BEJAARDEN DOEN APART SPELLETJE
Steenwerpen,
losjes mikken
uit de hand
„Als je je dag niet hebt
kun je het wel vergeten'"
KUNSTBLOEMEN, WEL
KNAP, MAAR TOCH
GEVOELIG AFSCHEID
VOOR DE E.E.G.
bitten,
TARVO
'I
TOMADO
TOMADO
WIT MET KRULLE1S
STROPDAS
ALLE TWINTIG
EMMER VOL
Biedermeier-boeket van bijna zeventig gulden
ft Niet verbaasd
m
JOCHIES
MARJOLEIN VERLAAT EUROPESE COMMISSIE
TARVO OP TAFEL - GEZONDHEID IN HUISF
<2
ALTIJD IM DE ORIGINELE VERPAKKING
ft Koffie
ft Tent dicht
ft Rood
ft Aan 't lijntje
ft Niet erg
Tip voor
x handiger huishouden
INSCHIKKELIJKE
DB006REKKEN
f 37,50
Ondersteboven en
achterstevoren
(Van onze verslaggeefster)
"Vfap heeft de meeste punten, oh nee, dat is nu „ouwe Tromp". En de heer
C. Doets heeft een verschrikkelijk goede hand van gooien, want hij is
de enige die het afgelopen jaar negentien van de twintig keer raak mikte met
zijn steen. Nu moet „de juffrouw" het maar eens een keer proberen en als
wij raak gooien zit er een felicitatiezoen in van de heer Simon Klok, 75 jaar
jong. Het gebeurt allemaal op de betegelde plaats voor het bejaardentehuis
Seevanck, in Oosthuizen, vlak bij Hoorn. Onder die zoen van meneer Klok
met zijn pet kunnen we ondertussen niet meer uit, want de tweede keer dat
onze Rijnsteen door de lucht zeilde, viel de paal achter de bel met een
klap om: ons eerste doelpunt in het steenwerpen.
Steenwerpen ze hadden ons vre
selijk nieuwsgierig gemaakt naar die
nog bijna onbekende sport. „In See
vanck moet je gaan kijken", was ons
gezegd, „daar spelen bijna alle man
nen mee, een soort jeu de boules op
zijn Nederlands, maar dan met stenen
en een houten paaltje dat je moet om
groeien".
Maar voordat we bij de mannen van
Seevanck stonden te luisteren en ste
nen te gooien, was er nogal wat ge
beurd. Pech met een vervelende auto
motor, een Wegenwachter die de zaak
ook niet zo snel wist op te lossen en
om alles een beetje op te vrolijken een
pracht van een radarmeter en een
pracht van een bon tussen de Coentun-
nel en Amsterdam-Noord. Eigen schuld,
die borden met 70 kilometer stonden er
echt, vertelde de politieman en wees
vervolgens zeer voorkomend de kortste
weg naar Oosthuizen.
„Da's nou jammer kind" zeiden de
mannen van Seevanck, „maar om het
goed te maken gaan we nog wel even
door. Tot aan etenstqd dan, anders
houden we altijd een half uurtje daar
voor op."
„Kijk", zegt de heer Klaas, „de af
stand van de lijn waarachter we staan
te gooien tot het paaltje dat omver
moet is precies acht meter". „Hele
maal niet man", roept een ander. „Ze
ven meter, dat weet je toch wel, dat
is voorgeschreven en anders meet je
het maar na." Oh ja, Klaas moet trou
wens toch heen, omdat het zijn beurt
van gooien is en iedereen op hem staat
te wachten. En door de zenuwen gooit
hij net mis, zijn steen heeft de bel ge
raakt, de metalen plaatjes die vlak voor
het paaltje liggen. En op de bel gooien,
dat geldt niet.
Hoe het precies gekomen is, weet
niemand. Het zal bijna een jaar gele
den zijn dat mevrouw T. Verblaauw,
de directrice, over het steenwerpen be
gon te praten. In het tehuis in Midden-
Beemster, waar ze voorheen directrice
was, deden de mannen er al lang aan.
