van
De wijkverpleegsters
Rhenen zijn altijd in touw
Rie Grims-Strootman
zingt in de Pniëlkerk
Vele inbraken
opgehelderd
Goede opvoering van
thriller Dossier 300
De héér en mevrouw Van Eek
Amerongs echtpaar werd
een bekend quiz-paar
ALLE DRIE EEN FLAT EN
ALLE DRIE EEN AUTOOTJE
AGENDA
Ik zat in 't lyokje
waar ze anders de
dagsluiting houden
Iedereen lid
„Ziekenzorg'
MR. JINKS IN RHENEN PER
VLIEGTUIG GEARRIVEERD
Volksonderwijs
Scherpenzeel
vergaderde
Ouderavond van
Scherpenzeels
zondagsschool
Auto kwam
terecht in
dokterstuin
Hoofdleidster
vertrekt uit
Ederveen
SKF-toneel in Veenendaal
KOMPAS
GEEN ROEPING
V.U.-studenten
gaven Koekoek
formatie-opdracht
In Rhenen
Hoedenshow van
plattelandsvrouwen
Grote dag
Grimeur
MAANDAG 14 NOVEMBER 1966
RHENEN Iedere dag opnieuw komen er mensen in de publiciteit. Soms
hebben ze een knappe prestatie geleverd op sportgebied, soms is het een held
of heldin, die het leven heeft gered van een medemens, dan weer is het een
of andere politieke figuur. Maar waarom nu eens niet even stil gestaan bij een
paar mensen, die eigenlijk midden in ons volle leven staan en desondanks op
de achtergrond willen blijven? Het zijn de wijkverpleegsters G. H. Feitsma,
J. Slagter en J. E. Roemeling. Ze wonen iedere afzonderlijk in een prachtig
flatje boven het wijkgebouw aan de Nieuwe Veenendaalseweg. Van daaruit
doen zij in alle stilte dagelijks hun omvangrijke werk in het belang van de
mensheid. Ze willen bewust niet opvallen. Ze willen niet eens met een foto
in de krant. Wanneer we dan per se wat willen schrijven, moeten we er vooral
op aandringen dat er nog zoveel inwoners lid kunnen worden van „Zieken
zorg". Leden, die met hun jaarlijkse bijdrage van slechts 10,het mens
lievende werk van de vereniging „Ziekenzorg", aangesloten bij „Het Groene
Kruis", kunnen steunen.
Éénmaal per dag wordt een patiënt be
zocht. Als het nodig is komen de zusters
vaker. Het hangt allemaal af van de
toestand waarin de zieke verkeert. Of
het ernstig is of niet. Of het een jonge
patiënt is of een al wat ouder iemand.
Er zijn patiënten waar de zusters maar
éénmaal per week hulp bieden. Overi
gens zijn het alle mogelijke soorten pa
tiënten. Daarnaast zrjn het de kraam
vrouwen, die door de wijkzusters worden
bijgestaan. Echter met deze restrictie,
dat het van te voren moet zijn afgespro
ken. Er is namelijk een afzonderlijk
bureau voor de kraamverzorging en het
werk van die instantie mag niet door de
wijkdiensten worden doorkruist. Dat wil
niet zeggen, dat een kraamvrouw niet
geholpen zal worden, wanneer de hulp
van het kraambureau om een of andere
reden soms te laat mocht komen.
De zusters zijn van alle markten thuis.
Ze wassen, ze geven injecties, ze ver
binden, kortom er is hun niets te veel.
Hun streven is er op gericht iedere dag
om twaalf uur 's middags klaar te zijn
met de bezoeken aan de patiënten. Want
daarna worden zij geconfronteerd met
een ander deel van hun taak. Na elke
middag van 12 uur in het wijkgebouw
spreekuur te hebben gehouden, komen
er nog talrijke andere besognes om een
hoekje kijken.
We zullen trachten een korte opsom
ming te geven: kleuterzorg, zuigelingen
bureau, hoogtezon, diathermie, moeder
cursus, kleutercursus, assistentie bij in
entingen tegen polio en pokken en huis
bezoeken op het maatschappelijk vlak.
Wanneer ze 's avonds vrij mochten zijn,
is er altijd één van hen die bereikbaar
moet zijn voor spoedgevallen.
