In Amerongen plan voor
een sportstichting
Sportaccommodatie
is nog onvoldoende
5?°
65°
Hans van Sijll uit Lienden verdween
en had vakantie met hindernissen
Betuwenaar zwalkte
met studenten over
Middellandse Zee
Man en paard in Rbenen
Allerhande in
Ouwehand
R. J. Dorpema wil leven in de brouwerij
JÊk
Nummer één en nog steeds
de goedkoopste
Sloopnagels
Tutti-frutti
Twee weken Mallorca werd drie maanden
VOOR WINTER EN ZOMER
TEGEN VORST EN ROEST!
ZWEMBAD
Prof. in Rhenen:
Nederlands kind
speelt *t slechtst
Spaarcijfers bij
Nutsspaarbank
3 kg hoogschuimend
blijvend
U bespaart 3.50
3 kg matig schuimend
blijvend
U bespaart 2.75
Volksonderwi j s
kiest bestuur
Blokfluitenseiiible
op ouderavond
Moeilijkheden
Varen
Geen hotel
Nogmaals pech
Inktvissen
WOENSDAG 9 NOVEMBER 1966
- - - 1 - 1
AMERONGEN „Iedere ge
meente zou eigenlijk een sportstich
ting moeten hebben". De man die de
ze woorden rap uitspreekt heet R. J.
Dorpema (53). Hij is functionaris van
de Nederlanse Sport Federatie en
houdt zich in zijn dagelijks werk in
hoofdzaak bezig met problemen rond
de sportaccommodatie. Drie jaar gele
den vestigde hij zich in Amerongen
en in die vrij korte tijd heeft hij zich
een goed beeld kunnen vormen van
het Amerongse sportleven, dat ook
uit persoonlijke interesse zijn aan
dacht heeft. Hij is niet ontevreden
over wat er de laatste jaren aan sport
accommodatie in zijn woonplaats is
verbeterd en ook niet over de belang
stelling die er voor de sport bestaat.
Maar toch....
„De vérenigingen zijn hier nogal
lauw, wat meer persoonlijke inzet, wat
meer initiatief zou beslist geen kwaad
kunnen. Het is van belang, dat de
sportman zelf kan meebeslissen over
belangrijke zaken, die de sport be
treffen. Vandaar dat een sportstich
ting zoals we die al in andere gemeen
ten kennen hier een oplossing zou
zijn".
Sport. Vijf letters, die het leven van
de heer Dorpema voor een groot deel
beheersen.
Het klinkt wellicht wat prozaïsch,
maar het is in feite niet overdreven.
Elke dag telefoontjes in de geest van:
„Meneer, kunt u mij zeggen waar judo-
matten te koop zijn?" of „wij hebben
verplaatsbare kleedcabines nodig, weet
u hoe we daar aan kunnen komen?"
Bij 't kantoor in Den Haag, de heer Dor
pema reist dagelijks op en neer, staat
hem 'n uitgebreide documentatie ter be
schikking om op al deze vragen een
antwoord te kunnen geven.
De Nederlandse Sport Federatie, het
overkoepelende orgaan van alle sport
bonden is in wezen een advies-orgaan.
Adviezen aan het Ministerie van Onder
wijs, maar ook aan een plaatselijke
tennisclub. Geen wonder dat het perso
neel van de Federatie alle takken van
sport, althans op papier, moet kunnen
beheersen.
„Ja", zegt de gastvrije Ameronger,
„het gaat niet alleen om de sport zelf,
maar ook om belangrijke bijkomstighe
den als aanleg van een goede grasmat
of het onderhoud daarvan".
Hij heeft zich in de loop der jaren ge
specialiseerd in de sportaccommodatie.
„De accommodatie die er in Amerongen
is, mag wat kwaliteit betreft zonder
meer goed worden genoemd, maar is
niet voldoende.
Er is maar één voetbalveld en ook
maar één gymnastiekzaal. Dat is te
weinig, vooral omdat Amerongen een
sportieve gemeente is. We hebben hier
ongeveer acht verenigingen en dat Is
voor een plaats als de onze niet gek..."
Is Amerongen rijp voor een sporthal?
De heer Dorpema aarzelt. „Het hangt
«r maar vanaf wat u daarmee bedoelt.
