Verontrusting over
verlof psychopaten
Sahara-zeilers
naar het einde
EUROPESE MARKT MAAKT
DAGELIJKS BROOD DUUR
Ploeteren door zandziekte en honger heen
Piepers uit het blik
Veiling van zeldzame en
zeer kostbare postzegels
VER. HUISVROUWEN TOT MINISTER:
De „baby" huilde
Belastingstrop
Orkanen
Bloemen
Niet te rijden
RUNDVLEES
BUDGET
CONSUMENT
Eerste
Spontaan
Deskundigen
Toeneming?
FRANSEN AAN FINISH LOEF AFGESTOKEN
A Arabieren uit de Mauretaanse woestijn? Nee: twee van de Nederlandse deel
nemers aan de „raid transsaharien": voor Steef de Clerq, daarachter Jörn Copijn,
beiden in de kledij van het land de meest doelmatige voor deze omstandig
heden.
(Van een onzer redacteuren)
De Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen is in hoge mate verontrust over
de vele excessen, voortvloeieind uit het haars inziens te vroeg in vryheid stellen
van psychopaten. In het byzonder denkt zy hierby aan het proefverlof zonder
begeleiding voor de patiënten. Aldus lezen wy in een brief, gericht aan de minister
van Justitie.
In dit schrijven verklaart het hoofdbestuur van genoemde vereniging begrip te
hebben voor de noden van deze mensen en voor de positieve kanten, die de nieu
we geneeswyze biedt. Niettemin meent het bestuur, dat de gevaren die aan deze
therapie zyn verbonden te groot zyn voor de samenleving. De minister wordt ten
slotte in overweging gegeven zodanige maatregelen te nemen, dat de patiënt tegen
zichzelf en de samenleving tegen de patiënt beschermd wordt.
Moet deze brief beschouwd worden
als een reactie op de recente moord
op het Alkmaarse jongetje?
„Neen", zegt mevrouw J. Muiler
van der Wiel uit Voorburg, presidente
van bedoelde vereniging. „Er werd in
onze kring al lang over dit onderwerp
gesproken. De gedachte is het eerst
gelanoeerd in een afdeling in Gelder
land, ik weet niet meer welke. Er
was een mevrouw die kennelijk in de
omgeving woont van een psychiatri
sche inrichting of zo iets. Zij vond de
omgeving van dergelijke inrichtingen
vaak zo onveilig. Wij hadden vragen
als deze trouwens al vaker gekregen
van leden. De meeste van onze leden
zijn moeders. Zij zijn er dus gevoels
matig bij betrokken".
Mevr. Muller-van der Wiel laat dui
delijk merken, dat het opstellen van
de brief vrij spontaan is gebeurd, in
ieder geval zonder voorafgaande be
studering van de problematiek.
„Ik moet u zeggen dat ik zelf de
brief nog niet ontvangen had. De re
dactie wist er zelfs nog niet van.
Sinds het moment, dat u belde, heb
ik hier en daar even mijn oor te lui
steren gelegd".
De presidente is van mening, dat
het zo moeilijk is kleine kinderen aan
het verstand te brengen, dat zij niet
met vreemden mee moeten gaan of
naar hen moeten luisteren. Aan de an
dere kant mogen ze ook geen angst
krijgen voor alle vreemden.
„Vorige week hebben we er op de
bestuursvergadering over gepraat.
Het merkwaardige is, dat er toen ook
een brief was binnengekomen van de
afdeling Maarsen-Breukelen, waarin
dezelfde bezorgdheid werd uitgespro
ken. Die afdeling deed dat naar aan
leiding van de aanranding van een
meisje in Eindhoven.
Ik weet niet welke maatrege
len er precies genomen zouden kun
nen worden", zegt mevr. Muller-van
der Wiel. „Dat is het terrein van de
deskundigen. Een groep deskundigen
zou zich met deze zaken moeten gaan
bezighouden. Maar dan zou het mis
schien dienstig zijn, wanneer ook moe
ders in die groep worden opgenomen,
opdat zij de zaak van hun kant kun
nen belichten.
Van de week heb ik op de televisie
een uitzending gezien waarin de direc
teur van de Rekkense inrichtingen iets
zei over proefverloven. Hij zei dat
aan zo'n proefverlof bepaalde voor
waarden worden gesteld, maar dat de
omgeving van de patiënt zich vaak niet
aan die voorwaarden houdt".
