Oversteekplaats op Kerkewijk
geaccentueerd door „Ereboog"
William Roosen werkt al elf jaar
in Canadese houtindustrie
RUITEN HEER
Ter beveiliging overstekende schooljeugd
PROBLEEM
RENSWOUDE
DERDE BLAD „DE VALLEI"
VRIJDAG 15 MEI 1964
Nr. 39
Leuk huisje
Tocht langs de meren
Op zoek naar baan
In de houtindustrie
EMIGRANT
TEMIDDEN VAN BEREN EN WOLVEN I
RAADSLID DIEPEVEEN
STELT VRAGEN OVER
WONINGCONTINGENT 1964
»Op
klaarlichte
dag hadden
we een beer
vlak achter
ons huis"
„Wat betaalt u nu
voor uw kousen?'"
VERTREK UIT HOLLAND
OP STEL EN SPRONG
Taalbarrière
Puzzle-rit Renswoude
AMERONGEN
Sportvereniging Amerongen
VAN SCHUPPEN
179.-
Heil'ge Geest, o, stort Uw krachten,
in ons open, vragend hart,
dat in eigen strijd verward,
biddend op Uw hulp bleef wachten.
Laat Uw vonk de ziel doorgloeien,
stort in ons het levend vuur,
dat dit rijk gezegend uur
ons genadig toe doet vloeien.
Wek 't geloof in ons lot leven,
wil de kiem in 't dorre hart,
dat in traagheid is verstard,
door Uw geestkracht wasdom geven,
Ik zat echter te popelen van onge
duld om te weten waar we zouden ko
men te wonen. Toen we voor een zo
merhuisje stopten - er stonden vier
huisjes naast het „Staff House", dacht
ik bij mezelf: Nou, om daar met twee
gezinnen in te wonen, dat zal ook niet
mee vallen. Maar kunt u zich mijn
vreugde voorstellen toen het hele huis
je leeg was en de personeelschef zei:
„Nou hier kunt u in".
Alle huizen hier zijn van de Anglo-
maatschappij en de huren zijn door
gaans niet hoog. We betaalden 25,
huur per maand; dit bedrag werd ge
lijk van ons salaris afgetrokken. We
werkten toen 9 uur per dag en kregen
voor 10 uur uitbetaald - zes dagen per
week - dat is nu wel wat veranderd!
Nadat Mr. Duplain me bij „Foreman
Quarters" had afgezet voor het middag
eten, ben ik nog eens naar het huisje
gaan kijken. Het bestond uit huiska
mer, keuken, slaapkamertje en nog een
klein kamertje. Vanuit de slaapkamer
keek je op het veel lager gelegen meer.
De volgende dag ben ik met de bus
terug gegaan om mijn vrouw op te
halen die al die tijd nog in Quebec zat.
Dat was me een reis van Forestville
naar Quebec! In die tijd was de weg
nog niet geasfalteerd en ik was nog
niet gewend aan zulke bergen, boch-
ten en afgronden. De bus reed rake
lings langs de meren.
Soms leek het of we zo in het water
reden. Onderweg hadden we een uur
oponthoud, vanwege een hijskraan die
op een trailer moest rijden en er van
afgleed. Zodoende was ik te laat voor
mijn aansluiting op Montreal en moest
ik zes uur wachten.
De reis van Forestville naar Quebec
duurde 7 uren. 's Avonds om twaalf
uur vertrok de bus van Quebec naar
Montreal en de volgende dag om 5
uur was ik bij mijn vrouw.
In Quebec moest ik ook nog naar de
emigratie om verslag uit te brengen en
ons nieuwe adres op te geven, want
onze grote houten kist moest nog na
gestuurd worden. We zaten echter met
de handen in het haar want we kon
den onze schuld van 32,in het Emi
gratie Hotel niet betalen. We moesten
nog met de bus naar Forestville terug
ook. Dezelfde mej. Pijl van ons eerste
bezoek aan de emigratie wees alle
moeilijkheden gelijk van de hand en
zei: „Dat betaal je later maar, als je
gewerkt hebt." En zo konden we naar
Forestville gaan.
(wordt vervolgd)
Canada zijn en die er ondergebracht
werden tot ze naar hun eigen land
teruggestuurd zouden worden (vooral
zeevarenden).
