Expressie en impressie
FLITSEN
UIT
ARAM
Blijf bij me Marianne
air-TtfSïSSrsas^
EENMORE—
VEENENDAAL
EN OMSTREKEN
CHEVROLET
ARNHEM
15
ADVERTEREN DOET VERKOPEN
door Kik Volkenburg
-
V. A. B.
KIRPESTEIN
CITY-MOTORS-EDE
33
I
Iedere automobiel-liefhebber- maar hij niet alleen! -
dient dit grootse evenement te bezoeken. Renault
nodigt u uit voor deze manifestatie.Toegang vrij!
U bent
van harte welkom op: ig april van 17.00-22.00 uur
17 19/20/21/22 april van 10.00-22.00 u.
18 april van 13.00-18.00 uur.
In: Musis Sacrum, Velperplein
Een manchet met een onderscheiding. De manchet van een Kenmore
Spanofast overhemdEen prachtig overhemd - een practisch overhemd.
Want hoe U het wast en hoe U het droogt: de extra versterkte boord
en manchetten blijven altijd perfect!
GOED VAN
GAAT LANGER MEE
Ze komen naar hem toe en schelden
hem de huid vol. Het duurt wat voor Die-
peveen weet wat er aan de hand is. Dan
buldert hij van het lachen. Wat een mop!
Tenslotte lachen de zustertjes ook maar
mee en gaan weer opnieuw aan het
sjouwen.
Op een goede dag staan er een stelletje
zusters geïnspireerd naar buiten te tu
ren. Diepeveen gaat er ook bij staan.
En dandaar gaan ze, Amerikaanse
tanks met infanteristen. Ongelooflijk! De
bevrijding nadert dus. Duidelijk zien ze
de gevechtwagens een omtrekkende be-
„Herr Diweven, wieviel Marken habe Sle
„Funf Mark, Herr".
„Das 1st zu wenig. Sie müssen hier arbeiten
Als een moker dreunde dit antwoord in Diepeveen. Weg vrijheid! Wat eenj
narigheid toch weer. Ondanks zijn gezwollen been, moest hy uren lopen, voor
dat men werk voor hem gevonden had. Hy kwam terecht op een boerdery»
Daar moest hy voor de koe zorgen. Er waren nog meer buitenlanders op de
boerdery. Twee Fransen en twee Russen. Verder nog een Russische vrouw en
een Russisch meisje. Diepeveen mocht wel met de Fransen omgaan maar niet
met de Russen. De Russen waren van een verachteiyk ras, volgens de Duitsers.
Aan de Fransen had Diepeveen echter geen steek. Maar de Russen noemde hy
prachtkerels. Ze gaven hem van hun eigen verdiende geld. Verder probeerden
ze hem overal mee te helpen, zyn voornaam, Marinus, konden ze niet uitspreken.
Ze brachten het niet verder dan Marjoes.
Na een paar dagen kreeg Diepeveen vreselijke dikke voeten en benen. De
Russen schakelden de boerin in en deze stuurde hem naar de dokter. De dokter
vroeg hem: „Was haben Sie gemacht? Haben Sie nicht gefressen? Oder sind Sie
terrorist, oder sabotist
Hij geeft een zalfje mee, maar na enige tijd wordt Diepeveen in een boerenkar
naar een ziekenhuis gebracht. Hij gaat regelrecht naar de operatiekamer. Zijn
toestand is zeer ernstig. Zijn hele been veretterd. Hongeroedeem! Duizenden zijn
er in de oorlog aangestorven en ook daarna nog. Diepeveen kreeg de narcosekap
op en moest aftellen. Toen hij wegzonk in de roes, dacht hij: Marie, zal ik je
ooit weerzien
's Middags kwam hij weer bij. Gelijk loeiden de sirenes. Luchtalarm. Ze zetten
hem in een rolstoel en zo ging hij naar de schuilkelder.
