AMERONGENschoon als een
welgeschapen jonge dochter
anfels
dro^e
Een gemeente
moet er
voor zorgen
dat, waar
men het
méést om
bekend is
in stand
gehouden wordt
S. Tigchelaar:
„Kerk moet oog op toekomst richten"
VIERDE BLAD „DE VALLEI"
VRIJDAG 27 NOVEMBER 1964
Nr. 94
I
A. P. DE KLEUVER
Het bosrijk Amerongen is al jaren middelpunt van toeristen industrie
Een jonge vrouw die wéét dat zij mooi en welgevormd is zal al
les in het werk stellen haar charmes te behouden. Een slons ben
je gauw genoeg. Daar behoeft men zich niet voor in te spannen.
En een gemeente die weet dat ze aantrekkelijk is en al van ouds
her mag bogen op veel natuurschoon zal evenzeer over haar
uiterlijk bezorgd zijn. Zo'n gemeente is Amerongen. De men
sen zitten daar als het ware met de rug tegen de bosrand en
dat bood kansen.
ZEEPOST
Buitengewone wijk-
gemeenten
Beroep
Tweetal
Meningsverschillen niet
opgelost
Verliefd, verloofd
Met verlof
Televisiedienst
Geen verkenners in
Amerongen
In-de-week-kerk
Waarnemers
Pastoriebouw
theoloog, leraar lyceum en voorzitter Jeugdwerk
„De Instuif"
SPECIALISATIE
Jeugd
Jeugddienst
Ontmoeting
In Berlijn
Een goede secretaresse
is altijd verzorgd
Tot de meest
opvallende
cultuurverschijn
selen in het
natuurlijke
landschap van
Amerongen
behoren de
tabakschuren
als op deze
afbeelding.
Vijf zullen er in
ieder geval be
houden blijven.
9m*.
TA A KS>f huur jjr
nflSt"
door
veldbioloog
Nu behoor ik niet tot het leger en
thousiastelingen die alleen maar zwe
ren bij bos en nog eens bos. Mij is de
polder even lief. Maar een bos heeft
wel iets vertrouwds. Daar voel je je
zelf niet zo verloren als in een kale
vlakte. Maar dat laatste tref je alleen
in de adembenemende wijdsheid van
de Betuwse binnenlanden en meer nog
in het Land van Maas en Waal. Geloof
mij, ook daar wonen gelukkige men
sen, al tracht men ons wijs te maken
dat het een verkommerd land is.
Amerongen bezit een brokje natuur
schoon dat eigenlijk nog ontdekt moet
worden. Neen, nu niet allemaal tege
lijk er heen, want dan is de lol er zo
af. Het is zo aardig pionier- en ont
dekkingsreiziger in eigen omgeving te
zijn. Wij menen de omgeving voldoen
de te kennen en dan ineens is er nog
daten daten dat!
Op de man af gevraagd, ja, gij Vee-
nendalers, nam u wel eens de moeite
van de straatweg af te gaan en het pad
naar de molen tussen Amerongen en
Eist in te slaan? Nou, dat bedoel ik deze
keer. Je komt dan op de oude weg-
coupure, die vroeger van Remmerden
tot aan de Fluit onder Amerongen on-
derlangs de teen van de Utrechtse heu
velrug ging.
De toestand van deze weg was bij
hoog water zo slecht dat ze naar
droger oorden verlegd werd. Aan
dit nieuwe tracé werd het „nieuwe"
dorp Eist gebouwd.
Aan die oude weg lag dan het Hoge
Huis, waarover we al eens een ach en
wee hebben laten horen. En dat schil
derachtige plekje aan de Rijn, dat wij
nog als de Opslag kennen. Bij die
schilderachtige molen willen wij begin
nen aan een wandeling naar Ameron
gen.
Met veel liefde voor de eigen streek
hebben vooral de inwoners van Eist ge
ijverd voor de restauratie van dit mo
lenjuweeltje. De molenaar had daar
wel oren naar. Die hield van het oude
familiebezit. Allen staken de handen
uit de mouwen en men mag terugzien
op een voortreffelijk resultaat. En zo
staat ze er niet langer bij als in een
laatste verkrampte stuiptrekking, met
een kaduuk wiekenkwartet en een om
loop waar de vellen bij hingen. Er
werd keurig werk geleverd; een aardi
ge molen werd een ziel teruggegeven.
