Visser kan fluiten naar miljoenen opvissen van voor H-bom Hachelijke situatie Rode humor NA IS JAAR DUISTERNIS KEERDE *T LICHT WEER Het wonderlijke wereldje van 987 uitvinders „Jan, wat hedde gij een dikke kop gekregen' als op een rommelmarkt WEES OPGEWEKT EN U LEEFT LANGER AMERIKAANSE LUCHTMACHT „HOUDT DE BOOT AF" Bovenaan Ondeugend Triest OOK PLANTEN HEBBEN „ZENUWEN' In Belgisch leger geen vegetarisme Urenlang zoeken en snuffelen i door de 987 dit tijdrovende openmgsce- 5' Jr 'v'. remonieel slechts als overmacht getole- GOUD EN ZILVER Naar de V.S. Radio-actief Geen betogingen SLOPEND DOODEENVOUDIG BLINDE KREEG PLASTIC HOORNVLIES BRUSSEL Een papieren Pythagoras wijst de weg naar 987 uitvinders. In de Descartes-zaal van het Brusselse Rogiercentrum zitten ze op krukjes. Hun vindingen staan geschreven en uitgestald op enorme lange, smalle tafels: verdeeld in uniforme hokjes van geel-grijs-blauw met een kruk ervoor en dat bijna duizend maal. De zestiende salon van de uitvinders lijkt mjer op een poedeltentoonstelling dan op een explosieve wereldrevolutie. De man die er de komende dagen binnenwandelt met het idee en-nou-wil-ik-het-wel-eens-zien ziet niets. Het slimme, overigens sporadisch aanwezig, is meestal nauwelijks zichtbaar. Het wordt urenlang zoeken en snuffelen als op een rommelmarkt. De voorzitter van het „inrichtingscomité" is de Belg Paul Quintin, secretaris generaal van de syndicale kamer voor bescherming der uitvinders. Hy spreekt geen woord Vlaams en doet daarom zyn openingsrede maar in het Frans. Anders denkenden kunnen de vertaalde teksten meelezen op een van de 232 pagina's die de catalogus te dik is. fjggF?- ■■■1 Dit in Vlaams vertaalde zinnetje van de heer Quintin is niet zonder belang: „Vanaf zijn creatie in 1952 heeft het In- ■Hs IlljPlV ternationaal Salon voor Uitvinders meer 111 Pjljfr paP* '*l§j! dan 150.000 uitvindingen aan de wereld voorgesteld. Jaarlijks worden er ten ge- llpi, \z.volge van ons salon voor meer dan hon derd miljoen Belg. F. aan licenties ver handeld". Er wordt op gedronken met 1 liii jPfu ÜP de drank die in dit pand van Martini wnvcrni'j('( l'j'i 'dijkt. Br In de tentoonstellingsruimte wordt gpf - reerd. Ze hebben haast om hun uitvindingen te slijten: de uitgekookte beroepsuitvin- der, de nerveuze amateur, de charla- tan, de rustige zakenman die een con- Icern achter zich weet en de toevallige eureka-roeper, die binnen tien dagen zal weten of zijn gouden toekomstdroom in werkelijkheid kan worden omgezet. De Zweedse orthopedist Ackermann en zijn gezondheids- stoel merck toch hoe sterck Mevrouw Theys als Japanse, met magnetische armband kermiswerk van charlatans Oorlogsveteraan Lucien Goffin (77) en zijn balspel een roemrucht maar geldarm verleden De Belg Hubert Lousberg is een ama teur. Hij weet het: „Ik doe nu voor het tweede jaar mee. Ik ben gewoon een beetje zakenman. Vorig jaar had ik eigenlijk zo maar een gezondheidskus sen ontworpen. Kijk hier heb ik het, maar het heeft nog niks gedaan". Nu heeft de heer Lousberg van tri plex een klein model schoepenrad ge bouwd. Het is een onhandig knutselwerk je, dat hij uiterst nerveus probeert te verklaren. Met een beetje water en een motortje moet het de aanwezige stroom vele malen vermenigvuldigen. Maar wie gelooft hem? Het is moeilijk kiezen tussen een voe derkanon voor een visbassin, het slaap kamerkussen met ingebouwd reukreser voir van de Frangaise Marie-Thérèse Batraiaud (Zelfs in de akeligste slaap kamer waant men zich nu in een woud of aan zee", zegt ze) en de gezondheids zittingen