t
eaen
hv
ee
ZOLDERTHEATER GAAT ABSURD
TONEEL NIET UIT DE WEG
Nieuwe inzichten
over funeste
jeugdlectuur
Kleuren t.v. reeds
in september
Binnenkort ook thuis
televisie, op de band
Amateurgroep
die ongewone
dingen doet
Kopit
Clownesk
Niet bang
De technische ontwikkeling Van het magneetband-systeem heeft er toe geleid, dat men op
een geluidsband niet alleen muziek, woorden en geluiden kan vastleggen, maar tevens
beelden, die men op ieder gewenst ogenblik kan weergeven. Men noemt deze banden „video
banden" (van „video" ik zie).
Wanneer u bezig mocht zijn met pakken, en er is in uw
koffer nog een hoekje over voor een boek dan mag ik u misschien
een heel bijzondere, typische vrouwelijke roman aanbevelen. Al moet ik
u eerlijk waarschuwen dat men het thema er van zou kunnen omschrijven
als: mislukt overspel zij het niet van de gewone kille, realistische
soort.
Een niet meer zo jonge vrouw uit de Engelse „upper middle class",
moeder van drie kinderen, reist met haar minnaar naar een gehuurde
villa aan het Gardameer, waar zij, gelukkig en ontspannen na de emoties
van het echtscheidingsproces, in de verrukkelijke bloemenweelde van
een subtropische tuin voor het eerst van haar leven van een zalig dromerig
nietsdoen kan genieten.
Wat zij, dit vooropgesteld, ook ruimschoots verdiend heeft, want in
haar bijna twintigjarig huwelijk is zij daar nooit aan toegekomen.
Haar echtgenoot, een gewezen officier, bijna voortdurend als diplomatiek
koerier in het buitenland, is een degelijke, betrouwbare maar
wel beperkte en rechtlijnige Engelsman van de oude stempel. Hij laat
aan zijn vrouw de zorg voor twee kinderen, een jongen van veertien en een
meisje van twaalf, over, en de veeleisende taak om een ruim maar ongerieflijk
landhuis met weinig personeel en niet cd te ruime geldmiddelen bewoonbaar
te houden. Hij houdt van zijn vrouw, maar op een conventionele,
vanzelfsprekende manier, als van een oud tweed jas je dat het aankijken
niet waard is.
Zijn vrouw kwijt zich uitstekend van haar taak, is in haar wat geïsoleerd
bestaan op het mooie maar wel heel erg vredige platteland eigenlijk
de hele dag in touw, zowel in haar omslachtige huishouding als met
allerlei sociale verplichtingen. Haar oudste dochter is ter voltooiing van
haar opvoeding in Parijs, het jongste meisje zal als derde naar een kostschool
vertrekken. Zij is de rustige ijverige spil waar alles om draait, maar
die niemand meer werkelijk ziet. Echtgenote en moeder, huisbestuurster en
comité-lid maar geen vrouw. Stapvoets op weg naar de middelbare
leeftijd, de zilveren bruiloft, het grootmoederschap.
En in dat bijkans onpersoonlijke, kleurloze, overbelaste bestaan
verschijnt onverwacht, voor een serie filmopnamen in deze bijzonder
schilderachtige omgeving, de minnaar. De artiest, de man met de zeer
scherpe blik die ontdekt welke onvermoede schoonheid in deze alledaagse
vermomming ligt te slapen. Zij wordt, haarsondanks, hevig en hartstochtelijk
verliefd en verliest de strijd tegen haar eigen gewetensvolle bezwaren.
De artiest wint het van de burger die haar evenwel uit rechtschapen
voorzorg, nietonbemiddeldlaat vertrekken, maar een bedrag op haar
vastzet. En haar zelfs, ontroerend bij zo'n steil en rechtlijnig
karakter, een brief achterna zendt waarin hij haar smeekt terug te komen.
Want alles loopt in het honderd. Het buitenhuis wordt verlaten
voor een naargeestige flat in Londen, de twee kinderen hebben geen
andere verzorging dan van een goedwillende maar niet voor deze taak
berekende dienstbode uit Wales. Aandoenlijk komisch is dan ook
het getob met de garderobe voor het dochtertje dat naar een deftige
kostschool zal vertrekken. Het is dan de veertienjarige broer die tenslotte
met haar de winkels afsjouwt, want de vader is alweer naar het buitenland
vertrokken.