Eén van de zusters typeerde het naar
onze mening héél juist: „We staan aan
het begin van het leven en aan het
einde van het leven". Wanneer er een
baby word geboren is de zuster getuige.
Sterft een inwoner, dan is de zuster erbij
om de overledene klaar te maken voor
de laatste grote reis. Sommige gezinnen
kent de zuster door en door. Zij hebben
bij wijze van spreken van baby tot oma
geholpen. „Ik ben al aan m'n kinds kin
deren toe", zegt Zr Feitsma lachend. We
kunnen het geloven.
Eigenlijk moet ieder gezin in Rhenen
aangesloten zijn bij deze vereniging.
Want een groot deel van alle kosten die
worden gemaakt, moet uit contributies
worden betaald. De heer J. Hovestad,
directeur van A. van Hoboken en Co's
Bank te Rhenen, die al jaren secretaris
penningmeester is van de vereniging
„Ziekenzorg", deelt ons mede, dat er
voor Rhenen, Eist en Achterberg onge
veer 2100 leden te boek staan. Voor
Rhenen-Stad schat hij het aantal op
ongeveer 1500. Er zijn bedlist méér dan
1500 gezinnen.- Dat betekent dat er dus
méér dan 1500 leden kunnen zijn. Wij
van onze kant hopen, dat dit verhaal
ertoe zal bijdragen, dat de vereniging
„Ziekenzorg" kan zeggen: „We hebben
een aanmerkelijke ledenwinst geboekt."
We zullen de drie wijkverpleegsters
niet elk afzonderlijk aan het woord la
ten. De antwoorden, die zij ons gaven,
zullen we algemeen weergeven. Om te
beginnen komen de wijkzusters en
dat is zuiver een toevalligheid uit
het hoge noorden. Zr Feitsma uit Leeu
warden, Zr Slagter uit Groningen en Zr
Roemeling uit Haren. Zuster Roemeling
is er nog maar kort, sinds mei van dit
jaar. Zuster Feitsma daarentegen kwam
in Rhenen in het rampjaar 1944. Zij
maakte de evacuatie mee en deelde lief
en leed met Rhenen in de oorlogswinter,
dat ze besloot er nooit meer weg te
gaan. Zuster Slagter werkt in de Grebbe-
stad vanaf 1956, dus ook al weer zo'n
tien jaar. Ze hebben nu alle drie een
autootje tot hun beschikking. Tot voor
kort moest alles nog per bromfiets wor
den afgedaan. „Het is elke dag weer een
luxe, wanneer we in het wagentje stap
pen", zeggen ze tevreden en dankbaar.
We kunnen ons voorstellen, dat het geen
peuleschil geweest moet zijn, wanneer
ze vroeger bij dag en ontij, door weer
en wind, erop uitgestuurd werden op een
fiets of een brommer. Het is dan ook
menigmaal gebeurd, dat ze zich door
sneeuwstormen moesten worstelen om
bij een patiënt te kunnen komen. Vooral
in de buurt van Achterberg gaf dat
nogal eens moeilijkheden. Die tijd is dus
voorbij en dat is maar goed ook.
De zusters leggen zich toe op de zui
vere verpleging. Zij mogen zich niet be
moeien met de gezinsverzorging. Daar
voor is een andere dienst werkzaam.
Overigens zouden ze daar ook de tijd
niet hebben. De gemeente is verdeeld in
drie wijken. Rhenen-Stad, Achterberg en
Eist. In Eist werkt zuster Terweij. In
Rhenen-stad heeft Zr Feitsma Rhenen-
hoog en Achterberg, Zr Slagter het ge
deelte van Rhenen-stad dat is gelegen
ten oosten van de Achterbergsestraat-
weg en Zr Roemeling heeft het gedeelte
dat ligt ten westen van de Achterberg-
sestraatweg. Deze strategische opstelling
wordt echter nog wel eens doorbroken.
Wanneer de ene zuster het in haar wijk
erg druk heeft, springt de ander zonder
meer bij. De teamgeest laat dan ook
niets te wensen over.
De wijkzusters varen op het kompas
van de huisarts. Deze geeft regelmatig
door waar hulp geboden moet worden.
Die hulp bestaat uit zuivere verpleging.
Of het zuster-zijn een roeping is?
