ALS U EENMAAL IN DEZE AUTO HEBT GEREDEN... Garage „DE KLOMP" f.4130,- f.4430,- Neem meer theezakjes j Profiteer ren denogjL VERLAAffi HRRDEVELD JONGENS Tot in de puntjes verzorgd heeft verkering Kunsthandel Baars P.A.F. caravans Trouwrijden LEE WIS Horlogerie Van Manen WERKEN BIJ assistente OPA dan kent u de sensatie van flitsend rijden zonder koppelen, zonder schakelen - van fel, snel, variomatisch rijden. Watervlug in het verkeer, uiterst wendbaar in de stad, snel op de grote weg. Overtuig u, maak een gratis proefrit! Daf biedt u wat geen enkele andere auto u kan bieden: VOLautomatisch. GARANTIE (onderdelen èn arbeidsloon) een VOL jaar ongeacht het aantal kilometers. DEALER VOOR: EDE, VEENENDAAL, RENSWOUDE model 600 v.a. modellen 750 v.a. Af fabriek incl. verwarming Met vouwdak f. 250,- meerprijs NCi 170 dealers in Nederland Douwe Egberts VOOR VERZEKERINGEN OP ELK GEBIED AKELAARSlfftNTflflR FRMFUI.FN Een apart geschenk komt van H. SLIJKHUIS GARAGE PTT GASTGEZINNEN POSTINTERNAAT 1 electrische lasser 1 ongeschoolde kracht 1 corveeër KEMBO Meubelfabrieken NAAIMACHINEHUIS Kerkewijk 9 - Telefoon 3043 Hoogstraat 28 - Telefoon 2521 Voor spoedige indiensttreding gevraagd Voor de boekhouding Ge Ha VAN LEEUWEN Rijksstraatweg 2, De Klomp, Tel. 08387-250-550 HET KOST MAAR ZO WEINIG MEER LICHTPUNTEN EN WAT STERKER LAMPEN BEKRONEN GOED WONEN Met Pickwick Theezakjes - keurig en handig - is uw theeuuitje tot in de puntjes verzorgd. Geen theebladeren in de pot of kopje, geen theezeefje meer nodig, en steeds dezelfde heerlijke thee. Pickwick thee, de fijne Engelse melange, door Douwe Egberts met zoveel zorg en vakkennis samengesteld, zo rijk van smaak, zo royaal van afschenk! 98 cent orrn^ Kerkewijk 110 - Telefoon 0 8385-2252- 3900, Veenendaal. Kunstnij verheidsartikelen Byoux in ruime keuze RHENEN TEL577 Met garantie. modellen 1961 en 1962 AANGEBODEN door caravanbedrijf „Leersum" Kon. Julianalaan 54 - Leersum Tel. 03434-790. prjjzm- Moderne Bruidsauto 6 en 8 persoons auto's Nieuweweg 41 Veenendaal, Tel. 2535 STOMERU BEHTRIXSTR 37 TEL 2<I5 VEENENDRRL SPFCIAAl In BRILLEN Hoofd.tra.t 51 Veenendaal van 16 jaar af met LO of MULO, die in aanmerking willen komen voor een goede betrekking bij het Districtspostkantoor te Rotterdam, kunnen bij aanneming worden opgenomen in van dezelfde gezindte als waartoe zij zelf behoren. Deze gastgezinnen (geen beroepspensions) worden aan bevolen door de jeugdorganisaties, die zich voorts ten doel stellen ook in andere opzichten haar goede diensten ten bate van de jongens te verlenen. Jongens van 16 en 17 jaar kunnen ook op gunstige voor waarden worden gehuisvest in het onder leiding van de dienst staande De jongens vinden hier een prettig en vertrouwd tehuis, hulp bij de studie en diverse recreatiemogelijkheden. Het weekend brengen zij bij hun ouders door. Aan belangstellenden wordt op aanvraag gaarne een folder met bijzonderheden toegezonden. Inlichtingen en aanmeldingen bij de afd. Personeelszaken van het Postdistrict Rotterdam, Delftseplein 31, Rotterdam-4. BIJ ONS BEDRIJF KUNNEN GEPLAATST WORDEN voor de afwerk-afdeling (liefst gepens. persoon, eventueel voor halve dagen) Persoonlijke aanmelding dagelijks aan onze fabriek: Candialaan 8 Rhenen PRONTO (PPAFT) HOEK ZWAAIPLEIN betekent: een interessante werkkring met een goed loon en een aantrekkelijke premieregeling onder een gunstige C.A.O. Muziek tijdens het werk, ver goeding van reiskosten en een actieve reisvereni- ging, die u de gelegenheid geeft meer met uw geld te doen in de vakanties. Meisjes met interesse voor verantwoordelijk werk kunnen inlichtingen krijgen bij: Tricotagefabriek