Een sporthal en een sporthal is twee,
er is zo veel verschil. Wij gaan van
het principe uit, dat een gemeente bo
ven de tienduizend inwoners een sport
hal moet hebben, maar de gemeentebe
sturen denken er vaak anders over. Zij
hebben dikwijls andere normen. Er ls
ln Amerongen zeker behoefte aan, net
zo goed als er een dringende behoefte
aan een zwembad is. Dat hebben we nu
gelukkig, al zal het binnen niet al te
lange 'tijd moeten worden uitgebreid.
Voor het bad als zodanig is dat nog
niet direct noodzakelijk, maar wel voor
de recreatieve ruimte er omheen..."
Vindt hij de de belangstelling voor de
sport niet eenzijdig, 't is tenslotte voor
al voetbal wat de klok slaat, ook in
Amerongen.
„Vergeet u niet dat voetbal een so
ciaal element, een massa-element in
zich heeft. Het boeit een grote massa
mensen. Het is bovendien een gemakke
lijke en goedkope sport.
Daarnaast geloof ik dat er voor spor
ten als basketball en volleybal ook hier
in Amerongen een grote toekomst is
weggelegd. Vooral de jongere generatie
wordt er door geboeid..."
De heer Dorpema werkt momenteel
een plan uit, dat gaat in de richting
van een sportstichting. Er is reeds met
diverse Instanties overleg gepleegd en
binnenkort zijn er nieuwe initiatieven
te verwachten.
„Maar die hou ik nog liever even in
petto", lacht hij een tikkeltje geheim
zinnig. Zeker is dat het sportleven in
Amerongen straks, als de plannen rea
liteit zijn geworden, meer op de voor
grond zal komen te staan.
R. J. DORPEMA
sport en nog eens sport
„Daar gaat het juist om", reageert
de heer Dorpema, die zelf een actief
tennisspeler is. „Er moet voor de gewo
ne sportjongen een mogelijkheid zijn
om mee te kunnen praten, over de za
ken die hem en zijn vereniging aan
gaan...."
Binnenkort zullen we er meer van ho
ren. Heel sportminnend Amerongen is
razend benieuwd.
ADVERTENTIE
Neem nü de anti-vries met dubbele
functie: Esso Anti-Freeze Coo
lant. Beschermt tegen vorst èn
roestGa voor veilige koelsysteem
service naar een Esso dealer I
o
MET ESSO BENT U BETER UIT I
RHENEN Gistermiddag sprak me
vrouw prof. W. Bladergroen van de Gro
ningse Universiteit voor de afdeling Rhe
nen van de Nederlandse Vereniging voor
Huisvrouwen over het onderwerp: „Ver
antwoord kinderspeelgoed." Mevrouw
Bladergroen is pas sedert, enkele dagen
benoemd tot hoogleraar en als zodanig
vervulde zjj in Rhenen haar eerste
spreekbeurt.
Het onderwerp viel bijzonder bij de
talrijke dames in de smaak, vooral nu
het tegen Sinterklaas loopt en het voor
vele ouders een probleem is wanneer het
gaat om de vraag: wat zal ik Sinter
klaas laten geven.
Mevrouw Bladergroen noemde niet "zo
zeer het speelgoed, maar legde meer het
accent op de psychische kant. Daarbij
kwam ook tot uiting, dat het gedrag van
de huidige nozem of provo al kan ont
staan in de wieg. Veel gekke dingen, al
thans in de ogen van ons ouderen, zijn
bij de jeugd terug te brengen tot de
eerste perioden van het jonge leven.
Prof. Bladergroen maakte bij haar le
zing gebruik van dia's. Duidelijk kwam
naar voren, dat vele moeders de taak
van de vader onderschatten. De vader
moet niet alleen gezien worden als de
„boeman". Het gezinsleven bestaat uit
een vader, een moeder en een kind.
Verrassend was de conclusie, dat het
Nederlandse kind in vergelijking tot de
kinderen in de rest van Europa het
slechtst met speelgoed kan omgaan.
RHENEN Over de maand oktober
werd bij de Nutsspaarbank Rhenen in
gelegd f 325.301,88 en terugbetaald
f 360.719,64. Het aantal nieuwe rekenin
gen bedroeg over deze maand 33 stuks.
ADVERTENTIE
Alléén Dobbelman geeft geen dure cadeautjes en besteedt geen geld
aan dure verpakking en overbodige reclame. Daarom is Dobbelman
gezinswasmiddel veel voordeliger dan alle andere grote merken! In
elke zak zit 3 kg van de hoogste kwaliteit, gegarandeerd door 233 jaar
ervaring.
