c teJhsdj^t In Tasmanië groeien tomaten welig in de kassen van een oud -Yeenendaler pompvers DE TOEKOMST VAN HET VLIEGTUIG ARAM De vorst van Suprania ELST Koos en Kitty hebben het maar gemakkelijk Duitse oorlogsliteratuur goed verkocht TWEEDE BLAD „DE VALLEI"VRIJDAG 16 AUGUSTUS 1963Nr. 65 Glashuis Zeeleeuw speelde kiekeboe (i) Nieuwe projecten in alle landen V. A. B. KIRPESTEIN CITY-MOTORS-EDE DE LEZER Fa. L. HEY „Tjiko's" luchtreis Jonge ijsbeer voor Ouwehand AXWÏ De komende wereldtentoonstelling in de V.S. Gezelligheid Bedrijf op afbetaling begonnen Maar justitie moet er weinig van hebben Onkruid Van den Dikkenberg werd verzorger van de bloementuin van de gouverneur en bebouwde in zijn vrije tijd een stuk je grond. Het was een hard leven, be staande uit werken en zuinig zijn. Na twee jaar was er precies geld genoeg om een lening op een eigen huis te sluiten. Het huis stond in Bridgewater. Het geld was weer op en de fam. v. d. Dikkenberg begon weer van voren af aan. Intussen was het gezin vermeer derd met een zoon en een dochter en papa ging naar de fabriek per fiets. Tegen zijn zin werkte hij er twee jaar. Maar toen er een stukje grond bij kon worden gehuurd begon het begin van victorie. Van den Dikkenberg werd tuinder. Hij teelde verschillende soor ten groenten en kocht een oude auto om zijn waar naar de stad te kunnen brengen. Toen ook kwamen de tomaten op het toneel van de Dikkenbergs. Eerst werd geprobeerd ze onder plastic te kweken. Het was teveel werk. Ze bouwden een kas, een glashuis noemt de emigrant het, maar de kas werd pas betaald toen de eerste toma- tenoogst eruit was. Een jaar daarop stond de tweede kas klaar, gebouwd met geld van de bank. De heer Van den Dik kenberg temidden van z'n tomaten. Ouwehands Dierenpark bezit drie zeeleeuwen. Deze week werd de op passer gealarmeerd door het bezoe kende publiek dat de kleinste van de drie was verdwenen, na enkele malen vanachter de rots vandaan te zijn ge komen en na dit kiekeboe-spel tenslot te helemaal wegbleef. Er was echter niets bijzonders aan de hand, maar dat konden de bezoekers niet weten. Het liep namelijk tegen voedertijd en dan maken de dieren de oppasser hun op wachting bij de ingang van de rots, die buiten het gezicht van het publiek ligt. Zo was het ook nu weer, de kie keboe spelende zeeleeuw stond achter de rots met het water in zijn bek op zijn dagelijkse portie vis te wachten. Zal het bemande vliegtuig de strijd tegen de onbemande, razendsnelle en elek tronisch geleide raket toch nog kunnen volhouden? Een aantal jaren geleden, toen de eerste geleide projectielen in operationele dienst kwamen, was men maar al te graag bereid het doodvonnis over de bemande gevechtsvliegtuigen te on dertekenen. Ook al zou dat gaan ten koste van een brok luchtvaartromantiek. Maar op het ogenblik is men lang niet pessimistisch. In alle Westerse landen werken de vliegtuigproducenten aan nieuwe bemande gevechtsvliegtuigen, wel ke, volgens de deskundigen, beter voor sommige taken zijn berekend dan de recht-toe-recht-aan raketten, vliegtuigen nl., welke de komende jaren het lucht ruim zullen beheersen en van beslissende invloed zlllen zijn bij een eventueel conflict. Daarvan is men overtuigd. Ondanks de raketten. Een van de redenen, waarom het Westen bemande vliegtuigen wil handhaven is ge grondvest op strategische overwegingen. De vrije wereld moet voorbereid zijn op een totale atoomoorlog, maar