SetterSet ^eerUncfenavoncl 0nó ^uinbouwltoekje ARAM ARAM ELST Nieuwsblad „DE VALLEI" vrijdag 22 oktober 1965 10 De Zee koningin Fa. L. HEY De Azalea indica Verschijnt als bijlage van het streekblad „DE VALLEI" onder redactie van Tante Jos ONZE JARIGEN 23 oktober: Dikkie van Silfhout (Espel N.O.P.) Arie van de Klift, Sch'zeel Nelleke van Ravenswaaij Henk Schol ten 24 oktober: Jan Huttenga 25 oktober: Joke Verwoert, Achterberg Henk Roor Henk van Beek Karei Bosboom Janny Doornebal 26 oktober: Corrie Herikhuizen, Ederveen 27 oktober: Ineke Slok 28 oktober: Joke Goedhart Henk Huntelerslag 29 oktober: Frouwien Karsten Ria Sieck Jeanette van Hardeveld Hartelijk gefeliciteerd en een prettige verjaardag! ZILVERPAPIER EN CAPSULES Beste jongens en meisjes, In de afgelopen week hebben jullie weer flink meegespaard. Er werd zilverpapier gebracht door kinderen die al een heel lange tijd meesparen, maar ook door nieu we klantjes. Maar allemaal even hartelijk bedankt hoor! De namen van de spaarders van deze week zijn: Driek Heikamp, Bram van Kooten, Margreet Kampert, Janny en Dikky Boers, Joke van Tuil, Ineke Die- peveen en Corry van Santen. Bram van Kooten heeft niet opgegeven wanneer hij jarig is, maar ik dacht dat hij dat al eens een keer eerder verteld had. Als dat niet zo is Bram, wil je dat dan nog een keertje komen zeggen? Mevr. Bos uit Rhenen schreef me een kaartje waarin ze vroeg of haar kinderen ook in de krant konden staan als ze jarig waren en ze beloofde ook nog capsules te zullen brengen. Rika, Ansje en Yvonne zijn op de verjaardags- lijst gezet en het zilverpapier wil ik na tuurlijk erg graag hebben. Jongens en meisjes, dit was het dan weer voor deze keer, tot de volgende week allemaal. Tante Jos Correspondentie te richten aan Tante Jos per adres: Parallelweg 10 - Veenendaal Figuur a. EEN VISSENMOBIEL Hier is iets voor je kamertje, dat niet moeilijk te maken is. Teken een grote vis volgens het in de tekening gegeven patroon, maar maak de ruitjes twee maal zo groot. Teken de vis na op kar ton en knip de kop en de staart er af langs de stippellijnen. Plak nu door je zelf gekleurd papier aan beide kanten van de kop, de staart en de vinnen. Het lichaam van de vis moet bedekt worden met schubben, die je kunt ma ken door een heleboel kleine papieren rondjes van gekleurd papier in ver schillende kleuren op de vis te plak ken. Voor het maken van die schubben gebruik je een middelgrote knoop, die je op een vele malen dubbelgevouwen stukje papier legt (je ziet dat in figuur 2), waarna je in één keer een hele sta pel rondjes kunt uitknippen. Een aardig effect krijg je ook als je de gekleurde pagina's van een tijd schrift voor het maken van de schub ben gebruikt. Die schubben ga je, te beginnen bij het staartstuk, in rijen op het lichaam plakken, zoals ie dat ziet in figuur 3. Als je de beide zijden van de romp „beschubd" hebt. zet je de drie stuk ken van de vis in elkaar met behulp van twee strookjes vloeipapier of een andere soort heei dun papier, dat je op de delen lijmt, zoals is aangegeven in figuur 4. Maak tenslotte bij de punten X en Y gaatjes in de vis om er de draadjes door te halen, waaraan je de vis moet ophangen. Dat ophangen gebeurt aart een dun stokje, waarbij je er op moet letten, dat de vis goed in balans is Ieder zuchtje wind zal nu de vis in be weging brengen, waardoor het net lijkt alsof hij leeft. (43) Zonder zich te storen aan de heftige protes ten van de waard, die hem handenwringend be zweert, dat het slechts een kleine twist betreft, beveelt de officier zijn mannen Aram en Eén-oog weg te voeren. De officier, met naast zich de druk gesticulerende waard, loopt vooraan in de kleine stoet Het treft Aram, dat de burgers, die zij pas seren, nauwelijks enige belangstelling