c
teJhsdj^t
In Tasmanië groeien tomaten welig
in de kassen van een
oud -Yeenendaler
pompvers
DE TOEKOMST VAN HET VLIEGTUIG
ARAM
De
vorst
van
Suprania
ELST
Koos en Kitty
hebben
het
maar
gemakkelijk
Duitse oorlogsliteratuur goed verkocht
TWEEDE BLAD „DE VALLEI"VRIJDAG 16 AUGUSTUS 1963Nr. 65
Glashuis
Zeeleeuw speelde kiekeboe
(i)
Nieuwe projecten in alle landen
V. A. B.
KIRPESTEIN
CITY-MOTORS-EDE
DE LEZER
Fa. L. HEY
„Tjiko's" luchtreis
Jonge ijsbeer voor Ouwehand
AXWÏ
De komende wereldtentoonstelling in de V.S.
Gezelligheid
Bedrijf op afbetaling
begonnen
Maar justitie moet er weinig van hebben
Onkruid
Van den Dikkenberg werd verzorger
van de bloementuin van de gouverneur
en bebouwde in zijn vrije tijd een stuk
je grond. Het was een hard leven, be
staande uit werken en zuinig zijn. Na
twee jaar was er precies geld genoeg
om een lening op een eigen huis te
sluiten. Het huis stond in Bridgewater.
Het geld was weer op en de fam. v. d.
Dikkenberg begon weer van voren af
aan. Intussen was het gezin vermeer
derd met een zoon en een dochter en
papa ging naar de fabriek per fiets.
Tegen zijn zin werkte hij er twee jaar.
Maar toen er een stukje grond bij
kon worden gehuurd begon het begin
van victorie. Van den Dikkenberg werd
tuinder. Hij teelde verschillende soor
ten groenten en kocht een oude auto
om zijn waar naar de stad te kunnen
brengen.
Toen ook kwamen de tomaten op het
toneel van de Dikkenbergs. Eerst werd
geprobeerd ze onder plastic te kweken.
Het was teveel werk.
Ze bouwden een kas, een glashuis
noemt de emigrant het, maar de kas
werd pas betaald toen de eerste toma-
tenoogst eruit was. Een jaar daarop
stond de tweede kas klaar, gebouwd
met geld van de bank.
De heer Van den Dik
kenberg temidden van
z'n tomaten.
Ouwehands Dierenpark bezit drie
zeeleeuwen. Deze week werd de op
passer gealarmeerd door het bezoe
kende publiek dat de kleinste van de
drie was verdwenen, na enkele malen
vanachter de rots vandaan te zijn ge
komen en na dit kiekeboe-spel tenslot
te helemaal wegbleef. Er was echter
niets bijzonders aan de hand, maar dat
konden de bezoekers niet weten. Het
liep namelijk tegen voedertijd en dan
maken de dieren de oppasser hun op
wachting bij de ingang van de rots,
die buiten het gezicht van het publiek
ligt. Zo was het ook nu weer, de kie
keboe spelende zeeleeuw stond achter
de rots met het water in zijn bek op
zijn dagelijkse portie vis te wachten.
Zal het bemande vliegtuig de strijd tegen de onbemande, razendsnelle en elek
tronisch geleide raket toch nog kunnen volhouden? Een aantal jaren geleden,
toen de eerste geleide projectielen in operationele dienst kwamen, was men maar
al te graag bereid het doodvonnis over de bemande gevechtsvliegtuigen te on
dertekenen. Ook al zou dat gaan ten koste van een brok luchtvaartromantiek.
Maar op het ogenblik is men lang niet pessimistisch. In alle Westerse landen
werken de vliegtuigproducenten aan nieuwe bemande gevechtsvliegtuigen, wel
ke, volgens de deskundigen, beter voor sommige taken zijn berekend dan de
recht-toe-recht-aan raketten, vliegtuigen nl., welke de komende jaren het lucht
ruim zullen beheersen en van beslissende invloed zlllen zijn bij een eventueel
conflict. Daarvan is men overtuigd. Ondanks de raketten.
Een van de redenen, waarom het Westen
bemande vliegtuigen wil handhaven is ge
grondvest op strategische overwegingen.
