Corruptie verziekt in
Indonesië bijna alles
STEUNT
ISRAËL
Vijftien jaar geëist voor
doden van echtgenote
ECHT „BRANDJE BLUSSEN"
Verdachte
ontkent
opzet
Geschonden prestige moet hersteld
De Gaulle
wilde grens
tot Rijn
W.-EUROPEES
PARLEMENT
Men gelooft niet in kreten, alleen in zichzelf
Z.-Afrika weer
scherper tegen
infiltratie
Leger en politie
doen mee
Kleuren T.V. in
miniatuur
Huwelijksdrama voor Bredase rechtbank
I
Ridderslag van
Chichester op
7 juli
EL AL SPAART
BENZINE
Bomaanslag in Z.-Tirol
mislukt
Italië weert vlees uit
Duitsland en Frankrijk
Welvaart
Toppunt
Smokkel
Zoon van Soekarno
voor rechter
Koop vaa rdi j st aking
in V.S.
SCHEIDING
OPMERKING
OPGEWONDEN
OPZET
DOORDRIJVER
TER BESCHIKKING
VRIJDAG 16 JUNI 1967
SUHARTO
..zwaar hoofd
PARIJS Het parlement van de
Westeuropese Unie, dat donderdag in
Parijs langdurigaandacht besteed
heeft aan de recente gebeurtenissen in
het Midden-Oosten, heeft er unaniem
zijn verbazing over uitgesproken, dat de
raad van de zeven-landen-organisatie
niet onmiddellijk een bijeenkomst heeft
gehouden om de implicaties van de cri
sis te onderzoeken. Die verbazing is
neergelegd in een aanbeveling aan de
raad. In die aanbeveling wordt de raad
verzocht snel bijeen te komen om te
vragen welke humanitaire maatregelen
genomen kunnen worden en om een op
lossing te zoeken voor de politieke en
economische moeilijkheden die een duur
zame vrede in de weg staan.
In een andere aanbeveling wordt er
bij de raad op aangedrongen de vast
stelling van een vredesverdrag te be
vorderen, dat voorziet in garanties door
de grote mogendheden voor uiteindelij
ke grenzen waarover in onderhande
lingen tussen Israël en de Arabische
staten overeenstemming moet worden
bereikt. Zo'n vredesverdag moet ook
voorzien in het recht van vrije door
vaart van het Suezkanaal en de Golf
van Akaba, vrije toegang tot de heili
ge plaatsen in Jeruzalem en een huma
ne oplossing voor het probleem van de
Palestijnse vluchtelingen. De raad moet
plannen uitwerken voor het voorkomen
van een nieuwe bewapeningswedloop in
het Nabije Oosten en voor een effectief
hulpprogram voor de landen daar.
Voorts moet hij zijn krachten aanwen
den om de Egyptische activiteit op het
grondgebied van Jemen te doen ophou
den.
In meerderheid heeft het parlement
de schuldvraag va» de crisis in het Na
bije Oosten bij de Arabische staten ge
legd. Dat gebeurde door de aanbeve
ling aan de raad zodanig te amenderen,
dat er een passage in voorkomt die
luidt dat de herhaalde verklaringen van
de Arabieren, Israël te zullen „vernie
tigen" en de Egyptische blokkade van
de Golf van Akaba geleid hebben tot
de oorlog die daar uitbrak.
BRESSANONE (Italië) In een toi
let op het station van de Italiaanse
plaats Bressanone (Zuid-Tirol) is een
tijdbom ontdekt, waarvan het mechanis
me op 17.00 uur was afgesteld. De bom
die twee kilogram explosieven bevatte,
werd door de politie onschadelijk ge
maakt.
JOHANNESBURG „Wie terroris
ten naar Zuid-Afrika stuurt, stuurt hen
een zekere dood in". Deze waarschu
wing van de Zuidafrikaanse minister
president, Johannes Vorster, aan de
buurlanden in het noorden, wordt thans
politieke werkelijkheid met de aanvaar
ding door het parlement van een „an-
ti-terreurwet", die de Zuidafrikaanse
regering zonder amendementen door
beide huizen van het parlement heeft
geloodst.