En in die ontreddering, moe, balsturig, losgescheurd uit hun vertrouwde,
geliefde omgeving, rijpt bij de kinderen het stoutmoedige plan: de school de
school te laten en samen er tussenuit knijpen om moeder terug te gaan
halen. Want zo gaat het niet langer. De rollen zijn goed verdeeld.
Hugh is de organisator, Caddie de doorzet ster. Zij weten aan geld te komen
door Caddie's geliefde pony, gewonnen bij een opstelwedstrijd, te verkopen.
En reizen dan samen, in duizend vrezen maar vastbesloten, zonder enige
hulp van Londen via Calais, Parijs, Zwitserland en Noorditalië
naar het schilderachtige dorp aan het prachtige meer, waar zij,
doodaf en uitgehongerd, eindelijk het vergulde hek van de villa Fiorita
binnensluipen.
En dan begint geen met tranen bedauwde idylle voor een verlate moeder
dag, maar een verbitterde, met alle mogelijke primitieve middelen gestreden
gevecht van de kinderen met de gelieven om het bezit van de moeder.
Als bondgenote, door de vader zelf uitgenodigd, verschijnt het rasecht
Italiaanse dochtertje uit zijn eerste huwelijk, Pia, op het fraaie strijdtoneel.
Dan geven zij gedrieën geen kamp, want omgekeerd is ook deze jonge
dame weinig ingenomen met Fanny als eventuele stiefmoeder omdat zij
„niet elegant" is. Als raadgeefster en mensenkenster blijkt zij de
beide Engelse kinderen jaren vooruit, hoewel zij de jongste van de
drie is. Er komt zelfs een complete hongerstaking aan te pas heimelijk
ontdoken door Pia, die daarvoor een mooi nummertje plukharen van de
terecht verbolgen Caddie heeft te incasseren.
Het verloop van deze ongewone strijd: het verbeten bezitsinstinct van
de kinderen, de groeiende wrijving tussen de volwassenen, de vreemde
aantrekkingskracht van de intelligente en volstreekt onconventioneel
levende minnaar, die de kinderen bij wijlen beter peilt dan de moeder, de
primitieve, zorgeloze hartelijkheid van de Italiaanse huisbedienden en de
verrukkelijke omlijsting van het bloeiende, kleurige landschap zijn
ongemeen boeiend beschreven.
Totdat, na een dramatisch hoogtepunt, de beide gelieven moeten toegeven
verslagen te zijn. En de vergulde hekken van de villa zich sluiten
achter een radeloze Fanny, die vermoeid beschreid in de auto wegrijdt,
bij de hand gehouden door de beide kinderen, die hun slag
gewonnen hebben. En het wonderlijke is dat men na lezing van „De
kinderen", dank zij Rumer Goldden's beeldend talent en scherpe
mensenkennis, een diepe deernis gevoelt voor de eenzame vrouw, die uit dit
zonnig paradijs terug wordt gevoerd naar haar sombere Londense flat
en haar eentonige plichten. Met, als enige winst misschien, ondanks het
hartverscheurend afscheid van de geliefde, een nieuwe en ongedachte waar
dering voor de onzelfzuchtige en stabiele echtgenoot.
SASKIA
"M/faar IK heb haar stofbrilmaar IK heb haar stof-
•1-"-*- bril"De jonge vrouw, opgedirkt als een sexbom,
die dit zegt, zit verwezen voor zich uit te staren, een plastic
vliegercap en een stofbril op de lange kastanjebruine haren.
Het is heel stil om haar heen. Andere vrouwen soms op
de meest vreemdsoortige manier uitgedost zitten in
groepjes bij elkaar. Een ligt op de grond dood als
pilote gekleed. Op een explosie van algemene razernij volgt
stilte, volgt schemerdonker, waarin plotseling een mannetje
rondwaart, dat zacht zijn commentaar op de gebeurtenissen
geeft.
Hf o loopt de eenakter „Kamermuziek van de Amerikaan-
se schrijver Arthur Kopit af: ademloze stilte, duister
nis, wegebbende spanning. Dan, na enkele momenten die
een eeuwigheid schijnen te duren, breekt het applaus los.
Het licht gaat aan.
