De natuur in
als
het wintert..!
Bijzondere ledenvergadering van
Groene Kruis
0
V
E
1
155 teams nemen deel aan het grote
Kerstvolleybaltoernooi
TWEEDE BLAD „DE VALLEI"
DINSDAG 22 DECEMBER 1964
Nr. 101
Steek je neus maar eens in de koude
vrieswind en geef de ogen goed de kost!
Zo'n winterwandeling is ook niet mis!
Naar het Egelmeer
Ondanks oppositie contributie met f 2,verhoogd
Kerstnachtdienst in
Ver. gebouw
Gevonden en verloren
„Metalen" kaarsen voor de
Kerst
Maak eens een hartige
kerstkrans
V.A. B.
KIRPESTEIN
CITY-MOTORS-EDE
Terwijl ik mijn gedachten aan het geduldige papier
wilde toevertrouwen en in gedachten verzonken
zat te wachten op inspiratie, werd mijn aandacht
getroffen door een gebeurtenis die zich op mijn
tuinpad afspeelde. Ik had wel zo iets verwacht,
maar 't gebeurt soms als je het niet eens bemerkt.
Een in mijn tuin verdwaalde egel scharrelde over
het hard gevroren pad. De poes van de buren was
er al omheen gedraaid, maar neen, dat pinnige ge
val was niets voor de poezesnuit. In mijn tuin
staat een flinke noteboom. Op een morgen lag al
het blad rond de stam. Wij hadden gezien hoe na
een flinke nachtvorst een gestage regen van kleffig
blad neerdaalde. Vijf grote teilen vol heb ik naar
de achtertuin gedragen en er in de hoek onder de
berken een grote hoop van gemaakt. Toen stond
de boom er erg hulpeloos en zielig bij. „Maar wél
is het een stuk lichter in de kamer", constateerde
mijrj vrouw," dat is het voorspel van de winter
met al die kou en vieze troep". Ja, zó zijn vrouwen
nu eenmaal. Daarom verplaatste ik dat blad maar
gauw. Missen wilde ik het in geen geval. En jawel,
toen ik zo naar buiten zat te staren ging broer
egel er een fijn holletje maken om er een maan
denlang winterdutje te doen. Wel te rusten, ste
keltje, en tot komend voorjaar Dat was toch
wel met recht het definitieve afscheid van de
herfst. Ook wij gingen de nachtschuit in.
Qv»f Egp)mggr-
SNEEUW OVER DE EGELMEER
Zó kennen maar weinigen ons mooie plekje nabij Prattenburg. Je moet er een flinke
wandeling voor over hebben. Maar de beloning is dan ook een juweel van een land
schap. Tekening Adriaan P. de Kleuver
door Adriaan P. de Kleuver
November met al zijn nattigheid be
hoorde tot het verleden. December zette
in met ruig weer. Wilde stormvlagen joe
gen over de vallei. Zo stond het er bij
toen een paar jaar geleden de winter
aanving. Een grimmige wind drong door
merg en been en blies met razende vaart
het dorre blad voor zich uit. Een paar
eenzame kraaien werden door de wind
voortgestuwd, probeerden soms tegen de
storm op te tornen, om even zo vele malen
te worden terug geduwd. Willoos scheen
de natuur te zijn overgeleverd aan de ele
menten.
En toen ging de storm vrij plotseling
liggen. De avond viel snel en bij tijd en
wijle koekeloerde de bleke maan door
de openingen in het al meer en meer
uiteengereten wolkendek, die hoog in de
mysterieuze, onzichtbare oneindigheid
wegvoeren. Als flonkerende juwelen op
een indigokleurig fond schitterden de
sterren en dat beloofde voor de volgende
dag veel zonneschijn. De wind was naar
het zuidoosten gedraaid en je voelde dat
er wat ging veranderen. Er kon wel eens
vorst achter zitten. Luid gakkerend kwam
een vlucht ganzen over het dorp. En
jawel, de volgende morgen waren de slo
ten met een dus vliesje ijs bedekt en de
vochtige wegen waren glad. Die dag wak
kerde de wind weer aan. In de namiddag
neeg de zon traag naar de kim, alsof ze
doodmoe was, en trok een donkere sluier
met zich mee.
