Corruptie verziekt in Indonesië bijna alles STEUNT ISRAËL Vijftien jaar geëist voor doden van echtgenote ECHT „BRANDJE BLUSSEN" Verdachte ontkent opzet Geschonden prestige moet hersteld De Gaulle wilde grens tot Rijn W.-EUROPEES PARLEMENT Men gelooft niet in kreten, alleen in zichzelf Z.-Afrika weer scherper tegen infiltratie Leger en politie doen mee Kleuren T.V. in miniatuur Huwelijksdrama voor Bredase rechtbank I Ridderslag van Chichester op 7 juli EL AL SPAART BENZINE Bomaanslag in Z.-Tirol mislukt Italië weert vlees uit Duitsland en Frankrijk Welvaart Toppunt Smokkel Zoon van Soekarno voor rechter Koop vaa rdi j st aking in V.S. SCHEIDING OPMERKING OPGEWONDEN OPZET DOORDRIJVER TER BESCHIKKING VRIJDAG 16 JUNI 1967 SUHARTO ..zwaar hoofd PARIJS Het parlement van de Westeuropese Unie, dat donderdag in Parijs langdurigaandacht besteed heeft aan de recente gebeurtenissen in het Midden-Oosten, heeft er unaniem zijn verbazing over uitgesproken, dat de raad van de zeven-landen-organisatie niet onmiddellijk een bijeenkomst heeft gehouden om de implicaties van de cri sis te onderzoeken. Die verbazing is neergelegd in een aanbeveling aan de raad. In die aanbeveling wordt de raad verzocht snel bijeen te komen om te vragen welke humanitaire maatregelen genomen kunnen worden en om een op lossing te zoeken voor de politieke en economische moeilijkheden die een duur zame vrede in de weg staan. In een andere aanbeveling wordt er bij de raad op aangedrongen de vast stelling van een vredesverdrag te be vorderen, dat voorziet in garanties door de grote mogendheden voor uiteindelij ke grenzen waarover in onderhande lingen tussen Israël en de Arabische staten overeenstemming moet worden bereikt. Zo'n vredesverdag moet ook voorzien in het recht van vrije door vaart van het Suezkanaal en de Golf van Akaba, vrije toegang tot de heili ge plaatsen in Jeruzalem en een huma ne oplossing voor het probleem van de Palestijnse vluchtelingen. De raad moet plannen uitwerken voor het voorkomen van een nieuwe bewapeningswedloop in het Nabije Oosten en voor een effectief hulpprogram voor de landen daar. Voorts moet hij zijn krachten aanwen den om de Egyptische activiteit op het grondgebied van Jemen te doen ophou den. In meerderheid heeft het parlement de schuldvraag va» de crisis in het Na bije Oosten bij de Arabische staten ge legd. Dat gebeurde door de aanbeve ling aan de raad zodanig te amenderen, dat er een passage in voorkomt die luidt dat de herhaalde verklaringen van de Arabieren, Israël te zullen „vernie tigen" en de Egyptische blokkade van de Golf van Akaba geleid hebben tot de oorlog die daar uitbrak. BRESSANONE (Italië) In een toi let op het station van de Italiaanse plaats Bressanone (Zuid-Tirol) is een tijdbom ontdekt, waarvan het mechanis me op 17.00 uur was afgesteld. De bom die twee kilogram explosieven bevatte, werd door de politie onschadelijk ge maakt. JOHANNESBURG „Wie terroris ten naar Zuid-Afrika stuurt, stuurt hen een zekere dood in". Deze waarschu wing van de Zuidafrikaanse minister president, Johannes Vorster, aan de buurlanden in het noorden, wordt thans politieke werkelijkheid met de aanvaar ding door het parlement van een „an- ti-terreurwet", die de Zuidafrikaanse regering zonder amendementen door beide huizen van het parlement heeft geloodst. De wet moet de politie een scherp wa pen in handen geven tegen het optre den van verzetslieden, dat Zuid-Afrika evenzeer als Rhodesië en de Portugese gebieden in Afrika bedreigt. Op grond van de wet wordt als terrorist be schouwd niet slechts de gewapende verzetsstrijder, die sabotage pleegt, po litiebureaus overvalt of regeringsge trouwe functionarissen vermoordt. Als terrorist geldt nu ook degene, die voor de verzetsstrijd