Vanaf donderdag 16 juli a.s
Nog 30 verschillende andere modellen
Dit is slechts een greep uit 40 verschillende modellen - Zeer voordelig
LOSSE CLUBS
Houten Slaapkamers:
Kuipbankstel gestoffeerd
nu f 650-
Eiken bankstel
nu f 290-
Bankstel
I!
nu f 495-
Pracht bankstel
nu f 890,-
4 spijltjes stoelen
nu f 99-
4 eetkamerstoelen
4 eetkamerstoelen
nu f 350-
nu voor f 162-
4 eetkamerstoelen
nu f 450-
Grote keuze SALONTAFELS
nu f35-
ROESTVRIJ STALEN AANRECHT
nu f399,-
SLAAPKAMERS (staal)
Divanbedden en slaapbanken
KORTING 10%
EETKAMERTAFELS
50 verschillende
vanaf f39-
Kapstokken, Haardbankjes
en Toiletspiegels
10% KORTING
MATRASSEN
Polyether
10% KORTING
Noodklokken over Washington
vanaf f 45.-
van f 590.- NU f 530.-
Telefoon 2730
Veenendaal
Kerkewijk 37
met zuiver wollen moquette
zitting zwart skai
stoff. blauw-grijs
open armleggers
met losse kussens
keuze uit 5 verschillende kleuren
nieuw van de meubelbeurs
zwart skai met losse polyether kussens
teak kleur !- tafel 100 cm. rond
afroteak, gestoff. met nieuwe kunst
vezelstof. 5 jaar fabrieksgarantie
tafel rond of recht
(rondo) gestoff. met kunstleer, ijzer-
sterk, met tafel
afroteak met skai gestoff., zeer sterk
tafel
o.a. met keerblad afroteak 100 cm.
voor uw keuken
waaronder 3 kastjes binnen en buiten formica, compleet
KEUKENKRUKKEN va."aaf f 3,60
Losse KEUKEN STOELEN vanaf, f 15,
KEUKEN WANDKASTEN
5 verschillende uitvoeringen
STAANDE KEUKENKASTEN
keurig afgewerkt, versch. kleuren, 60 cm. breed f 125,
Ook als BOUWPAKKET ongeschilderd vanaf f 69,50
LINNENKASTEN, OPBERGKASTEN en
KEUKENKASTEN (staande)
10% KORTING
r
2 pers. bed 120 of 130 cm. breed, 2 losse nachtkast
jes, 2 stoelen en 1 tafeltje linnenkast 120 cm. br.
Prima afwerking
ENORME
OPRUIMING
door MIA BEUYN-OUWEHAND
Dat het ellendige lichaam altijd zijn
eisen afdwong aan de geest. „Leer mij
onbevreesd zijn", prevelde hij ootmoe
dig, waarheen Gij mij voeren zult,
mijn God." Ontspannen als een kind
viel hij in diepe slaap.
XIV. VELDTOCHT IN ZICHT.
Washington was er nu zeker van, dat
McClellan eindelijk zijn veldtocht zou
beginnen. De stad gonsde van de drukte
der voorbereiding en had een kleine in
vasie te verduren van familieleden van
soldaten en officieren, die afscheid van
hun dierbaren wilden nemen. Wel was
iedereen overtuigd, dat nu de overwin
ning bevochten zou worden, maar toch.
een oorlog bleef een gevaarlijk spel en
het Zuiden stond bekend om zijn scherp
schutters. Op de heuvels rondom Was
hington had zich een nieuwe stad uitge
spreid: een stad van witte tenten; de
kampementen van het leger van de Po
tomac, zoals McClellan's verzamelde di
visies nu heetten. Een stage stroom van
ossekarren slingerde als een traag voort
kruipend slangelichaam van de rege
ringsopslagplaatsen in de stad naar de
landingsplaats aan de rivier bij Alexan-
drië. De generaal had besloten overzee
te gaan. Met honderdduizend vrijwilli
gers zou hij de Potomac afzakken en
langs de kust van de Atlantische Oceaan
naar het rebellenland varen.
De president werkte achttien uur per
dag. Het zag ernaar uit, dat minister
Chase het land aan de ondergang bracht
met zijn uitgaven voor de oorlogsvoe
ring. Er moesten maatregelen genomen
worden om de schatkist bij te vullen.
