Het kwam door een afwasborstel CARACAS „WINKELT" OP CURASAO Steeds minder executies in de Verenigde Staten Zondag a.s. muzikale happenings in Velp BONT EN LAARZEN OP HET AUTO KERKHOF MONUMENT TE AUSCHWITZ Boeiende expositie in Amsterdam BEAT EN MINI PRUIK GESLUIERD NAAR DE „BIOS" VRIJWILLIG HANDEN VERTROUWEN AANSMEREN Kritiek op 3US RECHTVAARDIG FELLE ACTIE TEGEN DOODSTRAF SMOKKELEN? Modern verkopen HUISVROUW' MOET POSITIEVERE RETEKENIS GAAN KRIJGEN T/DOROPGESTELD: het woord „huisvrouw" vinden ze niet eens zo vervelend, maar het moet een veel positievere bijklank krijgen, zodat je in de quiz van Theo Eerdmans niet eens meer hoeft te gieche len als hij naar het beroep vraagt. Zeg maar „huisvrouw" en kijk er een beetje trots bij. Ik heb het niet gehoord uit de monden van twee dames die aan een grote vergadertafel in Den Haag zitten. Op de stoel achter het voorzittershamertje mevrouw drs. J. Muller uit Den Haag, presi dente van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen en naast haar mevrouw D. Holdert uit Den Haag, directrice van wat ze zelf maar het liefst noemt het IVHA het Instituut tot Voorlichting bij Huishoude lijke Arbeid waarvan mevrouw Muller ook weer presidente is, om dat het helemaal bij de vereniging hoort. Het kwam door een afwasborstel Moet je er niet een nemen met dat keurmerkje van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen? Het feit dat je daaraan tevoren al denkt, moet toch wel betekenen dat de dames van Nederland enige macht beter gezegd, enige invloed uit oefenen met die keurmerken. Zelfs al by zo iets doodeenvoudigs als een afwaskwastje. Vandaar dat ik nu in Den Haag zit, om te horen hoe het precies is met die machtspositie. Maar beide dames verbeteren snel: „Het is geen machtspositie. U zou het beter belangenbehartiging kunnen noe men". Goed. Maar wat doen mevrouw Muller en mevrouw Holdert zelf als ze een afwasborstel nodig hebben? Wordt dat er een zonder of een met plakkaatje van de Vereniging erop? Mevrouw Holdert: „Ik koop er na tuurlijk een die we zelf hebben goed gekeurd. Maar een afwasborstel is een afwasborstel. Daaraan kan ieder een zelf nog wel zien of voelen of het goede kwaliteit is. Bij lakens wordt dat veel moeilijker. Als huisvrouw kun je werkelijk niet meteen zien welke kwaliteit je voor je hebt. Neem nu het apprêt. Soms zit het zo vast op de ve zels, dat je er in het begin niets van merkt." Met de keuring van textiel is de Vereniging via haar Instituut met de lange naam begonnen in 1953. Vanaf die tyd tot nu is er bereikt dat de textielfabrikanten het apprêtgehalte hebben laten dalen van dertig of vijftig procent tot maximaal acht pro cent. „Per slot van rekening kopen we katoen en geen aardappelmeel", zegt mevrouw Holdert. Dat betekent dat veel fabrikanten luisteren naar de adviezen van de Vereniging, nadat ze vrijwillig hun produkten ter keuring hebben voorge legd. Het betekent ook, dat de dames die die produkten uiteindelijk gaan kopen, waarde hechten aan zo'n keur merkje. Mevrouw Muller: „Dat dachten wij ook wel. Er komt steeds meer vraag naar artikelen met zo'n plakkaatje erop. En dat is juist goed". Een keurmerkje op een artikel bete kent, dat het tevoren uitvoerig is getest bij bijvoorbeeld het TNO. Of, als het een laken mocht zijn, links en rechts in repen is gesneden om de trekkracht ervan te beproeven. Dat vinden de fabrikanten allemaal uitstekend, want ze hebben zelf gevraagd of het Insti tuut hun produkten goed genoeg vond voor een keurmerkje. Zo ja, dan hebben ze het recht dat keurmerkje twee jaar lang op dat bepaalde artikel te plakken. Daarna: opnieuw laten keuren. Wordt een produkt te licht bevon den, wat dan? Gaat een fabrikant dan als een razende zijn spullen verbeteren of laat hij de zaak maar zo? „Er