En hoe die er weer zijn opgekomen,
dat weet zelfs mevrouw Verblauuw he
lemaal niet.
„In ieder geval wordt deze sport hier
Een zoen voor onze verslaggeef
ster....
nogal veel beoefend", zegt ze, „in de
Zaanstreek doen ze er ook erg veel
aan." Allen in haar jurk is ze uit de
keuken naar buiten komen stappen,
waar de mannen die nog niet aan de
beurt zijn, op stoelen tegen de muur
iedereen en alle worpen zitten te be
praten.
„Gauw naar binnen, mevrouw, foei
alleen in uw jurk", roept de enige man
die een snor draagt, een heel grote, een
mooie witte met krullen. Het is hele
maal niet warm, vandaar die bezorgd
heid. Hij kan het best harden, in al
leen maar een vestje en een gestreept
overhemd. „Want de kou kan toch
niet verder dan het vel, hahaha."
Meneer Doets de geweldenaar in
het werpen staat zijn beurt te ver
geten, omdat hij het erg druk heeft
met een collega die zijn stropdas voor
het gemak met een touwtje om zijn
nek heeft gebonden. Meneer Doets zal
tussendoor snel een worp je doen.
„Doets, Doets", roept Jan van Roo,
die zijn steen even kwijt is. „Ik zal je
maar vast feliciteren, want ik zie aan
je gezicht dat je weer raak gaat gooi
en."
„Ik zal jou een raak gooien", roept
Doets, en mikt dus de paal omver.
Je moet je dag hebben, leren we van
hem, daar hangt alles van af. Als je je
dag niet hebt, kun je alles wel verge
ten, want dan zit je hand verkeerd.
Aan de steen ligt het niet, veel be
langrijker is hoe de steen zal ketsen,
of hij de paal raakt of niet.
„Zonder ketsen is het natuurlijk het
allermooist", zegt het meneertje met
de snor. „Rechtstreeks gooien, daar
gaat het om. Direct de paal raken,
maar dan moet het geluk meezitten,
hoor."
Dan hadden we dus zonet veel ge
luk, toen we zomaar rechtstreek raak
ten?
„Ja", zegt de heer Doets. „Ik heb
dus een dag van negentien gemaakt.
Twintig is het maximum, want iedere
partij bestaat uit twintig beurten. En
dan opeens heb ik dagen dat ik er maar
negen plaats. Je weet nooit hoe het zal
gaan. In Purmerend is iemand die al
le twintig beurten raak heeft gegooid,
maar in Purmerend zijn ze ook al veel
langer bezig dan hier."
Meneer Hottentot van 74 jaar is de
jongste van het steenwerpers-ploegje
en de oudste is precies tien jaar ouder.
Met zijn allen gaan ze deze week naar
het bejaardentehuis in Midden-Beem-
ster, wedstrijden houden. Of ze met
de bus gaan of dat er iemand te vinden
is met een paar auto's, moeten ze nog
eens bekijken. Maar het wordt vast een
pracht van een wedstrijd, want die van
Midden-Beemster staan erom bekend
dat ze heel vaak „hun dag" hebben.
Wedstrijden zijn er genoeg. Er is pas
nog een wedstrijd tussen Seevanck en
het gemeentepersoneel van Oosthuizen
geweest, een thuiswedstrijd dus voor
beide partijen.
Seevanck won met 109 tegen 59 pun
ten, maar eigenlijk was dat geen échte
overwinning, leggen de mannen uit.
Het gemeentepersoneel had nog nooit
een steen geworpen, maar heeft zich
danig geweerd.
Die stenén die u daar heeft, zijn
dat speciale stenen of kun je ook met een
kiezeltje meedoen, vragen we meneer
Doets, van de negentien punten.
„Laat mij dat maar eens vertellen",
komt een ander tussenbeiden, „die
stenen komen uit Zwitserland, hele
maal echt. De directrice heeft een em
mer vol voor ons meegenomen, toe ze
Een heel speciale worp, tussen de henen door, midden in Oosthuizen.