SCHERPENZEEL Op woensdag
9 november zal er in Scherpenzaal een
bijeenkomst van Volksonderwijs gehou
den worden, de vereniging die zieh ten
doel stelt de belangen van het openbaar
onderwijs te behartigen. Deze bijeen
komst vindt plaats in hotel „Bosch-
zicht".
Tijdens deze avond zal er een lid van
het federatiebestuur van Volksonder
wijs het belang uiteenzetten van de ook
in Scherpenzaal in te stellen ouderraad
of schoolraad. Dit lid, de heer F. J.
van Ewijk uit Nunnik, zal hierbij in
gaan op de taken van een schoolraad
en een ouderraad.
Met ingang van 16 december 1966 zal
ln elke gemeente met meer dan één
openbare school zo'n raad worden inge
steld, welke ln de gemeente de belangen
van alle openbare scholen zal beharti
gen.
Tijdens deze avond zal een nieuw be
stuur van de afdeling Volksonderwijs
Scherpenzaal gekozen worden.
SCHERPENZEEL. Woensdag 9
november wordt er een ouderavond ge
houden van de zondagsschool „Laat de
kinderen tot Mij komen". Op het pro
gramma staat onder meer een vertel
ling met flanelbord, kinderzang op de
band en een dia-vertoning met gespro
ken commentaar. Door kinderen van
de zondagsschool zullen enkele liedjes
op de blokfluit ten gehore worden ge
bracht.
Deze avond wordt gehouden in ge
bouw „Philaletes".
RHENEN Hoewel de Rhenense
jongen op de foto zijn fiets ervoor ge
bruikte zijn er maar een paar stappen
nodig om buiten de bebouwde kom
van Rhenen een tafereeltje te kunnen
aantreffen zoals onze fotograaf dat
onlangs op de gevoelige plaat vast
legde. Ook in Rhenen wordt echter
met om en macht gewerkt aan de
verdere uitbreiding van het Grebbe-
stadje en zeker niet alleen voor hen
die deze plaats als een forensenge
meente verkiezen boven andere druk
ke woongebieden in de omgeving. De
tijd is echter voorbij, dat iedere Rhe-
nenaar „man en paard" kan noemen
wie de bewoners van de nieuwe hui
zen zijn.
RHENEN Twee chimpanses, die sa
men één kamer delen in hit nieuwge
bouwde mensapenhuis van Ouwehands
Dierenpark, hebben kans gezien een
aantal geglazuurde tegels «nbeschadigd
uit de wand te slopen ei een halve
vierkante meter plafond :e verwijde
ren. Ze maakten daarbij pen gebruik
van hamers en beitels, m.ar „versier
den" dit kunststukje zondr meer met
hun lange nagels. Dag in lag uit heb
ben de mensapen met enom veel ge
duld in het cement zitten te peuteren.
En daar de gestadige dri» de hardste
steen uitholt, gelukte het de chimpan
sees op deze wijze hun slopstaaltje uit
te voeren. De metselaars die de zaak
intussen gerepareerd het>en, stonden
er versteld van op welk een geraffi
neerde manier de apen t werk waren
gegaan.
RHENEN Het vog«huis in Ouwe
hands Dierenpark lijkt p het ogenblik
meer op een instuif. Erzitten alle mo
gelijke dieren bij elkaa te wachten op
een definitieve huisvesflg. Een loslo
pende kat zit er bijoorbeeld rustig
naast een amazone-pafgaai. Een gib
bon speelt samen meteen zeboe-kalf,
konijntjes zitten bij eeipaar stokstaart
jes, kortom het is ei mengelmoesje
van gevederde vriende en viervoeters.
Tutti frutti in alle paiien vree.
LIENDEN In het vredige Be-
tuwse dorpje Lienden was het de laat
ste maanden het gesprek van de dag.
Hans van Sijll, de 22-jarige ingezete
ne, was met vakantie gegaan en niet
teruggekomen. Sinds begin juli was
van de jonge Liendenaar taal noch
teken vernomen. Zijn ouders maak
ten zich steeds meer zorgen, nadat de
vakantieperiode van hun zoon was
verstreken. Hans had bij een reisbu
reau geboekt voor een veertiendaagse
reis naar Mallorca.. Toen er echter
drie weken waren verstreken en hun
zoon nog steeds niet was terugge
keerd alarmeerden zij de familie. Di
rect daarop ontvingen zij echter een
kort briefje, waarin stond vermeld, dat
de vakantieganger het goed maakte
en op het ogenblik stuurman was op
een groot jacht op de Middellandse
Zee, „Ik kom nog niet terug", aldus
de vakantieganger. Men vond het in
huize Van Sijll maar een mysterieuze
zaak, maar de familie legde zich bij
het schrijven van haar zoon neer. Nu,
na drie maanden keerde de jongeman
in zijn ouderlijke woning in Lienden
terug.