Weinige dagen later dwarrelden
de eerste sneeuwvlokken uit een
loodgrijze lucht. De eenzame land
wegen werden al stiller en stiller;
geen sterveling scheen een stap
buiten de deur te wagen. Nu was
het toch écht winter geworden. Ja,
oudere mensen begonnen over een
„auwerwetse weinter" te spreken.
Op een zondagmorgen echter was bij
het opstaan alles véél lichter. Helder
klonk het geklep van de klokken en de
galm van de Julianakerkklok meldde ons
dat de wind nu pal oost gedraaid was.
De bloemen zaten dik op de ruiten en
door een met de adem gemaakt rondje
zagen wij dat er nog een dik pak sneeuw
bij gekomen was die nacht. Maar het
was nu helder en de zon begon al haar
weg omhoog aan de koude vrieslucht.
Ziezo, en nu hielden ze ons niet meer bin
nen! Ons besluit stond vast:
Hebt u de omgeving daar al
eens bezocht als de sneeuw zilverblank
in de zon schittert? Welaan dan, mis
schien ligt er met Kerstmis wel sneeuw
en je gaat toch niet drie lange dagen
in huis zitten hokken. Waag het er dan
eens op. Ik ga u nu vertellen over die
keer van toen. Maar u kunt héél best
mooiere belevenissen krijgen.
Wij troffen onze beste vriend Hannes
Bos toen nog ijverig bezig bij zijn hutje.
Rond de bijenstal veegde hij wat dode bij
en weg. Het viel ons op hoe prachtig
dat hoekje bij Hannes fijn beschermd lag
in de luwte van het bos. Hij. had het niet
koud, zei hij, en wij zouden nog wel an
ders gaan piepen. Zes weken bleef het
vriezen, voorspelde hij maar eventjes, en
wij trokken al een benauwd gezicht. Ge
loof het dan niet, was zijn repliek op
onze „smoelentrekkerij", je zult het wel
zien. Hannes kreeg gelijk. Het heeft toen
zes weken aan één stuk gewinterd
Wat verderop was al geen sprake meer
van een gebaande weg. De sneeuwvracht
op het naaldhout was prachtig, daar niet
van en dat vergoedde ook veel van het
ongemakkelijke lopen maar eerlijk, je
wordt wel doodmoe op het laatst van dat
baggeren door de losse sneeuw. Maar zo
ver was het nog niet. Trouwens, die
zondagmiddag kregen wij geen kans om
aan moeheid te denken.
Je moet allereerst in zo'n vers be
sneeuwd land maar niet lukraak
voortsjouwen. Je moet wat trach
ten te ontdekken. Om wat aardigs
te vinden moet je echt „spoor
zoeker" worden. Even bij Hannes
„het hoekje om" zijn wij voorbij
het Egelmeer de onvolprezen open
bare weg naar de Slaperdijk op ge
wandeld.
Ineens ontdekte ik daar in de sneeuw
een vreemd spoor. Als twee bekjes van
een fitterstang stonden de prenten van
een wild zwijn afgedrukt. Wij realiseerden
ons dat de honger wel groot moet zijn
geweest. Daar waagt zo'n dier zich nog
niet zo gauw. Dat moest een zwaar exem
plaar geweest zijn; de bijleentjes stonden
zelfs ingedrukt. Ik had al eens van „ouwe
Evert" gehoord, een ruig bosmonster, dat
al menige klopjacht overleefd had. Zou
dit zijn visitekaartje geweest zijn? Wij
weten het niet. De angst voor ontdekking
was bij hem groter nog dan de honger.
Later, veel later, heb ik hem gezien in
al zijn majesteit. Hij stond knollen uit een
veld te wroeten. De maan goot toen een
zacht schijnsel over dit tafereel en echt
waar, dat schuwe, ruige beest had toen
iets milds. En nog wat later vertelden ze
mij dat ie afgeschoten was. Voor mij had
het niet gehoeven
Wat was het stil in dat winterbos, haast
hoorbaar stil, zodat het suiselen van de
sneeuw, die hier en daar van de met een
donzen vacht overdekte dennen viel, nog
lawaai leek te zijn. Geruime tijd liepen
wij mee in de richting van het spoor van
een reeënpaar. De bok was midden over
het pad gegaan; de geit had wat terzijde
geslopen, zwaar en drachtig. Zo'n zwan
gerschap herken je direct; moeizaam en
onbeholpen had ze haar weg vervolgd.
