Sfeervolle herdenkingsavond van
jubilerend „Con Amore"
Nederlandse onderscheiding!
DE VALLEI
Zweedse dame kreeg hoge
UIT DE SCHOOL GEKLAPT
Provinciale Utrechtse Gezondheidsdag
voor de Jeugd
Twee
slechte
dieven
AMERONGEN
.-■.,--.r^T7ffT^Dit is een opname van
^^^^mmhet huidige bestuur van
„Con Amore". Staande
v.l.n.r.: mevrouw Bud
dingdirigent C. Bud
ding, N. Nagel (biblio-
thekaris), G. Henzen (al-
gem. adjunct), H. Wil-
lemsen (2e penningm.),
mej. R. Bruis (2e secr.).
Zittend: A. Harteman
(secretaris), J. v. d. Berg
(voorzitter) en mej. G.
Takken (penningm.).
ZILVERPAPIER EN CAPSULES
Nou jongens en meisjes het was deze
keer weer heel veel. Jullie hebben ge
weldig hard gespaard. Er waren deze
keer zelfs twee scholen bij die een grote
hoeveelheid zilverpapier en capsules
brachten. Dit waren dan de Juliana van
Stolbergschool en het zilverpapier werd
opgespaard door Juffr. Bekenkamp en
de derde klas van de Rijk van Gaasbeek-
school. Jongens en meisjes allemaal heel
hartelijk dank. Maar ook de anderen
lieten zich niet onbetuigd. We kregen nog
zilverpapier van Guusje en Henny Mul
der, van Johan en Dick Kruidhof en van
Gerard v. d. Heuvel. Wat jammer Ge
rard dat je het niet eerder gebracht hebt,
anders had je ook nog bij de jarigen van
vorige week gestaan. Maar Gerard toch
nog van harte gefeliciteerd, al is het
wat laat. Maar volgend jaar kom je er
toch zeker in te staan. Alle jongens en
meisjes nog heel hartelijk bedankt. Groe
ten van Tante Jos.
Figuur a.
Een leuk poppetje vol kostbare
vitaminen
Toen broertje laatst ziek was, moest
zusje het ontbijt voor hem klaarmaken
en om hem op te vrolijken zette zij een
klein „vitamine-mannetje" op het blad.
Het hoofd van het mannetje bestaat uit
een bloempotje met bieslook. Het lichaam
is een rode appel. Op het bloempotje
had zusje gauw een gezicht getekent en
broertje mocht zo maar het haar van zijn
leuke kereltje knippen en op zijn bo
terhammetjes met ei de vitaminerijke
bieslook strooien.
Figuur b.
Een spelletje met een dobbelsteen
Behalve een dobbelsteen heb je voor dit
spelletje een stuk papier en een potlood
nodig voor iedere speler. Om beurten
gooi je de dobbelsteen en dan mag je
zoveel lijnen van je huis op het papier
zetten als je met de dobbelsteen ogen
gooit, maar als je oneven gooit mag je
plakken, zodat het deksel er niet meer af
kan. Op een stuk karton teken je dan
tweemaal het voorbeeld van het paard
na. De twee helften van het paard knip
je dan uit en op de buitenkanten teken
je het hoofd. Vervolgens lijm je de twee
paardehelften aan je halfronde doosje en
zie daar wat een prachtig hobbelpaard
je voor je popje hebt gekregen.
PTOL EMAIO
d
se-6>
rao's, die haar lieten bouwen. Geduren
de honderden jaren was niemand in staat
de hiërogliefen te ontcijferen, doordat de
Egyptenaren zelf deze namelijk al gedu
rende lange, lange tijd niet meer hadden
gebruikt. Maar ongeveer 160 jaren gele
den vonden enigen van Napoleons sol
daten een steen, de steen van Rosetta,
waarop een bericht was geschreven in
hiërogliefen, maar bovendien in het schrift
van twee andere oude schrijftalen. Op de
tekening kun je een groepje van deze
tekens zien en daaronder wat zij voor
stellen.
Met behulp van deze inscripties slaagde
een Franse geleerde, Campillion ge
naamd, er in 1821 in de hiërogliefen te
ontcijferen en dankzij hem zijn wij se
dertdien in staat over de geschiedenis van
Egypte te lezen, o.a. binnen de muren van
de pyramiden.
