Sfeervolle herdenkingsavond van jubilerend „Con Amore" Nederlandse onderscheiding! DE VALLEI Zweedse dame kreeg hoge UIT DE SCHOOL GEKLAPT Provinciale Utrechtse Gezondheidsdag voor de Jeugd Twee slechte dieven AMERONGEN .-■.,--.r^T7ffT^Dit is een opname van ^^^^mmhet huidige bestuur van „Con Amore". Staande v.l.n.r.: mevrouw Bud dingdirigent C. Bud ding, N. Nagel (biblio- thekaris), G. Henzen (al- gem. adjunct), H. Wil- lemsen (2e penningm.), mej. R. Bruis (2e secr.). Zittend: A. Harteman (secretaris), J. v. d. Berg (voorzitter) en mej. G. Takken (penningm.). ZILVERPAPIER EN CAPSULES Nou jongens en meisjes het was deze keer weer heel veel. Jullie hebben ge weldig hard gespaard. Er waren deze keer zelfs twee scholen bij die een grote hoeveelheid zilverpapier en capsules brachten. Dit waren dan de Juliana van Stolbergschool en het zilverpapier werd opgespaard door Juffr. Bekenkamp en de derde klas van de Rijk van Gaasbeek- school. Jongens en meisjes allemaal heel hartelijk dank. Maar ook de anderen lieten zich niet onbetuigd. We kregen nog zilverpapier van Guusje en Henny Mul der, van Johan en Dick Kruidhof en van Gerard v. d. Heuvel. Wat jammer Ge rard dat je het niet eerder gebracht hebt, anders had je ook nog bij de jarigen van vorige week gestaan. Maar Gerard toch nog van harte gefeliciteerd, al is het wat laat. Maar volgend jaar kom je er toch zeker in te staan. Alle jongens en meisjes nog heel hartelijk bedankt. Groe ten van Tante Jos. Figuur a. Een leuk poppetje vol kostbare vitaminen Toen broertje laatst ziek was, moest zusje het ontbijt voor hem klaarmaken en om hem op te vrolijken zette zij een klein „vitamine-mannetje" op het blad. Het hoofd van het mannetje bestaat uit een bloempotje met bieslook. Het lichaam is een rode appel. Op het bloempotje had zusje gauw een gezicht getekent en broertje mocht zo maar het haar van zijn leuke kereltje knippen en op zijn bo terhammetjes met ei de vitaminerijke bieslook strooien. Figuur b. Een spelletje met een dobbelsteen Behalve een dobbelsteen heb je voor dit spelletje een stuk papier en een potlood nodig voor iedere speler. Om beurten gooi je de dobbelsteen en dan mag je zoveel lijnen van je huis op het papier zetten als je met de dobbelsteen ogen gooit, maar als je oneven gooit mag je plakken, zodat het deksel er niet meer af kan. Op een stuk karton teken je dan tweemaal het voorbeeld van het paard na. De twee helften van het paard knip je dan uit en op de buitenkanten teken je het hoofd. Vervolgens lijm je de twee paardehelften aan je halfronde doosje en zie daar wat een prachtig hobbelpaard je voor je popje hebt gekregen. PTOL EMAIO d se-6> rao's, die haar lieten bouwen. Geduren de honderden jaren was niemand in staat de hiërogliefen te ontcijferen, doordat de Egyptenaren zelf deze namelijk al gedu rende lange, lange tijd niet meer hadden gebruikt. Maar ongeveer 160 jaren gele den vonden enigen van Napoleons sol daten een steen, de steen van Rosetta, waarop een bericht was geschreven in hiërogliefen, maar bovendien in het schrift van twee andere oude schrijftalen. Op de tekening kun je een groepje van deze tekens zien en daaronder wat zij voor stellen. Met behulp van deze inscripties slaagde een Franse geleerde, Campillion ge naamd, er in 1821 in de hiërogliefen te ontcijferen en dankzij hem zijn wij se dertdien in staat over de geschiedenis van Egypte te lezen, o.a. binnen de muren van de pyramiden. Juffrouw Truus had bij het