Elke dag moest hy een tijdlang met het behandelde been in het bad. Hij deed
dat zelf, want hij mocht op krukken lopen. Op een keer was de waterleiding uit
gevallen, maar dat wist hij niet. 's Morgens hadden de zusters vanuit de kelder
drie-hoog de trappen op, water gesjouwd in het bad voor diverse doeleinden,
maar zeker niet voor Diepeveen. Ze verzuimden hem te waarschuwen en hij
kroop doodleuk in het kostbare en met zoveel moeite vergaarde water. Een
uur lang. Het zag geel van de wond. Rustig kleedt hij zich aan en gaat weer
naar bed. Even later hoort hij een geroep: „Wo ist der Hollander? Er ist ganss
verrückt.
nen om de patiënten te verwennen, die
zoveel doorgemaakt hebben. Van hieruit
worden de Hollanders met vijftien grote
vliegtuigen naar Parijs gevlogen. Op het
Parijse vliegveld zijn alle nationaliteiten
bij elkaar. Er staat een groot militair mu
ziekkorps. De Hollanders stappen uit. Er
staan twee lange rijen Franse soldaten.
Daar tussendoor lopen nu de Hollanders
naar een gebouw.
De militairen staan aangetreden om
de Hollanders eer te bewyzen. Die
peveen en zyn lotgenoten weten niet
■H
Het geld dat dhr. Die
peveen van de Russen
kreeg. HU heeft het
nog steeds bewaard en
hecht er veel waarde
aan. HU kon het toen
niet over zUn hart krU-
gen het te gebruiken.
weging maken rond de stad. Dezelfde
avond komen de Amerikanen al in het
ziekenhuis. Met kwistige hand delen zij
sigaretten uit aan de buitenlanders. Ze
zijn buitengewoon vriendelijk. Het is 7
april 1945. Hoe zou het nu in Veenendaal
zijn?
Na enkele dagen worden de Hollanders
naar een ander ziekenhuis gebracht. Lang
worden ze nagewuifd door de zusters.
Diepeveen komt nu terecht in Reckling-
haus, waar hij volop te eten krijgt. Be
kwame Amerikaanse artsen behandelen
nu zijn been. Sommige patiënten sterven
door een te overvloedig gebruik van voed
sel. Daarna wordt alleen nog maar bis
cuitspap beschikbaar gesteld. Toen ging
het beter. Na enige tijd worden de zieken
ondergebracht in een enorm groot veld
hospitaal, bij Hannover. Daar is het een
luilekkerland. Volop sigaretten, vlees,
kaas, kip, enz. Bijzonder aardige Ameri
kaanse verpleegsters doen wat ze kun-
wat ze overkomt. Dromen zy, of is
dit alles werkeiykheid? Onverwachts
valt het muziekcorps in. Ze spelen
het Wilhelmus!
Alle Hollanders beginnen te huilen
als kinderen. Ook Diepeveen, die zich
altijd nog had kunnen goedhouden, fikst
het niet. De ontroering wordt hem te
machtig. Hij. snikt het uit, onder de "Blan
ken van het volkslied. Franse meisjes, be
laden met chocolade, sigaretten, broodjes
en wijn, doen hun uiterste best om de
Hollanders een onvergetelijk welkom te
bereiden. Het is in één woord „af". Als
ze later in een bus door de stad rijden,
lopen overal mensen met manden-vol
voedsel, om het de Hollanders aan te bie
den. Weer worden ze in een groot Frans
regeringsgebouw verwelkomd. Knappe,
Franse meisjes geven de Hollanders op
elke vermagerde wang, een klinkende
zoen.
-Lv,
c
De officiële repatrië-
ringskaart van de heer
Diepeveen.
In een Roode Kruisgebouw worden rönt
genfoto's van de mannen genomen en
bloedproeven gemaakt. Ze staan daar in
een lange, onafzienbare rij. Spier en spier
naakt, zoals Diepeveen het uitdrukte. Dit
omdat hun kleren ontluisd moesten wor
den. Aan het eind van het gebouw kunnen
ze weer hun inmiddels snel gereinigde
kleren aantrekken.