óók op een lokaal conflict, is een van de grondprin cipes van de Westerse algemene strategie. Dit principe vereist de opbouw van ver schillende wapensystemen, elk geschikt voor hetzij een plaatselijke botsing hetzij een totale atoomoorlog. En bij de „oplos sing" van een plaatselijk conflict zijn be mande vliegtuigen onmisbaar. Als resul taat hiervan blijven bijvoorbeeld de uit gaven van de Amerikaanse luchtmacht voor de aanschaf van nieuwe bemande vliegtuigen de laatste jaren gestabili seerd op een fabelachtig peil van drie tot vier miljard dollar per jaar. Dit is min der dan de zeven a acht miljard, die ge middeld tussen 1954 en 1958 werden uitge trokken, maar blijft toch nog altijd meer dan de twee miljard, die de U.S. Air Force in 1951 voor nieuwe vliegtuigen uitgaf. Ter vergelijking: de uitgaven van de Amerikaanse luchtmacht voor raketten en ruimtevaart schommelen sinds 1958 boven de acht miljard dollar per jaar. De meest imposante vertegenwoordi gers van de familie van de bewapende en bemande vliegtuigen zijn de strategi sche bommenwerpers, het zwaard waar op de Westerse verdediging jarenlang heeft gesteund. Juist deze groep dreigt door de opkomst van de geleide projec tielen uit te sterven. De veertien eskaders lange-afstands bommenwerpers van de Amerikaanse luchtmacht zullen tot in 1968 in dienst blijven. Maar de Ameri kaanse minister van defensie, Mac Nama- ra, heeft duidelijk laten horen, dat het na die tijd wel definitief bekeken is. De bom menwerpers kunnen gemakkelijker wor den vervangen door duikboten, welke met intercontinentale raketten zijn bewapend en de minutemanraketten, welke vanuit tegen atoomaanvallen beveiligde silo's kunen worden gelanceerd. De bommen werpers zouden steeds minder kansen krijgen de verdediging te doorbreken. Het imposante Amerikaanse project voor de bouw van een Mach-3 bommenwerper, de RS-70 „Valkyrie", is om deze reden veranderd. Zelfs deze bommenwerper, die driemaal sneller dan het geluid kan vlie gen, zal niet kunnen opwegen tegen de in tercontinentale projectielen. Toch zullen drie prototypen worden gebouwd. De Amerikaanse regering heeft hiervoor bij na vijfhonderd miljoen dollar uitgetrok ken. De toestellen zullen echter worden gebruikt als verkenningsvliegtuigen. Zij moeten, nadat een atoomaanval is uit gevoerd op strategische doelen, de uit werking controleren. In Engeland is men nog niet bereid de strategische bommenwerpers zomaar op zij te zetten. Men verkeert daar, wat de bewapening met intercontinentale raket ten betreft, in een netelige situatie. Ame rika zal Engeland Polarisduikboten leve ren. Maar de eerste vier zullen niet vóór 1970 in dienst worden gesteld. De huidige Engelse V-bommenwerpers zullen tot die tijd het „bewapeningsgat" niet kunnen overbruggen. Engelse vliegtuigfabrieken werken nu aan een revolutionaire krui sing tussen een tactische en een strate gische bommenwerper, de TSR-2. Dit tweepersoonsvliegtuig moet zowel over grote afstanden (van Londen tot Cyprus of Afrika) als boven frontlinies kunnen ope reren. Het vliegtuig moet zo rond 1965- '66 in dienst komen en op grote hoogte tweemaal sneller dan het geluid kunnen vliegen. De bewapening zal bestaan uit een groot aantal raketten tegen aanval lende vliegtuigen en een grote conventi onele bommenlast of een atoombom. De TSR-2 moet de opvolger worden van de roemrijke Canberra, waarvan er duizen den zijn gebouwd in meer dan