De wet moet de politie een scherp wa
pen in handen geven tegen het optre
den van verzetslieden, dat Zuid-Afrika
evenzeer als Rhodesië en de Portugese
gebieden in Afrika bedreigt. Op grond
van de wet wordt als terrorist be
schouwd niet slechts de gewapende
verzetsstrijder, die sabotage pleegt, po
litiebureaus overvalt of regeringsge
trouwe functionarissen vermoordt. Als
terrorist geldt nu ook degene, die voor
de verzetsstrijd opgeleid is, die wapens
heeft en niet bewijzen kan, dat ze voor
andere dan verzetsdoeleinden bestemd
zijn. Ook treft de wet eenieder, die ver
zetslieden onderdak verschaft, verbergt
of welke hulp ook, hetzij rechtstreeks
of indirect, biedt.
Op „terreur" staat als hoogste straf
de dood. Geen rechtbank kan een „ter
rorist" tot minder dan vijf jaar veroor
delen. De wet heeft terugwerkende
kracht tot juni 1962.
ROME Italië heeft voor onbepaal
de tijd de invoer van kalfsvlees uit
West-Duitsland en van varkensvlees uit
Frankrijk verboden, zo blijkt uit een
bekendmaking van het Italiaanse minis
terie van Volksgezondheid. In 't West-
duitse kalfsvlees zijn kunstmatige hor
monen aangetroffen en in Frankrijk is
varkenspest uitgebroken.
(Van onze verslaggever Link van Bruggen)
DJAKARTA De nieuwe machthebbers van Indonesië hebben het niet
gemakkelijk. Beter is trouwens te zeggen dat ze 't bijzonder moeilijk hebben.
Hardnekkige gezwellen als corruptie en bureaucratie zijn niet van de dag op
de nacht weg te snijden, daar de staatshuishouding door en door verziekt is.
Van hoog tot laag is er van alles en nog wat „georganiseerd" om rijk te wor
den of in leven te blijven. Het laatste is nog steeds het grondprincipe van elk
bestaan. Ergo: er zal corruptie blijven zolang er te weinig wordt verdiend om
rond te komen.
Mensen, die jarenlang illegale wegen hebben bewandeld om zichzelf zoveel
mogelijk te bevoordelen bijna elke Indonesiër kan hiervan meepraten
worden bij een wisseling van regime niet plotseling bekeerd.
Het gevangenzetten en zelfs ter dood veroordelen van enkele hoge staats-
functionarissen, die zich ten koste van het volk rijk gestolen hebben hun
treft alle blaam van het schandelijke financieel economisch beleid van de af
gelopen jaren verhinderen anderen niet zich op welke schaal of op welk vlak
ook aan hetzelfde euvd schuldig te maken.
„Als generaal Suharto werkelijk alle
corruptie zou willen uitbannen", ver
klaarde een Indonesiër, die niet aan de
president twijfelde, „zou hij tenminste
goede bedoelingen van de waarnemend
de helft van 't volk achter slot en gren
del moeten zetten. Voor 't leger en de
politie behoeft geen uitzondering te
worden gemaakt. Uniformen en wapens
oefenen op zichzelf reeds een zekere
druk uit.
Men is er bang voor; de ervaring
heeft bovendien geleerd dat 'n mensen
leven niet telt. Veel rampokpartijen
door gezagsdragers worden niet eens
gemeld. Van de verkeerspolitie is bij
voorbeeld bekend dat ze 't grootste deel
van de vaak ten onrechte opgelegde
boetes in eigen zak laten verdwijnen".
Een andere Indonesiër zei: „Hoe kan
je orde op zaken stellen bij een volk,
dat onder het mom van nationalisme
de bitterste armoede heeft moeten slik
ken? De afleidingsmanoeuvres van
Soekarno zijn overbekend. Denk maar
eens aan de confrontatiepolitiek ten
opzichte van Maleisië, waar Suharto
en de zijnen het vorig jaar een einde
aan maakten. Men gelooft niet meer in
kreten, maar alleen nog in zichzelf.
Het bevorderen van eerlijkheid en
Ijver zal een van de grootste proble
men van het nieuwe bewind zijn. Noch
het een, noch het ander zal kunnen wor
den bereikt als de koopkracht niet kan
worden vergroot en als de welvaart
van enkelen niet gemeengoed voor ve
len wordt".
Het moeilijke van de huidige situatie
is dat de noodzakelijke monetaire maat
regelen, die getroffen zijn, het leven
eerder duurder dan goedkoper hebben
gemaakt. De schaarste aan geld is zo
groot, dat vele zaken hun deuren geslo
ten hebben, wat de werkgelegenheid
nog geringer heeft gemaakt.
