Het vergeten deel van zuid-oost utrecht DE ACHTERQRORD VERENIGING VAN BLOEMENLIEFHEBBERS K^Dampo FLORYN ARAM A R A M Bronchïletten R OUDE GEN J n- TWEEDE BLAD „DE VALLEI" VRIJDAG 19 FEBRUARI 1965 Nr. 14 Neerlangbroek, Die schrale hoek, Daar wonen niets dan edellui En bedcllui. Ridders En broodridders. Daar zijn niets dan Kastelen en Nesten; Sterkenburg is het beste. niet. En toch is dit te betreuren, want juist dat oude priesterkoor bewaarde zulke be langwekkende herinneringen. Daar bevond zich de grafkelder van het adellijke geslacht Wtenweerde uit Maurik, waarvoor tevens rouwborden opgehangen waren. Helaas, want in onze familie zijn nog leden van dit geslacht aangehuwd „Deftigheid". Toen dominee Van Wijngaarden de pas torie op de Markt te Veenendaal verwissel de met die van Overlangbroek kreeg hij buren die een echte ridderhofstad bewoon den. Al zie je van dat massieve vierkante gebouw niet de „deftigheid" af. Toen het te koop was, had een snob in de familie van mijn vrouw er wel oren naar om zo iets te kopen. Dan kon hij zijn prozaïsche naam vermeerderen met de naam Van Zuylen- burg. Zo'n grapje gaat je al gauw een dui zend of drie pop kosten. Maar je bent dan ineens „in". Als u begrijpt wat ik bedoel. Zo zijn te hooi en te gras „dubbele van nen" ontstaan. Voor mij is geestesadel altijd nog meer waard dan gekochte adel. Een paar zomers geleden trof ik langs de Bovenstaand volksrijmpje is beslist uit de vorige eeuw. Het drijft een dienst. Aan^de culturele waajde^dacht^men héél beetje de spot met de machteloosheid van de vele oude ridderhof steden die de gemeente Langbroek sieren. En inderdaad, weergang en schietgat hebben geen functie meer zo die er ooit al geweest is en de meeste grachten zijn dichtgegroeid met riet en ruigt. Wie om zich heen kijkt als hij door het pastorale kleinood Over-Langbroek komt, die bedenke wel dat daar eens een geweldige, onbeboste kale grassteppe lag, met hier en daar een heel oude landweg. Toen zag men tenminste om de zoveel honderd meter de kastelen liggen. Die kaste len zijn op een enkele uitzondering na nog wel te vinden. Maar dicht, vrij jong bos onttrekt een aantal aan het oog. Nét dan die pal aan de Langbroekerwetering grenzen zie je van de weg af: Sandenburg, de mooie witgeschilderde residentie van de Commissaris van onze konin gin in Utrecht; en het ten dele in de oorlog verwoeste Lunen burg; en het trotse Hinderstein; en dan dat „beste" Sterken burg. Maar waaróm was dat dan zo best? Wel, het bezat als enige rid derhofstad een flink bos. En dat was je ware! Nu zijn rond de be woonde kastelen daar overal bossen aangeplant. Ja, er werden over het hele gebied hier en daar eiken bosjes aangelegd. Vroeger kende men alleen maar de grienden waar men tenen voor de mandenmake rij kapte en te hooi en te gras een wildwal. En hoe nu dit bosrijke' landschap van Langbroek ontstaan is, dat is dan meteen de geschiede nis van de metamorfose van de bewoning van Zuidoost Utrecht. KOSTBAAR KLEILAND. Vroeger waren die ridders op de kastelen langs de wetering meer boer dan vechtjas. Ieder stukje van dit kostbare kleiland werd benut. Koeien en paarden, daaraan dacht men het meest. Bouwland en griend lag het meest op de zavelgronden tussen de heuvel rug en het echte kleigebied. De klei was afkomstig van het voormalige verloop van de Rijn tussen Dorestad en Katwijk. De Utrechtse heuvelrug moet in de middel eeuwen van een overweldigende schoonheid geweest zijn met uitgestrekte