De volgende morgen zijn we op stap
gegaan naar het emigratie bureau in
de Bleury Street. Daar was een zekere
mej. Pijl die ons reusachtig heeft ge
holpen. Ze stuurde ons eerst met een
brief naar de Canadese Spoorwegen
CNR en als ik goed Engels had kun
nen spreken had ik die baan gehad.
Mijn vrouw sprak beter Engels dan ik,
maar aangezien de CNR geen vrouwe
lijke monteurs nodig had ging deze
baan ons voorbij.
Dus wij weer terug naar het emi
gratiebureau, naar mej. Pijl. We keken
waarschijnlijk niet te opgewekt, maar
mej. Pijl lachte en bleek reeds op de
hoogte te zijn gebracht. Voor we het
wisten waren we met een andere brief
naar een zekere garage „Decarie". Daar
bleek dat iedere monteur zijn eigen ge
reedschap moest hebben. Dat is hier
in Canada de gewoonte, ook in andere
ambachten.
De baas was een Hollandse emigrant
en toen wc aan het praten kwamen
h(j vooral over z(jn diensttijd in
Holland zwaaide hy alle moeilijkhe
den met een breed gebaar weg en ik
kon gelijk beginnen te werken.
In recordtijd hebben we de weg te
rug gelopen - met het goede nieuws
naar mej. Pijl. Ze was wel blij voor
ons maar hapte niet direct toe. Ze had
nog een adres dat we ook nog moesten
proberen. Dan zouden we het beste van
de twee eruit kunnen kiezen.
Zo gezegd, zo gedaan. Het is onze
slechtste reis geweest, maar ook met
de beste gevolgen, want door die reis
te maken werk ik nu al elf jaar bij
dezelfde maatschappij.
Na veel geharrewar ben ik tewerk
gesteld bij de Anglo Canadian Pulp
and Paper Mills Company in Forest
ville waar men een monteur nodig had.
Met een van de houtboten zou ik er
naar toe reizen.
Van Quebec - waar het hoofdkan
toor van de maatschappij staat - naar
Forestville is 14 uren varen over de
St. Lawrence River. Was het eerst de
Engelse taal die moeilijkheden gaf, nu
was het ineens allemaal Frans wat de
klok sloeg.
Omdat we bij ons vertrek uit Hol
land 60,zakgeld hadden gekregen
en we van dat bedrag door al het heen
en weer reizen weinig meer over had
den, moesten we vooral zuinig zijn.
Sinds mijn vertrek uit Montreal had
ik niet meer gegeten. Toen op de boot
tonweg, de Kon. Wilhelminaweg, het
knelpunt te zijn. De afd. Amerongen van
Veilig Verkeer heeft reeds een schrijven
gericht aan het gemeentebestuur, dat nu
in overleg is met het Ministerie van Ver
keer en Waterstaat, om een maximum-
snelheidsregeling in te voeren. De Kon.
Wilhelminaweg doorsnijdt het dorp Ame
rongen precies middendoor. Aan de Zuid
kant zijn twee scholen gevstigd, aan de
Noordkant één.
Honderden malen per dag moeten er
kinderen oversteken. Er gebeurden al eens
ongelukken, gelukkig niet met dodelijke
afloop. Onderwijzeressen van de Chr.
Kleuterschool brengen de kinderen voor
en na schooltijd over de rijweg.
Het blijkt dat de instanties voor het
probleem een open oog hebben. Maatrege
len laten echter wel eens te lang op zich
wachten. Het gezegde „Als het kalf ver
dronken is enz. doet in dit verband wel
eens opgeld. Men herinnere zich de tra
gische gebeurtenissen in het dorp Maria-
heide in Brabant waar eerst een 7-tal kin
deren werd gedood voor men definitief
maatregelen nam. In een nacht sloeg de
Genie een loopbrug over de snelweg,
waardoor het gevaar was afgewend.
In Renswoude ligt de Chr. school niet
SUKSES PRINSES
BEATRIXSCHOOL
De wandelsportvereniging van de Prin
ses Beatrixschool heeft zaterdag j.l.
weer een mooi sukses geboekt. Met 5
groepen zijn zij naar Soest geweest.
Groep 1 onder leiding van P. v. d.