tonen men is in Ithaca blijkbaar gewend aan het opbren gen van gevangenen Het troepje betreedt een groot gebouw. In een ruime hal met hoogoprijzende klassieke zuilenrijen laat de officier hen achter. Na korte tijd komt hij terug en wenkt Aram, ka pitein Eén-oog en de waard hem te volgen. In het vertrek, dat zij nu betreden zitten, bovenaan een brede marmeren trap, drie in wijde toga's geklede mannen „Leden der senaat", zegt de officier luid „voor U worden gebracht twee gevangenen, ge arresteerd wegens het verstoren der openbare orde' Spreek recht over hen volgens de wetten var Ithaca!" (wordt vervolgd' Figuur b. DE BEROEMDSTE DIAMANT TER WERELD Op het ogenblik versiert de Koh-i- noor-diamant de kroon van de Engelse koningin-moeder, maar voor de dia mant daarin kwam, in het jaar 1849, had zij vele andere eigenaren. Men kan het spoor terug vinden tot in 1304, toen de diamant gekocht werd door de groot- Mogol. Volgens de legende werd de dia mant echter vierduizend jaren eerder gevonden! De diamant versierde eens de schit terende Pauwetroon in Delhi in India Vandaar bracht een Perzische verove raar haar naar zijn eigen land. Later ging zij naar Afganistan, toen terug naar India en tenslotte naar Londen nadat zij door de Oost-Indische Com pagnie was gekocht. K<tfi-i-noor betekent berg van licht. Dez^ diamant is de meest beroemde ter wereld en men zegt. dat zij eens achthonderd karaats was. Op het ogen blik weegt zij slechts honderd karaat, maar het is bekend, dat vóór de laat ste verslijping en polijsting het gewicht 186 karaat was. Het hoge gewicht van achthonderd karaat moet waarschijnlijk daaraan worden toegeschreven, dat de gewichts eenheid karaat niet altijd dezelfde is geweest als tegenwoordig. In de meeste landen is de karaat nu 200 milligram, maar het woord „carat" is Arabisch en betekent eigenlijk het zaadje van een carob, dat is een vrucht van de in het Middellandse Zeegebied groeiende sprinkhanenboom Dit zaadje werd in vroeger eeuwen in de Oostelijke lan den als gewicb' 'd gebruikt. 8 Z7-A? PIET ALS TOVENAAR Piet voelt zich een echte tovenaar, want nu is Marietje ook verdwenen. Maar. wat moet hij nu verder beginnen? In het toverboek staat met geen woord hoe hij Marietje en Spot terug moet toveren. En als vader met een been voor Spot aankomt, krijgt Piet een ongenadig standje. Dan hoort hij moeder om Marietje roepen, maar haar durft hij helemaal niet te vertellen wat er ge beurd is. Die arme, domme Piet! (wordt vervolgd) DAAR onze 2 oud sten moesten laten horen hoever ze op hun blokfluiten gevorderd waren, gingen wjj ook naar de leerlingenavond van de muziekschool. Het zaaltje zat vol bekenden en we knikten elkaar bemoedi gend toe. De executanten zaten op de voorste rijen en hun zenuwachtigheid uitte zich in een enorm ge klets en gelach. „De burgemeester is er ook, wees m(jn man, wat zou die hier doen?" „Ik heb zijn dochter en schoon zoon ook gezien. Ik denk dat een van hun kinderen na de pauze meedoet met het kleuterspel", zei ik. De leerlingen kwamen één voor één op het podium en speelden de gejjkte stukjes op de piano, de een wat beter, de ander wat min der. Onze jongens waren de enige blokfluiters. Ze de den het aardig en wij za ten er met trotse gezichten bij. Na hen kwamen twee broertjes, die ook bij ons in de straat wonen. De jongste speelde viool en de oudste begeleidde hem op de piano, lierman, de jong ste, was vry van iedere géne en al fiedelend wierp hij geanimeerde knipoogjes en lachjes de zaal in. Het was een groot succes en ze kregen dan ook een flink applaus. Daarna was het pauze. De directeur van de muziek school verzocht de kleuters, die aan het zangspellctje mee zouden doen, in een kamer apart te komen om zich te verkleden. De moe ders gingen ook mee. Toen we