twintig versies. (wordt vervolgd) VEENENDAAL Geachte Redaktie, Naar aanleiding van het antwoord van de heer Philips in de Vallei van 25 juli '63 moge ik nogmaals van deze rubriek gebruik maken. Het is niet mijn bedoeling een heftige polimiek te gaan voeren, maar toch zou ik graag nog enkele dingen onderstre pen. 1. De heer Philips schrijft dat hij met de gehele wereld de destijds beken de wereld bedoeld (dit i.v.m. de Peutingerkaart). Het gegeven dat de ze kaart het gebied van Engeland tot aan de Indus omvat, is bekend. Dan is het ook zaak exacte gegevens exact te vermelden om niet tover vallen in populaire oppervlakkig heid! 2. Verder schrijft de heer Philips in zijn antwoord, dat het niet ging om de geschiedenis van de kaart, maar om die van Rhenen. Tot m'n ver bazing staat er echter boven het ar tikeltje, waarin hij enige verbeterin gen aanbrengt, het opschrift: „Nog Hoofdstraat 45, Telefoon 2163 Frans Halslaan 26 Telefoon 3044 75 Als Aram en de zijnen het brandende Messi- ria-dorp haastig verlaten hebben en op korte af stand nog eenmaal omkijken, heeft het vuur reeds ver om zich heen gevreten. Reeds lekken de vlam men aan de paalmuur, dan, gestuwd door de zwak ke nachtwind, slaat het vuur over op de bomen aan de bosrand! „Het oerwoud brandt!" zegt Aram met een grimmig lachje, dat kunnen we goed ge bruiken! Als Salladin en zijn trawanten ons nu achterop komen, kunnen ze wel eens warme voeten krijgen!" Maar wat nu te doen? De tocht terug door de woestijn, naar de waterval, waar Niora's vader hen met de kano's opwacht, is zonder waterkrui ken onmogelijk te volbrengenDan dringt een kleine gestalte tussen Arams mannen door en grijpt hem opgewonden bij de arm. Het is de dwerg, die Aram uit Salladins kerker bevrijd heeft en die nu opgewonden begint te praten in een onverstaan baar taaltje. „Het is een Bambutti!" roept Niora, die de taal van de kleine man wel verstaat, ver baasd uit. „Hij wil ons de weg wijzen naar een rivier, waar naar hij zegt kano's gereed liggen!!" (Wordt vervolgd) iets over de PEUTINGERKAART" en is dit artikel, op twee regels na, geheel gewijd aan de geschiedenis van deze kaart en NIET aan de ge schiedenis van Rhenen. De heer Philips schrijft zelf: „Ik moge van deze ongezochte gelegenheid gebruik maken om nog iets van die KAART te vertellen." 3. In het bewuste artikel ontbrak het slot van de geschiedenis van deze kaart. Indien de heer Philips dit ver meld had, was dit GEEN detail ge weest, maar het eind van een ge sloten geheel van hoofdgegevens. M.i. is er van een detail sprake als we de hoofdzaken onderverdelen en die „uitpluizen". Een logisch slot van de geschiedenis van deze kaart kunnen we echt niet rangschikken onder „vermoeiende details" (trouwens, een detail maakt het geheel kleurrijk) en „Doktorfragen". Begrippen wor den soms té vlug gehanteerd en nog gemakkelijker verward! Met vriendelijke dank aan de redak tie, die weer bereid was plaatsruimte af te staan, teken ik met de meeste hoogachting, H. Roodbeen Groeneveldselaan 112 Veenendaal PV DE INSTUIF ELST Wedvlucht vanaf Bordeaux: G. Hart man 1; H. Doornspeek 2; A. J. Bos 3, 4; M. Brouwer 5. Southend: Gebr. Briennessen 1, 6, 8; G. Hartman 2, 5, 7; C. v. d. Berg 3; M. Brouwer 4; Gebr. Drost 9; G. v. d. Berg 10. St. Ghislain Hornu: C. v. d. Berg 1, 2; H. Bouman 3; G. v. d. Berg 4, 19; H. Doornspeek 5, 21, 22, 31; J. Swetselaar 6; W. v. Laar 7, 17, 24;-M. Brouwer 8, 