heidevelden, waar de grafheuvels van de Germaanse ne derzettingen waren, en overal berkenopslag en jeneverbesstruiken het echte natuurlijke droge heidelandschap vervolmaakten. De landjonkers aan de Langbroekse wetering hadden ook hun bouwhoeven, de bouwingen, in dit kleigebied liggen. Men dacht er niet aan te gaan boeren op de dorre zandgrond. Daar stonden de schaapskooien en woonden de schaapherders. En die schapen hielden de heidevelden in stand. Maar in de vorige eeuw vooral veranderde dat. De deftige heren lieten in de inmiddels beboste streken grote landhuizen bouwen en op deze land goederen prachtige parken aanleggen. En nu vonden die grote heren van de zandgrond dat in hun ogen volwaardige Sterkenburg het beste. Omdat dat omge ven was door een bos. Die trek naar de zandgronden begon ziekelijke neigingen aan te nemen. Dat was dan de tijd waarin men van de Stichtse lustwarande begon te spreken. Die komt dan zo'n beetje tot Doorn. Niemand beter dan Multatuli heeft op zijn beurt met die fatserigheid de spot ge dreven. Dat kunt u lezen in zijn beroemde boek „Max Havelaar". 't Jonge, jonge, wat kende die zijn pappenheimers! Gevolg van deze exodus was dat het al eeuwenoude voorland leeg liep. De beide Langbroeken werden vergeten dorpjes. En toen begon men zo waar overal eikenbosjes aan te leggen, de wegen met laanbomen te beplanten en rond de ridderhofsteden par ken aan te leggen. Ja, op plaatsen waar eens zulke kastelen stonden, als b.v. op de plaats van Groenestein, kwamen complete bossen. En dat is nu die aantrekkelijke erfenis, waarover wij eens gaan praten. Schilderachtig. Dit wondermooie land moet men zien on der een strakblauwe zomerlucht wanneer witte wolkenstoeten voorbijdrijven. Telkens schuift dan een donkere plek over het groe ne land. Een gezeefd licht ligt dan over de smaragden landouwen. Dat had onze grote landschapschilders tot prachtig werk kunnen inspireren. Maar het Langbroekse land was zó verlaten en vergeten, dat je nu nooit eens de klokvormige torenspits van Over-Lang broek op schilderijen uit de impressionisti sche tijd tegenkomt. Je verwacht toch op z'n minst de romantische donjon van Wa lenburg, het idyllische poortgebouw van Groenestein over de wetering, de miniatuur ridderhofstad Zuylenburg en nog véél meer van dat moois afgebeeld te zien. Iedere schilder van formaat zou er gewoonweg van smullen. En nu? Een paar schilders uit Utrecht schijnen het ontdekt te hebben. In een kunsthandel merkte ik zowaar een knap geschilderd doek met Walenburg erop, in de etalage op. Dat afwisselende landschap moest men wel ontdekken! In de grote tijd van de im pressionistische schilderkunst was dit land schap trouwens nog jong. Maar zie dan toch eens wat Anton Mauve wist te maken in zijn „Oud paar in een jong park"! Wel kennen wij een reeks mooie gravures van H. Spilman in: „Het verheerlijkt Ne derland, of Kabinet van Hedendaagsche Gezigten" (Amsterdam, 1773). Dat prach tige werk heb ik al dikwijls nauwkeurig be- PtfORT YAN GROENESTEIN a.ir,««n P. „Ie kieuvcr. POORT VAN GROENESTEIN Een bijzonder mooi en romantisch gevalletje dat zich verheft op de oude kasteelbrug over de Langbroeker wete ring. In de gevel van het poortgebouw zit nog de wapensteen van het geslacht Morn van Groenestein. Zo bezit de gemeente Langbroek nog tientallen waarde volle herinneringen aan een roemrijk verleden. studeerd. Want die vroegere tekenaars co- pieerden angstvallig de werkelijkheid. Het waren