Autorijden leren 1
JAWIKO
wL. r «Meubel Keur
Hun ideaal...
ogen open bij meubels kopen
Gezellig uit!!
RUSTWAT
trouwparll3
A. W. de Haas
I „DE LELIE" 1
DE VALLEI UW BLAD
Fa. J. van Ginkel
J ANNIE'S
ONDERGANG
dan naar de'
erkende rijschool
ff
tt
Samen waren ze helemaal wèg van dit aparte bankstel.
Uit het goede hout gesneden!
Voor meubelen van Meubel Keur wordt alleen het allerbeste hout
gebruikt. Waarom? Omdat onze vakmensen weten, dat alleen met de
edelste houtsoorten een goede meubelconstructie mogelijk is, die
ook op de lange duur goed blijft! Hartverwarmend hout, warm van
uiterlijk, maar keihard van binnen vindt u bij meubelen van Meubel Keur.
Apeldoorn, Brouwersmolenweg 170, (*Y
!!!M!SjfclllII»!ll^"""'Tel. (06760)-17279
KOOPT UW DRANKEN
Slijterij en Wijnhandel „DE ZWAAI"
Voor eerste en tweede hypotheken
en vaste goederen
VOOR EEN GOEDE WASVERZORGING
FEUILLETON
Eenvoudlaan 10a, Veenendaai, Tel. 2983
Hout, vering, meubelstoffen,
constructie, afwerking...over
alles waakt het scherpe oog
van de vakman van Meubel
Keur. Dat is het geheim van
het succes en van de snelle
groei van onze meubeltoon
zalen.
Toonzalen In Apeldoorn dus... veel
goedkoper dan elders In het land.
«V* Verkoop rechtstreeks aan
particulieren.
Vrije toegang, óók zaterdags.
Gratis taxi binnen Apeldoorn naar
ons bedrijf.
Credietservice en reiskosten
vergoeding. Vraag inlichtingen.
„IN DER WIENER
WEINSTUBE"
iedere zaterdag en
zondag passende
muziek.
HOTEL
VOOR UW
RHENEN
met auto's zijn wij
SPECIAAL ingericht
4-8 pers. auto's disponibel.
Tevens inlichtingen ver
krijgbaar (ook 's avonds)
Dr. Colijnstraat 47 en
J. P. C. Leinweberstraat 79
N.V. v/h Fa. Wed.
Kerkewijk 91 - Telef. 2845
bij de speciaalzaak met de grootste sortering
Verlaat 2 Telefoon 3610 Veenendaai
B. Hoogstede
Veerweg 121 Wageningen
Telefoon 08370-2665
Kerkewijk 110 - Telefoon 0 8385-
2252-3900 - Veenendaai
Radio pick-up meubel
Type Arabella f 4g8
Bandrecorder. 4 sporen, compleet
met microfoon, res. spoel, verbin-
dingssnoer en 270 meter band
f. 348.-
DOOR GRE DE BOER
(5)
We kregen de boeken van de laatste
jaren ter inzage en daaruit bleek, dat de
omzet hard aehteruit liep. Mijn advocaat
raadde het me niet aan, maar ik had al
plannen in mijn hoofd. Met wat geld was
er van deze zaak in deze buurt wel weer
wat te maken. Ik besloot dan ook de zaak
te kopen. We werden het eens over de
koopsom: duizend gulden. Misschien was
die te hoog. Volgens mijn advocaat wel.
Maar ik had meteen al originele plannen
in mijn hoofd en ik wilde met alle geweld
die zaak hebben.
Er kwam nog eens duizend gulden bij
voor de inventaris en de voorraden, ter
wijl ik voor tweehonderd gulden ook
nog zijn inboedel kon overnemen. Zo
werd ik voor nog geen kwart van mijn
erfenis eigenaar van een sigarenzaak,
die weliswaar verlopen was, maar
waarvan toch wel wat te maken zou
zijn".
„En dat lukte natuurlijk".
„Wacht even. Mijn advocaat, die me
vanaf Zwolle nog steeds had bijgestaan,
was een beetje gepikeerd en toen
scheidden zich onze wegen. Ik zei na
een maand mijn kamers op en in het
voorjaar nam ik de zaak over. Doch ik
ging nog dezelfde dag aan het werk. Ik
zocht het telefoonboek na en belde een
reclame-adviesbureau op. Dat bureau
gaf ik de opdracht een uithangbord te
maken. Och, je heLt het natuurlijk al
gezien: „De Olde Broek" staat er op".