Mevr. Muller ziet de narigheid die
uit te grote vrijheid van psychopaten
kan voortvloeien niet alleen naar de
kant van het slachtoffer maar ook
naar de kant van de psychopaat zelf.
Voorzichtig: „Toch blijven wij ons af
vragen of die proefverloven niet te
vroeg geprobeerd worden. Wij willen
dat onze kinderen voldoende be
schermd worden tegen excessen. Men
sen die tuberculose hebben worden uit
de maatschappij genomen, ter voorko
ming van besmetting. Zij mogen de
maatschappij pas weer betreden wan
neer zij genezen zijn. Bij psychopaten
gebeurt dat niet. Voor hen moet de
maatschappij als proefobject funge
ren.
Begrijpt u me goed, ik wil die men
sen, dat proefverlof niet onthouden,
maar je kunt toch al die risico's niet
lopen waarover je de laatste tijd zo
veel in de kranten leest. Ik weet dat
het moeilijk is de genezing van een
psychopaat te constateren".
Mevr. Muller kan haar bewering
niet met cijfers staven, maar zij heeft
het gevoel en met haar vele andere
bestuursleden dat het aantal aan
randingen met alle gevolgen van dien
de laatste tijd sterk toeneemt.
„Wij leven in een maatschappij die
op het seksuele ia ingesteld. Misschien
werkt dat prikkelend. Misschien komt
het doordat de mensen zo gezond zijn
en niet ernstig vermoeid meer ra
ken. Ik weet het niet, ik kan het
niet beoordelen. Wel vermoed ik, dat
het ook voor de rechterlijke macht
moeilijk is om de juiste strafmaat te
bepalen.
Zou het misschien kunnen, dat de
mensen geen risico's meer hoeven te
nemen in het leven en dat daarom zo
veel van zulke excessen plaats heb
ben?"
De Nederlandse Vereniging voor
Huisvrouwen, die verder geen acties
onderneemt, wacht met spanning op
het antwoord van de minister.
(Exclusief voor ons blad door Kees Kortenoever)
Wanneer ik terugkijk op de tweede etappe van de zeilwagenrally door de
Sahara, van Tindouf naar Zouerat. is dat een herinnering aan zandstormen
men windkracht elf, aan ziekte onder de collega's, aan watergebrek, zelfs aan
honger. Deze etappe door Mauretanië verschilde geheel van de eerste, door
Algerije. Nu maakten wij voor het eerst kennis met de echte woestijn, vijandig
aan de mens en zonder goede gids levensgevaarlijk. Een dood land, zonder
planten, zonder vogels, zonder mensen met als enig teken van (vergaan) le
ven op de grond soms een leger van miljoenen dode sprinkhanen.
Tevoren was gewaarschuwd: deze etappe is de zwaarste van de hele „Raid
Transsaharien". Het Isolement met name zou veel sterker zyn. Iedere deelnemer
was op zichzelf aangewezen. Alle banden met de beschaving waren verbroken.
Alleen de communicatiemiddelen Reten ons weten dat ergens ver weg, in Europa,
mensen zich met ons bezighielden. In onze nabyheid hadden wy dan verder nog
twee Piper Cubs, bemand door een paar avontuuriyke maar ervaren vliegers uit
Senegal. Maar zy hadden slechts tachtig vlieguren voor hun hele surveillanse mo
gen uittrekken.
Een olifant heeft maar een klein
hartje. Dat is bewezen in de dierentuin
van het Britse Leicester. De oppassers
daar wisten zich geen raad met een
vier maanden oud olifantje dat iedere
nacht de hele diergaarde op stelten
zette omdat het bleef huilen. Eén op
passer dacht aan zijn eigen kinderen
en legde een nachtlampje in het oli-
fantenverblijf aan. De baby heeft daar
na nooit meer gehuild.
Het gemeentebestuur van Leicester
heeft zich met zijn eigen plaatselijke
belastingen in zijn vingers gesneden.
Voor een strook land van nog geen drie
meter, dat nodig was bij een wegaan
leg, moest het 110 gulden en vijftig
cent betalen. Het stukje grond was
vijftig cent waard. De 110 guldens gin
gen naar de belastingen.
