Capitulatie en berrijdtiifij"Denwafleriantit gnetrouwe
FLITSEN
UIT
VEENENDAAL
EN OMSTREKEN
DE VALLEI
TWEEDE BLAD „DE VALLEI"
DINSDAG 4 MEI 1965
Nr. 35
17
1. Nederland ons vaderland.
3. De dominee op de tank.
2. Eindelijk vrij.
4. De dominee op de kar.
Y
door Rjflc Valkenburg
■H
.-fc-V Ten huize van de heer Ad van Schuppen te Veenendaal, wordt
TREFFEND IS HET EIGENLIJK, DAT HET DEZER DAGEN EEN DUBBELE ONDANKS DAT DE BEVRIJDING VOOR VELEN EEN VERSLUIERD FEEST WAS,
HERDENKING IS. IN DE EERSTE PLAATS HET VIJFDE LUSTRUM NA DE VER- OM DE LEGE PLAATSEN IN HET GEZIN, OF IN DE FAMILIE EN KENNISSEN-
SCHRIKKELIJKE MEIDAGEN IN 1940. EN HET VIERDE LUSTRUM NA DE ZON- KRING, WAS HET TOCH EEN UITBUNDIG FEEST. WEKEN, JA MAANDEN-LANG
NIGE MEIDAGEN IN 1945.
Over het eerste ligt het droevige waas van de toen volgende vijf jaren, die zo bitter
lang schenen en waarin zoveel leed werd aangedaan. Het tweede feit, de bevrijding,
bracht een eind aan deze uitzonderlijk sombere periode. Beide mijlpalen echter waren
in bloed gedrenkt. Toch zal ieder die dit bewust heeft meegemaakt, het enorme ver
schil herinneren, tussen beide meiperioden. Natuurlijk waren we in 1940 blij, dat op
de veertiende mei een eind werd gemaakt aan het bloedvergieten op grote schaal,
maar de consequenties daarvan, schrikten ons dermate af, dat het geen ware vreugde
kon geven. HET WAS WEL HET EIND VAN HET MASSABLOEDVERGIETEN, WAT
MEN OORLOG NOEMT, MAAR DE TERREUR EN ONVRIJHEID WELKE VOLG
DEN, DEVALUEERDEN HET LEVEN. Waar nog bij kwam dat andere methodes van
bloedvergieten ons er weldra van overtuigden, dat het in wezen nog volop oorlog was.
Radio Oranje droeg er het hare toe bij, om ons inderdaad te herinneren, dat onzet
wettige regering, met aan het hoofd H.M. Koningin Wilhelmina, er niet aan dacht
met de bestaande toestand genoegen te nemen. EEN HOUDING, DIE ONS NA DE
BEVRIJDING. EEN EERVOLLE PLAATS DEED INNEMEN IN DE RIJ DER
VOLKEN.
In Nederland werd in die tijd alles gedaan, om de oude vaderlandszin in het leven
te houden en aan te wakkeren. Er werd een samengestelde herdenkingskaart ver
vaardigd, vol symboliek. Diverse wapens waren er op vertegenwoordigd, staande op
de landkaart van Nederland. In het midden stond het portret van de moeder des
Vaderlands, Wilhelmina. Maar dit was de bezetter toch te machtig. De kaart werd
verboden. Toen plaatste men op de plek waar het portret van de koningin stond, een
statenbijbel en toen mocht het weer. Op de bijbel kwamen de letters: Eerbiedige hulde
aan hen die voor het vaderland vielen. 10 tot 14 mei 1940, zoals op bijgaande foto
duidelijk te zien is.
DUURDE DE BEVRIJDINGSFEESTROES. MEN KWAM MAAR NIET UITGEFEEST.
ELK VOORVAL WERD DAN OOK AANGEGREPEN, OM EEN FEESTDAG OP
TOUW TE ZETTEN.
Je kon weer zeggen hoe je erover dacht, zonder angstig om je heen te kijken, of er
vogels' in de buurt waren, die je woorden overbrachten. Ook was er weer te eten.
Biscuit in blik, vlees in blik. Blank wittebrood. Verse vis. Dikke plakken chocalade.