Leeden behaalde op de 18 km. een eer
ste prijs en Groep 2 onder leiding van
D. v. Viegen een tweede prijs op de
12 km.
Zaterdag 23 mei hoopt deze vereni
ging naar den Haag te gaan om daar
ook deel te nemen aan een tocht.
Op de Kerkewijk ter hoogte van de Kon. Julianaschool hebben mannen van de Dienst Gemeentewerken deze week een soort
ereboog opgericht waarbij het verkeer duidelijk wordt gemaakt dat er op het zebrapad veel schoolkinderen oversteken. Dit is
kennelijk gebeurd naar aanleiding van een ongeval dat enkele weken geleden op dit punt voorviel. Ondanks deze waarschuwing
voor het (drukke) verkeer op de Kerkewijk zyn ook nog verke ersbrigadiertjes voor en na schooltijd in de weer teneinde de
schooljeugd veilig over het zebrapad te loodsen. Het onderwijzend personeel posteert zich tenslotte by het uitgaan van de
school op de trottoirs, zodat men alles in het werk stelt de kinderen veilig over de rybaan te doen gaan.
Het probleem van overstekende kin
deren op weg naar school doet zich ook
in de omgeving voor. In Ederveen ge
beurden nabij de Julianaschool in de laat
ste maanden twee ongelukken. Ook op
deze plaats ziet men thans het personeel
van de school een kwartier voor en na
schooltijd bezig met het geven van aan
wijzingen aan de overstekende kinderen.
De agent van politie te Ederveen. de heer
Mulder, verklaarde desgevraagd dat een
zebrapad op deze lange weg met door
gaand verkeer niet gewenst is, ook al
omdat de school juist voorbij een grote
bocht ligt. Verkeersbrigadiertjes vond de
heer Mulder eveneens geen goede oplos
sing. Er is ter plaatse een maximum
snelheid regeling en het verkeer wordt
met borden geattendeerd op het naderen
van de school. Als het personeel voor en
na de schooltijd waakzaam is kan er wei
nig gebeuren, vooral nu er zulke mooie
trottoirs zijn aangebracht, aldus de heer
Mulder.
aan de hoofdweg. Toch moeten vele kin
deren de Rijksweg oversteken, maar dat
is juist op tijden dat het verkeer nog niet
zo intensief is. Wel komt het voor dat
automobilisten ondanks het verkeersbord
met onverminderde snelheid over de Oude
Holleweg razen, waardoor een gevaar
lijke situatie ontstaat.
In Amerongen blijkt de vrij drukke be-
Mannen van
Gem. Werken
bevestigen „Hoog"
verkeerdsbord
op Kerkewijk.
ft
De heer E. C. Diepeveen, heeft
namens de fractie van de A. R.
Partij de navolgende vragen ge
steld aan het college van B. en W.
De mevrouw aan wie ik dit vroeg,
lachte raadselachtig. „Meer dan
vroeger", zei ze, „maar vroeger wa
ren ze duurder." „Hoe bedoelt u?",
vroeg ik. „Vroeger kocht ik goed
kope nylons. Die waren altijd vlug
kapot. Elke week tenminste een
paar." Ik knikte instemmend.
„Maar nu betaal ik iets meer voor
extra sterke wandelnylons. Het re
sultaat? Dit paar hier draag ik al
een week of zes." „Zes weken?",
herhaalde ik verbaasd, „maar dan
zijn ze zeker „Nee hoor", zei de
mevrouw, „prachtige wandelny
lons. Kijk maar!". Ik keek met ogen
vol twijfel„Maar hoe kan dat?"
vroeg ik verbaasd.
Die extra sterke wandelnylons (ein
delijk de oplossing voor het pro
bleem van de hoge nylon-rekening)
heten: DANLON SOLID (met naad)
of DANLON BOULEVARD (naad
loos). Ze kosten f 2.95. Verkrijgbaar
bij uw textielhandelaar:
FA. F. v. d. BOSCH
Hoofdstr. 12 - Veenendaal - tel. 3078
van Veenendaal.
E. C. Diepeveen
(A. R.)
Edelachtbare Heren.
Evenals dit, naar wij aannemen, bij
Uw college het geval zal zijn vormt het
probleem van de woningnood binnen
onze A.R.-partij en binnen onze A.R.-frac
tie regelmatig punt van bespreking.