Nog wat verder stoof schuin over ons
pad de bok een zijpad in. Van moeder
de vrouw was ineens geen spoor meer te
ontdekken. Ze moesten van „onze lucht"
iets opgevangen hebben. Het vreemde ge
doe van de bok moest ons bepaald op
een dwaalspoor brengen. Goed, best, neem
ons niet kwalijk, ouwe jongen, wij zijn
al wég! Uiteraard liepen wij door. En
alweer vonden wij een nieuw spoor.
Het had iets katachtigs. Neen, meenden
we te weten, iets hondachtigt; kijk maar
naar die ingedrukte knobbeltjes; kijk maar
zei onze vriend, ach ja, hoe kunnen we
nu zo dom zijn! Dat is toch van de slot
heer van Malpertuis. Juist, dat was van
een vos. Wij kregen Reinaert niet te zien.
En toch leek het of heel de natuur ge
spannen uitkeek of de rover zich ver
toonde. Alleen een paar kijvende Vlaamse
gaaien trokken zich nergens iets van aan.
Toch wel iets bijzonders, zo'n vossen-
spoor in de verse sneeuw.
Dat zoekende, dat onrustige karakter
van Reinaert uit zich het best in zyn
slingerende gang. En die had je voor
het aflezen.
Bij een eiken stomp kwamen uit alle
richtingen kleine, langgeteende prentjes
bij elkaar. Aanstonds vergewisten wij ons
dat dit een hamsterplaats van een eek
hoorn moest zijn. Doppen van eikels en
beukennootjes lagen her en der ver
spreid. Een boom of wat verder zat me
neertje zowaar kiekeboe met ons te spe
len en ach, waarom zouden wij hem nu
storen. We war envoldaan met deze ont
dekking. Zoiets vind je alleen met een
beetje geluk.
Kaarsrecht ging een fazantenspoor
dwars over het pad en eindigde plotseling
bij een diep kuiltje in de sneeuw, waar
onze prachtige mooie vogel zich afgezet
had. Soms bevreesd voor dat rondneuzende
vossebeest? Of bracht onze komst de vo
gel ijlings op de wieken? Zo stelt de na
tuur ons van stap tot stap voor raadselen.
Wat geen raadsel geweest zou zijn? Stel
dat we hier totaal onbekend geweest zou
den zijn, dan was de aanwezigheid van
die fazanthaan al voldoende geweest om
ons te melden dat er vlakke terreinen in
de directe omgeving liggen.
De oude bosweg lag nu eenzamer dan
ooit toen wij deze verlieten en op
de Slaperdijk voor het wijde heideveld
stonden. De stralen van de lage winterzon
trokken lange schaduwen over de flon
kerende sneeuw.
Wij stonden sprakeloos en als aan
de grond genageld bij het zien van
zó veel reinheid. Zo poedelnaakt
lag dit veld dat ieder uitstekend
heidetakje als met een etsnaald ge
graveerd leek.
In één van die takjes vonden wij wat
konijnenwol verward zitten. Dat zou wel
eens het gevolg van een vechtpartijtje om
een moertje geweest kunnen zijn. En toen
wij er toch opmerkzaam op gemaakt wa
ren, ja, toen zagen wij die vlokjes overal.
Je zou menen dat in die koude bedoening
het konijnenvolkje wel andere besonjes
heeft. Maar zo lang Lampe nog iets te
knabbelen heeft gaat de liefde door!
Wat het konijnenvolkje nu alzo eet?
Bekijk de eikenstammetjes eens goed. Dat
wollen snoepgoed heeft boven de sneeuw
de bast rondom weggeknaagd. En dat
is zéér schadelijk. Hakhout verdraagt dat
maar slecht. Na een strenge winter staat
in de wallen veel dood hout. Op een luw
plekje aan de teen van de dijk zaten wij
doelloos wat uit te kijken. Daar kwam
zowaar al een konijntje aanhuppelen. En
meteen al begon de knagerij; je hoorde
het raspende geluid! Hoe mooi het om
ons heen ook was, wij konden slechts
wensen dat dit maar niet te lang zou du
ren. Dan behoeven de boswachters niet
zo te schelden. Die velddieren hebben het
al belabberd genoeg in het produktieland-
schap van homo sapiëns.