Men kon de heerlijkheden niet op. Het was feest en het bleef feest. DAAROM WAS
DE DAARAANVOORAFGAANDE BEVRIJDINGSTIJD OOK VAN EEN GEHEEL
ANDER PERSPECTIEF GETUIGEND KARAKTER, DAN DE CAPITULATIEDAG IN
940. Toen verdrong de onheilspellende toekomst elk vreugdegevoel. Nu in 1945 leek
e komende tijd vol verrassende blijdschap.
Iets van die blijde verwachting zien we op bijgaande foto, waar dominee van Enk
op bevrijdingsdag, spontaan op een Engelse tank sprong en daar de Veenendaalse be
volking toesprak en tevens de mededeling deed, dat er de volgende dag, in alle kerken
dankdiensten zouden worden gehouden. Want God werd in vele kerken en in vele
vergaderingen en in vele huizen hulde en dank gebracht, voor Zijn grote uitredding.
Dat was het positieve uit die tijd. Wat echter niet wegneemt, dat ook andersdenken
den hun aandeel in het verzet en in de bevrijding van Nederland, op waardevolle
wijze gehonoreerd kregen, in de algemene erkenning, van ook hun prestaties. Er wa
ren waarlijk wel Atheïsten die ook hun leven hadden geofferd op het altaar van de
Vaderlandsliefde. Immers, hoeveel communisten en andere, niet principieel christelijk
georiënteerde medeburgers, hadden hun leven niet beëindigd voqr het vuur-peleton?
Als dappere zonen en dochters van Nederland
Vandaar dat er in het feestgedruis een grote instemmigheid viel waar te nemen.
Niettemin, in Veenendaal stroomden de kerken overvol van de duizenden die hun
God eer wilden bewijzen voor het smaken van Zijn goedertierenheden.
En zo was heel het vaderland blij in die tijd. Ongekend blij. Men moet dit meege
maakt hebben, om het te kunnen weten
Vijf verschrikkelijke jaren .volgden de capitulatie. Flitsen uit deze tijd, welke ten
doel hadden de situatie uit die tijd te tekenen, waarin de doodgewone, gemiddelde
burger, hetzij hij een ondergrondse werker was, of een wat meer stil verzetplegend
Nederlander, of iemand die zomaar met z'n neus tegen een speciale belevenis opliep,
werden en worden nog steeds in dit blad geplaatst. Niet bedoeld als een heldenepos,
waar reeds velen, terecht, over geschreven hebben, maar meer als herinneringen uit
alle lagen der bevolking. Dus wat men zoal in de oorlog beleven kon.
Daar er in deze flitsen maar al te zeer uit komt, welk een gevaarvolle en spannende
tijd het toen voor ieder was, behoeven wij daar nu dus, in dit artikel, geen speciale
aandacht aan te besteden. Er zullen nog diverse flitsen volgen, die dat zullen doen.
Wel releveren we even de laatste dagen voor de bevrijding. Heel Nederland was al
vrij, maar Veenendaal zuchtte nog steeds onder het gehate S.S. juk. Daar kwam
maar geen eind aan.
MAAR EINDELIJK, OP DINSDAG 8 MEI, KOMT 'S AVONDS DF, MARE DAT OP
WOENSDAG 9 MEI, MAJOOR GEORGE LOCKETT. EEN NOG VRIJ JEUGDIG
ENGELS HOOFDOFFICIER, VEENENDAAL OFFICIEEL ZAL KOMEN BEVRIJDEN,
MET EEN AANTAL ZWARE TANKS. Deze Majoor Lockett bracht in oktober 1962
weer een bezoek aan Veenendaal, met zijn vrouw. Hij werd hier hartelijk ontvangen.
Op de negende mei was het goed weer en overal wapperden de vlaggen, 's Morgens
liep de bevolking in de Hoofdstraat te hoop. En toen, even in de middag, begon de
klok van de historische grote kerk aan de markt te luiden. Majoor Lockett reed met
zijn zware tanks Veenendaal binnen. Een langgerekte juichkreet klonk uit de duizend
koppige menigte. Eindelijk vrij!
Enorm was de vreugde. De mensen zongen en sprongen als kinderen door de stra
ten. Niemand kon geloven dat dit alles echt was, maar het werd steeds duidelijker
dat het geen droom, maar heerlijke, pure werkelijkheid was!
En toenja, toen klonk voor het eerst weer het Wilhelmus uit de duizenden
kelen. Sommigen werd de ontroering te machtig, maar toch zong men mee:
De tyranie verdrijven,
die mij mijn hart doorwond!