Wij stellen het derhalve op prijs het
navolgende onder uw aandacht te bren
gen.
a. Onze A.R.-fractie heeft geconstateerd,
dat het woningbouwcontingent 1964
nog niet is aanbesteed en dus voorlo
pig nog niet in aanbouw genomen kan
worden.
b. Gezien de tijd, die reeds is verstreken,
heeft onze fractie de indruk, dat ge
zien de bouwtijd van flatgebouwen
in 1965 van dit contingent géén wonin
gen gereed zullen komen, waardoor o.i.
voorlopig géén verlichting van de wo
ningnood zal optreden.
c. Daarnaast is het zo, dat nog geen aan
vang werd gemaakt met het bouwrijp
maken van de desbetreffende bouw
grond.
Vorenstaande opmerkingen geven onze
fractie aanleiding Uw college de volgende
vragen voor te leggen:
1. Wat is er de oorzaak van, dat zo'n
vertraging optreedt m.b.t. het realiseren
van het woningbouwcontingent 1964?
2. Is Uw college niet met ons van mening,
dat alles gedaan moet worden om ver
traging in de woningbouw te voor
komen?
William Roosen een Canadese emigrant uit Leersum vertrok 22 september 1952 met de „Grote Beer"
naar Canada. Al elf jaar werkt de heer Roosen, die 1 mei 1932 te Wageningen geboren werd, bij een
grote houtmaatschappij temidden van de Canadese bossen. Vanaf zijn tweede jaar woonde hij in Leer
sum, in cafè-restaurant Roosen. Zijn vrouw is oorspronkelijk afkomstig uit Rhenen. De ouders van
mevr. Adriana Maria Roosen-Vos wonen er nu nog. De heer Roosen schreef ons een uitgebreide brief
waarin hij de hele gang van zaken bij zijn emigratie en de omstandigheden waarin hij nu verkeert uit
voerig uit de doeken deed. Zijn brief is het relaas van een emigrant die met veel doorzettingsvermogen
zijn carrière zocht in de weidsheid van het Candese land met zijn prachtige natuur. Ook wat de fauna
betreft, want waar de heer Roosen woont lopen de beren en wolven nog vrij rond. ,.Als ik 's avonds
loop heb ik altijd een bijl bij me. Een keer hebben we zelfs op klaarlichte dag een beer vlak achter ons
huis gehad, maar op de duur ga je overal aan wennen", schreef de heer Roosen ons.
„Onze emigratieplannen zijn eigenlijk
ontstaan doordat mijn broer Ed en zijn
vriend Evert Jan Klomp er over be
gonnen te praten om naar Canada te
emigreren. Kort daarop besloten wij -
en niet mijn broer en zijn vriend - om
te gaan emigreren.
Wij zijn naar voorlichtingsavonden
e.d. geweest en na veel heen en weer
reizen voor keuringen en gesprekken
met emigratiediensten kwam op 7 sep
tember 1952 de brief dat we twee we
ken daarna zouden vertrekken met de
„Grote Beer". We hadden dus niet veel
tijd meer om alles voor elkaar te ma
ken, zoals de boel inpakken en afscheid
nemen. Bovendien zijn we in deze twee
weken nog getrouwd ook! Op onze
trouwdag moest ik nog naar de Cana
dese Ambassade in Den Haag om de
passen in orde te laten maken!
Onze bootreis van Rotterdam tot
aankomst in Halifax (3o sept.) is
goed verlopen. We hebben een
nacht slecht weer gehad. Mijn
vrouw heeft een paar keer „de vis
sen gevoerd", maar dat was het
ergste niet. Ze had meer last van
haar arm vanwege de pokkeninjec-
tie en van haar blinde darm ope
ratie.
(Kort voor ons vertrek had ze die
laten verwijderen in het Wageningse
ziekenhuis). Ze heeft zich echter prach
tig gehouden en ons succes hier in Ca
nada is voor een groot gedeelte aan
haar te danken.
Om 5 uur 's middags kwamen we in
Halifax aan en we hadden nog mooi
de gelegenheid om wat te passagieren.
Halifax is een mooie stad met veel
straten die omhoog klimmen. De auto's
stoppen er voor overstekende voetgan
gers. Eerst vertrouwde ik het niet, maar
de chauffeurs wenken dat je rustig kunt
oversteken.
