De zangeres van het verguisde leven
TOMADO
TOMADO
mayo
•i
Aaaaaardbeien
volop smullen!!
Scherts
en
charme
WERKLOZEN WILLEN NIET GRAAG VERHUIZEN
DROOGTE TEISTERT VEE OP EILAND
DE HANDIGE
PATATSNUDER
f7,50
THEEDOEK????
DE DOEK DIE DIRECT
DROOGT BÜ
Duitse benzine
duurder
„Als ik zangles ga nemen dan
komt 't niet meer van harte''''
MISKEND
f Tip voor
handiger huishouden
VROLIJK
GOKJE
n tafelklare
smulverrassing
BIJ DE LUNCH
FRAPPANT
OPLICHTERS
GRUWEL
Moeilijke start
door dikzak
WENNEN
HOEDEN-
PARADE
IN DE
ZWEEDSE
HOOFDSTAD
DRIE MILJOEN PL A TEN
VERKOCHT IN 10 JAAR
imm
De zangeres zonder naam rust tien dagen uit, bij haar zuster in Den Haag.
Ze zit daar aan de eettafel met zuster, zwager en neef. De rustkuur bestaat
onder meer uit scrabbelen. Als het spel voor het interview moet worden on
derbroken is neef aan de winnende hand, met zelfgemaakte woorden als
,.sexgebaar" en „varkensdoeken". Of woorden als deze wel helemaal regle
mentair zijn interesseert de Zangeres weinig. Ze zegt: „Ik ben er toch slecht
in." Het praten gaat haar duidelijk beter af; ze doet het met welbehagen.
De Zangeres heeft wel degelijk een naam: mevrouw Mary Servaes-Bey uit
Geleen. Als Mary Bey maakte ze jaren lang furore in het onverwoestbare genre
dat de gulle lach op feesten en partijen zo treffend illustreert. Een brok Neder
lands amusement dat (gelukkig?) weinig aan de weg timmert» maar dat niette
min commercieel een lucratieve zaak is.
De talentenjagers van Phonogram
hoorden al weer heel lang geleden
Mary Bey zingen in Maastricht en
strikten haar ten behoeve van een
degelijke platenomzet. De heren wer
den daarin niet bedrogen. Mary Bey
bleek in bepaalde streken van ons land
goed verkoopbaar. Maar daarmee
groeide de spanning» niet alleen tussen
haar en de platenmaatschappij, maar
ook tussen haar en de mensen die het
amusement bepalen: de publiciteitsme
dia en de omroepen.
Het fenomeen van het levenslied
werd miskend, „geboycot" zelfs. Deze
ontwikkeling dreef haar in de armen
van Johnny Hoes, een al even miskend
genie op dit terrein „geboycot" door
dezelfde platenmaatschappij en de
zelfde omroepen.
Johnny Hoes begon voor zichzelf en
maakte Mary Bey tot Zangeres zonder
naam en tot het beste paard van stal,
ADVERTENTIE
(het vriendje van de kinderen)
Moeders die deTomado patatsnijder
ontdekt hebben, zetten gemakkelij
ker patat op het menu. In een wip ge
sneden: 25 of 49 tegelijk! Allemaal
even dik. Een paar bijzonderheden:
't messenblok met tweezijdig gesle
pen roestvrij stalen messen en de
plastic drukplaat zijn uitneembaar,
dus makkelijk schoon te maken;
voor 25 patatjes f 7,50, voor 49
patatjes f 7,75.
Wilt u méér tips? Vraag uw winkelier om de
liitzoekfolder "Hartewensen"- Of schrijf aan
Tornado, Tomadohuis, afdeling K., Dordrecht.
waarin ook opgenomen Slome Japie,
Dikke Leo en de Toffe jongens. De
Zangeres zonder naam bestaat nu tien
jaar. In haar café in Geleen is dat
grootscheeps gevierd, temidden van de
getrouwen en de ware liefhebbers. In
die tien jaar zette ze drie miljoen
grammofoonplaten om, naar nationale
maatstaven gemeten een ongekend
aantal.
Het contactblad van Hoes' platenim-
perium „Club zonder naam" raakt er
niet over uitgejuicht. Een enkel citaat:
„Door miljoenen aanbeden, door som
migen verguisd, veelbesproken, veelbe-
schreven, 'n vrouw die in het middel
punt van de belangstelling staat en die
het gepresteerd heeft om op Telstar
platen in 'n jaar tijds maar liefst 'n
kwart miljoen platen te verkopen".