Gezeten in een makkelijke stoel en
geheel niet ontdaan van de vele emo
ties, die zijn familie de laatste tijd
heeft moeten doormaken, vertelde Hans
enthousiast over zijn reis. „Het begon
direct al met moeilijkheden. Ik kwam
op Schiphol aan en men deelde mij
doodleuk mee, dat er in het vliegtuig
geen plaats meer was.
Bij nader onderzoek bleek, dat het
reisbureau, waarbij ik geboekt had, mij
niet eens op de passagierslijst had ge
zet. Ik zei, stop me dan maar in de
bagageruimte, want ik wil mee. Als je
al enkele weken hebt zitten hopen op
de vakantie en ze zeggen dan tegen je
dat je niet mee mag, dan voel je je
echt niet lekker.
Nog net op het nippertje werd er een
oplossing gevonden. Het was zelfs zo, dat
ik hard moest lopen om het vliegtuig
te halen, want ze wilden de trap al
weghalen.
Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat
voelde ik me als een prins. Aan ver
dere moeilijkheden dacht ik vanzelf
sprekend helemaal niet. De stewardes
sen bedienden ons fantastisch en de
kennismaking met de andere reizigers
verliep ook bijzonder leuk. Toen ik een
maal een beetje gewend was vroeg ik
aan een der stewardessen of ik niet
eens in de cockpit mocht kijken. Zij
gaf hiervoor toestemming en weldra
stond ik tussen de tientallen knopjes en
klokjes. Je had er een prachtig uitzicht.
We vlogen over Lyon en al spoedig
naderden we Marseille, waar we een
tussenlanding moesten maken om bij te
tanken. Toen we voor de tweede maal
waren opgestegen duurde het niet lang
meer, voordat we ln Palma op Mallor
ca landden.
fen, dat je wel degelijk met een ver
trouwd reisbureau in zee moet gaan",
aldus de bereisde Liendenaar.
Hans van Sijll vertelt boelend. Het
lijkt wel alsof hij de reis nogmaals
meemaakt. „Op Mallorca kreeg ik op
nieuw moeilijkheden. Ik stond helemaal
in mijn eentje op het vliegveld en kon
nergens iemand vinden, die mij zo
als was afgesproken op zou vangen
om het hotel te wijzen.
Eindelijk ontdekte ik, na lang zoe
ken, ergens op een afgelegen plaats op
het vliegveld een dame, die van het
reisbureau bleek te zijn. Zij vertelde
me ook, dat het hotel, waarin ik zou
gaan logeren, verbouwd werd. Ze had
hier echter onmiddellijk een oplossing
voor gevonden. Ik werd ondergebracht
ln een pension, dat nauwelijks afge
bouwd was. Steeds meer ging; ik besef-
Na al deze weinig innemende verwik
kelingen begon het avontuur van de
„vakantieganger" eigenlijk pas goed.
Een week had hij op Mallorca doorge
bracht, toen hij op een prachtige zo
meravond door de haven van Palma
zwalkte. Er lagen kapitale jachten en
enkele werden reisvaardig gemaakt voor
de volgende ochtend.
„Ik maakte een praatje met een van
de druk bezig zijnde mensen. Het was
een Nederlander, die tot mijn grote
verwondering een vriend van kennissen
van mijn ouders bleek te zijn. Na wat
gepraat vertelde hij mij, dat hij nog
diezelfde nacht zou uitvaren voor een
pleziertochtje naar Malta en Sardinië,
dat ongeveer zes weken zou duren. Hij
vroeg of ik er wat voor voelde mee te
gaan. Dat liet ik me geen tweemaal
vragen en ik besloot direct mijn baga
ge op te gaan halen en de inscheping
begon.
In mijn enthousiasme vergat ik hele
maal een briefje naar huis te sturen.
Je denkt daar op zo'n ogenblik echt
niet aan".
Rond het middernachtelijk uur wer
den de trossen losgesmeten. Het jacht
een 20 meter lange tweemaster
maakte zich los van de wal en koos
zee. Hans van Sijll bevond zich aan
boord van het jacht, iets waarvan hij al
jaren had gedroomd.