gewoonweg levende fototoestellen! Twee varkens aan de wandel Overlangbroek bleef de betoverde prinses. Een kennis, die er geruime tijd schoolhoofd geweest is, maakte op 'n regenachtige zon dagmiddag mee, dat zegge en schrijve twee losgebroken varkens over de weg langs de wetering tippelden en verder die hele mid dag geen sterveling. Maar je moet er ook niet heen gaan op een regenachtige middag. Dat doe je in het vroege voorjaar, als de wilgen in de oude, verwaarloosde grienden bloeien. Dan wordt men met een zoete nec- targeur omwolkt. Bijzonder mooi zijn dan 'die grote katjes aan gladde warmbruine takken, die in droge toestand zo mooi blauw- bedauwd worden. Wat is het dan goed toeven daar aan de Wetering. De vroege pruimen staan al in bloei op de boerenerven. Is er wel mooier land denkbaar. Het begint bij die wetering eigenlijk met niets. Gewoon een brede „sloot", die net begint als iedere andere in de buurt. Maar pas op! Dat wordt wel an ders! Vóór u in Overberg aankomt hebt u al menige mooie oude hofstede kunnen bewonderen, allemaal gelegen aan de overzijde van de glasheldere wetering. De voorn en bliek zie je van je fiets af tussen de waterplanten heen flitsen. Niet lang duurt het of het aardige dorpskerkje komt in zicht. De eenvoudige toren heeft een klokvor mige spits. Een elegante bekroning die af wijkt van wat wij alzo gewend zijn. Het gotische kerkschip viel helaas ten offer aan de pleisterzucht van een vorige generatie, die alles wat een vervallen aanblik kreeg wegmoffelde achter grauwe cemcntlagen. Het koor werd gesloopt. Dat gebruikte men toch niet meer bij de reformatorische cre- weg een mijnheer, die ijverig op een nog maagdelijk doek aan het schilderen was met kobaltblauw, groen in alle denkbare nuan ceringen en prachtig rood als van verweer de stenen. Die man kon er wat van. En wat doe je dan? Je stapt af, want het werk van een collega trekt je. Na een paar algemeen heden te hebben gezegd over elkaar beslo ten wij samen de fijnste plekjes op te gaan zoeken. Hij pakte onmiddellijk zijn boeltje bij elkaar achter op z'n fiets en toen zijn wij naar een plekje geweest dat niemand kent. 't Is er even geheimzinnig als met dat huisje in dat f(jne kinderboekje: „Het plekje dat niemand wist", door W. G. van der Hulst, 'k Had mjjn nieuwe vriend een bos vol orchideeën, heksenkruid, bosandoorn en wilde aardbeitjes beloofd. Nou, dat hééft ie óllemaal gezien Maar eerst stonden wij nog bij één van die oude hofsteden aan de Langbroeker we tering. Hoe mooi weerspiegelde de witte gevel in het kristalheldere water. Kippen scharrelden over het erf, een meisje met het gezichtje van een pop en gekleed in een rood jurkje met witte nopjes zette haar prille pogingen om een stepje aan het rijden te krijgen, gestaag voort en loom, met z'n vier poten opzij gestrekt, lag bij het stenen bruggetje een hond en keek ons nieuwsgie rig na toen wij een weggetje insloegen in de richting van Wijk. Ja, Wijk bij Duurstede, dat wij met onderbreking van zo en zo veel meter stééds weer om het hoekje van een of ander bosje te voorschijn zagen komen. Een mysterieus bos. Mooi was dat landweggetje dat tussen een laan van torenhoge peppels recht toe - recht aan op ons doel af gaat. Bij een vrij jong eikenbos stapten wij af. Nu gaat het komen, zei ik. Een compleet oerbos van braamstruiken versperde ons eerst de weg en toen stonden wij in het mysterieuze schemer onder het dichte bla dergewelf boven ons. Een écht spookbos, waar