En zolang de bel maar niet wordt geraakt en de steen goed ketst is er
niets aan de hand. Maar een rechtstreekse worp tegen de paal blijft uiteraard
het mooist.
(Van onze verslaggeefster)
TXE trap naar boven (in Hillegers-
berg) is heel smal en het atelier
ziet vol met beat-k reten op plafond
en muren, maar het geheel heeft iets
gezelligs. Daar werkt mevrouw An
neke de Graaff-Schouten in een witte
stofjas metkunstbloemen. We
zijn een beetje tegenstanders, zoals
we daar alle twee op een kruk zit
ten. Om even met mezelf te begin
nen: ik vind kunstbloemen iets vre
selijks maar moet toegeven dat ik nu
heel fraaie Biedermeierboeketjes om
me heen zie. Mevrouw Anneke de
Graaff heeft vele nuchtere overwegin
gen erbij gehaald om wèl met kunst
bloemen bezig te zijn, maar zegt
ook: „Elke week krijg ik van m'n
man een bos echte bloemen".
Nou goed, dan zijn we het „ergens"
(een heerlijk woord, nietwaar?) toch
weer eens en de basis voor het gesprek
ligt er. „Je kunt echt en kunst combi-
ren", zegt mevrouw De Graaff; „Hart-
lieb toch wel een naam in de bloe
mistenwereld verwerkt in decem
ber ook namaak kerstrozen".
De vorige week was op deze plek ir.
N. Hofman van het Produktschap voor
siergewassen in Den Haag aan het
woord. Hij zei: „Persoonlijk verbaas
ik me erover dat een vrij groot aantal
Nederlanders kunstbloemen in een pot
je stopt". Wel, mevrouw Anneke de
Graaff-Schouten verbaast zich daar he
lemaal niet over.
Dat „De Graaff' gebruikt ze heel
weinig. Zeker wel, het is de naam van
haar man, die nu komt binnengewan
deld. En als ik vraag of hij ook in
Iu>sjes mikken uit de hand, gewoon, heel rustig. Al
leen: als je je ,,dag" niet hebt kun je het wel zo'n
beetje vergeten, want dan zit je hand verkeerd.
D Bijna allemaal op klompen, laten ze de stenen door
de lucht zeilen die hun directrice uit Zwitserland heeft
meegebracht. Meneer Doets de geweldige is twee
de van rechts op de foto.
terug kwam van haar vakantie. We
hebben er alleipaal een mogen uitzoe
ken en ik heb dus deze." Uit zijn broek
zak komt een grote grijze kiezelsteen,
die straks weer zorgvuldig in de bij
keuken van zijn verzorgingsflatje wordt
schoongepoetst en opgeborgen.
Nou, en meneer Nap doet het ook
heel goed, d\e doet soms maar weinig
onder voor de heer Doets. Het meneer
tje met de snor vindt zichzelf niet zo
erg best, want hij is nooit verder geko
men dat veertien of zeventien. Maar
hij speelt mee voor de lol en op de da
gen dat er niet wordt geworpen gaat
hij biljarten of wandelen, dat is altijd
goed voor „jochies van tachtig".
„Wie ben je eigenlijk", vraagt de man
die zojuist terugkomt van roem oogsten
aan de streep, omdat hij voor de der
de keer raak gooide. En dan buldert
hij van de lach omdat we alles op een
briefje schrijven en hem dat onder de
neus houden want hij heeft ons zelf
al verteld dat hij een ietsjepietsje aan
de dove kant is.
Er wordt vreselijk veel gelachen in
Seevanck wie zich hier verveelt heeft I gezegd. En nu: heel veel groeten, maar
het aan zichzelf te wijten, wordt er ze moeten werkelijk aan tafel.
ADVERTENTIE
taftÈÊÊ
lil
Am persoonlijke redenen" gaat
hij heen, Robert Marjolin, het eco
nomische brein van de Commissie van
de Europese Economische Ge
meenschap. Na voorzitter Hallstein "is
dit de tweede, sterke figuur die het
Europese werk verlaat, ditmaal even
wel een man die ook door de Gaulle
wordt bewonderd. Die presidentiële be
wondering voor een „Europeaan" valt
slechts weinigen ten deel.
