Het kwam door een afwasborstel
CARACAS „WINKELT"
OP CURASAO
Steeds minder executies
in de Verenigde Staten
Zondag a.s. muzikale
happenings in Velp
BONT EN LAARZEN
OP HET AUTO
KERKHOF
MONUMENT
TE
AUSCHWITZ
Boeiende expositie in Amsterdam
BEAT EN MINI
PRUIK
GESLUIERD NAAR DE „BIOS"
VRIJWILLIG
HANDEN
VERTROUWEN
AANSMEREN
Kritiek op 3US
RECHTVAARDIG
FELLE ACTIE TEGEN DOODSTRAF
SMOKKELEN?
Modern verkopen
HUISVROUW' MOET POSITIEVERE
RETEKENIS GAAN KRIJGEN
T/DOROPGESTELD: het woord „huisvrouw" vinden ze niet eens zo
vervelend, maar het moet een veel positievere bijklank krijgen,
zodat je in de quiz van Theo Eerdmans niet eens meer hoeft te gieche
len als hij naar het beroep vraagt. Zeg maar „huisvrouw" en kijk er een
beetje trots bij. Ik heb het niet gehoord uit de monden van twee dames
die aan een grote vergadertafel in Den Haag zitten. Op de stoel achter
het voorzittershamertje mevrouw drs. J. Muller uit Den Haag, presi
dente van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen en naast haar
mevrouw D. Holdert uit Den Haag, directrice van wat ze zelf maar het
liefst noemt het IVHA het Instituut tot Voorlichting bij Huishoude
lijke Arbeid waarvan mevrouw Muller ook weer presidente is, om
dat het helemaal bij de vereniging hoort.
Het kwam door een afwasborstel Moet je er niet een nemen met
dat keurmerkje van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen? Het
feit dat je daaraan tevoren al denkt, moet toch wel betekenen dat de
dames van Nederland enige macht beter gezegd, enige invloed uit
oefenen met die keurmerken. Zelfs al by zo iets doodeenvoudigs als een
afwaskwastje. Vandaar dat ik nu in Den Haag zit, om te horen hoe het
precies is met die machtspositie. Maar beide dames verbeteren snel: „Het
is geen machtspositie. U zou het beter belangenbehartiging kunnen noe
men".
Goed. Maar wat doen mevrouw
Muller en mevrouw Holdert zelf als
ze een afwasborstel nodig hebben?
Wordt dat er een zonder of een met
plakkaatje van de Vereniging erop?
Mevrouw Holdert: „Ik koop er na
tuurlijk een die we zelf hebben goed
gekeurd. Maar een afwasborstel is
een afwasborstel. Daaraan kan ieder
een zelf nog wel zien of voelen of het
goede kwaliteit is. Bij lakens wordt
dat veel moeilijker. Als huisvrouw kun
je werkelijk niet meteen zien welke
kwaliteit je voor je hebt. Neem nu het
apprêt. Soms zit het zo vast op de ve
zels, dat je er in het begin niets van
merkt."
Met de keuring van textiel is de
Vereniging via haar Instituut met
de lange naam begonnen in 1953.
Vanaf die tyd tot nu is er bereikt dat
de textielfabrikanten het apprêtgehalte
hebben laten dalen van dertig of
vijftig procent tot maximaal acht pro
cent.
„Per slot van rekening kopen we
katoen en geen aardappelmeel", zegt
mevrouw Holdert.
Dat betekent dat veel fabrikanten
luisteren naar de adviezen van de
Vereniging, nadat ze vrijwillig hun
produkten ter keuring hebben voorge
legd. Het betekent ook, dat de dames
die die produkten uiteindelijk gaan
kopen, waarde hechten aan zo'n keur
merkje.
Mevrouw Muller: „Dat dachten wij
ook wel. Er komt steeds meer vraag
naar artikelen met zo'n plakkaatje
erop. En dat is juist goed".