Ik zit niet meer in de zaal van een psychiatrische in
richting te kijken naar de gedragingen van een groep ver
pleegden, maar in een van de banken van het oude kerkje
van het Westfriese dorp Wadway, waar het Zoldertheater
uit Hoorn zijn generale repetitie heeft gehouden.
Er is gelach, er ontstaan drukke gesprekken, vragen
flitsen over en weer. Regisseur René Jessurun Lobo springt
op het podium en leest van een papiertje vol haastig neer
gekrabbelde notities een aantal kritische opmerkingen op
uitmondende in de constatering: „Ik ben zeer tevre
den". En dat is geen frase, want zijn opmerkingen gaan
slechts over enkele details en de repetitie is over het geheel
voortreffelijk verlopen.
Vindt u het een prettige groep? vraag ik Lobo later.
„Het is een uitstekende groep. Ik kan er voortreffelijk
mee werken. Er is een enorme toewijding, er is een grote
mate van discipline. Je moet nu eenmaal op discipline
drijven, wanneer de technische kennis, die het beroepstoneel
wél heeft, ontbreekt", zegt Lobo. Hij is een enthousiaste,
donkere jongeman in een bruine combinatie, fel en leven
dig. Hij ziet alles, formuleert kort, duidelijk en tactisch
zijn opmerkingen. Zijn woord heeft gezag.
Hebt u het prettig gevonden, dit stuk in te studeren?
Dat is een vraag aan een van de speelsters.
„Wij hebben heel plezierig gerepeteerd. Re
né heeft een enorme kennis van zaken. Hij
speelt nu bij Ensemble, maar zal binnenkort
overgaan naar Theater. Ik voorspel hem nog
een grote carrière, ook in de regie. Hij doet
het zo fijn. Hij bouwt langzamerhand een
hele voorstelling op. René begint heel strak.
Dan doe je niets anders dan je tekst zeggen.
Zo voor en na komt er dan telkens wat bij.
René zegt dan: Hier moet ik meer angst heb
ben, daar meer woede, hij speelt het voor
en zo komen we langzamerhand tot de eind-
vorm. Hij laat ons dan ook meer en meer
vrij. Dat is voor ons erg plezierig. Want voor
een amateur is zo'n stuk met al zijn vaak
vreemde facetten toch vaak heel moeilijk te
overzien, zeker in het begin".
Machteloos zijn de bestuurders van de exclu
sieve club tegen de invasie van een groep
dames op hun tennisbaan. Een scène uit
,J)e dag waarop de hoeren kwamen tennissen".
BONN Bij een ambtelijke instantie te
Bad Godesberg nabij Bonn wordt nauwkeurig
een documentatie bijgehouden die algemeen
bekend staat als ,J)ie Liste". Op deze lijst, een
soort index, staan alle publikaties die in West-
Duitsland in de handel zijn en die als een ge
vaar voor de jeugd worden beschouwd. Zodra
een bepaald boek, tijdschrift of filmpje op de
lijst is geplaatst, wordt de handel erin aan
banden gelegd. Jarenlang heeft ,JDie Liste"
geheel in het teken van de sex gestaan. Nu
wordt het accent verplaatst en zal speciale
aandacht worden besteed aan lectuur die in
wezen gevaarlijker wordt geacht.
Paul Lücke, de minister van Binnenlandse
Zaken, heeft aangekondigd, dat in de toe
komst vooral zal worden gelet op lectuur
waarin gewelddadig optreden wordt verheer
lijkt of die tegenstellingen tussen mensen van
verschillend ras opzweept. Ook oorlogszuch
tige propaganda zal extra aandacht krijgen.
„Er wordt naar gestreefd, die soort publika
ties zo snel mogelijk op de lijst te zetten",
aldus de bewindsman.
Jaar in jaar uit bleef de lijst eigenlijk be
perkt tot publikaties die als zinneprikkelend
werden beschouwd. Robert Schilling, het
vroegere hoofd van de verantwoordelijke in
stantie, beklaagde er zich over, dat alleen
maar aan sex werd gedacht, en dat andere
facetten, die uit pedagogisch oogpunt min
stens zo belangrijk zijn, buiten beschouwing
bleven.