opgeleid is, die wapens heeft en niet bewijzen kan, dat ze voor andere dan verzetsdoeleinden bestemd zijn. Ook treft de wet eenieder, die ver zetslieden onderdak verschaft, verbergt of welke hulp ook, hetzij rechtstreeks of indirect, biedt. Op „terreur" staat als hoogste straf de dood. Geen rechtbank kan een „ter rorist" tot minder dan vijf jaar veroor delen. De wet heeft terugwerkende kracht tot juni 1962. ROME Italië heeft voor onbepaal de tijd de invoer van kalfsvlees uit West-Duitsland en van varkensvlees uit Frankrijk verboden, zo blijkt uit een bekendmaking van het Italiaanse minis terie van Volksgezondheid. In 't West- duitse kalfsvlees zijn kunstmatige hor monen aangetroffen en in Frankrijk is varkenspest uitgebroken. (Van onze verslaggever Link van Bruggen) DJAKARTA De nieuwe machthebbers van Indonesië hebben het niet gemakkelijk. Beter is trouwens te zeggen dat ze 't bijzonder moeilijk hebben. Hardnekkige gezwellen als corruptie en bureaucratie zijn niet van de dag op de nacht weg te snijden, daar de staatshuishouding door en door verziekt is. Van hoog tot laag is er van alles en nog wat „georganiseerd" om rijk te wor den of in leven te blijven. Het laatste is nog steeds het grondprincipe van elk bestaan. Ergo: er zal corruptie blijven zolang er te weinig wordt verdiend om rond te komen. Mensen, die jarenlang illegale wegen hebben bewandeld om zichzelf zoveel mogelijk te bevoordelen bijna elke Indonesiër kan hiervan meepraten worden bij een wisseling van regime niet plotseling bekeerd. Het gevangenzetten en zelfs ter dood veroordelen van enkele hoge staats- functionarissen, die zich ten koste van het volk rijk gestolen hebben hun treft alle blaam van het schandelijke financieel economisch beleid van de af gelopen jaren verhinderen anderen niet zich op welke schaal of op welk vlak ook aan hetzelfde euvd schuldig te maken. „Als generaal Suharto werkelijk alle corruptie zou willen uitbannen", ver klaarde een Indonesiër, die niet aan de president twijfelde, „zou hij tenminste goede bedoelingen van de waarnemend de helft van 't volk achter slot en gren del moeten zetten. Voor 't leger en de politie behoeft geen uitzondering te worden gemaakt. Uniformen en wapens oefenen op zichzelf reeds een zekere druk uit. Men is er bang voor; de ervaring heeft bovendien geleerd dat 'n mensen leven niet telt. Veel rampokpartijen door gezagsdragers worden niet eens gemeld. Van de verkeerspolitie is bij voorbeeld bekend dat ze 't grootste deel van de vaak ten onrechte opgelegde boetes in eigen zak laten verdwijnen". Een andere Indonesiër zei: „Hoe kan je orde op zaken stellen bij een volk, dat onder het mom van nationalisme de bitterste armoede heeft moeten slik ken? De afleidingsmanoeuvres van Soekarno zijn overbekend. Denk maar eens aan de confrontatiepolitiek ten opzichte van Maleisië, waar Suharto en de zijnen het vorig jaar een einde aan maakten. Men gelooft niet meer in kreten, maar alleen nog in zichzelf. Het bevorderen van eerlijkheid en Ijver zal een van de grootste proble men van het nieuwe bewind zijn. Noch het een, noch het ander zal kunnen wor den bereikt als de koopkracht niet kan worden vergroot en als de welvaart van enkelen niet gemeengoed voor ve len wordt". Het moeilijke van de huidige situatie is dat de noodzakelijke monetaire maat regelen, die getroffen zijn, het leven eerder duurder dan goedkoper hebben gemaakt. De schaarste aan geld is zo groot, dat vele zaken hun deuren geslo ten hebben, wat de werkgelegenheid nog geringer heeft gemaakt. Een groot deel van de batikbedrijven is hierbij, doch, erger: ook enkele ex porthuizen zijn het slachtoffer van de krappe geldmarkt geworden. Zij zijn niet langer tot voorfinanciering in staat terwijl kredieten