Juffrouw Truus had bij het onderwijs nog niet gevonden, wat ze er zich van
had voorgesteld. Of beter: ze had zich nooit voorgesteld, wat ze er zoal zou
vinden. Naar een „mevrouw", dat wilde vader niet. „Op een net dienstmeisje
valt niets te zeggen, maar mijn positie staat toe, jou meer te laten worden.
„Bovendien, hoe moest vader zich op de zaak tegenover de collega's verant
woorden, als z'n dochter in een dienstje ging?
Nee, dat dus niet. Studeren dan? Maar
daar was moeder tegenop gekomen. Dat
was heel niet nodig voor een meisje. Eten
koken en bedden opmaken vereisten
heus geen academische vorming. Moeder
kwam zelf ook maar uit een gewoon ge
zin en had bovendien eens in de krant
gelezen hoe het vaak in studentenkrin
gen toegaat Dat was niets voor haar
Truus. Wat dan? Op kantoor? O nee, daar
was Truus door een vriendin over inge
licht. Dat was „hardstikke saai", had die
gezegd. En tenslotte was daar nog tante
Hennie uit Amsterdam. Die vond dat
Truus best onderwijzeres kon worden.
Erg pienter was Truus nu wel niet, maar
dat gaf niet, vond tante. De kinderen
zijn dat ook niet en hebben de juf dus
niets te verwijten.
Wel, vader vond het niet te min, moe
der vond het een gewaagde onderneming,
hoewel Truus het zelf moest weten, en de
vriendin zei, dat ze het „hardstikke leuk"
vond. Goed, dus Truus zou onderwijzeres
worden. De Mulo had ze wel niet hele
maal doorlopen, maar daar was wel een
mouw aan te passen.
Het woord „tekort" bleek veel macht
te bezitten en Truus kwam op de kweek
school, Daar is toen heel wat aan haar
gespijkerd, geschaafd en vernieuwd en
dit alles culmineerde in het bezit van de
lagere akte. Toen het feest thuis afge
lopen was, solliciteerde Truus en maar
liefst meteen naar Amsterdam, hoewel
vader, moeder, vriendin en tante dit
sterk ontrieden voor een beginneling.
Maar Truus voelde dat ze 't kon, zoals ze
zei. Ze werd benoemd in 't hartje van
Amsterdam en kwam bij tante op ka
mers.
En nu letten we-nog even op de aan
hef van deze historie. Ze had er zich
geen voorstelling van gemaakt wat ze
bij 't onderwijs zoal zou vinden. Ze had
altijd gedacht dat zij de baas zou zijn in
een klas en dit viel wel even tegen in 't
begin. Geen wonder, ze deed natuurlijk
aan onderwijsvernieuwing, want dit had
ze op de kweek geleerd en ook had ze er
een mooie scriptie over geschreven. Van
klei had ze geleerd, dat je er mooie voor
werpen mee kneden kunt, maar nu merk
te ze, dat kinderen er ook, en vooral,
graag mee gooien. Ze was nog te kort
onderwijzeres om zo'n ongehoorde toe
stand pedagogisch op te vangen en vol
stond er mee, dit „opvangen" te beperken
(een oud
Opsporingsdienst voor gehoorstoornissen gesticht
Als resultaat van de woensdag j.l. te
Utrecht gehouden „Provinciale Gezond
heidsdag" in deze provincie, georgani
seerd door de Provinciale Raad voor de
Volksgezondheid, is staande de vergade
ring besloten tot stichting van een Op
sporingsdienst van gehoorstoornissen b(j
kinderen in dit gewest.
Deze dienst, de eerste in zijn soort in
ons land, zal worden verzorgd door de
Federatie van Kruisverenigingen, welke
op dezelfde bijeenkomst werd geformeerd.
Het stichtingsplan werd uitvoerig toe
gelicht door dr. S. Santema, directeur
arts van het bureau van de Provinciale
Raad voor de Volksgezondheid. De stich
ting zal om haar werk zo goed mogelijk te
verrichten alle schoolkinderen in de pro
vincie Utrecht onderzoeken. Omdat dit
plan nog niet direkt verwezenlijkt kan
worden wegens zakelijke moeilijkheden
(zoals het ontbreken van een geluiddichte
onderzoekwagen) en de stichting eerst nog
over bepaalde gegevens wil beschikken
zal met de onderzoekingen eerst een
proef in Zeist worden genomen. Daar zul
len op korte termijn alle kinderen van
één jaar en later die van vier jaar op
gehoorstoornissen worden onderzocht.