Wij zullen straks eens omzien en dan
ziet u iets dat zo uit een schilderij van
Willem Weissenbruch of van Jacob Ma-
ris gesneden kon zijn.
Al ras bemerkt u dat de natuur hier
„aan haar lot" over gelaten wordt. Ze
ker, het is een cultuur landschap, maar
veel van wat er groeit en bloeit is
puur wild: meidoorns, vlier en kardi
naalmuts. Vogels van allerlei pluimage
vindt men er en de bloemenschat is
van een bijzondere samenstelling. Dit
alles ontstond op de grens van de eiken
hakhoutwallen tussen beide wegen en
het brede uiterwaarden gebied. De bo
dem is een mengsel van klei en zand
in het lager gedeelte zavelgrond
heet dat zandgrond waar het eiken
hakhout staat en zuiver klei op de ho
gere waarden. Verwondert het dan nog
dat hier een plantenwereld tot ontwik
keling kwam die enigszins doet denken
aan die van de Grebbe.
Maar is bij de Grebbe een ernsti
ge verarming te constateren als
gevolg van volkomen onverschil
ligheid van de eigenaresse (Het
Utrechts Landschap notabene!) en
het daardoor gevoerde wanbeheer,
hier, tussen Eist en Amerongen,
waar de familie Van Aldenburg
Bentinck haar grafelyke scepter
zwaait, geloof ik dat wy minder
ongerust behoeven te zyn.
De doorluchtige bewoners van de rid
derhofstad Amerongen gaven al vele
malen blijken van medeleven als het
om het behoud van de natuur gaat.
Het moet voorts ieder die van deze
streek houdt duidelijk worden dat een
bepaald landschapstype een proces van
eeuwen achter zich heeft en dat iedere
aanslag er op nare gevolgen heeft voor
de oorspronkelijke levensgemeenschap
pen. Zulke natuurlijke, dichte houtop
stand met hun schat aan flora en fauna
is onvervangbaar.
Wanneer er een of ander natuur
terrein aangekocht moet worden, wringt
de natuurbeschermer zich in alle boch
ten om toch maar niet bij voortduring
met de recreatiebehoefte rekening te
moeten houden. Want recreatie bete
kent in veel gevallen luidruchtigheid.
En hier bij Amerongen ligt dan nog een
van de weinige „stiltegebieden" en dat
is een situatie waarvan de gevoelige
natuurmens gaarne gebruik zal willen
maken.
Laat het hun tot troost zijn dat de
gemotoriseerde recreatiezoeker aan
dit stiltegebied voorbij gaat. Met
onze trouwe fiets is het al moeilijk.
Men doet het beste hier per pedum
aspoltolorum heen te gaan.
Waar zullen komend voorjaar de bos-
anemonen adembenemender bloeien? En
waar treft u meer met lichtblauwe
bloemen getooide Rivinusviooltjes aan?
Helaas is het hier met de lelietjes van
dalen al even droevig gesteld als el
ders. 't Schijnt dat een jampot volge
propt met deze lieve boskinderen meer
voldoening schenkt dan hun ranke
schoonheid in de natuur... Haast even
mooi is het glimmende tapijt van het
speenkruid waarboven de gele sterre-
bloemen zo heerlijk domineren. En nog
een overvloedige bloeier staat er in
massa's, de grootbloemmuur met haar
open kelkjes, een heel ander wit als
het violet genuanceerde van de bos-
anemonen. En daarnaast op veel plaat
sen het blauwachtig-grijs van de bloei-
wijzen van het kruipend zenegroen,
waaraan straks in helder blauwe kran
sen zich de lipbloemen zullen ontvou
wen.
Waar wij in het kardinaalsmutsbosje
onze voeten zetten dringt een scherpe
uiengeur in onze neus. En toch zie je
nergens iets dat op sjalotten of zo
lijkt. Wel miniatuur preitjes en die
doen het; een echte ui dus deze slangen-
look, waarvan de meeste planten steeds
het „preistadium" houden en nooit de
lange stengel met paarsrood bolletje
krijgen. En dat bolletje bestaat dan
uit maar een paar bloemetjes;
de rest zijn liliputter-bolletjes die
her en der verstrooid worden en een
bosbodem vol uien in het leven riepen.