Ons vertrek bracht het dier in pa
niek. Die had bepaald al eens minder aan
gename ervaringen opgedaan met twee
been. Als op een gappen betrapte dief nam
het de vlucht. De losse sneeuw warrelde
omhoog. Maarwat was dat nu? Aha!
Was 't 'm dat! Een wit, slank diertje sloop
schichtig langs de grond; een hermelijntje
op strooptocht. En nu had dat konijnen
beest nog geluk op de koop toe. Zag je
de felle vuurbrand in de oogjes van die
beroepsmoordenaar? De vlucht voor ons
dreef Lampe regelrecht in de muil van
die aartsvijand. Die signeur met z'n
fijne neus had je al van verre geroken.
Het meest opmerkelijke vonden wij. dat
onze nabijheid die hermelijn niet deerde.
Wij zaten „uit de wind" trouwens. Tus
sen ons en dat snuffelende sluipertje zat
het konijn als verlamd van schrik. Zou
voor onze ogen zich een drama af gaan
spelen? En toen gebeurde het onverwach
te. M'n vriend begon te niezen enweg
hermelijn en weg konijn. Grote grutten,
maar van zulk een raar geluid zou een
nog veel groter dier de doodschrik gekre
gen hebben. Oppassen jong, zei ik, je
wordt snip-verkouden
Wij gingen de afrit van de Slaper
dijk af en de Dijkstraat op. In een
hof stonden wat bevroren boeren
koolstruiken. Dikke sneeuwklonters
waren het geworden. Een paartje
houtduiven zat er van te pikken.
Die zagen niet wat wij allang ge
zien hadden.
Roerloos zat daar aan de luwzijde van
een pereboom een sperwer, grijpgereed.
Als een bliksemstraal bij heldere hemel
sloeg de onbesuisde rover toe en reeds
drongen de vlijmscherpe nagels in de
duivenrug. Met een luid mi-ee.. mi-ee..
ging de rover er met de geslagen prooi
van door en streek een paar honderd
meter verder weer op een onderge
sneeuwde akker om zich te verzadigen
aan het nog lauwe vlees'k Voel me
als een nieuws commentator die éérst ons
met een hoop narigheid op de hoogte
brengt en u dan smakelijk eten wenst. En
wat wilt u! Kan zo'n roofvogel er nu
wat aan doen dat zijn Schepper het juist
zo wilde. Ja, dat leest u goed: zo wilde.
Al wat natuur is gehoorzaamt aan de
natuurwetten. Bestaat er in de mensen
wereld dan wel echt liefde? De Romeinen
zeiden zelf dat de mens voor zichzelf een
wolf is! De geschiedenis van het wezen
mens bestaat uit een aaneenschakeling
van moorden, prostitutie en nog veel meer
schanddaden, die om de zoveel jaar ein
digen in een woeste orgie van vernieti
ging die wij oorlog noemen. Wie daaraan
ontkomt is een held. En die helden gaan
dan weer voort met nieuwe schanddaden
op te kweken. En zou zulk een mensheid
dan de Schepper de les willen lezen en
stellen dat al wat in het dierenrijk rooft
beter gras had kunnen eten! Wat begrij
pen wij nu helemaal van de wijze bedoe
lingen van de Schepper? Daarom blijf ik
altijd op de vlakte als het om dierpsy
chologie gaat. Een mens is al zo moeilijk
te volgen, laat staan dan een dier. Zoals
de Schepper het wil, zó is het goed.
Toen wij dicht bij huis kwamen begon
het weer fijntjes te sneeuwen. Wij liepen
in de rulle sneeuw die nu de zwarte auto
sporen op de weg al begon weg te doe
zelen. Wij dachten allebei hetzelfde, m'n
vriend en ik, dat het beslist nodig is de
wilde dieren een beetje te helpen in en
om de woonsteppe die wij dorp of stad
noemen. Denk daar eens over na. Dan
voelt u zich óók nog eens één met de
natuur.
