Het vergeten
deel van
zuid-oost
utrecht
DE
ACHTERQRORD
VERENIGING VAN
BLOEMENLIEFHEBBERS
K^Dampo
FLORYN
ARAM
A R A M
Bronchïletten
R OUDE GEN
J
n-
TWEEDE BLAD „DE VALLEI"
VRIJDAG 19 FEBRUARI 1965
Nr. 14
Neerlangbroek,
Die schrale hoek,
Daar wonen niets dan edellui
En bedcllui.
Ridders
En broodridders.
Daar zijn niets dan Kastelen en Nesten;
Sterkenburg is het beste.
niet. En toch is dit te betreuren, want juist
dat oude priesterkoor bewaarde zulke be
langwekkende herinneringen. Daar bevond
zich de grafkelder van het adellijke geslacht
Wtenweerde uit Maurik, waarvoor tevens
rouwborden opgehangen waren. Helaas,
want in onze familie zijn nog leden van
dit geslacht aangehuwd
„Deftigheid".
Toen dominee Van Wijngaarden de pas
torie op de Markt te Veenendaal verwissel
de met die van Overlangbroek kreeg hij
buren die een echte ridderhofstad bewoon
den. Al zie je van dat massieve vierkante
gebouw niet de „deftigheid" af. Toen het
te koop was, had een snob in de familie van
mijn vrouw er wel oren naar om zo iets te
kopen. Dan kon hij zijn prozaïsche naam
vermeerderen met de naam Van Zuylen-
burg. Zo'n grapje gaat je al gauw een dui
zend of drie pop kosten. Maar je bent dan
ineens „in". Als u begrijpt wat ik bedoel.
Zo zijn te hooi en te gras „dubbele van
nen" ontstaan. Voor mij is geestesadel altijd
nog meer waard dan gekochte adel.
Een paar zomers geleden trof ik langs de
Bovenstaand volksrijmpje is beslist uit de vorige eeuw. Het drijft een dienst. Aan^de culturele waajde^dacht^men
héél beetje de spot met de machteloosheid van de vele oude ridderhof
steden die de gemeente Langbroek sieren. En inderdaad, weergang en
schietgat hebben geen functie meer zo die er ooit al geweest is
en de meeste grachten zijn dichtgegroeid met riet en ruigt. Wie om
zich heen kijkt als hij door het pastorale kleinood Over-Langbroek
komt, die bedenke wel dat daar eens een geweldige, onbeboste kale
grassteppe lag, met hier en daar een heel oude landweg. Toen zag men
tenminste om de zoveel honderd meter de kastelen liggen. Die kaste
len zijn op een enkele uitzondering na nog wel te vinden. Maar dicht,
vrij jong bos onttrekt een aantal aan het oog. Nét dan die pal aan de
Langbroekerwetering grenzen zie je van de weg af: Sandenburg, de
mooie witgeschilderde residentie van de Commissaris van onze konin
gin in Utrecht; en het ten dele in de oorlog verwoeste Lunen
burg; en het trotse Hinderstein; en dan dat „beste" Sterken
burg. Maar waaróm was dat dan zo best? Wel, het bezat als enige rid
derhofstad een flink bos. En dat was je ware! Nu zijn rond de be
woonde kastelen daar overal bossen aangeplant. Ja, er werden over
het hele gebied hier en daar eiken bosjes aangelegd. Vroeger kende
men alleen maar de grienden waar men tenen voor de mandenmake
rij kapte en te hooi en te gras een wildwal. En hoe nu dit bosrijke'
landschap van Langbroek ontstaan is, dat is dan meteen de geschiede
nis van de metamorfose van de bewoning van Zuidoost Utrecht.
KOSTBAAR KLEILAND.
Vroeger waren die ridders op de kastelen
langs de wetering meer boer dan vechtjas.
