Premie van-de -Maand Club
El
WINDSCHERM
ZONNEPARASOL
ZONNEBED
Noodklokken over Washington
CORRECTOR
MEISJES
De PMC denkt overal aan:
SPERZIEBONEN 69
DOPERWTEN-FIJN iïïL 89
KAPUCIJNERS 69
APPELMOES59
ANANAS 8 HALVE SCHIJVEN IN EEN BLIK
GELDERSE HAM,1™ 79
THEEWORSTJES JÜÏÏL 59
BFHflKT TT 4 99
SMEERKAAS "™>M 29
PERLA DE COLOMBIA
KIT-E-KAT_3 ws.
CHAPPY3 VDQ' I.59
KOKOSBINGEN J2™L. 49 BONZO _^^L. 93
STROOPWAFELS MET ROOMBOTER BEREID PAK 5 STUKS NU L PAK
enkele verkoopsters
leerl. verkoopsters
PAUK
administratieve kracht
(vrD
voor de eetzaal
jongste bediende
meisje
4e chauffeur-besteller
'SP^C;-;
PER POTJW'
1 39
100 GRAM
Clubprijs f
Clubprijs f
Nooit had u méér reden om bij AH te kopen dan juist nu
Clubprijs f
GEMEENTE EDE
N.V. Gebr. Zomer Keuning
te Wageningen
In het Prot. Chr. Streekziekenhuis
te Bennekom
KRAAN EN VAN KUYK N.V.
alstublieft,
de
kortste
rondleiding:
Garage R. Vonk
Parallelweg 3-5 - Veenendaal
Stomerij VAN BOORDT
„ACHTEROM"
INDIENSTSTELLING
RODE KNIPPERLICHTEN
AMBACHTSTRAAT
te VEENENDAAL
1
Weet 3 premies voor uw gemak en plezier!
MacQueen Thee
RIJK-GEURIGE SCHOTSE MELANGE
VOOR
Abiikozenlam
79
NIEUW I MEL1TTA-MALING
SPECIALE AANBIEDING VOOR UW HUISDIEREN!
100% PURE COLUMBIA-KOFFIE
7 W4CUÜMBLIK 250 GRAM
Iqn Mi-fnui," -
r\ 1 ig
Coraed Beef
39
TOPKWALITEIT
Ideaal voor strand of tuin. Extra royale
maat (1.50 m hoog, 4 m lang!). Zeer solide
uitvoering: extra zwaar maïsgeel kwali
teitskatoen, Felisol geverfd. Blijft mooi
ondanks invloed van zeelucht, zand én zon.
Compleet in foudraal met 4 driedelige
lichte metalen stokken, beukenhouten
haringen, metalen grondpennen etc.
Vergelijkbare winkelwaarde f39.-
Bestelnummer 820
GROTE
Nieuw veldboeket-imprimé in fleurig geel,
rood en blauw op zeer sterk doek van
bijzondere kwaliteit, afgewerkt met zeer
luxe witte franje. Doorsnede parasol:
2 meter. Hoogte verstelbaar tot 2.45 m.
Hardplastic schuifkoker, witgemofifelde
buis met puntig uiteinde, dat u zo in het
gazon drukt. Verchroomde knik voor
'meer-schaduw'-stand.
Vergelijkbare winkelwaarde f 60.'
Bestelnummer 830
ROYAAL
Albert Heijn
Het PMC-zonnebed in de allernieuwste i
uitvoering met fris Schots dessin. Door
patentscharnieren in zes standen ver
stelbaar. Sterk buisstalen frame. Blijven
de vering. Luxe canvas bekleding met
ingeweven ruit. Afneembaar kussentje met
hetzelfde dessin. Door royale maat ook
als kampeer- of logeerbed zeer geschikt
Vergelijkbare winkelwaarde f 60.-
Bestelnummer 800
Alle Clubprijzen te voldoen in PMC-cheques.