De gewone wilde uien staan er ook
wel en de heel mooie moeslook met
lange steeltjes op een hoge stengel ben
gelende rose bloemetjes.
In het hoge hakhout kun je jezelf
beter bewegen. Veel nestgelegenheid
hebben de vogels hier niet. Je ziet een
enkel eksternest en een paar takken-
vloertjes van tortelduiven, waar de
eieren doorheen schemeren. De kleinere
zangvogels hebben hun domein in het
ondoordringbare hout met sleedoorn en
braamstruiken „waar je met je goeie
goed niet moet komen. Een bosje kreeg
zelfs de naam van „nachtegalenbos",
omdat daar trouw ieder jaar een paar
tje van onze meesterzanger broedt in
het dicht strueel van brandnetels. Een
ander geliefd plekje was het Spijk.
Daar is vroeger klei afgegraven
voor de steenbakkery en in die nu
verlandde kleiputten heb je ee,rst
een vogelrijkdom van je welste!
Wij komen langs de Fluit, waar een
wei vol prachtige beemdooievaarsbek
staat, waar het warme geel van het
lancetbladig kruiskruid boven alles uit-
kleurt, waar Robertskruid en honds
draf elkaar staan te verdringen en een
lianenbos van hop en kamperfoelie zijn
aromatische geuren mengt met de pit
tige en toch zoete geur van de vlieren.
Langs het Aardbergse bosje zijn open
plekjes met volop muurpeper en groene
slingertjes van het zeldzame breuk-
kruid, Dat zijn onverwoestbare plant
jes. En het lage weiland achter het prik
keldraad langs het gevaarlijk smalle
paadje staat boordevol vlammend rode
kattestaarten, zoetgeurende poederdons
jes van de poelruit en opdringerig de
reukzin prikkelende moeraswederik.
Bij Jan Pietershuchtje komen we weer
op de verharde weg met stinkende ba-
lote; een vieze naam voor een mooie
bloem. En waar spreidt het fluitekruid
mooier en groen-witte sluier over de
wegbermen? Nergens zo mooi als hier.
Loop even door naar de hofstede
„Zandvoort" de echter naam Sant-
foort staat om de hoek op het straat
naambordje vermeld en ga dat ro
mantische weggetje langs het Lieven-
daaltje op, waar je zo'n schitterend ge
zicht op het dorp Amerongen hebt. Dit
is het mooiste deel van Amerongen.
Torenhoge linden verheffen zich op het
omgrachte plekje waar eens de kleine
ridderhofstad Lievendaal stond. Nu
staat de gracht vol gele lis, lila water
violier en smetteloos witte waterranon
kel en glanst het donkergroen van de
wilde klimop op de grachtwal. Onge
ëvenaard wijds ligt het zonovergoten
uiterwaarden gebied voor ons.
Beneden bij het kerkhof kun je ook
Het gemeentebestuur heeft een wijs
en uitermate belangrijk besluit geno
men. Het uitbreidingsplan van de ge
meente houdt halt voor de eerste berg-
jessteeg! Er zal een enorm areaal oude
enggronden gespaard blijven en dat
redt het gezicht van Amerongen vol
komen. Dit engenlandschap is boven
dien nauw met de geschiedenis van
Amerongen verbonden. Al drie eeuwen
is dat het tabaksland van zuid-oost
Utrecht geweest Omstreeks het midden
van de zeventiende eeuw begon hier
de zegetocht van de tabak onder de
daadwerkelijke bescherming van de
Vrijheren van Amerongen. Rokende en
smorende zijn sindsdien de Nederlan
ders door het leven gegaan. Ons land
werd een vulkaan van tabaksrook.
Het speciale cachet, dat Amerongen
tot Amerongen maakte, moet zo is
men van mening behouden worden.
Tussen genoemde steeg en de Fluit-
weg staan nog vier oude tabaksschu-
ren en in dit complex is met gemeente
lijke subsidie een vijfde „herrezen". En
wij kunnen niet anders dan de gemeen
te daarmede van harte feliciteren. Die
droogschuren van 35 meter lengte heeft
een originele binnenbouw met een ar-
kade van zware eikenhouten pijlers die
stuk voor stuk al de eeuwen getrot
seerd hebben. De merkwaardige „bo
venbouw", de hang, is deels vernieuwd
maar weer volledig intact. De tabaks
telers van Amerongen zijn blij met dit
gemeentelijk streven. Wat daar op
Kraayenoord werd verricht maakt dat
het ontstellende tekort aan droogruim
te thans behoorlijk gecompenseerd is.