De feestvreugde was ongekend.
ONDANKS DE FEESTROES MOGEN WIJ NIET VERHELEN DAT ER IN DIE BE
VRIJDINGSTIJD OOK MOMENTEN WAREN VAN INTENS VERDRIET. WIE HER
INNERT ZICH NIET DE INDRUKWEKKENDE DODENHERDENKINGEN UIT DIE
TIJD? OVERAL WAS FEEST EN VREUGDEGEROES. OVERAL VERSIERINGEN.
HEEL VEENENDAAL LEEK EEN LUSTWARANDA MET ZIJN TALLOZE BOGEN
EN ANDERE SCHITTERENDE EN SOMS VERNUFTIGE BOUWSELS. Maar menig
vader en moederhart zuchtte in die tijd: Dit moest nu onze zoon of dochter eens mee
gemaakt mogen hebben. Of kinderen die aan hun vader dachten, die achtergebleven
wasHet doet er niet toe of dat kwam doordat vader een verzetsman was, of een
natuurlijke dood gestorven was. Of ook door een bominslag of een granaatvoltreffer.
Gemis is gemis. En ieder die sterft, laat een lege plaats achter, wat des te meer aan
Het is januari 1943.
Ten huize van de heer Ad van Schuppen te Veenendaal, wordt
een kleine vergadering gehouden. De heer van Schuppen is zelf aan
wezig, maar ook de bekende illegale werkers, de heren Dirk van
Beek en Jaap Spruit. En dan is er de nieuweling, de heer Albert van
't Riet, van de Fluiterstraat, die via de heren van de Voort en La-r
gerwey en dominee van Enk, op deze vergadering terecht gekomen
is. Hem wordt gevraagd mee te werken in de LO. De heer van 't
Riet, behoeft niet lang na' te denken. Hij voelt zich verplicht aan'
dit verzoek te voldoen en geeft zich spontaan op. Als hij thuiskomt
en het aan zijn vrouw vertelt hoort zij er niet eens zo erg van op.
„Mijn man was er net een type voor. Hij zag altijd lichtpuntjes en had een groot
vertrouwen in God. Ik ben altijd nog blij, dat ik hem overal in terzijde gestaan
heb, hoewel ik soms erg bang wasvertrouwde mevrouw van t Riet ons toe,
in een persoonlijk gesprek, dat wij ten hare huize met haar voerden.
Na enige tijd werd de LO uitgebreid met een KP-ploeg, zodat er sprake was van
een LOKP. Maar Ab van 't Riet deed praktisch uitsluitend LO werk (het distri
bueren van buitgemaakte bonkaarten aan onderduikers, en meer soortgelijk ille
gaal, maatschappelijk werk).
De kracht voor dit riskante werk, putte hij uit zijn geloof. In Utrecht werd in
die tijd een soort LO-Beurs gehouden, waar adressen verstrekt of gevraagd wer
den, om onderduikers onder te brengen. Dat dit werk niet zonder gevaar was,
bleek spoedig. In het najaar van 1943 werd Ad van Schuppen gearresteerd, wat
vocrr de LO in Veenendaal een sein was, om en-bloc, nu zélf onder te duiken.
Maar het werk bleef doorgaan.
Van 't Riet kwam ergens in de Kraats terecht, een landbouwwijk, onder Ede,
waar hij onderdak kreeg bij boer van Steenbergen. Na enige tijd verhuisde hij
naar baas van Kampen, eveneens daar in de buurt.
40%
sprak in de vreugde van de bevrijding, wat gerust een wederoprichting veler dingen
genoemd kon worden. Nederland en zeker ook Veenendaal, was als uit de dood her
rezen. Onvoorstelbaar was het verschil van voor of na de bevrijding. IN DIT VER
BAND PAST WEL TERDEGE EEN DANKWOORD AAN SPECIAAL DIE MENSEN
VAN HET VERZET, DIE HIERVOOR HUN LEVEN HADDEN GEOFFERD, OF IN
DE WAAGSCHAAL GESTELD. Voor deze gevallen werden dan ook speciale herden
kingsbijeenkomsten georganiseerd. Maar ook de andere gestorvenen uit de oorlogstijd
werden herdacht. Ze hadden misschien wel niet in die bepaalde zin, aan het verzet
meegewerkt, maar het waren toch goede vaderlanders en schepselen van God, die
deze blijdschap niet konden meebeleven. Als men in die tijd daaraan dacht, drongen
soms, temidden van het vreugdegeroes, plotseling de tranen naar de ogen. Zie ook
bijgaande foto, waar de zo bekende dominee Bakker, in de openlucht, staande op een
lage kar (vermoedelijk op het kerkhof) een herdenkingsrede uitsprak, tot de nabe
staanden van omgekomen betrekkingen. Duidelijk is het verdriet en de ernst van het
moment te lezen op de gezichten van de toehoorders. Rechts naast dominee Bakker
staat dominee van Wijngaarden. Ongetwijfeld zult U nog meer bekenden op de foto
ontdekken. Maar één ding domineerde toch in die tijd. Er was en er bleef perspectief!