onderwijs nog niet gevonden, wat ze er zich van had voorgesteld. Of beter: ze had zich nooit voorgesteld, wat ze er zoal zou vinden. Naar een „mevrouw", dat wilde vader niet. „Op een net dienstmeisje valt niets te zeggen, maar mijn positie staat toe, jou meer te laten worden. „Bovendien, hoe moest vader zich op de zaak tegenover de collega's verant woorden, als z'n dochter in een dienstje ging? Nee, dat dus niet. Studeren dan? Maar daar was moeder tegenop gekomen. Dat was heel niet nodig voor een meisje. Eten koken en bedden opmaken vereisten heus geen academische vorming. Moeder kwam zelf ook maar uit een gewoon ge zin en had bovendien eens in de krant gelezen hoe het vaak in studentenkrin gen toegaat Dat was niets voor haar Truus. Wat dan? Op kantoor? O nee, daar was Truus door een vriendin over inge licht. Dat was „hardstikke saai", had die gezegd. En tenslotte was daar nog tante Hennie uit Amsterdam. Die vond dat Truus best onderwijzeres kon worden. Erg pienter was Truus nu wel niet, maar dat gaf niet, vond tante. De kinderen zijn dat ook niet en hebben de juf dus niets te verwijten. Wel, vader vond het niet te min, moe der vond het een gewaagde onderneming, hoewel Truus het zelf moest weten, en de vriendin zei, dat ze het „hardstikke leuk" vond. Goed, dus Truus zou onderwijzeres worden. De Mulo had ze wel niet hele maal doorlopen, maar daar was wel een mouw aan te passen. Het woord „tekort" bleek veel macht te bezitten en Truus kwam op de kweek school, Daar is toen heel wat aan haar gespijkerd, geschaafd en vernieuwd en dit alles culmineerde in het bezit van de lagere akte. Toen het feest thuis afge lopen was, solliciteerde Truus en maar liefst meteen naar Amsterdam, hoewel vader, moeder, vriendin en tante dit sterk ontrieden voor een beginneling. Maar Truus voelde dat ze 't kon, zoals ze zei. Ze werd benoemd in 't hartje van Amsterdam en kwam bij tante op ka mers. En nu letten we-nog even op de aan hef van deze historie. Ze had er zich geen voorstelling van gemaakt wat ze bij 't onderwijs zoal zou vinden. Ze had altijd gedacht dat zij de baas zou zijn in een klas en dit viel wel even tegen in 't begin. Geen wonder, ze deed natuurlijk aan onderwijsvernieuwing, want dit had ze op de kweek geleerd en ook had ze er een mooie scriptie over geschreven. Van klei had ze geleerd, dat je er mooie voor werpen mee kneden kunt, maar nu merk te ze, dat kinderen er ook, en vooral, graag mee gooien. Ze was nog te kort onderwijzeres om zo'n ongehoorde toe stand pedagogisch op te vangen en vol stond er mee, dit „opvangen" te beperken (een oud Opsporingsdienst voor gehoorstoornissen gesticht Als resultaat van de woensdag j.l. te Utrecht gehouden „Provinciale Gezond heidsdag" in deze provincie, georgani seerd door de Provinciale Raad voor de Volksgezondheid, is staande de vergade ring besloten tot stichting van een Op sporingsdienst van gehoorstoornissen b(j kinderen in dit gewest. Deze dienst, de eerste in zijn soort in ons land, zal worden verzorgd door de Federatie van Kruisverenigingen, welke op dezelfde bijeenkomst werd geformeerd. Het stichtingsplan werd uitvoerig toe gelicht door dr. S. Santema, directeur arts van het bureau van de Provinciale Raad voor de Volksgezondheid. De stich ting zal om haar werk zo goed mogelijk te verrichten alle schoolkinderen in de pro vincie Utrecht onderzoeken. Omdat dit plan nog niet direkt verwezenlijkt kan worden wegens zakelijke moeilijkheden (zoals het