Wegens re-organisatie in ons bedrijf gevraagd
en
5-daagse werkweek.
Aanmelden: donderdag 2 april van
19-20 uur.
Hoofdstraat 7 - Veenendaal
Ter secretarie kan worden geplaatst een
Mulo-diploma vereist. Type- en kantoorervaring
strekken tot aanbeveling.
Salaris afhankelijk van ervaring en leeftijd,
tussen f 163,en f 475,per maand.
Sollicitaties binnen 10 dagen in te zenden aan de
gemeente-secretaris, gemeentehuis te Ede.
Voor het corrigeren van handelsdrukwerk, boek
werken en tijdschriften, zoeken wij een (aan
komend)
Onze gedachten gaan uit naar iemand
met een middelbare schoolopleiding,
die speciale belangstelling heeft voor
het taalgebied. Het soort werk brengt
met zich mee, dat de gegadigde over
een grote mate van accuratesse en con
centratievermogen dient te beschikken.
Sollicitaties onder letters COR. te richten aan
het Hoofd Personeelszaken van
kunnen enige
geplaatst worden.
Hiervoor kunnen ook meisjes sollici
teren, die nog geen 18 jaar zijn en in
de toekomst een opleiding voor ver
pleegster of ziekenverzorgster in ons
ziekenhuis willen gaan volgen.
Sollicitaties binnen 3 weken schriftelijk aan de
directrice
GROOTHANDEL IN LEVENSMIDDELEN
vraagt voor haar kantoor
en
voor afdeling factureren.
Eventuele reiskosten worden vergoed.
Aanmelden tijdens kantooruren, J. P. C. Lein-
weberstraat 4-6 - Veenendaal - Telefoon 3144.
1. Voorwielaandrijving en servo-schljfrem-
men, gescheiden remcircuits 2.145 km/u (ID)
en 160 km/u (DS) 3. air-conditioning 4. com
fort door hydropneumatische vering 5. kof
fers staan rechtop 6. geen staartlastigheid 7.
aerodynamiek rondom. Mogen wij u uitno
digen voor een'lange rondleiding?
Citroën
zoekt een
Aanmelden: Burg. v. d. Boschstraat 124
Amerongen - Telefoon 03434-1913
BRENG EEN BEZOEK AAN
SLIJTERIJ EN WIJNHANDEL
Wij hebben voor u de grootste sortering
Wijnen, binnen- en buitenl. gedistilleerd.
Groenelaan 23 (achterom) tel. 3434
Veenendaal.
In de spoorlijn Kesteren-Amersfoort
bij km 30.670 zal de overweg in de
op VRIJDAG 3 APRIL 1964
om 16.00 UUR
voorzien worden
van een half-automatische
knipperlichtinstallatie.
De rode knipperlichten worden kort voor
het passeren van de trein in werkinggesteld.
ROOD KNIPPERLICHT BETEKENT
VOOR DE WEGGEBRUIKER
EEN ABSOLUUT STOPGEBOD.
Deze overweg was tot nu toe niet beveiligd.
163
door MIA BRUYN-OUWEHAND
„Dat waren me dan de vrienden wel",
riep Belle.
„Ik verzeker u, Miss Boyd, de mensen
draaien je de rug toe als je dingen
doet die in hun ogen ongeoorloofd
zijn."
„O, hoe bespottelijk." Belle keek naar
het kleine bescheiden vrouwtje met
bewondering en sympathie. „Er moes
ten méér vrouwen zijn als u, Miss
Barton."
„Die komen er, die komen", profeteer
de Miss Barton met haar zachte glim
lach.
De mannen keken elkaar aan. Twee
dwaze maagden, zeiden hun blikken.
„Wel, wel, Miss Barton", zei Stephens
eindelijk spottend, „u spreekt als een
profetes. En u schijnt de president in
tiem te kennen."