De vrije wereld moet voorbereid zijn op
een totale atoomoorlog, maar óók op een
lokaal conflict, is een van de grondprin
cipes van de Westerse algemene strategie.
Dit principe vereist de opbouw van ver
schillende wapensystemen, elk geschikt
voor hetzij een plaatselijke botsing hetzij
een totale atoomoorlog. En bij de „oplos
sing" van een plaatselijk conflict zijn be
mande vliegtuigen onmisbaar. Als resul
taat hiervan blijven bijvoorbeeld de uit
gaven van de Amerikaanse luchtmacht
voor de aanschaf van nieuwe bemande
vliegtuigen de laatste jaren gestabili
seerd op een fabelachtig peil van drie tot
vier miljard dollar per jaar. Dit is min
der dan de zeven a acht miljard, die ge
middeld tussen 1954 en 1958 werden uitge
trokken, maar blijft toch nog altijd meer
dan de twee miljard, die de U.S. Air Force
in 1951 voor nieuwe vliegtuigen uitgaf.
Ter vergelijking: de uitgaven van de
Amerikaanse luchtmacht voor raketten en
ruimtevaart schommelen sinds 1958 boven
de acht miljard dollar per jaar.
De meest imposante vertegenwoordi
gers van de familie van de bewapende
en bemande vliegtuigen zijn de strategi
sche bommenwerpers, het zwaard waar
op de Westerse verdediging jarenlang
heeft gesteund. Juist deze groep dreigt
door de opkomst van de geleide projec
tielen uit te sterven. De veertien eskaders
lange-afstands bommenwerpers van de
Amerikaanse luchtmacht zullen tot in
1968 in dienst blijven. Maar de Ameri
kaanse minister van defensie, Mac Nama-
ra, heeft duidelijk laten horen, dat het na
die tijd wel definitief bekeken is. De bom
menwerpers kunnen gemakkelijker wor
den vervangen door duikboten, welke met
intercontinentale raketten zijn bewapend
en de minutemanraketten, welke vanuit
tegen atoomaanvallen beveiligde silo's
kunen worden gelanceerd. De bommen
werpers zouden steeds minder kansen
krijgen de verdediging te doorbreken.
Het imposante Amerikaanse project voor
de bouw van een Mach-3 bommenwerper,
de RS-70 „Valkyrie", is om deze reden
veranderd. Zelfs deze bommenwerper, die
driemaal sneller dan het geluid kan vlie
gen, zal niet kunnen opwegen tegen de in
tercontinentale projectielen. Toch zullen
drie prototypen worden gebouwd. De
Amerikaanse regering heeft hiervoor bij
na vijfhonderd miljoen dollar uitgetrok
ken. De toestellen zullen echter worden
gebruikt als verkenningsvliegtuigen. Zij
moeten, nadat een atoomaanval is uit
gevoerd op strategische doelen, de uit
werking controleren.
In Engeland is men nog niet bereid de
strategische bommenwerpers zomaar op
zij te zetten. Men verkeert daar, wat de
bewapening met intercontinentale raket
ten betreft, in een netelige situatie. Ame
rika zal Engeland Polarisduikboten leve
ren. Maar de eerste vier zullen niet vóór
1970 in dienst worden gesteld. De huidige
Engelse V-bommenwerpers zullen tot die
tijd het „bewapeningsgat" niet kunnen
overbruggen. Engelse vliegtuigfabrieken
werken nu aan een revolutionaire krui
sing tussen een tactische en een strate
gische bommenwerper, de TSR-2. Dit
tweepersoonsvliegtuig moet zowel over
grote afstanden (van Londen tot Cyprus of
Afrika) als boven frontlinies kunnen ope
reren. Het vliegtuig moet zo rond 1965-
'66 in dienst komen en op grote hoogte
tweemaal sneller dan het geluid kunnen
vliegen. De bewapening zal bestaan uit
een groot aantal raketten tegen aanval
lende vliegtuigen en een grote conventi
onele bommenlast of een atoombom. De
TSR-2 moet de opvolger worden van de
roemrijke Canberra, waarvan er duizen
den zijn gebouwd in meer dan twintig
versies.
