet, als je dat maar weet. En schiet
op.wat bezielt je om in de slaap
kamer te komen van een vrouw? Heb
je geen opvoeding genoten?"
„Cobie, Cobie, wat doe je lelijk. Wat
mijn opvoeding betreft, mij dunkt, dat
je beter kunt weten. Heb ik me ooit
gedragen als iemand, aan wiens op
voeding het een en ander ontbreekt?
Ik houd van je en ik ga nu met je
trouwen, dat is alles. Apropos, dat had
den we toch afgesproken?"
Ze zat nog steeds met het hoog opge
trokken laken onder haar kin.
Toen keek ze hem spotlachend aan.
„Zo, meneer De Haan heeft daarover
zeker moeten nadenken van september
af, nietwaar? Zal ik jou eens wat ver
tellen, Theo de tweede? Jij bent al net
zo'n slappeling als Theo de eerste, die
ook na de eerste moeilijkheden capitu
leerde en me aan m'n lot overliet. Wat
heb jij gedaan, nadat die aardige doch
ter van je me zo voor schandaal zette
op die zondagmorgen? Nou? Geef daar
eerst maar eens antwoord op."
Hij klemde even zijn lippen op elkaar
en begon toen langzaam, elk woord
overwegende: „Eigenlijk moest ik je
voor deze insinuatie een pak slaag ge
ven, maar ik houd veel te veel van je
om je pijn te doen. In de eerste plaats
waren er geen moeilijkheden, want die
schepte je zelf, door weg te lopen. Weg
lopen is zoiets als een nederlaag be
kennen en ik begrijp vandaag de dag
nog niet, waarom je er vandoor ging,
want je leed geen nederlaag. De ne
derlaag leed mijn dochter, maar dat
doet er verder niet toe. Je tweede fout
was, dat je mijn expresbrief ongelezen
retourneerde. Had je je de moeite ge
nomen cm hem open te maken cn te
lezen, dan zou je ongetwijfeld heel an
ders over me gedacht hebben. Ik capi
tuleerde niet en ik capituleer nog niet.
Ik kan een heleboel uitleggen, maar
dat doe ik later. We hebben nu onze
tijd nodig. Kom uit je bed en kleed je
op je paasbest, want we gaan naar het
stadhuis om ons voorgenomen huwelijk
aan te geven. Daarna kopen we ringen
en laten we kaartjes drukken, begre
pen?".
„Je kunt me nog veel meer vertellen,
Theo de Haan, maar je kunt me in
feite maar één plezier doen en dat is:
als de wind verdwijnen. Je bestaat voor
mij niet meer".
Hij grinnikte. „Dat geloof je zelf
niet". Hij stond op. „Ik zal het mc ge
makkelijk maken in je zitkamer, zodat
je je rustig kunt mooimaken voor je
bruidegom, zoals dat een lieve bruid
past. Ik geef je een half uur. Tot
straks".
Hij liep naar de deur en had de
knop reeds in zijn hand, toen ze riep:
„Ik denk er niet aan. Je kunt je alle
moeite wel besparen. Ik blijf in bed,
zolang ik zelf wil en nu kun je me
maar één genoegen doen: zo snel mo
gelijk op te hoepelen en nooit meer
terug te komen. Gesnapt?"
Hij aarzelde. „Dus je wilt niet?"
Ze schudde energiek haar hoofd. „Ik
denk er niet aan. Je bestaat eenvoudig
niet meer voor me. Dat moet je toch
wel zo langzamerhand begrepen heb
ben. Kort en bendig: ik ken je niet
meer. versta je?"
Hij keerde langzaam op zijn schre
den terug, en schudde even zijn hoofd.
„Wel, dan neem ik je zo mee, in je
pyama of nachthemd of wat je ook
draagt".
Ze week angstig terug naar de muur.
„Als je me aanraakt, ga ik gillen!"
Hij kwam naar haar bed en lachte
nog steeds. „Je gilt maar, liefje. Ik zal
je met genoegen naar m'n wagen dra
gen en met evenveel genoegen de trap
pen van het stadhuis beklimmen met
jou in m'n armen. En reken maar, dat
ik het doe. Zo - hij bukte zich - ik ben
een heer, dat weet je, en daarom zal
ik je met dekens en al meenemen. Heeft
niemand wat aan te merken".
Hij vatte haar beet met deken en al
en probeerde haar op te richten. „Theo,
ben je nu helemaal gek geworden?"