20, 30; B. Vervat 9, 25; Jac. v. Kooten 10; Poel Viegen 11, 29; J. Kievid 12, 18; Gebr. Briennessen 13, 23, 32; W. v. Zet ten 14, 15, 16, 26, 27, 28. „Tjiko", één van de vele chimpan sees in Ouwehands Dierenpark, waar mee verzorgster Mimi van Beek dage lijks een rondwandeling maakt door de dierentuin, heeft het voor het eerst van zijn apenleven „hogerop" gezocht. Hij heeft ontdekt dat een boom een bij uitstek geschikte speelgelegenheid is voor een aap. Maar hij zal intussen ook begrepen hebben over méér er varing te moeten beschikken om dat van de hak op de tak springen zonder ongelukken te kunnen uitvoeren. Toen „Tjiko" weer op z'n dagelijkse rond gang was en Mimi al een eind vooruit was gelopen, wat deze bijzonder mak ke chimpansee zo vaak doet, was hij echter plotseling verdwenen. Mimi schrok toen ze „Tjiko" niet meer zag, maar een triomfantelijke kreet van de aap maakte haar duidelijk dat hij vele meters hoog op een boomtak zat. Als een kleuteronderwijzeres klapte zijn verzorgster in haar handen om de ben gel terug te roepen. En natuurlijk kwam hij terug, maar toen hij nog een meter of drie van de grond verwijderd was, hing hij aan een tak die niet al te beest meer bleek te zijn en die dan ook prompt als een lucifershoutje afknapte. „Tjiko" gilde als een mens en kwam vrij onzacht met de aarde in aanraking. Hij wist zich geen raad om zijn pleeg moeder om de hals te vliegen en haar niet meer los te laten. Hij mankeerde gelukkig niets, maar was danig ge schrokken en zal ongetwijfeld voor eerst wel met een grote boog om een boom heenlopen. De directie van Ouwehands Dieren park heeft onlangs van de regering van Noorwegen een speciale vergunning gekregen voor het vangen van twee jonge ijsberen in de buurt van Spits bergen en wel onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat de dieren niet voor de handel zullen worden bestemd. De heer Ouwehand is daarmee uiteraard akkoord gegaan en heeft daartoe on middellijk een hem voorgelegde ver klaring ondertekend. Intussen is tele grafisch aan het dierenpark te Rhe nen medegedeeld dat er door de ex peditie in de Noordpool één jonge ijs beer is gevangen en voorlopig in Trom- sö is ondergebracht, in afwachting van het verdere transport. De jonge beer zal nu per vliegtuig naar Schiphol worden vervoerd en vandaar per au totransport naar Ouwehands Dieren park. VOOR DE VROUW: „Eigenlijk", zei onze achterbuurvrouw, „ben ik te laat geboren, en ik zal je ver tellen waarom. Toen wij nog jong waren, maakten mijn man en ik graag grote, sportieve reizen waarbij altijd veel ge klommen en gewandeld werd en als het even kon ook veel gezwommen moest worden. Van grote steden of stranden waar iedereen te vinden was, hielden we niet en daarom zochten wij altijd onze toevlucht in kleine dorpjes. Maar ieder jaar weer, tegen de tijd dat de koffers gepakt moesten worden, begon de narig heid: wat moest er allemaal meegenomen worden? Fijne sportieve of sportkleding bestond nog maar nauwelijks; badpakken hadden pijpjes en mouwtjes en waren haast niet droog te krijgen zodat je er altijd twee bij je had. Van die niet-kreu- kende lichtgewicht tricotpakjes hadden we toen nog nooit gehoord en een wit vest was toen een onding, vooral als het zelfgebreid was, het kon niet gewassen worden en woog als lood zo zwaar. Je hele garderobe sleepte je mee - iets zelf wassen was er onderweg niet bij. Je moest wel veel jurkjes bij je