Een keurmerkje op een artikel bete
kent, dat het tevoren uitvoerig is getest
bij bijvoorbeeld het TNO. Of, als het
een laken mocht zijn, links en rechts
in repen is gesneden om de trekkracht
ervan te beproeven. Dat vinden de
fabrikanten allemaal uitstekend, want
ze hebben zelf gevraagd of het Insti
tuut hun produkten goed genoeg vond
voor een keurmerkje.
Zo ja, dan hebben ze het recht dat
keurmerkje twee jaar lang op dat
bepaalde artikel te plakken. Daarna:
opnieuw laten keuren.
Wordt een produkt te licht bevon
den, wat dan? Gaat een fabrikant dan
als een razende zijn spullen verbeteren
of laat hij de zaak maar zo?
„Er wordt meer afgekeurd dan goed
gekeurd per jaar", zegt de directrice
van het Instituut dat keurt en laat
keuren. „Maar het verschil is niet zo
verschrikkelijk groot, 45 procent haalt
per jaar de eerste keuring".
steeds, maar we doen ons best voor
alle vrouwen van Nederland, zou je
kunnen zeggen. Want ook de niet-
leden kunnen profijt hebben van ons
Instituut, nietwaar?
Die niet-leden kloppen bij de Ver
eniging ook aan om advies als er een
nieuwe wasmachine moet worden ge
kocht, die kunnen ook rustig hun
beklag doen over een artikel dat niet
beviel. Wat de adviezen betreft: in een
jaar gaan er zo'n twaalfduizend de
deur uit.
i Geen machtspositie, wel invloed
heeft de Vereniging van Nederlandse
huisvrouwen.
„Neem de hogedrukpannen of de
polyether matrassen, toen ze pas op de
markt verschenen", zegt mevrouw Hol
dert. „Wij werden gevraagd ze te
keuren. Dat keurmerkje van ons is een
soort garantielabel, een bewijs van
extra vertrouwen".
AUSCHWITZ Een zeer treffend
granieten monument, het werk van
Poolse en Italiaanse kunstenaars is
zondag onthuld ter nagedachtenis
van de miljoenen mensen, die
door de nazi's in Europa vermoord
werden.
Het is geen gewoon monument.
Het omvat de ruïnes van het voor
malige crematorium en de gaskamers
en het einde van de spoorlijn en
het perron waar de treinen, volge
propt met hen die vermoord zou
den worden, op brute wijze gelost
werden.
Het einde van de lijn was voor
hen letterlijk op te vatten. Nu zal
daar een eeuwige vlam branden
om de plaats te kenmerken. Het
beeldhouwwerk dat de ruïnes van
het crematorium en de gaskamers
met elkaar verbindt bestaat uit wit
te blokken die uit de rots gehou
wen zijn in een vorm die lijkt op
de antieke Romeinse sarcofagen.
Zij zijn verspreid over een stuk
grond van 1000 vierkante meter om
de miljoenen, die in het kamp ver
moord werden, te symboliseren. In
het midden ervan staat een bouwsel
van granieten kubussen, dat lijkt
op de schoorsteen van het cremato-
riiim en het er omheen liggende ter
rein is bedekt met granieten ste
nen.
Het monument gaat over in de
wijde leegte van het Birkenau
kamp. Het is triest, streng en grim
mig en legt de nadruk op de barse
dramatische authenticiteit van het
panorama.
Een van de architecten die daar
werken, zei: „Voor de levenden,
maar soms moet men ook werken
voor de doden, opdat de levenden
kunnen leven..."
Het kamp Birkenau-Auschwitz la
een nationaal heiligdom voor Polen
geworden.
Het produkt mag goed zijn, maar er
wordt ook gekeken naar prijzen en
verkoopmethoden.
Mevrouw Muller: „Over verkoop
methoden gesproken. Die feestavond-
jes, waarop wordt geprobeerd de huis
vrouwen van alles aan te smeren,
lijken een beetje voorbij te zijn".