„Neen", zeggen alle drie tegelijk. „Ge
bruik dét woord in géén geval. Door een
toevallige omstandigheid kom je met dit
beroep in aanraking, je gaat er wat voor
voelen en je gaat er in op. Het woord
„roeping" komt niet meer voor in het
woordenboek van de huidige verpleeg
ster. Zij noemen dit een ouderwetse en
verouderde begripsomschrijving. Ze gaan
zelfs zover, dat je dat niet eens meer van
een dominee kunt en mag zeggen. Wan
neer we vragen of het beroep van wijk
verpleegster en van verpleegster in het
algemeen niet sterk ingrijpt in het ziels
leven, omdat je met zoveel narigheid
wordt geconfronteerd, krijgen we als een
unaniem antwoord, dat je over dat alles
heen moet groeien, wil je het beroep
kunnen uitoefenen. Zeker, wanneer je
iemand héél lang hebt verpleegd, die dan
sterft, doet het je méér, dan wanneer er
iemand om je heen wegvalt, die je min
der goed kent. Maar is het zo ook niet
bij de mens, die niet in de verpleging
werkt
De zusters in Rhenen hebben een ge
degen opleiding achter de rug. Vier jaar
werkten zij verplicht in een ziekenhuis.
Zij behaalden het diploma ziekenverple-
ging-A en het kraamdiploma. Na die
vier jaar bezochten ze nog een jaar lang
de zogenaamde „wijkschool". Verschil
lenden van hen hebben nog bijdiploma's
behaald, waaronder krankzinnigenver
pleging, het zogenaamde zwarte kruis
en de kinderaantekening. Heb je een
wijkverpleegster aan je bed, dan staat
daar dus persé geen leek.
De dames, die uitermate te spreken
z(jn over liun huisvesting in het nieuwe
wükgehouw aan de Nieuwe Veenendaal
seweg, maken uiteraard veel mee. Over
de nare dingen spreken ze liever niet.
Wel over leuke voorvallen, zoals met die
baby, die toen de zuster kwam, zoge
naamd nog geboren moest worden, maar
door de dokter al in het wiegje was ge
legd. De zuster zette alles klaar, wilde
een kruik in dat wiegje leggen en
vond toen daar de baby al, uiteraard
onder grote hilariteit van moeder, vader
en dokter lolbroek
SCHERPENZEEL In hotel „Bosch-
zicht" hield de afdeling Scherpenzeel
van Volksonderwijs een bijeenkomst. In
een kort huishoudelijk gedeelte dat on
der leiding stond van de heer Th., van
der Hoeff, heette deze in zijn openings
woord de heer F. J. van Ewijk uit Bun-
nik van het Federatiebestuur Utrecht
van Volksonderwijs, welkom.
Het voornaamste punt van de agenda
voor de pauze was de bestuursverkie
zing, die het volgende resultaat oplever
de: de heer J. H. Valkenburg voorzitter,
R. Maltha secretaris, G. Bathoorn pen
ningmeester, en mevrouw M. van Hus-
sel-Wesselink en de heren J. C. Over-
eem, Th. v. d. Hoeff, R. Groenveld, H.
Huizing. De voorzitter bracht dank aan
de heer H. Verkerk, die vele jaren lang
bestuurslid is geweest.
Na de pauze kreeg de heer Van Ewijk
het woord. Hij schetste in een kort over
zicht de pogingen om in de opzet van de
openbare scholen in Nederland verande
ringen aan te brengen. Reeds tijdens de
oorlog werd eraan gewerkt en het re
sultaat was een commissie onder leiding
van Mr. De Roos, wethouder van Am
sterdam, die in 1957 een rapport uit
bracht. Uiteindelijk resulteerde dit in
een verandering van Art. 20 der Lager-
onderwijswet. Er is nu een wettelijke
verplichting voor de gemeente besturen
om in gemeenten waar meer dan één
openbare school is, over te gaan tot het
instellen van een ouderraad of een
schoolraad.
Uitvoerig ging de spreker in op de sa
menstelling en taak van beide instel
lingen. Dit gaf aanleiding tot vele vra
gen en een levendige discussie.
