AMERONGENschoon als een welgeschapen jonge dochter anfels dro^e Een gemeente moet er voor zorgen dat, waar men het méést om bekend is in stand gehouden wordt S. Tigchelaar: „Kerk moet oog op toekomst richten" VIERDE BLAD „DE VALLEI" VRIJDAG 27 NOVEMBER 1964 Nr. 94 I A. P. DE KLEUVER Het bosrijk Amerongen is al jaren middelpunt van toeristen industrie Een jonge vrouw die wéét dat zij mooi en welgevormd is zal al les in het werk stellen haar charmes te behouden. Een slons ben je gauw genoeg. Daar behoeft men zich niet voor in te spannen. En een gemeente die weet dat ze aantrekkelijk is en al van ouds her mag bogen op veel natuurschoon zal evenzeer over haar uiterlijk bezorgd zijn. Zo'n gemeente is Amerongen. De men sen zitten daar als het ware met de rug tegen de bosrand en dat bood kansen. ZEEPOST Buitengewone wijk- gemeenten Beroep Tweetal Meningsverschillen niet opgelost Verliefd, verloofd Met verlof Televisiedienst Geen verkenners in Amerongen In-de-week-kerk Waarnemers Pastoriebouw theoloog, leraar lyceum en voorzitter Jeugdwerk „De Instuif" SPECIALISATIE Jeugd Jeugddienst Ontmoeting In Berlijn Een goede secretaresse is altijd verzorgd Tot de meest opvallende cultuurverschijn selen in het natuurlijke landschap van Amerongen behoren de tabakschuren als op deze afbeelding. Vijf zullen er in ieder geval be houden blijven. 9m*. TA A KS>f huur jjr nflSt" door veldbioloog Nu behoor ik niet tot het leger en thousiastelingen die alleen maar zwe ren bij bos en nog eens bos. Mij is de polder even lief. Maar een bos heeft wel iets vertrouwds. Daar voel je je zelf niet zo verloren als in een kale vlakte. Maar dat laatste tref je alleen in de adembenemende wijdsheid van de Betuwse binnenlanden en meer nog in het Land van Maas en Waal. Geloof mij, ook daar wonen gelukkige men sen, al tracht men ons wijs te maken dat het een verkommerd land is. Amerongen bezit een brokje natuur schoon dat eigenlijk nog ontdekt moet worden. Neen, nu niet allemaal tege lijk er heen, want dan is de lol er zo af. Het is zo aardig pionier- en ont dekkingsreiziger in eigen omgeving te zijn. Wij menen de omgeving voldoen de te kennen en dan ineens is er nog daten daten dat! Op de man af gevraagd, ja, gij Vee- nendalers, nam u wel eens de moeite van de straatweg af te gaan en het pad naar de molen tussen Amerongen en Eist in te slaan? Nou, dat bedoel ik deze keer. Je komt dan op de oude weg- coupure, die vroeger van Remmerden tot aan de Fluit onder Amerongen on- derlangs de teen van de Utrechtse heu velrug ging. De toestand van deze weg was bij hoog water zo slecht dat ze naar droger oorden verlegd werd. Aan dit nieuwe tracé werd het „nieuwe" dorp Eist gebouwd. Aan die oude weg lag dan het Hoge Huis, waarover we al eens een ach en wee hebben laten horen. En dat schil derachtige plekje aan de Rijn, dat wij nog als de Opslag kennen. Bij die schilderachtige molen willen wij begin nen aan een wandeling naar Ameron gen. Met veel liefde voor de eigen streek hebben vooral de inwoners van Eist ge ijverd voor de restauratie van dit mo lenjuweeltje. De molenaar had daar wel oren naar. Die hield van het oude familiebezit. Allen staken de handen uit de mouwen en men mag terugzien op een voortreffelijk resultaat. En zo staat ze er niet langer bij als in een laatste verkrampte stuiptrekking, met een kaduuk wiekenkwartet en een om loop waar de vellen bij hingen. Er werd keurig werk geleverd; een aardi ge molen werd een ziel teruggegeven. Wij zullen straks eens omzien en dan ziet u iets dat zo uit een schilderij van Willem Weissenbruch of van Jacob Ma- ris gesneden