Mevrouw Holdert: „Oh nee. Dat
gaat altijd in perioden. In Amsterdam
is er op het ogenblik weer iets aan de
gang met bustochtjes voor bejaarden.
Na afloop wordt geprobeerd hun een
elektrische deken te verkopen, die
byna drie keer zo duur is als hy
eigenlyk zou mogen zyn. Daar probe
ren wy zoveel mogelyk tegen te waar
schuwen".
Het Instituut besteedt veel keu
ringen uit, bij het TNO, bij het
Vezelinstituut bijvoorbeeld. Maar keurt
u nu ook zelf wel eens, in de praktijk,
in het huishouden?
„Jawel, pannen en zo", lacht me
vrouw Holdert.
Mevrouw drs. J. Muller: „Geen machtspositie voor de Vereniging van Ne
derlandse huisvrouwen. Belangenbehartiging is een beter woord."
Er kan een tweede keuring worden
gevraagd, als een „afgewezen" fabri
kant bijvoorbeeld de adviezen opvolgt
van het Instituut, die soms worden
neergeschreven in complete rapporten.
Mevrouw Holdert: „We kregen een
keer een nieuw soort stofzuiger op de
tafel. Prachtige zuiger, maar wat
bleek? Het handvat was zo groot dat
daar niet één vrouwenhand om zou
passen. We hebben het de fabrikant
laten weten. Wat geweldig dat u dat
zegt, riep hij. Het kan kloppen, want
onze ontwerper heeft inderdaad kolen
schoppen van handen".
Je zou dus kunnen zeggen: die
fabrikant kreeg dat advies van alle
Nederlandse brouwen, via de Vereni
ging?
„Niet alle Nederlandse hulsvrouwen
zijn onze leden", zegt mevrouw Muller.
„Precies 47.000 leden hebben we.
En hoeveel huisvrouwen zijn er in
Nederland? Drie miljoen gezinnen heb
ben we, dus ook wel drie miljoen
huisvrouwen. Ons ledenaantal groeit
VELP. In het Gelders Kunstcen
trum Epok te Velp zullen zondagmiddag
om drie uur „muzikale happenings"
worden gehouden.
Uitgevoerd zullen worden een aantal
werken van Frits G.rim(melikhuizen),
o.a. fragmenten uit zijn „Sator Arepo",
„Connection", „Environment 1 - 10".
Aan dit feest van stemmen, beweging,
zang en instrumentaal spel werken vele
artiesten mee, o.a. van het Sigma-cen
trum te Amsterdam.
Normaal tentoonstellingsbezoek is
zondag wellicht wat moeilijk. Daarom
wordt het publiek aangeraden op een
van de voorafgaande dagen het werk
van Elma Beks, Hennie Wieseman
Verhagen en Frits Grim'te komen be
kijken.
Zaterdag zal er weer een rondleiding
zijn, aanvang 14.30 uur. Epok sluit die
dag om 17 uur. Andere dagen is het ge
bouw open tot 17.30 uur, vrijdag ook
van 1921 uur. Maandag gesloten.
Via de Consumentenbond „Wij
vullen elkaar mooi aan", zegt mevrouw
Muller komt het gesprek op de tv-
uitzendingen „Uitgerekend". Elles Ber
ger met de haarverstevigers.
„Soms jammer", zegt mevrouw Hol
dert. „Daarin wordt de voorlichting
een beetje onderschat. Het gebeurt wat
sensationeel, wat eenzijdig. Voorlich
ting is een delicate zaak. Je moet
trachten rechtvaardig te zijn, omdat je
nu eenmaal enorme schade kunt toe
brengen. Dat programma heeft al veel
weerstand gewekt en och, de voorlich
ting wordt zo snel op één hoop
gegooid. De t.v.-mensen hebben vaak
wel gelijk, maar de manier waarop het
wordt gebracht..."
