Visser kan fluiten
naar miljoenen
opvissen van
voor
H-bom
Hachelijke situatie
Rode
humor
NA IS JAAR DUISTERNIS
KEERDE *T LICHT WEER
Het
wonderlijke
wereldje
van 987
uitvinders
„Jan, wat
hedde
gij een
dikke
kop
gekregen'
als op een rommelmarkt
WEES
OPGEWEKT
EN U LEEFT
LANGER
AMERIKAANSE
LUCHTMACHT
„HOUDT DE
BOOT AF"
Bovenaan
Ondeugend
Triest
OOK PLANTEN
HEBBEN
„ZENUWEN'
In Belgisch
leger geen
vegetarisme
Urenlang zoeken en snuffelen
i door de 987 dit tijdrovende openmgsce-
5' Jr 'v'. remonieel slechts als overmacht getole-
GOUD EN ZILVER
Naar de V.S.
Radio-actief
Geen betogingen
SLOPEND
DOODEENVOUDIG
BLINDE KREEG
PLASTIC
HOORNVLIES
BRUSSEL Een papieren Pythagoras wijst de weg naar 987 uitvinders. In
de Descartes-zaal van het Brusselse Rogiercentrum zitten ze op krukjes.
Hun vindingen staan geschreven en uitgestald op enorme lange, smalle tafels:
verdeeld in uniforme hokjes van geel-grijs-blauw met een kruk ervoor en dat
bijna duizend maal. De zestiende salon van de uitvinders lijkt mjer op een
poedeltentoonstelling dan op een explosieve wereldrevolutie. De man die er de
komende dagen binnenwandelt met het idee en-nou-wil-ik-het-wel-eens-zien
ziet niets. Het slimme, overigens sporadisch aanwezig, is meestal nauwelijks
zichtbaar. Het wordt urenlang zoeken en snuffelen als op een rommelmarkt.
De voorzitter van het „inrichtingscomité" is de Belg Paul Quintin, secretaris
generaal van de syndicale kamer voor bescherming der uitvinders. Hy spreekt
geen woord Vlaams en doet daarom zyn openingsrede maar in het Frans. Anders
denkenden kunnen de vertaalde teksten meelezen op een van de 232 pagina's die
de catalogus te dik is.
fjggF?- ■■■1 Dit in Vlaams vertaalde zinnetje van
de heer Quintin is niet zonder belang:
„Vanaf zijn creatie in 1952 heeft het In-
■Hs IlljPlV ternationaal Salon voor Uitvinders meer
111 Pjljfr paP* '*l§j! dan 150.000 uitvindingen aan de wereld
voorgesteld. Jaarlijks worden er ten ge-
llpi, \z.volge van ons salon voor meer dan hon
derd miljoen Belg. F. aan licenties ver
handeld". Er wordt op gedronken met
1 liii jPfu ÜP de drank die in dit pand van Martini
wnvcrni'j('( l'j'i 'dijkt.
Br In de tentoonstellingsruimte wordt
gpf - reerd.
Ze hebben haast om hun uitvindingen te
slijten: de uitgekookte beroepsuitvin-
der, de nerveuze amateur, de charla-
tan, de rustige zakenman die een con-
Icern achter zich weet en de toevallige
eureka-roeper, die binnen tien dagen zal
weten of zijn gouden toekomstdroom in
werkelijkheid kan worden omgezet.
De Zweedse orthopedist Ackermann en zijn gezondheids-
stoel
merck toch hoe sterck
Mevrouw Theys als Japanse, met magnetische armband
kermiswerk van charlatans
Oorlogsveteraan Lucien Goffin (77) en zijn balspel
een roemrucht maar geldarm verleden
De Belg Hubert Lousberg is een ama
teur. Hij weet het: „Ik doe nu voor het
tweede jaar mee. Ik ben gewoon een
beetje zakenman. Vorig jaar had ik
eigenlijk zo maar een gezondheidskus
sen ontworpen. Kijk hier heb ik het,
maar het heeft nog niks gedaan".
Nu heeft de heer Lousberg van tri
plex een klein model schoepenrad ge
bouwd. Het is een onhandig knutselwerk
je, dat hij uiterst nerveus probeert te
verklaren. Met een beetje water en een
motortje moet het de aanwezige stroom
vele malen vermenigvuldigen. Maar
wie gelooft hem?
