Langs gebaande en
ongebaande wegen
de weg door Het Hart is vrij
TUSSEN DE BONGERDS
FILMPROGRAMMA
Mantel fabriek werft
personeel door
modeshow
HORLOGERIE
tT VAN MANEN
R H K IN EN
Gevonden en verloren
AMERONGEN
SCHERPENZEEL
Nieuwsblad „DE VALLEI"
vrijdag 10 juni 1966
12
De boswachter zei „ho"
maar de burgemeester
zei dat het mocht:
Het landjuweel Overberg moet men
proeven om er van te genieten
„Arena" organiseerde
schoolkorfbalwedstrijden
BEJAARDENTOCHT GOED
GESLAAGD
feuilleton door Piet Terlouw
door Adriaan P. de Kleuver,
met tekening van de schrijver.
Zo ongemerkt zijn wij in de midzomertijd terecht ge
komen. De natuur viert haar hoogtij. Vogels broeden of
brengen hun jongen groot en de bloemen bloeien langs
heg en steg. En de mensen pakken hun fiets en vluchten
uit de steenwoestijnen die zij voor zich zelf geschapen
hebben. De genoegelijke tijd waarin ieder 's avonds na
de dagtaak achterstevoren op een stoel met de armen
rustend op de leuning met buurman links en buurman
rechts het de vorige avond afgebroken gesprek voortzette
is vergane folklore geworden. Dat was nog te doen toen
om de drie uur een auto voorbij kwam en als een
wonder der techniek ervaren werd. De losgebroken
horden auto's en deszelfs bestuurders hebben van ons
rustige Veenendaal zelfs geen spiertje overgelaten. Ja, het
is een vlucht uit de jachtige sfeer van ons ijverige dorp,
stad welhaast, als men z'n fiets pakt. Want er is haast
geen dorp denkbaar waar de mensen zó van het buiten
zijn houden en in de regel echte minnaars van de vrije
natuur zijn. En dat méén ik. Je treft dat het meest onder
de ouderen, maar ook het percentage jongeren dat
wérkelijk fietstochtjes maakt om het genoegen ervan te
beleven is vrij groot.
eens duizenden jaren geduurd hebben
de derde ijstijd. Hier zijn de sporen
van de ijstijd duidelijk waarneembaar.
Overal diepe geulen die eens de smelt
waterbeken waren. De grond is een
beetje heiig ook. En nu trekt zo'n bo
dem bijzondere planten aan. Ze zijn
niet zo erg opvallend, die breedbladige
wespenorchissen langs ons pad. Maar
bekijk nu zo'n apart bloempje aan de
lange tros eens door een loupe. Een
wonder gaat voor u open. Dan tóch
het sprookje. Ja, en dan ziet u dat één
zo'n bloempje in fijnheid kan wedijve
ren met de fraaiste orchideeënbloem die
u voor veel geld van uw bloemist koopt.
U moet er geen bos van plukken. Maar
u moet er wel eens op uw knieën bij
gaan knielen. Is niks gek hoor. U mag
toch wel knielen voor Gods wondere
schepping! Maar als u een potlood bij
u hebt of een balpoint dan steekt
u de punt in zo'n bloempje. En wat u
dan ziet gebeuren is zeer bijzonder. Het
is de wonderlijkste bestuiving die be
staat en zich hier voor uw verbaasde
ogen afspeelt. Aan de punt van uw pot
lood kleeft een steeltje met een groen
knopje. Met een hechtschijfje is dat aan
de punt vast komen te zitten. Snapt u
het al? Juist, dat gebeurt ook op de
kop van een insect als dat op het glan
zende honingmerk afkomt. Met een
hoorntje op gaat het naar een andere
bloem. Het steeltje kromt zich zelfs
automatisch naar voren. En dan strijkt
dat groene knopje vol stuifmeel langs
De eeuwenoude hofstede „De Hucht"
in het pastorale buurschap Overberg.
(Foto: J. A. E. de Kleuver.)
Laten wij deze keer eens wat gaan
fietsen in de contreien van Overberg
En dan meteen maar een fiks tochtje
er van maken. Je kunt best de drukke
vacantiecentra daar omzeilen.
En 's avonds word je ook daar niet
ondersteboven gelopen. Even buiten
Veenendaal, langs de grift in het ver
lengde van 't Panhuis, is de landelijke
sfeer immers nog gebleven. Je fietst
niet meer over 't Oude kerkepad door
de wei van Van Holland, maar dat is
niet erg. Je komt evengoed in de Has
pel. En nu in gemoede. Wat is déar nu
veranderd? Niets immers! Dat lieve
kleine witte huisje onder het dikke riet
dak is nog even schilderachtig als vroe
ger. Hendrik schijnt er nog best mee
tevreden te zijn
En dan passeren wij de Slaperdijk. Als
je die in de richting van Prattenburg
gaat dan is die na de afrit naar de
Dijkstraat nog voor 100% mooi. En nu
verklap ik meteen een geheimpje. Je
mag daar véél en véél meer dan je
denkt. Dat bemerkte ik eens toen een
boze jachtopziener er mij vroeger weg
wilde sturen.