Keurmerkj es uitgeven is in zekere
zin ook voorlichten. Dit produkt is
goed, de prijs is in overeenstemming
met de kwaliteit. Op 1 januari van dit
jaar waren er 635 soorten artikelen in
omloop waarop zo'n merkje zat. Maar
het aantal produkten met merkjes van
de Huisvrouwen loopt in de tientallen
miljoenen. Er wordt naar gekeken.
Zelfs als het een afwasborstel betreft.
WASHINGTON Ongeveer vier
honderd personen wachten in de do
dencellen van Amerikaanse gevange
nissen op hun terechtstelling. Het
aantal executies is de laatste jaren
echter sterk teruggelopen. Het af
gelopen jaar zijn slechts 2 mannen
terechtgesteld, in de staat Oklaho
ma. Aaron Mitchell, die wegens het
neerschieten van een politieagent, in
Californië geëxecuteerd is, was de
eerste in 1967.
De meerderheid van de Ameri
kaanse staten heeft in de afgelopen
jaren de doodstraf niet meer ten uit
voer gelegd.
Velen, die reeds ter dood veroor
deeld waren, hebben nieuwe kansen
gekregen door recente gerechtelijke
beslissingen die nieuwe regels heb
ben gecreëerd ten aanzien van de
rechten van misdadigers.
Sommige gouverneurs veranderen
doodstraffen als regel in levenslange
gevangenisstraffen, andere houden
zich aan een stilzwijgend morato
rium op de doodstraf.
Het debat over de afschaffing van
de doodstraf is dit jaar in meer
staatsparlementen aan de orde dan
ooit te voren. In minstens 18 staten
zijn wetsontwerpen ingediend, die
beogen de doodstraf af te schaffen.
In acht staten zijn die voorstellen
verworpen, in vijf andere maken zij
weinig kans.
Vorige week heeft het parlement
van Illinois een voorstel voor een
moratorium van zes jaar op de dood-
straf goedgekeurd. Een commissie
uit de senaat van Californië heeft
een wetsvoorstel afgewezen, dat be
oogde de doodstraf in Californië af
te schaffen. Dit gebeurde ongeveer
twee uur na de executie van Mit
chell. In dertien staten is de dood
straf afgeschaft. In Rhode Island
als eerste in 1852.
Volgens officiële cijfers van het
bureau voor het gevangeniswezen
was einde 1966 tegen 405 personen
de doodstraf uitgesproken. Eind 1965
bedroeg dat aantal 331.
In 1930, toen het bureau met zijn
telling begon, bedroeg het aantal
executies 155. 1935 werd het hoogste
aantal bereikt, 199.
De cijfers voor de afgelopen jaren
bedragen, 1962 - 47, 1963 - 21, 1964 -
15, 1965 - 7, 1966 - 1.
Mevrouw D. Holdert bij het Instituut waarvan zij de directrice is ko
men fabrikanten terecht die willen weten of hun produkt goed is voor een
keurmerkje, ja of nee. En als de ontwerper van een stofzuiger toevallig
grote handen heeft, kan dat soms heel raar lopen.
WILLEMSTAD (Nederl. Antiyen).
De douanebeambten op het vlieg
veld van dit zonnige eiland, besteden
een groot gedeelte van hun tijd aan
het open maken van grote valiezen,
die leeg zijn en vinden dit heel na
tuurlijk.
Die lege valiezen zijn vergezeld
van een legertje vrouwen, die hier
elke werkdag landen om in dit „ko
persparadijs" koopjes te halen.
Zij komen voor het grootste gedeel
te uit Caracas in Venezuela.
Kort geleden kwamen te Caracas
uit één Vliegtuig 83 vrouwen en vier
mannen. Vele van de vrouwen droe
gen drie of vier japonnen over el
kaar en hadden vier of vijf enorme
boodschappentassen bij zich. Ande
ren brachten draagbare tv-toestellen,
bandopname-apparaten en appara
ten voor onderwaterzwemmen mee.