kon zijn. Al ras bemerkt u dat de natuur hier „aan haar lot" over gelaten wordt. Ze ker, het is een cultuur landschap, maar veel van wat er groeit en bloeit is puur wild: meidoorns, vlier en kardi naalmuts. Vogels van allerlei pluimage vindt men er en de bloemenschat is van een bijzondere samenstelling. Dit alles ontstond op de grens van de eiken hakhoutwallen tussen beide wegen en het brede uiterwaarden gebied. De bo dem is een mengsel van klei en zand in het lager gedeelte zavelgrond heet dat zandgrond waar het eiken hakhout staat en zuiver klei op de ho gere waarden. Verwondert het dan nog dat hier een plantenwereld tot ontwik keling kwam die enigszins doet denken aan die van de Grebbe. Maar is bij de Grebbe een ernsti ge verarming te constateren als gevolg van volkomen onverschil ligheid van de eigenaresse (Het Utrechts Landschap notabene!) en het daardoor gevoerde wanbeheer, hier, tussen Eist en Amerongen, waar de familie Van Aldenburg Bentinck haar grafelyke scepter zwaait, geloof ik dat wy minder ongerust behoeven te zyn. De doorluchtige bewoners van de rid derhofstad Amerongen gaven al vele malen blijken van medeleven als het om het behoud van de natuur gaat. Het moet voorts ieder die van deze streek houdt duidelijk worden dat een bepaald landschapstype een proces van eeuwen achter zich heeft en dat iedere aanslag er op nare gevolgen heeft voor de oorspronkelijke levensgemeenschap pen. Zulke natuurlijke, dichte houtop stand met hun schat aan flora en fauna is onvervangbaar. Wanneer er een of ander natuur terrein aangekocht moet worden, wringt de natuurbeschermer zich in alle boch ten om toch maar niet bij voortduring met de recreatiebehoefte rekening te moeten houden. Want recreatie bete kent in veel gevallen luidruchtigheid. En hier bij Amerongen ligt dan nog een van de weinige „stiltegebieden" en dat is een situatie waarvan de gevoelige natuurmens gaarne gebruik zal willen maken. Laat het hun tot troost zijn dat de gemotoriseerde recreatiezoeker aan dit stiltegebied voorbij gaat. Met onze trouwe fiets is het al moeilijk. Men doet het beste hier per pedum aspoltolorum heen te gaan. Waar zullen komend voorjaar de bos- anemonen adembenemender bloeien? En waar treft u meer met lichtblauwe bloemen getooide Rivinusviooltjes aan? Helaas is het hier met de lelietjes van dalen al even droevig gesteld als el ders. 't Schijnt dat een jampot volge propt met deze lieve boskinderen meer voldoening schenkt dan hun ranke schoonheid in de natuur... Haast even mooi is het glimmende tapijt van het speenkruid waarboven de gele sterre- bloemen zo heerlijk domineren. En nog een overvloedige bloeier staat er in massa's, de grootbloemmuur met haar open kelkjes, een heel ander wit als het violet genuanceerde van de bos- anemonen. En daarnaast op veel plaat sen het blauwachtig-grijs van de bloei- wijzen van het kruipend zenegroen, waaraan straks in helder blauwe kran sen zich de lipbloemen zullen ontvou wen. Waar wij in het kardinaalsmutsbosje onze voeten zetten dringt een scherpe uiengeur in onze neus. En toch zie je nergens iets dat op sjalotten of zo lijkt. Wel miniatuur preitjes en die doen het; een echte ui dus deze slangen- look, waarvan de meeste planten steeds het „preistadium" houden en nooit de lange stengel met paarsrood bolletje krijgen. En dat bolletje bestaat dan uit maar een paar bloemetjes; de rest zijn liliputter-bolletjes die her en der verstrooid worden en een bosbodem vol uien in het leven riepen. De gewone wilde uien staan er ook wel en de heel mooie moeslook met lange steeltjes op een hoge stengel ben