Een en ander werd nog nader toegelicht
door de arts P. J. E. Hovingh en dr. A.
A. Koopal. In de middag werden inte
ressante demonstraties gegeven door een
groep leerlingen van het Doofstommen-
Instituut te Sint Michielsgestel.
Aan de verschillende op vorenbedoel
de Provinciale Dag gehouden redevoe
ringen en referaten noteren wij nog, dat
vrij recente onderzoekingen hebben uitge
maakt, dat 5 pCt. van onze jonge kin
deren een verminderd gehoorvermogen
heeft. Na vrij eenvoudige ingrepen blijft
er nog één pCt. over, dat nog een nauw
keuriger onderzoek behoeft. Verwijdering
van de amandelen b.v. leidt vaak tot ver
betering van het gehoororgaan.
Drie op de duizend kinderen komt
slechts in aanmerking voor een gehoor
apparaat. Verder zijn er specifieke on
derwijsmethoden voor gebrekkig horen
den ontwikkeld, zoals b.v. de zogenaam
de home-training.
GEZELLIG TWISTEN
Zaterdagavond traden in het Clubhuis
in Amerongen voor een vrij talrijk pu
bliek „The Junior Rockets" uit Drieber
gen en „The Blue Stars" uit Amerongen
op. Vooral de jeugd vermaakte zich uit
stekend met de lichte moderne muziek
en er werd volop gedanst en getwist. De
twee bands waren uitstekend in vorm
en dergelijke avonden zijn zeer zeker
voor herhaling vatbaar.
Inenting van jonge honden
tegen hondsdolheid
Nu de massale inenting van honden
tegen hondsdolheid zijn beëindigd, zal
met de vaccinatie van jonge honden
worden begonnen. Vele dieren, die we
gens hun leeftijd, niet voor inenting in
aanmerking zijn gekomen, zijn thans
wel aan vaccinatie toe. Zij mogen nog
tot de leeftijd van zes maanden on-
ingeënt op straat komen.
Om de bereikte graad van onvat
baarheid tegen deze gevaarlijke ziekte
in ons land op peil te houden, heeft
de minister van landbouw besloten de
inenting van honden tot de leeftijd van
zes maanden belangrijk te subsidiëren,
indien de inentingen plaats hebben op
het spreekuur van de dierenartsen.
Het rijk draagt bij in het honorarium
voor deze dierenartsen en stelt de ent
stof gratis ter beschikking. De eige
naar van de hond zal slechts een be
drag van 2,aan leges voor het ent-
bewijs behoeven te betalen. Eigenaars
die de enting thuis willen laten ver
richten, zullen eveneens van deze fi
nanciële tegemoetkoming kunnen pro
fiteren. Zij zullen dan boven de 2,
aan leges een normaal visite-tarief
moeten betalen.
Het verzenden aan de dierenartsen
van de benodigde entstof zal enige tijd
vergen. In Noord- en Zuid-Holland en
in Utrecht, waar de massale entcam
pagne vroeger was beëindigd dan in de
overige provincies, zal omstreeks 10
april met enten kunnen worden be
gonnen, in de rest van Nederland om
streeks 24 april.
Grote belangstelling voor receptie
Het Ned. Hervormd Evangelisatie Zangkoor „Con Amore" heeft met twee be
langrijke openbare gebeurtenissen het 25-jarig bestaan herdacht. In de eerste
plaats was dat een druk bezochte receptie in gebouw Bethel waar bijna geen
plaats meer was door het grote aantal bloemstukken. Het openbare sluitstuk
vormde zaterdagavond een herdenkingsavond in de Oude Kerk op de Markt,
waar eveneens een groot aantal belangstellenden naar het koor heeft geluisterd.
Beide evenementen hebben wel bewezen dat het specifieke koor een belang
rijke plaats in de gemeenschap inneemt.