„Ja, ik heb het bewonderd. Orgineel
is het in ieder geval. En toen ik het zag
begreep ik meteen, dat jij hier moest
zetelen".
„De man, wiens opvolger ik werd,
schudde zijn hoofd, toen hij het uit
hangbord zag en zei: „Dat accepteren
ze in deze buurt vast niet. U woont
hier op stand".
Ik lachte wat en antwoordde slechts:
„We zullen afwachten". Ik liet mijn
naam op de winkelruit schilderen, ver
moderniseerde de etalage en het win
kelinterieur en plaatste een paar adver
tenties in het buurtblaadje.
Zaterdags heropende ik. Van mijn
nieuwe collega-winkeliers in de buurt
kreeg .ik bloemen en de klandizie. Dat
was het begin. Ik vergeet die eerste
Zaterdag nooit: acht klanten had ik van
twee tot elf uur en de ontvangst was
nog geen tientje".
„O, wat een sof, zeg
„Ja, dat was natuurlijk een teleur
stelling. Maar ik was niet verslagen.
Integendeel. In de volgende dagen kwa
men er regelmatig klanten, maar het
zette geen zoden aan de dijk. De omzet
van de eerste week was nog te weinig
voor de huur en de lichtrekening. Maar
ik had ook niet verwacht, dat ik zo
j één-twee-drie een paar honderd vaste
j klanten zou krijgen. Enik had nog
i meer plannen. Die eerste week kwam
I er een reiziger van een sigarenfabriek.
Ik zei tot hem: „Beste meneer, je krijgt
van mij een bestelling, maar anders dan
je gedacht hebt. Ik moet vijfhonderd
kartonnen of blikken doosjes hebben
met vijf prima sigaren er in. De ver
pakking moet uitzonderlijk zijn en de
kwaliteit van de sigaren eveneens. Ga
naar de fabriek en laten ze me binnen
drie dagen vertellen, wat me dit kost.
Reeds de volgende dag had ik een an
dere vertegenwoordiger van de fabriek,
en die was wat nieuwsgieriger. Hij wil
de weten, wat ik van plan was en
of ik natuurlijk goed was voor de cen
ten. Dat begreep ik na een minuut. Ik
legde hem mijn plannen uit en hij was
even enthousiast. En toen ik hem bo
vendien vertelde, dat hij een en ander
onder rembours kon zenden, was de
transactie in kannen en kruiken. Ik
kreeg die vijfhonderd doosjes tegen een
vrij redelijke prijs en ze waren er na
veertien dagen. Intussen had ik keurige
circulaires laten drukken en plakadres-
sen. Ik kocht pakpapier en touw en ging
toen via het telefoonboek alle adressen
na, die volgens mij in de P.C. en omge
ving in aanmerking kwamen om ver
eerd te worden met een doosje siga
ren".
„Ha-ha, ik begin iets te begrijpen: je
ging ze cadeau geven".
„Juist, dat was mijn plan. In de cir
culaire bood ik deze exellente sigaren
ter kennismaking aan en schreef er
voorts bij, dat een bezoek aan mijn zaak
zeer op prijs zou worden gesteld, maar
dat we ook iedere bestelling, klein of
groot, gaarne zonder prijsverhoging
bezorgen".
Jannie keek hem verwonderd aan.
„Bezorgen? Sigaren en sigaretten? dat
doet toch niemand?".
Kees lachte fijntjes en kneep zijn o-
gen half dicht. „Juist, dat was in de
sigarenbranche geen gewoonte. Maar
waarom zou ik dit niet doorbreken en
er wel een gewoonte van maken? Enfin,
laat ik niet op mijn verhaal vooruit lo
pen. Ik zocht dus een kleine vijfhonderd
adressen bij elkaar en schreef die. Toen
de sigaren kwamen, maakte ik geduren
de twee dagen niets anders dan pakjes
en toen dit alles gereed was bracht ik
het naar de post".
„Daar had je zeker wel een vracht
auto voor nodig".