N.V., Vogelenzangweg 37, Rhenen Tel. 08376-379 met enige kantoorervaring Hoogstraat 7 Veenendaal Telefoon 3246 DOOR GRÉ DE BOER (33) „Ik wil niks meer met je te maken hebben, met jou niet en met je familie niet, als je dat maar weet. En schiet op.wat bezielt je om in de slaap kamer te komen van een vrouw? Heb je geen opvoeding genoten?" „Cobie, Cobie, wat doe je lelijk. Wat mijn opvoeding betreft, mij dunkt, dat je beter kunt weten. Heb ik me ooit gedragen als iemand, aan wiens op voeding het een en ander ontbreekt? Ik houd van je en ik ga nu met je trouwen, dat is alles. Apropos, dat had den we toch afgesproken?" Ze zat nog steeds met het hoog opge trokken laken onder haar kin. Toen keek ze hem spotlachend aan. „Zo, meneer De Haan heeft daarover zeker moeten nadenken van september af, nietwaar? Zal ik jou eens wat ver tellen, Theo de tweede? Jij bent al net zo'n slappeling als Theo de eerste, die ook na de eerste moeilijkheden capitu leerde en me aan m'n lot overliet. Wat heb jij gedaan, nadat die aardige doch ter van je me zo voor schandaal zette op die zondagmorgen? Nou? Geef daar eerst maar eens antwoord op." Hij klemde even zijn lippen op elkaar en begon toen langzaam, elk woord overwegende: „Eigenlijk moest ik je voor deze insinuatie een pak slaag ge ven, maar ik houd veel te veel van je om je pijn te doen. In de eerste plaats waren er geen moeilijkheden, want die schepte je zelf, door weg te lopen. Weg lopen is zoiets als een nederlaag be kennen en ik begrijp vandaag de dag nog niet, waarom je er vandoor ging, want je leed geen nederlaag. De ne derlaag leed mijn dochter, maar dat doet er verder niet toe. Je tweede fout was, dat je mijn expresbrief ongelezen retourneerde. Had je je de moeite ge nomen cm hem open te maken cn te lezen, dan zou je ongetwijfeld heel an ders over me gedacht hebben. Ik capi tuleerde niet en ik capituleer nog niet. Ik kan een heleboel uitleggen, maar dat doe ik later. We hebben nu onze tijd nodig. Kom uit je bed en kleed je op je paasbest, want we gaan naar het stadhuis om ons voorgenomen huwelijk aan te geven. Daarna kopen we ringen en laten we kaartjes drukken, begre pen?". „Je kunt me nog veel meer vertellen, Theo de Haan, maar je kunt me in feite maar één plezier doen en dat is: als de wind verdwijnen. Je bestaat voor mij niet meer". Hij grinnikte. „Dat geloof je zelf niet". Hij stond op. „Ik zal het mc ge makkelijk maken in je zitkamer, zodat je je rustig kunt mooimaken voor je bruidegom, zoals dat een lieve bruid past. Ik geef je een half uur. Tot straks". Hij liep naar de deur en had de knop reeds in zijn hand, toen ze riep: „Ik denk er niet aan. Je kunt je alle moeite wel besparen. Ik blijf in bed, zolang ik zelf wil en nu kun je me maar één genoegen doen: zo snel mo gelijk op te hoepelen en nooit meer terug te komen. Gesnapt?" Hij aarzelde. „Dus je wilt niet?" Ze schudde energiek haar hoofd. „Ik denk er niet aan. Je bestaat eenvoudig niet meer voor me. Dat moet je toch wel zo langzamerhand begrepen heb ben. Kort en bendig: ik ken je niet meer. versta je?" Hij keerde langzaam op zijn schre den terug, en schudde even zijn hoofd. „Wel, dan neem ik je zo mee, in je pyama of nachthemd of wat je ook draagt". Ze week angstig terug naar de muur. „Als je me aanraakt, ga ik gillen!" Hij kwam naar haar bed en lachte nog steeds. „Je gilt maar, liefje. Ik zal je met genoegen naar m'n wagen dra gen en met evenveel genoegen de trap pen van het stadhuis beklimmen met jou in m'n armen. En reken maar, dat ik het doe. Zo - hij bukte zich - ik ben een heer, dat weet je, en daarom zal ik je met dekens en al meenemen. Heeft niemand wat