wordt meer afgekeurd dan goed gekeurd per jaar", zegt de directrice van het Instituut dat keurt en laat keuren. „Maar het verschil is niet zo verschrikkelijk groot, 45 procent haalt per jaar de eerste keuring". steeds, maar we doen ons best voor alle vrouwen van Nederland, zou je kunnen zeggen. Want ook de niet- leden kunnen profijt hebben van ons Instituut, nietwaar? Die niet-leden kloppen bij de Ver eniging ook aan om advies als er een nieuwe wasmachine moet worden ge kocht, die kunnen ook rustig hun beklag doen over een artikel dat niet beviel. Wat de adviezen betreft: in een jaar gaan er zo'n twaalfduizend de deur uit. i Geen machtspositie, wel invloed heeft de Vereniging van Nederlandse huisvrouwen. „Neem de hogedrukpannen of de polyether matrassen, toen ze pas op de markt verschenen", zegt mevrouw Hol dert. „Wij werden gevraagd ze te keuren. Dat keurmerkje van ons is een soort garantielabel, een bewijs van extra vertrouwen". AUSCHWITZ Een zeer treffend granieten monument, het werk van Poolse en Italiaanse kunstenaars is zondag onthuld ter nagedachtenis van de miljoenen mensen, die door de nazi's in Europa vermoord werden. Het is geen gewoon monument. Het omvat de ruïnes van het voor malige crematorium en de gaskamers en het einde van de spoorlijn en het perron waar de treinen, volge propt met hen die vermoord zou den worden, op brute wijze gelost werden. Het einde van de lijn was voor hen letterlijk op te vatten. Nu zal daar een eeuwige vlam branden om de plaats te kenmerken. Het beeldhouwwerk dat de ruïnes van het crematorium en de gaskamers met elkaar verbindt bestaat uit wit te blokken die uit de rots gehou wen zijn in een vorm die lijkt op de antieke Romeinse sarcofagen. Zij zijn verspreid over een stuk grond van 1000 vierkante meter om de miljoenen, die in het kamp ver moord werden, te symboliseren. In het midden ervan staat een bouwsel van granieten kubussen, dat lijkt op de schoorsteen van het cremato- riiim en het er omheen liggende ter rein is bedekt met granieten ste nen. Het monument gaat over in de wijde leegte van het Birkenau kamp. Het is triest, streng en grim mig en legt de nadruk op de barse dramatische authenticiteit van het panorama. Een van de architecten die daar werken, zei: „Voor de levenden, maar soms moet men ook werken voor de doden, opdat de levenden kunnen leven..." Het kamp Birkenau-Auschwitz la een nationaal heiligdom voor Polen geworden. Het produkt mag goed zijn, maar er wordt ook gekeken naar prijzen en verkoopmethoden. Mevrouw Muller: „Over verkoop methoden gesproken. Die feestavond- jes, waarop wordt geprobeerd de huis vrouwen van alles aan te smeren, lijken een beetje voorbij te zijn". Mevrouw Holdert: „Oh nee. Dat gaat altijd in perioden. In Amsterdam is er op het ogenblik weer iets aan de gang met bustochtjes voor bejaarden. Na afloop wordt geprobeerd hun een elektrische deken te verkopen, die byna drie keer zo duur is als hy eigenlyk zou mogen zyn. Daar probe ren wy zoveel mogelyk tegen te waar schuwen". Het Instituut besteedt veel keu ringen uit, bij het TNO, bij het Vezelinstituut bijvoorbeeld. Maar keurt u nu ook zelf wel eens, in de praktijk, in het huishouden? „Jawel, pannen en zo", lacht me vrouw Holdert. Mevrouw drs. J. Muller: „Geen machtspositie voor de Vereniging van Ne derlandse huisvrouwen. Belangenbehartiging is een beter woord." Er kan een tweede keuring worden gevraagd, als een „afgewezen" fabri kant bijvoorbeeld de adviezen opvolgt van het Instituut, die soms worden neergeschreven in complete rapporten. Mevrouw Holdert: „We kregen een keer een nieuw soort stofzuiger op de tafel. Prachtige zuiger, maar wat bleek? Het handvat was zo groot dat daar niet één vrouwenhand om zou passen. We hebben het de fabrikant laten weten. Wat