onmogelijk kunnen worden aangetrokken. De export van levensbelang voor Indonesië en toch al tot een bedenkelijk nivau gedaald wordt, evenals trou wens de import, bovendien nog door de rompslomp van de bureaucratie be dreigd. Een kritische geest heeft dit onlangs in het dagblad Djakarta Times aan de koak gesteld. Een exportvergunning, zo werd gesteld heeft 39 verschillende handtekeningen of stempels nodig, een importvergunning kan met 19 toe. Als 't toppunt van ambtenarij werd gesignaleerd dat het ontbreken van één signatuur er oorzaak van kan zijn dat de voor verscheping gereed ge maakte goederen op de kade blijven liggen. De komst van een volgend schip moet dan worden afgewacht dik wijls weken en soms maanden later alvorens een begin kan worden ge maakt met het verdienen van de zo broodnodige deviezen. „We zijn er al zo slecht aan toe", bracht een zakenman naar voren. „On ze produktie ligt ver ten achter bij vroe ger, als gevolg van het ontbreken van transportmiddelen, machine-onderdelen kunstmest enz. Traditionele exportgoe deren als rijst en suiker moeten thans tegen betaling van buitenlandse valuta worden geïmporteerd. Olie, copra, thee, tin, koffie, tabak, alles is achteruitge gaan. Moet de bureaucratie ons nu ook nog eens de das om doen?" Tegen de smokkelhandel, die in het rijk van de duizenden eilanden welig tieren kan, gaat de marine thans krachtdadig optreden. Speciale com mando's zijn in oprichting, die door schout-bij-nacht Sjaaf zullen worden gedirigeerd. De laatste heeft in de maand mei een lange inspectietocht gemaakt. Hij heeft al gerapporteerd dat hij in ver schillende delen van Indonesië niet minder dan vijftig notoire smokkelha- vens heeft ontmaskerd, welke van nu af aan extra aandacht zullen krijgen. De vraag blijft natuurlijk of de smok kel van grondstoffen en goederen naar havens op het Aziatische continent ef fectief kan worden bestreden. Men heeft DJAKARTA Soekarno's zestienja rige zoon Guruk moet binnenkort voor de rechter verschijnen omdat hij enke le weken geleden in Djakarta was be trokken bij een verkeersongeluk. Hij botste toen met zijn auto op een motorfiets, die werd bestuurd door Jimmy Sealan, de zoon van de voorma lige adjudant van Soekarno, die al ge ruime tijd in de gevangenis zit. Sealan junior kwam bij de botsing om het le ven. er niet alleen een vloot van snelle sche pen voor nodig, maar ook een legertje van smetteloze ambtenaren. De laatsten zullen zich moeten meten met minder scrupuleuze collega's. Het is in Indonesië een publiek ge heim dat geüniformeerde en niet-geuni- formeerde staatsfunctionarissen het weglekken van kostbare deviezen oog luikend toestaan, omdat ze van de smokkelhandel meeprofiteren. TOKIO De elektronische industrie Sony in Japan heeft meegedeeld erin te zijn geslaagd een miniatuur kleurentele visieontvanger te hebben ontwikkeld die de kleinste ter wereld is. De oppervlakte van het beeldscherm is 20 bij 25 cm groot. Het toestel weegt 8 kg en heeft een diepte van 32,5 cm. Het beeld is driemaal zo helder als van vergelijkbare kleine toestellen. De produktie begint in het volgende voorjaar. Een prijs is nog niet vastge steld. NEW YORK Door de staking van de officieren bij de Amerikaanse koopvaardij, die gisteren is begonnen, kan een aantal schepen in havens aan de Amerikaanse oost- en zuidkust niet uitvaren. De scheepvaartmaatschappij en hebben meegedeeld dat er tot nu toe ongeveer twintig schepen, voorname lijk vrachtschepen, door de staking zijn getroffen. De staking treft vooral de ha vens van New York, Baltimore en New Orleans. De staking is een uitvloeisel van een salarisgeschil tussen de bond van dek- officieren en drie combinaties van re derijen die samen 657 schepen in de vaart hebben, dat