Het fenomeen zelf zit bij haar zuster
in Den Haag en eet slagroomtaart. Ze
rust uit van het feest, maar ook van
een druk voorseizoen in haar café:
„Het is bij ons altijd een vrolijke boel,
zeg maar. Alleen, door de week gaan
de mensen niet meer zo uit. Er is in
Limburg, ook al met de mijn hè, veel
werkloosheid. Dat merken we wel. We
hebben nog wel een geweldige omzet,
maar per week kan dat wel zo'n vijf-,
zeshonderd gulden verschil maken met
vorig jaar. Als het vorig jaar driedui
zend per week was, is dat nu zo'n 2.500
gulden. Maar ik zit er helemaal niet
van in de put, ik heb een fantastische
zaak".
Een zaak die ze in december 1965
heeft kunnen overnemen. Niet dank zij
de 35.000 gulden die ze aan haar platen
verdiende. Die zijn voor een belangrijk
deel in een fraaie bungalow gaan
zitten. Wel dank zij een akkoordje met
een bierbrouwerij en met haar naam
loos etiket. Ze zegt: „Je gokt eigenlijk
op die naam hè. Omdat jealtijd zo
geweldig succes hebt gehad met optre
den en met je platen. En dan denk je,
nou daarop ga ik een vaste basis
leggen voor later".
In haar eigen café heeft de Zangeres
zojuist haar tienjarig bestaan gevierd
als naamloze. Aan alle feestelijkheid
zat voor haar één verdrietige kant:
geen van de omroepen in Hilversum
was naar Geleen gekomen om naar het
fenomeen te kijken. Zo voelde ze weer
even duidelijk het isolement waarin ze
moet werken.
Ze zegt: „Ik kan nu wel zeggen het
is denderend geweest, maar u moet het
ergens ook weer geloven. Nou ben ik
heus geen vrouw die liegt, daar houd
ik helemaal niet van. Het is gewoon
onvergetelijk geweest. Op een bepaald
moment lag de vloer van de keuken
bezaaid met rozen, we konden het niet
meer bergen en we hebben toch -een
heel grote zaak. Heel mooie en kostba
re cadeaus hè: veel kristal, zilver en
goud".
Zwager Jongman (in dienst bij het
CBS) valt in: „Bussen van heinde en
ver, ik stond er stom verbaasd van. Ik
vind er namelijk geen donder aan, aan
die dingen die ze zingt, ik vind er
helemaal niks aan. Ik vind sommige
dingen enorm overtrokken en ontzet
tend sterk naar het sentiment hellend
ADVERTENTIE
en er ook op spelend. Maar er zit wel
een element in dat elke mensenleven
even beroert, aanraakt".
De zangeres: „Ik zou ook niet willen
dat iedereen ervan hield".
Haar zuster Caterina (sussend): „Nee,
maar dat hoeft ook niet".
De Zangeres (verdedigend): „In die
tien jaar dat ik nu op de plaat ben
ik ben geen fenomeen hoor maar
hoeveel grote succes-mensen heb ik in
die tijd niet voorbij gestreefd met dit
zogenaamde minderwaardige genre?"
Zwager Jongman tekent de vrede:
„Ja, dat is frappant en als je dan ziet
hoe zo'n artieste hier betaald wordt.
Met drie miljoen verkochte platen zou
je toch rijk moeten zijn".
De Zangeres: „Nou, vergeet het maar
rustig".
Mieke Telkamp en Ria Valk worden
als voorbeelden erbij gehaald. Ze zou
den in programma's waarin ook de
Zangeres stond, zijn uitgefloten, terwijl
je bij de Zangeres een speld kon horen
vallen. Ze zegt: „En als ik klaar was
werd zo'n grote zaal afgebroken, zoals
wij dat in die termen zeggen".
Zwager Jongman: „En als zo'n Mieke
Telkamp dan voor zo'n avond driehon
derd gulden durft te vragen en ook
krijgt en Mary hier vraagt honderd
gulden, dan zeggen ze: Dat is te duur".
De Zangeres: „Ik snap niet of ze zich
nou schamen voor m'n liedjes of
ergens voor m'n persoonlijkheid. Ik
heb die boycot al van het begin af aan
gehad, van het eerste het beste liedje.
Dat was „Kindergebed", op de plaat bij
Philips".
Zwager Jongman: „Daar ben je
straatarm van geworden, wat zijn dat
een stelletje oplichters".