Waarom deed hij dat. Van het einde
van de Slaperdijk tut naast het huis
van Henken „de petrolieboer" aan de
Dwarsweg loopt zuiver een openbare
weg. Niemand kan U daar weren. Dat
verzekerde de burgemeester van Ame-
rongen mij schriftelijk. Nu gaat die
weg dwars door het jachtveld van wij
len Cees Bos. En dat was die mijnheer
een doorn in het oog. Mij viel daar
evenwel iets op.
Alle zijwegen waren van bordjes ver
boden toegang voorzien. Goed, die bord
jes respecteerde ik. Maar sindsdien
fiets ik doodgemoedereerd die prachtige
weg dwars door ons mooiste heuvel
achtige heideveld. De wulpen en kor
hoenders heb ik er aangetroffen en te
gen het vallen van de avond tientallen
reeën. Laatst nog een reegeit met een
leuk kalfje. En helemaal niet schuw
zelfs. Er wordt daar in de buurt nogal
gekampeerd en zo komt het dat de
reeën meer met de mensen vertrouwd
raken. Wel zag ik er echt zielige, dood
zieke konijntjes. En sinds ik weet dat
er boeren zijn die tussen de gezonde
springertjes een zieke loslaten ben ik
daar eerst woest en later erg bedroefd
om geweest. Want hoe kan men nu zó
wreed zijn. Op een avond heb ik ze
eens gadegeslagen, die hupse konijntjes.
Watervlug zijn ze in gewone doen en
als de wegbermen maar met fris gras
en klaver begroeid zijn, dan loopt '.e
schade nog wel los.
Nergens heb ik zó veel fazanten gezien.
Grappig was hoe ze allemaal met hun
kopjes boven het welig opschietende
koren uitkwamen. En wat ben ik ge
schrokken toen vlak voor mijn voeten
een hele koppel patrijzen opstoof. Dat
gebeurde allemaal op de korenvelden
langs de Dwarsweg. Daar moet je de
weg naar de Prinseveldse hucht nemen.
Langs de eeuwenoude hofstede Nieuw -
Amerongen. En nu bedoel ik niet het
gebouw van nu. Dat is van na de wa
tersnood van 1855. Dat Nieuw-Ameron-
gen behoorde eens aan het illustre ge
slacht W. ten Weerde, dat hun jonk
heerlijke staat in Maurik en Overlang
broek op zat te houden. Nu vindt je het
terug als doodgewone slagers en
vrachtrijders. Maar vroeger woonde
hier op Nieuw-Amerongen kapitein
Asuerus W. ten Weerde. En die plantte
er naast elkaar drie lindebomen. Daar
is iets geks mee gebeurd. De stammen
raakten elkaar en nu vormen ze samen
een heel brede en smalle bandlinde. Wij
zitten in zuidoost-Utrecht goed in de
merkwaardige bomen hoor.
Ik noemde u al de Prinseveldse
hucht. Maar die beklimmen wij niet.
Waar de koning onder de boswegen,
de Oude Scherpenzeelse weg, op deze
brede bosweg komt gaat ze nog door
naar de Bergweg die van Amerongen
naar Overberg gaat. Er is daar een
zessprong en neem nu eens de tweede
rechts. Die slingert door het mooist
denkbare bos en is bezet met een laan
van beuken. Tot deze overgaat in een
fantastisch mooie oude laan van spar
ren.
Je moet daar zijn in de late namiddag
en als 't kan bij heiig weer. Dan wordt
het tussen die hoog optorenende spar
ren zo mysterieus, ja wat sprookjes
achtig. U gelooft niet in sprookjes?
Nou, maar ik wél. Want het sprookje
wordt hier waarheid. Je waant je in
zo'n romantisch bos in de bergen. Wild
is het landschap om u heen. Maar dan
met die ondefinieerbare bekoring van
de zeldzame plekken waar eens het
overvloedige zomerse smeltwater van de
gletsjertong uit de duizenden en nog
KONIJNENFAMILIE.
Broer Lampe wordt gehaat als de
pest en daarom wordt hij moedwillig
ziek gemaakt. Ieder die vertederd wordt
door een tafereeltje als dit moet met
afschuw ervaren dat dit beestachtig
bedryf de mens onwaardig is. Of er nog
niet genoeg schande op het menselyke
ras rust
(Tekening van:
Adriaan P. de Kleuver.)