In Mauretanië kregen wij vijf spe
ciale gidsen uit dit terrein tot onze
beschikking, die hun gewicht in goud
waard bleken. Menige nacht, wanneer
de zandstorm aan mijn tentje rukte
en ik door een spleet, verblind door
de opgezwiepte korrels, naar buiten
gluurde, zag ik ze rustig liggen slapen
bij hun gedoofde vuurtje, in de open
lucht.
Zij hadden een gevoel voor richting,
waarvan wij versteld stonden. Zij
hadden bovendien een uiterst scherp
gevoel voor gevaar.
Op een avond waren de tenten op
geslagen bij een bosje. Het maal was
toebereid en opgegeten en ieder was
gaan slapen. In de nacht werd een
van de gidsen wakker. Hij realiseerde
zich, dat er ergens gevaar dreigde,
maar wist niet wat. Behoedzaam stond
hij overeind, stapje voor stapje, en
sloop zijn tent uit. Hij spiedde rond
maar zag niets. Toen reikte hij in de
tent en pakte bij duim en wijsvinger
zijn deken. Op dezelfde manier pakte
hij ieder stuk van zijn weinige baga
ge. Nog steeds niets.
Tenslotte nam hij de met lucht ge
vulde kussenzak tussen zijn vinger
toppen, hield die op een afstandje on
dersteboven en zag een ratelslang
van anderhalve meter op de grond
vallen. Hij had waarschijnlijk al een
hele tijd met zijn hoofd op het kus
sen met de slang gelegen...
Er waren stormen, orkanen zelfs
met een windkracht die tot elf opliep
en waarin je je als eenling in een on
metelijk gebied ongelooflijk eenzaam
voelde met je lichte zeilwagentje.
Zo'n zandstorm duurt niet een dag of
een etmaal, maar heeft soms drie da
gen nodig om uit te razen. Zeilt men
in zo'n storm, dan is het zicht niet
groter dan tien meter. Het is, alsof
er een mist hangt maar dan een
mist van zandkorrels tot op 75 meter
hoogte van de grond. Zeilden we onder
zulke omstandigheden over heuvels
dan gingen de opgezwiepte zandkor
rels door onze kleren heen met een
gevoel van een roffel van hagel. En
daarboven klonk dan het onheilspel
lend razen in de zeilen van de wagen.
Ik had als oudste Nederlandse deel
nemer, de zorg voor mijn twee Jonge
re landgenoten, Steef de Clercq en
Jörn Copijn. Dat bleek In het verloop
van de tweede etappe geen sinecure.
De Clercq kreeg angina met hoog op
lopende koorts. De Mauretaanse dok
ter gaf hem een paar tabletten om de
koorts te drukken en stopte hem on
der de wol. Hij sliep door alles heen,
hetgeen niet zo verwonderUjk was
omdat hij ook nog een zonnesteek
bleek te hebben opgelopen.
Ook Jörn Copijn moest met hoge
koorts onder de wol, waarschijnlijk
had ook hij een zonnesteek. Het slot
van de etappe kwam voor hem juist
op tijd, hij was dringend toe aan een
paar dagen rust.
Wij zeilden door uiteenlopende land
schappen. Begonnen met terrasvormi
ge hellingen overschreed de karavaan
vervolgens een terrein waarvan de
bodem bestond uit gebarsten klei;
stromen water hadden hier kennelijk
in de regentijd gelopen. Wij raakten
verstrikt in een landschap van rode
leisteen en passeerden vlakten met
witte zoutkristallen: één prachtig wit
terras. Nu eerst maakten wij goed
kennis met de Oueds, uitgedroogde ri
viertjes die in de meeste gevallen
oost-west lopen. En nergens een mens.
Ik herinner me een dag waarop ik
vier uur gezeild had en werd afgelost
door een Amerikaan. Daar stond ik,
alleen in de woestijn, wachtend op de
Land-Rover die me (ooit) zou komen
ophalen. De grond was bezaaid met
versteende koralen en woestijnrozen.
Van horizon tot horizon ontbrak ieder
teken van leven. Ik was op dat mo
ment zeer eenzaam.