Het is moeilijk kiezen tussen een voe
derkanon voor een visbassin, het slaap
kamerkussen met ingebouwd reukreser
voir van de Frangaise Marie-Thérèse
Batraiaud (Zelfs in de akeligste slaap
kamer waant men zich nu in een woud
of aan zee", zegt ze) en de gezondheids
zittingen van de Zweed Ackermann. De
laatste wint het, gewoon omdat hij het
hardst aan de mouw van de bezoeker
trekt. Het wordt een monoloog van zeker
een kwartier.
Een stukje tekst van deze orthopedist
over zijn eerste vinding: „Ik werk veel
met mensen die rugklachten hebben.
En telkens als ik met m'n handen op
een bepaalde plek drukte was de pijn
weg. Ik heb vijf jaar gezocht naar een
oplossing. En dit is het". Dan volgt een
voor 'n leek uiterst deskundige verhande
ling over een zitkussen met een kuiltje
in het verlengde van de ruggegraat.
De beroepsuitvinder >1. G. Poulat uit
Normandië doet het rustiger aan. Hij
(Van onze correspondent)
MADRID Francisco Simó Ors, de Catalaanse visser die vorig jaar voor
de kust van Palomares een Amerikaanse waterstofbom opviste en de Ameri
kaanse luchtmacht voor zijn medewerking om een honorarim van vijf miljoen
dollar verzocht, heeft te horen gekregen dat een eventuele schadevergoeding
„niet tot de compettentie van de luchtmacht" behoort. Met andere woorden:
„Paco van de bom", zoals de visser nu ook wel wordt genoemd, krijgt geen
cent.
Dat Paco zo'n buitensporig hoog
bedrag vroeg voor zijn medewerking
bij het vinden van de even kostbare
als gevaarlijke bom was vooral te wij
ten aan de bekende Spaanse financier
Juan Munoz, die had aangeboden Pa-
co's zaken te behartigen.
Om de kans op succes to vergroten
namen ze twee bekwame hoogleraren in
het internationaal recht in de arm, de
professoren Garcia en Rodriguez.
Op aanbeveling van Biddle Duke, de
Amerikaanse ambassadeur in Spanje,
zijn zij naar de Verenigde Staten ge
reisd om hun eisen persoonlijk kracht
bij te zetten bij het Amerikaanse mini
sterie van verdediging. Maar in Was-
tjjfigton hield men de boot af. Paco
kmig geen cent meer. Hij moest maar
tevreden zijn met de schadevergoeding
van 190 dollar die hij voor zijn bescha
digde netten had gekregen.
Juan Mufioz is nu van plan Paco's
aanspraken door een Amerikaanse fede
rale rechtbank te laten behandelen. En
de twee hoogleraren die Paco steunen
MOSKOU Volgens het officiële
Sovjet-persbureau „Tass" heeft een stu
die betreffende de honderdjarigen van
de Sovjet-Unie uitgewezen dat gemoe
delijke mensen in de regel het langst
leven.
De studie heeft plaatsgevonden te
Azerbetszjan waar volgens de bevindin
gen 84 op elke 100.000 personen ouder
zijn dan 100 jaar.
De geleerde, die de studie heeft on
dernomen, Abdoellah Karayev, verklaar
de te geloven dat dit hoogste percentage
in de hele wereld was.
Hij meldde dat deze mensen zijn ge
concentreerd in de bergen, gewoonlijk
licht werk buitenshuis doen zoals
schapen hoeden niet drinken en niet
roken en maaltijden gebruiken die hoofd
zakelijk bestaan uit melkprodukten, fruit
en groenten.
Mannen en vrouwen zijn gelijkelijk
over de bejaarden verdeeld maar in
beide geslachten zijn het „in de regel
de gemoedelijke en vriendelijke men
sen, die het langst leven".
willen desnoods doorvechten tot het In
ternationale Gerechtshof in Den Haag.
Paco de visser is overigens niet de
enige die schadevergoeding eist van de
Amerikanen. Ook vijfhonderd Andalu-
sische boeren hebben geld geëist, om
dat zij nauw betrokken waren bij het
zoeken en vinden van hommen op hun
akkers. De Amerikanen hadden al een
half miljoen uitgekeerd, maar de boe
ren eisen nu nogmaals twee en een
half miljoen dollar omdat ze hun akkers
nog steeds niet kunnen gebruiken om
dat die radio-actief zijn.