Naast een landschappelijke betekenis
kan ook gesproken worden van een
economisch verantwoord object. Voor
zulk een frappant staaltje van burger
zin is een eresaluut op haar plaats. Pet
af voor die wakkere burgemeester van
het mooiste dorp van zuid-oost Utrecht.
Wij hebben het niet kunnen laten
rond die ene oude tabaksschuur midden
in het enorme stoppelveld wat nader
te bekijken. Dichtbij bekijkt men zo
iets beter dan op het romantische af
standje. Dichtbij verdwijnt de roman
tiek en ja, dan zie je ook dat ze in
slechte staat verkeren. Een volgende
stap van het gemeente bestuur zal dan
ook algehele restauratie van de over
gebleven droogschuren zijn. Alweer een
verheugend nieuwtje. Houwen zo daar
in Amerongen! Net als die mooie jonge
vrouw moet u die eigen charme 't kost
wat het wil behouden. Echt natuurlijke
dingen zijn van zichzelf mooi. Maar
de tand des tijds, die overal raad mede
weet, die vreet zowel aan het welge
schapen uiterlijk van de schoonste men
sensoort als aan het planken omhulsel
van een tabaksschuur. En dan helpt
opknappen alleen niet meer. Dat beetje
schmink regent er zo weer af. Wat je
met levende organismen evenwel niet
kunt, dat is bij tabaksschuren wel mo
gelijk: restaureren! Ja, met recht: ver
heugend nieuws uit Amerongen.
Adriaan P. de Kleuver
Motpfl fa'j
De gerestaureerde molen van Eist van een andere kant gezien. Het oude
wegtracé naar de Fluit.
„omhoog" en dan ben je bij de weg-
kruising naar het Amerongense fiets
pad langs de Veense weg. En over het
unieke landschap dat daar ligt wil ik
het met u hebben. De met hakhout be
boste strook tussen de Rijksstraatweg
en het oude melkerspaadje van de
Fluit naar Santfoort vormt de afslui
ting er van met het uiterwaarden land.
Dit vormt een zó verbluffend land
schappelijk geheel dat je met vre
zen en beven de toekomst er van
tegemoet zou zien, zó er niet iets
gaande was in het hart van de be
volking.
Tekening Adriaan P. de Kleuver.
Met de volgende schepen kan zee
post worden verzonden. De data, waar
op de correspondentie uiterlijk ter post
moet zijn bezorgd, staat, tussen haakjes,
achter de naam van het schip vermeld.
Argentinië, ms „Algorab" (2-12)
Australië, ms „Münsterland" (2-12)
Brazilië, ms „Cap San Marco" (2-12)
Chili, ms „Buchenstein" (29-11)
ms „Banggai" (2-12)
Kenya, Oeganda,
Tanganjika, ms „Jean Laborde" (29-11)
Ned. Antillen, ms „Medon" (1-12)
Nieuw-Zeeland, ms „Morpbasa" (29-11)
ms „Southern Cross"
(2-12)
Verenigde Staten van
Amerika, ms „Kamperdijk" (2-12)
Z.-Afrika (Rep.), ms „Windsor Castle"
(29-11)
m.i.v. Z-W.- Afrika, ms „Zaankerk"
(2-12)
Inlichtingen betreffende de verzen
dingsdata van postpakketten geven de
postkantoren.
De generale synode van de Her
vormde Kerk heeft na uitvoerige
besprekingen de voorstellen tot het
instellen van buitengewone wijkge-
meenten aanvaard. Men hoopt met
deze nieuwe creaties enigszins een
oplossing te hebben gevonden voor
de groeperingen van „verschillende
richting" binnen een plaatselijke ge
meente.
O.a. in Veenendaal is dit het geval.
„Sola Fide" handhaaft zich tot nu
toe als Herv. noodgemeente onder
supervisie van de provinciale kerk
vergadering naast de oorspronkelijke
Hervormde gemeente met een cen
trale kerkeraad.
