ERHARD, de laatste, nu
achterhaalde, liberaal
Gert Timmerman met
ouders in Veenendaal
Heren van VZC
tegen ZCE
Economische recessie vraagt aanpak
Frankie en
Johnnie
Moeder: „Ik kan het niet zien als
mijn eigen zoon optreedt"
Zingend echtpaar voor
Scheep] es wol-personeel
H. Stuivenberg doet
zwarte-bandexamen
Kampioenschap van
district Veenendaai
in „De Morgenster"
Weekagenda
Utrecht
Musketiers oefent
tegen SVP en Kulan
Veenendaal 2 naar
Opheusden
Dienstmeisje
Ex-bondskanselier op eigen terrein geslagen
Luxor Theater
Tien mille gespaard
Biljarten
DUUR GELD
SCHIJNBAAR
NOODZAAK
ACHTERUITGANG
GENOEG
MAATREGELEN
HERVORMING
I
Pagina 6
VRIJDAG 6 JANUARI 1967
(Van een onzer redacteuren)
Voor het eerst sinds 1948, toen met een alomvattende
geldztiivering de grondslag gelegd werd voor het West-
duitse „Wirtschaftswunder", bevindt de Bondsrepubliek
zich in een economische recessie. Aan het begin en aan
het einde van deze periode staat dezelfde man, prof. Lud-
wig Erhard, die de verantwoordelijkheid voor opgang en
terugslag in gelijke mate in de schoenen geschoven krijgt.
Misschien is het een noch het ander terecht geschied en
bevindt de waarheid zich ergens in het midden. MaaT het
blijft een uiterst bittere pil voor Erhard, juist op eigen ter
rein geslagen te zijn en zijn politieke carrière te zien ein
digen, in en door financieel-economische wanorde.
Dat dit laatste het geval is kan niet ontkend worden
met een verwijzing naar de directe aanleiding tot de val
van Erhards tweede coalitie-kabinet: de weigering van de
liberale regeringspartners, hun medewerking te geven aan
belastingverhogingen die nodig geoordeeld werden om
het groeiende tekort op de begroting-1967 te dichten. Ka-
binetscrises plegen hun eigen uiterlijke en innerlijke ge
schiedenis te hebben, maar in de veelheid van gronden die
in Bonn voor Erhards afgang worden genoemd staat cen
traal zijn onmacht om orde op zaken te stellen en de
Westduit.se economie in het gareel te houden.
Vader en moeder Timmerman gaan zo
af en toe met het succesvolle duo mee
op een avondtournee.
VEENENDAAL Frankie en John
ny, opnieuw in een kort tijdsbestek een
film met Elvis Presley in het Luxor-
theater. Ook een oude bekende uit een
televisie-serie, Ellie May ware naam
Donna Douglas speelt mee en wel
als Frankie. Elvis Presley is natuurlijk
Johnny. De film speelt zich af in een
tijd van zo'n 50, 60 jaar terug. Ameri
ka vormt de (minimale) achtergrond
en om precies te zijn een showboat.
Frankie en Johnny vormen een zang
duo en zijn ook verkikkerd op elkaar.
Natuurlijk komt er een andere dame
opdraven, en dus jaloezie, kwade ogen
en verdriet.
Alles gaat echter nogal gemoedelijk,
te gemoedelijk. De film is niet boeiend,
Presley smijt elf songs de ruimte in en
daarmee heb je het dan al gauw gehad.
De makers van de film hebben waar
schijnlijk gedacht: Presley speelt mee
en dat is allang voldoende. Aan een
verhaal, zoals dat in de film „Jailhou-
se Rock" ook met Elvis Presley
is men niet toegekomen. Er wordt ge
dronken, gedanst en gegokt en daarmee
sukkelt de rolprent naar het einde.
In de gloriejaren van Elvis Presley
zou zijn opkomst in de film al genoeg
geweest zijn om zijn aanhangsters in
zwijm te doen vallen en het zou hen al
leen om de grote Presley te doen ge
weest zijn. Die tijd is nu afgelopen,
Presley is zo langzamerhand uitgeran
geerd, althans in Nederland en dan
vraagt het publiek een film, ofte wel
een verhaal
SCHERPENZEEL Ondanks de du
re decembermaand is er in de laatste
maand van het oude jaar in Scherpen-
zeel tien mille meer ingelegd dan terug
betaald bij de Rijkspostspaarbank. De
inleg bedroeg f 37.000,- en terugbetaald
werd er f 27.000,-.