Heeft hij daar ervaring mee?
Hij zegt: „Ja hoor, ik heb zeer veel
voor haar moeten doen en ik heb veel
met die mensen gepraat".
De Zangeres: „Mijn zwager kreeg
nog wel eens iets los voor me".
Zwager Jongman: „Wat een stelletje
boeven".
De Zangeres: „Je was daar maar een
nummer"
Er komen lange verhalen los over
vermeend onrecht door Philips platen
maatschappij de Zangeres aangedaan.
Phonogram reageert later aldus: „De
Zangeres zonder naam? Altijd heel
prettig mee samengewerkt. Jammer
dat ze in de Hoes-kolk is verdwenen.
Nee, een lief mens. Hoes heeft haar
meegenomen toen hij bij ons wegging.
Hij wou hogere royalties en zo. En zij
was volkomen afhankelijk van hem,
hij heeft haar groot gemaakt. Nee, we
begrijpen niet waarom ze nu iets tegen
ons zou moeten hebben".
In ieder geval waren de jaren bij
Phonogram voor de Zangeres een gru
wel. Ze zegt: „Ik was een Assepoester
in hun midden. Ik moest ze vaak
bidden en smeken of Ik ergens mocht
optreden. En dan nog. Als ik op het
toneel stond en ik had een nieuwe jurk
aan, dan zeiden ze er allemaal wat van.
Of ik er anders armoedig bij loop of
als een slons op de Bühne sta. Maar ik
ADVERTENTIE
0 In haar eigen café: de zangeres zonder
naam in volle actie.
DUBLIN Een toestel van Aer Lin-
gus, dat dezer dagen een vlucht van Du
blin naar Londen zou maken, kreeg bij
na een uur vertraging doordat de veilig
heidsgordel voor een dikke passagier te
kort bleek.
Het vliegtuig taxiede terug naar de
hangars, waar zich een verlengstuk
voor de veiligheidsgordel behoorde te
bevinden. Dat verlengstuk bleek on
vindbaar. Tenslotte werd een andere
stoel met een verlengde gordel in het
toestel geplaatst.
kan nu eenmaal niet met veel glamour,
een hoop drukte en flink bloot. Ik kan
toch niet als een grote wereldster
opkomen, daar is m'n genre niet naar".
De Zangeres begrijpt niets van de
roddels, de tegenwerking: „Ik doe deze
mensen toch niks. Het is het publiek
dat me gebracht heeft tot waar ik nu
ben. Ik heb tien jaar alleen gestaan,
nooit ellebogen of kruiwagens ge
bruikt. Ik heb tien jaar voor een muur
gestaan".
Het lijkt erop of de Zangeres hele
maal is gaan denken in de sfeer van de
liedjes die ze zingt: ook haar privé-
bestaan schildert ze af als niets- dan-
ellende. De bungalow, het café en de
drie miljoen verkochte platen doen
echter anders vermoeden.
De Zangeres reageert daar wat moei
zaam op: „Ach, ik heb het niet slecht,
maar dat leed hè, dat houdt me toch zo
bezig hè. Ik krijg brieven van gebrek-
kigen en van gevangenen waarin ze
schrijven dat ze zo om m'n platen
moeten huilen. En dat ze er dan weer
tegen kunnen, begrijpt u wel?"
De Zangeres heeft nooit anders dan
levensliedjes gezongen. Ze zegt: „In
het begin moest ik er enorm aan
wennen. Ik wilde toen veel liever
walsjes zingen en internationale schla
gers. Maar ze zeiden dat dit genre
commercieel gezien voor mij het beste
was. En nu? Ik ben erin gaan geloven,
ik weet niet beter meer. Er is zoveel
leed, dat ik er niet over uitgezongen
raak. Iets anders kopen ze van mij ook
niet".
Zou zij niet eens gewoon over
mooie bloemen en de zon willen
zingen
Ze zegt: „Ja, maar dat willen de
mensen niet van mij". En dus doet ze
het niet, want de Zangeres kan het nog
zo serieus menen met het droeve
levenslied, als het zichzelf niet betaalt,
dan heeft het voor haar alle glans
verloren.
Toch is het droef zingen voor haar
geen huichelen: „Ik heb zoveel brieven
gekregen waaruit bleek dat wat ik
zong, uit het leven gegrepen was, dan
kan je niet meer huichelen. Je gaat er
op den duur werkelijk in geloven".