Dit is echter een noodvoorziening,
die per 1 januari a.s. afloopt. Dan
zal men hebben te beslissen, of „So
la Fide" normaal opgenomen in het
grote kerkgemeentelijke verband, of
als buitengewone wijkgemeente met
vertegenwoordiging in de centrale
kerkeraad of als buitengewone wijk
gemeente in wording (dus zonder
vertegenwoordiging in de centrale
kerkeraad. Indien men zich bepaalt
tot de laatste mogelijkheid veran
der er in feite weinig in de huidige
toestand, behalve dat „Sola Fide"
zelfstandiger wordt.
Er is nog niets over de toekomsti
ge plaatselijke situatie bekend; de
beide modaliteiten moeten voor 1
januari a.s. beslissen.
Wel mag verondersteld, dat men
in brede Hervormde kring te Vee
nendaal de voorstellen en thans
dus ook het besluit van de synode
niet toejuichte.
De Hervormde Ds. P. de Jong te
Veenendaal ontving een beroep van
de Hervormde gemeente te Delft.
De Chr. Gereformeerde kerk te
Enschede-oost plaatste Ds. J. Keu-
ning te Veenendaal op tweetal met
Ds. D. Biesma te Aalsmeer.
Het breed-moderamen van de Her
vormde kerk in Gelderland zal zich
binnenkort beraden over de vraag of
aan Ds. C. van den Berg te Kesteren
emeritaat dient te. worden verleend
overeenkomstig ordinantie 13-25 van
de Kerk ordex (ongevraagd emeri
taat).
Zoals wij reeds eerder berichten
zijn in Kesteren moeilijkheden ont
staan tussen de predikant en de ker
kelijke colleges.
De opvattingen van beide partijen
over diverse kerkelijke zaken stro
ken niet met elkaar en de verschil
len van mening die hieruit zijn ont
staan hebben een steeds grotere ver
wijdering tussen voorganger en ge
meente tot gevolg gehad.
In het kader van de jeugdappèls
hoopt Ds. C. Langbroek, predikant
van de Chr. Gereformeerde kerk,
Beatrixstraat, zaterdagavond a.s. een
onderwerp in te leiden, dat hij de
titel heeft meegegeven van „Ver
liefd. verloofd en... toch nog niet;
en dan getrouwd en toch!"
De bijeenkomst wordt gehouden in
het jeugdgebouw van de kerk aan
de Beatrixstraat.
Met de behandeling van dit on
derwerp schijnt de predikant in een
behoefte te gaan voorzien, want op
een vorige soortgelijke jeugdavond
werden hem 26 vragen gesteld over
verloving, huwelijken gezinsvor
ming.
Ds. J. J. Tigchelaar, die enige tijd
als vicaris bij de Hervormde ge
meente te Veenendaal werkzaam is
geweest en daarna als zendeling naar
Kenya vertrok is met verlof in Ne
derland. Hij logeert in het Badmotel
te Noordwijk aan Zee.
Ds. Tigchlaar zal het zendings
weekend van de Hervormd-Gerefor-
meerde jeugdbond, dat a.s. zaterdag
en zondag te Bilthoven wordt ge
houden, leiden.
Naar wij vernamen is de televisie-
dienst, die j.l. zondag in de Gerefor
meerde Petrakerk te Veenendaal
werd gehouden op de filmband opge
nomen om straks de synode te kun
nen dienen als leidraad bij studies
over het al dan niet invoeren van
een nieuwe liturgische vormen.
De liturgie zoals deze j.l. zondag
voor de televisie werd gevolgd is
namelijk ook nog niet gebruikelijk
in deze Veenendaalse kerk.
Verder vingen wij op, dat een
dergelijke televisiedienst een bedrag
van 16.000 gulden aan kosten vergt.
Met het berichtje „Verkenners",
dat vorige week in deze rubriek werd
opgenomen waren wij er naast. De
wederzijdse kerkverkenners „opere
ren" niet in Amerongen.
In Amersfoort volgt men het voor
beeld van de bekende „Alledagkerk"
in Amsterdam, zij het dan op be
scheidener schaal. Uitgaande van de
oecumenische raad wordt in de
stemmige Gasthuiskapel aan de
Westsingel iedere woensdagmiddag
van 12.45 tot 13.05 een korte kerk
dienst gehouden.
Met toestemming van de kerkeraad
zullen enkele bestuursleden van het
gereformeerde jeugdwerk te Vee
nendaal een jaar lang als waarne
mers meewerken in het „Instuif-
werk", uitgaande van de Hervormde
noodgemeente „Sola Fide".