van de Zweed Ackermann. De laatste wint het, gewoon omdat hij het hardst aan de mouw van de bezoeker trekt. Het wordt een monoloog van zeker een kwartier. Een stukje tekst van deze orthopedist over zijn eerste vinding: „Ik werk veel met mensen die rugklachten hebben. En telkens als ik met m'n handen op een bepaalde plek drukte was de pijn weg. Ik heb vijf jaar gezocht naar een oplossing. En dit is het". Dan volgt een voor 'n leek uiterst deskundige verhande ling over een zitkussen met een kuiltje in het verlengde van de ruggegraat. De beroepsuitvinder >1. G. Poulat uit Normandië doet het rustiger aan. Hij (Van onze correspondent) MADRID Francisco Simó Ors, de Catalaanse visser die vorig jaar voor de kust van Palomares een Amerikaanse waterstofbom opviste en de Ameri kaanse luchtmacht voor zijn medewerking om een honorarim van vijf miljoen dollar verzocht, heeft te horen gekregen dat een eventuele schadevergoeding „niet tot de compettentie van de luchtmacht" behoort. Met andere woorden: „Paco van de bom", zoals de visser nu ook wel wordt genoemd, krijgt geen cent. Dat Paco zo'n buitensporig hoog bedrag vroeg voor zijn medewerking bij het vinden van de even kostbare als gevaarlijke bom was vooral te wij ten aan de bekende Spaanse financier Juan Munoz, die had aangeboden Pa- co's zaken te behartigen. Om de kans op succes to vergroten namen ze twee bekwame hoogleraren in het internationaal recht in de arm, de professoren Garcia en Rodriguez. Op aanbeveling van Biddle Duke, de Amerikaanse ambassadeur in Spanje, zijn zij naar de Verenigde Staten ge reisd om hun eisen persoonlijk kracht bij te zetten bij het Amerikaanse mini sterie van verdediging. Maar in Was- tjjfigton hield men de boot af. Paco kmig geen cent meer. Hij moest maar tevreden zijn met de schadevergoeding van 190 dollar die hij voor zijn bescha digde netten had gekregen. Juan Mufioz is nu van plan Paco's aanspraken door een Amerikaanse fede rale rechtbank te laten behandelen. En de twee hoogleraren die Paco steunen MOSKOU Volgens het officiële Sovjet-persbureau „Tass" heeft een stu die betreffende de honderdjarigen van de Sovjet-Unie uitgewezen dat gemoe delijke mensen in de regel het langst leven. De studie heeft plaatsgevonden te Azerbetszjan waar volgens de bevindin gen 84 op elke 100.000 personen ouder zijn dan 100 jaar. De geleerde, die de studie heeft on dernomen, Abdoellah Karayev, verklaar de te geloven dat dit hoogste percentage in de hele wereld was. Hij meldde dat deze mensen zijn ge concentreerd in de bergen, gewoonlijk licht werk buitenshuis doen zoals schapen hoeden niet drinken en niet roken en maaltijden gebruiken die hoofd zakelijk bestaan uit melkprodukten, fruit en groenten. Mannen en vrouwen zijn gelijkelijk over de bejaarden verdeeld maar in beide geslachten zijn het „in de regel de gemoedelijke en vriendelijke men sen, die het langst leven". willen desnoods doorvechten tot het In ternationale Gerechtshof in Den Haag. Paco de visser is overigens niet de enige die schadevergoeding eist van de Amerikanen. Ook vijfhonderd Andalu- sische boeren hebben geld geëist, om dat zij nauw betrokken waren bij het zoeken en vinden van hommen op hun akkers. De Amerikanen hadden al een half miljoen uitgekeerd, maar de boe ren eisen nu nogmaals twee en een half miljoen dollar omdat ze hun akkers nog steeds niet kunnen gebruiken om dat die radio-actief zijn. De boeren worden in hun actie ge steund door hertogin Luisa Isabel de Toledo, een dertigjarige grootgrondbe- zitster in Almeria. Zij wilde hen helpen door