RHENEN Nadat in de cattery
van de Haymostam zelf gefokte
schildpad siamezen (met een zwart-
rood gevlekt masker) en crème sia
mezen (met een licht rood gezichtje)
het levenslicht hebben aanschouwd,
is door de heer en mevrouw De
Haas-Zanen een lynx-point siamees
geïmporteerd.
Dit diertje heeft een fijn gestreept
zwart met zilver kopje. Hij is de
zoon van kampioen Spotlight-Fran-
ky en Cora von Ma-Ro. Zijn naam
is Bourle von Ma-Ro, bijgenaamd
Mr. Jinks.
Mama Cora met haar zoon Bourle,
die naar de „televisie"-bijnaam Mr.
Jinks luistert.
Hij komt uit München, vanwaar
hij per vliegtuig naar Nederland is
overgekomen.
Met dit katertje is in de cattery
van de heer en mevrouw De Haas
aan de Herenstraat in Rhenen het
aantal voor Nederland nieuwe va
riëteiten tot vijf gestegen. Drie daar
van zijn op het continent zelfs onbe
kend!
VEENENDAAL Samen met de organist Jan van Weelden zal de bekende
zangeres van het geestelijke lied, Kie Grims-Strootman, zaterdag 19 november
een concert geven ln de Pniëlkerk aan de Hoofdstraat. Reeds meermalen heeft
deze zangeres die op 21 december 65 jaar wordt ln deze kerk gezongen en
steeds met veel succes.
Mevrouw Grims werd op 21 decem
ber 1901 in Amsterdam geboren. Op ze
venjarige leeftijd dronk zij uit een fles
met bijtend vergif, waardoor haar slok
darm gedeeltelijk verbrandde. Drie jaar
lang is ze verpleegd in het Emma-kin-
derziekenhuis en een groot deel van
haar leven is ze kunstmatig gevoed,
ook nog toen ze al lang getrouwd was.
Na haar verblijf in het kinderzieken
huis kreeg ze privé-onderwijs van een
vereniging die ervoor zorgde dat kinde
ren die geen gewone school konden be
zoeken, toch een opleiding kregen. Na de
lagere school volgde ze naailessen,
waarmee ze mede in het onderhoud van
haar moeder, die weduwe was gewor
den, kon voorzien.
Ze trouwde op 26-jarige leeftijd en
vestigde zich in Driebergen. Enkele ja
ren na haar huwelijk raakte het voe
dingsapparaat, waarmee ze zich in le
ven moest houden, defect. Eigenlijk was
dit een geluk bij een ongeluk, want hier
door kwam ze in contact met professor
Lasseris van het SAZU in Utrecht. De
ze bood aan haar te opereren, maar de
artsen van het Emmaziekenhuis raadden
deze operatie af.
Na lang weifelen wilde ze zich toch
aan de operatie onderwerpen, maar
toen bleek prof. Lasseris naar Indone
sië vertrokken. Na veel zoeken kwam ze
BENNEKOM Om de politieke knoop,
die door de langdurige kabinetscrisis
steeds vaster dreigt te gaan zitten,
door te hakken hebben zaterdagmid
dag tien eerstejaarsstudenten van de
Vrije Universiteit boerenleider Koe
koek de opdracht gegeven tot het for
meren van een buiten-parlementair
kabinet.
In zijn woning te Bennekom, waar
Koekoek de studenten, leden van het
dispuut V.A.T. '64, ontving, werd een
bul uitgereikt, waarin de boerenlei
der gezien zijn kwaliteiten en activi
teiten als reële demagoog, die in staat
is om bewijzen te vragen en te leve
ren die geen mens kan leveren of
vragen, de aangewezen man wordt
genoemd welke een eind moet maken
aan de kabinetscrisis, of, zoals de
tekst op de bul zegt „de aange
wezen figuur om volk en vaderland
te dienen door de Augiasstal van de
huindige crisis met uw spreekwater
te reinigen".
Commentaar van Koekoek, die van de
Amsterdamse studenten ook een fles
cognac kreeg aangeboden „Ik begin
direct aan zo'n kabinet te werk'n"
SCHERPENZEEL Bijzonder jam
mer was het, dat er op de ouderavond
van de Zondagsschool te Scherpenzeel
maar weinig ouders aanwezig waren in
gebouw Philaletes. Het was een gezel
lige avond met een echte onder-ons
sfeer. De voorzitter van de Scherpen-
zeelse Zondagsschool, de heer B. Valken
burg, opende de avond met een uitge
breide toelichting op het programma,
waarna gebeden en gezongen werd.