Op de receptie werd namens de plaat
selijke Jeugdraad het woord gevoerd
door ds. Van de Berg die sterk de na
druk legde op het nut van een Evan
gelisatiekoor. De zang is ook een grote
steun voor het zingen bij de diensten
in de kerken „waar over het algemeen
zo slecht gezongen wordt." Hij wenste
het koor nog een lange en arbeidzame
tijd toe.
Behalve vele bloemstukken mocht het
bestuur ook tal van enveloppen met
inhoud in ontvangst nemen.
Dirigent C. Budding - sedert de op
richting van het koor dirigent - kreeg
van zijn familie een electrisch scheer-
apparaat aangeboden. Het koor zelf zal
zijn jubilaris morgenavond tijdens een
intieme bijeenkomst huldigen.
De zang
De herdenkingsavond in de Oude
Kerk - bijgewoond door rond vijfhon
derd belangstellenden - stond vanzelf
sprekend grotendeels in het teken van
de zang.
Het koor was ook deze avond uit
stekend op dreef met als uitblin
kers „Domine Salvam fac." en „De
Heilige Stad".
Eén keer liet het koor een steek val
len. Dat was bij het laatste gedeelte
van „De dag door Uwe gunst ontvan
gen" waar de sopranen te laat inzet
ten.
Dirigent Budding liet het echter op
nieuw zingen zodat het gebodene zon
der overdrijving als uitstekend gekwa
lificeerd kan worden.
Bijzondere vermelding verdient ook
het optreden van de sopraan Fenny
Buitink-Landman uit Voorthuizen, als
mede de voortreffelijke begeleiding van
organist H. Pomp.
De herdenkingsavond was geopend
door de erevoorzitter, de heer J. M.
Meijer, terwijl ds. A. Vroegindewey
later op de avond een korte toespraak
hield.
Hij deed dit onder het motto „Evan
gelisatie in de gevangenis" naar aan
leiding van het verhaal in de Bijbel
over de waarde van het zingen van
Paulus en Silas in de gevangenis.
tot zo af en toe een stuk klei, dat bin
nen haar bereik kwam. Nee, 't behalen
van de akte handenarbeid vond ze tot nu
toe prettiger dan de toepassing er van in
de praktijk van het onderwijs.
Ook het klassegesprek viel tegen. Wat
had ze zich daar niet veel van voorge
steld. Thuis had ze hele gesprekken ge
prepareerd, in haar rustige kamer.
Vragen had ze opgeschreven en ook de
antwoorden, die daarop mogelijk waren.
En in welke mooie banen zou zij het ge
sprek leiden. Hoe voldaan en verrijkt
zouden de kinderen zich voelen. Maar he
laas, het mislukte grotelijks. Zij stelde
heel duidelijk en indrukwekkend de
vraag, waarop ze in haar rustige kamer
al zulke mooie antwoorden had bedacht.
Maar er kwamen geen antwoorden, al
leen maar geroezemoest en geschuifel. Ja
toch. een vinger ging de hoogte in! .Kin
deren, nu moet je toch eens luisteren, Pe
ter gaat het ons vertellen", zei juffrouw
Truus. En Peter vertelde. Laten wij ook
eens meeluisteren. Wellicht strekt het
ook ons tot lering. „Juf", zei Peter,
„Wiesie hep een briefie onder me bank
gegooid."
Laten we niet proberen de teleurstelling
van de juf te beschrijven.
„Geef maar eens hier, Peter" zei ze. Al
gemeen gemompel, voetgeschuif, om
draaien in de bank, al of niet (meestal
niet) ingehouden leedvermaak, en tussen
dit alles schreed Peter theatraal met z'n
briefie naar voren. „Peeter ik ben ver-
lieft", stond er op. En dat in klas 3. Toen
Wiesje in de gang haar minne stond te
betreuren, trachtte juf nog een poosje het
klassegesprek' op poten te zetten. Het
werd inderdaad een gesprek, maar met
Peter als hoofdpersoon en gespreksleider.
Juf deed niet mee. Alleen riep ze van
tijd tot tijd. „Zo, en nu weer stil!" of:
„Drie tellen; ééntweedrie!!",
maar dit alles ging verloren in het klas
segesprek, dat aanzwol tot klassegebrul.