Ieder stukje van dit kostbare kleiland werd
benut. Koeien en paarden, daaraan dacht
men het meest. Bouwland en griend lag het
meest op de zavelgronden tussen de heuvel
rug en het echte kleigebied. De klei was
afkomstig van het voormalige verloop van
de Rijn tussen Dorestad en Katwijk. De
Utrechtse heuvelrug moet in de middel
eeuwen van een overweldigende schoonheid
geweest zijn met uitgestrekte heidevelden,
waar de grafheuvels van de Germaanse ne
derzettingen waren, en overal berkenopslag
en jeneverbesstruiken het echte natuurlijke
droge heidelandschap vervolmaakten. De
landjonkers aan de Langbroekse wetering
hadden ook hun bouwhoeven, de bouwingen,
in dit kleigebied liggen. Men dacht er niet
aan te gaan boeren op de dorre zandgrond.
Daar stonden de schaapskooien en woonden
de schaapherders. En die schapen hielden
de heidevelden in stand. Maar in de vorige
eeuw vooral veranderde dat. De deftige
heren lieten in de inmiddels beboste streken
grote landhuizen bouwen en op deze land
goederen prachtige parken aanleggen.
En nu vonden die grote heren van de
zandgrond dat in hun ogen volwaardige
Sterkenburg het beste. Omdat dat omge
ven was door een bos. Die trek naar de
zandgronden begon ziekelijke neigingen
aan te nemen. Dat was dan de tijd waarin
men van de Stichtse lustwarande begon
te spreken. Die komt dan zo'n beetje tot
Doorn.
Niemand beter dan Multatuli heeft op
zijn beurt met die fatserigheid de spot ge
dreven. Dat kunt u lezen in zijn beroemde
boek „Max Havelaar". 't Jonge, jonge, wat
kende die zijn pappenheimers!
Gevolg van deze exodus was dat het al
eeuwenoude voorland leeg liep. De beide
Langbroeken werden vergeten dorpjes. En
toen begon men zo waar overal eikenbosjes
aan te leggen, de wegen met laanbomen te
beplanten en rond de ridderhofsteden par
ken aan te leggen. Ja, op plaatsen waar eens
zulke kastelen stonden, als b.v. op de plaats
van Groenestein, kwamen complete bossen.
En dat is nu die aantrekkelijke erfenis,
waarover wij eens gaan praten.
Schilderachtig.
Dit wondermooie land moet men zien on
der een strakblauwe zomerlucht wanneer
witte wolkenstoeten voorbijdrijven. Telkens
schuift dan een donkere plek over het groe
ne land. Een gezeefd licht ligt dan over de
smaragden landouwen. Dat had onze grote
landschapschilders tot prachtig werk kunnen
inspireren. Maar het Langbroekse land was
zó verlaten en vergeten, dat je nu nooit eens
de klokvormige torenspits van Over-Lang
broek op schilderijen uit de impressionisti
sche tijd tegenkomt. Je verwacht toch op
z'n minst de romantische donjon van Wa
lenburg, het idyllische poortgebouw van
Groenestein over de wetering, de miniatuur
ridderhofstad Zuylenburg en nog véél meer
van dat moois afgebeeld te zien. Iedere
schilder van formaat zou er gewoonweg van
smullen. En nu?
Een paar schilders uit Utrecht
schijnen het ontdekt te hebben. In een
kunsthandel merkte ik zowaar een
knap geschilderd doek met Walenburg
erop, in de etalage op.
Dat afwisselende landschap moest men
wel ontdekken! In de grote tijd van de im
pressionistische schilderkunst was dit land
schap trouwens nog jong. Maar zie dan toch
eens wat Anton Mauve wist te maken in zijn
„Oud paar in een jong park"!
Wel kennen wij een reeks mooie gravures
van H. Spilman in: „Het verheerlijkt Ne
derland, of Kabinet van Hedendaagsche
Gezigten" (Amsterdam, 1773). Dat prach
tige werk heb ik al dikwijls nauwkeurig be-
PtfORT YAN GROENESTEIN a.ir,««n P. „Ie kieuvcr.
POORT VAN
GROENESTEIN
Een bijzonder mooi en
romantisch gevalletje
dat zich verheft op de
oude kasteelbrug over
de Langbroeker wete
ring. In de gevel van
het poortgebouw zit nog
de wapensteen van het
geslacht Morn van
Groenestein. Zo bezit de
gemeente Langbroek
nog tientallen waarde
volle herinneringen aan
een roemrijk verleden.
studeerd. Want die vroegere tekenaars co-
pieerden angstvallig de werkelijkheid. Het
waren gewoonweg levende fototoestellen!