En dat heeft de Zangeres gedaan.
Met een natuurtalent, want zangles
heeft ze nooit gehad, wil ze ook niet.
„Ik dank God natuurlijk dat ik deze
gave heb, maar als ik zangles ga
nemen, gaan ze iets van je maken. Dan
komt het niet meer van harte. Ik kan
het niet gemaakt doen".
Maar in het begin toch wel?
Ze zegt: „Ach, vroeger.... Ik ben nou
heel gelukkig dat ik voor zoveel men
sen iets mag betekenen. Velen kunnen
mijn liedjes nooit met droge ogen
aanhoren. Toch Wel een bewijs dat hot
geen vals sentiment is, anders zou ik
het niet zo op de mensen kunnen
overbrengen".
De Zangeres heeft zelf zoals ze
het zegt „ook heel veel leed ge
kend". Doordat ze op driejarige leeftijd
is gevallen, moest ze negen jaar op bed
liggen. En nu nog wil één van haar
benen niet best mee. Ligt daar mis
schien de bron van haar apostolisch
werk?
Ze proeft de gedachte, ze lijkt het
wel mooi te vinden; ja, ze wil er wel
aan: „Ja, misschien wel. Ik weet wat
leed is. Ik kom uit een gezin van tien
kinderen. We hadden ook vaak armoe".
Armoe heeft ze nu in ieder geval
niet meer. Maar veranderd vindt de
Zangeres zich niet. Ze zegt: „Ik ben
voor m'n gevoel oprecht. Ik wil blijven
zoals ik ben en ik hoop het nog tien
jaar te doen".
Gezien haar platenomzet zijn er zeer
velen die dat met haar hopen. Ze
kunnen gerust zijn, Johnny Hoes zal er
wel voor zorgen.
ADVERTENTIE
DDD
DDIS
ALMELO
In de Zweedse hoofdstad
is enkele dagen geleden weer
de traditionele „hoedenpara-
de" gehouden. Stockholm
heeft zich weer kunnen ver
gapen aan de prachtigste cre
aties, maar ook aan de zot
ste hoofddeksels die een mens
maar bedenken kan. Want 't
was niet allemaal serieus be
doeld. Er was ook een
„schertsklasse".
In de „echte" parade toon
de Susanne Lackman een
„wolk van een hoed", com
pleet met vogelkooitje plus
bewoner.
In de schertsklasse" kwam
Lillemor Góransson als win
nares uit de bus.
SU
ST. EU ST ATI US Meer dan zestig procent van het vee op St. Eustatius is omgekomen tengevolge van de grote
droogte die daar op het ogenblik heerst. Met kleine scheepjes wordt nu suikerriet vanuit St. Kitts aangevoerd om het
resterende vee tenminste iets te eten te kunnen geven nu de weilanden verdroogd zijn.
In de Tweede Kamer zijn vragen gesteld aan de minister van sociale zaken
naar aanleiding van het feit dat sommige ondernemingen de grootste moeite
hebben personeel te krijgen, terwijl in die streek van het land grote werkloos
heid heerst. Het betrokken Kamerlid vraagt de minister dit verschijnsel uit
een te zetten en dringt aan op een stringent beleid van de gewestelijke arbeids
bureaus. Op straffe van verlies van uitkering dient passend werk te worden
aanvaard, zonodig buiten de bedrijfstak.
In de vraagstelling wordt merkwaar
digerwijs het orgaan dat de uitkering
moet weigeren nl. de bedrijfsvereni
ging niet genoemd. Het gaat hier om
een vrij gecompliceerde affaire. Zo
wel uit kranteberichten als uit het da
gelijks werk bij de werkloosheidswet
blijkt de immobiliteit van een groot
deel van de beroepsbevolking: m.a.w.
de gemiddelde werknemer is niet
gauw bereid te verhuizen om elders
werk te aanvaarden.
Zo lazen wij dat het grote textiel-
concern Nijverdal ten Cate te Almelo
vergeefs getracht heeft in Enschede
textielarbeiders aan te trekken. Zelfs
de dreiging van intrekking van de
werkloosheidsuitkering schijnt niet
veel indruk te maken. Het is echter
de Bedrijfsvereniging voor de textiel
industrie die hierover moet beslissen.
Maar ook elders speelt hetzelfde:
De Hoogovens zitten te springen om
mensen en men heeft de grootste
moeite het jaarlijkse verloop van on
geveer 900 mensen op te vangen. Wat
is in deze gevallen nu het standpunt
van de bedrijfsverenigingen?