ontbreken van een geluiddichte onderzoekwagen) en de stichting eerst nog over bepaalde gegevens wil beschikken zal met de onderzoekingen eerst een proef in Zeist worden genomen. Daar zul len op korte termijn alle kinderen van één jaar en later die van vier jaar op gehoorstoornissen worden onderzocht. Een en ander werd nog nader toegelicht door de arts P. J. E. Hovingh en dr. A. A. Koopal. In de middag werden inte ressante demonstraties gegeven door een groep leerlingen van het Doofstommen- Instituut te Sint Michielsgestel. Aan de verschillende op vorenbedoel de Provinciale Dag gehouden redevoe ringen en referaten noteren wij nog, dat vrij recente onderzoekingen hebben uitge maakt, dat 5 pCt. van onze jonge kin deren een verminderd gehoorvermogen heeft. Na vrij eenvoudige ingrepen blijft er nog één pCt. over, dat nog een nauw keuriger onderzoek behoeft. Verwijdering van de amandelen b.v. leidt vaak tot ver betering van het gehoororgaan. Drie op de duizend kinderen komt slechts in aanmerking voor een gehoor apparaat. Verder zijn er specifieke on derwijsmethoden voor gebrekkig horen den ontwikkeld, zoals b.v. de zogenaam de home-training. GEZELLIG TWISTEN Zaterdagavond traden in het Clubhuis in Amerongen voor een vrij talrijk pu bliek „The Junior Rockets" uit Drieber gen en „The Blue Stars" uit Amerongen op. Vooral de jeugd vermaakte zich uit stekend met de lichte moderne muziek en er werd volop gedanst en getwist. De twee bands waren uitstekend in vorm en dergelijke avonden zijn zeer zeker voor herhaling vatbaar. Inenting van jonge honden tegen hondsdolheid Nu de massale inenting van honden tegen hondsdolheid zijn beëindigd, zal met de vaccinatie van jonge honden worden begonnen. Vele dieren, die we gens hun leeftijd, niet voor inenting in aanmerking zijn gekomen, zijn thans wel aan vaccinatie toe. Zij mogen nog tot de leeftijd van zes maanden on- ingeënt op straat komen. Om de bereikte graad van onvat baarheid tegen deze gevaarlijke ziekte in ons land op peil te houden, heeft de minister van landbouw besloten de inenting van honden tot de leeftijd van zes maanden belangrijk te subsidiëren, indien de inentingen plaats hebben op het spreekuur van de dierenartsen. Het rijk draagt bij in het honorarium voor deze dierenartsen en stelt de ent stof gratis ter beschikking. De eige naar van de hond zal slechts een be drag van 2,aan leges voor het ent- bewijs behoeven te betalen. Eigenaars die de enting thuis willen laten ver richten, zullen eveneens van deze fi nanciële tegemoetkoming kunnen pro fiteren. Zij zullen dan boven de 2, aan leges een normaal visite-tarief moeten betalen. Het verzenden aan de dierenartsen van de benodigde entstof zal enige tijd vergen. In Noord- en Zuid-Holland en in Utrecht, waar de massale entcam pagne vroeger was beëindigd dan in de overige provincies, zal omstreeks 10 april met enten kunnen worden be gonnen, in de rest van Nederland om streeks 24 april. Grote belangstelling voor receptie Het Ned. Hervormd Evangelisatie Zangkoor „Con Amore" heeft met twee be langrijke openbare gebeurtenissen het 25-jarig bestaan herdacht. In de eerste plaats was dat een druk bezochte receptie in gebouw Bethel waar bijna geen plaats meer was door het grote aantal bloemstukken. Het openbare sluitstuk vormde zaterdagavond een herdenkingsavond in de Oude Kerk op de Markt, waar eveneens een groot aantal belangstellenden naar het koor heeft geluisterd. Beide evenementen hebben wel bewezen