Met een ruk trok hij haar van het
bed en voor ze er goed en wel erg in
had, zweefde ze hoog boven de grond.
Instinctmatig sloeg ze haar armen om
zijn hals, en twee angstige ogen keken
in zijn lachende gezicht. „Zie je, Cobie,
zo gek ben ik nu op je, dat ik je zelfs
op mijn handen wil dragen. Desnoods
en ik zal met je trouwen. En kijk nu
maar'niet zo angstig met die lieve toet
van je, want ik lees al in je ogen, dat je
nog steeds van mij houdt. Kom, zou
je je aanstaande man niet eens een kus
gegven?"
Ze keek nog eens in zijn gezicht en
toen slaakte ze een diepe zucht. Lang
zaam schudde ze haar hoofd. „Ik
ik kan er niets aan doenTheo
ik ben blijik ben echt blij ineens
nu je je sterke armen om me heen
hebt, ben ik verlorenZe zuchtte
nog eens en kwam met haar gezicht
naar hem toe. „Theo, waarom ben je
al die weken, maanden weggebleven?"
Even later zaten ze weer op het bed.
Nu met de armen om elkaar heen. Ze
legde haar hoofd tegen hem aan en
begon te huilen.
„Ik heb geprobeerd je te vergeten
ik maakte mezelf wijs, dat ik je
niet nodig hadik wilde flink zijn
en zei tot mezelf, al in de trein naar
huis, die zondagmorgen: ik wil niks
meer met mannen tc makerf hebben.
Want ik heb het goed. Ik heb niemand
nodig. En iedere avond, als ik naar
bed ging, probeerde ik mezelf te sug
gereren: Cobie, nu ben je weer ge-
naar het stadhuis toe. Ik houd van jelukkig. Die Rijnreis, Lochem en die
fabrikantze zijn allemaal verdwe
nen in je leven. Je bent ze vergeten.
Geniet van je leven, zoals dat vóór de
vakantie was. Je hebt je school, je werk
en je houdt van de meisjes van je klas.
En thuis heb je je eigen boeltje, je
spulletjes en je liefhebberijen. Wat kan
jou nu de mannen nog schelen? Dat
suggereerde ik mezelf iedere keer weer.
Maar diep in m'n hart moest ik aan je
denken. Aan onze prettige uren in
Duitsland, in Boppard en in Königs-
winter. Ik heb je zo gemist, al wilde
ik het helemaal niet weten. Daarom
liet ik al je brieven terugsturen. Ik
wilde sterk zijn. Maar nu jij er weer
bentTheo, ik houd zoveel van je,
zo ontzettend veel
Hij droogde haar tranen en trok haar
dicht tegen zich aan. „Je hebt me nu
weer en je houdt me nu. Ga je aan
kleden, dan tekenen we vandaag nog
aan. Ik heb mijn papieren inorde en
de jouwe zullen daar meteen wel ge
reed gemaakt kunnen worden. Waar
om zouden we dan nog langer wach
ten?"
„Maarm'n werkik heb m'n
ontslag weer ongedaan gemaakt
Dan neem je na de vakantie op
nieuw je ontslag. Op zo kort mogelijke
termijn. Over de trouwdatum kunnen
we dan later nog wel eens praten. Nu
wil ik met je in ondertrouw. Ik wil je
niet nog eens verliezen
„Waarom ben je al die tijd wegge
bleven, Theo? Ik dacht, dat je je po
gingen had opgegeven".
Zwijgend haalde hij een krant uit
zijn zak en vouwde hem open. Hij wees
naar de foto van zijn verongelukte au
to en het bijschrift: „Lochemse fabri
kant ernstig gewond. Op slecht ver
lichte boerenwagen gereden".
Ze nam de krant uit zijn hand en be
gon te lezen. Geleidelijk aan kleurden
haar wangen rood en toen ze uitgelezen
was, viel het blad uit haar machteloze
vingers. „Theostotterde ze, „dat
dat heb ik niet geweten
„Ik schreef je vanuit het ziekenhuis",
antwoordde hij op kalme toon, „maar
je brief kwam ongeopend retour. Ik
dacht toen: laat ik maar wachten tot
ik weer helemaal beter ben. Dan ga
ik mijn Cobie persoonlijk opzoeken.
Nou, dat deed ik vanmorgen. En hier
ben ik dan, jongedame".
(wordt vervolgd).