gelende rose bloemetjes. In het hoge hakhout kun je jezelf beter bewegen. Veel nestgelegenheid hebben de vogels hier niet. Je ziet een enkel eksternest en een paar takken- vloertjes van tortelduiven, waar de eieren doorheen schemeren. De kleinere zangvogels hebben hun domein in het ondoordringbare hout met sleedoorn en braamstruiken „waar je met je goeie goed niet moet komen. Een bosje kreeg zelfs de naam van „nachtegalenbos", omdat daar trouw ieder jaar een paar tje van onze meesterzanger broedt in het dicht strueel van brandnetels. Een ander geliefd plekje was het Spijk. Daar is vroeger klei afgegraven voor de steenbakkery en in die nu verlandde kleiputten heb je ee,rst een vogelrijkdom van je welste! Wij komen langs de Fluit, waar een wei vol prachtige beemdooievaarsbek staat, waar het warme geel van het lancetbladig kruiskruid boven alles uit- kleurt, waar Robertskruid en honds draf elkaar staan te verdringen en een lianenbos van hop en kamperfoelie zijn aromatische geuren mengt met de pit tige en toch zoete geur van de vlieren. Langs het Aardbergse bosje zijn open plekjes met volop muurpeper en groene slingertjes van het zeldzame breuk- kruid, Dat zijn onverwoestbare plant jes. En het lage weiland achter het prik keldraad langs het gevaarlijk smalle paadje staat boordevol vlammend rode kattestaarten, zoetgeurende poederdons jes van de poelruit en opdringerig de reukzin prikkelende moeraswederik. Bij Jan Pietershuchtje komen we weer op de verharde weg met stinkende ba- lote; een vieze naam voor een mooie bloem. En waar spreidt het fluitekruid mooier en groen-witte sluier over de wegbermen? Nergens zo mooi als hier. Loop even door naar de hofstede „Zandvoort" de echter naam Sant- foort staat om de hoek op het straat naambordje vermeld en ga dat ro mantische weggetje langs het Lieven- daaltje op, waar je zo'n schitterend ge zicht op het dorp Amerongen hebt. Dit is het mooiste deel van Amerongen. Torenhoge linden verheffen zich op het omgrachte plekje waar eens de kleine ridderhofstad Lievendaal stond. Nu staat de gracht vol gele lis, lila water violier en smetteloos witte waterranon kel en glanst het donkergroen van de wilde klimop op de grachtwal. Onge ëvenaard wijds ligt het zonovergoten uiterwaarden gebied voor ons. Beneden bij het kerkhof kun je ook Het gemeentebestuur heeft een wijs en uitermate belangrijk besluit geno men. Het uitbreidingsplan van de ge meente houdt halt voor de eerste berg- jessteeg! Er zal een enorm areaal oude enggronden gespaard blijven en dat redt het gezicht van Amerongen vol komen. Dit engenlandschap is boven dien nauw met de geschiedenis van Amerongen verbonden. Al drie eeuwen is dat het tabaksland van zuid-oost Utrecht geweest Omstreeks het midden van de zeventiende eeuw begon hier de zegetocht van de tabak onder de daadwerkelijke bescherming van de Vrijheren van Amerongen. Rokende en smorende zijn sindsdien de Nederlan ders door het leven gegaan. Ons land werd een vulkaan van tabaksrook. Het speciale cachet, dat Amerongen tot Amerongen maakte, moet zo is men van mening behouden worden. Tussen genoemde steeg en de Fluit- weg staan nog vier oude tabaksschu- ren en in dit complex is met gemeente lijke subsidie een vijfde „herrezen". En wij kunnen niet anders dan de gemeen te daarmede van harte feliciteren. Die droogschuren van 35 meter lengte heeft een originele binnenbouw met een ar- kade van zware eikenhouten pijlers die stuk voor stuk al de eeuwen getrot seerd hebben. De merkwaardige „bo venbouw", de hang, is deels vernieuwd maar weer volledig intact. De tabaks telers van Amerongen