op zephieren vleugels een bosuil bij onze komst wegwiekte. Doodstil was het er, zodat wij een reegeit met een al groot kalfje bij zich in alle rust konden laten laveien. En terwijl wij zo onopgemerkt om ons heen stonden te turen, stonden wij temidden van honderden wespenorchissen, met dichte tros sen van de mooist denkbare orchideeën- bloemen. Met de loep bekeken wij zo'n apart bloemetje. Onze schilder had dat nog nooit zo gezien. Verrukt was hij. Dat geel groen en bruinrood met rose streepjes en de volmaakt zuivere bloemvorm is vergroot gezien éven mooi als de fragiele fleur van de tropische wonderen in uw bloemenwinkel. Over de wetering liggen tientallen bruggetjes, maar die éne van Groenestein spant de kroon. Dat is het nog geheel in takt gebleven poortgebouw van deze voor malige ridderhofstad, 't Is wel geen brug der zuchten meer nu haar gekromde rug geen geharnaste ridders op briezende paar den behoeft te torsen. Het bos en alle overige landerijen van Groenestein zijn bij de grote buurman San denburg gevoegd. Daar resideert onze gou verneur, de commissaris van de koningin zo u wilt, en er zijn al genoeg bezoekers met mij geweest die vonden dat het witte slot Sandenburg véél mooier is dan het paleis te Soestdijk. door Adriaan P. de Kleuver Inderdaad domineert dit kasteel een héél oud middeleeuws zelfs, al zou je het door de latere toevoegingen niet direct be amen in al zijn blankheid prachtig tegen het fond van loofhout er achter en het grote, gladgeschoren gazon er voor. Wie goed toeziet haalt toch wel de oervorm uit het geheel. En om dan precies te weten hoe er in de middeleeuwen op een kasteel ge woond werd, moet men kijken bij. de over buurman Walenburg. Die majestueuze, plompe woontoren overleefde de eeuwen on geschonden bijna. Dat was het nu helemaal. Een toren met muren van meer dan een meter. Om comfort bekommerde men zich niet. Vier verdiepingen hoog is zo'n geval en de ridderzaal met gemetseld kruisgewelf is nog op de tweede verdieping aanwezig. Maar al eeuwenlang woont daar geen mens. De bo venste ruimte is geheel in bezit genomen door de duiven. Er ligt wel een halve meter duivenmest. Zóveel vergane glorie in één keer had ik nooit vermoed. Het bezit er van zou voor mij 'n permanente nachtmer rie betkenen. Ook Walenburg met alle grond bezit is bij Sandenburg gevoegd. Dat mooie poortje en dat mysterieuze Walenburg staan alléén nog maar als curiosa de eeuwen te verduren. Bij de stenen brug staat een oude, histo rische herberg. Op het uithangbord leest men in sierlijke krulletters: „Ieder die hier komt te gast, „Vindt, wat voor zijn lichaam past, ,£tal en voeder v wr zijn paard, „Plaats in 't hoekje van de haard, „En bediening promt en vlug, „Alles aan de Stenen Brug". Een bordje op de deur waarschuwt dat ze zondags gesloten zijn. Gelukkig maar dat in dit landelijke Langbroek op de rustdag ten minste geen juxebox de serene stilte uiteen staat te rijten. „Vermijd een onrustige, sto rende achtergrond, en zorg ervoor dat het onderwerp los ervan komt te staan". Deze en soortgelijke raadgevingen niet overlopend van dui delijkheid geven beslist te weinig informatie over de toepassing van een uiterst belangrijke techniek. Helaas, in maar al te veel fotoboek jes beperken de schrijvers zich tot het debiteren van dergelijke vaagheden. Ook wij hebben vaak met romme lige, aandacht-afleidende achtergrond-situaties gewor steld. Deels omdat wij er niet genoeg aandacht aanbesteed den de