hebben, wilde je steeds fris gekleed gaan. En al pakte je alles nog zo zorgvuldig in ,het kwam toch verfomfaaid uit de koffers te voorschijn, om over het verschrikkelijke sjouwen met al die bagage nog maar te zwijgen. En dan de onvermijdelijke reisjas die je aan had; als je daar zo'n hele treinreis op gezeten had, was ook die niet toonbaar meer. Nee, dan heeft mijn dochter het nu toch maar heel wat gemakkelijker. Terwijl Kitty toch altijd kampeert met Koos en de drie jongens en dus allemaal extra dingen als plaids, slaapzakken en ik-weet- niet-wat mee moet nemen, heeft zij wa rempel nog veel minder mee te nemen dan wij in de twintiger en dertiger jaren voor z'n beidjes. Ze hoeft in de eerste plaats niet zoveel mee te nemen, want omdat al haar reis- spullen van synthetisch garen zijn ge maakt, wast ze alles van tijd tot tijd uitt: het is in een wip droog en een strijkbout hoeft ze er ook al niet over te halen. Nu is onze Kitty ondanks haar eerste grijze haren toch nog altijd een ijdeltuit hoor, en daarom neemt ze voor zichzelf toch nog flink wat kleren mee. Maar alles is nu zo practisch. Ze heeft bijvoorbeeld een kostelijk draion strandpakje met een geplisseerde cape die je ook als rok kan dragen. Als je ziet hoe ze dat in haar koffers propt, rijzen me de haren ten berge. Ik moet dan altijd even een moe derlijk vermanend vingertje opsteken, maar dat is eigenllijk niet nodig: het pak je komt ongekreukt uit de koffers tevoor schijn. En zo is het ook met haar andere dralonspullen. Voor de jongens heeft ze er trainingspakken en truien van. Voor Koos mag ze niet pakken en niets bedis selen: die doet dat allemaal zelf, maar ook hij is wijs. Voor zichzelf heeft ze een gezellige draion lange broek, truien en truitjes, voor koude dagen zo'n vest in een heel licht pasteltintje en voor de tus- senbeide-dagen heeft ze een paar van die kreukvrije jersy jakjes in prachtige kleur tjes. Voor de avond - je kijkt je ogen uit - heeft ze als ze ergens gaat eten met Koos en kroost of knus met z'n beidjes uitgaan, zo'n njet-kreukend chique jux-kje en een gekleed truitje van dralon-ultrapan: schattig, nèt echte zijde, alleen je hoeft er niet zuinig op te zijn. „Mam", zei Koos laatst tegen me, „Kit ty ziet er op vakantie altijd even fantas tisch uit. En om nu te zeggen dat ze zo zuinig is op haar spullen of een expert is in het koffers pakken, zou een onwaar- mmmm Een strandensemble uit draion, naar een ontwerp van Bessie Becker: eierschalig fond, naald dunne zwarte strepen, zwarte blouze, jasje met witte rok te combineren tot sportief man telpakje. heid zijn: het laatste kan ze niet en het eerste doet ze niet - ze rost wat af met de jongens. Maar al die kunstvezelkleren van haar zijn even practisch". Nou, Koos heeft echt gelijk. In de Pinkstervakantie kampeerde het hele span op Terschelling en daar hebben we ze een keertje opge zocht. Inderdaad: onze Kitty zag er piek fijn uit. En ik moet je vertellen: diep in mijn hart was ik een beetje jaloers. Ik zag mezelf nog lopen in mijn verkreu kelde rok-met-blouze en zo'n ouderwets toppertje over mijn arm voor als het bo ven eens koud mocht worden. Heus, kind, ik ben echt te laat geboren wat de vakan ties betreft Een overzicht van het terrein, waar volgend jaar de wereldtentoonstelling ge houden zal worden. Het terrein ligt bij Flushing Meadows in de Amerikaanse staat New York en is duidelijk herkenbaar aan het symbool van de