(wordt vervolgd)
VEENENDAAL
Geachte Redaktie,
Naar aanleiding van het antwoord
van de heer Philips in de Vallei van
25 juli '63 moge ik nogmaals van deze
rubriek gebruik maken.
Het is niet mijn bedoeling een heftige
polimiek te gaan voeren, maar toch zou
ik graag nog enkele dingen onderstre
pen.
1. De heer Philips schrijft dat hij met
de gehele wereld de destijds beken
de wereld bedoeld (dit i.v.m. de
Peutingerkaart). Het gegeven dat de
ze kaart het gebied van Engeland
tot aan de Indus omvat, is bekend.
Dan is het ook zaak exacte gegevens
exact te vermelden om niet tover
vallen in populaire oppervlakkig
heid!
2. Verder schrijft de heer Philips in
zijn antwoord, dat het niet ging om
de geschiedenis van de kaart, maar
om die van Rhenen. Tot m'n ver
bazing staat er echter boven het ar
tikeltje, waarin hij enige verbeterin
gen aanbrengt, het opschrift: „Nog
Hoofdstraat 45, Telefoon 2163
Frans Halslaan 26 Telefoon 3044
75 Als Aram en de zijnen het brandende Messi-
ria-dorp haastig verlaten hebben en op korte af
stand nog eenmaal omkijken, heeft het vuur reeds
ver om zich heen gevreten. Reeds lekken de vlam
men aan de paalmuur, dan, gestuwd door de zwak
ke nachtwind, slaat het vuur over op de bomen
aan de bosrand! „Het oerwoud brandt!" zegt Aram
met een grimmig lachje, dat kunnen we goed ge
bruiken! Als Salladin en zijn trawanten ons nu
achterop komen, kunnen ze wel eens warme voeten
krijgen!" Maar wat nu te doen? De tocht terug door
de woestijn, naar de waterval, waar Niora's vader
hen met de kano's opwacht, is zonder waterkrui
ken onmogelijk te volbrengenDan dringt een
kleine gestalte tussen Arams mannen door en grijpt
hem opgewonden bij de arm. Het is de dwerg, die
Aram uit Salladins kerker bevrijd heeft en die nu
opgewonden begint te praten in een onverstaan
baar taaltje. „Het is een Bambutti!" roept Niora,
die de taal van de kleine man wel verstaat, ver
baasd uit. „Hij wil ons de weg wijzen naar een
rivier, waar naar hij zegt kano's gereed liggen!!"
(Wordt vervolgd)
iets over de PEUTINGERKAART"
en is dit artikel, op twee regels na,
geheel gewijd aan de geschiedenis
van deze kaart en NIET aan de ge
schiedenis van Rhenen. De heer
Philips schrijft zelf: „Ik moge van
deze ongezochte gelegenheid gebruik
maken om nog iets van die KAART
te vertellen."
3. In het bewuste artikel ontbrak het
slot van de geschiedenis van deze
kaart. Indien de heer Philips dit ver
meld had, was dit GEEN detail ge
weest, maar het eind van een ge
sloten geheel van hoofdgegevens. M.i.
is er van een detail sprake als we de
hoofdzaken onderverdelen en die
„uitpluizen". Een logisch slot van de
geschiedenis van deze kaart kunnen
we echt niet rangschikken onder
„vermoeiende details" (trouwens, een
detail maakt het geheel kleurrijk)
en „Doktorfragen". Begrippen wor
den soms té vlug gehanteerd en nog
gemakkelijker verward!
Met vriendelijke dank aan de redak
tie, die weer bereid was plaatsruimte
af te staan, teken ik met de meeste
hoogachting,
H. Roodbeen
Groeneveldselaan 112
Veenendaal
PV DE INSTUIF ELST
Wedvlucht vanaf Bordeaux: G. Hart
man 1; H. Doornspeek 2; A. J. Bos 3,
4; M. Brouwer 5.
Southend: Gebr. Briennessen 1, 6, 8;
G. Hartman 2, 5, 7; C. v. d. Berg 3;
M. Brouwer 4; Gebr. Drost 9; G. v. d.
Berg 10.