De boeren worden in hun actie ge
steund door hertogin Luisa Isabel de
Toledo, een dertigjarige grootgrondbe-
zitster in Almeria. Zij wilde hen helpen
door het organiseren van een protest
mars naar Madrid. De Guardia Civil
was haar echter voor. Ze werd gearre
steerd en nadat ze weer op vrije voe
ten was gesteld deed men haar een
proces aan wegens opruiing.
De Amerikanen zijn overigens wel be
reid over schadevergoeding te praten.
Biddle Duke verklaarde dat het Ame
rikaanse ministerie van buitenlandse
zaken tot twee jaar na het incident, 17
januari 1968, bereid blijft schriftelijke
en goed gemotiveerde verzoeken van de
boeren uit Palomares en Villarricos te
bestuderen. „Maar" zo voegde hij er
aan toe, „het is beslist niet nodig dat
men betogingen komt houden voor ons
ambassadegebouw".
Het wel en wee van „Paco van de
bom" heeft inmiddels belangstelling ge
trokken in Amerikaanse en Egyptische
filmkringen. In Hollywood zou men al
bezig zijn aan een scenario over „Paco,
the Spanish fisherman".
En Egyptische filmmakers hebben de
kwestie-Palomares aangegrepen om in
samenwerking met Italiaanse filmers
een produkt te maken onder de titel
„Doctor Yes".
Als Paco zelf nu eens de gelegenheid
zou krijgen de hoofdrol te vertolken in
zijn eigen verhaal zou hij meteen uit de
geldzorgen zijn.
Dit afschrikwekkende beeld was te zien op een weg in Beverly in de Ame
rikaanse staat Massachussetts. De hand zat echter nog springlevend aan
een van de twee arbeiders van een telefoonmaatschappij die in hun werkput
werden opgesloten tooi een auto er met zijn achterwiel in bleef steken.
De mannen mankeerden niets.
kan de belangstelling afwachten, want
hij is zeker van zijn zaak.
Ter illustratie van zijn kunnen hangen
om hem heen zes brevetten van ver
mogen: twee gouden, drie zilveren en
een bronzen bekroning van vroeger den
ken. Hij zegt: „Ik zit in de telvisie-elek-
tronica, maar mijn hobby is de auto.
Dat is nog een geweldig braakliggend
terrein. Er is nog van alles uit te vin
den. Maar het moet eenvoudig zijn en
niet duur in de produktie".
De heer Poulat heeft het niet moei
lijk met deze zelfbeperking. Hij komt
ditmaal zelfs met twee uitvindingen te
gelijk: een benzinemeter voor bromfiet
sen en automatische combinatie ruiten
sproeier en -wisser voor een auto. Met
alle liefde wil hij het wel even uitleggen:
„Ik pak een bobinetje, een gelaagd
pinnetje, twee nokjes en klaar. Het kan
zo gemonteerd worden en het kost
maar vier of vijf nouveau franc".
De auto blijkt inderdaad een geliefd
terrein voor uitvinders. Een apparaatje
tegen diefstal, waarschuwingslichten ge
koppeld aan het rempedaal, koplampen
die op en neer gaan met de voorwielen
en een combinatie bril-hoorsignaal voor
(Van een onzer redecteuren)
De humor in de Oostcuropese lan
den heeft een geheel eigen stijl; ve
le moppen die de Oosteuropeanen
doen schudden van het lachen, bren
gen met moeite een glimlach teweeg
op het gezicht van de Westerlingen.
Dat komt omdat de moppen, die
aan do Oosteuropese bittertafels de
ronde doen, meestal betrekking heb
ben op de bureaucratie, politieke
toestanden of op de kwaliteit van de
waren in die landen. Toch geven zij
dikwijls een treffend beeld van wat
er in de mensen omgaat.
De Oosteuropese staten stellen po
litieke grappenmakers niet erg op
prijs. Formeel kunnen ze zelfs tot
gevangenisstraf worden veroordeeld,
ofschoon de laatste tijd zelden in
dergelijke gevallen tot strafvervol
ging wordt overgegaann. De laatste
keer dat dit gebeurde was in Bulga
rije in 1964, toen een employé van
een staatsbedrijf tot negen maanden
gevangenisstraf werd veroordeeld
omdat hij zich grapjes had geper
mitteerd, waarin het politieke sys
teem van het land belachelijk werd
gemaakt.