na een kwartier weer zaten, kwam de hele stoet achter in de zaal naar bin nen en wandelde langs ons heen naar het podium, waar ze onder veel gestom mel opklommen. Het me rendeel was verkleed als kabouter, met baarden en snorren van watten en buisjes en mutsjes van crèpepapier. Er deden vier kleintjes uit de straat mee en al heel gauw hadden we ze er tussenuit gehaald. Ze werden door de twee leidsters op een rij op het toneel gezet, maar Jantje, de jongste van onze vriendjes, kreeg het zó te pakken van die hele zaal vol gezichten, dat hij loeiend begon te huilen. Zijn moeder schoot naar voren, tilde hem het to neel af en probeerde hem te sussen, zonder enig re sultaat. De zaal keek be- brachten, maakten we op dat ze kikkers moesten voorstellen. De burgemees ter stond op en keek met een vertederd gezicht naar het ene gedrocht. Ik gaf mjjn man een stomp: „daar zit een van de kleinkinde ren van de burgemeester in, kijk maar hoe verte derd hij kijkt!" Aangezien er geen kind van ons meedeed en we dus niet met argusogen langstellend toe. Na een paar minuten droeg ze het snikkende kind in zijn nu al verfrommelde kabouter- pak naar haar plaats, waar hij uiteindelijk be daarde. Ze hebben hem maai niet verder laten op treden. Na dit incident zette een onzichtbare piano in en daar begonnen de kabou ters te zingen, terwijl ze met vervaarlijke bordpa pieren zagen in de lucht zaagden. Ik zag onze twee zoons op de voorste rij te gen elkaar aan vallen van het lachen. Ons vierjarig buurjongetje Lexje, was ook kabouter. Hij zag er fraai uit, maar hj) zong absoluut niet mee. Hü stond doodstil tussen de drukbewegende en zin gende kinderen in. Opeens liet hij zich met een boem op de grond vallen. De naast hein staande kabou ter hees hem al zingend overeind, maar Lexje stond nauwelijks of hij liet zich weer op de grond vallen. De mensen begonnen el kaar aan te stoten en te grinneken. Eindelijk was het lied uit en de kabouters marcheer den af naar een onbekend doel. Toen ze weg waren, kwamen er twee wanstal tige gedrochten het toneel op wippen. Uit het kwa kende geluid dat ze voort zijn prestaties op het toneel hoefden te bekijken, kon den we ook de gezichten van de trotse ouders be spieden. De meeste stonden om toch maar niets van het schouwspel te missen. De kikkers wipten al kwa kend weer het toneel af en de burgemeester ging zit ten. Daar kwamen de kabouters weer. Lexje liep achteraan. Midden op het toneel bleef hij staan en zette zijn puntmuts af. Zijn kortge knipte jongensbol stak be spottelijk boven de baard en snor uit. Toen zette hij de muts weer op, pakte zijn baard en snor beet en schoof ze met een forse beweging naar boven tot in zijn ogen. De zaal gierde van het lachen. De andere kabouters waren ondertus sen onder luid gezang imaginaire beukenootjes aan het zoeken. Lexje trok zich er niets van aan en speelde zijn eigen fantasie ën. Al zingend trokken de kabouters de coulissen in. Lexje bleef rustig staan, zijn muts op en af zettend. Een van de leidsters schoot geagiteerd het toneel op en nam hem aan de hand mee. Omkijkend zagen we hoe Lexjes vader zich de lachtranen uit de ogen wiste. Daar kwam een bruin beest het toneel op. „Ik ben een eekhoorn", zong hij. Nu. daarvan viel niets te zien. Toen hij zijn rug naar het publiek keer de, zagen we een soort enorme kaltestaart, die slap naar beneden hing. AI zingend stal hij enige zak ken met beukenootjes, die de kabouters verstopt hadden en ging het toneel weer af. Van de andere kant wipten de kikkers weer tevoorschijn. De bur gemeester en zijn vrouw stonden al overeind. De ene kikker zwaaide met zijn poot in hun richting en de burgemeester wuif de met een vertederd ge zicht terug. AI wippend zongen zij een lied, waar niets van te verstaan was. De