aan te merken". Hij vatte haar beet met deken en al en probeerde haar op te richten. „Theo, ben je nu helemaal gek geworden?" Met een ruk trok hij haar van het bed en voor ze er goed en wel erg in had, zweefde ze hoog boven de grond. Instinctmatig sloeg ze haar armen om zijn hals, en twee angstige ogen keken in zijn lachende gezicht. „Zie je, Cobie, zo gek ben ik nu op je, dat ik je zelfs op mijn handen wil dragen. Desnoods en ik zal met je trouwen. En kijk nu maar'niet zo angstig met die lieve toet van je, want ik lees al in je ogen, dat je nog steeds van mij houdt. Kom, zou je je aanstaande man niet eens een kus gegven?" Ze keek nog eens in zijn gezicht en toen slaakte ze een diepe zucht. Lang zaam schudde ze haar hoofd. „Ik ik kan er niets aan doenTheo ik ben blijik ben echt blij ineens nu je je sterke armen om me heen hebt, ben ik verlorenZe zuchtte nog eens en kwam met haar gezicht naar hem toe. „Theo, waarom ben je al die weken, maanden weggebleven?" Even later zaten ze weer op het bed. Nu met de armen om elkaar heen. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en begon te huilen. „Ik heb geprobeerd je te vergeten ik maakte mezelf wijs, dat ik je niet nodig hadik wilde flink zijn en zei tot mezelf, al in de trein naar huis, die zondagmorgen: ik wil niks meer met mannen tc makerf hebben. Want ik heb het goed. Ik heb niemand nodig. En iedere avond, als ik naar bed ging, probeerde ik mezelf te sug gereren: Cobie, nu ben je weer ge- naar het stadhuis toe. Ik houd van jelukkig. Die Rijnreis, Lochem en die fabrikantze zijn allemaal verdwe nen in je leven. Je bent ze vergeten. Geniet van je leven, zoals dat vóór de vakantie was. Je hebt je school, je werk en je houdt van de meisjes van je klas. En thuis heb je je eigen boeltje, je spulletjes en je liefhebberijen. Wat kan jou nu de mannen nog schelen? Dat suggereerde ik mezelf iedere keer weer. Maar diep in m'n hart moest ik aan je denken. Aan onze prettige uren in Duitsland, in Boppard en in Königs- winter. Ik heb je zo gemist, al wilde ik het helemaal niet weten. Daarom liet ik al je brieven terugsturen. Ik wilde sterk zijn. Maar nu jij er weer bentTheo, ik houd zoveel van je, zo ontzettend veel Hij droogde haar tranen en trok haar dicht tegen zich aan. „Je hebt me nu weer en je houdt me nu. Ga je aan kleden, dan tekenen we vandaag nog aan. Ik heb mijn papieren inorde en de jouwe zullen daar meteen wel ge reed gemaakt kunnen worden. Waar om zouden we dan nog langer wach ten?" „Maarm'n werkik heb m'n ontslag weer ongedaan gemaakt Dan neem je na de vakantie op nieuw je ontslag. Op zo kort mogelijke termijn. Over de trouwdatum kunnen we dan later nog wel eens praten. Nu wil ik met je in ondertrouw. Ik wil je niet nog eens verliezen „Waarom ben je al die tijd wegge bleven, Theo? Ik dacht, dat je je po gingen had opgegeven". Zwijgend haalde hij een krant uit zijn zak en vouwde hem open. Hij wees naar de foto van zijn verongelukte au to en het bijschrift: „Lochemse fabri kant ernstig gewond. Op slecht ver lichte boerenwagen gereden". Ze nam de krant uit zijn hand en be gon te lezen. Geleidelijk aan kleurden haar wangen rood en toen ze uitgelezen was, viel het blad uit haar machteloze vingers. „Theostotterde ze, „dat dat heb ik niet geweten „Ik schreef je vanuit het ziekenhuis", antwoordde hij op kalme toon, „maar je brief kwam ongeopend retour. Ik dacht toen: laat ik maar wachten tot ik weer helemaal beter ben. Dan ga ik mijn Cobie persoonlijk opzoeken. Nou, dat deed ik vanmorgen. En hier ben ik dan, jongedame". (wordt vervolgd).

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1962 | | pagina 12