Er breekt nu een tijd aan van afwach
ten. Wekenlang! Steeds schrijft Diepe
veen naar zijn vrouw. Nooit komt er be
richt terug. Hij spreekt een paar Hol
landers die uit Rhenen kwamen. Desge
vraagd zeiden zij tegen Diepeveen, dat
heel Veenendaal verwoest was. Nieuwe
schrik voor Diepeveen. Zouden zijn vrouw
en kind niet meer leven? Dit was niet in
te denken. Daarom schreef hij maar door,
*1
At
wtó* pttPt: wt 'ï-
*sp:
Zie hier het kleine, maar
gewichtige papiertje MET
handtekening van de dok
ter, waardoor repatriëring
mogeiyk was.
maar er kwam geen bericht terug.
Op een zondag ziet hij plotseling, als hij
bij. de dokter is, een paar Veenendalers.
Eén ervan is Hennie Hiensch, de bakker.
Diepeveen geeft hem een brief mee voor
zijn vrouw. En dan, na een week is er
post voor hem. Een paar kaarten van
broers en brieven van zijn vrouw. Diepe
veen grist de brieven weg en rent naar
zijn kamertje. Wild scheurt hij de enve-
loppes los en huilend leest hij. Ze leven
allen nog en maken het goed. Groot is
zijn vreugde. Nu wil hij beslist naar huis.
(65) Zwijgend loopt Merlins handlanger voor Aram
uit langs het bospad en geen van beiden vermoedt,
dat de tovenaar kort tevoren gedwongen werd de
zelfde weg te gaan. „Toen je die nacht in Casetta
mij voor een duel uitdaagde, kwam je gezicht me
al bekend voor, vriend", verbreekt Aram de stilte.
„En nu weet ik waardoor! Je lijkt sprekend op
Georg Gratz, de verraderlijke rentmeester van Her
tog Orsino!" „Dat klopt", zegt de ander stroef, „ik
ben zijn zoon Inmiddels hebben zij de mijn
schacht bereikt. „Naar binnen", beveelt Aram, „het
zou mij niet verwonderen, als Mortin hierheen ge
vlucht is om zijn goudschatten op te halen." Als
het tweetal slechts enkele tientallen meters door
de donkere lage schacht gelopen heeft, trekt Aram
zijn gevangene haastig terug tegen de rotswand.
Op korte afstand, bij het flakkerend licht van een
flambouw, ziet hij de tovenaar staan. En in de man,
die Merlin met getrokken zwaard in bedwang
houdt, herkent Aram onmiddellijk de roverhoofd
man, die hem enkele dagen geleden op de weg naar
Spoleto overvallen heeft.
(wordt vervolgd)
Een aanvraagadvies van
het afwikkelingsbureau
„concentratiekampen".
Taaistraat 60, Vught.
ondertekend door het
hoofd: A. Timmenga.
landse grens passeren. Het is nacht, als
dit plaatsvindt. De trein gaat stilstaan en
met een brok in de keel zingen de Hol
landers het volkslied. De klanken waaie
ren over de heide. Het was technisch
lang niet volmaakt, maar hoe oprecht
klonk hier het Wilhelmus
Via Eindhoven komt men, .na diverse
oponthouds in Nijmegen aan en vandaar
worden ze in open vrachtwagens geladen,
om naar Amersfoort getransporteerd te
worden. Daar is het grote opvangbureau.
Alleen vandaaruit kan men zijn woon
plaats bereiken, na strenge selectie. Daar
gaan ze dan. Arnhem, Ede, De Klomp.
Wie beschrijft de gewaarwording van Die
peveen als hij Veenendaal ziet liggen?