Adriaan P. de Kleuver
„SNEEUW
KRISTALLEN"
Wat is sneeuw?
Bevroren water!
Eigenlek bevroren
waterdamp, want zo'n
sneeuwkristal bestaat
uit duizenden
aaneengevroren
moleculen.
En die sneeuwkristallen
haken in elkaar
en vormen dan
sneeuwvlokken.
De vormenrijkdom bij
de sneeuwkristallen is
legio.
De wonde,ren van de
Schepping manifesteren
zich het schoonst in het
allerkleinste.
Tekening Adriaan P. de
Kleuver
In het gebouw van Gezondheidszorg aan de Eikenlaan werd woensdagavond een
bijzondere ledenvergadering gehouden van de afdeling Vcenendaal van het Groene
Kruis. Van de byna 5000 leden waren er slechts 13 aanwezig, waarvan nog 7 bestuurs
leden. Het enige punt van bespreking was het bestuursvoorstel, de contributie van
f 10,— op f 12,— te brengen, dit vanwege de moeilijke financiële positie van de ver
eniging.
Het bleek dat het Groene Kruis door de
steeds hoger worden personeelskosten bij.
de Wijkverpleging, de Wijkkraamverzor-
ging en de Gezinsverzorging met grote
tekorten te kampen had.
Gelukkig kreeg men wat soulaas door
het besluit van de Veenendaalse gemeen
teraad, die vorige week haar goedkeuring
hechtte aan het voorstel de subsidie voor
de Wijkverpleging te verhogen en voor de
gezinsverzorging een andere subsidiere
geling in het leven te roepen, waarbij
dan 45van de salarissen zal worden
vergoed.
De voorzitter, dokter J. H. Kets, zette de
moeilijke positie uiteen en gaf tevens te
verstaan dat ook voor de bejaarden de
contributie verhoogd zou worden van
f 3,op f 6,een verdubbeling dus. Van
de kant van het overigens gering aantal
leden rees wel enig verzet tegen de voor
gestelde contributieverhoging. Er werd
gewezen op het feit dat het oude Groene
Kruisgebouw aan de Kerkewijk niet ren
dabel zou werken. Er zouden te grote
lasten aan verbonden zijn en ook een te
veel aan personeel.
Enkelen opperden de suggestie om een
bazar of iets dergelijks op touw te zetten,
maar dit wees het bestuur van de hand
daar deze „eenmalige bijdrage" geen zo
den aan de dijk zetten. Alleen de voor
gestelde contributieverhoging, die een
werkelijk bedrag van 10 mille in het
laadje brengt, leek het bestuur de enige
weg om uit de zorgen te komen. De ver
gadering ging er schoorvoetend mee
akkoord, zodat de contributie voor 1965
op f 12,— zal worden gebracht. Volgend
jaar wil men de zaak nog eens bekijken
en nagaan of er opnieuw een verhoging
nodig zal zijn.
Op donderdagavond 24 december om 10
uur zal er een Kerstnachtdienst worden
gehouden in het Verenigingsgebouw aan
de Eikenlaan. Voorganger is Ds. J. Over-
duin, Geref. predikant. Aan deze dienst
verlenen medewerking het Sola Fide
Kerkkoor o.l.v. de heer G. van Zanten
met begeleiding van een trompettersen-
semble. Het orgel wordt bespeeld door
Bob van Stemvoort.
KLAPROOSCOLLECTE BRACHT
BEDUIDEND MEER OP
De Klaprooscollecte heeft in Veenen-
daal beduidend meer opgebracht dan ver
ledenjaar. Dit jaar werd namelijk een bedrag
van f 2876,55 door de collectanten bijeen
gegaard. Een woord van dank aan alle
mensen die meegewerkt hebben om dit
bedrag te bereiken is zeker op zijn plaats.
TE LAAG GEPRIJSD
Een Veenendaalse chauffeur wilde dezer
dagen een kandelaar kopen in een bepaal
de winkel. Het bleek dat het artikel veel
duurder kostte dan op de prijskaart was
aangegeven. De chauffeur nam er geen
genoegen mee en mengde de politie in
de zaak.