zijn blij met dit gemeentelijk streven. Wat daar op Kraayenoord werd verricht maakt dat het ontstellende tekort aan droogruim te thans behoorlijk gecompenseerd is. Naast een landschappelijke betekenis kan ook gesproken worden van een economisch verantwoord object. Voor zulk een frappant staaltje van burger zin is een eresaluut op haar plaats. Pet af voor die wakkere burgemeester van het mooiste dorp van zuid-oost Utrecht. Wij hebben het niet kunnen laten rond die ene oude tabaksschuur midden in het enorme stoppelveld wat nader te bekijken. Dichtbij bekijkt men zo iets beter dan op het romantische af standje. Dichtbij verdwijnt de roman tiek en ja, dan zie je ook dat ze in slechte staat verkeren. Een volgende stap van het gemeente bestuur zal dan ook algehele restauratie van de over gebleven droogschuren zijn. Alweer een verheugend nieuwtje. Houwen zo daar in Amerongen! Net als die mooie jonge vrouw moet u die eigen charme 't kost wat het wil behouden. Echt natuurlijke dingen zijn van zichzelf mooi. Maar de tand des tijds, die overal raad mede weet, die vreet zowel aan het welge schapen uiterlijk van de schoonste men sensoort als aan het planken omhulsel van een tabaksschuur. En dan helpt opknappen alleen niet meer. Dat beetje schmink regent er zo weer af. Wat je met levende organismen evenwel niet kunt, dat is bij tabaksschuren wel mo gelijk: restaureren! Ja, met recht: ver heugend nieuws uit Amerongen. Adriaan P. de Kleuver Motpfl fa'j De gerestaureerde molen van Eist van een andere kant gezien. Het oude wegtracé naar de Fluit. „omhoog" en dan ben je bij de weg- kruising naar het Amerongense fiets pad langs de Veense weg. En over het unieke landschap dat daar ligt wil ik het met u hebben. De met hakhout be boste strook tussen de Rijksstraatweg en het oude melkerspaadje van de Fluit naar Santfoort vormt de afslui ting er van met het uiterwaarden land. Dit vormt een zó verbluffend land schappelijk geheel dat je met vre zen en beven de toekomst er van tegemoet zou zien, zó er niet iets gaande was in het hart van de be volking. Tekening Adriaan P. de Kleuver. Met de volgende schepen kan zee post worden verzonden. De data, waar op de correspondentie uiterlijk ter post moet zijn bezorgd, staat, tussen haakjes, achter de naam van het schip vermeld. Argentinië, ms „Algorab" (2-12) Australië, ms „Münsterland" (2-12) Brazilië, ms „Cap San Marco" (2-12) Chili, ms „Buchenstein" (29-11) ms „Banggai" (2-12) Kenya, Oeganda, Tanganjika, ms „Jean Laborde" (29-11) Ned. Antillen, ms „Medon" (1-12) Nieuw-Zeeland, ms „Morpbasa" (29-11) ms „Southern Cross" (2-12) Verenigde Staten van Amerika, ms „Kamperdijk" (2-12) Z.-Afrika (Rep.), ms „Windsor Castle" (29-11) m.i.v. Z-W.- Afrika, ms „Zaankerk" (2-12) Inlichtingen betreffende de verzen dingsdata van postpakketten geven de postkantoren. De generale synode van de Her vormde Kerk heeft na uitvoerige besprekingen de voorstellen tot het instellen van buitengewone wijkge- meenten aanvaard. Men hoopt met deze nieuwe creaties enigszins een oplossing te hebben gevonden voor de groeperingen van „verschillende richting" binnen een plaatselijke ge meente. O.a. in Veenendaal is dit het geval. „Sola Fide" handhaaft zich tot nu toe als Herv. noodgemeente onder supervisie van de provinciale kerk vergadering naast de oorspronkelijke Hervormde gemeente met een cen trale kerkeraad. Dit is echter een noodvoorziening, die per 1 januari a.s. afloopt. Dan zal men hebben te beslissen, of „So la Fide" normaal opgenomen in het grote kerkgemeentelijke verband, of als buitengewone wijkgemeente met vertegenwoordiging