De afgelopen jaren is „Die Liste" wat be
treft de omvang opmerkelijk geslonken. In
1964 bevatte zij nog de titels van 474 publi
katies met naaktfoto's, gruwelverhalen en
sadistische strips, doch ook dia- en foto
series, smalfilms en grammofoonplaten. In
1965 bleef de lijst tot 459 titels beperkt, ter
wijl het afgelopen jaar met 296 nummers de
indruk wekte, dat er heel wat ten goede zou
zijn veranderd.
De vermindering van het aantal titels is in
hoofdzaak een gevolg van de omstandigheid,
dat Duitse rechtbanken in 1966 heel wat min
der misdrijven of overtredingen in de zin van
het wetboek van strafrecht op dit terrein heb
ben behandeld dan tevoren. Dit geeft echter
niet in alle gevallen de doorslag. Ook op
eigen initiatief kan de ambtelijke instantie te
Bad Godesberg bepaalde publikaties op de
lijst zetten.
Insiders zijn van mening, dat de schrijvers
en uitgevers van seksuele lectuur in toene
mende mate zijn uitgeweken naar het ge
bied van de misdaad, de wild west en het
avontuur.
René Lobo en het Zoldertheater uit Hoorn
in het kerkje van Wadway: samen hebben
zij zich gewaagd aan de instudering van twee
eenakters van Kopit. Al eerder hebben Ne
derlandse toneelliefhebbers een blijspel van
deze schrijver kunnen zien: Theater heeft
„Ach pa, arme pa, jij hangt in de kast van
ma" op zijn repertoire gehad. Voornaamste
kenmerk van het werk van Kopit: op onge
bruikelijke wijze de mogelijkheden van het
theater gebruiken om daarmee vreemde ef
fecten te bereiken.
„Verfremdung" noemt men dat met een
term van Brecht. De realiteit staat hierin als
symbool voor iets anders, waardoor surrea
listische, hier en daar zelfs krankzinnig-aan-
Naar wij vernemen zullen de eerste tele
visieprogramma's in kleur reeds medio
september worden uitgezonden. Officieel
beginnen de kleurenuitzendingen op 1 ja
nuari. Per week zal dan zes acht uur
televisie in kleur te zien zijn. Dat is 10
15 procent van de totale zendtijd.
In september wordt begonnen met proef-
uitzendingen. Het zullen de eerste weken
voornamelijk filmpjes zijn, die toch al op
de programmaschema's van de omroepen
geplaatst zijn, maar die normaliter alleen
in zwart-wit zouden zijn uitgezonden.
Als het technisch NTS-personeel en de
regisseurs van de omroepen op de Firato-
tentoonstelling zijn ingespeeld op kleuren
televisie, zal de reportagetrein na de ten
toonstelling ook officieel in gebruik worden
genomen en zullen vanaf medio oktober
behalve filmpjes, ook studioprogramma's
in kleur worden uitgezonden.
Hoeveel uur televisie in kleur in de pe
riode medio september-januari zal worden
uitgezonden, is nog niet bekend. Het hangt
af van het aantal kleurenfilmpjes dat de
omroepen op hun schema's zullen opne
men en van de technische mogelijkheden.
Voorlopig beschikt de NTS over slechts
één apparaat dat in staat is kleurenfilms
af te tasten.
Tiet Zoldertheater te Hoorn dankt
zijn ontstaan aan het initiatief
van de specialist dr. H. J. C. van
Scherpenberg. De eerste voorstelling
werd in 1962 gegeven op de zolder
van diens woning, een fraai gerestau
reerd zestiende-eeuws huis. Ook op
zijn initiatief kwam daarna een stich
ting tot stand, die voor het symboli
sche bedrag van één gulden het bouw
vallige kerkje van Wadway (nabij
Wognum) van de Nederlandse her
vormde gemeente van Wognum over
nam, met de bedoeling het te restau
reren en er een cultureel centrum van
te maken.
Sindsdien brengt het Zoldertheater
al zijn premières, twee per jaar, in het
kerkje uit. Bovendien worden er nog
tal van andere culturele evenementen
gehouden: uitvoeringen van kamermu
ziek, lezingen en dergelijke. De onge
veer honderd bezoekers, die het kerk
je kan herbergen, moeten genoegen
nemen met een vrij primitieve accom
modatie, maar wat er geboden wordt,
neemt alle bezwaren weg.
De accommodatie leidt er bovendien
toe, dat het Zoldertheater praktisch
geen toneelaankleding gebruikt. Hier
wordt, door de omstandigheden ge
dwongen, een vorm van proscenium
theater geboden, die door het nauwe
contact tussen toeschouwers en spe
lers zeer sterk werkt.