Vervolgens gaf hij een overzicht over
het ontstaan van de Zondagsscholen, die
voor het eerst in Engeland door een
journalist werden opgericht. Na acht
jaar had men reeds 250.000 leerlingen
op de scholen waar men aanvankelijk
alleen onderwees in het lezen en schrij
ven in die tijd werkten de kinderen
van jongs af elke dag op de fabriek
maar een groep Methodisten zag in deze j
scholen een prachtig middel om de jeugd j
met het Evangelie in aanraking te bren
gen. In Nederland werd de Zondags
school vereniging opgericht door Abra
ham Capadose, die in 1831 in Scherpen
zeel heeft gewoond. Deze oprichting
vond nu 100 jaar geleden plaats.
Aan het eind van deze uiteenzetting
ontdekte de heer Valkenburg dat hij ver
geten had zijn overzicht te illustreren
op het flanelbord en om' het achteraf
nog te doen had ook geen zin meer.
Via een bandrecorder hoorde men kin
derzang van elke klas afzonderlijk wat
heel aardig klonk. De dia's van de Zon
dagsschool waren leuk, en na de ver
toning sprak de heer Valkenburg de
heer Cozijnsen toe, die reeds meer dan
25 jaar leider was van de Zondagsschool.
Ter ere van dit heugelijke feit ontving
hij het gouden Zondagsschool speldje,
dat officieel pas na 40- of 50-jarige
diensttijd wordt uitgereikt. Zijn echtge
note kreeg als vergoeding voor de vele
eenzame zondagmiddagen een plant van
de voorzitter. Ook dominee J. T. Cazan-
der, Nederlands Hervormd predikant
sprak de heer Cozijnsen toe.
Na de koffiepauze speelden enkele
kinderen op de blokfluit en vooral het
optreden van de jongste klonk erg leuk.
Een van de heren leiders studeerde de
aanwezigen een nieuw lied in, wat ieder
een het gevoel gaf weer op de lagere
school te z(jn. De zaal was een zeer
knappe klas, want na enkele malen
oefenen zat de wijs er bij de meesten al
goed in. Een korte impressie van „Het
kind op maandag" viel de meesten enigs
zins tegen. Op zichzelf is het een prach
tig stuk, doch meer geschikt voor een
grote zaal en uitgevoerd door een ge
selecteerd groepje. Na sluiting door de
heer Cozijnsen ging ieder tevreden huis
waarts.
Ederveen Vrijdagavond in de mist
wist een automobilist geen betere oplos
sing te vinden toen hij (volgens eigen
verklaring) een tegenligger naderde,
dan het trottoir op te rijden. Hij ging
bovendien door een afrastering, nam een
boompje mee en kwam nadat de wagen
over de kop was geslagen in de tuin van
dr. Rademaker terecht. De auto werd
zwaar beschadigd, persoonlijk letsel
deed zich niet voor.
terecht bij professor Zaayer in Leiden.
Na een 3 maanden durende behandeling
kon ze eindelijk weer op normale wijze
voedsel tot zich nemen.
Nadat haar invaliditeit opgeheven was
werd ze lid van een zangkoor in haar
woonplaats. De dirigent ontdekte, dat zij
een goede stem had en raadde haar aan
zanglessen te nemen.
Na veel zoeken vond zij een Duitse
opera-zanger, die voor het Hitler-regi
me gevlucht was. Deze wilde haar op
leiden voor de opera, omdat zij over 'n
dramatische sopraan beschikte. Haar
geloof gebood haar echter zoals ze
zelf steeds verklaart zich aan het
geestelijke lied te wijden en anderen
van haar grote gaven op dit gebied mee
te laten genieten tot eer van God.
Haar zingen is volgens haar een ver
vullen van de gelofte, die zij als kind
in haar gebed deed: „Heer. als Gij mrj
weer beter maakt, zal ik het aan ieder
een vertellen."
