Autorijden leren 1 JAWIKO wL. r «Meubel Keur Hun ideaal... ogen open bij meubels kopen Gezellig uit!! RUSTWAT trouwparll3 A. W. de Haas I „DE LELIE" 1 DE VALLEI UW BLAD Fa. J. van Ginkel J ANNIE'S ONDERGANG dan naar de' erkende rijschool ff tt Samen waren ze helemaal wèg van dit aparte bankstel. Uit het goede hout gesneden! Voor meubelen van Meubel Keur wordt alleen het allerbeste hout gebruikt. Waarom? Omdat onze vakmensen weten, dat alleen met de edelste houtsoorten een goede meubelconstructie mogelijk is, die ook op de lange duur goed blijft! Hartverwarmend hout, warm van uiterlijk, maar keihard van binnen vindt u bij meubelen van Meubel Keur. Apeldoorn, Brouwersmolenweg 170, (*Y !!!M!SjfclllII»!ll^"""'Tel. (06760)-17279 KOOPT UW DRANKEN Slijterij en Wijnhandel „DE ZWAAI" Voor eerste en tweede hypotheken en vaste goederen VOOR EEN GOEDE WASVERZORGING FEUILLETON Eenvoudlaan 10a, Veenendaai, Tel. 2983 Hout, vering, meubelstoffen, constructie, afwerking...over alles waakt het scherpe oog van de vakman van Meubel Keur. Dat is het geheim van het succes en van de snelle groei van onze meubeltoon zalen. Toonzalen In Apeldoorn dus... veel goedkoper dan elders In het land. «V* Verkoop rechtstreeks aan particulieren. Vrije toegang, óók zaterdags. Gratis taxi binnen Apeldoorn naar ons bedrijf. Credietservice en reiskosten vergoeding. Vraag inlichtingen. „IN DER WIENER WEINSTUBE" iedere zaterdag en zondag passende muziek. HOTEL VOOR UW RHENEN met auto's zijn wij SPECIAAL ingericht 4-8 pers. auto's disponibel. Tevens inlichtingen ver krijgbaar (ook 's avonds) Dr. Colijnstraat 47 en J. P. C. Leinweberstraat 79 N.V. v/h Fa. Wed. Kerkewijk 91 - Telef. 2845 bij de speciaalzaak met de grootste sortering Verlaat 2 Telefoon 3610 Veenendaai B. Hoogstede Veerweg 121 Wageningen Telefoon 08370-2665 Kerkewijk 110 - Telefoon 0 8385- 2252-3900 - Veenendaai Radio pick-up meubel Type Arabella f 4g8 Bandrecorder. 4 sporen, compleet met microfoon, res. spoel, verbin- dingssnoer en 270 meter band f. 348.- DOOR GRE DE BOER (5) We kregen de boeken van de laatste jaren ter inzage en daaruit bleek, dat de omzet hard aehteruit liep. Mijn advocaat raadde het me niet aan, maar ik had al plannen in mijn hoofd. Met wat geld was er van deze zaak in deze buurt wel weer wat te maken. Ik besloot dan ook de zaak te kopen. We werden het eens over de koopsom: duizend gulden. Misschien was die te hoog. Volgens mijn advocaat wel. Maar ik had meteen al originele plannen in mijn hoofd en ik wilde met alle geweld die zaak hebben. Er kwam nog eens duizend gulden bij voor de inventaris en de voorraden, ter wijl ik voor tweehonderd gulden ook nog zijn inboedel kon overnemen. Zo werd ik voor nog geen kwart van mijn erfenis eigenaar van een sigarenzaak, die weliswaar verlopen was, maar waarvan toch wel wat te maken zou zijn". „En dat lukte natuurlijk". „Wacht even. Mijn advocaat, die me vanaf Zwolle nog steeds had bijgestaan, was een beetje gepikeerd en toen scheidden zich onze wegen. Ik zei na een maand mijn kamers op en in het voorjaar nam ik de zaak over. Doch ik ging nog dezelfde dag aan het werk. Ik zocht het telefoonboek na en belde een reclame-adviesbureau op. Dat bureau gaf ik de opdracht een uithangbord te maken. Och, je heLt het natuurlijk al gezien: „De Olde Broek" staat er op". „Ja, ik heb het bewonderd. Orgineel is het in ieder geval. En toen ik het zag