VEENENDAAL Donderdag
avond tien over elf in het Vererri-
gingsgebouw aan de Eikenlaan. Een
stem achter de coulissen zegt: „Da
mes en heren, ik vraag uw aan
dacht voor het optreden van Gert
Timmerman". Op dat moment staat
er een eenvoudig geklede vrouw van
de stoel op en verlaat stilletjes de
zaal. Als de eerste klanken van
Gerts gouden plaat „Blumen von
Tahiti" langs het aandachtige pu
bliek zweven, zit de bejaarde vrouw
stil voor zich uit te staren in de ar
tiestenkleedkamer. Ze perst haar
lippen op elkaar om haar tranen te
bedwingen. Ze zegt: „Ik kan het
niet zien dat mijn eigen zoon op
treedt...., misschien kwam het door
dat ik zo vooraan zat. Misschien
omdat ik wat nerveus ben gewor
den door de lange reis door de
sneeuw, die we achter de rug heb
ben...., maar het ging niet".
Die vrouw is de moeder van Gert Tim
merman. Samen met haar man was
ze mee naar Veenendaal gekomen,
waar Gert en zijn echtgenote Her-
mien, voor het personeel van de
Scheepjeswolfabrieken zouden op
treden. Ze gaat wel eens vaker mee
op reis.
„Dan zijn we er samen nog eens uit",
zegt de 67-jarige vader van de ge
vierde Gert Timmerman even later.
Zanger Gert Timmerman wil best over
zijn vader en zijn moeder praten.
„Ze zijn altijd maar alleen in hun
huisje in Enschede. Altijd maar ach
ter de glazen. Mijn moeder is nu 65
en niet al te best meer ter been. Ik
vind het fijn om die mensen eens een
verzetje te bezorgen
Zijn vitale vader is wel in de zaal ge
bleven, toen zijn zoon op de planken
VEENENDAAL De 27-jarige Henk
Stuivenberg van Judoschool Van de Vel
de zal morgen in Den Hommel in
Utrecht het praktisch gedeelte van het
zwarte-band-examen afleggen.
VEENENDAAL Maandag a.s. zal
het tweede team van Sportschool Van
de Velde in Opheusden een wedstrijd
spelen tegen het eerste team van Op
heusden. Het Veenendaalse team staat
nagenoeg onderaan de ranglijst, terwijl
Opheusden aan kop gaat. Een moeilijke
avond voor het Veenendaalse team.
ELST Morgen en zondag zullen in
café „De Morgenster" in Eist de per
soonlijke kampioenschappen van de
tweede klasse van het district Veenen
daal gehouden worden. Deze libre-wed-
strijden worden georganiseerd door de
biljartvereniging „De Morgenster". De
deelnemers zijn N. Verkerk (Leersum),
R. Bouwman (Leersum), H. v. Harde-
veld (Kerk-Avezaath) en N. Smit
(Doorn). Reserve is Hoogeveen (Leer
sum). Deze wedstrijden zijn de finale
van het district Veenendaal, aangesloten
bij de KNBB. De kampioen zal uitko
men in de voorronden van 't kampioen
schap van Nederland.
stond. In zijn ogen weerspiegelde een
uitdrukking, die liet zien dat hij in
tens genoot. Toen Gert de zaal toe
riep: „En nu doen we allemaal mee"
en toen de rijen mensen op het rit
me van het lied „Kleine Lorelei" be
gonnen heen en weer te wiegen, pak
te vader Timmerman spontaan twee
Veenendaalse jongedames vast om
aan het verzoek van zijn zoon te vol
doen.
Heel de zaal zong luidkeels mee. „Klei
ne Lorelei, kleine Lorelei, du solist
nicht traurig sein... Voor Gert en
Hermien een gewaardeerde gewaar
wording. Beiden beamen ze even la
ter in de kleedkamer dan ook, dat er
met het Veenendaalse publiek best te
werken valt. Hij zegt: „Als je op 't
toneel staat, merk je na een paar mi
nuten al met wie je te doen hebt.
In de meeste gevallen horen we wel
van de andere artiesten hoe het pu
bliek is...