Maar de Sahara is wisselvallig. De
dag erop zeilden we door een land
schap met gepluimd gras. Hier en
daar staken er bloemen bovenuit van
een prachtig gele kleur. Het was een
goede dag. Kdlonel Du Boucher, de
rally-leider, had zaken gedaan met
Bedoeïnen, hij had een ram gekregen
voor de maaltijd. Jörn Copijn kwam
met kamelenmelk aandragen. Wij za
gen die dag ineens weer veel kame
len en ook veel Bedoeïnen die
nieuwsgierig kwamen toelopen, maar
aan de uitdrukking van hun gezichten
was niet te zien of zij ons voor gek
verklaarden of als normale wezens
beschouwden. De vrouwen liepen ge
sluierd, ze een hand geven, was er
beslist niet bij. Dat zou een oproer
veroorzaakt hebben.
In deze tweede etappe lag de leger
plaats Ain Ben Tilli. In ritten van 80
tot 130 kilometer per dag schoten we
vrij snel op. In de legerplaats wachtte
ons een groot feest van de Bedoeïnen,
met een schaap aan het spit en Koes-
Koes, een soort grlesmeel dat in
emaille afwasblikken werd opgediend.
Zo'n schaal was bestemd voor tien
man. Eten deden we met onze vin
gers, van bestek had men hier nog
niet gehoord.
De grote attractie van de feestmaal
tijd was de troubadour, de „grio",
die zichzelf begeleidde met een „tidi-
nit", een uit leer vervaardigd tokkel-
instrument met vier snaren. Hij begon
met de melodie te neuriën en ving
vervolgens met luide stem aan zijn
vertelling te zingen. Men vertelde ons
dat de kolonel en zijn gevolg (dat wa
ren dan de zandzeilers) in de vertel
ling werden betrokken en als helden
vereerd. Op de achtergrond gaven de
vrouwen af en toe luid grillend hun
instemming te kennen, roerden de
tam-tam of gaven met fel handgeklap
te kennen dat zij de vertolking onder
streepten.
In de nacht werden wy gewekt door
een verschrikkelijke zandstorm. De
Land-Rovers van de Engelsen bleken
er helemaal elektro-statisch door te
zijn geladen. Toen wij probeerden de
auto's te ontladen door contact te
maken met de arde spoten grote blau
we vlammen tevoorschijn die de om
geving spookachtig verlichtten. Ook
de daaropvolgende dagetappe werd ge
teisterd door een zandstorm, het zand
sloeg dwars door onze kleren heen.
Intussen hadden wij gebrek aan wa
ter gekregen. In Ain Ben Tilli was
L Merkwaardig contrast in de Sahara:
het oude schip van de woestijn ont
moet het uit Europa overgekomen
nieuwe de kameel ziet met verba
zing de zeilwagen in zijn domein ver
schijnen.
O
wel water geweest, maar het zoutge
halte was zo hoog, dat het niet te
drinken was. Voorafgegaan door drie
stokoude vechtwagens van de Maure-
taniërs gingen we op weg naar een
meertje in de buurt. Door de storm
schoten wij snel op. Al spoedig wa
ren wij de gevechtswagens kwijt. Toen
we in de middaguren het meer bereik
ten, nam de storm nog in hevigheid
toe. We moesten wachten op de ge
vechtswagens, want die zouden het
water in vaten meenemen. Zo goed
en zo kwaad als het ging zochten we
beschutting tegen de snijdende zand
korrels. Nooit heb ik geweten dat
een mens daarbij met zo'n klein plek
je tevreden kon zijn. Wij bleven er
de nacht en ik zal de aanblik van dat
A Een fabriek in West-Duitsland is met blikken geschilde en gekookte aardappelen
op de markt gekomen voor een prijs van 89 cent per kilo.
woestijnmeer met zijn golven en de
maan erboven, terwijl de zandstorm
gierde, nooit vergeten.
De volgende dag bracht slecht
nieuws. Nauwelijks waren we vertrok
ken of de Piper-Cubs gooiden het be
richt af, dat er twee Land-Rovers
met gebroken aandrijfassen stilston
den. Ook was een van de vechtwa
gens weggezakt. Achteraf bleek, dat
de keukenwagen bovendien nog was
achtergeraakt. Dat beloofde weinig
goeds.
De avond tevoren hadden we ons
al tevreden moeten stellen met een
schamel soepje omdat de storm had
verhinderd vuur te maken. Nu moes
ten we de noodrantsoenen aanspre
ken, die zeker vier jaar in hun ver
pakking hadden gezeten. Zij smaak
ten door onze honger niet eens zo
slecht, alleen.... het was te weinig.