1**5
de stempel plaats in de bloem. Zo helpt
in de natuur het één het ónder. En dan
zegt u alweer: „Wat is toch de Schep
per wijs en goed voor al wat groeit en
bloeit." Daar kom je nooit over uitge
praat. Laat als 't u blieft onze orchi
deetjes staan. Laat ze groeien en
bloeien tot de ere van de Allerhoogste.
Als je het door regenwater uitge
spoelde pad bij onze mooie sparren
laan volgt kom je ergens in de buurt
van de Bliscap uit.
U weet wel dat je daar zo'n fantas
tisch panorama over de Gelderse
Vallei hebt met pal in het midden de
helder oplichtende achtergevel van de
ridderhofstad van Renswoude.
Nu -ond ik daar eens het wonderlijk
ste en zeldzaamste paddestoeltje uit
onze streek. Of liever, een man uit
Amerongen bracht er mij heen. Dat was
dan de mooie gekraagde aardster. En
laten wij toen in een walkant die mooie
en zeldzame rode bosbes vinden. Helaas
is de laatste verdwenen, maar de aard-
sterretjes vind ik te hooi en te gras
nog wel eens.
Nu, en dan suizen, wij de steile hel-
lin0 af, recht toe recht aan naar de
spooroverweg. En dan Overberg door.
Oh ja, weet u nog dat er eens iemand
heel erg boos op mij was omdat ik het
hervormde kerkje een „poppenkerkje"
noemde.
Ach, en ik bedoelde er maar mee dat
het zo klein en zo lieflijk is. Maar de
mensen van Overberg dragen mij toch
geen kwaad hart toe, want ze nodig
den mij uit a.s. winter een lezing over
het Overberg van vroeger en over het
wondermooie natuurschoon te komen
houden. Daar ben ik erg blij om.
Graag gedaan hoor! Wij gaan het dan
hebben over de tijd dat op de hofstede
de Hucht ieder jaar het paasvuur op
laaide en de tijd dat ik met Góèrt van
Toon „van de Hucht" met de schaaps
kudde de hei op ging. Dót was me een
tijd! Ja, en wat was het tóén mooi
De orchideeën groeiden zó maar langs
de weg! En tóch is er iets onveranderd
gebleven in Overberg. Zelfs twéé din
gen
Ik ben er zeker van als u de Hucht
zou willen bekijken da.t. boer Van Gin-
kel het best zou vinden. Kijk, dat is
dan dezelfde Gaart van de schaaps
kudde. De Hucht is welhaast het
zelfde gebleven als vroeger. Deze hof
stede behoorde bij het kasteel van
Amerongen en is minstenss driehon
derd jaar oud.
Landschappelijk een juweel! De oude
achtergevel en het witte bakhuisje zijn
gewoon fotogeniek, 't Is een plaatje ge
lijk met die oude brede linden voor het
huis en de eeuwig ruisende dennen er
naast. Dat wordt allemaal nog mooier
als een mild zomerzonnetje de contou
ren nog beter laat uitkomen en een
spel van licht en donker tovert.
En dan de spoórsloot langs de „zeven
heuvelenweg" (zoals de jongens dat
noemen). Vroeger een schapendrift met
een fietspad er langs.
Maar kijk eens in die spoorsloot. Vól
flossig uiterwaaierend wollegras staat
die nu. En de wegberm aan die kant is
nog even bloemrijk. Er bengelen aan
lange dunne stengels de hemelsblauwe
grasklokjes. Het zandblauwtje en la
ger bij de waterkant de blauwe knoop
menden zich met het goudgeel van ha-
vikskruid en witte margrieten met hun
zonnehartjes. Dat is toch mooi. De
wegbermen in zomertooi zijn prachtig
in onze onvolprezen Gelderse Vallei. En
dan kijkt u maar eens over de brede
sloot naar het spoorwegtalud met
eikenhakhout, berk en sporkenhout.
Daar staan me dan toch varenpollen.
Zowaar hier en daar nog koningsvaren.
Dat allemaal bij elkaar is toch gewel
dig.
Lief Overberg, dat zo zich zelf bleef,
met je rustige mensen en je versprei
de boerderijen, je verrukkelijke park
landschap met wïldwallen en eiken-
hak hout bosjes, waaruit 's avonds zó
maar een paar reeën kunnen komen
die kalmpjes aan over de spoorlijn
wisselen, waar een vervaarlijk uit
ziende egelmoeder met een prikke-
rige kinderschaar aan de kant rond-
scharrelt, waar de vogels kwinkele
ren en de bloemen bloeien, lief Over
berg, je bent het waard gekend te
worden. En dan te bedenken dat déze
kant van de spoorlijn nog voor de
volle 100% bleef wat het de eeuwen
door uxis: puur agrarisch met een
kleine kern waar de bakker en de
kruidenier hun nering drijven. Dat is
toch een oase, waar een rustig voort-
pedalende fietser en misschien méér
nog de kalm voortstappende wande
laar met volle teugen van het vrije
buitenleven kan genieten.