Het oudachtig meisjesgezicht, dat juist tot
rust was gekomen, werd door een gloeiende
blos gekleurd. ,,Ik heb alles gelezen wat hij
in zijn debatten gezegd en wat hij geschre
ven heeft. Hij slaat zich niet op de borst om
zich als voorvechter van de armen op te
werpen.
Maar een goed verstaander weet, dat hij het
als zijn roeping voelt."
„Goed goed! Dan zullen wij als onze roe
ping aannemen een maatschappij te stichten
waarvan de slavernij de hoeksteen wordt.
Onze welvaart vestigen op de slavernij. En
van die stomme wilden van negers maken
wij een ordelijke en goed geschoolde land
arbeidersklasse. Dat is hun roeping. Wat
vindt u daarvan, heren?"
Beauregard en Rose Greenhow lachten. En
ook Belle Boyd stemde met de spreker in.
,,Hoe zou ik mijn vijf petticoats gewassen
en gestreken krijgen zonder mijn meiden,"
riep ze. Lee haalde nauwelijks merkbaar de
schouders op. De jonge Harry aan Rose's
voeten keek naar haar gezicht en lachte
mee.
Clara Barton stond op. Koel reikte ze de
gastvrouw de hand, groette met een hoofd
knik in het rond en ging de kamer uit. De
negerbediende reikte haar haar mantel en
liet haar uit.
De achtergeblevenen keken elkaar aan.
..Ik geloof, dat we nu wel onder elkaar
zijn,' zei Rose. „We zijn niet allemaal kin
deren van het Zuiden," zei McClellan.
„Houdt dat een waarschuwing in? Wie van
ons hier staat niet aan onze kant?"
„Ik bijvoorbeeld,'' zei McClellan.
„Jij bent toch democraat?" vroeg Lee ver
baasd.
„Zeker. Maar tegen de republikeinen zijn
betekent niet, dat ik de rechten van de se-
cessionisten erken."
„Je bent toch niet van plan Lincoln te steu
nen?'' riep Beauregard vol afschuw.
„Het zal ervan afhangen waar hij heen
gaat."
„Zou je dienst nemen in zijn leger, stel dat
hij er een op de been kon brengen? Ben je
daarom naar Washington gekomen?"
McClellan lachte vrolijk. „Je ziet me voor
een baantjesjager aan, Beauregard. Maar jij
hoopt op een oorlog om je talenten als veld
heer te kunnen ontplooien. En dat is je goed
recht als soldaat van beroep. Een man moet
ernaar streven tot verwerkelijking van zijn
volle potentieel te komen. Gun mij daarom
mijn methode."
„Jij bent uit de dienst gegaan. Heb je niet
genoeg aan je spoorwegen?"
„Nee. Ze vervelen me. Ik zat daar noodge
dwongen, omdat Scott mij promotie onmo
gelijk maakte. Met Lincoln zal dat anders
zijn."
„Je ziet niets in hem als president, maar je
gebruikt hem om carrière te maken?" vroeg
de senator scherp.
„Hij zal mijn méér nodig hebben dan ik
hem."
Er viel een ijzige kilte over het gezelschap.
McClellan stond op en nam afscheid.
„Wij horen nog wel van elkaar heren," zei
hij tot de beide officieren en ging de deur
uit.
En weer keken de achterblijvers elkaar aan.
„Dat weten we dus," zei Rose. Ze keek haar
gasten een voor ean onderzoekend aan.
„Wie zal er volgen?"
„Ik misschien." zei de senator luchtig. Het
werd als scherts opgevat.
„Er is een tijd om vriendschap te sluiten en
een tijd oi* die banden te verbreken," zei
Alexander Stephens.
Hij stond op om afscheid te nemen. „Dit is
de tijd dat vrienden vijanden worden, broe
ders tegenstanders."
„En tegenstanders broeders," mompelde de
senator.