De Gereformeerde kerk te Vee
nendaal zal voorbereidende maatre
gelen nemen voor de bouw van een
pastorie in „De Engelenburgh". De
grond hiervoor is reeds aangekocht.
De heer S. Tigchelaar van de Stationssingel te Veenendaal is een veelzijdig
man. Studeerde theologie, deed eindexamenis leraar aan het Chr. Lyceum
en voorzitter van het Jeugdwerk „De Instuif". De heer Tigchelaar, wiens
vader hoofd van een ULO-school in Den Haag was, doorliep het Chr. Gym
nasium in de Residentie, en volgde een universitaire studie theologie. Toen
de heer Tigchelaar na zijn eindexamen de betrekking aan het Chr. Lyceum
in Veenendaal werd aangeboden heeft hij niet geaarzeld. Hij voelt zich ver
bonden met de jeugd en komt nu mede door zijn werkzaamheden in nauw
contact met deze jongeren. Daarnaast vervult de heer Tigchelaar tal van
preekbeurten, zowel in de Hervormde Evangelisatie „Sola Fide" in Veenen
daal als in Hervormde Kerken op tal van plaatsen o.a. Den Haag, Apeldoorn,
Arnhem e.a. Tenminste drie zondagen in de maand staat de heer Tigchelaar
op de kansel.
De heer Tigchelaar beschouwde in
een kort gesprek enkele aspecten
van de moderne ontwikkelingen in
kerk en maatschappij. In vele kerke
lijke kringen wordt reeds beseft dat
de tegenwoordige maatschappij ge
specialiseerd is en tevens dat de
kerk hierin moet volgen. Het enorme
tempo waarin de ontwikkelingen
zich voltrekken een typisch ver
schijnsel van de naoorlogse situatie
vraagt een andere aanpak van de
dingen. De kerk moet hier een open
oog voor hebben. Dit impliceert niet
dat het geloof zich nu maar dient
aan te passen aan die gewijzigde
normen en omstandigheden. Maar
en de heer Tigchelaar zegt dit met
nadruk:
„De kerk moet het oog op de
toekomst richten en mag niet
terugzien op wat voorby is. De
kerk mag nooit statisch, maar
moet dynamisch zyn".
Rake volzinnen, die direct het ka
rakter en de levensbeschouwing van
de heer Tigchelaar openbaren. Pro
gressief, voortvarend err met enthou
siasme de problemen benaderend.
Uiteraard komt de heer Tigchelaar
alweer vanwege zijn dagelijks
werk in_nauw contact met de
jeugd van thans. En dan met name
met de middelbare schooljeugd. De
jeugd is critisch en (soms) terecht,
meent de heer Tigchelaar. Maar de
school kan hen leiden en vormen.
De school staat, meer dan vroeger,
tussen het gezin en de maatschappij.
Zij heeft, in de zich wijzigende vor
men een opvoedende taak. Geluk
kig kan ik constateren dat de jeugd,
die ik ontmoet en dat zijn jongeren
van 16-18 jaar, elkaar accepteert zo
als men is. Geen gedelibereer of ge-
polimiseer. Zij zien alles met een
open oog. Kerkelijke verschillen
worden door de jeugd niet geaccen
tueerd. Zij bedrijft op zich een stuk
je oecumene. Men kijkt elkaar beslist
niet met vreemde ogen aan als men
van een verschillende kerk is. Zo
zullen de ouderen nog veel van deze
jeugd kunnen leren, vindt de heer
Tigchelaar.
Het houden van jeugddiensten of
jeugdappèls vindt de heer Tigchelaar
een vorm van benadering. Zij wor
den in hun eigen taal aangesproken.
Ook kunnen de jeugddiensten een
vernieuwende werking uitoefenen
op de liturgische wijzigingen. Veel
van wat in de jeugddienst begon
wordt nu in de normale kerkdienst
overgenomen.
De jeugddienst wordt in dit op
zicht wel becritiseerd, maar ze is
niet weg te denken. Onder veel jon
gere predikanten leven dezelfde ge
dachten als onder de jeugd zelf.
Hierdoor wordt het contact verge
makkelijkt, vindt de heer Tigchelaar.
Over de geloofsbeleving zegt
de leraar dat dit een stuk per
soonlijke beleving moet zijn.