De Veenendaalse mantelfabriek
Speciaal heeft een nieuwe methode
voor het werven van personeel be
proefd in Woudenberg. Daar werd
namelijk in samenwerking met
modehuis Hein van Schuppen
een grootse modeshow opgezet, die
tot doel had die meisjes, die in aan
merking komen voor een betrek
king op deze mantelfabriek op het
werk attent te maken.
De eerste show begon om 15 uur, om
19 en 20.30 uur werd hij herhaald. Er
was voor deze si ows een zeer goede be
langstelling, terwijl het geheel in een
gezellige en prima sfeer verliep. Aan de
gezelligheid werd een groot deel bijge
dragen door de heer Dinkelo, die zich
een vaardig en geestig speaker toonde.
Ieder model wist hij leuk' te brengen en
steeds had hij een kwinkslag klaar.
De verschillende modellen werden ge
toond door vier dames en een heer, wat
aan de traditionele bruidsstoet iets
aparts gaf, omdat men nu over een
'echte' bruidegom beschikte. Het getoon
de bestond uit mantels en mantel-
costuums van de mantelfabriek en sport
en zomerkleding van Hein van Schup
pen. Het rpreekt van zelf, dat de Op-Art
niet werd verbeten.
Tijdens de shows werd een loterij ge
organiseerd, waarbij een mantel verloot
werd, en waarvoor de nummers op de
programma's de loten vormden. De trek
king geschiedde door een der aanwezi
gen. Tijdens de middagshow werd de
prjjs gewonnen door het meisje, dat zelf
de nummers trok!
Het blijkt dat deze manier van perso-
neelwerving succesvol is. Van de zijde
van Mantelfabriek Speciaal vertelde
men, dat er reeds diezelfde dag enige
meisjes konden worden aangenomen, ter
wijl men met een tiental in contact staat.
KELTUM
SOLA elite
HOOGSTRAAT 28
VEENENDAAL
DAMNIEUWS.
In ,,'t Trefpunt" ging de onderlinge
damcompetitie van VDC weer door met
de navolgende uitslagen:
v. d. Brandhof-G. Valkenburg, 2-0
de Roder-v. Nieuwamerongen 1-1
Valkenburg Sr.-v. Leeuwen, 2-0
Schaap-Meerveld 2-0
Keijman-N. Valkenburg 1-1
Meerveld-Tollenaar 1-1
Een succes voor de jongste Valken
burg om tegen Keijman remise te spe
len! Door een fout in het eindspel miste
G. Valkenburg de remise tegen v. d.
Brandhof, terwijl Tollenaar op dezelfde
wijze tegen Meerveld de volle winst ont
glipte
De korfbalvereniging „Arena" organi
seerde ook dit jaar op Candia weer
sehoolkorfbalwedst rijden. Vorig jaar
werd hieraan deelgenomen door 8 lagere
schoolteams, doch dit jaar was dit aan
tal al uitgegroeid tot 22 teams, die als
volgt waren verdeeld:
Lagere school: 4 afdelingen van 3.
Winnaars: Julianaschool, Leersum;
Valleischool, Achterberg; Chr. School,
Achterbergsestraatweg; Hallschool.
De finale ging tussen de beide laat-
sten en deze werd door de Hallschool
gewonnen, die daardoor in het bezit
kwam van de wisselbeker.
Voortgezet onderwys: 4 teams.
Winnaar: Openbare Ulo, Rhenen.
wisselbeker.
Voortgezet onderwijs, alleen meisjes:
2 afdelingen van 3 teams.
Finale: Streekhuishoudschool 1;
Streekhuishoudschool 2.
De eerste won hier de wisselbeker.
Het toernooi werd begunstigd door
fraai weer, terwijl onder leiding van
voorzitter E. Komduur de leden van
„Arena" een en ander perfect hadden
georganiseerd, waardoor alles tot op de
minuut klopte.
RHENEN
Gevonden: bruine portemonnaie met
rits, waaraan 2 sleutels; 2 overalls, in
papier verpakt; blauw windjack; huis
sleutel; plastic portemonnaie; blauwe
tas; donkerblauw windjack; meis.ies
zonnebril; werphengel; herensjaal.
Verloren: blauw witte step; bruine
portefeuille inh. f 1000,— postzegels
naamkaartjes enz.; tas met visgerei en
portefeuille met autopapieren; zakmes;
portemonnaie met zwemabbonnement,
verzekeringsbewijs bromfiets, sleutels
en foto's; zwemabonnement; doublé da
mespolshorloge; sleutelring met 3 sleu
tels; Adora herenpolshorloge no. 40452.