NIEUWE HONKBALCLUB IN
OPRICHTING
Veenendaal is vele takken van sport
rijk, maar tot nu toe zocht men vergeels
naar de beoefenaars van het in Amerika
zeer populaire honkbal. Teneinde dit
hiaat op te heffen heeft de heer J. van
Rijnbach, Jan Steenlaan 45 I het plan op
gevat een honkbalclub op te richten. Er
is reeds een voorbereidende vergadering
geweest, waar de plannen werden ont
vouwd. Om tot de realisering van deze
plannen te komen is een bedrag van en
kele honderden guldens nodig voor de
aanschaf van materiaal enz. Zodoende
moet de vereniging eerst vaste vorm heb
ben om te kunnen starten.
Het ligt in de bedoeling om op het
Sportpark Panhuis te gaan spelen en het
komende seizoen al in competitieverband
uit te komen.
WINKELDIEFSTAL
Terzake van diefstal in een supermarkt
werd door de politie aangehouden mevr.
H. uit Veenendaal. Bij het verhoor bleek
de dame de diefstal te hebben gepleegd.
Nadat proces-verbaal was opgemaakt
werd zij heengezonden.
WEER RUITENMANIAK AAN 'T
WERK
Nadat onlangs al eens een paar ruiten
werden ingegooid in een pand aan de Van
Hogendorpstraat gebeurde dit deze week
weer tweemaal. De eerste maal was het
dezelfde dader als destijds.
Het toernooi is eigenlijk in tweeën ge
splitst, namelijk in een afdeling voor
teams van VHMO onderwijs en een af
deling voor ULO, LTS enz. De VHMO
scholen spelen in de zalen Eltheto, Ly
ceum (beide zalen publiek toegestaan) en
Huishoudschool (geen publiek).
Het toernooi van de ULO en LTS wordt
in de zalen van de Kon. Julianaschool,
Talmaschool, Bruïnezaal, Ichthus ULO en
aan de Sandbrinkstraat gespeeld. De fina
les voor deze scholen worden maandag
en dinsdag om vijf uur gespeeld in de
zaal van de Kon. Julianaschool.
JONGEN STAL BROMMERS, MAAR
LIET ZE ERGENS STAAN
In de nacht van dinsdag op woensdag
trof de politie in de Hoofdstraat een on
beheerde bromer aan. De volgende dag
werd uit Amersfoort gemeld dat daar een
jongen was aangehouden, die verschillen
de bromfietsen had gestolen o.a. te
Utrecht en Amersfoort. Het bleek dat de
jongeman de gestolen Utrechtse brom
mer in Veenendaal had achtergelaten,
daar weer een brommer stal en deze op
zijn beurt in Hoenderloo neerzette.
BROMMER GEKAAPT
De Veenendaler H. deed bij de politie
aangifte dat zijn bromfiets was gestolen.
Het voertuig is nog niet terecht.
De finales van de VHMO-scholen wor
den in Eltheto gespeeld. Zij beginnen
beide dagen om 20.00 uur.
De wedstrijden, uitgezonderd de finales,
worden op tijd gespeeld, zodat voor een
vlot verloop gezorgd kan worden. Overi
gens hebben de organisatoren, de heren
Buys, van Asselt en van Doorn die dit
toernooi voor de zestiende maal organise
ren, in de loop der jaren op dit gebied
reeds een flinke reputatie opgebouwd,
evenals het toernooi zelf, dat wijd en zijd
bekend is.
VEENENDAAL
Gevonden: Rode handschoen; rode
shawl; grijze regencape; rood plastic
wantje; groen-blauwe shawl; zwarte
suède handschoen; grijze ballpoint;
groene damesportemonnaie met inh.;
goudfasant; een paar zwart zijden da
mes handschoenen; herenrijwiel; grijze
kinderwanten; beige parapluie; kinder
wantje; grijze handschoen; groene da
mes glacé; plastic omslagje; pop; zwart
grijze herenhandschoen; fruitschaaltje;
grijze glacé; wit-rood mutsje; grijze
parapluie; lichtbruine portemonnaie m.
inh.; sleutel; jongensfiets; autoped;
voetbalschoen; zwart gympakje; porte
monnaie met inhoud; voegspijker.