Twee varkens aan de wandel
Overlangbroek bleef de betoverde prinses.
Een kennis, die er geruime tijd schoolhoofd
geweest is, maakte op 'n regenachtige zon
dagmiddag mee, dat zegge en schrijve twee
losgebroken varkens over de weg langs de
wetering tippelden en verder die hele mid
dag geen sterveling. Maar je moet er ook
niet heen gaan op een regenachtige middag.
Dat doe je in het vroege voorjaar, als de
wilgen in de oude, verwaarloosde grienden
bloeien. Dan wordt men met een zoete nec-
targeur omwolkt. Bijzonder mooi zijn dan
'die grote katjes aan gladde warmbruine
takken, die in droge toestand zo mooi blauw-
bedauwd worden.
Wat is het dan goed toeven daar aan de
Wetering. De vroege pruimen staan al in
bloei op de boerenerven. Is er wel mooier
land denkbaar. Het begint bij die wetering
eigenlijk met niets. Gewoon een brede
„sloot", die net begint als iedere andere in
de buurt. Maar pas op! Dat wordt wel an
ders!
Vóór u in Overberg aankomt hebt u
al menige mooie oude hofstede kunnen
bewonderen, allemaal gelegen aan de
overzijde van de glasheldere wetering. De
voorn en bliek zie je van je fiets af tussen
de waterplanten heen flitsen. Niet lang
duurt het of het aardige dorpskerkje
komt in zicht.
De eenvoudige toren heeft een klokvor
mige spits. Een elegante bekroning die af
wijkt van wat wij alzo gewend zijn. Het
gotische kerkschip viel helaas ten offer aan
de pleisterzucht van een vorige generatie,
die alles wat een vervallen aanblik kreeg
wegmoffelde achter grauwe cemcntlagen.
Het koor werd gesloopt. Dat gebruikte men
toch niet meer bij de reformatorische cre-
weg een mijnheer, die ijverig op een nog
maagdelijk doek aan het schilderen was met
kobaltblauw, groen in alle denkbare nuan
ceringen en prachtig rood als van verweer
de stenen. Die man kon er wat van. En wat
doe je dan? Je stapt af, want het werk van
een collega trekt je. Na een paar algemeen
heden te hebben gezegd over elkaar beslo
ten wij samen de fijnste plekjes op te gaan
zoeken. Hij pakte onmiddellijk zijn boeltje
bij elkaar achter op z'n fiets en toen zijn
wij naar een plekje geweest dat niemand
kent.
't Is er even geheimzinnig als met
dat huisje in dat f(jne kinderboekje:
„Het plekje dat niemand wist", door
W. G. van der Hulst, 'k Had mjjn
nieuwe vriend een bos vol orchideeën,
heksenkruid, bosandoorn en wilde
aardbeitjes beloofd. Nou, dat hééft ie
óllemaal gezien
Maar eerst stonden wij nog bij één van
die oude hofsteden aan de Langbroeker we
tering. Hoe mooi weerspiegelde de witte
gevel in het kristalheldere water. Kippen
scharrelden over het erf, een meisje met het
gezichtje van een pop en gekleed in een
rood jurkje met witte nopjes zette haar
prille pogingen om een stepje aan het rijden
te krijgen, gestaag voort en loom, met z'n vier
poten opzij gestrekt, lag bij het stenen
bruggetje een hond en keek ons nieuwsgie
rig na toen wij een weggetje insloegen in de
richting van Wijk. Ja, Wijk bij Duurstede,
dat wij met onderbreking van zo en zo veel
meter stééds weer om het hoekje van een of
ander bosje te voorschijn zagen komen.
Een mysterieus bos.
Mooi was dat landweggetje dat tussen
een laan van torenhoge peppels recht toe -
recht aan op ons doel af gaat. Bij een vrij
jong eikenbos stapten wij af.
Nu gaat het komen, zei ik. Een compleet
oerbos van braamstruiken versperde ons
eerst de weg en toen stonden wij in het
mysterieuze schemer onder het dichte bla
dergewelf boven ons. Een écht spookbos,
waar op zephieren vleugels een bosuil bij
onze komst wegwiekte. Doodstil was het er,
zodat wij een reegeit met een al groot kalfje
bij zich in alle rust konden laten laveien.