Maar dat mag niet gezien wor
den als laatste doel. In de Bij
bel wordt men met de neus op
de medemens gedrukt en voor
individualisme is weinig plaats.
Het werk van de Instuif, waarvan
hij een stuwende kracht is, ziet de
heer Tigchelaar als een benadering
van de jeugd, veel meer dan de kerk
kan doen. Hier wordt alles gegoten
in een vorm, die de jeugd aan
spreekt.
Ik hoop dat de kerk de toekomst
in de gaten houdt en gaat beseffen
dat zij haar Boodschap moet brengen
in een veranderende maatschappij.
Er is zich een toenadering aan het
voltrekken tussen de christenen van
verschillende kerken. Het is daar
bij NIET noodzakelijk dat het tot
een algehele ineensmelting komt,
maar wel dat we een eerlijke ont
moeting met elkaar hebben. Over
de toenadering tot de R.K. Kerk
sprekend zegt de heer Tigchelaar
dat hij daar niet erg gerust op is, ge
zien de jongste ontwikkelingen op
het concilie. Maar het is wel ver
heugend dat we de R.K. jeugd op on
ze school mogen begroeten en in een
goede sfeer mogen leren en werken.
De heer Tigchelaar heeft als leraar
godsdienstonderwijs zitting in de
landelijke Hervormde Raad voor
Kerk en School. De Raad is ver
deeld in verschillende werkgroepen.
Met de werkgroep voor godsdienst
onderwijs is de heer Tigchelaar de
laatste jaren tweemaal naar Berlijn
geweest waar een internationale
bijeenkomst van leraren werd ge
houden. De besprekingen gingen
voornamelijk over de verhouding
oost-west i.v.m. de opvoeding van
jonge mensen.
Het bleek ons dat het kerkelyk
leven achter het IJzeren Gor
dijn nog vrij levendig is en
er ook oprecht geloof wordt ge
vonden. Alleen is het voor de
Christenen aldaar een moeilijke
zaak om zich staande te hou
den. Dat daar de gehele jeugd
door het regiem zou worden op
geslokt is pertinent onjuist.
Een groot deel denkt positief en
heeft belangstelling voor religieuse
dingen.
De heer Tigchelaar spreekt uit
ervaring als hij zegt dat de jeugd,
die hij aantreft diep doordenkt over
de dingen van het geloof. Ofschoon
bepaalde vormen en uitingen vreemd
aandoen en ik die niet kan onder
schrijven of goedkeuren ben ik opti
mistisch en hoewel het een ontzet
tende verantwoordelijkheid is de
jonge mens te moeten vormen doe ik
dit werk met graagte. Zo van harte
zelfs, dat ik voorlopig nog geen pre
dikantsambt ambieer, hetgeen door
mijn studie dus mogelijk zou zijn.
Op een onlangs in de Verenigde Sta
ten gehouden congres van secretares
sen is onder meer de vraag besproken,
wat de goede secretaresse moet doen
wanneer de chef haar laat op de avond
verzoekt voor een dringende aangele
genheid naar kantoor terug te keren.
Niet de vraag, of zij die oproep al dan
niet kan weigeren bleek in het centrum
der discussie te staan. Die kwam zelf
nauwelijks ter sprake. Waarover de da
mes discussieerden was, of ze onmiddel
lijk na de oproep moeten vertrekken,
dan wel of ze zich eerst zullen opma
ken en keurig verzorgd op kantoor ko
men, alsof het 's morgens negen uur
en niet 's avonds om dezelfde tijd was.
De vrouwelijke ij delheid won het: ook
bij nacht en ontij zal de perfecte secre
taresse behoorlijk verzorgd voor haar
chef verschijnen, ook al heeft hij nog
zo'n haast.
MACBETH INSPIRATIE VOOR
ANTIVLEKMIDDEL
Ofschoon Shakespeare's drama Mac
beth nu niet bepaald populaire lectuur
is, weet ieder toch wel in grote lijnen,
hoe zich dit drama van eerzucht en
moord in grote lijnen afspeelt. Blijk
baar ter gelegenheid van de Shake-
speareherdenking dit jaar brengt nu een
Amerikaanse firma een middeltje om
vlekken te verwijderen in de handel
onder de naam: Lady Macbeth spot re
mover.
Als u dus na een gewelddaad het
bloed niet spoedig genoeg kunt verwij
deren, weet u nu waar u terecht kunt.