„Het lot wil het zo. Ik ga naar Zuid-Caro-
lina en zien wat daar voor mij te doen is. We
moeten een confederatie vormen, onze eigen
grondwet maken," ging Stephens door. „De
verklaring dat alle mensen geschapen zijn
als gelijken, aanvaarden wij niet. Ik zie u
nog wel, heren," zei hij tot de beide offi
cieren. „Wij zullen u nodig hebben." Hij
hield Rose Greenhow's hand vast en terwijl
ze met hem meeliep naar de deur, zei hij,
alleen voor haar verstaanbaar: „Kan ik op
u rekenen als het nodig mocht zijn?"
„Vanzelfsprekend. Maar wat zou ik kunnen
doen? Een vrouw."
„Een intelligente vrouw in Washington met
relaties in regeringskringen? Die kan van
veel nut zijn." Hij keek haar doordringend
aan. In haar ogen lag een vraag, die zij zelf
nog niet formuleren kon. Hij glimlachte en
drukte haar warm de hand. Afgesproken,
scheen hij te willen zeggen. „En u, Miss
Boyd, blijft u in Washington?" vroeg hij,
luid genoeg dat ieder het verstaan kon.
Het jonge meisje stak hem haar hand toe.
„Voorlopig. Maar u weet, mijn familie zit
in het Zuiden. Ik logeer hier zo nu en dan
om inkopen te doen."
„Ik heb gehoord, dat u een voortreffelijk
paardrijdster bent."
„Dat is heus te veel lof. Ik houd van paar
den en het is waar, dat ik een vaste zit heb.
U hebt zeker gehoord, dat ik niet als ama
zone wil rijden? Daar maak ik schandaal
mee."
„U hebt moed. Dat is veel waard in deze
tijd. Adieu mademoiselle. Ik hoop u meer te
ontmoeten."
De gasten vertrokken. Alleen kolonel Lee
zat nog naast het haardvuur toen een late
bezoeker zich meldde. Lee vroeg zich bij zijn
binnenkomen af waar hij de man meer ge
zien had. Hij was groot en slank met don
ker golvend haar en sprekende ogen. Zijn
houding was zelfbewust, te ijdel naar de zin
van de oudere man.
Hij boog zich over mevrouw Rose's hand
en kuste die, zoals het in sommige Europese
landen gebruikelijk mocht zijn, maar voor
een Amerikaan voor aanstellerig werd ge
houden. Een arrogant jongmens, dacht de
oude militair. Zeker van zijn succes bij de
vrouwen. Zijn fonkelende ogen hadden da
delijk het meisje opgemerkt, dat achter in de
kamer in een boek bladerde en nu opkeek,
het pittig gezichtje vol belangstelling.
„Dit is John Booth," stelde Rose de jonge
man voor aan de kolonel. „Belle, jij kent
toch zeker onze toneelspeler?"
„Maar natuurlijk. Wie in het Zuiden zou
hem niet kennen!" riep Belle.
„Ah, meneer Booth," zei Lee koeltjes. „Ik
kan me niet herinneren u ooit te hebben
zien spelen."
„U kent ongetwijfeld mijn vader en broers,"
zei John met iets van spijt of gekrenktheid
in zijn toon.
„Uw vader, ha, dat was nog eens een to
neelspeler. En uw oudste broer is ook zeer
talentvol."
„Maar John is ons aller lieveling." riep Rose,
misschien om de jonge man een genoegen
te doen. „Op mijn leeftijd mag je dat wel
zeggen, vinden jullie niet?"
John Booth keek Belle aan. „Mevrouw
Greenhow maakt me verlegen," zei hij.
Belle lachte. „Maak me niets wijs, zo ver
legen bent u niet. Ik heb alles gehoord over
uw galante avonturen."
De jonge man was gaan zitten. „Die moe
ten nu uit zijn," zei hij somber.
„Ga je trouwen John?" vroeg mevrouw
Rose.
Hij schudde droefgeestig het hoofd. „Er
wacht me een andere taak."