geweldig dat u dat zegt, riep hij. Het kan kloppen, want onze ontwerper heeft inderdaad kolen schoppen van handen". Je zou dus kunnen zeggen: die fabrikant kreeg dat advies van alle Nederlandse brouwen, via de Vereni ging? „Niet alle Nederlandse hulsvrouwen zijn onze leden", zegt mevrouw Muller. „Precies 47.000 leden hebben we. En hoeveel huisvrouwen zijn er in Nederland? Drie miljoen gezinnen heb ben we, dus ook wel drie miljoen huisvrouwen. Ons ledenaantal groeit VELP. In het Gelders Kunstcen trum Epok te Velp zullen zondagmiddag om drie uur „muzikale happenings" worden gehouden. Uitgevoerd zullen worden een aantal werken van Frits G.rim(melikhuizen), o.a. fragmenten uit zijn „Sator Arepo", „Connection", „Environment 1 - 10". Aan dit feest van stemmen, beweging, zang en instrumentaal spel werken vele artiesten mee, o.a. van het Sigma-cen trum te Amsterdam. Normaal tentoonstellingsbezoek is zondag wellicht wat moeilijk. Daarom wordt het publiek aangeraden op een van de voorafgaande dagen het werk van Elma Beks, Hennie Wieseman Verhagen en Frits Grim'te komen be kijken. Zaterdag zal er weer een rondleiding zijn, aanvang 14.30 uur. Epok sluit die dag om 17 uur. Andere dagen is het ge bouw open tot 17.30 uur, vrijdag ook van 1921 uur. Maandag gesloten. Via de Consumentenbond „Wij vullen elkaar mooi aan", zegt mevrouw Muller komt het gesprek op de tv- uitzendingen „Uitgerekend". Elles Ber ger met de haarverstevigers. „Soms jammer", zegt mevrouw Hol dert. „Daarin wordt de voorlichting een beetje onderschat. Het gebeurt wat sensationeel, wat eenzijdig. Voorlich ting is een delicate zaak. Je moet trachten rechtvaardig te zijn, omdat je nu eenmaal enorme schade kunt toe brengen. Dat programma heeft al veel weerstand gewekt en och, de voorlich ting wordt zo snel op één hoop gegooid. De t.v.-mensen hebben vaak wel gelijk, maar de manier waarop het wordt gebracht..." Keurmerkj es uitgeven is in zekere zin ook voorlichten. Dit produkt is goed, de prijs is in overeenstemming met de kwaliteit. Op 1 januari van dit jaar waren er 635 soorten artikelen in omloop waarop zo'n merkje zat. Maar het aantal produkten met merkjes van de Huisvrouwen loopt in de tientallen miljoenen. Er wordt naar gekeken. Zelfs als het een afwasborstel betreft. WASHINGTON Ongeveer vier honderd personen wachten in de do dencellen van Amerikaanse gevange nissen op hun terechtstelling. Het aantal executies is de laatste jaren echter sterk teruggelopen. Het af gelopen jaar zijn slechts 2 mannen terechtgesteld, in de staat Oklaho ma. Aaron Mitchell, die wegens het neerschieten van een politieagent, in Californië geëxecuteerd is, was de eerste in 1967. De meerderheid van de Ameri kaanse staten heeft in de afgelopen jaren de doodstraf niet meer ten uit voer gelegd. Velen, die reeds ter dood veroor deeld waren, hebben nieuwe kansen gekregen door recente gerechtelijke beslissingen die nieuwe regels heb ben gecreëerd ten aanzien van de rechten van misdadigers. Sommige gouverneurs veranderen doodstraffen als regel in levenslange gevangenisstraffen, andere houden zich aan een stilzwijgend morato rium op de doodstraf. Het debat over de afschaffing van de doodstraf is dit jaar in meer staatsparlementen aan de orde dan ooit te voren. In minstens 18 staten zijn wetsontwerpen ingediend, die beogen de doodstraf af te schaffen. In acht staten zijn die voorstellen verworpen, in vijf andere maken zij weinig kans. Vorige week heeft het parlement van Illinois een voorstel voor een moratorium van zes jaar op de dood- straf goedgekeurd. Een commissie uit de senaat van Californië heeft een wetsvoorstel afgewezen, dat be oogde de doodstraf in Californië af te schaffen. Dit gebeurde ongeveer twee uur na de executie van Mit chell. In dertien staten is de dood straf afgeschaft. In Rhode Island als eerste in 1852. Volgens officiële cijfers van het bureau voor het gevangeniswezen was einde 1966 tegen 405 personen de doodstraf uitgesproken. Eind 1965 bedroeg dat aantal 331. In 1930, toen het bureau met zijn telling begon, bedroeg het aantal executies 155. 