Een groot deel van de batikbedrijven
is hierbij, doch, erger: ook enkele ex
porthuizen zijn het slachtoffer van de
krappe geldmarkt geworden. Zij zijn
niet langer tot voorfinanciering in staat
terwijl kredieten onmogelijk kunnen
worden aangetrokken.
De export van levensbelang voor
Indonesië en toch al tot een bedenkelijk
nivau gedaald wordt, evenals trou
wens de import, bovendien nog door de
rompslomp van de bureaucratie be
dreigd.
Een kritische geest heeft dit onlangs
in het dagblad Djakarta Times aan de
koak gesteld. Een exportvergunning, zo
werd gesteld heeft 39 verschillende
handtekeningen of stempels nodig, een
importvergunning kan met 19 toe.
Als 't toppunt van ambtenarij werd
gesignaleerd dat het ontbreken van
één signatuur er oorzaak van kan zijn
dat de voor verscheping gereed ge
maakte goederen op de kade blijven
liggen. De komst van een volgend schip
moet dan worden afgewacht dik
wijls weken en soms maanden later
alvorens een begin kan worden ge
maakt met het verdienen van de zo
broodnodige deviezen.
„We zijn er al zo slecht aan toe",
bracht een zakenman naar voren. „On
ze produktie ligt ver ten achter bij vroe
ger, als gevolg van het ontbreken van
transportmiddelen, machine-onderdelen
kunstmest enz. Traditionele exportgoe
deren als rijst en suiker moeten thans
tegen betaling van buitenlandse valuta
worden geïmporteerd. Olie, copra, thee,
tin, koffie, tabak, alles is achteruitge
gaan. Moet de bureaucratie ons nu ook
nog eens de das om doen?"
Tegen de smokkelhandel, die in het
rijk van de duizenden eilanden welig
tieren kan, gaat de marine thans
krachtdadig optreden. Speciale com
mando's zijn in oprichting, die door
schout-bij-nacht Sjaaf zullen worden
gedirigeerd.
De laatste heeft in de maand mei
een lange inspectietocht gemaakt. Hij
heeft al gerapporteerd dat hij in ver
schillende delen van Indonesië niet
minder dan vijftig notoire smokkelha-
vens heeft ontmaskerd, welke van nu af
aan extra aandacht zullen krijgen.
De vraag blijft natuurlijk of de smok
kel van grondstoffen en goederen naar
havens op het Aziatische continent ef
fectief kan worden bestreden. Men heeft
DJAKARTA Soekarno's zestienja
rige zoon Guruk moet binnenkort voor
de rechter verschijnen omdat hij enke
le weken geleden in Djakarta was be
trokken bij een verkeersongeluk.
Hij botste toen met zijn auto op een
motorfiets, die werd bestuurd door
Jimmy Sealan, de zoon van de voorma
lige adjudant van Soekarno, die al ge
ruime tijd in de gevangenis zit. Sealan
junior kwam bij de botsing om het le
ven.
er niet alleen een vloot van snelle sche
pen voor nodig, maar ook een legertje
van smetteloze ambtenaren.
De laatsten zullen zich moeten meten
met minder scrupuleuze collega's.
Het is in Indonesië een publiek ge
heim dat geüniformeerde en niet-geuni-
formeerde staatsfunctionarissen het
weglekken van kostbare deviezen oog
luikend toestaan, omdat ze van de
smokkelhandel meeprofiteren.
TOKIO De elektronische industrie
Sony in Japan heeft meegedeeld erin te
zijn geslaagd een miniatuur kleurentele
visieontvanger te hebben ontwikkeld
die de kleinste ter wereld is.
De oppervlakte van het beeldscherm
is 20 bij 25 cm groot. Het toestel weegt
8 kg en heeft een diepte van 32,5 cm.
Het beeld is driemaal zo helder als van
vergelijkbare kleine toestellen.
De produktie begint in het volgende
voorjaar. Een prijs is nog niet vastge
steld.
NEW YORK Door de staking
van de officieren bij de Amerikaanse
koopvaardij, die gisteren is begonnen,
kan een aantal schepen in havens aan
de Amerikaanse oost- en zuidkust niet
uitvaren. De scheepvaartmaatschappij
en hebben meegedeeld dat er tot nu toe
ongeveer twintig schepen, voorname
lijk vrachtschepen, door de staking zijn
getroffen. De staking treft vooral de ha
vens van New York, Baltimore en New
Orleans.