Nieuwe belastingen moesten worden uit
gedacht. Een geldsanering was dringend
nodig. Als hij verdriet om zijn gestorven
kind had, kon niemand dat aan hem
merken. Hij had geen tijd voor verdriet.
In de tuin achter het Witte Huis zat
Mary Lincoln op de warme lentedagen
en verdreef de tijd met brieven schrijven
naar haar familieleden in het Zuiden.
Haar achterlijk zoontje Tad liep achter
de tuinman aan en verzon kattekwaad.
Ze werd overweldigd door smart om het
gestorven kind als ze de kleine nietsnut
zag lopen lanterfanten. De brief die ze
ontvangen had van haar halfzuster uit
het Zuiden en die ze bezig was te be
antwoorden, fladderde van haar schoot.
Ze liet de pen vallen op het half beschre
ven vel op de tafel en vluchtte met een
zakdoek tegen haar ogen het huis in.
Eenzaam voelde ze zich, nu ook Willy
haar verlaten had. Het enige wat ze nog
bezat was een echtgenoot, die geen tijd
voor haar had, en een kleine jongen met
wie ze niet praten kon. Wat bleef haar
over dan op haar bed neer te vallen en
te huilen, te huilen?
De tuinman naderde de plek waar ze
gezeten had. Onder voorwendsel 't gras
veld te harken, verzette hij de tafel. Het
beschreven papier warrelde op de grond.
Hij bukte zich, keek om zich heen of
Tad in de buurt was en stak het vlug in
zijn zak. Ook de brief in de enveloppe,
die wat verder weg was gewaaid, raapte
hij op en moffelde hij weg. Hij ging door
met zijn werk en zorgde ervoor aan een
ander eind van het grote stuk grond be
zig te zijn voor geval mevrouw Lincoln
terug zou komen. Maar ze vertoonde
zich die dag niet weer en in haar chao
tische geestestoestand scheen ze de cor
respondentie vergeten te hebben.
Miss Kate Chase zat aan het spinet in
haar eigen zitkamer, die op de tuin uit
zag. Het was warm en ze was luchtig
gekleed in een witte neteldoekse japon,
die haar hals en armen bloot liet. Op
straat zou ze zich niet zo vertonen; een
kanten omslagdoek lag binnen haar be
reik voor geval ze uit zou gaan. Mis
schien dat haar vader haar in de late na
middag wilde afhalen voor een rijtoer.
Ze hoopte, dat hij zich een uurtje ont
spanning zou gunnen. Hij was vermoeid,
overwerkt en had zorgen, die hij tracht
te voor haar te verbergen. Misschien wa
ren het niet alleen geldzorgen om de
staat; ze was er niet zeker van, dat hij
niet te groot leefde; uitgaven deed bo
ven zijn vermogen. De laatste tijd had
den ze veel diners gegeven en hij stond
erop, dat ze zich niet tweemaal in de
zelfde japon vertoonde.
De huisknecht klopte tegen de deur
post van de open deur. Het was een oud
man, een kleurling, die van het begin
van het huwelijk van haar ouders bij
hen in dienst was.
„Daar is bezoek voor u, Miss Kate. Zal
ik het bezoek binnenlaten?"
Het jonge meisje fronste wat ongedul
dig de wenkbrouwen. „Wie is het, Wil
liam?" vroeg ze door haar spel heen.
„Generaal Hooker, Miss."
Ze liet de handen van de toetsen in
de schoot vallen.
„Goed. Laat de generaal binnen."
„In de salon, Miss?"
„Breng hem hier."
Ze stond op en voor de lange spiegel
in het penant monsterde zich zich ten
voeten uit, verschikte een lokje aan haar
kapsel, met een liefkozend gebaar of ze
meer verliefd was op eigen schoonheid
dan mooi wilde zijn voor haar bezoeker.
Ze glimlachte zich zelf toe, een stralende
hart veroverende glimlach. Toen hij bii*-
nenkwam, stond ze met de rug naar het
spinet, de handen achter zich op het in
strument.
Met grote stappen kwam hij op haar toe.
De hele man had iets onstuimigs.