burgemeestersvrouw, die ongetwijfeld het lied al tachtig keer door haar kleinzoon had horen oefe nen, knikte met haar hoofd in de maat en zong geluid loos de woorden mee. Achter de coulissen klonk een geweldig lawaai. Tus- twee geschilderde bomen -was een groot gat en daar achter zat Lexje. Hy stak zijn zaag het toneel op en maakte grimassen naar de zaal. De leidster schoot achter de kikkers het to- nel over en begon achter de bomen ssst te roepen. Het hielp niet erg veel. Het kikkerlied was uit en de kabouters marcheerden in een lange ry het toneel weer op. Twee van hen duwden een voorhistorische rieten kinderwagen en daarin zat stralend de eekhoorn. De dief is ge vangen", zong iedereen. De eekhoorn wuifde trots naar de zaal. De kabouter koning tikte hem voor straf met zijn toverstaf op het hoofd en toen was het stuk uit. Het applaus was daverend. Toen we nog nalachend naar buiten liepen, hoorden we Lexje tegen zjjn moe der zeggen: „Vindt moeder niet dat ik het knap ge daan heb?" „Heel knap hoor", zei on ze buurvrouw trots. Thera S. Figuur c. DE POTSCHERFPUZZEL Deze oude oudheidkundige heeft acht potscherven gevonden, op elk waarvan een letter staat. Zien jullie kans om de ze scherven zo aan elkaar te lijmen, dat je de naam kunt lezen van iemand, die vroeger heel bekend was? Als je denkt dat je het weet, draai de krant dan maar eens om en dan zie je het antwoord. •saieaiios :ipini uaAjaqos ap do uieeu oq :pioocniuy U doet langer met nylons vcu ]a98 SetterSet nylons in de nieuwe Rosella kleuren ziet U bij: Hunfd.>l r ->al 45 tel 2165 Frans Halslaan 26, tel 3044 OLIEBOLLEN AKTIE Morgen, zaterdag 23 oktober, gaa de helpers en helpsters van de restau ratiecommissie der Ned. Herv. kerk t< Eist weer op pad om oliebollen te ver kopen. Gezien de kwaliteit, die tot m toe steeds uitstekend is geweest, zuller ook dit keer de oliebollen hun weg we weten te vinden. PRINSES MARGRIET ALS VERPLEEGSTER H.K.H. Prinses Margriet is deze week haar werk als verpleegster in het zie kenhuis „De Lichtenberg" in Amers foort begonnen. De instructie met dt pop „Kareltje" gaf de leerling-ver pleegsters menige aanleiding tot grolt hilariteit. Door zeer velen zijn wel eens po gingen in het werk gesteld om een Azalea over te houden en weer in bloei te verkrijgen, doch de resul taten kunnen niet altijd geroemd worden. Indien u uw Azalea de ge hele zomer buiten in de tuin had staan en haar verzorgt heeft zoals ik u eerder aangaf, dan zit de plant nu dik in de bloemknoppen. Het wordt nu tijd om haar binnen te halen en dus zetten we haar in een kamer waar niet gestookt wordt. Zo licht en koel mogelijk! Geregeld de kroon met lauw water besproei en bevordert de bloemvorming, doch ophouden met het besproeien wan neer men ziet dat de knoppen zich kleuren. Zolang de knoppen nog ge heel gesloten zijn is besproeien van de bladeren en knoppen zeer aan te bevelen. Zodra de knoppen kleur beginnen te vertonen dan brengt men de plant in de huiskamer, zet haar op een zo licht mogelijke plaats en tevens zo ver mogelijk van de kachel. Wan neer er naast de bloemknoppen lichtgroene scheutjes te voorschijn komen, moet men deze scheutjes (diefjes) nijpen, omdat zij ten koste van de bloemknoppen de voedsel- stroom tot zich trekken Het diefje overwoekert de bloemknop, dus zo kort mogelijk het diefje innijpen Houdt u zich aan bovenstaande raadgeving dan zult u ongetwijfeld succes boeken Een van onze oude bladplanten is weer in ere hersteld, ook voor het moderne milieu heeft zij wel dege lijk decoratieve waarde Ik bedoel de bekende Clivia De rusttijd van deze plant breekt spoedig aan. Van af november moet zij beslist armoe lijden om tot bloemvorming te ko men, dus geven we heel weinig wa ter en zetten de bemesting stop. Daarbij de plant