De staking is een uitvloeisel van een
salarisgeschil tussen de bond van dek-
officieren en drie combinaties van re
derijen die samen 657 schepen in de
vaart hebben, dat is bijna 2/3 van de
Amerikaanse koopvaardijvloot.
De woordvoerder van de bond heeft
verklaard dat schepen met een geheel
militaire lading niet door de staking zul
len gorden getroffen. De reders krijgen
tien dagen de tijd om militaire en com
merciële lading op bepaalde schepen te
splitsen.
BREDA Bijna onverstaanbaar door zijn snikken riep Simon S. (49) het
gisteren voor de Bredase rechtbank uit: „Ik heb mijn vrouw niet willen ver
moorden, werkelijk niet, dat zweer ik, al krijg ik 25 jaar". Zó hoog kon de
officier van justitie mr. J. Ch. Louët Feisser niet gaan, maar hij eiste wel
vijftien jaar gevangenisstraf met aftrek. De officier ging er van uit dat Si
mon zijn vrouw, wèl bewust had gedood en bovendien nog volgens een te
voren beraamd plan.
0 De kleuters van de „De Ruyter"-
kleuterschool in Amsterdam-West
hadden gisteren de dag van hun leven:
een echte brandweerauto kwam op be
zoek, ze mochten hem bekijken en er
mee rijden, terwijl het feest besloten
werd met een spuitpartij met echt ma
terieel. Wat kun je als flinke jongen
nog meer verlangen dan blussen met
een echte helm op?"
Veel bewijs voor deze voorbedach
te raad was er niet. De officier be
riep zich onder meer op de lijn, die
hij zag zitten in de reeks eerdere ver
oordelingen van Simon. „Dat z(jn al
lemaal zaken waar drankmisbruik en
geweldpleging aan te pas kwamen,
zoals huisvredebreuk, mishandeling en
vernieling, bijna altijd gericht tegen
zijn vrouw en acht kinderen".
Volgens de rapporten was Simon 'n
erfelijk belaste alcoholist, die niet in
staat was zich in het maatschappelijk
leven op de been te houden. Na een
ontwenningskuur was het in '62 en '63
een tijdje goed met hem gegaan en
had hij een periode gewoon gewerkt,
maar nadat zijn vrouw hem in 1964 de
deur had gewezen was hij weer in zijn
oude fout vervallen. In het najaar van
'65 had hij zelfs, bijgestaan door en
kele neven, in zijn huis in Oosterhout
gewapend met een mes strijd tegen
zijn vrouw en kinderen geleverd.
Daarbij had hij ook zijn vrouw bij
de keel gegrepen, roepend: „Je maakt
van mij een moordenaar".
Het was niet de enige uitroep waar
mr. Louët Feisser Simon in het re
quisitoir aan herinnerde. Vorig jaar
was een scheiding van tafel en bed
uitgesproken en in januari had de pre
sident van de rechtbank de kinderen
aan zijn vrouw toegewezen. Bij thuis
komst in zijn kosthuis had hij toen
aangekondigd: „Ik haal de laatste
druppel bloed eruit". Hij had er nog
bij gezegd: „Over drie of vier weken
ga ik zitten en dan zie je me niet meer
terug".
Toen de vrouw uit het gezin waar
Simon in de kost was dat gisteren
voor het hekje herhaalde, schoot de
raadsman, mr. H. C. J. M. Kronen
burg toe. Om de gevaarlijke klank
van die opmerking weg te nemen zei
hij: „Mijn cliënt had nog een maand
straf tegoed en die zou hij ongeveer in
maart moeten gaan uitzitten".
Op 17 februari had hij zich in zijn
kosthuis weer een opmerking laten
ontvallen die de officier gisteren te
gen hem kon gebruiken. Hij had aan
gekondigd, sprekend over het huis
van zijn vrouw: „Ik ga daar vanmid
dag eens afrekenen".
Maar was zijn woede wel vooral te
gen zijn vrouw gericht geweest? De
raadsman twijfelde daar ernstig aan:
Immers er was ook een vriend van
zijn 21-jarige zoon in het spel, die
naar Simons smaak veel te intiem
met zijn vrouw omging. Deze vriend,
Van M. geheten, kwam regelmatig bij
de vrouw op visite en hij had er ook
koffie gedronken op de ochtend van
die 17e februari. Simon had dat ge
zien, want zijn kosthuis lag maar twee
honderd meter verwijderd van zijn
vroegere echtelijke woning.