begreep ik meteen, dat jij hier moest zetelen". „De man, wiens opvolger ik werd, schudde zijn hoofd, toen hij het uit hangbord zag en zei: „Dat accepteren ze in deze buurt vast niet. U woont hier op stand". Ik lachte wat en antwoordde slechts: „We zullen afwachten". Ik liet mijn naam op de winkelruit schilderen, ver moderniseerde de etalage en het win kelinterieur en plaatste een paar adver tenties in het buurtblaadje. Zaterdags heropende ik. Van mijn nieuwe collega-winkeliers in de buurt kreeg .ik bloemen en de klandizie. Dat was het begin. Ik vergeet die eerste Zaterdag nooit: acht klanten had ik van twee tot elf uur en de ontvangst was nog geen tientje". „O, wat een sof, zeg „Ja, dat was natuurlijk een teleur stelling. Maar ik was niet verslagen. Integendeel. In de volgende dagen kwa men er regelmatig klanten, maar het zette geen zoden aan de dijk. De omzet van de eerste week was nog te weinig voor de huur en de lichtrekening. Maar ik had ook niet verwacht, dat ik zo j één-twee-drie een paar honderd vaste j klanten zou krijgen. Enik had nog i meer plannen. Die eerste week kwam I er een reiziger van een sigarenfabriek. Ik zei tot hem: „Beste meneer, je krijgt van mij een bestelling, maar anders dan je gedacht hebt. Ik moet vijfhonderd kartonnen of blikken doosjes hebben met vijf prima sigaren er in. De ver pakking moet uitzonderlijk zijn en de kwaliteit van de sigaren eveneens. Ga naar de fabriek en laten ze me binnen drie dagen vertellen, wat me dit kost. Reeds de volgende dag had ik een an dere vertegenwoordiger van de fabriek, en die was wat nieuwsgieriger. Hij wil de weten, wat ik van plan was en of ik natuurlijk goed was voor de cen ten. Dat begreep ik na een minuut. Ik legde hem mijn plannen uit en hij was even enthousiast. En toen ik hem bo vendien vertelde, dat hij een en ander onder rembours kon zenden, was de transactie in kannen en kruiken. Ik kreeg die vijfhonderd doosjes tegen een vrij redelijke prijs en ze waren er na veertien dagen. Intussen had ik keurige circulaires laten drukken en plakadres- sen. Ik kocht pakpapier en touw en ging toen via het telefoonboek alle adressen na, die volgens mij in de P.C. en omge ving in aanmerking kwamen om ver eerd te worden met een doosje siga ren". „Ha-ha, ik begin iets te begrijpen: je ging ze cadeau geven". „Juist, dat was mijn plan. In de cir culaire bood ik deze exellente sigaren ter kennismaking aan en schreef er voorts bij, dat een bezoek aan mijn zaak zeer op prijs zou worden gesteld, maar dat we ook iedere bestelling, klein of groot, gaarne zonder prijsverhoging bezorgen". Jannie keek hem verwonderd aan. „Bezorgen? Sigaren en sigaretten? dat doet toch niemand?". Kees lachte fijntjes en kneep zijn o- gen half dicht. „Juist, dat was in de sigarenbranche geen gewoonte. Maar waarom zou ik dit niet doorbreken en er wel een gewoonte van maken? Enfin, laat ik niet op mijn verhaal vooruit lo pen. Ik zocht dus een kleine vijfhonderd adressen bij elkaar en schreef die. Toen de sigaren kwamen, maakte ik geduren de twee dagen niets anders dan pakjes en toen dit alles gereed was bracht ik het naar de post". „Daar had je zeker wel een vracht auto voor nodig". „O, nee. Ik belde het bijkantoor in de buurt op en een besteller kwam latei- met twee postzakken. Daar deden ze alles in en samen brachten we het naar het kantoor. Ik verzuimde natuurlijk niet de besteller en de kantoorhouder eveneens een doosje te geven". „En het resultaat van je cadeau-actie, viel het mee of tegen?"'