is bijna 2/3 van de Amerikaanse koopvaardijvloot. De woordvoerder van de bond heeft verklaard dat schepen met een geheel militaire lading niet door de staking zul len gorden getroffen. De reders krijgen tien dagen de tijd om militaire en com merciële lading op bepaalde schepen te splitsen. BREDA Bijna onverstaanbaar door zijn snikken riep Simon S. (49) het gisteren voor de Bredase rechtbank uit: „Ik heb mijn vrouw niet willen ver moorden, werkelijk niet, dat zweer ik, al krijg ik 25 jaar". Zó hoog kon de officier van justitie mr. J. Ch. Louët Feisser niet gaan, maar hij eiste wel vijftien jaar gevangenisstraf met aftrek. De officier ging er van uit dat Si mon zijn vrouw, wèl bewust had gedood en bovendien nog volgens een te voren beraamd plan. 0 De kleuters van de „De Ruyter"- kleuterschool in Amsterdam-West hadden gisteren de dag van hun leven: een echte brandweerauto kwam op be zoek, ze mochten hem bekijken en er mee rijden, terwijl het feest besloten werd met een spuitpartij met echt ma terieel. Wat kun je als flinke jongen nog meer verlangen dan blussen met een echte helm op?" Veel bewijs voor deze voorbedach te raad was er niet. De officier be riep zich onder meer op de lijn, die hij zag zitten in de reeks eerdere ver oordelingen van Simon. „Dat z(jn al lemaal zaken waar drankmisbruik en geweldpleging aan te pas kwamen, zoals huisvredebreuk, mishandeling en vernieling, bijna altijd gericht tegen zijn vrouw en acht kinderen". Volgens de rapporten was Simon 'n erfelijk belaste alcoholist, die niet in staat was zich in het maatschappelijk leven op de been te houden. Na een ontwenningskuur was het in '62 en '63 een tijdje goed met hem gegaan en had hij een periode gewoon gewerkt, maar nadat zijn vrouw hem in 1964 de deur had gewezen was hij weer in zijn oude fout vervallen. In het najaar van '65 had hij zelfs, bijgestaan door en kele neven, in zijn huis in Oosterhout gewapend met een mes strijd tegen zijn vrouw en kinderen geleverd. Daarbij had hij ook zijn vrouw bij de keel gegrepen, roepend: „Je maakt van mij een moordenaar". Het was niet de enige uitroep waar mr. Louët Feisser Simon in het re quisitoir aan herinnerde. Vorig jaar was een scheiding van tafel en bed uitgesproken en in januari had de pre sident van de rechtbank de kinderen aan zijn vrouw toegewezen. Bij thuis komst in zijn kosthuis had hij toen aangekondigd: „Ik haal de laatste druppel bloed eruit". Hij had er nog bij gezegd: „Over drie of vier weken ga ik zitten en dan zie je me niet meer terug". Toen de vrouw uit het gezin waar Simon in de kost was dat gisteren voor het hekje herhaalde, schoot de raadsman, mr. H. C. J. M. Kronen burg toe. Om de gevaarlijke klank van die opmerking weg te nemen zei hij: „Mijn cliënt had nog een maand straf tegoed en die zou hij ongeveer in maart moeten gaan uitzitten". Op 17 februari had hij zich in zijn kosthuis weer een opmerking laten ontvallen die de officier gisteren te gen hem kon gebruiken. Hij had aan gekondigd, sprekend over het huis van zijn vrouw: „Ik ga daar vanmid dag eens afrekenen". Maar was zijn woede wel vooral te gen zijn vrouw gericht geweest? De raadsman twijfelde daar ernstig aan: Immers er was ook een vriend van zijn 21-jarige zoon in het spel, die naar Simons smaak veel te intiem met zijn vrouw omging. Deze vriend, Van M. geheten, kwam regelmatig bij de vrouw op visite en hij had er ook koffie gedronken op de ochtend van die 17e februari. Simon had dat ge zien, want zijn kosthuis lag maar twee honderd meter verwijderd van zijn vroegere echtelijke woning. Hij was twee keer langs het huis gelopen en had toen volgens zijn zeg gen gezien dat ze bij elkaar op schoot zaten. Daarop had hij telefonisch mr. Kronenburg trachten te bereiken, die