„O, nee. Ik belde het bijkantoor in de
buurt op en een besteller kwam latei-
met twee postzakken. Daar deden ze
alles in en samen brachten we het naar
het kantoor. Ik verzuimde natuurlijk
niet de besteller en de kantoorhouder
eveneens een doosje te geven".
„En het resultaat van je cadeau-actie,
viel het mee of tegen?"'.
„Het was verbluffend. Het overtrof
zelfs mijn stoutste verwachtingen. De
dagen daarop kwamen regelmatig men
sen binnen die zo'n pakje hadden ont
vangen. Ze vonden het allemaal een
mooie attentie en kochten zonder uit
zondering deze sigaren. Ik moet erken
nen: ze waren uitstekend en zo lang ze
kwaliteit goed bleef, verkocht ik er veel
van. Later werden ze minder, toen ben
ik op een ander merk overgestapt. Maar
ik kreeg ook veel postorders. Die een
kistje van vijftig,, een ander een van
honderd. Ik kreeg zelfs van een vrij
groot kantoor in de Van Baerlestraat
een bestelling van het gehele personeel:
samen acht kistjes. En dat bleef zo. Nog
steeds heb ik een kleine honderd klan
ten, waar ik eenmaal per week het be
stelde laat bezorgen. Daarom moest ik
er al gauw een bediende bij nemen. Ik
kon het werkelijk alleen niet meer af".
„Dus je omzet steeg?".
„Inderdaad. Het eerste jaar had ik
al meer omgezet dan mijn voorganger
in de laatste drie jaren. En ook de aan
loop werd beter. De mensen waren
nieuwsgierig gemaakt en kwamen de
winkel en de ondernemende winkelier
eens bezichtigen. Nu, dat ging steeds
gepaard met aankopen. Op het ogenblik
is het zo, dat ik een vrij grote kern van
vaste klanten heb en daarnaast de pas
santen, mensen, die toevallig voorbij
lopen en zich herinneren, dat ze dit of
dat nog moeten kopen".
„Zoals ik bijvoorbeeld, vanavond".
„Zoals jij", lachte Kees. Maar toen
werd hij even ernstiger. „Ja, dat is
waar ook: hoe kwam je eigenlijk in de
P.C. terecht?".
Jannie dronk haar glas leeg en knip
oogde even. „Zal ik het eerlijk vertel
len? Wel, toen ik je een paar weken
geleden zo hals over kop op het Stati
onsplein zag vertrekken, dacht ik, hij
heeft gezegd: tot ziens. Maar hoe krijg
ik hem weer te zien? Nu, mijn vriendin
had een idee en die zocht je op in het
telefoonboek. Zo kwam ik aan je adres.
Ja, waarom ging je eigenlijk zo haastig
weg, die avond?".
Zijn gezicht betrok even. „Ik kwam
juist terug van mijn ex-verloofde".
Ze schrok en keek verwonderd.
Hij knikte. „Ja. Met een dochter van
een fabrikant in Den Haag. Dat kwam
zo. Verleden jaar stopte er een auto
voor mijn deur en een jongedame kwam
mijn winkel binnen. Ze kocht een paar
pakjes sigaretten en we babbelden
even. Ik vond haar wel interessant. Na
een paar weken kwam ze weer en nog
later opnieuw. We werden wat intiemer
en ze nodigde me uit eens in Den Haag
te komen kennismaken. Och, ik was al
tijd alleen en had weinig of geen vertier
Ik dacht zo: vooruit, laat ik eens naar
het Haagje reizen, temeer, omdat ik Ti
ne - zo heet ze - wel aardig vond. Nu,
hoe gaat dat? We konden vrij goed met
elkaar overweg en na enkele maanden
verloofden we ons. Dat was een gewel
dig feest, want ze heeft een grote fami
lie en haar vader veel zakenrelaties.
Maar daarna kwamen de moeilijkheden.
Ze wilde, dat ik de zaak verkocht en bij
haar vader in het bedrijf kwam. Ik had
me laten ontvallen, dat ik wel een paar
centen had en ze adviseerde me die in
haar vaders bedrijf te steken. Hij heeft
een machinefabriekje aan de buiten
kant van de stad. Och, eigenlijk maar
een klein bedrijf: een dertig man perso
neel. Maar ik heb nu eenmaal mijn hart
verpand aan mijn sigarenwinkel, die ik
in een paar jaar tijds weer helemaal op
bouwde, dus voelde ik er niet veelvoor.