1935 werd het hoogste aantal bereikt, 199. De cijfers voor de afgelopen jaren bedragen, 1962 - 47, 1963 - 21, 1964 - 15, 1965 - 7, 1966 - 1. Mevrouw D. Holdert bij het Instituut waarvan zij de directrice is ko men fabrikanten terecht die willen weten of hun produkt goed is voor een keurmerkje, ja of nee. En als de ontwerper van een stofzuiger toevallig grote handen heeft, kan dat soms heel raar lopen. WILLEMSTAD (Nederl. Antiyen). De douanebeambten op het vlieg veld van dit zonnige eiland, besteden een groot gedeelte van hun tijd aan het open maken van grote valiezen, die leeg zijn en vinden dit heel na tuurlijk. Die lege valiezen zijn vergezeld van een legertje vrouwen, die hier elke werkdag landen om in dit „ko persparadijs" koopjes te halen. Zij komen voor het grootste gedeel te uit Caracas in Venezuela. Kort geleden kwamen te Caracas uit één Vliegtuig 83 vrouwen en vier mannen. Vele van de vrouwen droe gen drie of vier japonnen over el kaar en hadden vier of vijf enorme boodschappentassen bij zich. Ande ren brachten draagbare tv-toestellen, bandopname-apparaten en appara ten voor onderwaterzwemmen mee. De valiezen, die ze die morgen leeg mee naar Curagao hadden geno men, stonden nu in het bagagedepot en ze waren zo vol dat sommige gevaar liepen te barsten. Elke dag gaan hon derden vrouwen uit Caracas naar Cu racao, 't grootste en belangrijkste der 5 eilanden van de Ned. Antillen, om te winkelen. De meeste, zo niet alle boodschappen, zijn voor klanten thuis, want terwijl de prijzen te Ca racas tot de hoogste ter wereld be horen, behoren die op Curagao, dat vanuit Caracas per straalvliegtuig in 35 minuten te bereiken is, tot de laagste. Een damesblouse uit Italië b.v., die in Caracas 30 dollar kost, kan men in Willemstad kopen voor de helft van ditbedrag en de schoonheids middelen, parfums, kledingstukken en stoffen kosten er vaak minder dan in het land van herkomst. Cura cao heeft weinig of geen belasting op importgoederen. De zakenlieden te Curacao zeggen natuurlijk niets over de invloed van deze handel op hun omzet. Zij vor men een sluwe gemeenschap, die eeuwen lang een aardig levensonder houd heeft verdiend met de handel met buitenstaanders en zijn niet van plan te praten over een aantal van hun besta klanten. De dames wezen met verontwaar diging de veronderstelling af, dat wat zij deden smokkelen was. „Wij hel pen de kosten van levensonderhoud verlagen voor vele mensen, die de prijzen van Caracas niet kunnen be talen", zei 'n dame die op het vlieg veld worstelde met een doos waar „breekbaar" op stond. De Venezolaanse regering heeft ge probeerd, een deel van deze handel de kop in te drukken, door een belas ting van 80 Bolivar (17.50 dollar) te heffen van alle passagiers naar het land. Maar op zijn minst enkele offi ciële kringen in Venezuela zijn niet helemaal ontevreden. Een luchtvaart maatschappij van de regering, die vluchten naar Curacao tegen ver laagd tarief aanbiedt, heeft het zo druk met de winkelende dames, dat sommige vluchten met verscheidene vliegtuigen moeten worden uitge voerd di alle vol bezet zijn. Het kan ook zo gemakkelijk ai onze ondeugden bezitten wy, Nederlanders, ten minste één deugd: vrijgevigheid, aldus „Elseviers Week blad" (conserv. rechts). Inzamelingen overtreffen dikwijls de stoutste ver wachtingen mits wij maar weten dat het voor een goed doel is. Vergeefs zoeken dezer dagen echter miljoenen Nederlanders naar het goede doel van de SUS-actie een