Enfin, tenslotte heeft de onderwijzer van
4, die zo ook geen les meer kon geven en
waar volgens de kinderen de juf mee
gaat (ze lopen wel eens samen op, omdat
ze dezelfde kant uit moeten) de orde
hersteld.
Al met al raakte juffrouw Truus aar
dig aan een rusthuis toe en vader, moe
der, tante vriendin en collega's rieden
haar met hernieuwde kracht aan. eerst
eens een poosje naar het platteland te
gaan. Maar nog één keer wilde juf het
proberen. Eén pedagogiekboek had ze nog
niet geprobeerd en dat zou ze nu toepas
sen.
Maar de volgende dag werd ze ontbo
den, onder schooltijd, in de kamer van
het hoofd. De meester van 4 nam zolang
haar klas. In het kamertje aangekomen,
ontwaarde ze haar baas, de moeder van
Peter en een politieagent. Vliegensvlug
ging ze de gebeurtenissen met Peter in
de afgelopen dagen na. Nee, niets onge
oorloofds van haar kant.
„Juffrouw", zo sprak het hoofd, die
meer over psychologie had geleerd dan
dat hij in de regel toepaste, „het spijt mij
heel erg, iets onaangenaams van u te
moeten vernemen". De kleuren schoten
de arme juf uit. Wat nu weer! „U hebt",
hernam het hoofd, „in de klas taal ge
bruikt, welke wij op onze school niet ge
wend zijn." „Mmaarstot
terde ze.
„Kijk", zei de baas, „deze dame is er
over beledigd, wat u haar jongen hebt
toegevoegd. Mevrouw, zegt u het zelf
maar."
Toen schoot Peter's moeder uit: „Joa
meester, ik hep al meer tege me soon ge-
segd, ik seg as de juffrouw nou nog één
keer onvriendelijk doet tege je, seg ik,
sal ik de pliesie roepe hoor liefie, en nou
hep dat mens in d'r hoofd gehaald om
tege hem te segge: Ik sal je een pak op je
falie geve, so, en nou ben ik hier met de
pliesie en nou mot het maar es uit sijn,
anders salie me andere maatregele mot
te neme; d'r benne nog meer schole in
Amsterdam."
„Wel, juffrouw", zei het hoofd, „wat
hebt u hierop te zeggen? Nogmaals, het
spijt me zeer, dat zo iets op mijn school
voor moet komen".
De juf dacht na en keek toen plotseling
met een verhelderde blik op. „O, nu weet
ik het weer", zei ze. „Laatst las hij niet
mee en wist dus niet waar het was. Toen
zette ik hem in de hoek, waarop hij zei
dat hij daar ook niet veel zou leren. Ik
zei toen dat hij, als hij brutaal was, nog
een pak voor z'n broek kon krijgen ook".
„Asjeblieft", zei de moeder van Peter,
„had ik gelijk of niet. Nou segt se 't
self."
„Pardon", zei toen de juf, „ik zei dus:
broek, en niet dat woord, dat u zei." „So,
nou er omheen draaie hè! Dat is toch
seker precies hetsellefde!"
Waarop het hoofd verruimd ademhaal
de en de agent zich, hoewel toch reeds,
nu nog meer teveel ging voelen.
Hoewel juf er goed af kwam, is ze
voorlopig toch maar naar het platteland
gegaan.
BONTJE
Te New York zijn vier couturiers slaags
geraakt bij een verkoop bij opbod van
martervellen met een melkgroenachtige
glans. Elke pels van deze kleine dieren
bracht 1600,op. De franse cuoturier
Chombert slaagde erin twintig pelsen te
veroveren. Hij gaat er een boléro voor
Liz Taylor van maken.
geen lijnen zetten. Het huisje bestaat uit
35 lijntjes en wie het eerste zijn huis
heeft „gebouwd" heeft het spel gewon
nen.
Het jubilerende
Ned. Herv. Evang.
Zangkoor „Con Amore".