Hij was twee keer langs het huis
gelopen en had toen volgens zijn zeg
gen gezien dat ze bij elkaar op schoot
zaten. Daarop had hij telefonisch mr.
Kronenburg trachten te bereiken, die
hem ook in het echtscheidingsproces
juridisch had bijgestaan. De advocaat
had hem een maand tevoren aangera
den bewijzen voor overspel te zoeken
zodat hij een eis tot echtscheiding te
gen zijn vrouw zou kunnen indienen en
zo genoegdoening zou kunnen vinden
„Hij had toen geen moordplannen
anders had hij me niet gebeld. Boven
dien was hij zo opgewonden geraakt
dat van rustig overleg en kalm beraad
zeker geen sprake kon zijn", pleitte
mr. Kronenburg. De advocaat onthul
de ook dat Van M. wegens ontucht
met minderjarigen was veroordeeld
„zodat ziin verblijf in het gezin op
mijn clië -unstens een verdachte in
druk mat e".
In dat verband paste ook dat Simon
die ochtend' zijn mes was gaan slijpen
naar hij zelf zei voor het geval dat
hij Van M. zou ontmoeten, in of bui
ten het huis van zijn vrouw. Dat mes
had hij niet gebruikt tegen zijn vrouw
toen zijn woede zich 's middags tegen
haar had ontladen. Hij had haar op
een van de kinderslaapkamers bij de
keel gegrepen en achterover op bed
gedrukt. Gisteren wist hij nog dat hij
haar keel had dichtgedrukt, maar hij
ontkende dat hij zoals de dagvaar
ding vermeldde ook nog een pyja
mabroek van zijn zoon, die op een
van de bedden had gelegen, om haar
hals had getrokken.
De pyjamabroek was los om haar
hals gestrengeld gevonden nadat Si
mon zelf de politie was gaan alarme
ren met de woorden: „Ik heb mijn
vrouw vermoord". Dokter R. Mak
kink, de gerechtelijk geneeskundige
die sectie had verricht, achtte het „zeer
wel mogelijk" dat de broek om de hals
gesnoerd was geweest, maar zeker
heid daarover kon hij niet geven. De
rechtbank besteedde veel aandacht
aan dit detail, omdat het zonneklaar
zou zijn dat hij de opzet tot doden
had gehad als Simon de wurging met
behulp van de pyjamabroek had her
haald.
De officier dacht, dat die opzet vol
doende was bewezen en hij illustreer
de dat: „Hij heeft met zijn bezoek ge
wacht tot de kinderen naar school en
naar hun werk waren. De achterdeur,
waardoor hij binnenging, deed hij na
zijn binnenkomst op slot. Mogelijk
heeft hij nog één poging gedaan weer
als echtgenoot te worden geaccepteerd
maar voor mij staat vast dat hij van
plan was er een eind aan te maken
als zijn vrouw zou antwoorden, dat ze
met hem niets meer te maken wilde
hebben en dat ze Van M. net zoveel
zou ontvangen als ze wilde".
De advocaat rekende voor dat Si
mon toch eerst drie kwartier met zijn
vrouw had gepraat. „Zijn vrouw was
onzelfstandig en hij was gewend zijn
zin bij haar door te drijven. Uit een
onderzoek van de Raad voor de Kin
derbescherming blijkt dat zij enkele
malen had gezegd hem wel weer te
rug te willen hebben. Hij wilde haar
daartoe nu ook weer overhalen, des
noods met geweld".
Dat de dood daarbij zijn doel was
geweest, bestreed mr. Kronenburg.
„Hij wilde gelijk hebben, maar van
een dode kan je geen gelijk krijgen'
Dat zou betekenen dat het misdrijf
zou moeten worden gekwalificeerd als
zware mishandeling met dodelijk ge
volg, een delict waarvoor niet meer
dan 10 jaar gevangenisstraf kan wor
den gegeven. Ook los van de juridische
kant van de zaak vond mr. Kronen
burg evenwel vijftien jaar een veel te
hoge straf. Anders dan de officier
jyfu de Russische resolutie tegen Is
raël in de Veiligheidsraad is afge
wezen, zal de Sovjet-Unie deze resolu
tie voor de Algemene Vergadering van
de VN brengen. De mogelijkheid om
een voorstel dat in de Veiligheidsraad
is verworpen aan de Algemene verga
dering voor te leggen, is door Rusland
fel bestreden, toen zij door de VN op
3 november 1950 werd aanvaard. Dat
Rusland thans deze mogelijkheid aan
grijpt, bewijst hoeveel er in de afge
lopen zeventien jaar in de VN is ver
anderd.