De trein vertrok om 8 uur. Het was
een militaire trein met houten banken
en een locomotief die vreselijk rookte.
De volgende avond kwamen we in Mon
treal aan, een reis van 24 uren op
houten banken! De stemming was ech
ter geweldig en we hebben vele vrien
den gemaakt.
Bij aankomst op het Montreal Dor
chester Station stonden behalve de
emigratieambtenaren vele familieleden
ons op te wachten. Een van de Hol
landse ambtenaren gaf ons een kaartje
dat we om onze nek moesten hangen.
Met een kleine groep moesten we op
een bank blijven zitten. Wij geloven
nog steeds dat we in Holland op het
laatste moment bij deze groep geplaatst
zijn, want we hadden nog geen be
stemming, dus ook geen werk en woon
gelegenheid.
Die ambtenaar kwam later terug en
vertelde ons dat we voor de nacht naar
het Emigratie Hotel moesten gaan en
de volgende morgen op het emigratie
bureau moesten komen. Hij vertelde
ons hoe we moesten lopen, dus wij met
onze loodzware bagage op pad.
Nu bleek pas dat de taal onze groot
ste moeilijkheid was. Mijn vrouw sprak
beter Engels dan ik dus vertelde zij
wat ze wist en ik deed er een paar
woordjes bij met veel handgebaren.
Dit was echter lang niet voldoende.
Nadat we een poosje hadden gelopen
moesten we voorbijgangers aanschieten
omdat de huisnummers helemaal niet
correspondeerden.
Die mensen moeten vast gedacht heb
ben met een paar ontsnapten te doen
te hebben. Er waren zelfs twee oude
heertjes die ons naar het „Leger des
Heils" wilden sturen, waar we toen net
voor stonden. We hebben het tenslotte
toch gevonden. We belden aan en een
meneer ontsloot de deur. Ik zeg „ont
sloot" want we hadden onze koffers
nog niet neer gezet of we hoorden de
deur weer op slot gaan.
We werden ingeschreven en een dame
gaf ons dekens. Hierna werden we naar
boven geleid. Halverwege de trap was
weer een ijzeren deur. We wilden ech
ter meer weten en we hebben zo goed
en zo kwaad als het ging met veel
handgebaren gevraagd waar we te
recht waren gekomen. Als we het goed
begrepen hebben was het een soort ge
vangenis voor mensen die illegaal in
Door een goot waar
door snelstromend
water gaat wordt het
hcut dat in de bossen
wordt gekapt op ef
ficiënte wijze naar de
havens vervoerd. Het
links gelegen huis
was het eerste ge
bouwde huis in Fo
restville, de woon
plaats van de familie
Roosen.
het sein voor het eten werd gegeven,
zat ik al vol ongeduld te wachten.
Zodra de koksmaat kwam en al
zijn gerechten opnoemde en vroeg
wat ik wilde hebben, gaf ik een
gebaar van „alles is goed". Ik heb
daar heerlijk gegeten op die boot.
Op de boot had ik intussen kennis
gemaakt met een meneer H. Coté, die al
langer voor de Anglo in Forestville
werkzaam was. Bij aankomst in Forest
ville belde hij een taxi en bracht mij
naar het Anglo Hotel. De volgende
morgen moest ik om half negen op het
kantoor zijn. Moeite om wakker te
worden had ik niet want de Frans-
Canadezen spreken niet bepaald zacht
jes. Op het kantoor ontmoette ik de
directeur en de personeelschef. Deze
twee heren lieten er geen gras over
groeien en na een paar formaliteiten
werd mij gezegd dat ik de volgende
morgen kon beginnen. De personeels
chef nam me in zijn auto mee en liet
me alles van het werk zien.
TOCHT OUDEN VAN DAGEN
De afdeling Renswoude van het Ne-
derlansche Roode Kruis, organiseert ook
dit jaar een tocht voor Ouden van Dagen.
Deze tocht zal worden gehouden op dins
dag 9 juni a.s. Vertrek uit Renswoude
om 12.30 uur (half één) precies.