Kon hij maar uit de auto springen, hoe
het wel of niet gezien hebben van haar
man, als een grote vrachtwagen de Wil-
helminastraat komt inrijden. De auto
stopt. Er wordt geclaconneerd. Er stapt
iemand uit de auto
Een zuster van mevrouw Diepeveen
kijkt nauwlettend toe. Haar ogen worden
groot van verbazing. „Mariedaar
is-t-ie
Mevrouw Diepeveen kijkt.
Een forse man komt op haar toesnel
len
„Marie
.Marinus
De kleine Kees kijkt verwonderd toe.
Het gezin is weer herenigd.
Eindelijk thuis.
Thuis. Thuis. Thuis!
Het eerste teken van leven.
Een kaart van zUn broer
G. Diepeveen uit Veenen
daal. Nog steeds bewaard.
Geschreven op 11 juni 1945.
zou hij naar zijn gezin snellen. Vlakbij
Renswoude ziet hij plotsling een kennis.
Het is Jan van Wakeren. Diepeveen
buigt zich uit de auto en brult: „Ha Jan!"
Jan kijkt en herkent. Hij zwaait, alsof
hij zeggen wil: ik begrijp je. Ik zal je
vrouw waarschuwen. Dat doet Jan dan
ook. Hij fietst zonder omwegen naar me
vrouw Diepeveen en zegt haar het blijde
nieuws. Zij gelooft het echter niet. Het
wordt een lang gesprek en ze komen er
niet uit.
De Amerikaanse hospi
taal identiteitskaart van
de heer Diepeveen.
Zelf9 de diagnose staat
er nog op!
Maar de dokter laat het niet toe, omdat
hy nog niet beter is. Maar Diepeveen
weet er wat op te vinden. Hij belooft een
assistent van de dokter een paar pakjes
sigaretten, in ruil voor de handtekening-
stempel van zijn chef. Nu wordt een dok
tersverklaring opgesteld en de handteke
ning gaat eronder. Ziezo, Diepeveen mag
naar huis. Op de ambassade nemen ze
genoegen met de verklaring en Diepeveen
krijgt toestemming om naar huis te gaan.
De trein heeft onderweg veel vertraging.
Dan is het dit en dan is het dat. Het
duurt dagen voor ze via Brussel, de Hol-
Diepeveen komt in Amersfoort aan en
treft daar onder de bewakers, een oom
van zijn vrouw. Deze zorgt ervoor dat
Diepeveen met dezelfde wagen weer mee
terug kan naar De Klomp. Als Diepe
veen bijna aan De Klomp is, vraagt de
chauffeur hem: „Is het nog ver naar je
woning
„Een paar kilometer!"
„Voor een pakje sigaretten breng ik
je thuis. Afgesproken
„Oké....!"
Mevrouw Diepeveen is nog druk aan het
bakkeleien met Jan van Wakeren, over
MUZIKALE PERIKELEN VAN DE
SLANKE LIJN
De last waaronder onze vrouwen, ver
loofden en kinderen van het vrouwelijke
geslacht sedert jaren lijden, namelijk het
handhaven van de slanke lijn, heeft ook
op enige zijtonelen van het artistieke le
ven diepingrijpende consequenties. De
halfverhongerde mannequin moge een
charmante verschijning zijn, zij heeft wei
nig heroïsch over zich en beantwoordt in
geen enkel opzicht aan de klassieke
voorstelling van de heldinnen in de Wag-
ner-opera's. Wieland Wagner de erfge
naam van de Wagner traditie en de lei
der van de befaamde Festspiele in Bay-
reuth heeft dan ook onlangs verklaard,
dat de financiering van zijn Wagner-
festival hem minder zorgen baart dan het
feit, dat voor zijn vrouwelijke rollen
vrijwel geen zangeressen te vinden zijn.
De forse Walkuren, de stevige Rijndoch
ters, de welgevulde Brunhildes enz. wor
den schaars. Niet, dat de vrouwenrollen
persé een „vollschlank" figuur eisen,
maar een dergelijke lichaamsbouw is de
voorwaarde voor het voortbrengen van
het klankvolume, nodig om zich te kun
nen meten met een volbezet Wagner-or-
kest.