tentoon stelling, een enorme wereldbol, welke in het centrum van de tentoonstelling is opgericht. koude grond is daar iets anders dan hier, want de grote' vijand is in dit jaargetij: het onkruid^ Van den Dikken berg won de strijd ertegen. Hij spande plastic als tenten over de slabedden, zodat de zaak luchtdicht werd, spoot hier gas onder en het onkruid begaf het. Naast sla zijn de komkommers be langrijke produkten pn in het warme seizoen pompoenen en rode bieten als bij produkten. Ze maken het goed de Dikkenbergs daar in Tasmanië. Het klimaat is goed en het land prachtig Ze wonen mooi, naast een grote rivier, ongeveer twee keer zo breed als do Rijn. Een rivier met veel vis en prachtig zwemwater. Maar één ding moet men, aldus de heer Van den Dikkenberg, niet verge ten: het is altyd hard werken, je ver dient dan genoeg, maar de gezellig heid laat je achter in Holland. Ze zijn nu al elfeneenhalf jaar weg, maar hun gedachten zijn nog steeds in Holland. Een eerlijke emigrantenfamilie in Keulen is de Westduitse justitie in actie gekomen tegen een uitgeverij van Duitse oorlogsboeken. De boeken, welke compleet met orginele foto's worden verkocht voor prijzen rond de tien mark, dragende titels zoals „Wir Kampften, wir verloren" en „Brande an der Oder". Een van de medewerkers van de uitgeverij is de in Spanje wo nende Otto Skorzeny, de man, die Mussolini bevrijdde en er bijna in slaagde in Ame rikaans uniform achter de linies een aanslag op Eisenhower uit te voeren. De inhoud van de boeken is precies hetgeen de titels doen raden. Het zo verafschuwde Duitse „Heercsidee" uit de tweede wereldoorlog wordt er weer uit volle borst in gepredikt. Bedriegclijk is de stellingname in al die uitgaven, dat met name de Waffen-SS niets te maken heeft gehad met de door Duitsers in de oorlog bedreven gruweldaden. „The Mercury", een krant, wijdde een artikel aan de tomatenteelt van Mr. Dirkenburgh, zoals hij daar heet. In Hobart, een grote plaats, eten ze nu het hele jaar door tomaten, dank zij onder meer de fam. v. d. Dikkenberg. Vroeger waren daar de tomaten een luxe-artikel in de winters maar de ver warmde kassen brachten uitkomst. Voor onze Nederlandse begrippen is het wel interessant te weten wanneer de wintertomaten worden geteeld. De planten lopen uit in augustus en begin nen te rijpen in oktober. De pluk duurt tot februari en dan komen de tomaten van de koude grond al weer op de markt. Een ander artikel van mr. Dirken burgh is sla van de koude grond. De En dan doet de Veenendaalse emi grant zijn levensverhaal, want al gaat het dan maar over ruim tien jaar, we mogen toch wel aannemen dat dit de belangrijkste jaren in zijn leven zullen zijn. De heer v. d. Dikkenberg begon bij een schapenboer, die hem werk en een huis aanbood. Het huis bleek een cara van te zijn en het werk bestond uit het maken van heiningen, dag in dat uit. Hij hield het niet lang vol en vertrok in mei 1952 naar Tasmanië. Deze stelling is verkondigd op plakkaten welke waren aangebracht op een reclame wagen van de uitgeverij, die een plaats had gevonden op een druk plein in Keu len. De wagen is nu door de Keulse politie in beslag genomen. Dit gebeurde pas na dat een jonge Israëlische student, die in de wagen een kijkje wilde gaan nemen, maar werd geweigerd, een aanklacht had ingediend. Hij achtte de plakkaten en boeken „beledigend" voor een „volks deel van de familie van de student in de jongste