eerlijkheid gebied het ons, dit te vermelden en dan merkten wij. het pas achteraf. Voor een niet gering deel echter was ons feilen te wijten aan het on voldoende aandacht besteden aan dit onderwerp door de fotografen-schrijvers wiens boekjes wij hadden gelezen, er op vertrouwend dat zij volledig zouden zijn. Maar al te veel wordt scherptediepte aangemerkt als een goede eigenschap van een objectief. Wij hebben echter in de praktijk leren ervaren dat die zo hoog-ge- prezen scherptediepte soms een sta-in-de-weg kan zijn. Bijvoorbeeld voor het krij gen van een goede achter grond. De vraag, die hier on middellijk rijst, is: wanneer kunnen wij dan spreken van een goede achtergrond? Rustig, niet-storend accoord, maar hoe krijgen we die? Onder andere door het doel bewust verminderen van de scherptediepte. Die kan op twee manieren. Ten eerste door verlenging van de brandpuntsafstand van het objectief. Hetzij door het ge bruiken van een voorzetlens, het verwisselen van het ob jectief of door toepassing van vermeerderde balguittrek, een en ander afhankelijk van het type camera dat wij. be zitten. Hoe langer de brand puntsafstand waar we mee werken, hoe minder de scherptediepte! De tweede manier is: het diafragma zo wijd mogelijk te openen. Dit laatste brengt echter conse quenties met zich. Grote diafragma-openingen zijn nu eenmaal onverbreke lijk verbonden met snelle sluitersnelheden, willen wij tenminste geen zwaar-over- belichte negatieven krijgen. Dat kunnen wij overigens voorkomen door altijd de langzaamste film te gebrui ken, die de lichtomstandig heden ter plaatse van de op name ons toestaan. Er is trouwens nóg iets wat daar voor pleit, en wel de fijnkor religheid van de „langzame" films! Een der meest-aanbe- volen films is de Panatomic- X. Een andere manier om tot een rustige achtergrond te komen is het innemen van een ander standpunt. Een weinig gebruikte en toch vaak zéér geschikte achter grond is bijvoorbeeld de he mel. Lóóg standpunt dus, waardoor storende niet al tijd even gemakkelijk te ver mijden partijen wegvallen uit ons beeld. Wij geven toe, dat het in sommige gevallen een hele toer zal blijken om de ideaal- achtergrond te vinden en soms zullen wij zelfs moeten besluiten, de opname dan maar niet te maken. Maar eer het zóver is De in dit artikel genoemde technische kneepjes kunnen ons in de meeste gevallen wel uit de narigheid helpen. In de weinige gevallen dat het werkelijk onmogelijk blijkt om een redelijk goede achtergrond te krijgen, moe ten wij-hoezeer ons dat ook spijt de werkelijkheid ge weld aandoen. Wij gaan dan iets aan die achtergrond doen. Veranderen lukt vaak niet. Tenminste niet zonder meer. Dan staat misschien nog de mogelijkheid open, het onderwerp te verplaatsen (wij kennen fotografen die hele verhuizingen op touw zetten voor één foto) of: wij gebruiken een scherm. Daar mee onttrekken wij al dat storends eenvoudigweg aan het gezicht van onze lens. Dit lukt natuurlijk alléén maar met kleine onderwer pen. Tot besluit nog even het vol gende. Voor de wat meer ge vorderden in de fotografie ligt in het vinden van de juiste achtergrond een uitge breid terrein braak, waarin heerlijk vrij ge-experimen- teerd kan worden. Een paar voorbeelden: met het pro jecteren van een bepaalde achtergrond op een scherm dat achter het onderwerp staat opgesteld, of een gril- lig-abstract beschilderd stuk hard-board zijn heerlijke ex perimenten uit te halen. Trouwens, met zoveel attri buten die wij