VEENENDAAL
Ze arriveerde
ademloos bij Joachim en kuste hem
met haar frisse lippen op wangen en
mond. Hij hield haar vast.
Eindelijk fluisterde hy verlangend.
Ik ben maar een half uurtje weg
geweest, verdedigde Marianne zich.
Veel te lang verzekerde hy.
Hij trok haar naast zich op de twee
de ligstoel. Z'u gelaat was naar haar
toegewend en met blijde trots be
merkte ze, dat hij er van dag tot
dag beter ui; ging zien. Zijn genezing
ging vlug vooruit. Weldra zou hy
weer zoals vroeger kunnen leven.
Het spijt me, dat die mooie zeil
tochtjes je neusje nu voorbijgaan,
vond hy. Ze moest lachen.
Volger.d jaar.
Ja, we hebben nog vele jaren
voor ons, nietwaar! Hij greep haar
hand en kuste die. Tot we samen oud
en grys geworden zijn, kunnen we
nog zo vaak zeilen.
Er gleed een boot langs de veran
da. Vera stond op de boeg en zwaai
de. Haar rode haren fladderden in
de wind.
—Ze zal zich wel gauw met haar
begeleider verloven, meende Joachim
Zoëvan maakte ze een dergelijke op
merking tenminste. Het schijnt dat
haar tante geen tijd heeft laten voor
bijgaan, maar deze Roeland is een
flinke man. Hy zal haar wel een toon
tje lager laten zingen!
Denk Je nog vaak aan haar? in
formeerde Marianne zachtjes.
Nooit bekende hy eerlijk. Liefste
je bent toch niet jaloers? Ik heb je
reeds lang geleden verteld, dat er
niets meer is geweest tussen Vera en
i
O.
geautoriseerde
vertaling door
Jane Roberts
mij na het ongeluk. Ik wist trouwens
op de keper beschouwd reeds eerder,
dat alles op een vergissing berustte.
Hoe kom je daar zo bij?
Het bedrukt me een beetje, dat
je geen jonge vrouw zult krijgen, mom
pelde ze. Maar inplaats daarvan een
weduwe met twee kinderen.
Hij lachte luid.
Jij iieve domoor! riep hy uit.
Jij en je kinderen. Ik heb van hen ge
houden, zoals ik van jou hield, van
het begin af aan. Zij zyn immers een
deel van jou. Nee, Marianne, het is
heus wel goed zoals het is.
Vlugge voetstappen trippelden over
de houten planken.
Mama! kraaide Ellie.
Ze had een klein roze broekje aan.
Haar mollig lichaampje was goud
bruin gekleurd.
In haar hand zwaaide een emmer
tje heen en weer.
Mama, tante Veronika komt straks
riep Klaas
De kinderen stormden de veranda
op en begroetten stormachtig hun
moeder, die hen pas een kwartier ge
leder verlaten had.
En wal kryg ik? innormeerde Joa
chim vol verwahting.
Ellie klom meteen by hem in de
ligstoel. Ze omhelsde hem tot hy by-
na slikte en toen bedacht ze hem
met 'n luid kusje. Klaas als man ge
droeg zich een beetje styver, maar
toen Joachim by hem informeerde
naar zyn vooruitgang in het duiken
leefde hy meteen op.
Veronika bracht een mand met
thee, koekjes en broodjes mee. Ter-
wyl de beide vrouwen de tafel dek
ten omringden de kinderen Joachim
en vertelden hem hun belevenissen
van de ochtend.
Ik geloof, dat we juist op tyd ko
men, vond dokter Gryssens, toen hy
een kwartier later de veranda betrad.
Hy was niet alleen doch in gezel
schap van een schuchtere onopval
lende jonge vrouw, die zwygend
wachtte tot hy haar voorstelde.