St. Ghislain Hornu: C. v. d. Berg 1,
2; H. Bouman 3; G. v. d. Berg 4, 19; H.
Doornspeek 5, 21, 22, 31; J. Swetselaar
6; W. v. Laar 7, 17, 24;-M. Brouwer 8,
20, 30; B. Vervat 9, 25; Jac. v. Kooten
10; Poel Viegen 11, 29; J. Kievid 12, 18;
Gebr. Briennessen 13, 23, 32; W. v. Zet
ten 14, 15, 16, 26, 27, 28.
„Tjiko", één van de vele chimpan
sees in Ouwehands Dierenpark, waar
mee verzorgster Mimi van Beek dage
lijks een rondwandeling maakt door
de dierentuin, heeft het voor het eerst
van zijn apenleven „hogerop" gezocht.
Hij heeft ontdekt dat een boom een bij
uitstek geschikte speelgelegenheid is
voor een aap. Maar hij zal intussen
ook begrepen hebben over méér er
varing te moeten beschikken om dat
van de hak op de tak springen zonder
ongelukken te kunnen uitvoeren. Toen
„Tjiko" weer op z'n dagelijkse rond
gang was en Mimi al een eind vooruit
was gelopen, wat deze bijzonder mak
ke chimpansee zo vaak doet, was hij
echter plotseling verdwenen. Mimi
schrok toen ze „Tjiko" niet meer zag,
maar een triomfantelijke kreet van de
aap maakte haar duidelijk dat hij vele
meters hoog op een boomtak zat. Als
een kleuteronderwijzeres klapte zijn
verzorgster in haar handen om de ben
gel terug te roepen. En natuurlijk
kwam hij terug, maar toen hij nog een
meter of drie van de grond verwijderd
was, hing hij aan een tak die niet al te
beest meer bleek te zijn en die dan ook
prompt als een lucifershoutje afknapte.
„Tjiko" gilde als een mens en kwam
vrij onzacht met de aarde in aanraking.
Hij wist zich geen raad om zijn pleeg
moeder om de hals te vliegen en haar
niet meer los te laten. Hij mankeerde
gelukkig niets, maar was danig ge
schrokken en zal ongetwijfeld voor
eerst wel met een grote boog om een
boom heenlopen.
De directie van Ouwehands Dieren
park heeft onlangs van de regering van
Noorwegen een speciale vergunning
gekregen voor het vangen van twee
jonge ijsberen in de buurt van Spits
bergen en wel onder de uitdrukkelijke
voorwaarde dat de dieren niet voor de
handel zullen worden bestemd. De
heer Ouwehand is daarmee uiteraard
akkoord gegaan en heeft daartoe on
middellijk een hem voorgelegde ver
klaring ondertekend. Intussen is tele
grafisch aan het dierenpark te Rhe
nen medegedeeld dat er door de ex
peditie in de Noordpool één jonge ijs
beer is gevangen en voorlopig in Trom-
sö is ondergebracht, in afwachting van
het verdere transport. De jonge beer
zal nu per vliegtuig naar Schiphol
worden vervoerd en vandaar per au
totransport naar Ouwehands Dieren
park.
VOOR DE VROUW:
„Eigenlijk", zei onze achterbuurvrouw,
„ben ik te laat geboren, en ik zal je ver
tellen waarom. Toen wij nog jong waren,
maakten mijn man en ik graag grote,
sportieve reizen waarbij altijd veel ge
klommen en gewandeld werd en als het
even kon ook veel gezwommen moest
worden. Van grote steden of stranden
waar iedereen te vinden was, hielden we
niet en daarom zochten wij altijd onze
toevlucht in kleine dorpjes. Maar ieder
jaar weer, tegen de tijd dat de koffers
gepakt moesten worden, begon de narig
heid: wat moest er allemaal meegenomen
worden? Fijne sportieve of sportkleding
bestond nog maar nauwelijks; badpakken
hadden pijpjes en mouwtjes en waren
haast niet droog te krijgen zodat je er
altijd twee bij je had. Van die niet-kreu-
kende lichtgewicht tricotpakjes hadden
we toen nog nooit gehoord en een wit
vest was toen een onding, vooral als het
zelfgebreid was, het kon niet gewassen
worden en woog als lood zo zwaar. Je
hele garderobe sleepte je mee - iets zelf
wassen was er onderweg niet bij. Je moest
wel veel jurkjes bij je hebben, wilde je
steeds fris gekleed gaan. En al pakte je
alles nog zo zorgvuldig in ,het kwam toch
verfomfaaid uit de koffers te voorschijn,
om over het verschrikkelijke sjouwen met
al die bagage nog maar te zwijgen. En dan
de onvermijdelijke reisjas die je aan had;
als je daar zo'n hele treinreis op gezeten
had, was ook die niet toonbaar meer.