Donderdag was het weer de grote dag
voor de Amerongse bejaarden. Met 55
auto's gingen de bejaarden hun 19e jaar
lijkse uitgaansdag houden. Mede dankzij
het mooie weer werd het een prettige
dag. Gelukkig zonder ongelukken en on
gevallen afgelopen.
's Morgens om half negen zette dé
stoet zich in beweging. Er werd gereden
via Rhenen naar de Betuwe, waar na
een rondrit koffie werd gedronken in
Maurik.
Vanadar ging het via Betuwe en Ne-
derveluwe naar Arnhem waar een be
zoek werd gebracht aan het prachtige
park Sonsbeek, waar momenteel een
beeldententoonstelling te bezichtigen is.
Aangezien de toegangsprijs nogal hoog
was is van deze gelegenheid slecht spo
radisch gebruik gemaakt.
Vervolgens ging de toch naar Scher-
penzeel. Op dit traject had het comité
een proef genomen met de splitsing van
de stoet in afdelingen van 10 auto's die
enkele minuten na elkaar vertrokken.
Deze proef mag goed geslaagd genoemd
worden. Het is zeker te overwegen dit
volgende keer weer te doen.
In Scherpenzeel werd een diner opge
diend waarvan iedereen ten volle heeft
genoten.
Dokter Kars kwam tijdens het diner
met het initiatief om nogmaals een col
lecte te houden ten behoeve van het
zwembad. Ditmaal voor de eerste hulp
uitrusting van het bad. Bij elkaar werd
een 800.bijeengebracht. Een mooie
opbrengst.
Onder begeleiding van de vrolijke to
nen van Ons Genoegen trok de stoet om
streeks 8 uur door de straten van Ame
rongen.
Op de Hof vond het afscheid plaats.
Namens de bejaarden werd een dank
woord gesproken door de heer D. van
Remmerden, terwijl ook de burgemeester
een algemeen dankwoord sprak. De voor
zitter van het Comité de heer P. van
Malsen sprak een afscheidswoord.
ZO VLOGEN DE DUIVEN.
Wedvlucht over 216 km, gelost te St.
Ghislain Hornu om 6.45 uur. In con
cours waren 252 duiven. J. J. Voogd, 1,
6; C. ter Burg, 2, 4; Gebr. van Schaik,
3; G. Schipper, 5; P. Wagensveld, 7,
10; Gebr. Rustenhoven, 8; A. Vos
kuilen, 9.
KINDEREN
GELUKKIG ONGEDEERD.
Van de eeuwenoude eikenboom aan de
Burgemeester Rooyaardslaan, bij de in
gang van „Huize Scherpenzeel", viel
maandagmorgen weer eens een zeer
zware tak. Enkele vlakbij spelende kin
deren zijn gelukkig niet door dit ge
vaarte getroffen.
Hopelijk ziet de gemeente Scherpen
zeel nu eindelijk eens in dat het hoog
tijd wordt dat de zich aan de zijde van
de openbare weg bevindende takken
worden verwijderd.
SCHERPENZEELSE
PLATTELANDSVROUWEN
GAAN OP STAP.
Dinsdag 14 juni a.s. zullen de platte
landsvrouwen, afdeling Scherpenzeel-
Woudenberg, weer hun jaarlykse uit
stapje maken.
Het hoofddoel van de reis is een be
zoek aan de fabrieken van „De Gruy-
ter" te 's-Hertogenbosch. Hierna zullen
de dames de dan te houden Huishoud
beurs in Dongen met een bezoek ver
eren.
UITSTAPJE
VRIJWILLIGE BRANDWEER.
Dinsdagmiddag 14 juni a.s. zal de
vrijwillige brandweer, afd. Scherpenzeel
het jaarlijkse uitstapje maken. Het is
nl. de gewoonte dat de door brandblus-
sing ontvangen vergoeding in „de pot"
wordt gedaan zodat men eens per jaar
gezellig uit kan gaan.
De te bezoeken plaatsen zijn nog niet
bekend.
DERDE MUZIKALE RONDGANG
„CAECILIA".
Op zaterdag 11 juni a.s. houdt de
Scherpenzeelse muziekvereniging „Cae-
cilia" haar derde rondgang door het
dorp. Het laatste gedeelte van deze
driedelige rondgang is thans langs de
volgende route: Plein 1940 - Dorps
straat - Willaerlaan - Eikenlaan - Pr.
Margrietlaan - Pr. Beatrixlaan - Pr.
Marijkelaan - Eikenlaan - Industrielaan
- Glashorst tot aan de Pluimenweg -
terug Glashorst - Dorpsstraat
Plein 1940.
VERLOOP SPAARGELDEN
OVER MEI 1966.
Saldo per 1 mei 1966 ƒ18.442.930,67.