De werkloosheidswet stelt als eis,
dat aan de werklozen passend werk
wordt aangeboden. Dit begrip is in de
wet niet nader omschreven en vindt
dan zijn uitwerking in de talrijke rech
terlijke uitspraken. Nu is de rechter
nogal voorzichtig met het opleggen van
dwang tot het verlaten van de woon
plaats. Als het om een meerderjarige
onehuwde gaat zal de aarzeling be
paald minder groot zijn, dan wanneer
het betreft een vader van een gezin
met schoolgaande kinderen en vele
belangen ter plaatse.
Heeft de laatste man in zijn recent
arbeidsverleden bijvoorbeeld regelma
tig in Duitsland gewerkt, dan zal de
vraag of men van de man kan eisen
dat hij zijn woonplaats vaarwel zegt
weer anders moeten worden benaderd
dan ten aanzien van iemand die zijn
geboortegrond nog nooit heeft verla
ten.
Een rol speelt hierbij ook de duur
van de werkloosheid. Voor de man die
al vier maanden werkloos is zal een
baantje eerdèr passend zijn dan voor
iemand die nog maar een week werk
loos is. Toch kan men beslist geschool
de en vakbekwame werknemers niet
zomaar verwijzen naar duidelijk lager
gekwalificeerde arbeid. Waar hier de
grenzen liggen is irf-zijn algemeenheid
uitermate moeilijk vast te stellen.
Het is intussen opvallend met welk
een gemak vooral jonge mensen aan
geboden werk weigeren omdat zij een
of twee tientjes minder gaan verdie
nen. Zij hebben in de afgelopen perio
de soms aardig verdiend, krijgen dus
ook uitkering naar een loon dat aan de
hoge kant mag worden genoemd. Daar
op richten zich nu hun wensen, waar
aan thans veelal niet voldaan kan wor
den. Weigering van uitkering is meestal
dan het gevolg.
Intussen blijft het ook een feit, dat
men een werknemer, die 150 gulden
uitkering ontvangt, toch moeilijk kan
verwijzen naar werk waarmee hij bij
voorbeeld maar 115 gulden kan verdie
nen. Er mag niet al te veel afstand
zijn tussen de w.w.-uitkering en het
te verdienen loon; ook dat maakt het
aangeboden werk niet passend.
Het blijft natuurlijk een vraag of de
huidige omstandigheden ook de rech
ter niet wat strenger zullen maken.
Want het is toch vreemd dat mensen
uit Italië bereid zijn hier in Nederland
hun brood te verdienen, terwijl van de
Nederlandse werknemer niet zou mo
gen worden geëist dat hij bijvoorbeeld
van Harderwijk naar Arnhem verhuist
om zijn dagelijks werk te behouden.
Natuurlijk, de eerste man doet dat
vrijwillig, terwijl de tweede man zou
moeten worden gedwongen. Dat bete
kent een diep ingrijpen in de persoon
lijke vrijheid. Van de andere kant blijft
het ook een merkwaardige zaak, dat
grote sommen w.w.-uitkering worden
verstrekt, terwijl anderzijds sommige
bedrijven om personeel zitten te sprin
gen. Bedacht dient te worden dat de
bedrijfsverenigingen binnen het kader
van de uitvoering van de werkloos
heidswet niet zo geweldig veel speel
ruimte hebben.
Van onze redactie economie
ROTTERDAM. De prijzen van
benzine en dieselolie in West-Duitsland
gaan vandaag met ongeveer een cent
per liter omhoog. Esso, Dea, Aral en
Shell hebben tot deze prijsverhoging
besloten wegens de crisis in het Mid
den-Oosten.
Verwacht wordt dat ook de andere
olie-maatschappijen in de Bondsrepu
bliek de benzineprijs zullen verhogen.
Esso, Dea en Aral hebben begin van de
week ook de prijzen van stookolie met
ongeveer een cent per liter verhoogd.
Het is nog niet bekend of ook in ons
land de benzine duurder zal worden.
De regering van Saoedi-Arabië heeft
inmiddels goedgevonden dat Aramco,
de Arabisch-Amerikaanse oliemaat
schappij, het werk hervat. De raffi
naderijen in Ras Tanoera aan de
Perzische golf laden weer tankschepen.
Waar de olie naar toegaat is niet
bekend, omdat het olie-embargo tegen
Amerika en Engeland nog bestaat.