Het comité, dat de concerten in de
Pniëlkerk organiseert, verwacht voor
volgende week weer een groot aantal
bezoekers. Het is om die reden dat het
gelegenheid geeft om programma's al
tevoren te kopen bij de volgende adres
sen: Kapsalon Valkenburg, Zandstraat,
Boekhandel Davelaar en de heer J. Die-
peveen, Vijgendam Xla.
Ederveen Mevr. Snippenberg Fon-
tijn die thans bijna 3 jaren hoofdleidster
van de Kleuterschool is geweest gaat
het kleuteronderwijs verlaten. Ongetwij
feld zal het veel ouders spijten dat zij
vertrekt want zij was in Ederveen zeer
gezien en wist veel liefde voor de kinde
ren op te brengen.
HEDEN MAANDAG
Veenendaal
Salvatorkerk 20.00 uur:
Parochieconcilie over „Zondagse
eucharistieviering"
Renswoude
Rehoboth 20.00 uur:
ds. Ytsma uit Veenendaal over:
„De moeilijkheid van het geloven"
BIOSCOOP
Luxor Theater Veenendaal 19.30 uur:
„Von Ryan's Exprestrein"
MORGEN, DINSDAG
Veenendaal
OCB-gebouw 14.30 uur:
Bejaardenontspanning, natuurfilms
Salvatorkerk 14.00 uur:
Parochieconcilie, Geloof en gezin
Willibrordkerk 20.00 uur:
Parochieconcilie, Eucharistieviering
Julianaschool 20.00 uur:
VU-antiekcursus
BIOSCOOP
Luxor Theater Veenendaal:
geen voorstelling
RHENEN De 21-jarige woonwagen
bewoner P. C. W. uit het kamp aan de
Middelbuurtseweg onder Rhenen, die al
enige tijd in het huis van bewaring in
Arnhem verbleef, verdacht van inbraken
met diefstal, werd door de officier van
justitie ter beschikking gesteld van de
rijkspolitie Rhenen, teneinde te trachten
enige opheldering in deze zaak te krij
gen.
Na een uitgebreid onderzoek bekende
W. uit niet minder dan zeven draglines
in de buurt van Rhenen gereedschappen
te hebben ontvreemd. Eveneens bekende
hij uit een auto een transistorradio te
hebben gestolen. De gereedschappen wa
ren ten dele afkomstig uit draglines van
de firma Schoonhoven in het zandgat
op de „Dikkenberg" en uit een bagger
machine, waarmee men heeft gewerkt in
de Grift nabij de Grebbesluis. W., die in
middels weer naar het huis van bewa
ring is teruggekeerd, pleegde de delicten
in de afgelopen zomer.
VEENENDAAL De SKF-toneelvereniging voerde zaterdag in de kantine
van de SKF de thriller in twee bedrijven van Wim Bischot „Dossier 300", op.
Het publiek werd van de eerste tot de laatste minuut in de ban gehouden van
hetgeen regisseur Hans Berk en zijn ploeg brachten. Het applaus aan het einde
van het eerste bedrijf en dat na afloop van het tweede waren dan ook volkomen
op hun plaats, evenals de bloemen voor de dames en het rokertje voor de heren.
Het verhaal was een play-back van
een dokter, wiens buurvrouw vermoord
werd. Deze buurvrouw was reeds een
tiental jaren ziek, en in die tijd veroor
loofde haar echtgenoot zich verscheidene
„slippertjes". De ochtend, waarop de
zieke mevrouw Fernand, de dood vond,
werd er door een gezelschap, bestaande
uit de dokter, de heer en mevrouw Fer
nand, de verpleegster van mevrouw Fer
nand en een vriendin, Renée, koffie ge
dronken in de tuin. Een half uur later
stierf mevrouw Fernand, naar later
blijkt aan een arsenicumvergiftiging.
Fernand wordt van de moord verdacht
en door een jury schuldig bevonden. Op
de dag, dat hij gevonnist is, overdenkt
de dokter de hele gang van zaken
van de schuld van Fernand is hij niet
geheel overtuigt. In het verhaal heeft
ook een dossier (dossier 300) een rol ge
speeld. Het was op de dag van de moord
bij Fernand thuis bezorgd door diens se
cretaresse, Rose, waarmee Fernand drie
maanden na de dood van zijn vrouw ln
het huwelijk trad. Als de dokter de gang
van zaken staat te overdenken voegt
ook de inspecteur, die de zaak uitge
zocht heeft zich bij hem. Even later
komt Renée, die het huis gekocht heeft
en verklaart waarzinnig, of onder in
vloed van verdovende middelen dat
zij de moord gepleegd heeft.