het organiseren van een protest mars naar Madrid. De Guardia Civil was haar echter voor. Ze werd gearre steerd en nadat ze weer op vrije voe ten was gesteld deed men haar een proces aan wegens opruiing. De Amerikanen zijn overigens wel be reid over schadevergoeding te praten. Biddle Duke verklaarde dat het Ame rikaanse ministerie van buitenlandse zaken tot twee jaar na het incident, 17 januari 1968, bereid blijft schriftelijke en goed gemotiveerde verzoeken van de boeren uit Palomares en Villarricos te bestuderen. „Maar" zo voegde hij er aan toe, „het is beslist niet nodig dat men betogingen komt houden voor ons ambassadegebouw". Het wel en wee van „Paco van de bom" heeft inmiddels belangstelling ge trokken in Amerikaanse en Egyptische filmkringen. In Hollywood zou men al bezig zijn aan een scenario over „Paco, the Spanish fisherman". En Egyptische filmmakers hebben de kwestie-Palomares aangegrepen om in samenwerking met Italiaanse filmers een produkt te maken onder de titel „Doctor Yes". Als Paco zelf nu eens de gelegenheid zou krijgen de hoofdrol te vertolken in zijn eigen verhaal zou hij meteen uit de geldzorgen zijn. Dit afschrikwekkende beeld was te zien op een weg in Beverly in de Ame rikaanse staat Massachussetts. De hand zat echter nog springlevend aan een van de twee arbeiders van een telefoonmaatschappij die in hun werkput werden opgesloten tooi een auto er met zijn achterwiel in bleef steken. De mannen mankeerden niets. kan de belangstelling afwachten, want hij is zeker van zijn zaak. Ter illustratie van zijn kunnen hangen om hem heen zes brevetten van ver mogen: twee gouden, drie zilveren en een bronzen bekroning van vroeger den ken. Hij zegt: „Ik zit in de telvisie-elek- tronica, maar mijn hobby is de auto. Dat is nog een geweldig braakliggend terrein. Er is nog van alles uit te vin den. Maar het moet eenvoudig zijn en niet duur in de produktie". De heer Poulat heeft het niet moei lijk met deze zelfbeperking. Hij komt ditmaal zelfs met twee uitvindingen te gelijk: een benzinemeter voor bromfiet sen en automatische combinatie ruiten sproeier en -wisser voor een auto. Met alle liefde wil hij het wel even uitleggen: „Ik pak een bobinetje, een gelaagd pinnetje, twee nokjes en klaar. Het kan zo gemonteerd worden en het kost maar vier of vijf nouveau franc". De auto blijkt inderdaad een geliefd terrein voor uitvinders. Een apparaatje tegen diefstal, waarschuwingslichten ge koppeld aan het rempedaal, koplampen die op en neer gaan met de voorwielen en een combinatie bril-hoorsignaal voor (Van een onzer redecteuren) De humor in de Oostcuropese lan den heeft een geheel eigen stijl; ve le moppen die de Oosteuropeanen doen schudden van het lachen, bren gen met moeite een glimlach teweeg op het gezicht van de Westerlingen. Dat komt omdat de moppen, die aan do Oosteuropese bittertafels de ronde doen, meestal betrekking heb ben op de bureaucratie, politieke toestanden of op de kwaliteit van de waren in die landen. Toch geven zij dikwijls een treffend beeld van wat er in de mensen omgaat. De Oosteuropese staten stellen po litieke grappenmakers niet erg op prijs. Formeel kunnen ze zelfs tot gevangenisstraf worden veroordeeld, ofschoon de laatste tijd zelden in dergelijke gevallen tot strafvervol ging wordt overgegaann. De laatste keer dat dit gebeurde was in Bulga rije in 1964, toen een employé van een staatsbedrijf tot negen maanden gevangenisstraf werd veroordeeld omdat hij zich grapjes had geper mitteerd, waarin het politieke sys teem van het land belachelijk werd gemaakt. De