De gereserveerdheid van Roeme
nië in het ideologische geschil tus
sen de Sovjet-Unie en communistisch
China inspireerde tot het volgende
mopje dat in de café's in Boekarest
de ronde deed:
Een klant bestelt in een café bij
een kelner een kopje thee. De kel
ner: „Geeft mijnheer de voorkeur aan
Russische of aan Chinese thee 7"
De klant denkt enkele ogenblikken
na en zegt dan: „Breng maar een
kop chocolademelk".
De strenge controle van de Roe
meense overheid op reizen naar het
buitenland, leverde de grondstof voor
dit verhaal:
De Roemeense partijleider, Nico-
lae Ceausescu, was verrukt van een
Franse jazz-zangeres, die in Boeka
rest optrad. Ceausescu bewees haar
vele attenties, maar slaagde er niet
in haar gunst te winnen. Op een
avond vertrouwde Ceausescu haar
toe: „Ik wil je elke mogelijke gunst
verlenen als bewijs voor mijn ge
voelens voor jou", waarop het meisje
antwoordde: „Geef uw volk toestem
ming tot het maken van buitenlandse
reizen". Jubelend riep de Roemeen
uit: „Nu weet ik dat je van mij
houdt, je wilt helemaal alleen met
mij hier achterblijven".
In Tsjeehoslowakije ontstond deze
mop:
Op een dag rende een Tsjechoslo-
waakse haas de grens tussen Tsje
ehoslowakije en West-Duitsland over
en ontmoette op Westduitse zijde een
konijn: „Waarom zo'n haast?" vroeg
het Westduitse konijn. „Ik moest uit
Tsjeehoslowakije vluchten", ant
woordde de haas, „omdat daar een
order is uitgegeven om alle stieren
te castreren.
„Maar jij bent toch geen stier?"
„Nee, maar je hebt geen idee wel
ke afschuwelijke fouten in mijn land
worden gemaakt", legde de haas uit.
Hongarije is de bakermat van het
volgende mopje over Mao's lieroem-
de zwemtocht over de Jangtse:
Na afloop van zijn zwemtocht
werd Mao omringd door een grote
menigte jubelende vereerders. „Ka
meraad Mao is de grootste, kame
raad Mao, je bent geweldig, kame
raad Mao je zwom fantastisch, ka
meraad Mao we zijn buitengewoon
trots op je", zongen ze in koor.
„Dat is allemaal prachtig, kame
raden", antwoordde Mao, „maar ik
zou eerst wel eens willen weten wie
mij in het water gedonderd heeft".
Uit Polen komt de volgende:
De Russische leiders Kosygin en
Brezjnef zaten in het vliegtuig naar
Moskou na een bezoek aan de Pool
se partijleider Gomoelka.
„Kameraad", zei Kosygin tegen
Brezjnef, „heb jij dat prachtige
horloge gezien dat kameraad Gomyl-
ka droeg?" „Nee", antwoordde Brez
jnef, „laat eens zien".
de autobestuurder die in slaap dreigt te
vallen.
Weggedrukt tussen een ijzeren kiim-
rek en een brievenbus die zelf laat we
ten of er post in zit, staat de Belg
Lucien Goffin (77). Hij is er het nog
levende bewijs van dat uitvinden even
slopend is als goud zoeken.
Lichamelijk en geestelijk doorgroefd
weerstaat hij nog maar net de aanval
van de ouderdom. Verstaanbaar pra
ten kan hij haast niet meer. Daarom
heeft hij zijn roemrucht, maar door de
tijd vernietigd verleden op papier gezet.
Het eenbladig document heeft Mes Réa-
lisations. En dit zijn ze: in 1913 bouwt
deze nu ex-oorlogsvlieger een van de
eerste Belgische vliegtuigen. Een paar
maanden later wordt het tuig boven
Duitsland neergeschoten. In augustus
1914 vervaardigt hij de eerste vliegtuig
bom; hij laat hem zelf vallen. Voor een
film van Pathé Gaumont bouwt hij in
1920 de eerste waterfiets. Dan wordt het
stil. Nu zegt hij, moeizaam: „Ik had
geen geld meer om nog iets te doen. Al
m'n uitvindingen zijn me afgenomen. Ja,
ik wist vroeger veel. Nu gaat het weer
een beetje. In 1962 heb ik een spelletje
uitgevonden met een ronddraaiend vlieg
tuigje en daarvoor heb ik hier een
bronzen medaille gekregen. Ik heb het
nu vervolmaakt met een netje eraan:
daar moet je ballen in proberen te
gooien". Hij demonstreèrt het, moeite
loos.