Hongerig kropen we die avond onder
het tentzeil.
Wij waren op aanwijzing van de
kolonel bezig een afsnijding te ma
ken, die ons zeker tweehonderd kilo
meter zou schelen. De enige netelig
heid hierbij was dat niemand wist of
de woestijn hier wel te bezeilen viel.
Verdwalen konden wij echter niet,
want onze Mauretaanse gidsen waak
ten over ons zonder kaart, zonder
kompas, zonder herkenningspunten in
het terrein of wat dan ook. Uit een
gebroken gesprek met hen begreep
ik dat zij zich oriënteerden op de to
taliteit van het landschap. Zy ver
gisten zich nooit.
Omdat we geduchte honger had
den, beloofden de gidsen ons brood te
bakken. Ik zocht wat droog gras en
hout. Dat ging in een kuil en werd
aangestoken. Op een laag houtas ging
zand en daar bovenop kwam de ron
de platte deegschijf te liggen. Hier
over ging weer zand en tot slot een
laag houtas. Na een uur kwam een
prachtig brood tevoorschijn, dat heer
lijk bleek te smaken.
Intussen bleek onze route hoe lan
ger hoe minder begaanbaar te wor
den. De kolonel begon te geloven, dat
de deskundigen die hem hadden verze
kerd dat dit deel van de woestijn wel
te berijden was, hem om de tuin had
den geleid. Hij gaf opdracht dat de
zeilwagens getrokken moesten wor
den.
Zo geschiedde.
Achtereenvolgens reden we over
(Van een onze
verslaggevers
¥AEN HAAG De huis-
vrouw bakt haar te du
re runderlapje in te dure bo
ter. Dat is ten dele een ge
volg van het binnen de EEG
gevoerde landbouwbeleid dat
te veel bescherming biedt
aan de boer en te weinig
rekening houdt met de con
sument, meent drs. G. H. E.
Hilkens, secretaris buiten
land van het Consumenten
Contact Orgaan.
Natuurlijk, er moet een
marktordenend beleid in de
landbouw worden gevoerd.
Zou dat niet gebeuren, dan
zouden de prijzen te veel
schommelen, waardoor de
totale economische ontwik
keling in gevaar zou komen.
Maar aan de andere kant
zijn landbouwpolitieke maat
regelen op het vlak van de
prijspolitiek van invloed op
het prijsniveau van levens
middelen en kunnen daar
door ook de loonontwikke
ling beïnvloeden. Dit kan
weer consequenties voor het
hele prijsniveau in een land
hebben.
De landbouwpolitiek in
het kader van de E.E.G.
heeft echter, zo meent drs.
Hilkens, eigenlijk maar één
doelstelling: de landbouw
bevolking aan een redelijk
inkomen te helpen. Zij is er
niet voldoende op gericht,
de produktiviteit te verho
gen en de prijzen te stabili
seren. ,,De gevolgen van het
beleid zijn dat er voor een
aantal belangrijke land-
bouwprodukten prijsniveaus
zijn vastgesteld waardoor
een optimale bijdrage van
de landbouw aan de alge
mene welvaartsonwikkeling
wordt tegengegaan. De con
sument, met name ook de
Nederlandse consument,
wordt geconfronteerd met
een aantal belangrijke prijs
stijgingen", zegt drs. Hil
kens.
Hij gelooft dat deze poli
tiek er op den duur toe zal
leiden dat er een overpro-
duktie komt. Dat overschot
zal moeten worden geëx
porteerd. „Dat gebeurt dan
met „subsidie" uit het
Landbouwfonds, dat wordt
aangevuld uit de algemene
middelen en dat dus u en ik
moeten betalen.
Fr is een tekort aan rund-
vlees, er is een over
schot aan melk. Zowel
het rundvlees als de melk
hebben wij aan de koe te
danken. „Als wij het aan
bod van melk zouden terug
drijven, zou dat kunnen lei
den tot een vergroting van
het rundvleesaanbod. Maar
dat schijnt onmogelijk te
zijn. Er wordt een stevig
gevecht geleverd om de
melkprijs, om zo scherp
mogelijk boven de richtprijs
van rundvlees te komen."