Marjolin zelf vindt: „Ik ben
Fransman en dus Europeaan". Met
zijn economisch meesterschap heeft de
ze zoon van een eenvoudige zadelma
ker alom bewondering afgedwongen.
Hij is een van die briljante mensen,
waaraan Frankrijk zo rijk is.
Vraagt men Marjolin of hij meent
dat hij meer capaciteiten heeft dan
een ander, dan zal hij dat direct ont
kennen. Marjolins wapenen zijn: een
bijzonder sterke wil, een zuiver gevoel
voor tact en een diplomatieke voorzich
tigheid.
Ae man die beslist geen wonder
kind wilde zijn, verdiende op veer
tienjarige leeftijd al geld voor zijn
broers en zussen. Hij vocht zich door
zijn universiteitsjaren aan de Sorbon-
ne, veroverde een Amerikaanse beurs,
promoveerde in de rechten en schreef
boeken over Amerika en zette een
kroon op zijn werk door zich een be
langrijke post te veroveren aan het
economisch instituut in Parijs.
De Gaulle zelf heeft de politieke
kwaliteiten van Marjolin ontdekt. De
jonge vluchteling die zich in Londen
bij de Vrije Fransen aansloot, kreeg
een lange reeks belangrijke opdrach
ten. De bevrijding bracht amper een
wending in die snel stijgende lijn.
De eerste Europese stappen zette
Marjolin bij de Organisatie voor Euro
pese economische samenwerking. Deze
club moest zorgen voor een verdeling
van de dollars die uit het Marshall
plan vloeiden. Stond de organisatie
eenmaal op poten, dan verdween de
hardwerkende, nimmer rustende man
naar Nancy, waar hij hoogleraar werd.
Misschien voelde hij zich daar nog het
gelukkigst. Naar de professorale kathe
der wil hij nu terugkeren.
Tn 1958 werd Mariolin lid van De
Commissie van de E.E.G., waarvan
hij 't verdrag zelf heeft meegeschreven.
Hier werd htj de economische profeet,
die ..an wel werd geëerd, maar wiens
woorden in veler oren al te hard klon
ken. Marjolin is kritisch. Menige rege
ring kreeg het met hem aan de stok,
zolang de opvattingen van deze Euro
pese commissaris niet strookten met
het officiële regeringsbeleid.
Maar van hem zei dr. Andriessen,
oud-minister van economische zaken
eens: „Het is goed dat we Marjolin
hebben. Als onafhankelijke man houdt
hij de vinger aan de economische
pols."
Hij is de architect van het econo
mische beleid van de E.E.G. Zeker,
Marjolin moest veelal volstaan met het
geven van adviezen en richtlijnen. Het
staat echter vast, dat men terdege re
kening hield met de mening van deze
bestrijder van het inflatiespook. Zijn
voldoening was groot toen er eindelijk
een programma kwam voor econo
misch beleid op middellange termijn.
Marjolin heeft zich steeds kun
nen handhaven, hoewel zijn politie
ke ideeënzich steeds verder verwijder
den van die van de Franse president.
De Gaulle fronste zijn wenkbrauwen
toen hij hoorde, dat zijn geliefde me
destander in oorlog en naar hij dacht
ook in vrede, zich als socialist kandi
daat stelde voor het Franse parlement.
Marjolin werd verslagen, maar in Pa
rijs niet vergeven.
Er heerst nu onzekerheid over de
samenstelling van de Commissie die
straks over de drie Europese ge
meenschappen moet waken. Marjolin
wil zich niet laten gebruiken in het
schaakspel. Nog zwaarder echter
weegt bij hem de afstand die hem
scheidt van zijn gezin. In Parijs woont
zijn vrouw met zijn dochter die al eni
ge tijd ziek is. Deze persoonlijke rede
nen én het lokkend professoraat heb
ben Marjolin tot een afscheid genoopt,
dat in de E.E.G. pijnlijk zal worden
gevoeld.