Dat klopt, want parodist André v. Duin,
die het programma met een nummer
tje knappe kolder opende, had hem
al eerder op de avond in het oor ge
fluisterd: „Een leuk publiek, dat heb
je zeker wel gehoord...
Gert Timmerman heeft het er overi
gens niet zo erg op, dat een verslag
gever in de kleedkamer zit te schrij
ven. „Kijk eens", legt hij uit, „als
je zoals hier met artiesten onder el
kaar bent dan wordt er gewoon in
onze vaktaal gesproken en dat moet
je niet allemaal in de krant gaan zet
ten. Als er een stel verslaggevers bij
elkaar zijn, dan komt toch ook elk
woord wat ze zeggen niet letterlijk
in de krant... Nou dan!"
Maar vragen, recht op de man af ge
steld, wil hij met plezier beantwoor
den. Zoals deze: „Hoe lang denkt u
nog door te gaan met dit werk?"
Zijn antwoord: „Ik geloof dat ik nog
wel een jaar of tien succes zal heb
ben". En schertsend: „Ik heb nu de
zeven magere jaren achter de rug,
nu komen de zeven goeie". Even la
ter vertelt hij, dat zijn voorkeur uit
gaat naar wat hij noemd gemengd
publiek. „We treden ook wel voor tie
ners op, natuurlijk, en het klinkt mis
schien wat vreemd, maar zij vragen
mij vaak „Grijze haren" te zingen.
Trouwens we hebben keus genoeg.
Ons repertoire, dat ik bijna helemaal
zelf heb geschreven bestaat uit wel
duizend liedjes. We zouden veertien
dagen achter elkaar kunnen zingen."
Hermien, die voor haar optreden ruim
schoots de tijd heeft genomen om
aandacht aan haar kapsel (kastanje
bruin) en haar make-up te besteden,
zou volgens haar man veel liever bij
de beide kinderen (jongetje van an
derhalf en meisje van drie) thuis zijn
gebleven. „Voor een vrouw is 't niet
zo leuk om avond aan avond op de
planken te staan. Maar als het pu
bliek er om vraagt, zoals bij Her
mien, ja, dan zit er niets anders op.
Je bent het een beetje aan de men
sen verplicht dat ze meekomt...
Hermien: „We hebben een dienstmeis
je die op de kinderen past. Het is
niet zo, dat we de kleintjes de hele
dag niet zien. We gaan pas laat in
de middag weg. Onze carrière is echt
niet schadelijk voor de kinderen...
En Gert: „Heus wij denken ook wel
eens „sjonge, moeten we vandaag al
weer ergens naar toe?" We zijn el
ke avond in touw, van vakantie is de
laatste jaren maar bitter weinig te
recht gekomen. Straks gaan we zon
dags en 's maandags vrij nemen. De
ze maand werken we nog constant
door, daarna gaan we het wat rusti
ger aan doen".
In 1963 vergezelde Hermien haar man
voor het eerst in de meestal volle za
len. Het duo, dat aldus ontstond, werd
al gauw populair door de plaat „In
der mondhelle Nacht", waarvan hon
derdduizend platen werden verkocht.
Nu staan ze avond aan avond samen
op het toneel. Gert komt eerst. Een
korte conférence, in feite een serie
alledaagse moppen, gaat aan zijn op
treden als zanger vooraf. Hermien
valt hem halverwege bij. Op de Büh
ne lacht ze lief, als een vrolijk school
meisje. Voor elk applaus buigt ze
diep, avond aan avond.
Aan het einde van het programma als
de bloemenhulde achter de rug is,
vindt er in de kleedkamer een snel
le verkleedpartij plaats, want buiten
wacht de nog snellere Opel Admiral.
Met de overige artiesten worden nog
wat woordjes gewisseld. Gisteravond
ook. Zangeres Shirley tegen Hermien
„Welke haarlak gebruik jij altijd?"
Gert tegen André van Duin: „Die mi
crofoon was prima, niet?"
De bloemen gaan ook mee naar En
schede. Met het Veenendaalse boeket
werd moeder Timmerman verrast.
„Hier mams", zegt Hermien, „voor
jou, heb je ze al gezien, ze zijn
prachtig
Gert en Hermien Timmerman poseer
den graag voor een plaatje bij het
praatje, dat een van onze redacteuren
met hen had na afloop van de voor
stelling in het Verenigingsgebouw.