Volgens drs. Hilkens is het
heel goed mogelijk te onder
zoeken vyaar de prijs moet
liggen om de rundvleespro-
duktie te bevorderen.
„Waarom", zo vraagt hij
zich af, „wordt er wel inge
grepen wanneer het prijs
niveau onder de richtprijs
komt en niet wanneer het
er boven komt? Er zou ook
ter bescherming van de
consument ingegrepen moe
ten worden wanneer de prijs
bijvoorbeeld tien procent bo
ven de richtprijs zou komen.
Dat zou kunnen gebeuren
door een uitvoerbelasting,
een importsubsidie en een
consumentensubsidïe uit het
Landbouwfonds."
Het prijsniveau in ons
land is sterker gestegen dan
in andere E.E.G.-landen.
Sinds 't Verdrag van Rome
werd gesloten, nu tien jaar
geleden, steeg de broodprijs
met veertig procent, de
vleesprijs met 45 procent, de
melkprijs met 35 procent en
de boterprijs met 15 procent.
Fen budgetonderzoek in
de Europese gemeen
schap heeft uitgewezen dat
in gezinnen van Nederlandse
arbeiders, employees en
ambtenaren een veel kleiner
deel van de uitgaven aan
voedingsmiddelen, dranken
en tabak worden besteed
dan in andere E.E.G.-lan
den. Daar staat dan wel te
genover, dat geen land de
percentages haalt die in Ne
derland worden gespendeerd
aan woninginrichting, ont
wikkeling en ontspanning.
Drs. Hilkens schreef in het
januari-nummer van de Eu
ropese beweging, Nieuw
Europa, dat de kans groot
is dat de consument nog heel
lang op voordelen van de
landbouwintegratie zal moe
ten wachten.
En dan de industrie. Nu
laat drs. Hilkens positievere
geluiden horen. Door de af
schaffing van invoferrechten
en heffingen werden bijvoor
beeld wasmachines en koel
kasten aanzienlijk goedko
per. Ook auto's werden
goedkoper, al kwam daar
ruim een jaar geleden wel
de verhoging van de omzet
belasting op. Drs. Hilkens
verwacht dat diverse auto's
nog goedkoper zullen wor
den. „Dat is een vanzelf
sprekende zaak. Neem de
Volkswagen maar eens, die
is in België en Duitsland
minder duur dan in ons
land."
Wat kan de consument
er aan doen dat zijn
belangen in de E.E.G. beter
worden behartigd dan de af
gelopen tien jaar het geval
was? Nog steeds niet veel.
Want in het machtige li
chaam dat economisch en
sociaal comité heet, zit geen
officiële consumentenverte
genwoordiger. Niet uit ons
land, maar ook niet uit de
andere bij de E.E.G. aange
sloten landen.
Drs. Hilkens: „Formeel
biedt het verdrag van Roine
wel de mogelijkheid consu
mentenvertegenwoordigers
in dat comité op te nemen.
Volgens de algemene om
schrijving voor de samen
stelling van het comité be
staat het namelijk uit verte
genwoordigers van alle sec
toren van het economische
en sociale leven. Genoemd
zijn echter aleen met name:
de producenten, landbou
wers, vervoerders, werk
nemers, handelaren en am
bachtslieden, de vrije be
roepen en vertegenwoordi
gers van het algemeen be
lang. De consumenten wor
den niet genoemd.
Een college van 101 per
sonen zonder consumenten
vertegenwoordigers.
Zijn consumentenvertegen
woordigers dan geen verte
genwoordigers van het alge
meen belang?"
granieten plateaus en rood stollingsge
steente, bestaande uit keitjes van drie
tot zeven centimeter, gelegen op een
laag kiezel. Ik werd bang voor een
ongeluk op deze bodem. Maar het had
geen zin daarover met de kolonel te
praten. Hij kon moeilijk met buiten
landers opschieten, dat was punt een.
Daar kwam bij dat hij, de soldaat
en woestijnzwerver die heel zijn le
ven alleen maar had gecomman
deerd, zich nauwelijks kon voorstel
len dat wij hem geen blinde gehoor
zaamheid waren verschuldigd.
Maar hij was een kerel uit één
stuk en al wenste je hem op het ene
ogenblik naar de verste uithoek van
de Sahara, het volgende stond je stil
van bewondering. Hij wilde ons veilig
door deze drieduizend kilometer bren
gen dat was zijn hele leidraad.