hem ook in het echtscheidingsproces juridisch had bijgestaan. De advocaat had hem een maand tevoren aangera den bewijzen voor overspel te zoeken zodat hij een eis tot echtscheiding te gen zijn vrouw zou kunnen indienen en zo genoegdoening zou kunnen vinden „Hij had toen geen moordplannen anders had hij me niet gebeld. Boven dien was hij zo opgewonden geraakt dat van rustig overleg en kalm beraad zeker geen sprake kon zijn", pleitte mr. Kronenburg. De advocaat onthul de ook dat Van M. wegens ontucht met minderjarigen was veroordeeld „zodat ziin verblijf in het gezin op mijn clië -unstens een verdachte in druk mat e". In dat verband paste ook dat Simon die ochtend' zijn mes was gaan slijpen naar hij zelf zei voor het geval dat hij Van M. zou ontmoeten, in of bui ten het huis van zijn vrouw. Dat mes had hij niet gebruikt tegen zijn vrouw toen zijn woede zich 's middags tegen haar had ontladen. Hij had haar op een van de kinderslaapkamers bij de keel gegrepen en achterover op bed gedrukt. Gisteren wist hij nog dat hij haar keel had dichtgedrukt, maar hij ontkende dat hij zoals de dagvaar ding vermeldde ook nog een pyja mabroek van zijn zoon, die op een van de bedden had gelegen, om haar hals had getrokken. De pyjamabroek was los om haar hals gestrengeld gevonden nadat Si mon zelf de politie was gaan alarme ren met de woorden: „Ik heb mijn vrouw vermoord". Dokter R. Mak kink, de gerechtelijk geneeskundige die sectie had verricht, achtte het „zeer wel mogelijk" dat de broek om de hals gesnoerd was geweest, maar zeker heid daarover kon hij niet geven. De rechtbank besteedde veel aandacht aan dit detail, omdat het zonneklaar zou zijn dat hij de opzet tot doden had gehad als Simon de wurging met behulp van de pyjamabroek had her haald. De officier dacht, dat die opzet vol doende was bewezen en hij illustreer de dat: „Hij heeft met zijn bezoek ge wacht tot de kinderen naar school en naar hun werk waren. De achterdeur, waardoor hij binnenging, deed hij na zijn binnenkomst op slot. Mogelijk heeft hij nog één poging gedaan weer als echtgenoot te worden geaccepteerd maar voor mij staat vast dat hij van plan was er een eind aan te maken als zijn vrouw zou antwoorden, dat ze met hem niets meer te maken wilde hebben en dat ze Van M. net zoveel zou ontvangen als ze wilde". De advocaat rekende voor dat Si mon toch eerst drie kwartier met zijn vrouw had gepraat. „Zijn vrouw was onzelfstandig en hij was gewend zijn zin bij haar door te drijven. Uit een onderzoek van de Raad voor de Kin derbescherming blijkt dat zij enkele malen had gezegd hem wel weer te rug te willen hebben. Hij wilde haar daartoe nu ook weer overhalen, des noods met geweld". Dat de dood daarbij zijn doel was geweest, bestreed mr. Kronenburg. „Hij wilde gelijk hebben, maar van een dode kan je geen gelijk krijgen' Dat zou betekenen dat het misdrijf zou moeten worden gekwalificeerd als zware mishandeling met dodelijk ge volg, een delict waarvoor niet meer dan 10 jaar gevangenisstraf kan wor den gegeven. Ook los van de juridische kant van de zaak vond mr. Kronen burg evenwel vijftien jaar een veel te hoge straf. Anders dan de officier jyfu de Russische resolutie tegen Is raël in de Veiligheidsraad is afge wezen, zal de Sovjet-Unie deze resolu tie voor de Algemene Vergadering van de VN brengen. De mogelijkheid om een voorstel dat in de Veiligheidsraad is verworpen aan de Algemene verga dering voor te leggen, is door Rusland fel bestreden, toen zij door de VN op 3 november 1950 werd aanvaard. Dat Rusland thans deze mogelijkheid aan grijpt, bewijst hoeveel er in de afge lopen zeventien jaar in de VN is ver anderd. Men is geneigd de VN en haar or ganisaties als mislukkingen te zien, maar de mogelijkheden van de