Nee, dan heeft mijn dochter het nu toch
maar heel wat gemakkelijker. Terwijl
Kitty toch altijd kampeert met Koos en
de drie jongens en dus allemaal extra
dingen als plaids, slaapzakken en ik-weet-
niet-wat mee moet nemen, heeft zij wa
rempel nog veel minder mee te nemen
dan wij in de twintiger en dertiger jaren
voor z'n beidjes.
Ze hoeft in de eerste plaats niet zoveel
mee te nemen, want omdat al haar reis-
spullen van synthetisch garen zijn ge
maakt, wast ze alles van tijd tot tijd uitt:
het is in een wip droog en een strijkbout
hoeft ze er ook al niet over te halen.
Nu is onze Kitty ondanks haar eerste
grijze haren toch nog altijd een ijdeltuit
hoor, en daarom neemt ze voor zichzelf
toch nog flink wat kleren mee. Maar alles
is nu zo practisch. Ze heeft bijvoorbeeld
een kostelijk draion strandpakje met een
geplisseerde cape die je ook als rok kan
dragen. Als je ziet hoe ze dat in haar
koffers propt, rijzen me de haren ten
berge. Ik moet dan altijd even een moe
derlijk vermanend vingertje opsteken,
maar dat is eigenllijk niet nodig: het pak
je komt ongekreukt uit de koffers tevoor
schijn. En zo is het ook met haar andere
dralonspullen. Voor de jongens heeft ze
er trainingspakken en truien van. Voor
Koos mag ze niet pakken en niets bedis
selen: die doet dat allemaal zelf, maar
ook hij is wijs. Voor zichzelf heeft ze een
gezellige draion lange broek, truien en
truitjes, voor koude dagen zo'n vest in
een heel licht pasteltintje en voor de tus-
senbeide-dagen heeft ze een paar van die
kreukvrije jersy jakjes in prachtige kleur
tjes. Voor de avond - je kijkt je ogen uit -
heeft ze als ze ergens gaat eten met Koos
en kroost of knus met z'n beidjes uitgaan,
zo'n njet-kreukend chique jux-kje en een
gekleed truitje van dralon-ultrapan:
schattig, nèt echte zijde, alleen je hoeft
er niet zuinig op te zijn.
„Mam", zei Koos laatst tegen me, „Kit
ty ziet er op vakantie altijd even fantas
tisch uit. En om nu te zeggen dat ze zo
zuinig is op haar spullen of een expert is
in het koffers pakken, zou een onwaar-
mmmm
Een strandensemble uit draion,
naar een ontwerp van Bessie
Becker: eierschalig fond, naald
dunne zwarte strepen, zwarte
blouze, jasje met witte rok te
combineren tot sportief man
telpakje.
heid zijn: het laatste kan ze niet en het
eerste doet ze niet - ze rost wat af met de
jongens. Maar al die kunstvezelkleren
van haar zijn even practisch". Nou, Koos
heeft echt gelijk. In de Pinkstervakantie
kampeerde het hele span op Terschelling
en daar hebben we ze een keertje opge
zocht. Inderdaad: onze Kitty zag er piek
fijn uit. En ik moet je vertellen: diep in
mijn hart was ik een beetje jaloers. Ik
zag mezelf nog lopen in mijn verkreu
kelde rok-met-blouze en zo'n ouderwets
toppertje over mijn arm voor als het bo
ven eens koud mocht worden. Heus, kind,
ik ben echt te laat geboren wat de vakan
ties betreft
Een overzicht van het terrein, waar volgend jaar de wereldtentoonstelling ge
houden zal worden. Het terrein ligt bij Flushing Meadows in de Amerikaanse
staat New York en is duidelijk herkenbaar aan het symbool van de tentoon
stelling, een enorme wereldbol, welke in het centrum van de tentoonstelling is
opgericht.