„Wat? Laat horen. Je kunt ons niet nieuws
gierig maken en het daarbij laten."
Hij zweeg een tijd, terwijl Rose hem moe
derlijk belangstellend. Belle spottend en kolo
nel Lee enigszins geërgerd aan zaten te
kijken.
„Die Lincoln," barstte hij plotseling uit, „die
prairiehond, dat stuk white trash; een schan
de voor Amerika zo n man als leider te moe
ten aanvaarden. Gelukkig dat mijn land zich
verzet. Laat hij de Yankees regeren, wij zul
len hem afzweren."
„Het wil me voorkomen, dat u uit een re
deloze haat spreekt. We zullen moeten af
wachten wat Lincoln wil en doen zal." zei
Lee scherp.
„Zeker haat ik hem. Is er één Zuiderling die
dat niet doet? We moeten de handen ineen
slaan om te voorkomen, dat hij aan de
macht komt."
„Hoe stelt u zich dat voor?" vroeg Lee
koud.
„Is er niet een organisatie te vormen die
hem kidnapt?"
„Oooooh!" riepen de twee vrouwen vol be
wondering voor zo n durf
Maar Lee zei spottend: „Kidnappen? U bent
romantisch ingesteld. En wat denkt u met
hem te doen?
Waarheen zult u hem voeren?"
„Naar Richmond, onze nieuwe hoofdstad."
„En dan? Moet hij Jefferson Davis amuse
ren met zijn anekdoten?'
„Van daaruit John Booth keek de
drie anderen stuk voor stuk aan als om hun
gevoelens te peilen, „van daaruit moet hij
verdwijnen."
De drie tegenover hem zwegen. Het tikken
van de grote staande klok, een prachtig stuk
Victoriaans handwerk, en het knetteren van
het vuur maakten de stilte hoorbaar.
„Houdt u zich bij uw vak, meneer," zei Lee
streng en ijzig, „en speel uw drama's op het
toneel. Verdwijnen? Is dat in ons spraakge
bruik omgezet: vermoorden? Zijn we een
troep desperado's, bandieten van het Wilde
Westen? Wilt u aanspraak maken op de
naam van beschaafd man?"
De man had gesproken en de twee vrouwen
waagden het niet een stem uit te brengen,
't zij vóór of tegen.
Rose werd boos op de charmante acteur. Hij
zou de beste mensen uit haar kring weg
jagen met zijn dolle verzinsels.
„John verwart soms de werkelijkheid met
zijn toneelstukken," zei ze luchtig. „Ik weet
zeker, dat hij nooit zo iets zou ondernemen."
„En waarom niet, mevrouw?" vroeg de ac
teur beledigd. „Acht u mij er niet toe in
staat? Ik mag dan niet het talent hebben van
mijn vader en broers, wat ik daarin te kort
kom vergoed ik door moed. Moed, dat is het
waar het nu voor ons op aan komt."
Lee stond op en nam afscheid. Voor de jon
ge man had hij niets dan een koel hoofd
knikje over.
Die beet zich op de lippen. Wat had hij aan
de bewondering van de vrouwen als de man
nen hem niet op zijn waarde wilden schat
ten? Maar hij zou hun tonen wat hij waard
was, daartoe was hij vast besloten.
„O, ik wou dat wij vrouwen iets konden
doen," riep Belle, zodra ze alleen was met
haar gastvrouw. „Wat vervelend een vrouw
te zijn."
„Wie weet, wie weet," zei Rose. „In een
oorlog is een vrouw tot ongewone dingen
geroepen. Want dat die mannen oorlog wil
len maken, is wel duidelijk. O, daar is mijn
kleine schat."
De deur was opengevlogen en binnen storm
de een meisje van een jaar of tien. Haar
lange kanten broekspijpen, die tot haar
enkels reikten en onder de jurk uitkwamen,
waren bemodderd.
„Waar heb je weer gezeten, jou robbedoes?"
Wordt vervolgd