vroe gere Volkenbond en de huidige VN zijn belangrijker dan men doorgaans beseft. Men noteert wel altijd het fa len van de wereldorganisatie en men vergeet te vaak welke vele en grote positieve waarden deze organisatie heeft. De werkwijze van de wereldorgani satie is wat onduidelijk en haar acti viteiten naar buiten verlokken vaak tot de ongenuanceerde uitspraak: „Als het er op aankomt is de VN mach teloos". Men trekt dan smalende ver gelijkingen met de vroegere Volken bond, terwijl men vergeet, dat de Volkenbond uiteindelijk in de hele mensengeschiedenis de eerste organi satie was waarin de machten der we reld tot een soort onpartijdige samen werking besloten. TTet falen van de Volkenbond is de opstellers van het Handvest der Verenigde Naties in 1945 tot waar schuwing geweest. Hoewel de grote mogendheden weigerden een organi satie te scheppen die hen te zeer zou binden, waren er in het Handvest der Verenigde Naties vele belangrijke verbeteringen aangebracht in verge lijking met het statuut van de Volken bond. Zo werd er in het Handvest op zeer duidelijke wijze omschreven hoe er militaire sancties moesten worden toegepast tegen een land, dat naar het oordeel van de VN de vrede had ver broken of dreigde te verbreken. Het zwakke punt in het Handvest was de stemregeling in de Veiligheids raad, het „dagelijkse bestuur" van de VN met zeer verstrekkende bevoegd heden. In deze Veiligheidsraad hebben elf landen zitting: tien wisselende leden en de vijf permanente vertegenwoor digers van de grote mogendheden van 1945: De Verenigde Staten, Rusland, China, Engeland en Frankrijk. De Veiligheidsraad kan slechts een beslissing nemen als zeven van de elf leden een voorstel si men en bij die zeven voorstemmers moeten in elk ge val de stemmen van de vijf grote mo gendheden zijn. Dat leidde tot het be ruchte „vetorecht" dat in de eerste ja ren vooral door Rusland werd gehan teerd- De activiteit van de Veiligheids raad werd door het vetorecht zozeer geremd dat men in de eerste jaren al van een mislukking sprak. De Alge mene Vergadering van de VN, waar in alle statenleden zijn vertegenwoor digd, was in de beginjaren niet bij machte het vetorecht te doorbreken. In 1950 werd het vetorecht echter oorzaak van een merkwaardige ont wikkeling. In het voorjaar van 1950 stelde Rusland in de Veiligheidsraad voor communistisch China tot de VN toe te laten en aan dat land de perma nente zetel van nationalistisch China in de Veiligheidsraad te geven. Dit Russische voorstel werd in de Vei ligheidsraad getroffen door het veto van nationalistisch China, zodat com munistisch China niet werd toegela ten. Naar Volkenbondstraditie verliet Rusland daarop met opgestoken veren de Raad. Men scheen in 't slop van de Volkenbond beland: wie zijn zin niet kreeg verliet de organisatie en achtte zich niet langer aan de internationale afspraken gebonden. Het ging echter anders. In juni 1950 brak de Koreaanse oorlog uit. De Vei ligheidsraad nog steeds zonder Rus land kwam in spoedzitting bijeen en aanvaardde met alle aanwezige stern en de resolutie dat Noord-Korea aan valler was en dat alle leden van de VN verplicht waren militaire bijstand te geven aan de VN ter vorming van een leger dat de agressie van Noord-Ko rea moest indammen. Rusland had in de Veiligheidsraad door zijn afwezigheid deze maatregel niet met een veto kunnen tegenhou den. Halsoverkop keerde de Russische afgevaardigden terug in de Raad. De VN had zijn eerste grote winst ge boekt: De chantagepolitiek van „ik moet mijn zin hebben, anders loop ik weg", had gefaald. Terug in de Vei ligheidsraad begon Rusland onmiddel lijk met zijn vetorecht de nog te ne men maatregelen tegen Noord-Korea te saboteren. Dat bracht de Amerika nen op een toen erg