STADSSCHOUWBURG
(aanvang alle voorst. 20 uur)
Dinsdag 10 januari: Toneelvoorstel
ling door Theater.
Woensdag 11 januari: Toneelvoorstel
ling door Nederlandsche Comedie.
Donderdag 12 januari: Toneelvoor
stelling door Haagsche Comedie.
Vrijdag 13 januari: Toneelvoorstelling
door Nieuw Rotterdams Toneel.
Zaterdag 14 en zondag 15 januari: To
neelvoorstelling door Centrum.
TIVOLI, Lepelenburg
(alle voorst. 20.15 uur)
Woensdag 11 januari: Concert door
het USO o.l.v. André Vandernoot
m.m.v. Tibor Varga, viool, Werke
van Prokovjev, Berg en Van Beethoven.
Donderdag 12 januari: Concert door
het USO o.l.v. André Vandernoot m.m.v.
Dimitri Basjkirov, piano, werken van
Schubert, Schumann en Van Beethoven.
GEBOUW VOOR KUNSTEN
EN WETENSCHAPPEN
Dinsdag 10 januari 20.15 uur: Concert
door John Halstone, viool en Antoine
Oomen, piano.
N1COLAIKERK
Zaterdag 14 januari 19.30 uur: Orgel
vesper.
WERFKELDER, OUDE GRACHT 135
Vrijdag 13, zaterdag 14 en zondag 15
januari 20-30 uur (zaterdag ook 23.30
uur): Muzevalcabaret o.l.v. Hennie Olie-
muller „Dat kan je in je zak steken."
PERSEPOLIS
Werfkelder, Oude Gracht 135
Zaterdag 14 januari 20 uur: Jazzcon
cert van Modern Jazzclub.
Ontspanningscentrum „LA GROTTA"
Werfkelder, Oude Gracht 135
Zaterdag 14 januari 20 uur: A gogo.
ESPLANADE
Zaterdag 14 januari 20.30 uur: Caba-
ret-chantant „Harlekijn".
Aan deze onmacht lag behalve Erhards algemene politieke onbekwaamheid
Adenauer heeft daarvoor van het begin af aan gewaarschuwd ook een fun
damentele instelling ten grondslag. Erhard is wel omschreven als een van de
laatst overgebleven liberalen van het oude, negentlende-eeuwse stempel, die in
„het vrije spel der maatschappelijke krachten" werkelyk nog geloofde en meende
de Duitsers met pedagogische vertogen en niet met bestuurlijke maatregelen aan
boord te moeten komen, als het erom ging lets van ze gedaan te krygen.
Vandaag zijn tot in het belachelijke doorgevoerde „Maszhalte-appele" aan
sporingen tot matiging op economisch gebied die ervan schenen uit te gaan dat
de 57 miljoen Duitse burgers zich als een klas middelbare scholieren Heten toe
spreken. Op technisch-economisch terrein resulteerde deze houding in het mis
kennen van de ernst van de situatie en van de noodzaak tot ingrypen.van hoger
hand.
De eerste tekenen van een kentering
in de Duitse economie kunnen worden
teruggevoerd tot 19631964, toen de
betalingsbalans voor het eerst sinds
meer dan tien jaar een tekort ging ver
tonen. Andere symptomen waren de
geringere groei die te zien was en
vooral de toenemende wanverhouding
tussen de groeipercentages van de ka-
pitaalgoederenindustrie, tegenover die
welke in de sector voor gebruiksgoede
ren viel waar te nemen. (In dit jaar
opgelopen tot resp. 2,8 procent en 8,5
procent). Als algemene oorzaken valt
te noemen het uitvallen van de stroom
hardwerkende, hooggeschoolde vluchte
lingen uit Oost-Duitsland, de geringere
elasticiteit van het produktie-apparaat
en de verzadiging van de naoorlogse
„inhaal"-vraag.
Structurele problemen in basisindus-
triën als kolen en staal speelden hier
doorheen. Het beeld werd echter ver
duisterd door het regeringsbeleid dat
met zijn uitgaven ver uitliep op de
groei van het nationale inkomen en het
vuurtje aanwakkerde, in de tot op ze
kere hoogte door de feiten gerechtvaar
digde veronderstelling dat ook de over
heidsinkomsten bovenproportioneel zou
den stijgen, zodat de financiering ach
teraf wel zou meevallen.