. „Het was verbluffend. Het overtrof zelfs mijn stoutste verwachtingen. De dagen daarop kwamen regelmatig men sen binnen die zo'n pakje hadden ont vangen. Ze vonden het allemaal een mooie attentie en kochten zonder uit zondering deze sigaren. Ik moet erken nen: ze waren uitstekend en zo lang ze kwaliteit goed bleef, verkocht ik er veel van. Later werden ze minder, toen ben ik op een ander merk overgestapt. Maar ik kreeg ook veel postorders. Die een kistje van vijftig,, een ander een van honderd. Ik kreeg zelfs van een vrij groot kantoor in de Van Baerlestraat een bestelling van het gehele personeel: samen acht kistjes. En dat bleef zo. Nog steeds heb ik een kleine honderd klan ten, waar ik eenmaal per week het be stelde laat bezorgen. Daarom moest ik er al gauw een bediende bij nemen. Ik kon het werkelijk alleen niet meer af". „Dus je omzet steeg?". „Inderdaad. Het eerste jaar had ik al meer omgezet dan mijn voorganger in de laatste drie jaren. En ook de aan loop werd beter. De mensen waren nieuwsgierig gemaakt en kwamen de winkel en de ondernemende winkelier eens bezichtigen. Nu, dat ging steeds gepaard met aankopen. Op het ogenblik is het zo, dat ik een vrij grote kern van vaste klanten heb en daarnaast de pas santen, mensen, die toevallig voorbij lopen en zich herinneren, dat ze dit of dat nog moeten kopen". „Zoals ik bijvoorbeeld, vanavond". „Zoals jij", lachte Kees. Maar toen werd hij even ernstiger. „Ja, dat is waar ook: hoe kwam je eigenlijk in de P.C. terecht?". Jannie dronk haar glas leeg en knip oogde even. „Zal ik het eerlijk vertel len? Wel, toen ik je een paar weken geleden zo hals over kop op het Stati onsplein zag vertrekken, dacht ik, hij heeft gezegd: tot ziens. Maar hoe krijg ik hem weer te zien? Nu, mijn vriendin had een idee en die zocht je op in het telefoonboek. Zo kwam ik aan je adres. Ja, waarom ging je eigenlijk zo haastig weg, die avond?". Zijn gezicht betrok even. „Ik kwam juist terug van mijn ex-verloofde". Ze schrok en keek verwonderd. Hij knikte. „Ja. Met een dochter van een fabrikant in Den Haag. Dat kwam zo. Verleden jaar stopte er een auto voor mijn deur en een jongedame kwam mijn winkel binnen. Ze kocht een paar pakjes sigaretten en we babbelden even. Ik vond haar wel interessant. Na een paar weken kwam ze weer en nog later opnieuw. We werden wat intiemer en ze nodigde me uit eens in Den Haag te komen kennismaken. Och, ik was al tijd alleen en had weinig of geen vertier Ik dacht zo: vooruit, laat ik eens naar het Haagje reizen, temeer, omdat ik Ti ne - zo heet ze - wel aardig vond. Nu, hoe gaat dat? We konden vrij goed met elkaar overweg en na enkele maanden verloofden we ons. Dat was een gewel dig feest, want ze heeft een grote fami lie en haar vader veel zakenrelaties. Maar daarna kwamen de moeilijkheden. Ze wilde, dat ik de zaak verkocht en bij haar vader in het bedrijf kwam. Ik had me laten ontvallen, dat ik wel een paar centen had en ze adviseerde me die in haar vaders bedrijf te steken. Hij heeft een machinefabriekje aan de buiten kant van de stad. Och, eigenlijk maar een klein bedrijf: een dertig man perso neel. Maar ik heb nu eenmaal mijn hart verpand aan mijn sigarenwinkel, die ik in een paar jaar tijds weer helemaal op bouwde, dus voelde ik er niet veelvoor. Temeer, omdat