„Miss Chase, ik dank u dat u mij ont
vangen wilt, buiten het bezoekuur".
„Natuurlijk generaal. U zeilt toch im
mers met onze Napoleon uit. Wie weet
zien we elkaar nooit weer".
Hij keek haar aan of hg geen spoor van
ontroering op haar gezicht kon lezen.
Dit meisje was hem een raadsel in haar
beheersing.
Ze kleurde onder zijn blik. Een ogenblik
werden haar ogen groot en blinkend. Ze
sloeg ze dadelijk neer. Gunde ze hem
geen blik in haar gevoelsleven? Over
haar roze wangen liep een trilling, de
mond beefde een kort moment. Het was
zo weinig, dat hij zich vergist kon heb
ben.
„Mag ik gaan zitten?"
„Neemt u mij niet kwalijk. Ik neem
slecht mijn plicht als gastvrouw waar".
Hg was er nu zeker van, dat zjjn bezoek
haar in verwarring bracht.
Ze zonk tegenover hem neer in een klei
ne fauteuil en hij zag hoe de beweging
van haar handen aan haar beheersing
ontsnapte. Ze beefden, en hg zou de
stoutmoedige Joseph Hooker niet zijn als
hg niet dadelflk van haar ontroering ge
bruik maakte. Hg vatte de hand die op
de leuning van de stoel rust zocht, in de
ztyne.
„Kate. ik mag je toch wel zo noe
men? Morgen varen we uit. Waarom
zullen we op dit laatste uur nog komedie
spelen tegen elkaar? We weten geloof
ik beiden wat we van elkaar hopen?"
Ze duldde nog even, dat hg haar hand
vasthield. „Ik van jou een overwinning,
Joe Hooker," zei ze. Ook haar stem
beefde.
Het streelde hem, dat ze in hem geloof
de. Zfln dapperheid was bekend. Maar
wat had hem die reputatie kunnen sche
len als Kate er onverschillig voor was?
„Daar kun je op rekenen", zei h\j en
drukte innig haar hand. „Maar je weet,
ik ben niets meer dan een divisie-gene
raal".
„Ik geloof niet in McClellan's moed,"
zei ze.
„HQ is een zeer bekwaam strateeg,"
wierp Hooker tegen. „Wat is een stra
teeg zonder de kracht om door te zetten
op de kritieke momenten?"
„Daar heeft hg ons voor, zgn generaals."
„En heeft Joe Hooker er nooit aan ge
dacht, dat hij beter het bevel zou voe
ren dan die reclamemaker?"
„Om je de waarheid te zeggen
ieder soldaat gelooft soms, dat hg het
beter zou doen dan zgn officier. Zelf
overschatting. Of onderschatting van
zgn superieuren. McClellan heeft er een
prachtleger van gemaakt. Een model-
leger en dat van een troep vrijwilligers!
Weet je wat dat zeggen wil? Nee, na
tuurlijk weet je dat niet. Je moest hem
bezig zien met zijn jongens. Ze zullen
voor hem door 't vuur gaan."
Kate trok minachtend haar mondhoe
ken neer. „Hij is een intrigant".
De jonge generaal staarde haar onge
lovig aan.
„Het kabinet is er niet zeker van, dat
hij niet een verrader is."
Hooker was nu werkelijk ontzet.
„Maar Kate, dat is de ergste beschul
diging die je een officier kunt aanwrij
ven. In Lincolns' leger zijn geen verra
ders."
„Lincoln's leger? Wat is er van Lin
coln bij? Zijn eigen vrouw is een ver
raadster."
„Kate! Hoe durf je? Van wie heb je
die laster?"
„Laster? Ik heb de bewijzen." Ze ging
naar haar bureau, nam een sleuteltje van
haar ceintuur en ontsloot een laatje.
„Alsjeblieft. Je mag ze lezen. Misschien
dat je dan de ogen opengaan.'
Joe Hooker nam de brieven. Een in een
enveloppe, de ander een half beschreven
vel.
„Lees eerst die uit het Zuiden."
Hij trok de dicht beschreven velletjes
uit de enveloppe en begon te lezen. Ze
hield haar ogen onafgebroken op zijn ge
zicht of zo hem hypnotiseren wilde.