Arabisch
sprookje)
13 Toen Üe ondervraging begon, zei de nachtdief: „Enkele
jaren geleden plaatste ik 40 kisten bij de vader van deze
jongeman. In elke kist waren 39 zakken goud geborgen en
nu ben ik gekomen om de zakken terug te halen, maar deze
jongeman wil ze mij niet geven!" Nu was het de beurt van
de koopman. „Het is waar," zei hij, „dat er 40 kisten in mijn
schatkamer zijn, maar die zijn van mij en er zitten niet 39
maar 40 zakken in elke kist!" Deze bijzonderheden wer
den opgetekend en de Rechter en de Commissaris van Po
litie dachten, dat het het beste zou zijn als zij naar het huis
van de koopman gingen om de kièten en haar inhoud eens
aan een onderzoek te onderwerpen. Toen het gezelschap de
schatkamer binnenkwam werd de eerste kist geopend, de
zakken werden geteld en het waren er geen 40, maar 39,
want de nachtdief had immers tevoren één zak goud gesto
len.
14 Snel werd nu ook de inhoud van de overige kisten
geteld en elk bevatte 39 zakken goud. Toen verklaarde zo
wel de Rechter als de Politiecommissaris, dat de vreemde
koopman blijkbaar de waarheid sprak. De nachtdief zond
zijn boodschapper uit om een aantal kamelen te halen en
toen werden de kisten uit het huis van de koopman gedra
gen. De dief gaf echter één kist, gevuld met goud aan de
Rechter en eveneens één aan de Commissaris van Politie en
had er toen nog 38 voor zichzelf over. Later zei de nacht
dief tegen zijn vriend de dagdief: „Nu, wie heeft de wed
denschap gewonnen? Welk staaltje van roverij was nu het
beste, het jouwe of het mijne?" „Beste vriend", antwoordde
de dagdief, „jij was ontegenzeggelijk de slimste van ons
beiden, je heb de vrouw en het huis gewonnen". „Reus
achtig," zei de nachtdief, „maar dan mag jij de 40 zakken
goud hebben, die wij üit het huis van de koopman hebben
gestolen toen wij daar voor het eerst kwamen!" En zo werd
de zaak geregeld. SLOT.
MARIA
JOHANSSON:
„In juni
ga ik weer
terug naar
Zweden!"
Allerlei landen
Inderdaad, Maria heeft
zich altijd voortreffelijk
aan de omstandigheden
weten aan te passen.
Ze deed haar werk met
liefde en daarom ging ze
ook met de Nederlandse
Graaf mee toen deze
overgeplaatst werd naar
Kopenhagen en later
zelfs naar Budapest.
Aan dat land heeft ze
blijkbaar de beste herin
neringen.
„Mooie tijd die vijfeneen-
half jaarBudapest,
toen een hele, hele mooie
stadgastvrije men
senAlleen: hon-
gaars is een verschrikke
lijke taaldat leerde
ik niet
Naar Holland
In 1933 kwam graaf Ben-
tinck terug naar Neder
land en ging op Walburg
wonen, het grote middel
eeuwse huis aan de Over-
straat. Maria zou op dat
moment volkomen vrij
geweest zijn naar haar
geboorteland terug te ke
ren, doch ze deed het
niet. „Heimwehals
ik pas in een nieuwe
plaats was wel, maar dat
ging gauw weer over".
En wat vindt ze van Hol
land?
„Ik hou veel van uw
land. Ik heb veel rei
zen gemaakt en het is
hier zeer mooi. Tja, de
mensenze z(jn on
gelijk zoals overal
Onderscheiding
In die twintig jaar dat
Maria haar taak op voor
beeldige wijze in Ame
rongen verrichtte, is Ne
derland haar tweede va
derland geworden. Ze
was en is „een stille in
den lande" zoals de Ame-
rongers die haar kennen
dat zeggen. Daar bedoe
len ze mee dat Maria een
rustig leven leidde.
Haar werkgever, graaf
Carlos, is even oud als
Maria en altijd vrijgezel
gebleven. Hij geniet nu
van een welverdiend
pensioen en wordt nog
iedere dag door Maria
verzorgd.
Ook Maria is vrijgezel
gebleven. Waarom ze
nooit getrouwd is, wilt u
weten? Ze gaf een raak
antwoord: „Dat weet ik
niet....!"
Graaf Carlos zal zijn
voortreffelijke privé-
secretaresse over een
paar maanden moeten
missen. Maria heeft na
melijk besloten haar le-
vensavond in haar ge
boorteland Zweden te
gaan doorbrengen.