in de centrale kerkeraad of als buitengewone wijk gemeente in wording (dus zonder vertegenwoordiging in de centrale kerkeraad. Indien men zich bepaalt tot de laatste mogelijkheid veran der er in feite weinig in de huidige toestand, behalve dat „Sola Fide" zelfstandiger wordt. Er is nog niets over de toekomsti ge plaatselijke situatie bekend; de beide modaliteiten moeten voor 1 januari a.s. beslissen. Wel mag verondersteld, dat men in brede Hervormde kring te Vee nendaal de voorstellen en thans dus ook het besluit van de synode niet toejuichte. De Hervormde Ds. P. de Jong te Veenendaal ontving een beroep van de Hervormde gemeente te Delft. De Chr. Gereformeerde kerk te Enschede-oost plaatste Ds. J. Keu- ning te Veenendaal op tweetal met Ds. D. Biesma te Aalsmeer. Het breed-moderamen van de Her vormde kerk in Gelderland zal zich binnenkort beraden over de vraag of aan Ds. C. van den Berg te Kesteren emeritaat dient te. worden verleend overeenkomstig ordinantie 13-25 van de Kerk ordex (ongevraagd emeri taat). Zoals wij reeds eerder berichten zijn in Kesteren moeilijkheden ont staan tussen de predikant en de ker kelijke colleges. De opvattingen van beide partijen over diverse kerkelijke zaken stro ken niet met elkaar en de verschil len van mening die hieruit zijn ont staan hebben een steeds grotere ver wijdering tussen voorganger en ge meente tot gevolg gehad. In het kader van de jeugdappèls hoopt Ds. C. Langbroek, predikant van de Chr. Gereformeerde kerk, Beatrixstraat, zaterdagavond a.s. een onderwerp in te leiden, dat hij de titel heeft meegegeven van „Ver liefd. verloofd en... toch nog niet; en dan getrouwd en toch!" De bijeenkomst wordt gehouden in het jeugdgebouw van de kerk aan de Beatrixstraat. Met de behandeling van dit on derwerp schijnt de predikant in een behoefte te gaan voorzien, want op een vorige soortgelijke jeugdavond werden hem 26 vragen gesteld over verloving, huwelijken gezinsvor ming. Ds. J. J. Tigchelaar, die enige tijd als vicaris bij de Hervormde ge meente te Veenendaal werkzaam is geweest en daarna als zendeling naar Kenya vertrok is met verlof in Ne derland. Hij logeert in het Badmotel te Noordwijk aan Zee. Ds. Tigchlaar zal het zendings weekend van de Hervormd-Gerefor- meerde jeugdbond, dat a.s. zaterdag en zondag te Bilthoven wordt ge houden, leiden. Naar wij vernamen is de televisie- dienst, die j.l. zondag in de Gerefor meerde Petrakerk te Veenendaal werd gehouden op de filmband opge nomen om straks de synode te kun nen dienen als leidraad bij studies over het al dan niet invoeren van een nieuwe liturgische vormen. De liturgie zoals deze j.l. zondag voor de televisie werd gevolgd is namelijk ook nog niet gebruikelijk in deze Veenendaalse kerk. Verder vingen wij op, dat een dergelijke televisiedienst een bedrag van 16.000 gulden aan kosten vergt. Met het berichtje „Verkenners", dat vorige week in deze rubriek werd opgenomen waren wij er naast. De wederzijdse kerkverkenners „opere ren" niet in Amerongen. In Amersfoort volgt men het voor beeld van de bekende „Alledagkerk" in Amsterdam, zij het dan op be scheidener schaal. Uitgaande van de oecumenische raad wordt in de stemmige Gasthuiskapel aan de Westsingel iedere woensdagmiddag van 12.45 tot 13.05 een korte kerk dienst gehouden. Met toestemming van de kerkeraad zullen enkele bestuursleden van het gereformeerde jeugdwerk te Vee nendaal een jaar lang als waarne mers meewerken in het „Instuif- werk", uitgaande van de Hervormde noodgemeente „Sola Fide". De Gereformeerde kerk te Vee nendaal zal voorbereidende maatre gelen nemen voor