En terwijl wij zo onopgemerkt om ons heen
stonden te turen, stonden wij temidden van
honderden wespenorchissen, met dichte tros
sen van de mooist denkbare orchideeën-
bloemen. Met de loep bekeken wij zo'n
apart bloemetje. Onze schilder had dat nog
nooit zo gezien. Verrukt was hij. Dat geel
groen en bruinrood met rose streepjes en
de volmaakt zuivere bloemvorm is vergroot
gezien éven mooi als de fragiele fleur van
de tropische wonderen in uw bloemenwinkel.
Over de wetering liggen tientallen
bruggetjes, maar die éne van Groenestein
spant de kroon. Dat is het nog geheel in
takt gebleven poortgebouw van deze voor
malige ridderhofstad, 't Is wel geen brug
der zuchten meer nu haar gekromde rug
geen geharnaste ridders op briezende paar
den behoeft te torsen.
Het bos en alle overige landerijen van
Groenestein zijn bij de grote buurman San
denburg gevoegd. Daar resideert onze gou
verneur, de commissaris van de koningin zo
u wilt, en er zijn al genoeg bezoekers met
mij geweest die vonden dat het witte slot
Sandenburg véél mooier is dan het paleis te
Soestdijk.
door Adriaan P. de Kleuver
Inderdaad domineert dit kasteel een
héél oud middeleeuws zelfs, al zou je het
door de latere toevoegingen niet direct be
amen in al zijn blankheid prachtig tegen
het fond van loofhout er achter en het
grote, gladgeschoren gazon er voor. Wie
goed toeziet haalt toch wel de oervorm uit
het geheel. En om dan precies te weten hoe
er in de middeleeuwen op een kasteel ge
woond werd, moet men kijken bij. de over
buurman Walenburg. Die majestueuze,
plompe woontoren overleefde de eeuwen on
geschonden bijna. Dat was het nu helemaal.
Een toren met muren van meer dan een
meter.
Om comfort bekommerde men zich niet.
Vier verdiepingen hoog is zo'n geval en de
ridderzaal met gemetseld kruisgewelf is nog
op de tweede verdieping aanwezig. Maar al
eeuwenlang woont daar geen mens. De bo
venste ruimte is geheel in bezit genomen
door de duiven. Er ligt wel een halve meter
duivenmest. Zóveel vergane glorie in één
keer had ik nooit vermoed. Het bezit er
van zou voor mij 'n permanente nachtmer
rie betkenen.
Ook Walenburg met alle grond
bezit is bij Sandenburg gevoegd. Dat mooie
poortje en dat mysterieuze Walenburg staan
alléén nog maar als curiosa de eeuwen te
verduren.
Bij de stenen brug staat een oude, histo
rische herberg. Op het uithangbord leest
men in sierlijke krulletters:
„Ieder die hier komt te gast,
„Vindt, wat voor zijn lichaam past,
,£tal en voeder v wr zijn paard,
„Plaats in 't hoekje van de haard,
„En bediening promt en vlug,
„Alles aan de Stenen Brug".
Een bordje op de deur waarschuwt dat ze
zondags gesloten zijn. Gelukkig maar dat in
dit landelijke Langbroek op de rustdag ten
minste geen juxebox de serene stilte uiteen
staat te rijten.
„Vermijd een onrustige, sto
rende achtergrond, en zorg
ervoor dat het onderwerp los
ervan komt te staan". Deze
en soortgelijke raadgevingen
niet overlopend van dui
delijkheid geven beslist te
weinig informatie over de
toepassing van een uiterst
belangrijke techniek. Helaas,
in maar al te veel fotoboek
jes beperken de schrijvers
zich tot het debiteren van
dergelijke vaagheden. Ook
wij hebben vaak met romme
lige, aandacht-afleidende
achtergrond-situaties gewor
steld. Deels omdat wij er niet
genoeg aandacht aanbesteed
den de eerlijkheid gebied
het ons, dit te vermelden
en dan merkten wij. het
pas achteraf. Voor een niet
gering deel echter was ons
feilen te wijten aan het on
voldoende aandacht besteden
aan dit onderwerp door de
fotografen-schrijvers wiens
boekjes wij hadden gelezen,
er op vertrouwend dat zij
volledig zouden zijn.