reusachtige „natio nale" loterij met prijzen ter waarde van ruim 350.000 gulden. „Een televisie-uitzending op Twee de Paasdag spoorde wel aan tot gok ken, vermeed echter angstvallig het doel te vermelden. Een SUS-krant, verschenen in 2.800.000 exemplaren, schijnt evenzeer haar best te doen 't doel te verbergen. Een lief kinder kopje op de frontpagina doet ver moeden dat de opbrengst van de lo terij bestemd is voor de kinderbe scherming. Mis. De daarop volgende twaalf pagina's geven evenmin uit sluitsel. Zij bevatten, verpakt tussen advertenties van rookworst tot bier, alleen maar lessen in gokken. Eerst op de laatste tekstpagina vindt men in kleine lettertjes (volgens voor schrift van het ministerie van jus titie): „De opbrengst is bestemd voor de Stichting Katholieke Noden en de Stichting Katholieke Radio Om roep, beide te Hilversum, ter leniging van de geestelijke en stoffelijke no den van de Katholieke Volksgemeen schap". Waaruit bestaan deze geestelijke en stoffelijke noden? Verkeert ook de Katholieke Radio Omroep in nood? Hoeveel van de opbrengst komt ten goede aan de KRO? Dat alles gaat de gulle gever blijkbaar geen bliksem aan. Hij mag er naar raden. Geen wonder dat de KRO gewoonlijk zo zuinig met zendtijd voor werkelijk nationale collecten voor de SUS-actie zo gul is. Het is een bedelpartij voor eigen huis. Cha ritatieve acties? Graag. Maar niet op deze al te slimme manier". Mens bezien van „Top tot teen" (Van onze Amsterdamse redactie) AMSTERDAM „Wij zijn minstens even gek. Jazeker, wij lachen om de kleding, de versierselen, de beschilderingen en de gebruiken van primitieve volkeren, maar bij nader inzien doen we in onze Westerse be schaving hetzelfde". Dat zegt dr. J. H. Jager Gerlings, hoofd van het Tropenmuseum in Amsterdam. Daar wordt deze bewering duidelijk bewezen op een kos telijke tentoonstelling, genaamd „Van top tot teen". Kleding en tooi worden door de mens niet alleen gebruikt om het lichaam te beschermen. De mens wil zich ook aantrekkelijk maken en iets over zichzelf, over zijn groep en zijn status vert.ellen. Het uiterlijk is vaak een herkenningsteken. Daarbij worden over de hele wereld vele technieken en materialen ge bruikt. Het merkwaardige is echter dat men zonder van elkanders be staan af te weten met de resultaten soms heel dicht bij elkaar komt, hoewel de motieven sterk zullen verschillen. Dat komt op de tentoonstelling „Van top tot teen" herhaaldelijk tot uiting. Wie de bedekking van zuidelijke primi tieve volkeren ziet naast onze eigen bikini, constateert een frappante gelij kenis. De buffelhuid die een Indiaanse vrouw als jurk droeg is een pure „ligne sac", nauwelyks te onderscheiden van de moderne suède jurk die er naast hangt. Hoge haartooien en hoofdbe dekking met de veren van paradijsvo gels verschillen nauwelijks van wat wy kennen. Het vreemd uitgedoste opperhoofd uit Kongo staat naast het ceremonieel tenue van een Nederlandse .hoogwaar digheidsbekleder en tot verbazing van de bezoeker komt het eigenlijk op het zelfde neer. Dat geldt ook voor de maskara die het meisje uit India als oogschaduw gebruikt om de kwade geesten te verdrijven. Wie lacht om de foto van een wil de negerdans kan evengoed lachen om de foto van beatdansende meisjes in minirokjes waarmee de rondgang ein digt. Interessant zyn ook de ingesnoer de langwerpige schedels en de inge snoerde voetjes, pijnlijke statussymbo len, die nog steeds opgeld doen. Men komt door deze kleding en tooi van top tot teen veel, maar niet alles over de mens te weten. De mens drukt zich weliswaar uit in zijn kleding, maar hij wil zich nooit helemaal geven. Hij geeft zich, zoals hij gezien wil wor den. Bij primitieve stammen torst men soms vijf kilo aan sieraden mee. Niet omdat het zo'n pretje is, maar