dat het specifieke koor een belang rijke plaats in de gemeenschap inneemt. Op de receptie werd namens de plaat selijke Jeugdraad het woord gevoerd door ds. Van de Berg die sterk de na druk legde op het nut van een Evan gelisatiekoor. De zang is ook een grote steun voor het zingen bij de diensten in de kerken „waar over het algemeen zo slecht gezongen wordt." Hij wenste het koor nog een lange en arbeidzame tijd toe. Behalve vele bloemstukken mocht het bestuur ook tal van enveloppen met inhoud in ontvangst nemen. Dirigent C. Budding - sedert de op richting van het koor dirigent - kreeg van zijn familie een electrisch scheer- apparaat aangeboden. Het koor zelf zal zijn jubilaris morgenavond tijdens een intieme bijeenkomst huldigen. De zang De herdenkingsavond in de Oude Kerk - bijgewoond door rond vijfhon derd belangstellenden - stond vanzelf sprekend grotendeels in het teken van de zang. Het koor was ook deze avond uit stekend op dreef met als uitblin kers „Domine Salvam fac." en „De Heilige Stad". Eén keer liet het koor een steek val len. Dat was bij het laatste gedeelte van „De dag door Uwe gunst ontvan gen" waar de sopranen te laat inzet ten. Dirigent Budding liet het echter op nieuw zingen zodat het gebodene zon der overdrijving als uitstekend gekwa lificeerd kan worden. Bijzondere vermelding verdient ook het optreden van de sopraan Fenny Buitink-Landman uit Voorthuizen, als mede de voortreffelijke begeleiding van organist H. Pomp. De herdenkingsavond was geopend door de erevoorzitter, de heer J. M. Meijer, terwijl ds. A. Vroegindewey later op de avond een korte toespraak hield. Hij deed dit onder het motto „Evan gelisatie in de gevangenis" naar aan leiding van het verhaal in de Bijbel over de waarde van het zingen van Paulus en Silas in de gevangenis. tot zo af en toe een stuk klei, dat bin nen haar bereik kwam. Nee, 't behalen van de akte handenarbeid vond ze tot nu toe prettiger dan de toepassing er van in de praktijk van het onderwijs. Ook het klassegesprek viel tegen. Wat had ze zich daar niet veel van voorge steld. Thuis had ze hele gesprekken ge prepareerd, in haar rustige kamer. Vragen had ze opgeschreven en ook de antwoorden, die daarop mogelijk waren. En in welke mooie banen zou zij het ge sprek leiden. Hoe voldaan en verrijkt zouden de kinderen zich voelen. Maar he laas, het mislukte grotelijks. Zij stelde heel duidelijk en indrukwekkend de vraag, waarop ze in haar rustige kamer al zulke mooie antwoorden had bedacht. Maar er kwamen geen antwoorden, al leen maar geroezemoest en geschuifel. Ja toch. een vinger ging de hoogte in! .Kin deren, nu moet je toch eens luisteren, Pe ter gaat het ons vertellen", zei juffrouw Truus. En Peter vertelde. Laten wij ook eens meeluisteren. Wellicht strekt het ook ons tot lering. „Juf", zei Peter, „Wiesie hep een briefie onder me bank gegooid." Laten we niet proberen de teleurstelling van de juf te beschrijven. „Geef maar eens hier, Peter" zei ze. Al gemeen gemompel, voetgeschuif, om draaien in de bank, al of niet (meestal niet) ingehouden leedvermaak, en tussen dit alles schreed Peter theatraal met z'n briefie naar voren. „Peeter ik ben ver- lieft", stond er op. En dat in klas 3. Toen Wiesje in de gang haar minne stond te betreuren, trachtte juf nog een poosje het klassegesprek' op poten te zetten. Het werd inderdaad een gesprek, maar met Peter als hoofdpersoon en gespreksleider. Juf deed niet mee. Alleen riep ze van tijd tot tijd. „Zo, en