Temeer, omdat ik informaties had ge
nomen naar de positie van haar vader
en die was niet zo bijster best. De zaak
ging wel, maar ja, het is crisistijd en
het valt dan niet mee dertig man aan
het werk te houden. Tenslotte weigerde
ik en dat gaf ongenoegen. Ze stelde me
voor een voldongen feit: of haar, en dan
mijn geld in vaders zaak, dan zou ik
deelgenoot worden, of mijn sigarenwin
kel, maar dan moest ik maar niet meer
op haar rekenen. Die dag ging ik nog
eens naar Den Haag om met haar te
praten, want ik mocht haar werkelijk
graag. Ik ben niet bepaald het type, dat
smoor verliefd wordt en dan gekke
dingen doet. Ik blijf ondanks alles met
beide benen op de grond staan. Doch er
was geen land met haar te bezeilen. Het
idee, dat ze de vrouw van een sigaren
winkelier zou worden, vond ze vrese
lijk. Enfin, we kregen ten slotte ruzie
en ze gaf me mijn ring terug. Ik kon
toen niet anders dan hetzelfde doen en
zo vertrok ik uit Den Haag, met weer
een illusie armer".
„Vond je het heel erg?" vroeg ze
zacht.
„Och - hij haalde zijn schouders op -
ik zei al, dat ik niet van het slag ben,
dat sterft aan een gebroken hart. Na
een paar dagen was ik er al weer een
beetje overheen. In stilte heb ik nog ge
hoopt, dat ze me zou schrijven, maar ik
heb natuurlijk niets meer van haar ge
hoord. Nee, ook deze episode in mijn
leven is weer voorbij. En net als de vo
rige keer heb ik tot mezelf gezegd:
„Kees, jongen, die deur is ook weer op
slot. Niet meer aan denken. Het is voor
bij".
„Ik ken haar niet", zei Jannie, ter
wijl ze dromerig voor zich keek, „maar
naar hetgeen je van haar vertelde, zou
ik zeggen, dat het toch niet de juiste
vrouw voor jou geweest zou zijn".
„Mogelijk. Ik vrees echter, dat ik niet
bepaald erg geschikt voor het huwelijk
zal zijn. Mijn zaak is mijn alles. Daar
voor leef ik. Ik wil meer en ik zal meer
krijgen. Zoals ik deze zaak opgebouwd
heb, zal ik er ook in slagen andere za
ken op te bouwen. Ik heb juist deze
week een sigarenzaak in een ander deel
van de stad gekocht. Ook half en half
verlopen".
„Wat leuk, zeg! Dus je gaat een filiaal
stichten?".
„Zoiets, ja. Het is nog wel niet alle
maal in kannen en kruiken. Ik trek er
pas met nieuwjaar in, tot zolang moet
ik nog wachten, hoewel ik er vóór
Sinterklaas in had kunen zitten. Maar
ja, de man vertrekt naar het Zuiden
van het land en hij kan daar niet eer
der dan na Kerstmis terecht".
„Waar is het? Of mag ik zo'n onbe
scheiden vraag niet stellen?".
Hij lachte geheimzinnig. „Niet in zo'n
deftige buurt als hier. 't Is aan de rand
van de Jordaan, de Rozengracht".
„Dus dat wordt zo'n beetje een volks
zaak?".
„Ja, zo kun je het noemen. Maar ik
blijf toch hier. Ik zet er iemand in en
kom af en toe eens kijken, hoe het gaat.
En natuurlijk om te controleren. Ik
moet iemand hebben, die beslist be
trouwbaar is".
„Dat spreekt".
„Zo, nu weet je zo'n beetje mijn we
derwaardigheden in Amsterdam. En nu
is het jouw beurt. Vertel eens op: Ben
je al lang in de stad?".
„Ja, met mei wordt het al drie jaar".
„Zeg, daar schiet me opeens wat te
binnen. Was jij indertijd niet zo half
en half verloofd met die Henk van der
Mandere?".
Het meisje bloosde. Langzaam schud
de ze haar hoofd. „Nee, dat was niets
bijzonders. Een flirtation, een bakvis
liefde, als je het zo wilt noemen. Meer
niet. Trouwens, hij studeerde nog".
(wordt vervolgd)