Waarom blijft zo'n man bezig op een
leeftijd waarop ieder ander zijn klein
kinderen belaagt of een dominootje
legt?
De heer Goffin: „Ik heb in m'n leven
wel tien uitvindingen gedaan. Ik kan er
niet meer buiten. Het is al twintig jaar
m'n bestaan. Nu heb ik een beetje geld.
mist: gewoon een kapstok.
Als niemand het wil kopen kan ik het
zelf exploiteren. Tenslotte wil je er toch
aan verdienen".
Dat is zeer duidelijk de drijfveer van
de kermisklanten op de tentoonstelling.
Paul Theys en zijn als Japanse uitgedos
te echtgenote zijn daar duidelijke voor
beelden vaii. Ze verhandelen voor de
„verplichte koopprijs" van bijna vijf
honderd franc magnetische armbanden:
„Door het dragen van de armband is
het menselijk lichaam steeds doordron
gen van sterke magnetische stralen de
welke de bloedstroom voorzien van een
krachtige stuwing. Het gevolg daarvan
is een zeer grote invloed op de gezond
heid en een ware behandeling tegen
ziekten". Stapels geplasticeerde brie
ven van geheelde bewonderaars vormen
een wankel bewijs, het bewijs van de
man die dit nodig heeft.
Tenslotte de man die de mens ook
na zyn dood wil helpen. Het is de bad
kuipfabrikant René Vulin. Hij heeft
een luchtdichte ijzeren binnenkist be
dacht voor lijkvervoer op langdurige af
stand.
De Fransman Vulin is niet trots op
zijn vinding: „Het is doodeenvoudig;
gewoon twee badkuipen op elkaar".
Het zijn er maar zes van de 987, bij
elkaar eigenlijk een eng volkje. Als de
bezoeker opgelucht naar buiten stapt,
moet hij zijn jas zoeken in een massale
stapel textiel. En dan weet hij ineens
wat hij op deze salon van uitvinders
HELMOND In de Wezelstraat
in Helmond keek j.l. vrijdagavond om
kwart voor zeven de bijna 86-jarige
Anna Vogels-Bekkers samen met drie
van haar 34 kleinkinderen naar Pipo
de clown. Voor het eerst van haar le
ven zag zij televisie, want mevrouw
Vogels werd dertien jaar geleden blind
door een gecompliceerde suikerziekte.
Vorige week kreeg zij haar gezichtsver
mogen terug, dank zij een geslaagde
operatie door de Helmondse ooaarts
dr. L. E. M. Valk.
Zes weken lang lag zij in het zie
kenhuis. Toen het verband van haar
ogen werd verwijderd zag zij, na der
tien jaar, haar 43-jarige dochter Riek
en haar schoonzoon, de 46-jarige J.
Tempelaars weer. Haar eerste woorden
tot haar schoonzoon waren: „Jan, wat
hedde gij een dikke kop gekregen", en
tot haar dochter, bij wie oma Vogels
al sinds achttien jaar In huis is, zei ze:
„Kijk, daar hebben we onze Riek.
Meid, wat ben je veranderd". En daar
na nog eens: „Jan wat heb je toch
een dikke kop gekregen".
Er werd gelachen, maar daarna kwa
men de tranen, tranen van geluk, maar
ook van dankbaarheid jegens dr. Valk.
Oma Vogels zei er gisteren bij haar
dochter thuis over: „Die man staat bij
mij bovenaan. Natuurlijk, iedereen is
lief voor me geweest, maar uiteindelijk
heb ik het toch aan hem te danken
dat ik nu weer kan zien".
„Aan hem en aan Onze Lieve Heer
natuurlijk", zegt de diepgelovige vrouw
die even later bekent dat ze in de der
tien jaren van haar blindheid menig
keertje 's avonds als een kind onder de
dekens wegkroop om te bidden dat ze
ooit nog eens in de gelegenheid mocht
komen al haar kleinkinderen en achter
kleinkinderen in de ogen te kijken.
„Maar", zegt ze goedlachs, „die dok
ter krijgt een kusje van me".