Gegadigden hiervoor worden verzocht
zich vóór maandag 25 mei a.s. op te geven
bij: mevr. Gründlehner, Dorpsstraat
of bij mevr. Lans, Taets van Amerongen-
weg 42.
OPBRENGST SAKOR
De te Renswoude gehouden collecte
t.b.v. de Samenwerkende Kinderbescher-
mings'organisaties heeft een bedrag groot
f 170,15 opgeleverd.
Ten besluit van de Pinkstervakantie zal
de jeugdvereniging „Immanucl" woens
dagavond 20 mei a.s. twee puzzie-ritten
organiseren. Met nadruk wordt vermeld,
dat deze beide ritten uitsluitend voor fiet
sers bestemd zUn.
De start is op het grasveld bij de Chr.
Lagere School te Renswoude en wel om
half zeven voor jongelui van 10 tot 15 jaar.
Voor personen boven 15 jaar is het vertrek
vanaf dezelfde plaats gesteld op half acht.
Aan de start kan men zich inschrijven
voor plm. f 0,50 (de jongeren) of voor plm.
f 1,(de ouderen).
Fraaie prijzen zijn aan beide leerzame
en interessante ritten verbonden.
3. Is Uw college niet met ons van mening,
dat in ieder geval met het bouwrijp
maken van de betreffende bouwgrond
zo snel mogelijk een aanvang dient te
worden gemaakt?
Wij vertrouwen, dat vorenstaande op
merkingen en vragen Uw college aanlei
ding zullen geven ons uitvoerig in te
lichten over de aan de orde gestelde aan
gelegenheden, die wij voor de bevolking
van Veenendaal van uitermate groot be
lang achten.
HONDENKEURING
Door de afdeling Utrecht van de Konink
lijke Nederlandse Politiehondenvereniging
werd maandagmiddag in de bossen rond
het Berghuis een voorkeuring gehouden
van honden die dingen naar de titel van
politiehond. Voor deze keuring bestond
grote belangstelling, vooral van de zijde
van politie en jachtopzieners.
De jury moest een oordeel uitspreken
over 8 honden. Zes van deze dieren vol
deden geheel aan de eisen welke worden
gesteld om te mogen deelnemen aan de
definitieve keuring. Onder deze 6 was ook
een hond van een der Amerongse leden
van de KNPV.
SCHOUW
De dijkgraaf en hoogheemraden van de
Lekdijk Bovendams gaan donderdag 21 mei
a.s. de Lekdijk van Amerongen en 't Klap
hek af tot de Heul toe „scherpelijk" schou
wen. Tegen die tijd dienen de ingelanden
te zorgen dat de buitenglooiing van dakel
en vuilnis is gereinigd en de glooiingen en
bermen behoorlijk „gebloot", van alle on
kruid gezuiverd en de molshopen ge
strooid zijn.
Ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan
van de Stichtse Turnkring werd op de
Lieberg by Eemnes een kringdag gehouden
waaraan door vele verenigingen uit de
Kring, waaronder ook de Sportvereniging
Amerongen deelnamen.
Bij de daar gehouden wedstrijden gaven
de verschillende afdelingen, dames, heren,
asp. dames en asp. heren met hun wedstijd
oefening blijk dat ook de Sportvereniging
Ameronen in de Turnsport terdege mee
telt
Niet minder dan 12 prijzen te weten 4
eerste, 5 tweede en 3 derde konden zij
naar huis mede nemen.
Na nog enige uren gezellig doorgebracht
te hebben in een speeltuin keerden de
turnsters en turners 's avonds voldaan
weer op hun basis terug.
Een luchtfoto van
Forestville, de plaats
waar de heer Roosen
al elf jaar werkt. Op
de achtergrond de
enorme bergen hout
die in betonnen „lijs
ten" opgeslagen lig
gen.
HOOFDSTRAAT 89 - VEENENDAAL
(Brixon costuums v.a. 148.-)
Hoogste troef in
alle modecentra
van Europa: stoere
ruiten. Onmisken
baar is de Engelse
toets, de dynamiek
echter is typisch van
het kontinent. En de
coupe, de finesse? Ga
af op de grote 'B' in
de voering: dat is nu
het keurmerk voor
'het beste kostuum in
zijn klasse'. Een
onderscheiding voor
de kunde van de
coupeur, en voor uw
goede smaak.
qcAÏ,