Waar de overheid zich te weinig be
perkingen oplegde, meende de centra
le bank, de Bondsbank In Frankfort,
wel te moeten ingrijpen door het voe
ren van een restrictieve geldpolitiek,
door het geld „duur" te maken. Ook
de belastng op buitenlands kapitaal
werkte in dezelfde richting van verkrap-
ping van de kapitaalmarkt. Maar de
last van deze eenzijdige actie tegen
het op gang gebrachte inflatoire pro
ces kwam te rusten op de publieke en
private investeringen, op die sectoren
dus die juist de toekomstige groei
moesten waarborgen. De stabiliteit
werd duur gekocht en leverde naar
schatting van Duitse economen de in
dustrie nu al een achterstand van twee
jaar.
Nog tot midden-1966 werden van of
ficiële regerin^skant argumenten ont
leend aan de feitelijke ontwikkeling,
om te betogen dat een herstel al inge
treden was. Men wees op de exportcij
fers die een stijgende tendens vertoon
den, en op de ontspanning op de ar
beidsmarkt, waardoor de arbeidsdisci
pline vergroot werd en de produktivi-
teit verbeterde. Wel was de regering-
Erhard van mening dat de Bondsbank
de kredietteugels wat kon vieren, maai
er was een intern begrotingsdebat
voor nodig, om aan het licht te bren
gen dat er iets fundamentelers mis
was dan Bonn had willen toegeven. In
het voorjaar kwam men nog tot schat
tingen van begrotingstekorten tot 1970
die om en nabij vier miljard DM jaar
lijks zouden bedragen. In de herfst
was dit al gestegen tot 8,4 miljard of
mogelijk nog meer, als de overheid
niet op de kapitaalmarkt zou kunnen
lenen. Met voorbeelden van deelstaten
die voor wegen en scholen alleen nog
in het buitenland en dan tegen woeker
rentes van 12 procent en meer terecht
konden, moest dit laatste wel waar
schijnlijk geacht worden. Zo werd de
rekening gepresenteerd voor vroegere
toezeggingen (vooral in het verkiezings
jaar 1965 gedaan met goedvinden van
alle partijen in de Bondsdag) aan
belangengroeperingen als de landbouw,
de staalindustrie, de spaarders etc.
Alleen wetswijzigingen tweeëntwin
tig in totaal zouden de oorspronke
lijke begroting-1967 in evenwicht hebben
kunnen brengen, omdat 92 procent van
de uitgaven al wettelijk vastlag.
Tegen de achtergrond van deze ont
wikkeling die om ingrijpen schreeuw
de, was de grote coalitie tussen C.D.U.
en S.P.D. een uitkomst en een nood
zaak. Een regering die op enkele stem
men meerderheid in de Bondsdag zou
hebben kunnen rekenen zoals ook
bij samengaan van sociaal-democraten
en liberalen het geval zou zijn geweest
zou opnieuw geen garantie hebben
gegeven de noodzakelijke harde maat
regelen doo te kunnen voeren om de
financiën van de Bondsrepubliek te sa
neren en de economie uit de stagna
tie te halen.
Hoofdrolspelers in dit voor Duitsland
wat vreemde spektakel zijn de nieuwe
ministers voor Economsche Zaken,
prof. Karl Schiller (S.P.D.) die de
laatste jaren de .Berlijnse economie on
der zijn hoede heeft gehad, en voor Fi
nanciën, Frans-Jozef strauss (C.S.U.)
die gewapend met de resultaten van
een spoedcursus openbare financiën,
de begroting krijgt te fatsoeneren. Zij
hebben zich tot nu toe in volledige
harmonie Adenauer gebruikte het
woord „spookachtig" voor het gehele
kabinet-Kiesinger, maar ook op dit duo
past men het in Bonn toe aan hun
taak gezet de economie van het land
weer vlot te brengen. Een grote ma
te van overeenstemming schijnt hier
aan inderdaad ten grondslag te liggen,
al is het niet moeilijk hier en daar ac
centverschillen te ontdekken. Schiller
staat erom bekend een „groeiprofeet"
te zijn, terwijl Strauss door tempera
ment en politieke achtergrond mo
gelijk nu ook door inzicht en functie
meer het woord stabiliteit in zijn vaan
del schrijft. Nu echter politieke gron
den ontbreken om deze tegenstelling
die economen van naam trouwens ont
kennen aan te dikken is de ver
wachting gerechtvaardigd dat deze sa
menwerking vruchten zal afwerpen.