Verloren: Beige parapluie; 100 gul
den; bruine nylon regenjas; gouden
oorbel; heren glacé met haakwerk;
gouden armband; lichtbruine dames
portemonnaie inh. ong. 40 gld; boxer;
zwarte ribfluwelen broek; groene au
toped met gele spatborden; rode tas
met inhoud; paar bruine handschoenen;
slaven armband; 10 gld; rode autoped;
pennezakje; grijze handschoen; rood
etui met inhoud; doublé herenhorloge
met zwart bandje; wasbeweger in doos;
herenhorloge met grijs-blauw arm
bandje; kistje met 50 sigaren; dames
portemonnaie inh. ong. 25 30 gld;
mapje met rijbewijs, kentekenbewijs
enz.; zilveren armband; actetas met
schoolschriften enz.; wit kindertasje;
grijze herenhandschoen; kinderfietsje
(driewieler).
ELST
Gevonden: Gasmasker; herenhand
schoen; vrachtauto oliekleed.
Verloren: regenbroek; zak meel.
Het is nu de tijd om kaarsen te kopen
voor de Kerstdagen. Zij brengen zo'n
gezellige en intieme sfeer in de huiska
mer.
Uit veiligheidsoverwegingen heeft men
in de kerstboom meestal elektrische
kaarsjes maar op tafel moeten „echte"
kaarsen branden, vinden de meeste men
sen.
Helaas druipen die vaak, afschoon er te
genwoordig ook kaarsen in de handel zijn
die slechts in beperkte mate aan dit euvel
lijden. Een Engelse firma brengt nu een
tafelverlichting op de Nederlandse markt
die het probleem van het scheppen van
een stemmige sfeer zonder de daaraan tot
dusver verbonden nadelen oplost: Een
fraaie huls van metaal is gevuld met een
brandbare vloeistof en een lont.
De vloeistof is reukloos en walmt niet.
Het effect van deze „oliebrander" is als
van een echte kaars. Op een vulling die
niet meer dan enkele centen kost, brandt
de kaars ongeveer vier uur. De verf is
op het omhulsel gebrand, zodat deze niet
bladdert bij verhitting. Ook is de vloeistof
niet gevaarlijk, pas bij grote verhitting
zou deze tot ontbranding kunnen komen.
Ook dus een oplossing voor restaurants,
waar men dagelijks kaarsen gebruikt, het
geen bovendien een kostbare aangelegen
heid is. Brandstof en lonten kunnen los
worden ingekocht.
Een kerstkrans behoeft niet altijd zoet
te zijn. U kunt er ook een „hartige" krans
van maken door in plaats van amandel
spijs de krans met gehakt te vullen. U
kunt een vulling maken, zoals die van het
saucijzenbroodje of uw fantasie de vrije
loop laten door bijvoorbeeld runderge
hakt met veel paprikapoeder te nemen.
Voor zo'n vulling heeft u nodig: 400
gram gehakt, 100 gram oud brood, een ei,
zout, peper en andere kruiden naar
smaak.
Hierbij is uitgegaan van een hoeveel
heid bladerdeeg, gemaakt van 125 gram
bloem en 125 gram boter. Tegenwoordig
kan men ook bladerdeeg „kant en klaar"
kopen. Op de garnering van de kerstkrans
kunt u uw eigen stempel drukken. Zo
kunt u een grote augurk in grote schijf
jes snijden en er dan een kerstboompje
van knippen. Van schijfjes radijs maakt u
sterren, met in het midden een felrode
druk tomatenketchup. Schijfjes groene
olijven, ook al met zo'n rode druppel,
doen het uitstekend. Ook met plakjes
worst zijn leuke garneringen te maken.
Felrode en groene paprika's (in blik ver
krijgbaar) kunt u èn als „vruchtjes" in
het gehakt verwerken èn als versiering
gebruiken.
De hartige kerstkrans zal zowel aan
tafel als bij de borrel uitstekend smaken.
POEET
„De sloper van auto's is tegelijk chirurg,
sloper en poëet", zegt de voorzitter van de
Federatie van autoslopers in Frankrijk.