Maar al te veel wordt
scherptediepte aangemerkt
als een goede eigenschap van
een objectief. Wij hebben
echter in de praktijk leren
ervaren dat die zo hoog-ge-
prezen scherptediepte soms
een sta-in-de-weg kan zijn.
Bijvoorbeeld voor het krij
gen van een goede achter
grond. De vraag, die hier on
middellijk rijst, is: wanneer
kunnen wij dan spreken van
een goede achtergrond?
Rustig, niet-storend accoord,
maar hoe krijgen we die?
Onder andere door het doel
bewust verminderen van de
scherptediepte. Die kan op
twee manieren. Ten eerste
door verlenging van de
brandpuntsafstand van het
objectief. Hetzij door het ge
bruiken van een voorzetlens,
het verwisselen van het ob
jectief of door toepassing van
vermeerderde balguittrek,
een en ander afhankelijk van
het type camera dat wij. be
zitten. Hoe langer de brand
puntsafstand waar we mee
werken, hoe minder de
scherptediepte! De tweede
manier is: het diafragma zo
wijd mogelijk te openen. Dit
laatste brengt echter conse
quenties met zich.
Grote diafragma-openingen
zijn nu eenmaal onverbreke
lijk verbonden met snelle
sluitersnelheden, willen wij
tenminste geen zwaar-over-
belichte negatieven krijgen.
Dat kunnen wij overigens
voorkomen door altijd de
langzaamste film te gebrui
ken, die de lichtomstandig
heden ter plaatse van de op
name ons toestaan. Er is
trouwens nóg iets wat daar
voor pleit, en wel de fijnkor
religheid van de „langzame"
films! Een der meest-aanbe-
volen films is de Panatomic-
X.
Een andere manier om tot
een rustige achtergrond te
komen is het innemen van
een ander standpunt. Een
weinig gebruikte en toch
vaak zéér geschikte achter
grond is bijvoorbeeld de he
mel. Lóóg standpunt dus,
waardoor storende niet al
tijd even gemakkelijk te ver
mijden partijen wegvallen
uit ons beeld.
Wij geven toe, dat het in
sommige gevallen een hele
toer zal blijken om de ideaal-
achtergrond te vinden en
soms zullen wij zelfs moeten
besluiten, de opname dan
maar niet te maken. Maar
eer het zóver is
De in dit artikel genoemde
technische kneepjes kunnen
ons in de meeste gevallen
wel uit de narigheid helpen.
In de weinige gevallen dat
het werkelijk onmogelijk
blijkt om een redelijk goede
achtergrond te krijgen, moe
ten wij-hoezeer ons dat ook
spijt de werkelijkheid ge
weld aandoen. Wij gaan dan
iets aan die achtergrond
doen. Veranderen lukt vaak
niet. Tenminste niet zonder
meer. Dan staat misschien
nog de mogelijkheid open,
het onderwerp te verplaatsen
(wij kennen fotografen die
hele verhuizingen op touw
zetten voor één foto) of: wij
gebruiken een scherm. Daar
mee onttrekken wij al dat
storends eenvoudigweg aan
het gezicht van onze lens.
Dit lukt natuurlijk alléén
maar met kleine onderwer
pen.
Tot besluit nog even het vol
gende. Voor de wat meer ge
vorderden in de fotografie
ligt in het vinden van de
juiste achtergrond een uitge
breid terrein braak, waarin
heerlijk vrij ge-experimen-
teerd kan worden. Een paar
voorbeelden: met het pro
jecteren van een bepaalde
achtergrond op een scherm
dat achter het onderwerp
staat opgesteld, of een gril-
lig-abstract beschilderd stuk
hard-board zijn heerlijke ex
perimenten uit te halen.
Trouwens, met zoveel attri
buten die wij voor weinig
geld op de kop kunnen tik
ken,, is dat het geval. Wij za
gen voor U: oude visnetten,
affiches, ja zelfs een oude
rieten mat. Wij kunnen hier
onze fantasie de vrije loop
laten. En is dat niet één der
prettigste kanten aan onze
hobby?