nu weer stil!" of: „Drie tellen; ééntweedrie!!", maar dit alles ging verloren in het klas segesprek, dat aanzwol tot klassegebrul. Enfin, tenslotte heeft de onderwijzer van 4, die zo ook geen les meer kon geven en waar volgens de kinderen de juf mee gaat (ze lopen wel eens samen op, omdat ze dezelfde kant uit moeten) de orde hersteld. Al met al raakte juffrouw Truus aar dig aan een rusthuis toe en vader, moe der, tante vriendin en collega's rieden haar met hernieuwde kracht aan. eerst eens een poosje naar het platteland te gaan. Maar nog één keer wilde juf het proberen. Eén pedagogiekboek had ze nog niet geprobeerd en dat zou ze nu toepas sen. Maar de volgende dag werd ze ontbo den, onder schooltijd, in de kamer van het hoofd. De meester van 4 nam zolang haar klas. In het kamertje aangekomen, ontwaarde ze haar baas, de moeder van Peter en een politieagent. Vliegensvlug ging ze de gebeurtenissen met Peter in de afgelopen dagen na. Nee, niets onge oorloofds van haar kant. „Juffrouw", zo sprak het hoofd, die meer over psychologie had geleerd dan dat hij in de regel toepaste, „het spijt mij heel erg, iets onaangenaams van u te moeten vernemen". De kleuren schoten de arme juf uit. Wat nu weer! „U hebt", hernam het hoofd, „in de klas taal ge bruikt, welke wij op onze school niet ge wend zijn." „Mmaarstot terde ze. „Kijk", zei de baas, „deze dame is er over beledigd, wat u haar jongen hebt toegevoegd. Mevrouw, zegt u het zelf maar." Toen schoot Peter's moeder uit: „Joa meester, ik hep al meer tege me soon ge- segd, ik seg as de juffrouw nou nog één keer onvriendelijk doet tege je, seg ik, sal ik de pliesie roepe hoor liefie, en nou hep dat mens in d'r hoofd gehaald om tege hem te segge: Ik sal je een pak op je falie geve, so, en nou ben ik hier met de pliesie en nou mot het maar es uit sijn, anders salie me andere maatregele mot te neme; d'r benne nog meer schole in Amsterdam." „Wel, juffrouw", zei het hoofd, „wat hebt u hierop te zeggen? Nogmaals, het spijt me zeer, dat zo iets op mijn school voor moet komen". De juf dacht na en keek toen plotseling met een verhelderde blik op. „O, nu weet ik het weer", zei ze. „Laatst las hij niet mee en wist dus niet waar het was. Toen zette ik hem in de hoek, waarop hij zei dat hij daar ook niet veel zou leren. Ik zei toen dat hij, als hij brutaal was, nog een pak voor z'n broek kon krijgen ook". „Asjeblieft", zei de moeder van Peter, „had ik gelijk of niet. Nou segt se 't self." „Pardon", zei toen de juf, „ik zei dus: broek, en niet dat woord, dat u zei." „So, nou er omheen draaie hè! Dat is toch seker precies hetsellefde!" Waarop het hoofd verruimd ademhaal de en de agent zich, hoewel toch reeds, nu nog meer teveel ging voelen. Hoewel juf er goed af kwam, is ze voorlopig toch maar naar het platteland gegaan. BONTJE Te New York zijn vier couturiers slaags geraakt bij een verkoop bij opbod van martervellen met een melkgroenachtige glans. Elke pels van deze kleine dieren bracht 1600,op. De franse cuoturier Chombert slaagde erin twintig pelsen te veroveren. Hij gaat er een boléro voor Liz Taylor van maken. geen lijnen zetten. Het huisje bestaat uit 35 lijntjes en wie het eerste zijn huis heeft „gebouwd" heeft het spel gewon nen. Het jubilerende Ned. Herv. Evang. Zangkoor „Con Amore". Arabisch sprookje) 13 Toen Üe ondervraging begon, zei de nachtdief: „Enkele jaren geleden plaatste ik 40 kisten bij de vader van deze jongeman. In elke kist waren 39 