Begin vorige week kreeg
Maria Johansson de zil
veren eremedaille ver
bonden aan de Orde van
Oranje-Nassau uitgereikt.
Wanneer er ooit een Ko
ninklijke onderscheiding
op zijn plaats is geweest,
dan is het hier! De zil
veren medaille siert deze
rustige en sympathieke
vrouw die nooit opzien
barende dingen teweeg
bracht, maar die juist
door haar eenvoud de
grootste prestatie vol
bracht: een mensenleven
te dienen!
Figuur d.
Pyramiden
In de oude tijd waren er „zeven we
reldwonderen," namelijk: de hangende
tuinen van Babyion, de tempel van Diana
te Ephesus, het praalgraf of mausoleum
te Karia, de kolos van Rhodos, het door
Phidias gemaakte standbeeld van Zeus,
de vuurtoren van Alexandrië en de py
ramiden. Van al deze wonderen kan men
tegenwoordig alleen nog maar de pyra
miden zien, die in de woestijn staan als
stevige monumenten voor de heersers, die
haar lieten bouwen en de duizenden
slaven, die haar hebben gebouwd.
Aan de muur in de pyramiden zijn
voorstellingen en hiërogliefen afgebeeld,
die vertellen over het leven van de Fa-
AMERONGEN woensdag
middag. In de romanti
sche woonkamer - er
staan drie formidabele
bankstellen en nóg is er
ruimte voldoende over
om zich vryelyk te be
wegen - van het kapitale
huis aan de Overstraat
zit tegenover ons een bij
zonder vriendelijke en
intelligente dame. Vol
gens het geboorteregister
is ze bijna tachtig jaar,
maar wanneer ze vijfen
zestig zou voorgeven ge
looft iedereen haar on
middellijk. Ze spreekt
met een zwaar Zweeds-
Duits accent als ze zegt:
„Ik Hollands goed kan
verstaan maar niet goed
spreken
ONZE JARIGEN ZIJN
6 april Wilma van Wieringen.
Beppie van Norden
Herman Takken
M. C. Overeem.
7 april Jopie Alberson
8 april Riek Veldhuizen (Overberg)
Henny Mulder
Ansje Rebergen.
Appie Kranenburg.
Marjan Lefers
Japie Willemse (Breda)
Jongens en meisjes hartelijk gefelici
teerd en ook nog een prettige verjaardag
van Tante Jos.
MARIA JOHANS
SON bijna veer
tig jaar de trouwe
privé- secretaresse
Van de inmiddels
gepensioneerde en
uit Amerongen af
komstige Graaf
Carlos van Alden-
burg-Bentinck.
In haar gebrekkig
Hollands vertelt ze:
„Als meisje van 20
ging ik bij een
Zweedse familie in
dienst als hoofd
van de huishou
ding. Of ik gestu
deerd had?
Jazekerik ben
op een Zweeds ly
ceum geweest!"
Verschijnt als bijlage van
het streekblad „Be Vallei"
onder redactie v. tante Jos
Correspondentie te richten
aan tante Jos, per adres
Parallelweg 10 Veenendaal
Figuur c.
Een hobbelpaard voor je
lievelingspop
Een advertentie
Op zekere dag zag
ze een advertentie
in een van de Zweed
se bladen waarin een
hoofd voor de huishouding
- tegenwoordig zouden wij
zeggen een privé-secreta-
resse werd gevraagd
bij Graaf van Aldenburg
Bentinck die destijds
werkzaam was aan de
ambassade te Stockholm.
Maria schreef en werd
aangenomen.
Wat ze doen moest?
„Ohhoe zeg je dat in
het Hollandsik had
veel personeel en ik
moest zorgen dat alles op
rolletjes liep. Als er di
ners waren, en die wa
ren er veel, dan gaf ik de
gasten plaats.
Hetzelfde bij de vele of
ficiële ontvangsten van
hooggeplaatste personen.
En vergeet niet dat we
altijd in grote behuizin
gen woonden."
Maak van een halfronde kaasdoos dit
leuke hobbelpaard voor je popje. Dan
moet je eerst de doos goed schoon maken,
er het deksel opdoen en een strook door
zichtig plakband er helemaal om heen