Zo naderden we door hitte, zand en
onbeschrijflijke terreinomstandighe
den Zouerat, het eindpunt van de
etappe. Op twintig kilometer afstand
spraken We met Du Boucher af, dat
de Amerikaans-Nederlandse equipe
als eerste de plaats zou binnenkomen:
geen wedstrijd, maar een gezamenlijk
veld van deelnemers.
Er stond een flinke bries en de
Fransen lagen in het voorste gelid.
Auto's kwamen ons tegemoet en bo
ven ons cirkelden vliegtuigen. Op een
heuvel kon ik de situatie overzien.
De Fransen hadden de eerste mensen
groepen bereikt die ons verwelkomden
met muziek en gezang. Ik voelde in
tuïtief dat de Fransen er toch een
race van gingen maken en als eer
sten het stadscentrum wilden berei
ken.
Maar zy hadden buiten de wind en
de HoUands-Amerikaanse equipe gere
kend. Ik maakte een slag over stuur
boord en kwam met halve wind ach
ter de menigte om op de stad aan.
De Fransen hadden daar niet op ge
rekend en zo kon ik als eerste de
stad binnensuizen, toegejuicht door
duizenden mensen.
Om mijn wagen liepen honderden
jongetjes, de vrouwen gilden dat ho
ren en zien verging. Aan de finish
drong de menigte in massa op., er
was hier geen wind meer en het
zweet droop bij liters van me af.
De politie heeft me bevrijd. Die
nacht sliep ik voor het eerst vast en
heel lang. Er lagen nu 2100 kilome
ters achter ons, nog 900 voor ons.
Zouden we Nouakchott halen, heel
huids, op tijd? Met twee zieke kame
raden was ik er niet helemaal ge
rust op.
(Van onze Haagse redactie)
DEN HAAG De internationaal be
kende en kostbare postzegelverzameling
van wijlen de heer Woudenberg uit Rot
terdam zal 4 en 5 april worden geveild
in het kantoor van de Haagse makelaar
J. L. van Dieten in de Anna Paulowna-
straat. De geschatte waarde bedraagt
enkele honderdduizenden guldens.
Tijdens zijn leven werd de door de
heer Woudenberg bijeengebrachte ver
zameling van Belgische, Franse en
Luxemburgse postzegels uit de jaren
1849 tot 1875 op nationale en interna
tionale exposities met de hoogste onder
scheidingen bekroond.
Tot de zeldzame en waardevolle stuk
ken behoren onder meer de serie Fran
se postzegels, die in 1863 speciaal voor
Baron de Rothschild werd gedrukt en
een cataloguswaarde vertegenwoordigt
van ruim tien mille. Het zijn zegels van
1, 2, 4, 10, 20, 30, 40 en 80 centimes.
Een getaxeerde waarde van 10.500
gulden hebben twee enveloppen met ze
gels, die in 1928 per watervliegtuig te
New York arriveerden, het toestel werd
door een katapult, met de Amerikaanse
kust in zicht, van het schip „Ile de
France" weggeschoten.
Eén van de enveloppen draagt de
handtekening van Demongeot, de mari
ne-officier, die als piloot van het wa
tervliegtuig de eerste transatlantische
luchtpostverbinding tot stand bracht.
Dat alles staat keurig gestempeld op
beide enveloppen.
Het begin van de luchtpost komt tot
uiting door zegels uit 1870: zij werden
gebruikt op brieven die met een ballon
uit het door de Duitsers belegerde Pa
rijs werden verzonden. Een van die
brieven was geadresseerd aan Baron de
Rothschild te Genève.
Uiters waardevol is ook een Luxem
burgse uitgifte in het jaar 1852. Het is
een blok van acht zegels, tevens het
grootst bekende blok roodbruine post
zegels van die emissie: uiterst zeldzaam
en aanvankelijk afkomstig uit de verza
meling van Donald Gray.
De kostbare verzameling is 21 en 22
maart in Brussel te bezichtigen bij
Willy Balasse in de Rue du Midi en 29,
30 en 31 maart in het kantoor van de
Haagse postzegelmakelaar Van Dieten.
Internationaal bekende verzamelaars
en handelaars hebben hun komst naar
de veiling reeds aangekondigd.