gereserveerdheid van Roeme nië in het ideologische geschil tus sen de Sovjet-Unie en communistisch China inspireerde tot het volgende mopje dat in de café's in Boekarest de ronde deed: Een klant bestelt in een café bij een kelner een kopje thee. De kel ner: „Geeft mijnheer de voorkeur aan Russische of aan Chinese thee 7" De klant denkt enkele ogenblikken na en zegt dan: „Breng maar een kop chocolademelk". De strenge controle van de Roe meense overheid op reizen naar het buitenland, leverde de grondstof voor dit verhaal: De Roemeense partijleider, Nico- lae Ceausescu, was verrukt van een Franse jazz-zangeres, die in Boeka rest optrad. Ceausescu bewees haar vele attenties, maar slaagde er niet in haar gunst te winnen. Op een avond vertrouwde Ceausescu haar toe: „Ik wil je elke mogelijke gunst verlenen als bewijs voor mijn ge voelens voor jou", waarop het meisje antwoordde: „Geef uw volk toestem ming tot het maken van buitenlandse reizen". Jubelend riep de Roemeen uit: „Nu weet ik dat je van mij houdt, je wilt helemaal alleen met mij hier achterblijven". In Tsjeehoslowakije ontstond deze mop: Op een dag rende een Tsjechoslo- waakse haas de grens tussen Tsje ehoslowakije en West-Duitsland over en ontmoette op Westduitse zijde een konijn: „Waarom zo'n haast?" vroeg het Westduitse konijn. „Ik moest uit Tsjeehoslowakije vluchten", ant woordde de haas, „omdat daar een order is uitgegeven om alle stieren te castreren. „Maar jij bent toch geen stier?" „Nee, maar je hebt geen idee wel ke afschuwelijke fouten in mijn land worden gemaakt", legde de haas uit. Hongarije is de bakermat van het volgende mopje over Mao's lieroem- de zwemtocht over de Jangtse: Na afloop van zijn zwemtocht werd Mao omringd door een grote menigte jubelende vereerders. „Ka meraad Mao is de grootste, kame raad Mao, je bent geweldig, kame raad Mao je zwom fantastisch, ka meraad Mao we zijn buitengewoon trots op je", zongen ze in koor. „Dat is allemaal prachtig, kame raden", antwoordde Mao, „maar ik zou eerst wel eens willen weten wie mij in het water gedonderd heeft". Uit Polen komt de volgende: De Russische leiders Kosygin en Brezjnef zaten in het vliegtuig naar Moskou na een bezoek aan de Pool se partijleider Gomoelka. „Kameraad", zei Kosygin tegen Brezjnef, „heb jij dat prachtige horloge gezien dat kameraad Gomyl- ka droeg?" „Nee", antwoordde Brez jnef, „laat eens zien". de autobestuurder die in slaap dreigt te vallen. Weggedrukt tussen een ijzeren kiim- rek en een brievenbus die zelf laat we ten of er post in zit, staat de Belg Lucien Goffin (77). Hij is er het nog levende bewijs van dat uitvinden even slopend is als goud zoeken. Lichamelijk en geestelijk doorgroefd weerstaat hij nog maar net de aanval van de ouderdom. Verstaanbaar pra ten kan hij haast niet meer. Daarom heeft hij zijn roemrucht, maar door de tijd vernietigd verleden op papier gezet. Het eenbladig document heeft Mes Réa- lisations. En dit zijn ze: in 1913 bouwt deze nu ex-oorlogsvlieger een van de eerste Belgische vliegtuigen. Een paar maanden later wordt het tuig boven Duitsland neergeschoten. In augustus 1914 vervaardigt hij de eerste vliegtuig bom; hij laat hem zelf vallen. Voor een film van Pathé Gaumont bouwt hij in 1920 de eerste waterfiets. Dan wordt het stil. Nu zegt hij, moeizaam: „Ik had geen geld meer om nog iets te doen. Al m'n uitvindingen zijn me afgenomen. Ja, ik wist vroeger veel. Nu gaat het weer een beetje. In 1962 heb ik een spelletje uitgevonden met een ronddraaiend vlieg tuigje en daarvoor heb ik hier een bronzen