De mannelijke hoofdrol, de dokter,
werd uitstekend vertolkt door Ton van
Bruinessen. Geen moment uit zijn rol
vallend wist hij een ietwat verstrooid
huisarts op de planken te zetten, die
meer aandacht heeft voor zijn bloemen,
dan voor zijn patiënten d.w.z. 's mor
gens.
Henny van Jaarsveld was overtuigend
als de verpleegster, terwijl Henny Wij
burg de rol van Renée goed gestalte gaf.
Vooral aan het eind van het stuk, toen
zij in een droomtoestand haar schuld
toegaf, gaf zij blijk van talent. Fanny,
een animeermeisje én de zuster van Ro
se, die de zaak tengunste van een
vriendje, dat als advocaat van Fernand
optrad uitzocht, toen haar zuster ver
dacht van medeplichtigheid in de gevan
genis zat, werd gespeeld door Wies van
Dijk. Als vrouw uit „la demie mondaine"
kon ze overtuigen. Helaas was haar
spreken wat te toneelmatig, te overdre
ven. In iets sterkere mate gold dat laat
ste ook voor Wil de Jong als Rose. Wim
Masseling als inspecteur was een „com
missaris Van Houthem", zij het dan in
plaats van een pijp een sigaar. Goed
werk overigens.
De kleinere rollen, de tuinman en de
heer Fernand werden respectievelijk ver
tolkt door Fred van der Kaay en Theo
Molmans. Vooral laatstgenoemde geeft
blijk eventueel een grotere rol aan te
kunnen. Ondanks de zwakke momenten,
kunnen we toch met verlangen naar de
volgende toneeluitvoering bij de SKF
die voor maart werd aangekondigd
uitzien.
EDERVEEN Woensdagavond hou
den de plattelandsvrouwen van de C.P.B.
afd. Ederveen hun jaarvergadering in
het Verenigingsgebouw van de Ned.
Herv. Kerk. Deze avond zal verder ge
vuld worden met een tractatle aan de
leden, terwijl er verder een show gehou
den zal worden van hoeden die door de
dames zelf gemaakt zijn, enkele man
lijke Ederveense personen zullen als
jury fungeren. Het belooft vast een ge
zellige avond te worden.
AMERONGEN „We zullen er
wel nooit meer iets van horen, maar
goed, laten we maar eens een kansje
wagen". Terwijl deze gedachte hem
door het hoofd speelde vulde de
heer H. van Eek in september van
dit jaar een formuliertje in, dat hij
uit de N.C.R.V.-gids had geknipt.
Zijn vrouw was toen al evenmin op
timistisch en ook zij was zich er in
de verste verte niet van bewust dat
ze anderhalve maand later in een
van de Hilversumse studio's zou
zitten om deel te nemen aan de ra
dio-quiz „Opsporing verzocht".
Toch is het er van gekomen; veel
mensen in Amerongen weten daar
van mee te praten, want zij hebben
vorige week donderdag speciaal hun
radio aangezet om de verrichtingen
van het Amerongse gezin te kun
nen volgen. Ook de heer en me
vrouw Vn Eek hadden zich die
avond voor hun toestel genesteld
om nog eens met eigen oren te ho
ren hoe ze het er hadden afge
bracht „Lang niet gek", zeggen ze
nu achter af, „het is al een hele toer
om die acht minuten vol te praten
en dat hebben we gered. We vinden
dat veel belangrijker dan het winnen
van een prijs
Het gezin Van Eek (twee kleine
kinderen: Ab, drie en een half jaar,
Gert Jan, pas vijftien maanden) is
gastvrij en kaart in de gezellige wo
ning aan de Van Reede Ginckellaan
met plezier nog wat na over de quiz
ervaringen. Een „optreden" voor de
radio is tenslotte geen alledaagse ge
beurtenis, daar is het echter het
roerend mee eens. „Natuurlijk", rea
geert mevrouw E. van Eek-van de
Weerdhof, „nadat we die bon uit de
gids hadden opgestuurd kwam er een
meneer van de N.C.R.V. op bezoek
om eens met ons kennis te maken.