Inlagen mei 923.276,76.
Opnamen mei f 897.457,83.
Spaarverschil in de
maand mei 1966 25.818,93.
Saldo per 1 juni 1966 ƒ18.468.479,60.
VANAF ZONDAGAVOND
JEAN PAUL BELMONDO IN LUXOR.
Vanaf zondagavond tot woensdag
avond (behalve dinsdags) wordt in het
Luxor te Veenendaal de film „L'Ainé
des Ferchaux" of vrij vertaald „Het
einde van een Gentleman' vertoond.
De hoofdrol in deze film gebaseerd op
de roman van Georges Simenon wordt
gespeeld door Jean Paul Belmondo.
Deze Franse filmspeler met zijn uiter
lijk van een bokser is de grote trek
pleister van de laatste tjjd op het witte
doek. Zijn min of meer flegmatieke
manier van vechten etc. maakt hem
voornamelyk bij het zwakke geslacht
zeer populair. In de film „Het einde van
een Gentleman" speelt hij een oude be
roepsbokser die als lijfwacht fungeert
van een 70-jarige miljonair die naar
Amerika vlucht. Het draait natuurlijk
om geld en dat is hier in ruime mate
aanwezig, nl. 100.000 dollar. Hierna
ontwikkelen zich spannende avonturen
rond de miljonair de 100.000 dollar
en de lijfwacht Jean Paul Belmondo.
Charles Vanel als de Miljonair en Mi-
chele Mercier als Jessie spelen een paar
uitstekende bijrollen. Toegang 14 jr.
Tot zondagmiddag een onvervalste
avonturenfilm. „La Scimi.arra del Sara-
ceno" oftewel „De wraak van de Sara-
ceen". Oud-Tarzan en thans veelvuldig
optredend als Old Shatterhand in de
Winnetoufilms, Lex Baiker, speelt in
deze film de hoofdrol van Kaper Dra
gut. Bekende figuur van Ruwe bolster,
blanke pit. Het verhaal speelt zich in
't mysterieuze Midden-oosten af. Chelo
Alonso en Massimo Serrato spelen de
bijrollen als Myriam en Kapitein Drago,
terwijl Bianca het ontvoerde gouver
neurmeisje gespeeld wordt door Gra-
ziella Granada. Van zeeroversgevechten
amoreuze scenes en heldhaftig
heid in een historisch gegeven kunt u
in deze film in volle mate aantreffen.
Toegang boven de 14-jarige leeftijd.
En nu wist ze het dan. Het had haar
een lichte schok gegeven, want hoewel
ze niet zulke grote toekomstdromen had
als Gert, ze besefte wel, dat hierdoor
hun trouwdag, al lag die dan nog ver
weg, enige tijd verderop geschoven werd.
Toen ze echter aan de gedachte gewend
was, dat ze dan opnieuw moesten gaan
sparen, probeerde ze hem op te beuren.
Hoe vaak had ze dat al niet gedaan?
Telkens wanneer de jongen in de put
zat, omdat zijn idealen weer eensklaps
zo vreselijk ver verwijderd schenen, had
ze hem met haar woorden bemoedigd en
getracht haar optimisme met hem te
delen. Dikwijls was het haar gelukt, dus
met wat overleg kreeg ze hem er nu ook
wel weer bovenop.
Ze dacht hu, hoe ze de zaak het beste
kon aanpakken en ondertussen knerpte
het laagje harde sneeuw onder hun
schoenzolen. Grijs hing de hemel boven
de wereld. Sneeuwen deed het geruime
tijd al niet meer, maar er zat nog ge
noeg in de dikke, zware wolken.
Gert keek voor zich uit op de grond.
Hij had een norse trek om de mond en
tussen de wenkbrauwen stond een kort,
nijdig rimpeltje. Hij zag van de witte,
fijnbestoven wereld niets dan het laagje
vertrapte sneeuw op de weg. Neeltje keek
zo nu en dan opzij van het pad, waar de
sneeuw als poedersuiker tussen de harde,
bruine bladeren van de beukenhagen ge
strooid lag of in de oksels van de grillige
takkenmengeling der appelbomen in de
bongerds. Hier en daar in een wind
stille hoek lag het wat hoger dan op
andere plaatsen. Wat kon ze anders al
tijd genieten van dit stille schouwspel.