Juffrouw De Haas, ik bedoel... hm,
Hy schraapte zyn keel en werd rood
en vermeed het hardnekkig in Mari
annes richting te kyken. Myn ver
loofde
Lieve deugd, dokter Gryssens! Ve
ronika sloeg de handen ineen. Wat
een verrassing. Ik geloof dat ieder
een zich op het ogenblik verlooft.
Gryssens glimlachte bescheiden.
Moeder vind took, dat het de hoog
ste tyd voor my wordt. Myn ver
loofde is dokters-assistente. Ze zal my
bystaan in het werk.
Wat fyn voor u.
Nog steeds keek Gryssens Marianne
Ja, inderdaad,
niet aan. Hy voelde Joachims pols,
vroeg hoe hy had geslapen. Tenslotte
schreef hy een recept uit en beloof
de de volgende dag weer eens langs
te komen om het verband te verver
sen.
Doet u mee? informeerde Joachim.
We zullen ons erover verheugen, u
en uw verloofde nog een dronk aan
te bieden.
Moeder wacht al met de thee op
ons antwoordde Gryssnes op ge
wichtige toon. Maar vriendelyk be
dankt voor de uitnodiging.
Veronika kon nog juist wachten, tot
het paar zich verwyderd had, dan
proestte ze het uit.
Dat meisje is natuuriyk door zyn
moeder uitgezocht. Ach, dat arme
ding! Ze zag er zo schuchter uit.
Ik vind haar erg aardig, meende
Marianne. En Gryssens maakte een
echt gelukkige indruk, vond je niet?
Ja, hy moet ook we1 in de wolken
zyn, nu het hem eindeiyk zal geluk
ken, twee vrouwen onder zyn dak te
verenigen.
De oude dame meent het vast on
zeker goed met hem.
Ja, dat wel. We zullen maar hopen,
dat ze gelukkig worden Zo, kinderen,
maar nu gaan we gauw het water in.
Veronika klapte in de handen. Jullie
hebben weliswaar weer een vreselyk
grote hoeveelheid koekjes verorberd
maar een beetje rondplassen mogen
jullie wel. Wie weet, dat heerlijke
weer kan wel ineens omslaan.
Veronika knipoogde tegen haar zus
ter, alsof ze zeggen wilde: Zo ben
ik nu. Ik ontferm me over Jouw kin
deren opdat je met Joachim alleen
kunt zijn.
Marianne glimlachte dankbaar te
gen haar. Ze kuste Ellie en Klaas,
dan gaf ze hen een licht duwtje en
liet hen aan Veronika over.
Ze waren weer alleen. Het water
glinsterde in het zonlicht. In de verte
gleed een elegante motorboot door
de golven. Marianne meende een
groene sjaal in de wind te zien zwaai
en.
Wat een herfst! meende Joachim.
Ze tastte naar zyn hand, vond hem
en hield hem stevig omvat.
Wat een herfst! herhaalde ze, diep
ademhalend.
Het was alsof de angst en de pyn
van de zomer er nooit geweest was.
De herfst schonk hen haar gehele
gloed, de algehele warmte der ver
vulling. Weldra zouden ze vooi altyd
verenigd zyn, hier, waar hun tehuis
was. Hun ogen zochten en vonden el
kaar, Mariannes mond werd zacht,
bloeide op en in haar geluk scheen ze
Joachim zo ontroerend jong en mooi
toe als een meisje aan de ochtend
vsn haar leven.
Liefste, glimlachte hy teder.
Myn hart, fluisterde ze en boog
zich over hem heen, om hem te kus
sen...
EINDE.
'sis
f'—r
1
MjS/
...'(TV
i 1 I\JB
~w-
t
KENMORE VINDT U BIJ:
Hoofdstraat 75 Tel. 2658 Veenendaal
OVERHEMDEN DIE ZICH ONDERSCHEIDEN