Men is geneigd de VN en haar or
ganisaties als mislukkingen te zien,
maar de mogelijkheden van de vroe
gere Volkenbond en de huidige VN
zijn belangrijker dan men doorgaans
beseft. Men noteert wel altijd het fa
len van de wereldorganisatie en men
vergeet te vaak welke vele en grote
positieve waarden deze organisatie
heeft.
De werkwijze van de wereldorgani
satie is wat onduidelijk en haar acti
viteiten naar buiten verlokken vaak
tot de ongenuanceerde uitspraak: „Als
het er op aankomt is de VN mach
teloos". Men trekt dan smalende ver
gelijkingen met de vroegere Volken
bond, terwijl men vergeet, dat de
Volkenbond uiteindelijk in de hele
mensengeschiedenis de eerste organi
satie was waarin de machten der we
reld tot een soort onpartijdige samen
werking besloten.
TTet falen van de Volkenbond is de
opstellers van het Handvest der
Verenigde Naties in 1945 tot waar
schuwing geweest. Hoewel de grote
mogendheden weigerden een organi
satie te scheppen die hen te zeer zou
binden, waren er in het Handvest der
Verenigde Naties vele belangrijke
verbeteringen aangebracht in verge
lijking met het statuut van de Volken
bond. Zo werd er in het Handvest op
zeer duidelijke wijze omschreven hoe
er militaire sancties moesten worden
toegepast tegen een land, dat naar het
oordeel van de VN de vrede had ver
broken of dreigde te verbreken.
Het zwakke punt in het Handvest
was de stemregeling in de Veiligheids
raad, het „dagelijkse bestuur" van de
VN met zeer verstrekkende bevoegd
heden.
In deze Veiligheidsraad hebben elf
landen zitting: tien wisselende leden
en de vijf permanente vertegenwoor
digers van de grote mogendheden van
1945: De Verenigde Staten, Rusland,
China, Engeland en Frankrijk.
De Veiligheidsraad kan slechts een
beslissing nemen als zeven van de elf
leden een voorstel si men en bij die
zeven voorstemmers moeten in elk ge
val de stemmen van de vijf grote mo
gendheden zijn. Dat leidde tot het be
ruchte „vetorecht" dat in de eerste ja
ren vooral door Rusland werd gehan
teerd- De activiteit van de Veiligheids
raad werd door het vetorecht zozeer
geremd dat men in de eerste jaren al
van een mislukking sprak. De Alge
mene Vergadering van de VN, waar
in alle statenleden zijn vertegenwoor
digd, was in de beginjaren niet bij
machte het vetorecht te doorbreken.
In 1950 werd het vetorecht echter
oorzaak van een merkwaardige ont
wikkeling. In het voorjaar van 1950
stelde Rusland in de Veiligheidsraad
voor communistisch China tot de VN
toe te laten en aan dat land de perma
nente zetel van nationalistisch China
in de Veiligheidsraad te geven.
Dit Russische voorstel werd in de Vei
ligheidsraad getroffen door het veto
van nationalistisch China, zodat com
munistisch China niet werd toegela
ten. Naar Volkenbondstraditie verliet
Rusland daarop met opgestoken veren
de Raad. Men scheen in 't slop van de
Volkenbond beland: wie zijn zin niet
kreeg verliet de organisatie en achtte
zich niet langer aan de internationale
afspraken gebonden.
Het ging echter anders. In juni 1950
brak de Koreaanse oorlog uit. De Vei
ligheidsraad nog steeds zonder Rus
land kwam in spoedzitting bijeen en
aanvaardde met alle aanwezige stern
en de resolutie dat Noord-Korea aan
valler was en dat alle leden van de VN
verplicht waren militaire bijstand te
geven aan de VN ter vorming van een
leger dat de agressie van Noord-Ko
rea moest indammen.
Rusland had in de Veiligheidsraad
door zijn afwezigheid deze maatregel
niet met een veto kunnen tegenhou
den. Halsoverkop keerde de Russische
afgevaardigden terug in de Raad. De
VN had zijn eerste grote winst ge
boekt: De chantagepolitiek van „ik
moet mijn zin hebben, anders loop ik
weg", had gefaald. Terug in de Vei
ligheidsraad begon Rusland onmiddel
lijk met zijn vetorecht de nog te ne
men maatregelen tegen Noord-Korea
te saboteren. Dat bracht de Amerika
nen op een toen erg handig lijkende
manoeuvre.