Oprichting van de afdeling Veenendaal en Omstreken op
donderdag 25 februari a.s.
Er bestaat in ons land een vereniging van bloemenliefhebbers, de Koninklijke Neder
landse Maatschappij voor Tuinbouw en Plantkunde geheten. Deze vereniging houdt
zich bezig met het geven van voorlichting aan de bloemenliefhebbers en liefheb
sters inzake de verzorging van bloemen en planten in huis en tuin, het eenvoudig
bloemschikken e.d. Voorlichting dus aan de huisvrouw die graag mooie planten in
haar vensterbank ziet, maar ook aan de bewoners van huizen die prijs stellen op een
mooie tuin rond hun woning.
Deze voorlichting geschiedt tijdens de
vergaderingen die de plaatselijke afdelin-
WALENBURG
P. «1c Klfnvgr.
KASTEEL
WALENBURG
Het oertype van ieder
kasteel behoort de don
jon of woontoren te zijn.
Walenburg is daarvan
het meest spectaculaire
voorbeeld. Het later
aangebouwde boerenhuis
is thans eveneens ver
laten. Maar de zeven
eeuwen oude toren is
nog hecht en sterk.
gen regelmatig houden. Bovendien ontvan
gen de leden gratis het rijk geïllustreerde
liefhebbersblad „Groei en Bloei" (24-36
pag.), waarin artikelen staan die in de
meest ruime zin met bloemen en planten
verband houden.
De landelijke vereniging telt momenteel
101 afdelingen met in totaal circa 19.500
leden.
Van verschillende kanten zün er nu
stemmen opgegaan om ook voor Vee
nendaal en Omstreken waarby we
o.a. denken aan Overberg, Achterberg,
Ederveen een afdeling op te rich
ten. Een Actie-Comité heeft daarom
een bUeenkomst belegd om tot oprich
ting van deze afdeling te komen. De
ze bUeenkomst zal worden gehouden
op donderdagavond 25 februari a.s. in
de zaal van hotel Vonk, Kerkewyk te
Veenendaal.
De heer H. Stein uit Apeldoorn, hoofd
assistent le klase A bij de Rijkstuinbouw-
voorlichtingsdienst, zal een lezing met
kleurendia's geven over het onderwerp
„Bloemenvreugd in huis en tuin". Daarna
zal de heer W. R. Koppe uit Ermelo, lid
van de Propaganda Commissie uit het
Hoofdbestuur, iets vertellen over doel en
werkwijze van deze vereniging.
Het liefhebbersblad „Groei en Bloei" zal
hier ter inzage liggen.
De toegang tot deze bijeenkomst is vrij.
Belangstellende dames en heren zijn har
telijk welkom. Er zal veel interessants te
zien en te horen zijn..
Een gratis verloting van bloemen en
planten e.d. is het sluitstuk van deze
avond.
Het Actie-Comité tot oprichting van de
afdeling Veenendaal en Omstreken is als
volgt samengesteld:
Mevr. M. J. Buys-Wijnands, Acacialaan 23
te Veenendaal; Mevr. D. van Hardeveld-
van den Bosch; Bergweg 51 te Veenen
daal; Mevr. G. van Wagensveld-van Ba
ren, Buurtlaan-West 113 te Veenendaal;
Mevr. A. C. van Wagensveld-Goudberg,
Kerkewijk 73 te Veenendaal; D. J. van
Dijk, J. van Nassaulaan 4 te Veenendaal;
E. W. van Ginkel, Kerkewijk 174 te Vee
nendaal; A. van Hees, Kastanjelaan 11 te
Veenendaal; G. H. van Leeuwen, Wester
singel 167 te Veenendaal; A. G. Pomp, Da-
vidstraat 19 te Veenendal; E. Spoon, Cu-
neraweg 262 te Rhenen.