handig lijkende manoeuvre. A merika legde de drie resoluties Alg. Vergadering voor: Wanneer in geval van wapengeweld de Veilikheids- raad niet tot doelgerichte actie kan ko men, kan de Alg. Vergadering met twee derde meerderheid van stemmen bepaalde maatregelen nemen dit tot herstel van de vrede kunnen leiden. Deze drie resoluties kregen de naam: „Resolutions Uniting for Peace". Vrij vertaald: Resoluties die een samen gaan van krachten ter bescherming van de vrede mogelijk maken. Rusland en zijn bondgenoten hebben zich fel tegen deze resoluties die in fei te het machtige vetorecht in de Veilig heidsraad ontkrachtten verzet, maar in de Algemene Vergadering van 1950 had het Westerse blok nog een grote meerderheid van stemmen. Op 3 no vember 1950 werden de drie resoluties door de Algemene Vergadering aan vaard. Het vetorecht in de Veiligheidsraad was echter niet helemaal buiten wer king gesteld, want ten eerste kan de Veiligheidsraad alle aangesloten lan den verplichtingen opleggen, terwijl hij dringende aanbevelingen kan doen, maar tevens kan de Algemene Verga dering pas optreden als de vrede met terdaad is verstoord, terwijl de Veilig heidsraad reeds kan ingrijpen als de vrede verstoord dreigt te worden. Sinds het aannemen van de drie be roemde resoluties is de V.N. echter van aangezicht veranderd. Door de toevloed van nieuwe staten is het Wes terse blok zijn meerderheid kwijtge raakt. De meerderheid wordt nu ge vormd door het losvaste blok van „niet-aangesloten staten", door de be trokken landen wel genoemd „de der de macht der arme landen". Nu Rusland in de Veiligheidsraad tevergeefs heeft gevraagd aan Israël te gebieden het veroverde gebied te verlaten wil 4iet proberen dit gebod aan Israël van de Algemene Vergade ring te laten uitgaan. Het is de vraag of Rusland voor dit voorstel in de Al gemene Vergadering een tweederde meerderheid zal kunnen vinden, want met name vele Afrikaanse landen zijn voor hun ontwikkelingsplannen sterk van Israël afhankelijk en met de steun van alleen de mohammedaanse lan den zal het Rusland niet lukken. Bo vendien behoeft een resolutie van de Algemene Vergadering, anders dan een bevel van de Veiligheidsraad, door niemand te worden opgevolgd, omdat het slechts een aanbeveling is. Men kan zich afvragen wat al dat geharrewar nu voor praktisch nut heeft. Het grote nut van de VN on danks alle falen, is dat de wereld in deze organisatie een ontmoetingspunt heeft, waar het gesprek op gang kan blijven in situaties waarin nog pas vijftig jaar geleden slechts de wapens konden beslissen. Nu kan elk land dat zoiets nodig oordeelt met donder- speeches voor het wereldforum zijn gezicht redden. Vijftig jaar geleden werd het prestige meestal slechts door kanongebulder geschraagd. i vroeg hij de rechtbank Simon ter be schikking van de regering te stellen. De psychiaters, die hem iets vermin derd toerekeningsvatbaar achtten, had den daartoe geadviseerd om zijn agres siviteit en alcoholisme te kunnen be handelen. Volgens mr. Louët Feisser was terbeschikkingstelling „een slag in de lucht" omdat behandeling van het alcoholisme ook mogelijk zou zijn in een gewoon strafgesticht. De raadsman gaf daartegenover de rechtbank ter overdenking mee: Vijf tien jaar is voor deze geestelijk zwak ke man een zinloze straf, want in de gevangenis wordt hij binnen vijf jaar een geestelijk wrak. Zou het niet be ter zijn na enkele jaren elders in het land een nederige plaats te vinden, dan nog tien jaar lang een geestelijk wrak opgesloten te houden?" CLEMSON (Zuid-Carolina) Gen. Charles De Gaulle heeft in 1945 gepro beerd de geallieerden te bewegen de Franse grens tot de Rijn op te schui ven, maar hij moest zich tevreden stel len met een Franse bezettingszone in