om aan te geven dat men een status heeft, waarbij men het zich kan veroorloven weinig te lopen. naast de pruiken van Papoea's en Chi nezen. De tentoonstelling blijft tot de herfst in het Tropenmuseum. Men is „van top tot teen" op de hoogte voor de normale bezoekersprijs: twee kwartjes. Daar voor mag men ook de rest van het mu seum zien. De tentoonstelling geeft een over zicht van de kleding die wordt ge bruikt tegen warmte en kou, tegen droge en vochtige hitte. Musea in Bel gië en Duitsland hebben stukken afge staan aan het Tropenmuseum dat zelf de basis voor de tentoonstelling lever de. Ook is er materiaal uit particulier bezit te zien. Zo heeft paleis Soostdyk de pruik geleverd die de koetsier van de Gou den Koets altyd draagt, onder voor waarde dat de pruik in september weer terug is als de koets moet uit rijden. Het koetsierspruikje pronkt nu SANAA (Jemen) De gesluierde dames van de hoofdstad van Jemen hebben hun eerste strijd om vrouwelijke rechten gewonnen zy mogen voortaan de harem uit om naar de bioscoop te gaan. Twee dagen per week woensdag en zaterdag vormen de dames een rij voor een theater, genoemd naar de koningin van Sjeba, om de nieuwste films uit Cairo te gaan zien. De meesten van de dames hebben een thermosfles met water onder de ene en een bos narcotische „qat"-bladeren onder de andere arm, om zich gedurende de spanning te verkwikken. De politie staat bij het theater op wacht om ervoor te zorgen, dat geen mannen of jongens boven de zes jaar binnen kunnen glippen. De invoering van „haremdagen" in de bioscopen is onbewust bevorderd door communistisch-China. Toen hier het vorige jaar een communistisch- Chinese weverij werd geopend en ongeveer 200 vrouwen werden opgeleid het waren de eerste fabrieksarbeidsters in de geschiedenis van Jemen en sommige van die vrouwen droegen lange broeken ontketende dit een storm van protest onder de meer conservatieve dames van Sanaa. Om hieraan een einde te maken besloten de autoriteiten, de bioscoop toe gankelijk te stellen voor vrouwen, zodat zij konden zien hoe het re in de rest van de wereld uitzag. Tot 1964 waren er in Jemen in het geheel geen bioscopen en sindsdien zijn de vrouwen in andere steden van Jemen echte bioscoopliefhebsters ge worden. BERLIJN Twee ontwerpen van de jonge Berlijnse modeontwerper Werner Machnik, die dezer dagen in Berlijn te zien waren. Rechts een jasje van nappa met een pantalon van zwarte vos en links een pakje met een rok van kamtschatha-vos. Wel geschikt voor het auto-kerkhof waarop deze foto werd genomen, dunkt ons. De Expositie Zelfbediening, de internationale vakbeurs voor winkel inrichting en moderne verkoopme thoden, wordt dit paar voor de 9e maal van 22 t/m 25 mei onder de naam EZ '67 georganiseerd in de Koninklijke Nederlandse Jaarbeurs te Utrecht. Deze vakbeurs heeft een enorm snelle groei gekend: sinds de le beurs in 1955 is de oppervlakte 100 maal zo groot geworden: ze be draagt thans 25.000 m2 pruto expo sitie-oppervlakte. Een opzienbarende ontwikkeling dus, die echter niet aan een toe val te danken is. De Expositie Zelfbediening was ontstaan als de realisatie in de praktijk van een aantal moderne principes betreffende de detailhan del, met als doel een trefpunt te zijn voor de ondernemers die de detailhandel op een moderne ma nier wilden organiseren. Op dat ogenblik was de meest moderne vorm van detailhandel, de z.b.-winkel en de supermarkt, nog in volle ontwikkeling. Het principe als dusdanig moest worden inge voerd bij het grote publiek, zowel bij de ondernemers als bij de con sumenten. Dat de Expositie Zelfbe diening, als promotor van deze ont wikkeling een noodzaak was, is ge bleken uit de navolging in het bui tenland.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1967 | | pagina 8