de bouw van een pastorie in „De Engelenburgh". De grond hiervoor is reeds aangekocht. De heer S. Tigchelaar van de Stationssingel te Veenendaal is een veelzijdig man. Studeerde theologie, deed eindexamenis leraar aan het Chr. Lyceum en voorzitter van het Jeugdwerk „De Instuif". De heer Tigchelaar, wiens vader hoofd van een ULO-school in Den Haag was, doorliep het Chr. Gym nasium in de Residentie, en volgde een universitaire studie theologie. Toen de heer Tigchelaar na zijn eindexamen de betrekking aan het Chr. Lyceum in Veenendaal werd aangeboden heeft hij niet geaarzeld. Hij voelt zich ver bonden met de jeugd en komt nu mede door zijn werkzaamheden in nauw contact met deze jongeren. Daarnaast vervult de heer Tigchelaar tal van preekbeurten, zowel in de Hervormde Evangelisatie „Sola Fide" in Veenen daal als in Hervormde Kerken op tal van plaatsen o.a. Den Haag, Apeldoorn, Arnhem e.a. Tenminste drie zondagen in de maand staat de heer Tigchelaar op de kansel. De heer Tigchelaar beschouwde in een kort gesprek enkele aspecten van de moderne ontwikkelingen in kerk en maatschappij. In vele kerke lijke kringen wordt reeds beseft dat de tegenwoordige maatschappij ge specialiseerd is en tevens dat de kerk hierin moet volgen. Het enorme tempo waarin de ontwikkelingen zich voltrekken een typisch ver schijnsel van de naoorlogse situatie vraagt een andere aanpak van de dingen. De kerk moet hier een open oog voor hebben. Dit impliceert niet dat het geloof zich nu maar dient aan te passen aan die gewijzigde normen en omstandigheden. Maar en de heer Tigchelaar zegt dit met nadruk: „De kerk moet het oog op de toekomst richten en mag niet terugzien op wat voorby is. De kerk mag nooit statisch, maar moet dynamisch zyn". Rake volzinnen, die direct het ka rakter en de levensbeschouwing van de heer Tigchelaar openbaren. Pro gressief, voortvarend err met enthou siasme de problemen benaderend. Uiteraard komt de heer Tigchelaar alweer vanwege zijn dagelijks werk in_nauw contact met de jeugd van thans. En dan met name met de middelbare schooljeugd. De jeugd is critisch en (soms) terecht, meent de heer Tigchelaar. Maar de school kan hen leiden en vormen. De school staat, meer dan vroeger, tussen het gezin en de maatschappij. Zij heeft, in de zich wijzigende vor men een opvoedende taak. Geluk kig kan ik constateren dat de jeugd, die ik ontmoet en dat zijn jongeren van 16-18 jaar, elkaar accepteert zo als men is. Geen gedelibereer of ge- polimiseer. Zij zien alles met een open oog. Kerkelijke verschillen worden door de jeugd niet geaccen tueerd. Zij bedrijft op zich een stuk je oecumene. Men kijkt elkaar beslist niet met vreemde ogen aan als men van een verschillende kerk is. Zo zullen de ouderen nog veel van deze jeugd kunnen leren, vindt de heer Tigchelaar. Het houden van jeugddiensten of jeugdappèls vindt de heer Tigchelaar een vorm van benadering. Zij wor den in hun eigen taal aangesproken. Ook kunnen de jeugddiensten een vernieuwende werking uitoefenen op de liturgische wijzigingen. Veel van wat in de jeugddienst begon wordt nu in de normale kerkdienst overgenomen. De jeugddienst wordt in dit op zicht wel becritiseerd, maar ze is niet weg te denken. Onder veel jon gere predikanten leven dezelfde ge dachten als onder de jeugd zelf. Hierdoor wordt het contact verge makkelijkt, vindt de heer Tigchelaar. Over de geloofsbeleving zegt de leraar dat dit een stuk per soonlijke beleving moet zijn. Maar dat mag niet gezien wor den als laatste doel. In de Bij bel wordt men met de neus op de medemens gedrukt en voor individualisme is weinig