A merika legde de
drie resoluties
Alg. Vergadering
voor: Wanneer in
geval van wapengeweld de Veilikheids-
raad niet tot doelgerichte actie kan ko
men, kan de Alg. Vergadering met
twee derde meerderheid van stemmen
bepaalde maatregelen nemen dit tot
herstel van de vrede kunnen leiden.
Deze drie resoluties kregen de naam:
„Resolutions Uniting for Peace". Vrij
vertaald: Resoluties die een samen
gaan van krachten ter bescherming
van de vrede mogelijk maken.
Rusland en zijn bondgenoten hebben
zich fel tegen deze resoluties die in fei
te het machtige vetorecht in de Veilig
heidsraad ontkrachtten verzet, maar
in de Algemene Vergadering van 1950
had het Westerse blok nog een grote
meerderheid van stemmen. Op 3 no
vember 1950 werden de drie resoluties
door de Algemene Vergadering aan
vaard.
Het vetorecht in de Veiligheidsraad
was echter niet helemaal buiten wer
king gesteld, want ten eerste kan de
Veiligheidsraad alle aangesloten lan
den verplichtingen opleggen, terwijl
hij dringende aanbevelingen kan doen,
maar tevens kan de Algemene Verga
dering pas optreden als de vrede met
terdaad is verstoord, terwijl de Veilig
heidsraad reeds kan ingrijpen als de
vrede verstoord dreigt te worden.
Sinds het aannemen van de drie be
roemde resoluties is de V.N. echter
van aangezicht veranderd. Door de
toevloed van nieuwe staten is het Wes
terse blok zijn meerderheid kwijtge
raakt. De meerderheid wordt nu ge
vormd door het losvaste blok van
„niet-aangesloten staten", door de be
trokken landen wel genoemd „de der
de macht der arme landen".
Nu Rusland in de Veiligheidsraad
tevergeefs heeft gevraagd aan Israël
te gebieden het veroverde gebied te
verlaten wil 4iet proberen dit gebod
aan Israël van de Algemene Vergade
ring te laten uitgaan. Het is de vraag
of Rusland voor dit voorstel in de Al
gemene Vergadering een tweederde
meerderheid zal kunnen vinden, want
met name vele Afrikaanse landen zijn
voor hun ontwikkelingsplannen sterk
van Israël afhankelijk en met de steun
van alleen de mohammedaanse lan
den zal het Rusland niet lukken. Bo
vendien behoeft een resolutie van de
Algemene Vergadering, anders dan
een bevel van de Veiligheidsraad, door
niemand te worden opgevolgd, omdat
het slechts een aanbeveling is.
Men kan zich afvragen wat al dat
geharrewar nu voor praktisch nut
heeft. Het grote nut van de VN on
danks alle falen, is dat de wereld in
deze organisatie een ontmoetingspunt
heeft, waar het gesprek op gang kan
blijven in situaties waarin nog pas
vijftig jaar geleden slechts de wapens
konden beslissen. Nu kan elk land dat
zoiets nodig oordeelt met donder-
speeches voor het wereldforum zijn
gezicht redden. Vijftig jaar geleden
werd het prestige meestal slechts door
kanongebulder geschraagd. i
vroeg hij de rechtbank Simon ter be
schikking van de regering te stellen.
De psychiaters, die hem iets vermin
derd toerekeningsvatbaar achtten, had
den daartoe geadviseerd om zijn agres
siviteit en alcoholisme te kunnen be
handelen. Volgens mr. Louët Feisser
was terbeschikkingstelling „een slag
in de lucht" omdat behandeling van
het alcoholisme ook mogelijk zou zijn
in een gewoon strafgesticht.
De raadsman gaf daartegenover de
rechtbank ter overdenking mee: Vijf
tien jaar is voor deze geestelijk zwak
ke man een zinloze straf, want in de
gevangenis wordt hij binnen vijf jaar
een geestelijk wrak. Zou het niet be
ter zijn na enkele jaren elders in het
land een nederige plaats te vinden,
dan nog tien jaar lang een geestelijk
wrak opgesloten te houden?"
CLEMSON (Zuid-Carolina) Gen.
Charles De Gaulle heeft in 1945 gepro
beerd de geallieerden te bewegen de
Franse grens tot de Rijn op te schui
ven, maar hij moest zich tevreden stel
len met een Franse bezettingszone in
Duitsland.