Toekomstt
Op bijgaande foto ziet u links onze bevrijder, Majoor George Lockett. Daarnaast de
heer Spruit, een vooraanstaand figuur uit de verzetswereld. In het midden de adjudant
van Lockett en geheel rechts, burgemeester van Schuppen.
Voor velen met God, voor Nederland en onder Oranje!
Nu kwam er nog meer tijd vrij, voor
het LO-werk, waar uiteraard een dank
baar gebruik van gemaakt werd. Het
werk zeilde en reilde zo'n beetje met ups
en downs.
Ab van 't Riet had ondermeer ook
lot taak, om twee ontvluchte Russische
krijgsgevangenen, die by van Kampen
in het kippenhok zaten, van eten te
voorzien. Die mensen zaten de hele
lieve dag in een kleine ruimte en
kwamen er 's avonds een poosje uit.
Enfin, het ging.
Van 't Riet hielp hen tot aan de Engelse
luchtlandingen, op 17 september 1944. In
deze tijd hielp hij een groepje Engelsen
ontvluchten en ging lopend met hen naar
Oosterbeek. De twee Russen maakten van
de gelegenheid gebruik en gingen ook
maar mee. Voor hun helper, Ab van 't
Riet, hadden zij een zelfgemaakte ketting,
als armband, vervaardigd, waarbij een
paar spijkers, hun hoofdgereedschap
vormden. Het was een gewaardeerde blijk
van dankbaarheid, welke mevr. van 't Riet
nog steeds in bezit heeft en zuinig be
waart.
Na deze tijd moest de Kraats evacueren
en daar van 't Riet niet wist waar hij
moest onderduiken, besloot hij maar weer
naar huis te gaan. De bevrijding was
waarschijnlijk toch al dichtbij.
Maar er gebeurde iets
Enkele jongens die op de Veluwe door
de SD uit Apeldoorn gearresteerd waren,
begonnen na ontzettend mishandeld te
zijn, te „praten"'.
Verschillende namen werden door hen
genoemd en een reeks arrestaties volg
den. De jager op illegaal „wild" Ver-
hulsdonk, sloeg overal zijn slag. Eerst
Rik Valkenburg
De heer Albert van 't Riet
overviel deze SD-er uit Apeldoorn de
boerderijen van de familie Thomassen te
Ede, waar ondermeer Arien Thomassen
en zijn twee zonen Dirk en Gijs gearres
teerd werden. Gijs en zijn zwager Aris
Methorst, probeerde eerst nog te ont
vluchten, maar zij werden beschoten en
raakten gewond. Verhulsdonk was in zijn
nopjes en arresteerde nog meer Edenaren.
Op 21 november reed hij met zijn wa
gens naar de boerderij van Steven Boon-
zaayer aan de Rijksweg naar De Klomp.
Hij arresteerde twee koeriersters uit Vee
nendaal, Nonnie van de Bosch en Truus
Kuik. Zij werden verhoord, maar hun
verklaringen klopten uiteraard niet.
Verhulsdonk besloot diezelfde avond nog
naar Veenendaal te gaan, om een onder
zoek in te stellen. Hij ging naar het adres
van Ton van Doorn. Hier was men ge
lukkig gewaarschuwd, zodat alle bezwa
rende stukken vernietigd waren. Wel von
den zij er de vader en één der zoons. De
huiszoeking leverde niets op.
Maar toen
Terwijl zij daar waren, kwamen een
koerierster met haar broer door Veenen
daal. Zij hadden het traject Utrecht-Vee-
nendaal nog nooit gereden en konden in
het donker de weg niet vinden.