oorlog in Duitse concentratiekam pen om het leven kwam. De Keulse justitie zal nu nauwgezet na gaan of de boeken nazi-ideeën verkondi gen of verdedigen. De uitgever, een zeke re Helmut Cramer uit Siegburg, die in de oorlog SS-Untersturmführer was, kan dan worden vervolgd op grond van „het in gevaar brengen van de staat door de ver spreiding van ondemocratische ideeën". Het onderzoek zal wel geruime tijd in be slag nemen. Alle boeken - en Cramer heeft er inmiddels al heel wat uitgege ven - zullen door de justitie-autoriteiten moeten worden gelezen. Inmiddels wordt West-Duitsland over stroomd door een vloed van oorlogsuit- uitgaven. Minstens dertig uitgeverijtjes in W.est-Duitsland bestaan alleen van het uitgeven van deze literatuur. Het „Sieg Heil" en „voor Führer en Vaderland" is in deze boeken, waarin de Wehrmacht TELEX-DIENST MET MAAGDEN-EILANDEN Met ingang van 15 augustus é.s. wordt de telexdienst met de Ameri kaanse Maagden-eilanden „S.Croix" en „S. Thomas" geopend. Het tarief voor dit verkeer bedraagt 43,50 voor de eerste drie minuten en 14,50 voor el ke volgende minuut. Emigratie betekent heel dikwijls een volledige omwenteling in het bestaan van de mensen die het aangaat. Men raakt in het vreemde land vaak in omstandig heden verzeild, waarvan men bij zijn vertrek uit het moederland niet van had durven dromen. Zo is het ook de heer W. M. van den Dikkenberg en zijn gezin vergaan. In januari 1952 verlieten zij hun ouders te Veenendaal en na wat om zwervingen en hard werken zit de voormalige Veenendaalse melkhandelaar thans in de tomatenkweek in Tasmanië. En er zit een goede boterham in. opnieuw onoverwinnelijk is, niet van de lucht. Westduitse autoriteiten zijn niet ge lukkig met deze uitgaven. Maar het ver eist heel wat werk, wil men deze uitge verijen grondig zuiveren. Werk, dat vol zit met juridische voet angels en klemmen. Men wacht voorlo pig dan ook af wat de resultaten zullen zijn van de Keulse affaire. De boeken hebben intussen ook een plaats veroverd op de Nederlandse markt. Via een Bel gische uitgeverij, die deze boeken in slecht Nederlands vertaalt, bereiken de boeken de Nederlandse winkels. Zij zijn dikwijls slecht verzorgd, slecht gebonden, en gedrukt op een inferieur soort papier. Maar kennelijk worden zij goed verkocht. De „werken" zijn gelukkig van het „Heil Hitier" enz. gezuiverd. Maar de in houd - de verdediging van het militaris me en de zogenaamde „onschuld" van Duitsland, geeft toch te denken. Maar voor degenen, die nu aanstonds menen dat zij de boot naar Tasmanië toch wel gemist hebben zullen we eerst een waarschuwende opmerking van de heer Dikkenberg laten horen: „Ik hoop dat, als mijn verhaal ooit in de krant komt er niets aan af of toe wordt ge daan. We hebben wel eens meer gelezen hoe vrienden het maken in Australië. In de krant leek alles zo mooi en veel mensen werd op die manier het hoofd op hol gebracht om ook te emigreren. Kwamen ze dan hier dan viel het bitter tegen. Wat ik hier zeg is de waarheid." De tomaten waren goed en er diende zich een nieuwe Dikkenberg aan, een zoon. In februari 1959 vertrok het hele ge zin naar Holland met vakantie, een on vergetelijke tijd, maar de tomaten in Tasmanië riepen hen terug. Er moest zaad in voor de nieuwe oogst. En zo ging het verder. Nu heeft de heer Van den Dikken berg een aardig bedrijf in Tasmanië.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1963 | | pagina 3