De eigenaar en diens echtgenote leer
den de Betuwnaar steeds beter kennen,
evenals de twee personeelsleden. Na
enige dagen stond Hans al achter het
grote stuurwiel. „Ik kan moeilijk zeg-
gen wat voor gevoel je dan hebt", zegt
hij. „Aan alle kanten van je zie Je wa
ter. Je hoort alleen het kabbelen van
de golfjes en af en toe het kraken van
het tuig. Vooral 's avonds met heldere
maan imponeert je dit allemaal bijzon
der.
Op een avond zat ik ook zo aan het
roer. Alles was muisstil. Je hoorde al
leen de wind in de zeilen. Plotseling
schrok ik op van een enorme klap op
nog geen meter afstand. Eerlijk gezegd
durfde ik niet goed te gaan kijken wat
het was. Uiteindelijk ben ik toch maar
gegaan. Na lang zoeken zag ik de oor
zaak. Het was een vliegende vis, die
met een klap op het dek was gevlogen.
De klap, die zo'n dier veroorzaakt als
het ergens tegen aanvliegt ls onvoorstel
baar. En dan te bedenken, dat zo'n vis
je beslist niet groter is dan dertig cen
timeter".
Ook tijdens deze tocht bleef de te
genslag niet uit. Na anderhalve week
varen werd de echtgenote van de eige
naar plotseling ziek. Het bleek ernstig te
zijn en men was genoodzaakt terug te
keren naar Palma. Zo kwam het, dat
deze reis nog geen drie weken duurde.
Naast de vele tegenslagen, die de
Liendenaar tijdens zijn vakantie had,
liet ook het geluk hem niet in de steek.
Hij was nauwelijks in Palma terug of
men bood hem aan mee te varen naar
Algerije en Marokko. Het was op een
zelfde type jacht, dat was gecharterd
door Franse studenten.
Vreemde landen hebben Hans nu een
maal altijd al getrokken en dus ging
hij op het aanbod in. Het einddoel werd
evenwel opnieuw niet gehaald. Halver
wege de zeereis werd de helft van de
passagiers zeeziek tijdens zwaar weer.
De Liendenaar, die nog nooit had geva
ren, mankeerde echter niets. Met gro
te meerderheid van stemmen verkozen
de studenten de terugreis. „Toen ik het
hoorde", zegt Hans, „had ik gelijk ge
noeg van het varen".
Na enige tijd liep het schip met zie
ken de haven van Palma weer binnen.
Hans besloot zijn oom op te gaan zoe
ken, die al enige jaren op Mallorca
woont.
„Uiteindelijk heb ik bij hem nog ds
mooiste vakantie gehad. Iedere dag
zwommen we ruim twee uur. Mijn
oom leerde me inktvissen vangen.
Dat is nog niet zo eenvoudig. Volledig
uitgerust zochten we de Middellandse-
Zeebodem af. Je moest uitkijken, óat
je niet op zee-egels trapte, want dat
was een pijnlijke gewaarwording. D«
inktvissen zaten meestal tussen grote
stenen, maar je moest goed zoeken om
ze te zien. Bij elkaar heb ik er zo'n 25
gevangen. De grootste wogen ongeveer
twee kilo.
Dat was eigenlijk nog niets, want ik
hoorde, dat men ze op sommige plaat
sen wel ving van honderd kilo. De klei
ne inktvisjes, die wij hadden gevangen
zogen zich helemaal vast op je arm en
je had er af en toe moeite mee om ze
los te maken. Ze schijnen ook lekker te
smaken, maar daar heb ik me maar
niet aan gewaagd".
Hans gaat helemaal in zijn verhaal
op. De natuur en het leven op het war
me eiland hebben hem bijzonder geïm
poneerd. De terugreis alhoewel na
drieëneenhalve maand kwam dan
ook veel te vroeg. Zijn oom moest voor
zaken enige tijd naar Holland toe en wil
de tegelijkertijd zijn oude auto (uit '48)
mee terug nemen.
Aangezien Hans de enige was met een
rijbewijs werd aan hem gevraagd voor
chauffeur te spelen. Vanuit het zuide
lijkste puntje van Spanje reed de Lien
denaar zonder pech terug naar
Holland, waar hij als een verloren zoon
werd ingehaald. De verdwijning was op
gelost en dagelijks komen familieleden
en kennissen om uit Hans' mond zijn
belevenissen te vernemen.
Een oude auto bracht Hans van Sijll
terug naar Lienden, waar hij als een
verloren zoon werd ingehaald.