De valiezen, die ze die morgen
leeg mee naar Curagao hadden geno
men, stonden nu in het bagagedepot
en ze waren zo vol dat sommige gevaar
liepen te barsten. Elke dag gaan hon
derden vrouwen uit Caracas naar Cu
racao, 't grootste en belangrijkste der 5
eilanden van de Ned. Antillen, om te
winkelen. De meeste, zo niet alle
boodschappen, zijn voor klanten
thuis, want terwijl de prijzen te Ca
racas tot de hoogste ter wereld be
horen, behoren die op Curagao, dat
vanuit Caracas per straalvliegtuig in
35 minuten te bereiken is, tot de
laagste.
Een damesblouse uit Italië b.v., die
in Caracas 30 dollar kost, kan men
in Willemstad kopen voor de helft
van ditbedrag en de schoonheids
middelen, parfums, kledingstukken
en stoffen kosten er vaak minder
dan in het land van herkomst. Cura
cao heeft weinig of geen belasting
op importgoederen.
De zakenlieden te Curacao zeggen
natuurlijk niets over de invloed van
deze handel op hun omzet. Zij vor
men een sluwe gemeenschap, die
eeuwen lang een aardig levensonder
houd heeft verdiend met de handel
met buitenstaanders en zijn niet van
plan te praten over een aantal van
hun besta klanten.
De dames wezen met verontwaar
diging de veronderstelling af, dat wat
zij deden smokkelen was. „Wij hel
pen de kosten van levensonderhoud
verlagen voor vele mensen, die de
prijzen van Caracas niet kunnen be
talen", zei 'n dame die op het vlieg
veld worstelde met een doos waar
„breekbaar" op stond.
De Venezolaanse regering heeft ge
probeerd, een deel van deze handel
de kop in te drukken, door een belas
ting van 80 Bolivar (17.50 dollar) te
heffen van alle passagiers naar het
land.
Maar op zijn minst enkele offi
ciële kringen in Venezuela zijn niet
helemaal ontevreden. Een luchtvaart
maatschappij van de regering, die
vluchten naar Curacao tegen ver
laagd tarief aanbiedt, heeft het zo
druk met de winkelende dames, dat
sommige vluchten met verscheidene
vliegtuigen moeten worden uitge
voerd di alle vol bezet zijn.
Het kan ook zo gemakkelijk
ai onze ondeugden bezitten wy,
Nederlanders, ten minste één deugd:
vrijgevigheid, aldus „Elseviers Week
blad" (conserv. rechts). Inzamelingen
overtreffen dikwijls de stoutste ver
wachtingen mits wij maar weten
dat het voor een goed doel is. Vergeefs
zoeken dezer dagen echter miljoenen
Nederlanders naar het goede doel van
de SUS-actie een reusachtige „natio
nale" loterij met prijzen ter waarde
van ruim 350.000 gulden.
„Een televisie-uitzending op Twee
de Paasdag spoorde wel aan tot gok
ken, vermeed echter angstvallig het
doel te vermelden. Een SUS-krant,
verschenen in 2.800.000 exemplaren,
schijnt evenzeer haar best te doen 't
doel te verbergen. Een lief kinder
kopje op de frontpagina doet ver
moeden dat de opbrengst van de lo
terij bestemd is voor de kinderbe
scherming. Mis. De daarop volgende
twaalf pagina's geven evenmin uit
sluitsel. Zij bevatten, verpakt tussen
advertenties van rookworst tot bier,
alleen maar lessen in gokken. Eerst
op de laatste tekstpagina vindt men
in kleine lettertjes (volgens voor
schrift van het ministerie van jus
titie): „De opbrengst is bestemd
voor de Stichting Katholieke Noden
en de Stichting Katholieke Radio Om
roep, beide te Hilversum, ter leniging
van de geestelijke en stoffelijke no
den van de Katholieke Volksgemeen
schap".