„Zeg", begint er één, „laten we even
bij van Doorn aangaan, die helpt ons
wel
Onbevangen lopen zy by van Doorn
binnen cn kijken daar in de grimmige
gezichten van de SD-ers. Ze worden
onmiddellijk gearresteerd en gefouil
leerd. Hun zeer compromitterende pa
pieren vallen in handen van de SD.
Een ogenblik later, komt nog een Vee
nendaalse verzetsman binnenlopen. Het
is de heer Engelaan. Hij heeft allerlei
spionnageberichten bij zich en wordt ge
lijk ingerekend. Verder nog een wille
keurige bezoeker Auke Siebenga, een
evacué uit Ede, die ook onder arrest ge
steld wordt. Geen van deze mensen haal
den de bevrijding
Terwijl Engelaan bij Ton van Doorn
gepakt wordt, is Ab van 't Riet op weg
naar de woning van Engelaan. Daar is
inmiddels ook de SD gearriveerd. Van 't
Riet wordt gevangen genomen en naar
Apeldoorn gevoerd. Op de 28ste november
wordt hij overgebracht naar het beruchte
kamp in Amersfoort, waar hij veel clan
destiene brieven naar zijn vrouw en twee
kinderen schreef.
Op de vroege morgen van de 2e decem
ber 1944 wordt op het voetbalveld van de
Willem III kazerne, de heer Engelaan,
samen met nog twaalf andere verzets
lieden gefusilleerd. Er was ook een Ame
rikaanse piloot bij. Zijn naam was Bill
F. Moore.
,,'t Was een angstige tijd", vertelde
mevrouw van 't Riet ons. „Ik zat erg in
over mijn man en ook over mijn twee
zoontjes, 't Was natuurlijk feest als ik
een gesmokkelde brief van Ab ontving.
Altijd schreef hij: Wat God doet, is goed.
Hij zal ook voor jou en de kinderen zor
gen. Op 2 februari 1945 werd hij naar
Duitsland gevoerd, wat ik natuurlijk ver
schrikkelijk vond. Na de bevrijding hoor
de ik, van enkele medegevangenen, dat
hij in elk kamp anderen tot steun pro
beerde te zijn. In die tijd echter hoorde
ik nooit meer iets van hem en wist ook
niet waar hij zich bevond. Het was een
moeilijke tijd. Soms kreeg je het opeens
te kwaad, zoals bijvoorbeeld op de ver
jaardag van mijn zoontje in maart
Toen tenslotte de bevrijding kwam,
werd de spanning voor mevrouw van 't
Riet steeds ondraaglijker. Zij had er niet
veel moed meer op. Het verlangen was zo
groot, maar de hoop zo nietig klein
De vreugde van de bevrijding ging gro
tendeels aan haar voorbij. Ze kon niet
meejubclen, als de anderen. Nog niet,
tenminsteMisschien straks! Ja, mis
schien
Eens zei ze tegen iemand: „Als mijn
man niet terugkeert, kan ik dat niet dra
genDeze kennis van haar, wees haar
op het feit dat God altijd kracht geeft na
kruis.
Op de 2e Pinksterdag, 21 mei 1945, komt
in de avond bakker Jansen er aan lopen
en zegt dat er bericht binnen is gekomen
van Boonzaayer. Dus is er wellicht ook
bericht gekomen van haar man.
Mevrouw van 't Riet gaat direct op on
derzoek uit en bezoekt haar zuster, me
vrouw Voorthuizen. Die zal het dan wel
weten.
„Weet je iets van Ab? Toeweet je
ietsZeg het dan maaris het
eerste wat mevrouw van 't Riet aan haar
zuster vraagt. Haar zuster echter zwijgt.
En dat zei genoeg
Dominee van Enk kwam er ook aan
te pas. Het bleek dat van 't Riet op 12
maart in het concentratiekamp „Wöbbe-
lin", waarvan „Ons Vrij Nederland" op
zaterdag 7 juli 1945 schreef: Wöbbelin
dige wijze opnieuw ter aarde bestellen.