50 Een ogenblik staat Aram verlamd van afgrij
zen. Maar reeds heeft het tweetal bij de rotswand
de beide vluchtelingen bemerkt en juist als ze
schreeuwend de helling afstormen, verschijnt hun
hoofdman, nog zwaaiend op zijn benen van de
kaakslag, die Aram hem toediende, in de deur van
de berghut. „Loop, zoals je nog nooit gelopen hebt!"
bijt Aram zijn schildknaap toe en, de jongen bij
de pols grijpend, snelt hij de berghelling af. Met
geweldige sprongen stuiven ze omlaag, de bescher
mende bossen in. Onbarmhartig zwiepen takken
van bomen en struiken de vluchtelingen in het ge
zicht, maar zonder hier acht op te slaan, snellen
ze verder totdat Aram Presto achter een dicht
kreupelbos tegen de grond sleurt. Doodstil, met
hijgende ademhaling, ligt het tweetal tussen de
struiken. Op korte afstand klinkt het ritselen van
bladeren en de haastige voetstap van een van hun
achtervolgers. „Hierheen!! Ik zag ze deze kant uit
vluchten," roept dan in de, verte een stem en als
Aram voorzichtig door de bladeren gluurt, ziet hij
een der rovers tussen de bladeren verdwijnen
de vlucht is gelukt
(Wordt vervolgd)
VOLLEYBAL
PANTERS heren morgen
voor hete vuren
PANTERS-2 PHYLOS-1
PANTERS-1 SHOT-1
Morgenmiddag om drie uur klinkt het
beginsignaal van de wedstryd PANTERS-2
tegen het de laatste tyd zeer teleurstel
lende Phylos-1. De laatste ploeg staat
thans op een zeer gevaarlyke plaats van
de ranglyst en zal thans alle krachten ver
zamelen om te trachten tegen PANTERS-2
kostbare punten te veroveren.
We betwijfelen het echter of hen dit
zal lukken, want de Veenendalers zullen
zich in eigen huis niet door Phylos laten
verrassen. Toch is het flink uitkijken ge
blazen, want een Phylos nederlaag speelt
in de kaart van de PANTERS-1 formatie.
Deze laatste ploeg komt om vier uur in
het veld tegen het onverzettelijke Shot-1
uit Culemborg. De Culemborgers hebben
altijd nog een reeële kans op het kam
pioenschap en zullen er hard tegenaan
gaan om de volle buit te veroveren.
PANTERS-1 dat het de laatste tijd zo
goed doet, zal het bijzonder moeilijk krij
gen. Alleen door sterk geconcentreerd
spel met 't accent op de aanval kan men
mogelijk een punt in Veenendaal houden.
Maar dan is het doorzetten geblazen van
begin tot het einde. Dezelfde tactiek dus
als van Shot.
Hoestdrank in tabl«+vorm.95cr
RESERVES
De herenjeugdploeg, PANTERS-4 zal het
in Woerden bijzonder moeilijk krijgen te
gen Valbovol-6. Alle ploegen van Valbo-
vol zijn bijzonder vaardig en vooral in
eigen huis moeilijk te kloppen.
De damesjeugdploeg, PANTERS-3, reist
naar Utrecht om het op te nemen tegen
UVV/SU-3. Eveneens een moeilijke taak,
doch de verwachtingen blijven een over
winning voor de jonge Veenendaalsen.
Duitsers gokten voor DM 13.6
miljard
De West-Duitsers hebben in diverse To
to- en Lotto-ondernemingen in de periode
van 1949 tot en met 1962 in totaal 13.6 mil
jard mark gespendeerd. Het gokje heeft
bij onze buren zijn aantrekkelijkheid blijk
baar nog niet verloren. Ook niet bij. ons
overigens.
Duitse verkeersongelukken door
bestuurdersfouten
In West-Duitsland is, volgens de offi
ciële statistiek, niet minder dan 75.5*1» van
alle verkeersongevallen in de eerste plaats
te wijten aan bestuurdersfouten, en
slechts 2.8'/t aan tekortkomingen van het
voertuig zelf. Overigens bliezen ook de
voetgangers hun partijtje mee in deze
schrille muziek; zij zijn aansprakelijk
voor 12.48/» der verkeersongevallen. In
6.2°/i van de ongelukken leidde de toe
stand van het wegdek tot een gevaarlijke
situatie. Het weer mist, ijzel levert
niet meer dan 1.6°/» van de kwade kansen
op.
Rest nog een percentage van 1.5Vi voor
„overige oorzaken", welke die dan ook
mogen zijn.