We zijn chirurg omdat we bij elke oude
auto beginnen met het mes erin te zet
ten om alle waardevolle delen eruit te
halen. Vervolgens zijn we sloper om de
mensheid van de wrakken langs de we
gen te verlossen, en tenslotte zijn we po-
eet omdat we bij elke wagen die we ver
nielen tranen in de ogen krijgen. Per
soonlijk, zegt deze voorzitter, sloop ik
per jaar zo'n 6.000 oude auto's. En bij elk
ervan stijgen poëtische tranen in mijn op.
Want wij slopers geloven dat elke auto
een ziel heeft. En wie zou niet ontroerd
worden als hij een ziel aan het stoffelijk
omhulsel voelt ontstijgen? „Bedenk eens,
in 1923, toen ik mijn eerste auto sloopte,
het was een Clément-Bayard, was ik on
troostbaar. En een tijdje later kocht ik
van een dame de Hispano die toebehoord
had aan koning Alphons XIII. Toen het
goede mens hoorde dat ik de wagen wilde
slopen heeft ze me met een bezem achter
na gezeten en het heeft maar een haaf
gescheeld of ikzelf was toen gesloopt ge
worden.
MELK ZONDER KOE
In deze moderne tijd moest het wel
zover komen dat wij zonder koe (of geit)
op tafel zouden krijgen. Het is natuurlijk
zonder meer duidelijk dat binnenin het
koeienlichaam een chemische fabriek aan
het werk is en dat wij dan bij de „uit
gang" het eindprodukt in de vorm van
melk in ontvangst nemen, zonder nu ei
genlijk precies in de gaten te hebben wat
er nu eigenlijk is voorgevallen.
De scheikundige weet daar meer van en
verschillenden hebben al geprobeerd om
het proces na te bootsen. Voor een niet
onbelangrijk deel is dit gelukt. Men is
daarbij uitgegaan van koolbladeren en
erwtepeulen. Vermalen, met water aange
lengd en vervolgens verwarmd. Het
spreekt vanzelf dat dit een zeer nauw
lettend toezicht vereist op het tempera-
tuurverloop, de zuurgraden enz. Vervol
gens worden de nodige vetten en koolhy
draten, alsmede mineralen en vitamines
toegevoegd. Zo ontstaat een romige enigs
zins stroperige stof, die na toevoeging
van het nodige water inderdaad sprekend
op melk lijkt én er ook naar smaakt, be
houdens dan dat men er het typische
groente-aroma niet uit heeft kunnen krij
gen. Zo maakt men uit 1000 kilo groenten
225 liter van deze melk.
Voor de goedkoopte behoeft men het
echter niet te doen. De kostprijs is nog
een gulden per liter. Houdt dus de koeien
voorlopig nog maar aan, aldus „Vee en
Veevoeding".
WINTERTIJD VITAMINENTIJD
In vroeger tijden werd als de R in
de maand kwam de fles met levertraan
tevoorschijn gehaald voor de zo noodzake
lijke vitaminevoorziening. Tegenwoordig
is dit anders geworden. Wij nemen een
pilletje, waar al of niet de belangrijke
elementen ijzer, kalk enz. aan toegevoegd
zijn. In de veestallen is het niet anders.
Ook bij de veevoeding wordt de boer met
veevoeding en mineralenvoorziening ge
confronteerd. Er worden steeds zwaardere
eisen gesteld aan de produktie en groei
van de dieren en wil het vee hieraan
voldoen dan moet extra aandacht aan
vitaminen en mineralenvoorziening wor
den geschonken. Wetenschap en onder
zoek moeten hierbij voorop gaan, want
het is in de loop der jaren wel gebleken,
dat hiermee gemakkelijk brokken kunnen
worden gemaakt.
Wanneer er tekenen zijn die er op wij_
zen dat er tekort aan vitaminen of mi
neralen zijn bij het vee, doet men er daar
om verstandig aan een deskundige te
raadplegen. Zelf experimentei-en is ge
vaarlijk en bovendien duur.
In aansluiting op het bericht over het grote School Kerstvolleybal Toernooi dat op
maandag 28 en dinsdag 29 december in Veenendaal georganiseerd wordt volgen hier
nog enkele mededelingen. In totaal hebben zich 155 teams voor dit grote sportgebeu
ren in laten schrijven. Deze teams bestaan uit leerlingen van scholen (ULO, LTS,
HBS enz.) uit de gehele omgeving.
VEENENDAAL