Sneeuw, het gaf zoiets reins, alsof er
geen kwaad of geen zonde op de wereld
bestond. Maar nu had ze dergelijke ge
dachten niet. Wel was het vanmorgen
voor Gert's komst er een poosje ge
weest. Bij het opstaan had ze, voor ze
naar buiten gekeken had, al geweten,
dat er sneeuw lag. Haar kamertje was
zo wit geweest door de terugkaatsing
van het daglicht. Ze was uit haar war
me bed gestapt en nog in haar nachtpon
had ze een poosje voor het raampje ge
staan. Zo ver ze zien kon, was alles met
een wit laagje bedekt. Behalve de zwarte
bomen met hun kale verwrongen takken
en gedeelten van de rood en grijs be-
pande daken der huizen. Het had haar
met een stille vreugde vervuld. Temeer
nog toen ze dacht aan gisteravond. Wat
een heerlijke dag was het geweest met
zo'n goed slot. Gert had het verlangen
in haar om spoedig te trouwen sterker
wakker geroepen. En nu., nu leek het
wel of hun werk vlak voor hen afgebro
ken was. En tóch moest er een oplossing
zijn. Dat geld was toch niet zomaar in
de lucht verdwenen? Iemand had het
weggehaald en het meest voor de hand
liggende wa3, dat Dirk het gestolen
moest hebben.
„Gelukkig wel."
„Gelukkig wel Hedde 't dan niet naor
oe zin?"
„Jewèl, maor ik zou niet graog willen,
dat het altijd zou kou was. Zomer mot
'r ok wèzen."
,.Da's waor. Twee ppnch, baos."
Neeltje keek eens naar de koeken, die
in de blikken trommels lagen.
„We zullen d'r maor geen een nemen,
waor," zei Gert zachtjes, „zo lekker zien
ze dr' nou nie uit."
Ondertussen dacht hij aan de uitgave
van de twee kwartjes voor dat warme
gekleurde water. Afzetterij. Hij had dat
geld beter in de trommel onder z'n bed
kunnen doen. Met het geld voor de bus
er bij was het al over de gulden. Maar
ach, voor deze ene keer
Met het glas in beide handen lieten ze
zich voorzichtig op het bankje tegen
het tentzeil zakken.
Gert keek blazend naar het vertier,
dat langs het tentje heen ging. Onop
houdelijk klonk het slierend gekras van
de schaatsen over het ijs. Een enkele
keer keek hij naar Neeltje, die met
kleine teugjes haar glas leegdronk. Wat
een lief meidje had hij toch eigenlijk.
Dat hij ooit nog wel eens naar een ander
omgezien had, terwijl hij zelf zo'n ver
duld aardig kind had.
Ze knikte hem toe onder zijn starend
gepeins.
Als het aan hem lag, gingen ze van
avond nog trouwen. Ha, dat zou hij wel
willen! Eerst een smak geld bij elkaar
zien te krijgen en dan trouwen. Dan
mocht hij haar helemaal bezitten. Hele
maal! Oef, wat zou dat heerlijk zijn.
Gert zette zijn glas weer terug en terwijl
Neeltje het laatste beetje uit het hare
dronk, stopte hij alvast een pijp en fan
taseerde nog wat door. Ze moesten na
tuurlijk een goede, flinke kachel in de
kamer hebben, zodat het 's avonds lekker
warm zou zijn, wanneer ze na het eten
nog een paar uurtjes opzaten. Maar de
slaapkamer moest lekker koud wezen,
zodat ze
„Zet es effies weg, Gart," onderbrak
Neeltje zijn gedachtengang. „Zu'we maor
weer es een baontje maoken?" vervolgde
ze, ,,'t begint al schemerig te worden.
Zo meteen motten we naor huis."
„Jao," zei Gert. Hij trok de vlam van
de lucifer fiks in de tabak en blies een
paar stevige rookwolken de lucht in.
Vanavond moest hij nodig weer eens
het geld tellen, want hij kreeg weer
hevige zin om te gaan trouwen.
Het sneeuwde die nacht.
Gert hoorde de fijne ritseling van de
harde sneeuwvlokken met de windslagen
tegen het dakraampje aanjagen.
Zijn beenspieren waren stijf van 't
schaatsen. Zo'n heerlijke middag hij van
daag gehad had, zo'n ongelukkige avond
had hij nu. Al een paar uur lag hij wak
ker. Hij draaide om en om en hij kon de
slaap maar niet vatten.
Voordat hij in bed stapte, had hij zijn
kist er onder vandaan gehaald om weer
eens te zien, hoeveel geld hij al had. On
gehinderd kon hij zijn gang gaan, want
sinds eergisteren sliep hij alleen. Dirk
was weer vertrokken; de vacantie was
Vader en moeder Van Dam hadden het
niet gedaan, daarvoor hadden ze te ver
wonderd en te verbouwereerd gekeken,
toen Gert het onder het ontbijt vertelde.