Toen was het nog steeds niet zeker
dat we aan het spel zouden kunnen
deelnemen, want hij vertelde erbij,
dat we er misschien wel nooit meer
iets van zouden horen. U zult begrij
pen hoe verrast we daarom waren
toen we een paar weken later uitge
nodigd werden om op een zaterdag
naar de studio in Hilversum te ko
men."
Zaterdag, 5 november, was het „de
grote dag". Precies om half elf arri
veerde men in het studio-gebouw.
Daar werd eerst kennis gemaakt met
het andere koppel dat aan de wed
strijd zou deelnemen.
„En toen", zegt mevrouw Van Eek,
„ging het heel erg spannen. Wie van
ons beiden zou er weg moeten
dat was op dat moment de vraag die
ons bezig hield. Aan de onzekerheid
kwam een einde toen mijn man werd
gehaald. Ik bleef achter en de wed
strijdleider, de heer Van Ruler, be
gon me over van alles en nog wat te
vragen
Terwijl zijn vrouw door de nieuws
gierige quizmaster onder vuur werd
genomen, stapte de heer Van Eek in
een auto en werd door een chauffeur
en in gezelschap van „een meneer
van de N.C.R.V." naar het Overijselse
dorp Nijverdal gereden. „Dat was een
gezellig tochtje", herinnert hij zich,
„we hebben onderweg lekker ge
chineesd Het einddoel van de
reis was de Smidsweg in Nijverdal,
om precies te zijn de zaak van toneel
kapper Bos. „Daar stonden een paar
grote wagen van de N.R.U. en in en
om de zaak was een grote hoeveelheid
technische apparatuur opgesteld. Ik
kreeg mijn instructies en toen kon
het spel beginnen".
„En ik", haakt zyn vrouw in, „zat
maar met een koptelefoon op te
wachten in het kamertje, waar altijd
de dagsluiting wordt gehouden. Ja,
ik kneep hem echt wel vooral toen de
uitzending begon. Er zaten ongeveer
tweehonderd mensen in de zaal naar
je te kijken en toen ik me dat reali
seerde werd ik toch wei een tikkeltje
angstig
Het liep goed af, want toen het
„menens" werd, waren de zenuwen
door de spanning verdreven. Mevrouw
Van Eek had een twee-ledige op
dracht. Ze moest er door vragen aan
haar man te stellen achter zien te
komen, waar hij zich bevond en wat
op dat moment zijn beroep was. De
provincie was haar van te voren be
kend gemaakt, zodat ze ongeveer wist
in welke richting ze het moest gaan
zoeken. De juiste plaats, Nijverdal,
leverde dan ook niet zo veel pro
blemen op.
kleine Gert Jan op de foto.
Moeilijker bleek het om het be
roep (grimeur) te raden. Wie de
wedstrijd op de radio heeft gehoord,
zal zich weten te herinneren, dat
mevrouw Van Eek wanhopige pogin
gen deed om haar man te ontmaske
ren. Al haar inspanningen waren
tevergeefs, want toen de tijd, acht
minuten, verstreken was was het
woord grimeur nog niet over haar
lippen gekomen. Toen ze in de laatste
minuten door Dick van Ruler wat
op weg werd geholpen wilde het nog
niet lukken, al kwam ze er heel dicht
bij. „Regisseur dan riep ze ten
slotte door de microfoon. Toen klonk
de gong. Heel Amerongen hoorden
haar spijtig zuchten
„Ach", vertelt ze nu alles achter
de rug is, „we kregen een platenbon
als troostprijs en daar waren we best
tevreden mee, want al met al hebben
we veel plezier aan die wedstrijd be
leefd." Zoveel zelfs, dat wanneer
zich de gelegenheid voordoet, ze wel
weer opnieuw een kans willen wagen.
Desnoods voor de televisie. „Gewoon
met zo'n gezellig spelletje meedoen,
niet aan zo'n specifieke hobby-quiz
zoals die van Theo Eerdmans. Dat
wordt me te geleerd", besluit de heer
Van Eek. En z(jn vrouw voegt daar
aan de voordeur nog aan toe: „Ze
praten er in Amerongen nu nog over,
nietwaar, Henny?"