Voordat het echter beter zal gaan,
zo waarschuwt de nieuwe regerings
ploeg zal het eerst nog slechter wor
den. „Het dal van de verminderde eco
nomische activiteit is nog niet bereikt,"
zo heeft Schiller laten weten. Dat zal
pas maart/april van het volgend jaar
worden zo meent hij. Intussen bevesti
gen de cijfers dit. Het aantal werklo
zen in de Bondsrepubliek overtreft voor
het eerst sedert zeven jaar het aantal
open plaatsen (327.00 tegen 319.000),
maar ernstiger nog is het feit dat in
twee weken tijds de werkloosheid met
50 procent gestegen is. Daarnaast
wordt erop gewezen dat de werkelijke
omvang versluierd wordt, door de ar-
beidsverkorting nu ook in de vitale
autoindustrie ingevoerd die een ver
kapte vorm van werkloosheid is.
Ook het herstel van de betalingsba
lans waarop Bondsbankpresident Bles
sing met enige trots wijst, is nog geen
grond tot werkelijke vreugde. De Duit
se export is weliswaar sterk toegeno
men in de autoindustrie werd bij
voorbeeld in november 64 procent van
de produktie geëxporteerd, tegen 52
procent in de maand tevoren maar
voor het grootste deel gaat dit tegen
verlies. De noodzaak om liquide te
blijven weegt kennelijk zwaarder dan
alle andere overwegingen. Ook de over
heidsuitgaven en -inkomsten leveren
nog steeds onaangename verrassingen
op. Het tekort over 1967 stijgt iedere
keer als minister Strauss er een mede
deling over doet en wordt nu geschat
op 3,6 miljard DM, nadat al een aan
tal voorlopige maatregelen zoals verho
ging van de belasting op benzine en het
afschaffen van een aantal belasting
faciliteiten voor autobezitters genomen
waren. Voor een belangrijk deel ko
men deze tegenvallers op rekening van
de verminderde belastingopbrengst, die
het begeleidingsverschijnsel vormt van
de ingetreden recessie.
Aan recepten voor de patiënt ont
breekt het niet. Het merendeel van het
advies is gericht aan de Bondsbank die
haar restrictieve geld politiek zou moe
ten herzien, om de economie weer op
gang te brengen. Ook de regering-Kie-
singer zou dit graag zien, maar heeft
tot nu toe nog geen gehoor gevonden.
Het tegenargument van dr. Blessing is
een verwijzing naar het verledeneerst
moet de nieuwe regering een bewijs
van goed gedrag hebben geleverd en
laten zien dat het de overheidsuitgaven
gaat beperken en waar nodig nieuwe
middelen creëert, alvorens medewer
king van de bank te krijgen is.
Anders zou het gevaar bestaan, dat
opnieuw bond, deelstaten en gemeen
ten inflatoir zouden gaan financieren.
Men spreekt dus veel over de zgn. sta-
biliteitswetten die begin januari aan de
orde komen en móeten maken dat er
enige orde op zaken gesteld wordt: 'n
kredietplafond wordt beoogd, evenals
maatregelen om te voorkomen dat
overheidslichamen hun begrotingen
meer verhogen dan het nationaal in
komen toelaat. De overheid zou zo de
taak overnemen die de Bondsbank tot
nu toe met beperkte middelen heeft
trachten te bereiken, namelijk bestrij
ding van de binnenlandse en bui
tenlandse inflatieverschijnselen in de
Duitse economie. Op goede gronden
wordt echter aangevoerd o.a. door
prof. A. Müller Armack, jarenlang
staatssecretaris onder Erhard op het
ministerie van Economische Zaken,
maar sedert enkele jaren kritisch in
gesteld tegenover het beleid van zijn
vroegere chef, dat dit te eenzijdig-af-
remmend werkt. De economie is als 'n
vliegtuig, zo illustreert deze conjunc-
tuur-economm zijn gedachtengang, dat
tegelijkertijd geremd, voortgestuwd
en in evenwicht gehouden moet wor
den. Wel moet de overheid drastisch
bezuinigen in uitgaven die de consump
tie stimuleren, zo vindt hij, maar te
gelijkertijd moeten de uitgaven voor
scholen, wegenbouw en infrastructuur
omhoog. Het voorschrift van Müller-
Armack, die in september van dit jaar
met een memorandum het dreigend
bankroet van de politiek-Erhard aan
de kaak stelde, na de Bondskanselier
twee jaar lang in privé gewaarschuwd
te hebben, heeft weerklank gevonden
bij de huidige regering.