voor weinig geld op de kop kunnen tik ken,, is dat het geval. Wij za gen voor U: oude visnetten, affiches, ja zelfs een oude rieten mat. Wij kunnen hier onze fantasie de vrije loop laten. En is dat niet één der prettigste kanten aan onze hobby? Oprichting van de afdeling Veenendaal en Omstreken op donderdag 25 februari a.s. Er bestaat in ons land een vereniging van bloemenliefhebbers, de Koninklijke Neder landse Maatschappij voor Tuinbouw en Plantkunde geheten. Deze vereniging houdt zich bezig met het geven van voorlichting aan de bloemenliefhebbers en liefheb sters inzake de verzorging van bloemen en planten in huis en tuin, het eenvoudig bloemschikken e.d. Voorlichting dus aan de huisvrouw die graag mooie planten in haar vensterbank ziet, maar ook aan de bewoners van huizen die prijs stellen op een mooie tuin rond hun woning. Deze voorlichting geschiedt tijdens de vergaderingen die de plaatselijke afdelin- WALENBURG P. «1c Klfnvgr. KASTEEL WALENBURG Het oertype van ieder kasteel behoort de don jon of woontoren te zijn. Walenburg is daarvan het meest spectaculaire voorbeeld. Het later aangebouwde boerenhuis is thans eveneens ver laten. Maar de zeven eeuwen oude toren is nog hecht en sterk. gen regelmatig houden. Bovendien ontvan gen de leden gratis het rijk geïllustreerde liefhebbersblad „Groei en Bloei" (24-36 pag.), waarin artikelen staan die in de meest ruime zin met bloemen en planten verband houden. De landelijke vereniging telt momenteel 101 afdelingen met in totaal circa 19.500 leden. Van verschillende kanten zün er nu stemmen opgegaan om ook voor Vee nendaal en Omstreken waarby we o.a. denken aan Overberg, Achterberg, Ederveen een afdeling op te rich ten. Een Actie-Comité heeft daarom een bUeenkomst belegd om tot oprich ting van deze afdeling te komen. De ze bUeenkomst zal worden gehouden op donderdagavond 25 februari a.s. in de zaal van hotel Vonk, Kerkewyk te Veenendaal. De heer H. Stein uit Apeldoorn, hoofd assistent le klase A bij de Rijkstuinbouw- voorlichtingsdienst, zal een lezing met kleurendia's geven over het onderwerp „Bloemenvreugd in huis en tuin". Daarna zal de heer W. R. Koppe uit Ermelo, lid van de Propaganda Commissie uit het Hoofdbestuur, iets vertellen over doel en werkwijze van deze vereniging. Het liefhebbersblad „Groei en Bloei" zal hier ter inzage liggen. De toegang tot deze bijeenkomst is vrij. Belangstellende dames en heren zijn har telijk welkom. Er zal veel interessants te zien en te horen zijn.. Een gratis verloting van bloemen en planten e.d. is het sluitstuk van deze avond. Het Actie-Comité tot oprichting van de afdeling Veenendaal en Omstreken is als volgt samengesteld: Mevr. M. J. Buys-Wijnands, Acacialaan 23 te Veenendaal; Mevr. D. van Hardeveld- van den Bosch; Bergweg 51 te Veenen daal; Mevr. G. van Wagensveld-van Ba ren, Buurtlaan-West 113 te Veenendaal; Mevr. A. C. van Wagensveld-Goudberg, Kerkewijk 73 te Veenendaal; D. J. van Dijk, J. van Nassaulaan 4 te Veenendaal; E. W. van Ginkel, Kerkewijk 174 te Vee nendaal; A. van Hees, Kastanjelaan 11 te Veenendaal; G. H. van Leeuwen, Wester singel 167 te Veenendaal; A. G. Pomp, Da- vidstraat 19 te Veenendal; E. Spoon, Cu- neraweg 262 te Rhenen. 