zakken goud geborgen en nu ben ik gekomen om de zakken terug te halen, maar deze jongeman wil ze mij niet geven!" Nu was het de beurt van de koopman. „Het is waar," zei hij, „dat er 40 kisten in mijn schatkamer zijn, maar die zijn van mij en er zitten niet 39 maar 40 zakken in elke kist!" Deze bijzonderheden wer den opgetekend en de Rechter en de Commissaris van Po litie dachten, dat het het beste zou zijn als zij naar het huis van de koopman gingen om de kièten en haar inhoud eens aan een onderzoek te onderwerpen. Toen het gezelschap de schatkamer binnenkwam werd de eerste kist geopend, de zakken werden geteld en het waren er geen 40, maar 39, want de nachtdief had immers tevoren één zak goud gesto len. 14 Snel werd nu ook de inhoud van de overige kisten geteld en elk bevatte 39 zakken goud. Toen verklaarde zo wel de Rechter als de Politiecommissaris, dat de vreemde koopman blijkbaar de waarheid sprak. De nachtdief zond zijn boodschapper uit om een aantal kamelen te halen en toen werden de kisten uit het huis van de koopman gedra gen. De dief gaf echter één kist, gevuld met goud aan de Rechter en eveneens één aan de Commissaris van Politie en had er toen nog 38 voor zichzelf over. Later zei de nacht dief tegen zijn vriend de dagdief: „Nu, wie heeft de wed denschap gewonnen? Welk staaltje van roverij was nu het beste, het jouwe of het mijne?" „Beste vriend", antwoordde de dagdief, „jij was ontegenzeggelijk de slimste van ons beiden, je heb de vrouw en het huis gewonnen". „Reus achtig," zei de nachtdief, „maar dan mag jij de 40 zakken goud hebben, die wij üit het huis van de koopman hebben gestolen toen wij daar voor het eerst kwamen!" En zo werd de zaak geregeld. SLOT. MARIA JOHANSSON: „In juni ga ik weer terug naar Zweden!" Allerlei landen Inderdaad, Maria heeft zich altijd voortreffelijk aan de omstandigheden weten aan te passen. Ze deed haar werk met liefde en daarom ging ze ook met de Nederlandse Graaf mee toen deze overgeplaatst werd naar Kopenhagen en later zelfs naar Budapest. Aan dat land heeft ze blijkbaar de beste herin neringen. „Mooie tijd die vijfeneen- half jaarBudapest, toen een hele, hele mooie stadgastvrije men senAlleen: hon- gaars is een verschrikke lijke taaldat leerde ik niet Naar Holland In 1933 kwam graaf Ben- tinck terug naar Neder land en ging op Walburg wonen, het grote middel eeuwse huis aan de Over- straat. Maria zou op dat moment volkomen vrij geweest zijn naar haar geboorteland terug te ke ren, doch ze deed het niet. „Heimwehals ik pas in een nieuwe plaats was wel, maar dat ging gauw weer over". En wat vindt ze van Hol land? „Ik hou veel van uw land. Ik heb veel rei zen gemaakt en het is hier zeer mooi. Tja, de mensenze z(jn on gelijk zoals overal Onderscheiding In die twintig jaar dat Maria haar taak op voor beeldige wijze in Ame rongen verrichtte, is Ne derland haar tweede va derland geworden. Ze was en is „een stille in den lande" zoals de Ame- rongers die haar kennen dat zeggen. Daar bedoe len ze mee dat Maria een rustig leven leidde. Haar werkgever, graaf Carlos, is even oud als Maria en altijd vrijgezel gebleven. Hij geniet nu van een welverdiend pensioen en wordt nog iedere dag door Maria verzorgd. Ook Maria is vrijgezel gebleven. Waarom ze nooit getrouwd is, wilt u weten? Ze gaf een raak antwoord: „Dat weet ik niet....!" Graaf Carlos zal zijn voortreffelijke privé- secretaresse over een paar maanden moeten missen. Maria heeft na melijk besloten