Ietwat onwillig had hij het gezegd, want
nu was meteen zijn geheim, dat hij zoveel
geld bij elkaar gespaard had, prijs ge
geven. Niemand had het geweten. Alleen
Neeltje en hij. Natuurlijk, vader en moe
der zouden er op de duur toch wel achter
gekomen zijn, maar het had hem zo'n
bevredigend gevoel gegeven, te weten,
dat hij straks geen cent van hen hoefde
aan te pakken als de trouwdag er zou
zijn. Alles zou hij dan alléén bij elkaar
gespaard hebben. Het deed hem daarom
toch ook weer goed, toen hij in de oude
ogen niet alleen verwondering, maar ook
bewondering las. Ja, Gert was niet gek.
Hij had een meidje en hij méénde het.
Hij had verdorie al bijna honderd en
vyftig gulden bij mekaar gegraaid. Dat
hadden de ouwetjes niet gedacht, waar?
Maar nu was hij ze toch maar kwijt. En
wie had dat gedaan? De twee mensen
hadden elkaar aangekeken en hun bei
der gedachten ging direct naar neefje
Dirk. Maar hoe wist dat jochie, dat
Gert zoveel geld in zijn kist had?
„Hedde 't 'm soms verteld?"
„Ikke niet."
„Maor hoe kon hij het dan weten?"
Toen schoot het Gert te binnen, dat hij
op een avond het geld nageteld had,
terwijl hij in de vaste veronderstelling
verkeerde, dat Dirk sliep. Ja natuurlijk,
toen moest hij het gezien hebben.
,,'k Het t'r 's aovonds wel es wat cen
ten in d'n deus gedaon en dath'-t-ie ne-
tuurlijk gezi, terwijl ik docht, dat 'm
sliep."
„Maor jao, zei Van Dam voorzichtig,
„me hebben d'r nog gin bewijs veur. Me
kenne kwaolijk naor Utrecht schrijven:
stuur de cente van Gart terug."
„Nou jao, we zoue Bart en Fie es
kenne polsen, waor," wist moeder.
En dat was de gedachte van Neeltje
ook. Onder de kerkgang sprak ze die
uit. Gert luisterde zonder antwoord te
geven. Dat had moeders ok al gezeed.
Het bleek dus de beste oplossing te we
zen. Maar onderdehand zat hij er toch
maar mee. Hoeveel zou die knaap er
nog van over hebben Moeder moest van
den middag maar gauw een briefke in
elkaar zetten.
DE MENSELIJKE MACHINE
De meeste mensen realiseren wel, dat
ze ongeveer een derde van het jaar
slapen. Aldus herstelt zich het lichaam
van de vermoeienissen des daags. Er
gaan dus per jaar ongeveer 120 dagen
„verloren", als men het zo noemen wil,
aan het opladen van de menselijke ma
chines. Dat ze niet verloren gaan, maar
integendeel de ontzaglijke inspanning die
het menselijke lichaam gedurende een
jaar moet opbrengen mede mogelijk ma
ken kan blijken uit het volgende. De
lever verwerkt in een jaar tijd ongeveer
255.000 1 bloed. De totaal door het men
selijk lichaam in een jaar geproduceerde
warmte zou voldoende zijn om 9.000 1
water aan de kook te brengen. In totaal
ademt een volwassene in een jaar zeven
miljoen 1 lucht in en uit. Het hart pro
duceert in een jaar voldoende energie
om er een trein mee in beweging te stel
len. Een machine dus om respect voor
te hebben!
Dat deed vrouw Van Dam, hoewel het
een iezend zwaar werk voor haar was.
Zo'n schrijverd was ze toch al niet en nu
moest ze daar inenen helemaal zo'n he
vigst moeilijke brief schrijven.
Na de kerkdienst was Neeltje meege
gaan om bij Gert thuis koffie te drinken
en het geval werd lang en breed bespro
ken. Moeder moest zus en zoó schrijven
en dit en dat vragen. Moeder Van Dam
knikte maar, terwijl ze een wirwar van
gedachten in haar hoofd had en ze met
geen mogelijkheid meer wist, hoe ze het
aan zou pakken. Waar was ze aan be
gonnen? Had vader niet beter de brief
kunnen schrijven? Of Gert zelf? Maar
nee, nee, dan zou het helemaal niets
worden. Ze nam zich voor om vanmid
dag, als vader z'n dutje deed en Gert
naar Neeltje was, de pen ter hand te
nemen om de staat van hun gezondheid
mede te delen en dan zo langzamerhand
op het feit zelf toe te werken. Onder het
vaatwassen zou ze mooi even de tijd
hebben om vast voorstudie te maken,
zodat ze dan gelijk wat zinnen in haar
hoofd kon zetten, waarmee ze het geval
ter sprake zou brengen.
En met de verroeste, spattende pen
was ze die middag aan de gang gegaan.
Ze had haar schort er maar bij aange
houden en de mouwen van de zondagse
japon een randje omgeslagen, want ge
kost niet weten, waor
Het duurde maar bar lang, vond Gert,
eer ze antwoord kregen.