Waaruit bestaan deze geestelijke
en stoffelijke noden? Verkeert ook
de Katholieke Radio Omroep in
nood? Hoeveel van de opbrengst
komt ten goede aan de KRO? Dat
alles gaat de gulle gever blijkbaar
geen bliksem aan. Hij mag er naar
raden. Geen wonder dat de KRO
gewoonlijk zo zuinig met zendtijd
voor werkelijk nationale collecten
voor de SUS-actie zo gul is. Het is
een bedelpartij voor eigen huis. Cha
ritatieve acties? Graag. Maar niet
op deze al te slimme manier".
Mens bezien van
„Top tot teen"
(Van onze Amsterdamse redactie)
AMSTERDAM „Wij zijn minstens even gek. Jazeker, wij lachen
om de kleding, de versierselen, de beschilderingen en de gebruiken van
primitieve volkeren, maar bij nader inzien doen we in onze Westerse be
schaving hetzelfde".
Dat zegt dr. J. H. Jager Gerlings, hoofd van het Tropenmuseum
in Amsterdam. Daar wordt deze bewering duidelijk bewezen op een kos
telijke tentoonstelling, genaamd „Van top tot teen".
Kleding en tooi worden door de mens niet alleen gebruikt om het
lichaam te beschermen. De mens wil zich ook aantrekkelijk maken en
iets over zichzelf, over zijn groep en zijn status vert.ellen. Het uiterlijk
is vaak een herkenningsteken.
Daarbij worden over de hele wereld vele technieken en materialen ge
bruikt. Het merkwaardige is echter dat men zonder van elkanders be
staan af te weten met de resultaten soms heel dicht bij elkaar komt,
hoewel de motieven sterk zullen verschillen.
Dat komt op de tentoonstelling „Van
top tot teen" herhaaldelijk tot uiting.
Wie de bedekking van zuidelijke primi
tieve volkeren ziet naast onze eigen
bikini, constateert een frappante gelij
kenis. De buffelhuid die een Indiaanse
vrouw als jurk droeg is een pure „ligne
sac", nauwelyks te onderscheiden van
de moderne suède jurk die er naast
hangt. Hoge haartooien en hoofdbe
dekking met de veren van paradijsvo
gels verschillen nauwelijks van wat wy
kennen.
Het vreemd uitgedoste opperhoofd
uit Kongo staat naast het ceremonieel
tenue van een Nederlandse .hoogwaar
digheidsbekleder en tot verbazing van
de bezoeker komt het eigenlijk op het
zelfde neer. Dat geldt ook voor de
maskara die het meisje uit India als
oogschaduw gebruikt om de kwade
geesten te verdrijven.
Wie lacht om de foto van een wil
de negerdans kan evengoed lachen om
de foto van beatdansende meisjes in
minirokjes waarmee de rondgang ein
digt. Interessant zyn ook de ingesnoer
de langwerpige schedels en de inge
snoerde voetjes, pijnlijke statussymbo
len, die nog steeds opgeld doen.
Men komt door deze kleding en tooi
van top tot teen veel, maar niet alles
over de mens te weten. De mens drukt
zich weliswaar uit in zijn kleding,
maar hij wil zich nooit helemaal geven.
Hij geeft zich, zoals hij gezien wil wor
den.
Bij primitieve stammen torst men
soms vijf kilo aan sieraden mee. Niet
omdat het zo'n pretje is, maar om aan
te geven dat men een status heeft,
waarbij men het zich kan veroorloven
weinig te lopen.
naast de pruiken van Papoea's en Chi
nezen.
De tentoonstelling blijft tot de herfst
in het Tropenmuseum. Men is „van top
tot teen" op de hoogte voor de normale
bezoekersprijs: twee kwartjes. Daar
voor mag men ook de rest van het mu
seum zien.