Strauss denkt in de .eerste plaats
aan het afschaffen van een aantal con
sumentensubsidies en belastngfacilitei-
ten. Alleen het bevorderen van de
spaarzin onder de Duitse burgers zou,
indien onveranderd, in 1967 3 miljard
gekost hebben, die bovendien voor het
grootste deel aan de hogere inkomsten-
groepen ten goede zouden zijn geko
men. Pas daarna, maar toch welhaast
onvermijdelijk, komt belastingverho
ging, die naar het zich laat aanzien
voornamelijk gezocht zal worden bij
de consumptiebeperkende omzetbelas
ting. Hij heeft verder hoop op de ka
pitaalmarkt geen beroep te hoeven te
doen, zodat er met behulp van de
bondsbank voor de hoognodige investe
ringen weer animo zal zijn te vinden
door een hogere rentevoet.
Als sluitstuk, maar dan op iets lan
gere termijn gezien, zal de verhouding
tussen de Bondstaat, de deelstaten en
de gemeenten herzien moeten worden.
Dit omvat het uiterst netelige probleem
van de taakverdeling tussen deze orga
nen en de daarop aansluitende verde
ling van de belastingmiddelen. Het ge
brek aan doorzichtigheid en samenhang
op dit punt heeft, minstens evenveel
als het slappe beleid in Bonn, bijgedra
gen tot de malaise en onordelijkheid die
het economische leven in de Bonds
republiek is gaan kenmerken. Er zijn
politici die deze taak van financiële
hervorming, van aanpassing van de
wat dorps aandoende verhoudingen
aan de eisen van een moderne grote
mogendheid met gelijktijdig behoud
van de federale staatsstructuur, het
kernstuk van de grote coalitie vinden.
Mocht deze combinatie niet voortijdig
uiteenvallen en erin slagen voor de
verkiezingen van 1969 dit onderdeel
van het regeringsprogram te realiseren,
dan zou de jonge Duitse democratie 'n
belangrijke en tot voorbeeld strekkende
bijdrage geleverd hebben tot moderni
sering van een staatsbestel langs lijnen
van geleidelijkheid.
VEENENDAAL Voor de herenfor
matie van VZC staat er morgenmiddag
om vijf uur in het kleine overdekte
bad te Enschede een zware wedstrijd
te wachten. Het treedt dan aan tegen
ZCE. welke ploeg een klasse hoger
speelt dan VZC en in de zomercompe
titie kampioen werd.
VZC heeft in de laatst gespeelde wed
strijd tegen het Arnhemse AZC laten
zien over een goede „cup-mentaliteit"
te beschikken, want zeer veel kansen
zijn toen benut en het werd een ecla
tante 61 overwinning. Maar de tegen
stander van morgen is van een geheel
ander kaliber en het bad is veel klei
ner. Vooral het laatste houdt in, dat er
met snelheid niet zoveel te bereiken is
als in een groot Sportfondsenbad. Maar
VZC beschikt over uitstekende schut
ters en dat kon nu wel eens de door
slag geven. De achterhoede van VZC
zal de Enschedese ploeg weinig schiet
kans moeten bieden en dus een straffe
mandekking moeten toepassen. Het is
een gewoonte geworden van VZC om
de tegenstander rustig te laten komen,
om vanuit de verdediging een aanval
op te bouwen. Hiervan moet men nu
iets afzien, want reeds vanuit het mid
denveld kunnen er gevaarlijke schoten
worden gelost. Als VZC kans ziet deze
strijd in winst om te zetten, dan is de
volgende ronde vrij. Daarna kunnen de
Veenendalers ervan lusten, want de
kans is groot dat men daarna tegen
het gerenomeerde Het Y moet aantre
den.
ELST Morgen zullen de eerste
twee seniorenelftallen van De Muske
tiers vriendschappelijke wedstrijden spe
len op het Sportpark in Eist. Het eer
ste speelt om 2.30 uur tegen Kulan uit
Veenendaal, terwijl het tweede, even
eens om 2.30 uur, tegen het tweede van
SVP uit Veenendaal zal spelen.