50 Een ogenblik staat Aram verlamd van afgrij zen. Maar reeds heeft het tweetal bij de rotswand de beide vluchtelingen bemerkt en juist als ze schreeuwend de helling afstormen, verschijnt hun hoofdman, nog zwaaiend op zijn benen van de kaakslag, die Aram hem toediende, in de deur van de berghut. „Loop, zoals je nog nooit gelopen hebt!" bijt Aram zijn schildknaap toe en, de jongen bij de pols grijpend, snelt hij de berghelling af. Met geweldige sprongen stuiven ze omlaag, de bescher mende bossen in. Onbarmhartig zwiepen takken van bomen en struiken de vluchtelingen in het ge zicht, maar zonder hier acht op te slaan, snellen ze verder totdat Aram Presto achter een dicht kreupelbos tegen de grond sleurt. Doodstil, met hijgende ademhaling, ligt het tweetal tussen de struiken. Op korte afstand klinkt het ritselen van bladeren en de haastige voetstap van een van hun achtervolgers. „Hierheen!! Ik zag ze deze kant uit vluchten," roept dan in de, verte een stem en als Aram voorzichtig door de bladeren gluurt, ziet hij een der rovers tussen de bladeren verdwijnen de vlucht is gelukt (Wordt vervolgd) VOLLEYBAL PANTERS heren morgen voor hete vuren PANTERS-2 PHYLOS-1 PANTERS-1 SHOT-1 Morgenmiddag om drie uur klinkt het beginsignaal van de wedstryd PANTERS-2 tegen het de laatste tyd zeer teleurstel lende Phylos-1. De laatste ploeg staat thans op een zeer gevaarlyke plaats van de ranglyst en zal thans alle krachten ver zamelen om te trachten tegen PANTERS-2 kostbare punten te veroveren. We betwijfelen het echter of hen dit zal lukken, want de Veenendalers zullen zich in eigen huis niet door Phylos laten verrassen. Toch is het flink uitkijken ge blazen, want een Phylos nederlaag speelt in de kaart van de PANTERS-1 formatie. Deze laatste ploeg komt om vier uur in het veld tegen het onverzettelijke Shot-1 uit Culemborg. De Culemborgers hebben altijd nog een reeële kans op het kam pioenschap en zullen er hard tegenaan gaan om de volle buit te veroveren. PANTERS-1 dat het de laatste tijd zo goed doet, zal het bijzonder moeilijk krij gen. Alleen door sterk geconcentreerd spel met 't accent op de aanval kan men mogelijk een punt in Veenendaal houden. Maar dan is het doorzetten geblazen van begin tot het einde. Dezelfde tactiek dus als van Shot. Hoestdrank in tabl«+vorm.95cr RESERVES De herenjeugdploeg, PANTERS-4 zal het in Woerden bijzonder moeilijk krijgen te gen Valbovol-6. Alle ploegen van Valbo- vol zijn bijzonder vaardig en vooral in eigen huis moeilijk te kloppen. De damesjeugdploeg, PANTERS-3, reist naar Utrecht om het op te nemen tegen UVV/SU-3. Eveneens een moeilijke taak, doch de verwachtingen blijven een over winning voor de jonge Veenendaalsen. Duitsers gokten voor DM 13.6 miljard De West-Duitsers hebben in diverse To to- en Lotto-ondernemingen in de periode van 1949 tot en met 1962 in totaal 13.6 mil jard mark gespendeerd. Het gokje heeft bij onze buren zijn aantrekkelijkheid blijk baar nog niet verloren. Ook niet bij. ons overigens. Duitse verkeersongelukken door bestuurdersfouten In West-Duitsland is, volgens de offi ciële statistiek, niet minder dan 75.5*1» van alle verkeersongevallen in de eerste plaats te wijten aan bestuurdersfouten, en slechts 2.8'/t aan tekortkomingen van het voertuig zelf. Overigens bliezen ook de voetgangers hun partijtje mee in deze schrille muziek; zij zijn aansprakelijk voor 12.48/» der verkeersongevallen. In 6.2°/i van de ongelukken leidde de toe stand van het wegdek tot een gevaarlijke situatie. Het weer mist, ijzel levert niet meer dan 1.6°/» van de kwade kansen op. Rest nog een percentage van 1.5Vi voor „overige oorzaken", welke die dan ook mogen zijn.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1965 | | pagina 3