medaille gekregen. Ik heb het nu vervolmaakt met een netje eraan: daar moet je ballen in proberen te gooien". Hij demonstreèrt het, moeite loos. Waarom blijft zo'n man bezig op een leeftijd waarop ieder ander zijn klein kinderen belaagt of een dominootje legt? De heer Goffin: „Ik heb in m'n leven wel tien uitvindingen gedaan. Ik kan er niet meer buiten. Het is al twintig jaar m'n bestaan. Nu heb ik een beetje geld. mist: gewoon een kapstok. Als niemand het wil kopen kan ik het zelf exploiteren. Tenslotte wil je er toch aan verdienen". Dat is zeer duidelijk de drijfveer van de kermisklanten op de tentoonstelling. Paul Theys en zijn als Japanse uitgedos te echtgenote zijn daar duidelijke voor beelden vaii. Ze verhandelen voor de „verplichte koopprijs" van bijna vijf honderd franc magnetische armbanden: „Door het dragen van de armband is het menselijk lichaam steeds doordron gen van sterke magnetische stralen de welke de bloedstroom voorzien van een krachtige stuwing. Het gevolg daarvan is een zeer grote invloed op de gezond heid en een ware behandeling tegen ziekten". Stapels geplasticeerde brie ven van geheelde bewonderaars vormen een wankel bewijs, het bewijs van de man die dit nodig heeft. Tenslotte de man die de mens ook na zyn dood wil helpen. Het is de bad kuipfabrikant René Vulin. Hij heeft een luchtdichte ijzeren binnenkist be dacht voor lijkvervoer op langdurige af stand. De Fransman Vulin is niet trots op zijn vinding: „Het is doodeenvoudig; gewoon twee badkuipen op elkaar". Het zijn er maar zes van de 987, bij elkaar eigenlijk een eng volkje. Als de bezoeker opgelucht naar buiten stapt, moet hij zijn jas zoeken in een massale stapel textiel. En dan weet hij ineens wat hij op deze salon van uitvinders HELMOND In de Wezelstraat in Helmond keek j.l. vrijdagavond om kwart voor zeven de bijna 86-jarige Anna Vogels-Bekkers samen met drie van haar 34 kleinkinderen naar Pipo de clown. Voor het eerst van haar le ven zag zij televisie, want mevrouw Vogels werd dertien jaar geleden blind door een gecompliceerde suikerziekte. Vorige week kreeg zij haar gezichtsver mogen terug, dank zij een geslaagde operatie door de Helmondse ooaarts dr. L. E. M. Valk. Zes weken lang lag zij in het zie kenhuis. Toen het verband van haar ogen werd verwijderd zag zij, na der tien jaar, haar 43-jarige dochter Riek en haar schoonzoon, de 46-jarige J. Tempelaars weer. Haar eerste woorden tot haar schoonzoon waren: „Jan, wat hedde gij een dikke kop gekregen", en tot haar dochter, bij wie oma Vogels al sinds achttien jaar In huis is, zei ze: „Kijk, daar hebben we onze Riek. Meid, wat ben je veranderd". En daar na nog eens: „Jan wat heb je toch een dikke kop gekregen". Er werd gelachen, maar daarna kwa men de tranen, tranen van geluk, maar ook van dankbaarheid jegens dr. Valk. Oma Vogels zei er gisteren bij haar dochter thuis over: „Die man staat bij mij bovenaan. Natuurlijk, iedereen is lief voor me geweest, maar uiteindelijk heb ik het toch aan hem te danken dat ik nu weer kan zien". „Aan hem en aan Onze Lieve Heer natuurlijk", zegt de diepgelovige vrouw die even later bekent dat ze in de der tien jaren van haar blindheid menig keertje 's avonds als een kind onder de dekens wegkroop om te bidden dat ze ooit nog eens in de gelegenheid mocht komen al haar kleinkinderen en achter kleinkinderen in de ogen te kijken. „Maar", zegt ze goedlachs, „die dok ter krijgt een kusje van me". En dan: „Wat een man. Ik zou hem wel op mijn blote knieën willen bedan ken. Voor mij is er maar één hemel en dat is de