De tentoonstelling geeft een over
zicht van de kleding die wordt ge
bruikt tegen warmte en kou, tegen
droge en vochtige hitte. Musea in Bel
gië en Duitsland hebben stukken afge
staan aan het Tropenmuseum dat zelf
de basis voor de tentoonstelling lever
de. Ook is er materiaal uit particulier
bezit te zien.
Zo heeft paleis Soostdyk de pruik
geleverd die de koetsier van de Gou
den Koets altyd draagt, onder voor
waarde dat de pruik in september
weer terug is als de koets moet uit
rijden. Het koetsierspruikje pronkt nu
SANAA (Jemen) De gesluierde dames van de hoofdstad van Jemen
hebben hun eerste strijd om vrouwelijke rechten gewonnen zy mogen
voortaan de harem uit om naar de bioscoop te gaan.
Twee dagen per week woensdag en zaterdag vormen de dames een
rij voor een theater, genoemd naar de koningin van Sjeba, om de nieuwste
films uit Cairo te gaan zien.
De meesten van de dames hebben een thermosfles met water onder de
ene en een bos narcotische „qat"-bladeren onder de andere arm, om zich
gedurende de spanning te verkwikken.
De politie staat bij het theater op wacht om ervoor te zorgen, dat geen
mannen of jongens boven de zes jaar binnen kunnen glippen.
De invoering van „haremdagen" in de bioscopen is onbewust bevorderd
door communistisch-China. Toen hier het vorige jaar een communistisch-
Chinese weverij werd geopend en ongeveer 200 vrouwen werden opgeleid
het waren de eerste fabrieksarbeidsters in de geschiedenis van Jemen
en sommige van die vrouwen droegen lange broeken ontketende dit een
storm van protest onder de meer conservatieve dames van Sanaa.
Om hieraan een einde te maken besloten de autoriteiten, de bioscoop toe
gankelijk te stellen voor vrouwen, zodat zij konden zien hoe het re in de
rest van de wereld uitzag.
Tot 1964 waren er in Jemen in het geheel geen bioscopen en sindsdien
zijn de vrouwen in andere steden van Jemen echte bioscoopliefhebsters ge
worden.
BERLIJN Twee ontwerpen van
de jonge Berlijnse modeontwerper
Werner Machnik, die dezer dagen
in Berlijn te zien waren. Rechts een
jasje van nappa met een pantalon van
zwarte vos en links een pakje met een
rok van kamtschatha-vos.
Wel geschikt voor het auto-kerkhof
waarop deze foto werd genomen,
dunkt ons.
De Expositie Zelfbediening, de
internationale vakbeurs voor winkel
inrichting en moderne verkoopme
thoden, wordt dit paar voor de 9e
maal van 22 t/m 25 mei onder de
naam EZ '67 georganiseerd in de
Koninklijke Nederlandse Jaarbeurs
te Utrecht.
Deze vakbeurs heeft een enorm
snelle groei gekend: sinds de le
beurs in 1955 is de oppervlakte
100 maal zo groot geworden: ze be
draagt thans 25.000 m2 pruto expo
sitie-oppervlakte.
Een opzienbarende ontwikkeling
dus, die echter niet aan een toe
val te danken is.
De Expositie Zelfbediening was
ontstaan als de realisatie in de
praktijk van een aantal moderne
principes betreffende de detailhan
del, met als doel een trefpunt te
zijn voor de ondernemers die de
detailhandel op een moderne ma
nier wilden organiseren.
Op dat ogenblik was de meest
moderne vorm van detailhandel, de
z.b.-winkel en de supermarkt, nog
in volle ontwikkeling. Het principe
als dusdanig moest worden inge
voerd bij het grote publiek, zowel
bij de ondernemers als bij de con
sumenten. Dat de Expositie Zelfbe
diening, als promotor van deze ont
wikkeling een noodzaak was, is ge
bleken uit de navolging in het bui
tenland.