een zo koel mo gelijke standplaats in het licht ge ven. Wanneer men straks de bloem knoppen in het hart van de plant ziet verschijnen beginnen we lang zamerhand meer water te geven en zetten haar weer warmer. Geduren de de bloei zorgt men voor een tij dige watergift en eens per week kamerplantenmest De fraaie Coléus met haar ge kleurde bladeren (ook wel Sier- brandnetel genoemd) kwijnt in de wintermaanden bij vele liefhebbers weg Hoewel het een zaadplant is kan zij toch wel de winter goed doorkomen, doch zij moet dan be slist een warme en lichte plaats hebben. De meeste kamerplanten beschou wen de winter als rusttijd, de Co- leus echter niet, ook gedurende de winter verlangt zij een warm plek je en wekelijks bemesting De klein- bladige Coleus Rehneltianus kan ve, le jaren oud worden. Het kost vele liefhebbers hoofd brekens om Crocussen in huis in bloei te verkrijgen Er is bijna geen bollencultuur waarbij zoveel mis lukkingen voorkomen Het zijn vroegbloeiende bolgewassen en dus moet tijdig worden opgepot. Tot half oktober kan men nog met succes Crocusbollen oppotten, dus stel het niet langer uit! Het aardigste kweken we Crocus sen in een kom of schaal. Een bloempot is te hoog en komt dus allerminst voor een decoratieve ver siering in aanmerking5 Plant de bol letjes 3 cm diep en zet het geval op een kaal plekje. Weet: de Crocus verdraagt in geen enkel stadium van haar groei de droge kamerlucht Bewaar dus de opgepotte Crocussen in de kelder of een kast waar het koel en donker is. Ook kan men heel goed de kom of schaal in de tuin ingraven (15 cm diep). Zijn de spruiten ongeveer 7-8 cm lang dan worden ze in het licht ge zet van een koele kamer, waar de bloemknoppen zich dan verder moe ten ontwikkelen Eerst als deze ge heel uit de bol zijn, mogen ze in de warme kamer gebracht worden, zo ver mogelijk van kachelwarmte ver wijderd en daarbij in vochtige lucht Wenst men de Crocussen op grind en water te kweken (waarmede zeer goede resultaten zijn te bereiken) ga dan als volgt te werk. We vullen de kom half met grind, zetten de bollen erop en vullen de tussen ruimten tot de neuzen der bollen met grind aan. Voeg daarna water bij tot de wortelkransen er juist in staan, vooral niet meer of minder, en geef dan verder de behandeling evenals bij potcultuur. Succes! Mag ik tot slot het volgende on der uw welwillende aandacht bren gen? Thans is het weer zover: Met vliegende vaandels, slaande trom en spelende pijpers gaat het leven in Moeder Natuur ten onder. Oktober omvat alle seizoenen: Zonnige da gen, verhullende mist, sterke wind waar men tegen op moet tornen, al les schoonspoelende regen en lichte vorst die de wereld wit maakt. We zien flora's hoorn langzaam leeg geraken en zien het leven, vol gens een ondoorgrondelijke wet, waarvan wij als oorzaken het afne men der warmte en het zwakker worden van het zonlicht kennen verdwijnen Reeds hebben vele ge wassen de kringloop van hun leven volbracht Spoedig breekt het schei den van de bloementijd aan en de gedachte aan de ledigheid en ver latenheid, die onvermijdelijk op het ogenblik van scheiden volgt, zij j wij nu reeds bewust. Dit bewust zijn is volgens mijn bescheiden mening het zekerste be wijs en kenmerk van vriendschap Het leven der bladeren, hetwelk in stoffelijke zin voornamelijk op de waterverdamping berust, is zijn ein de nabij gekomen In een orachtige kleurenparade gaat vriend Herfst ons verlaten Deze schitterende pa rade mag men niet missen! De bladerloze struiken en bomen laten ons de vast gesloten knoppen duidelijk zien Zij houden de be lofte in, dat er na het insluimeren weer een nieuwe opstanding komt Een belofte die nog nimmer heeft gefaald! E J Grijsen - Rhenen

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1965 | | pagina 10