zevende. Daar voel ik me", vult ze lachend aan. Zij kijkt ondeugend achter een paar lichte brilleglazen naar de vele kleur tjes van de bloemen die haar negen zo nen en vijf dochters samen met een tiental kennissen voor haar hebben aan gedragen. Bloemen en gebraden haan tjes, want daar is ze dol op. Oma lacht er maar eens om. De drie kinderen van haar dochter, onder wie een tweeling, heeft zij deze week voor het eerst gezien. „Nou weet ik pas wat voor belhamels het zijn", lacht ze. „Vroeger hoorde je dat alleen maar, maar als je nu ziet, wat ze doen.... Wat een rakkers!" Toch heeft de vreugde voor oma Vo gels nog een triest kantje. Haar zuster van 77 jaar is eveneens blind. .Maar voor haar is het uitgesloten dat zij ooit nog zal kunnen zien. Zij is driemaal tevergeefs geopereerd. Waarom oma Vogels pas na dertien jaar tot een operatie besloot? De we tenschap is pas de laatste jaren zover gevorderd dat de chirurgen operaties als deze aandurven. Als wij tenslotte afscheid van haar nemen zegt de krasse vrouw lachend: „Weet u wat mijn kinderen willen? Ze en willen? Ze zeggen: Oma nu je weer kan kijken, zou je ook best een kunstgebit kunnen ne men. Maar daar begin ik niet aan, hoor", en haar tandeloze kaken happen een fors stuk uit een knots van een goudrenet. MOSKOU De Russische geleerde Vitaly Gortsjakov heeft verklaard, dat bij door hem ondernomen experimen ten is gebleken, dat planten zo iets als een zenuwstelsel hebben. Hij zei dat zijn experimenten hebben aangetoond, dat de mening, dat planten geen prikkels van het ene gedeelte naar het andere in zichzelf kunnen overbren gen onjuist is. In het blad „Komsomolskaja Praw- da" heeft hij meegedeeld dat hij een propoeneplant bij de wortel had afge sneden en in de stengel elektrische ont ladingen had ontdekt. Andere experi menten hadden overeenkomstig resul taten gehad. Hij voegde hieraan toe, dat deze ook hadden "uitgewezen dat de reactiesnel heid in planten groter is dan in som mige andere levende wezens, zoals kik kers en dat hij deze snelheid had ge meten als vier meter per minuut. CAIRO De Egyptische chirurg Sa- bri Kamel is erin geslaagd een hoorn vlies van plastic bij een blinde aan te brengen, aldus wordt uit de Egyptische hoofdstad gemeld. De patiënt, zou zijn gezichtsvermogen herkregen hebben. Mevrouw Anna Vogels-Berkers uit Helmond die na 13 jaar haar ge zichtsvermogen terugkreeg. Bloemen sieren de eenvoudige woning van haar dochter bij wie ze de laatste achttien jaar inwoont. BRUSSEL Het Belgische leger kent geen bijzondere voorschriften voor de voeding van vegetariërs en staat ook niet toe dat zij zelf voor hun eten zorgen, zo heeft de Belgische minis ter van landsverdediging, Poswick, medegedeeld in antwoord op een par lementaire vraag. De medisch militaire overheden stellen, aldus minister Poswick, dat vlees en vis nodig zijn voor de zware krachts inspanning die van de jongelui in mi litaire dienst wordt geëist en dat an dere voedingswaren vlees en vis niet kunnen vervangen. De bevoorradingsdiensten zijn van me ning, dat men aan vegetariërs we gens hun filosofische overtuiging geen voeding kan verstrekken waarin vlees noch vis is verwerkt, dat zou te veel moeilijkheden opleveren. De mogelijk heid tenslotte dat de vegetariërs in militaire dienst zelf voor hun eten zorgen, wordt van de hand gewezen omdat dan een afzonderlijke medische controle nodig zou zijn om na te gaan of ze tegen de inspanningen van de dienst opgewassen blijven, aldus het antwoord.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1967 | | pagina 11