En dan: „Wat een man. Ik zou hem
wel op mijn blote knieën willen bedan
ken. Voor mij is er maar één hemel
en dat is de zevende. Daar voel ik
me", vult ze lachend aan.
Zij kijkt ondeugend achter een paar
lichte brilleglazen naar de vele kleur
tjes van de bloemen die haar negen zo
nen en vijf dochters samen met een
tiental kennissen voor haar hebben aan
gedragen. Bloemen en gebraden haan
tjes, want daar is ze dol op.
Oma lacht er maar eens om. De drie
kinderen van haar dochter, onder wie
een tweeling, heeft zij deze week voor
het eerst gezien.
„Nou weet ik pas wat voor belhamels
het zijn", lacht ze. „Vroeger hoorde je
dat alleen maar, maar als je nu ziet,
wat ze doen.... Wat een rakkers!"
Toch heeft de vreugde voor oma Vo
gels nog een triest kantje. Haar zuster
van 77 jaar is eveneens blind. .Maar
voor haar is het uitgesloten dat zij ooit
nog zal kunnen zien. Zij is driemaal
tevergeefs geopereerd.
Waarom oma Vogels pas na dertien
jaar tot een operatie besloot? De we
tenschap is pas de laatste jaren zover
gevorderd dat de chirurgen operaties
als deze aandurven.
Als wij tenslotte afscheid van haar
nemen zegt de krasse vrouw lachend:
„Weet u wat mijn kinderen willen? Ze
en willen? Ze
zeggen: Oma nu je weer kan kijken, zou
je ook best een kunstgebit kunnen ne
men. Maar daar begin ik niet aan,
hoor", en haar tandeloze kaken happen
een fors stuk uit een knots van een
goudrenet.
MOSKOU De Russische geleerde
Vitaly Gortsjakov heeft verklaard, dat
bij door hem ondernomen experimen
ten is gebleken, dat planten zo iets als
een zenuwstelsel hebben.
Hij zei dat zijn experimenten hebben
aangetoond, dat de mening, dat planten
geen prikkels van het ene gedeelte naar
het andere in zichzelf kunnen overbren
gen onjuist is.
In het blad „Komsomolskaja Praw-
da" heeft hij meegedeeld dat hij een
propoeneplant bij de wortel had afge
sneden en in de stengel elektrische ont
ladingen had ontdekt. Andere experi
menten hadden overeenkomstig resul
taten gehad.
Hij voegde hieraan toe, dat deze ook
hadden "uitgewezen dat de reactiesnel
heid in planten groter is dan in som
mige andere levende wezens, zoals kik
kers en dat hij deze snelheid had ge
meten als vier meter per minuut.
CAIRO De Egyptische chirurg Sa-
bri Kamel is erin geslaagd een hoorn
vlies van plastic bij een blinde aan te
brengen, aldus wordt uit de Egyptische
hoofdstad gemeld. De patiënt, zou zijn
gezichtsvermogen herkregen hebben.
Mevrouw Anna Vogels-Berkers uit
Helmond die na 13 jaar haar ge
zichtsvermogen terugkreeg. Bloemen
sieren de eenvoudige woning van haar
dochter bij wie ze de laatste achttien
jaar inwoont.
BRUSSEL Het Belgische leger kent
geen bijzondere voorschriften voor de
voeding van vegetariërs en staat ook
niet toe dat zij zelf voor hun eten
zorgen, zo heeft de Belgische minis
ter van landsverdediging, Poswick,
medegedeeld in antwoord op een par
lementaire vraag.
De medisch militaire overheden stellen,
aldus minister Poswick, dat vlees en
vis nodig zijn voor de zware krachts
inspanning die van de jongelui in mi
litaire dienst wordt geëist en dat an
dere voedingswaren vlees en vis niet
kunnen vervangen.
De bevoorradingsdiensten zijn van me
ning, dat men aan vegetariërs we
gens hun filosofische overtuiging geen
voeding kan verstrekken waarin vlees
noch vis is verwerkt, dat zou te veel
moeilijkheden opleveren. De mogelijk
heid tenslotte dat de vegetariërs in
militaire dienst zelf voor hun eten
zorgen, wordt van de hand gewezen
omdat dan een afzonderlijke medische
controle nodig zou zijn om na te gaan
of ze tegen de inspanningen van de
dienst opgewassen blijven, aldus het
antwoord.