Nu pas bleek welk een grote bekend
heid de heer van 't Riet bij het illegale
werk genoot. In het communistische blad
DE WAARHEID, verscheen reeds op don
derdag 31 mei 1945 een waarderend arti
keltje, wat als volgt luidde: „Wij ontvin
gen het bericht dat A. van 't Riet, uit
Veenendaal, in een concentratiekamp in
Duitsland gestorven is. Hij was een echte
Christen, een man, die de hele week zijn
geloof met zijn daden beleed, een goede
illegale werker dus. Hij verzorgde het
Frontnieuws in Veenendaal. Hij zou een
kostbare kracht geweest zijn voor de we
deropbouw van het vaderland. Nu moeten
wij, moet zijn familie hem missen. Maar
hij is niet voor niets gevallen. Onze be
vrijding hebben wij aan zulke mensen te
danken
In de Vallei van zaterdag 16 juni 1945,
gaf het heengaan van Ab van 't Riet aan
leiding tot het plaatsen van het hoofd
artikel.
Er stond ondermeer in: „We zullen
hem missen als vriend. Door zijn fel
heid tegen alles wat onrecht was, zyn
liefde voor de mensen en voor zyn
land, was hij een „verzetter" en „wer
ker" bij uitnemendheid.
Hij. zocht nooit zichzelf, maar zag steeds
zijn taak als een heilige opdracht. God
heeft Ab tot Zich genomen. Wij buigen
ons hoofd
In het blad PARTISAAN, een periodiek
orgaan van de stoottroep Veenendaal en
omstreken, een uitgave van R. van de
Pol, Grebbeweg 2, Rhenen, werd ook een
hoofdartikel gewijd aan het heengaan van
Ab van 't Riet. Een uittreksel hiervan:
„De liefde voor zijn land, zijn liefde voor
mensen, zijn haat tegen alle onrecht,
maakte hem tot een verzetter bij uitne
mendheid. Zijn warme en diepe geloofs
overtuiging was de innerlijke kracht van
al zijn werken en voor al zijn streven.
God sterke zijn vrouw en beide zoons in
hun groot verdriet
Op 22 januari 1946 ontving mevrouw
van 't Riet een brief van de heer W. A.
Jurriens te Arnhem. Hierin vertelt ge
noemde persoon wat hij in het concen
tratiekamp aan van 't Riet gehad had. Hij
schreef: „Op de lijst die ik bezit staat,
Albertus van 't Riet, 12-3-'45. No. 70749.
Disenterie. Mevrouw, nu wacht uw man
u op in Heerlijkheid. Twijfel daar nooit
-•»*
Hits«n .Advtspteftftfc&lat* *00r VWrxmddal Om«*r»k«r>
«8 tfftft inm
&-
- - -
fiJlSw >-«;
f* **--> •"x-wx.-*.:
W. KS* AY:«> VX*"
x*'-
.N*vtt>s<v,* *vJ4 .fegKfek.
<--* "X w»
«t V»* A*<-» «V.*
Wtot <9** *C«
\.*Xv«*X "Xw.
o< 'Ax* Sc«
«w
..Wi: A
ii... <|W x-x» WMK
w.
i>w~
XX..jt. X
iv~ ii/ i, Ww »-»•
X-S XV
De Vallei van 16 juni 1945
was één van de ergste concentratiekam
pen aan disenterie was overleden.
In dit kamp schreef O.V.N. verder
150 km ten noordwesten van Ber-
lyn, vonden de Amerikanen de over
levenden in een onbeschrijfelijke toe
stand. F.r lagen op de bevrijdingsdag
nog honderden onbegraven doden,
I'olen, Russen, Fransen, Belgen, Duit
sers en Nederlanders.
De geallieerden lieten de massagraven
door de burgers en notabelen van Wöb
belin en van de dichtsbijzijnde stad Lud-
wigslutz openen en de doden op een waar
aan, mevrouw. Hij is verlost, GOD HEEFT
HEM WELGEDAAN...."
Natuurlijk waren al deze dingen be
moedigend voor mevr. van 't Riet, maar
ze namen het gemis niet weg. „Eerlijk ge
zegd zie ik als een berg tegen de komen
de bevrijdingsfeesten op. En toch ben ik
blij dat mijn man gehandeld heeft zoals
hij gedaan heeft. Ik heb er altijd volko
men achter gestaan en dat sta ik nog. Hij
voelde het als een taak en dat was het
ook. Het is soms wel moeilijk maar toch
zeg ik mijn man graag na: „Wat God
doet is goed
Zie hier de ketting die
de Russen voor van 't
Riet vervaardigd had
den.