Dit is Constanse (met een s) Oversloot een van de vijf nichtjes en ne
ven van Anneke Schouten. Constanse is degene die van rode bloemen
uit Hongkong blauwe maakt of van gele groene, wanneer dat zo uitkomt.
het kunstbloemenvak zit, zegt zijn
vrouw: „Hij heeft veel vrij, dan
kunt u zijn beroep wel raden". On
derwijzer, zeg ik. Het klopt.
„Men kent mij als de firma Schou
ten", zegt mevrouw Anneke en ze
meldt zich dan ook doorgaans als
„mevrouw Schouten", Dat komt, om
dat ze zes jaar geleden 22 jaar oud
begon. En toen was ze nog Anneke
Schouten-zonder-meer.
Heel klein, zegt ze, is ze begonnen.
„Nu importeer ik alles zelf recht
streeks uit Hongkong".
Ja, hoor, daar liggen ze: de takken
hulst, de kerstkransen om aan de
deur te hangen allemaal Hongkong,
door rappe vingertjes en tegen niet ho-
gearbeidslonen in elkaar geknutseld.
Ik hang tegen Kerstmis een éch
te kerstkrans aan de deur, zeg ik;
met coniferengroen en hulst en pepers
en zo. „Dan bent u een uitzondering",
houdt mevrouw Anneke Schouten me
voor. „De mensen hebben en nemen
daar de tijd niet meer voor."
De grote tl-buis gaat even uit, net
zo als het elektrische straalkacheltje.
„Dat is de koffie", wordt me uitge
legd; ergens beneden deed een elek
trische koffiemolen zijn werk. Een he
le snelle molen, want het licht floept
direct weer aan.
Toch houd ik niet van kunstbloe
men, blijf ik doorzeuren.
„Dat mag", vindt mevrouw Anneke
Schouten. „Maar neem nu eens de
kantoren. Daar staan bloemen fleurig,
maar dan moet er ook een meisje zijn
dat ze verzorgt: water verversen, oude
bloemen eruit, enfin, ga maar door.
Op hoeveel kantoren gebeurt dat? Zet
er een bos kunstbloemen neer, een ge
ranium, een Biedermeierboeket en
je bent toch zeker voor een half jaar
klaar".
Dat zou dan iets zijn voor zieken
huizen, want daar halen ze toch altijd
's avonds de bloemen uit de kamers
vanwege de lucht?
„Neen, als iemand ziek is, dan geef
je hem echte bloemen. Een echte bos
juist vanwege de geur", vindt me
vrouw Schouten.
„En nog eens iets", gaat ze verder.
„Niet iedereen kan zich in de dure tijd
elke week permitteren om vijf gulden
uit te geven voor een bos bloemen".
Dus nu, in de laat ik zeggen
„goedkope tijd", worden de kunstbloe
men veel minder gekocht dan in de
winter?
Mevrouw Schouten beaamt het. „We
hebben nog één grote zending die we
klaar moeten maken en dan sluit ik de
tent. In augustus komt de boot aan
met de nieuwe voorraad uit Hongkong
en in september beginnen we weer aan
de kerststukjes. Dat gelooft u nauwe
lijks: minstens tienduizend moeten
we er deze keer maken".
Ik zit te kijken naar een geranium
in een soort tomatenkweekpotje. Ja,
och, het lijkt inderdaad net een gera
nium, maar het idee dat ik er aan
kom met m'n vingers en dan iets van
plastic voel neen, toch maar niet.
Maar de feiten zijn er om te bewijs
zen, dat er tienduizenden mensen an
ders over denken. Anneke Schouten le
vert. Ineens een order van V. en D.
bijvoorbeeld: binnen de maand twee
duizend stuks.
„Nu ben ik wel heel precies in mijn
keuze", zegt ze. „Want de bloemen
moeten werkelijk zo natuurge
trouw mogelijk zijn. En heus, denk
eens aan een beetje donkere hal van
een kantoor of een hotel. Daar zou je
elke week nieuwe planten en bloemen
moeten neerzetten; dat is toch niet te
betalen".