Duitsland. Dit blijkt uit de aantekeningen van James F. Byrnes, minister van Buiten landse Zaken onder Truman en onder president onder Franklin D. Roosevelt, die deze aan de bibliotheek van de Clemson University heeft geschonken. Daar kan men vrij de vroegere hoogst geheime documenten bestuderen en zich afvragen in hoeverre de moeilijke verhouding van De Gaulle met de geal lieerde oorlogsleiders, van invloed zijn geweest op zijn huidige nationalistische houding. Uit de documenten blijkt duidelijk de ietwat neerbuigende houding van de grote drie van 22 jaar geleden tegen over de huidige president van Frank rijk. Op 4 februari 1945 vroeg Sovjet-pre mier Stalin Roosevelt, of hij vond dat Frankrijk een bezettingszone in Duits land moest hebben. Byrnes rapporteert: „De president zei dat hij het geen slecht idee vond, maar hij voegde hieraan toe dat dit slechts uit vriendelijkheid was. Zowel maar schalk Stalin als Molotof de Sovjet-mi nister van Buitenlandse Zaken zei dat dat ook de enige reden zou zijn." Roosevelt scheen onlangs gehoord te hebben dat de Fransen geen aanspra ken zouden maken, maar dat zij Duits land wel onder internationaal toezicht gesteld wilden zien. Op dit punt aldus het rapport: „ant woordde maarschalk Stalin dat dat niet het verhaal was dat De Gaulle hem in Moskou had verteld, daar had hij ge zegd dat de Rijn de natuurlijke grens van Frankrijk was en dat hij wenste dat daar permanent Franse troepen gele gerd zouden worden." LONDEN (UPI). Sir Francis Chi chester zal op 7 juli door de Engelse koningin, Elizabeth, tot ridder worden geslagen. De gebeurtenis was uitgesteld omdat Sir Francis met darmstoornissen in een ziekenhuis was opgenomen. Koningin Elizabeth zou hem vorige week donderdag tot ridder hebben geslagen in het Koninklijk Zeevaart College in Greenwich aan de Theems. Chichester zou daar na zijn reis om de wereld zijn heengevaren, maar zijn opneming in een ziekenhuis gooide roet in het eten. Volgens een zegsman van het hof heeft Chichester nu de Koningin laten weten dat hij aan het einde van de maand uit Plymouth naar Londen zal zeilen. De koningin zal Sir Francis tot ridder slaan met het zwaard dat de zestiende-eeuwse Britse zeeheld Sir Francis Drake ontving van koningin Elizabeth I. SCHIPHOL De militaire zege, die Israël over Egypte heeft be haald, heeft terstond haar vruchten afgeworpen voor de Israëlische lucht vaartmaatschappij El AI, die thans „met toestemming van de betrokken autoriteiten", zoals de maatschappij uit Tel Aviv meldt, voor het eerst sinds elf jaar weer over de Straat van Tiran en de «Rode Zee regelrecht naar Zuid-Afrika kan vliegen. Op de route Tel Aviv - Johannesburg bete kent dit een niet te onderschatten voordeel. Tot nu toe moest El Al via een enorme omweg Zuid-Afrika bereiken, omdat zij niet over de Straat van Ti ran en over Egyptisch, Jordaana of Arabisch grondgebied mocht vliegen. De route liep daarom eerst via de Middellandse Zee naar het noordelijk gelegen Turkije, en dan in ooste lijke richting naar Perzië, met een tussenlanding in Teheran. Dwars over Perzië in z.-oosteltjke richting koers- i ten de toestellen dan helemaal om j Arabië heen, over de Arabische Zee terug in zuidwestelijke richting, langs Somaliland naar Nairobi in Ke nia. Vandaar volgde dan nog het laatste traject naar het eindpunt Jo hannesburg. De nieuwe directe route over de Straat van Tiran en de Rode Zee bij na recht naar het zuiden is duizen den kilometers korter en spaart bo vendien de tussenlanding in Teheran uit, zodat de vlucht van Tel Aviv naar Nairobi thans met zeven uur bekort wordt en in plaats van elfen- eenhalf uur nog slechts viereneen half uur in beslag neemt.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1967 | | pagina 11