Dit blijkt uit de aantekeningen van
James F. Byrnes, minister van Buiten
landse Zaken onder Truman en onder
president onder Franklin D. Roosevelt,
die deze aan de bibliotheek van de
Clemson University heeft geschonken.
Daar kan men vrij de vroegere hoogst
geheime documenten bestuderen en
zich afvragen in hoeverre de moeilijke
verhouding van De Gaulle met de geal
lieerde oorlogsleiders, van invloed zijn
geweest op zijn huidige nationalistische
houding.
Uit de documenten blijkt duidelijk de
ietwat neerbuigende houding van de
grote drie van 22 jaar geleden tegen
over de huidige president van Frank
rijk.
Op 4 februari 1945 vroeg Sovjet-pre
mier Stalin Roosevelt, of hij vond dat
Frankrijk een bezettingszone in Duits
land moest hebben.
Byrnes rapporteert: „De president zei
dat hij het geen slecht idee vond, maar
hij voegde hieraan toe dat dit slechts
uit vriendelijkheid was. Zowel maar
schalk Stalin als Molotof de Sovjet-mi
nister van Buitenlandse Zaken zei
dat dat ook de enige reden zou zijn."
Roosevelt scheen onlangs gehoord te
hebben dat de Fransen geen aanspra
ken zouden maken, maar dat zij Duits
land wel onder internationaal toezicht
gesteld wilden zien.
Op dit punt aldus het rapport: „ant
woordde maarschalk Stalin dat dat niet
het verhaal was dat De Gaulle hem in
Moskou had verteld, daar had hij ge
zegd dat de Rijn de natuurlijke grens
van Frankrijk was en dat hij wenste dat
daar permanent Franse troepen gele
gerd zouden worden."
LONDEN (UPI). Sir Francis Chi
chester zal op 7 juli door de Engelse
koningin, Elizabeth, tot ridder worden
geslagen. De gebeurtenis was uitgesteld
omdat Sir Francis met darmstoornissen
in een ziekenhuis was opgenomen.
Koningin Elizabeth zou hem vorige
week donderdag tot ridder hebben
geslagen in het Koninklijk Zeevaart
College in Greenwich aan de Theems.
Chichester zou daar na zijn reis om de
wereld zijn heengevaren, maar zijn
opneming in een ziekenhuis gooide
roet in het eten.
Volgens een zegsman van het hof
heeft Chichester nu de Koningin laten
weten dat hij aan het einde van de
maand uit Plymouth naar Londen zal
zeilen.
De koningin zal Sir Francis tot
ridder slaan met het zwaard dat de
zestiende-eeuwse Britse zeeheld Sir
Francis Drake ontving van koningin
Elizabeth I.
SCHIPHOL De militaire zege,
die Israël over Egypte heeft be
haald, heeft terstond haar vruchten
afgeworpen voor de Israëlische lucht
vaartmaatschappij El AI, die thans
„met toestemming van de betrokken
autoriteiten", zoals de maatschappij
uit Tel Aviv meldt, voor het eerst
sinds elf jaar weer over de Straat
van Tiran en de «Rode Zee regelrecht
naar Zuid-Afrika kan vliegen. Op de
route Tel Aviv - Johannesburg bete
kent dit een niet te onderschatten
voordeel.
Tot nu toe moest El Al via een
enorme omweg Zuid-Afrika bereiken,
omdat zij niet over de Straat van Ti
ran en over Egyptisch, Jordaana of
Arabisch grondgebied mocht vliegen.
De route liep daarom eerst via de
Middellandse Zee naar het noordelijk
gelegen Turkije, en dan in ooste
lijke richting naar Perzië, met een
tussenlanding in Teheran. Dwars over
Perzië in z.-oosteltjke richting koers- i
ten de toestellen dan helemaal om j
Arabië heen, over de Arabische Zee
terug in zuidwestelijke richting,
langs Somaliland naar Nairobi in Ke
nia. Vandaar volgde dan nog het
laatste traject naar het eindpunt Jo
hannesburg.
De nieuwe directe route over de
Straat van Tiran en de Rode Zee bij
na recht naar het zuiden is duizen
den kilometers korter en spaart bo
vendien de tussenlanding in Teheran
uit, zodat de vlucht van Tel Aviv
naar Nairobi thans met zeven uur
bekort wordt en in plaats van elfen-
eenhalf uur nog slechts viereneen
half uur in beslag neemt.