Rood nog steeds dé kleur. Zet een
kind voor drie teddyberen: een rode,
een bruine en een groene, negen van
de tien keer gaat de keuze naar de
rode.
„Wat onze kunstbloemen betreft
zeggen we altijd: mooi, groot, rood en
goedkoop, dat is voor de massa", al
dus mevrouw Anneke Schouten.
Maar duur kan net zo goed. Een
grote vaas met een Biedermeier-boe
ket voor wat dacht u? wel, ne
genenzestig gulden.
„En ze worden volop gekocht", zegt
mevrouw Schouten. „U bent het toch
wel met me eens, dat dit niet gebeurt
door mensen die geen echte bos bloe
men kunnen betalen. Een belangrijk
ding daarbij is gewoon, dat de kunst
bloemen geen verzorging eisen. En u
moet het zien als een soort beeldje,
als een sierstukje. Vervelen? Als u
een beeldje heeft van porselein ver
veelt dat toch ook niet na een
maand?"
„Koopvrouwe" (dat staat in haar
paspoort) Anneke Schouten werkt met
vijf mensen: allemaal nichtjes en ne
ven. Dikwijls tot heel laat in de avond.
En nichtje Constanse Oversloot van
negentien is degene die de bloemen
schildert. Een heel langdurig karwei:
bloem voor bloem en dan drogen met
een wasknijper aan een lijntje.
Ja, ik vind het knap voor een jonge
vrouw van 28 jaren om helemaal zelf
standig orders te plaatsen in Hong
kong en dan ergens in Hillegersberg
op één hoog die tienduizenden bloem-
stukjes te maken en dwars door het
land te verkopen.
Ik vind al die vaasjes en boeketten,
die planten en kerstkransen ook knap
in elkaar gezet. En een heleboel men
sen in Nederland zijn weer blij, dat
mevrouw Anneke Schouten dat doet,
anders zouden ze al die produkten van
haar niet kopen.
Maar op mijn bureau heb ik toch
lekker een echte Franse geranium
staan.
En dat vindt Anneke Schouten hele
maal niet erg.
ADVERTENTIE
(echte ruimtewoekeraars)
Zoveel droogproblemen, zoveel To
rnado droogrekkenl Eenvoudig op
te zetten of op te hangen. Voor bal-
con, zolder, tuin of badkamer. In
talloze maten en uitvoeringen. Bij
voorbeeld: het Tomestic staand
droogrek, 26 meter drooglengte, plat
op te vouwen f 37,50 - Speciaal mo
del voor lavet of bad f 15,75. Han
gende droogrekken van f 3,90 tot
f 9,25.
Witt u méér tips? Vraag uw winkelier om de
ultzoekfolder "Hartewensen"- Of schrijf aart
Tornado, Tomadohuis, afdeling K-, Dordrecht
TEHERAN (Iran) Haar onder
wijzers, die twee jaar lang verbijs
terd waren over het onsamenhan
gende handschrift van het meisje
Masoemah Kamarehei uit Teheran,
hebbeh eindelijk ontdekt, dat zij in
letterlijke zin „achter"-lijk is. Zij
schrijft namelijk achterstevoren en
en bovendien ondersteboven. Zij
denken nu, dat zij misschien de he
le wereld ondersteboven ziet. Het
meisje is tien jaar en men dacht dat
zij achterlijk was, omdat haar hand
schrift niet te lezen was.
Een onderwijzer kwam op het idee
te proberen het met behulp van een
spiegel te lezen en toen bleek, dat
spelling en handschrift van Masoe
mah in werkelijkheid beter zijn dan
die van haar klasgenootjes.
Masoemah wordt nu onderzocht
door doktoren, die de oonaak van
haar verkeerd begrepen „achter"-
lijkheid willen vaststellen.
A'VS/VSAA'WWVNArVWWVVWWWWVVWVWN