haar le- vensavond in haar ge boorteland Zweden te gaan doorbrengen. Begin vorige week kreeg Maria Johansson de zil veren eremedaille ver bonden aan de Orde van Oranje-Nassau uitgereikt. Wanneer er ooit een Ko ninklijke onderscheiding op zijn plaats is geweest, dan is het hier! De zil veren medaille siert deze rustige en sympathieke vrouw die nooit opzien barende dingen teweeg bracht, maar die juist door haar eenvoud de grootste prestatie vol bracht: een mensenleven te dienen! Figuur d. Pyramiden In de oude tijd waren er „zeven we reldwonderen," namelijk: de hangende tuinen van Babyion, de tempel van Diana te Ephesus, het praalgraf of mausoleum te Karia, de kolos van Rhodos, het door Phidias gemaakte standbeeld van Zeus, de vuurtoren van Alexandrië en de py ramiden. Van al deze wonderen kan men tegenwoordig alleen nog maar de pyra miden zien, die in de woestijn staan als stevige monumenten voor de heersers, die haar lieten bouwen en de duizenden slaven, die haar hebben gebouwd. Aan de muur in de pyramiden zijn voorstellingen en hiërogliefen afgebeeld, die vertellen over het leven van de Fa- AMERONGEN woensdag middag. In de romanti sche woonkamer - er staan drie formidabele bankstellen en nóg is er ruimte voldoende over om zich vryelyk te be wegen - van het kapitale huis aan de Overstraat zit tegenover ons een bij zonder vriendelijke en intelligente dame. Vol gens het geboorteregister is ze bijna tachtig jaar, maar wanneer ze vijfen zestig zou voorgeven ge looft iedereen haar on middellijk. Ze spreekt met een zwaar Zweeds- Duits accent als ze zegt: „Ik Hollands goed kan verstaan maar niet goed spreken ONZE JARIGEN ZIJN 6 april Wilma van Wieringen. Beppie van Norden Herman Takken M. C. Overeem. 7 april Jopie Alberson 8 april Riek Veldhuizen (Overberg) Henny Mulder Ansje Rebergen. Appie Kranenburg. Marjan Lefers Japie Willemse (Breda) Jongens en meisjes hartelijk gefelici teerd en ook nog een prettige verjaardag van Tante Jos. MARIA JOHANS SON bijna veer tig jaar de trouwe privé- secretaresse Van de inmiddels gepensioneerde en uit Amerongen af komstige Graaf Carlos van Alden- burg-Bentinck. In haar gebrekkig Hollands vertelt ze: „Als meisje van 20 ging ik bij een Zweedse familie in dienst als hoofd van de huishou ding. Of ik gestu deerd had? Jazekerik ben op een Zweeds ly ceum geweest!" Verschijnt als bijlage van het streekblad „Be Vallei" onder redactie v. tante Jos Correspondentie te richten aan tante Jos, per adres Parallelweg 10 Veenendaal Figuur c. Een hobbelpaard voor je lievelingspop Een advertentie Op zekere dag zag ze een advertentie in een van de Zweed se bladen waarin een hoofd voor de huishouding - tegenwoordig zouden wij zeggen een privé-secreta- resse werd gevraagd bij Graaf van Aldenburg Bentinck die destijds werkzaam was aan de ambassade te Stockholm. Maria schreef en werd aangenomen. Wat ze doen moest? „Ohhoe zeg je dat in het Hollandsik had veel personeel en ik moest zorgen dat alles op rolletjes liep. Als er di ners waren, en die wa ren er veel, dan gaf ik de gasten plaats. Hetzelfde bij de vele of ficiële ontvangsten van hooggeplaatste personen. En vergeet niet dat we altijd in grote behuizin gen woonden." Maak van een halfronde kaasdoos dit leuke hobbelpaard voor je popje. Dan moet je eerst de doos goed schoon maken, er het deksel opdoen en een strook door zichtig plakband er helemaal om heen

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1963 | | pagina 4