ik informaties had ge nomen naar de positie van haar vader en die was niet zo bijster best. De zaak ging wel, maar ja, het is crisistijd en het valt dan niet mee dertig man aan het werk te houden. Tenslotte weigerde ik en dat gaf ongenoegen. Ze stelde me voor een voldongen feit: of haar, en dan mijn geld in vaders zaak, dan zou ik deelgenoot worden, of mijn sigarenwin kel, maar dan moest ik maar niet meer op haar rekenen. Die dag ging ik nog eens naar Den Haag om met haar te praten, want ik mocht haar werkelijk graag. Ik ben niet bepaald het type, dat smoor verliefd wordt en dan gekke dingen doet. Ik blijf ondanks alles met beide benen op de grond staan. Doch er was geen land met haar te bezeilen. Het idee, dat ze de vrouw van een sigaren winkelier zou worden, vond ze vrese lijk. Enfin, we kregen ten slotte ruzie en ze gaf me mijn ring terug. Ik kon toen niet anders dan hetzelfde doen en zo vertrok ik uit Den Haag, met weer een illusie armer". „Vond je het heel erg?" vroeg ze zacht. „Och - hij haalde zijn schouders op - ik zei al, dat ik niet van het slag ben, dat sterft aan een gebroken hart. Na een paar dagen was ik er al weer een beetje overheen. In stilte heb ik nog ge hoopt, dat ze me zou schrijven, maar ik heb natuurlijk niets meer van haar ge hoord. Nee, ook deze episode in mijn leven is weer voorbij. En net als de vo rige keer heb ik tot mezelf gezegd: „Kees, jongen, die deur is ook weer op slot. Niet meer aan denken. Het is voor bij". „Ik ken haar niet", zei Jannie, ter wijl ze dromerig voor zich keek, „maar naar hetgeen je van haar vertelde, zou ik zeggen, dat het toch niet de juiste vrouw voor jou geweest zou zijn". „Mogelijk. Ik vrees echter, dat ik niet bepaald erg geschikt voor het huwelijk zal zijn. Mijn zaak is mijn alles. Daar voor leef ik. Ik wil meer en ik zal meer krijgen. Zoals ik deze zaak opgebouwd heb, zal ik er ook in slagen andere za ken op te bouwen. Ik heb juist deze week een sigarenzaak in een ander deel van de stad gekocht. Ook half en half verlopen". „Wat leuk, zeg! Dus je gaat een filiaal stichten?". „Zoiets, ja. Het is nog wel niet alle maal in kannen en kruiken. Ik trek er pas met nieuwjaar in, tot zolang moet ik nog wachten, hoewel ik er vóór Sinterklaas in had kunen zitten. Maar ja, de man vertrekt naar het Zuiden van het land en hij kan daar niet eer der dan na Kerstmis terecht". „Waar is het? Of mag ik zo'n onbe scheiden vraag niet stellen?". Hij lachte geheimzinnig. „Niet in zo'n deftige buurt als hier. 't Is aan de rand van de Jordaan, de Rozengracht". „Dus dat wordt zo'n beetje een volks zaak?". „Ja, zo kun je het noemen. Maar ik blijf toch hier. Ik zet er iemand in en kom af en toe eens kijken, hoe het gaat. En natuurlijk om te controleren. Ik moet iemand hebben, die beslist be trouwbaar is". „Dat spreekt". „Zo, nu weet je zo'n beetje mijn we derwaardigheden in Amsterdam. En nu is het jouw beurt. Vertel eens op: Ben je al lang in de stad?". „Ja, met mei wordt het al drie jaar". „Zeg, daar schiet me opeens wat te binnen. Was jij indertijd niet zo half en half verloofd met die Henk van der Mandere?". Het meisje bloosde. Langzaam schud de ze haar hoofd. „Nee, dat was niets bijzonders. Een flirtation, een bakvis liefde, als je het zo wilt noemen. Meer niet. Trouwens, hij studeerde nog". (wordt vervolgd)

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1963 | | pagina 8