koude grond is daar iets anders dan
hier, want de grote' vijand is in dit
jaargetij: het onkruid^ Van den Dikken
berg won de strijd ertegen. Hij spande
plastic als tenten over de slabedden,
zodat de zaak luchtdicht werd, spoot
hier gas onder en het onkruid begaf
het.
Naast sla zijn de komkommers be
langrijke produkten pn in het warme
seizoen pompoenen en rode bieten als
bij produkten.
Ze maken het goed de Dikkenbergs
daar in Tasmanië. Het klimaat is goed
en het land prachtig Ze wonen mooi,
naast een grote rivier, ongeveer twee
keer zo breed als do Rijn. Een rivier
met veel vis en prachtig zwemwater.
Maar één ding moet men, aldus de
heer Van den Dikkenberg, niet verge
ten: het is altyd hard werken, je ver
dient dan genoeg, maar de gezellig
heid laat je achter in Holland. Ze zijn
nu al elfeneenhalf jaar weg, maar hun
gedachten zijn nog steeds in Holland.
Een eerlijke emigrantenfamilie
in Keulen is de Westduitse justitie in actie gekomen tegen een uitgeverij van Duitse
oorlogsboeken. De boeken, welke compleet met orginele foto's worden verkocht voor
prijzen rond de tien mark, dragende titels zoals „Wir Kampften, wir verloren" en
„Brande an der Oder". Een van de medewerkers van de uitgeverij is de in Spanje wo
nende Otto Skorzeny, de man, die Mussolini bevrijdde en er bijna in slaagde in Ame
rikaans uniform achter de linies een aanslag op Eisenhower uit te voeren. De inhoud
van de boeken is precies hetgeen de titels doen raden. Het zo verafschuwde Duitse
„Heercsidee" uit de tweede wereldoorlog wordt er weer uit volle borst in gepredikt.
Bedriegclijk is de stellingname in al die uitgaven, dat met name de Waffen-SS niets
te maken heeft gehad met de door Duitsers in de oorlog bedreven gruweldaden.
„The Mercury", een krant, wijdde een
artikel aan de tomatenteelt van Mr.
Dirkenburgh, zoals hij daar heet.
In Hobart, een grote plaats, eten ze
nu het hele jaar door tomaten, dank zij
onder meer de fam. v. d. Dikkenberg.
Vroeger waren daar de tomaten een
luxe-artikel in de winters maar de ver
warmde kassen brachten uitkomst.
Voor onze Nederlandse begrippen is
het wel interessant te weten wanneer
de wintertomaten worden geteeld. De
planten lopen uit in augustus en begin
nen te rijpen in oktober. De pluk duurt
tot februari en dan komen de tomaten
van de koude grond al weer op de
markt.
Een ander artikel van mr. Dirken
burgh is sla van de koude grond. De
En dan doet de Veenendaalse emi
grant zijn levensverhaal, want al gaat
het dan maar over ruim tien jaar, we
mogen toch wel aannemen dat dit de
belangrijkste jaren in zijn leven zullen
zijn.
De heer v. d. Dikkenberg begon bij
een schapenboer, die hem werk en een
huis aanbood. Het huis bleek een cara
van te zijn en het werk bestond uit het
maken van heiningen, dag in dat uit.
Hij hield het niet lang vol en vertrok
in mei 1952 naar Tasmanië.
Deze stelling is verkondigd op plakkaten
welke waren aangebracht op een reclame
wagen van de uitgeverij, die een plaats
had gevonden op een druk plein in Keu
len. De wagen is nu door de Keulse politie
in beslag genomen. Dit gebeurde pas na
dat een jonge Israëlische student, die in
de wagen een kijkje wilde gaan nemen,
maar werd geweigerd, een aanklacht had
ingediend. Hij achtte de plakkaten en
boeken „beledigend" voor een „volks
deel van de familie van de student in de
jongste oorlog in Duitse concentratiekam
pen om het leven kwam.