plaats. Het werk van de Instuif, waarvan hij een stuwende kracht is, ziet de heer Tigchelaar als een benadering van de jeugd, veel meer dan de kerk kan doen. Hier wordt alles gegoten in een vorm, die de jeugd aan spreekt. Ik hoop dat de kerk de toekomst in de gaten houdt en gaat beseffen dat zij haar Boodschap moet brengen in een veranderende maatschappij. Er is zich een toenadering aan het voltrekken tussen de christenen van verschillende kerken. Het is daar bij NIET noodzakelijk dat het tot een algehele ineensmelting komt, maar wel dat we een eerlijke ont moeting met elkaar hebben. Over de toenadering tot de R.K. Kerk sprekend zegt de heer Tigchelaar dat hij daar niet erg gerust op is, ge zien de jongste ontwikkelingen op het concilie. Maar het is wel ver heugend dat we de R.K. jeugd op on ze school mogen begroeten en in een goede sfeer mogen leren en werken. De heer Tigchelaar heeft als leraar godsdienstonderwijs zitting in de landelijke Hervormde Raad voor Kerk en School. De Raad is ver deeld in verschillende werkgroepen. Met de werkgroep voor godsdienst onderwijs is de heer Tigchelaar de laatste jaren tweemaal naar Berlijn geweest waar een internationale bijeenkomst van leraren werd ge houden. De besprekingen gingen voornamelijk over de verhouding oost-west i.v.m. de opvoeding van jonge mensen. Het bleek ons dat het kerkelyk leven achter het IJzeren Gor dijn nog vrij levendig is en er ook oprecht geloof wordt ge vonden. Alleen is het voor de Christenen aldaar een moeilijke zaak om zich staande te hou den. Dat daar de gehele jeugd door het regiem zou worden op geslokt is pertinent onjuist. Een groot deel denkt positief en heeft belangstelling voor religieuse dingen. De heer Tigchelaar spreekt uit ervaring als hij zegt dat de jeugd, die hij aantreft diep doordenkt over de dingen van het geloof. Ofschoon bepaalde vormen en uitingen vreemd aandoen en ik die niet kan onder schrijven of goedkeuren ben ik opti mistisch en hoewel het een ontzet tende verantwoordelijkheid is de jonge mens te moeten vormen doe ik dit werk met graagte. Zo van harte zelfs, dat ik voorlopig nog geen pre dikantsambt ambieer, hetgeen door mijn studie dus mogelijk zou zijn. Op een onlangs in de Verenigde Sta ten gehouden congres van secretares sen is onder meer de vraag besproken, wat de goede secretaresse moet doen wanneer de chef haar laat op de avond verzoekt voor een dringende aangele genheid naar kantoor terug te keren. Niet de vraag, of zij die oproep al dan niet kan weigeren bleek in het centrum der discussie te staan. Die kwam zelf nauwelijks ter sprake. Waarover de da mes discussieerden was, of ze onmiddel lijk na de oproep moeten vertrekken, dan wel of ze zich eerst zullen opma ken en keurig verzorgd op kantoor ko men, alsof het 's morgens negen uur en niet 's avonds om dezelfde tijd was. De vrouwelijke ij delheid won het: ook bij nacht en ontij zal de perfecte secre taresse behoorlijk verzorgd voor haar chef verschijnen, ook al heeft hij nog zo'n haast. MACBETH INSPIRATIE VOOR ANTIVLEKMIDDEL Ofschoon Shakespeare's drama Mac beth nu niet bepaald populaire lectuur is, weet ieder toch wel in grote lijnen, hoe zich dit drama van eerzucht en moord in grote lijnen afspeelt. Blijk baar ter gelegenheid van de Shake- speareherdenking dit jaar brengt nu een Amerikaanse firma een middeltje om vlekken te verwijderen in de handel onder de naam: Lady Macbeth spot re mover. Als u dus na een gewelddaad het bloed niet spoedig genoeg kunt verwij deren, weet u nu waar u terecht kunt.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1964 | | pagina 7