De Keulse justitie zal nu nauwgezet na
gaan of de boeken nazi-ideeën verkondi
gen of verdedigen. De uitgever, een zeke
re Helmut Cramer uit Siegburg, die in de
oorlog SS-Untersturmführer was, kan dan
worden vervolgd op grond van „het in
gevaar brengen van de staat door de ver
spreiding van ondemocratische ideeën".
Het onderzoek zal wel geruime tijd in be
slag nemen. Alle boeken - en Cramer
heeft er inmiddels al heel wat uitgege
ven - zullen door de justitie-autoriteiten
moeten worden gelezen.
Inmiddels wordt West-Duitsland over
stroomd door een vloed van oorlogsuit-
uitgaven. Minstens dertig uitgeverijtjes in
W.est-Duitsland bestaan alleen van het
uitgeven van deze literatuur. Het „Sieg
Heil" en „voor Führer en Vaderland" is
in deze boeken, waarin de Wehrmacht
TELEX-DIENST MET
MAAGDEN-EILANDEN
Met ingang van 15 augustus é.s.
wordt de telexdienst met de Ameri
kaanse Maagden-eilanden „S.Croix" en
„S. Thomas" geopend. Het tarief voor
dit verkeer bedraagt 43,50 voor de
eerste drie minuten en 14,50 voor el
ke volgende minuut.
Emigratie betekent heel dikwijls een volledige omwenteling in het bestaan van
de mensen die het aangaat. Men raakt in het vreemde land vaak in omstandig
heden verzeild, waarvan men bij zijn vertrek uit het moederland niet van had
durven dromen. Zo is het ook de heer W. M. van den Dikkenberg en zijn gezin
vergaan. In januari 1952 verlieten zij hun ouders te Veenendaal en na wat om
zwervingen en hard werken zit de voormalige Veenendaalse melkhandelaar thans
in de tomatenkweek in Tasmanië. En er zit een goede boterham in.
opnieuw onoverwinnelijk is, niet van de
lucht. Westduitse autoriteiten zijn niet ge
lukkig met deze uitgaven. Maar het ver
eist heel wat werk, wil men deze uitge
verijen grondig zuiveren.
Werk, dat vol zit met juridische voet
angels en klemmen. Men wacht voorlo
pig dan ook af wat de resultaten zullen
zijn van de Keulse affaire. De boeken
hebben intussen ook een plaats veroverd
op de Nederlandse markt. Via een Bel
gische uitgeverij, die deze boeken in
slecht Nederlands vertaalt, bereiken de
boeken de Nederlandse winkels. Zij zijn
dikwijls slecht verzorgd, slecht gebonden,
en gedrukt op een inferieur soort papier.
Maar kennelijk worden zij goed verkocht.
De „werken" zijn gelukkig van het
„Heil Hitier" enz. gezuiverd. Maar de in
houd - de verdediging van het militaris
me en de zogenaamde „onschuld" van
Duitsland, geeft toch te denken.
Maar voor degenen, die nu aanstonds
menen dat zij de boot naar Tasmanië
toch wel gemist hebben zullen we eerst
een waarschuwende opmerking van de
heer Dikkenberg laten horen: „Ik hoop
dat, als mijn verhaal ooit in de krant
komt er niets aan af of toe wordt ge
daan. We hebben wel eens meer gelezen
hoe vrienden het maken in Australië.
In de krant leek alles zo mooi en veel
mensen werd op die manier het hoofd
op hol gebracht om ook te emigreren.
Kwamen ze dan hier dan viel het bitter
tegen. Wat ik hier zeg is de waarheid."
De tomaten waren goed en er diende
zich een nieuwe Dikkenberg aan, een
zoon.
In februari 1959 vertrok het hele ge
zin naar Holland met vakantie, een on
vergetelijke tijd, maar de tomaten in
Tasmanië riepen hen terug. Er moest
zaad in voor de nieuwe oogst. En zo
ging het verder.
Nu heeft de heer Van den Dikken
berg een aardig bedrijf in Tasmanië.