René Jessurun Lobo, de regisseur van
Zoldertheater.
het
doende effecten worden bereikt die tot hef
tige dramatische spanningen leiden. Dat ge
beurt ook in de stukken van Kopit, die het
Zoldertheater uitbrengt.
Het ene, „Kamermuziek", is geschreven
voor acht vrouwen en twee mannen. Het
speelt in een psychiatrische inrichting. De
acht vrouwen lopen er rond in de kleding,
die bij hun rol past: Jeanne d'Arc in har
nas, Isabella van Castilië in mantilla en
zwarte robe, Susan B. Anthony, een Ameri
kaanse feministe, in een grijze tailor-suit.
De acht vrouwen houden een vergadering on
der leiding van miss Anthony. Langzamerhand
wordt duidelijk dat deze ongelukkigen zich
bedreigd voelen door de mannenafdeling en
dat zij dit gevaar willen bezweren, door een
harer die zich de pilote Amelia Earhart
noemt om te brengen.
Lobo heeft het stuk in een tamelijk realis
tische stijl geregisseerd met enkele hef
tige uitschieters in de richting van een col
lectieve psychose die het totaalbeeld des
te luguberder maakt. Het absurde krijgt hier
door het schijn-realisme nog te meer nadruk.
De „Verfremdung" wordt hier tot een climax
opgedreven door haar te camoufleren.
Het tweede stuk, een stuk waarmee de
voorstelling wordt geopend, is voor zes man
nen: „De dag waarop de hoeren kwamen
tennissen." Het speelt in de „kinderkamer"
van een zeer exclusieve club. Bestuursleden
zitten hier in de vroege ochtend in pyjama
bijeen, omdat achttien onbekende dames zich
ongevraagd-ongeweigerd van de tennisbanen
hebben meester gemaakt. „Hoeren" noemen
de heren hen louter omdat zij tegen deze
indringsters die hun droomwereld je door
hun aanwezigheid hebben aangetast, geen
verweer hebben. Het is het droomwereldje
van een groep seniele, decadente heren.
Dit op zichzelf al zotte stuk, wordt ge
bracht in een stijl waarin alle clowneske ele
menten sterk zijn aangezet. Het domme ge
meier van deze kerels tussen wie de kel
ner met zijn subtiele ironie in feite de enige
normale man is wordt daardoor van een
enorme beklemming. Hier wordt de „Ver
fremdung" extra aangezet, ook al doordat
de song „Who's afraid of the big bad wolf"
bij wijze van ouverture op dubbele snelheid
wordt afgespeeld, hetgeen een luguber ge
kwaak oplevert.
Kopit werkt trouwens graag met dergelij
ke effecten: in „Kamermuziek" is een kwar
tet van Mozart de inleidende en afsluitende
muziek.
Ik ga geen namen noemen. Dit is geen re
censie, maar een poging om een portret te
schetsen van een groep toneelamateurs, die
ongewone dingen aandurft.
„Och", hoor ik, wanneer ik dat opmerk,
„wij vinden, dat wij dit moeten brengen.
Wij vinden, dat wij moeten komen met to
neelwerk, dat hier anders niet zo gemakke
lijk wordt gespeeld. Dat kost wel eens extra
inspanning, zeker in dit geval. Want Kopit
en dat ben ik eigenlijk wel met hem eens
vindt zijn „Kamermuziek" nog zwak, nog
onaf. Daar moeten we dus overheen spelen.
Kopit denkt erover, er een avondvullend
stuk van te maken, door bepaalde facetten,
die nu nog niet uit de verf komen, verder
uit te werken. Daarom hebben we ook heel
wat moeite gehad, toestemming te krijgen
voor deze opvoering. Hij heeft tenslotte „ja"
gezegd, omdat we het stuk zo graag als „oe
fenstuk" wilden gebruiken.
TTet Zoldertheater, aldus geheten omdat
het enkele jaren geleden zijn eerste
voorstelling bracht op de zolder van het huis
„In den Ostervarer" te Hoorn, durft veel
aan. Het speelde ook al eens „De droom van
de gevangenen", een drama in verzen van
Christopher Fry, en brengt in het najaar
„De moord in de Kathedraal" van T. S. Eliot
uit Het heeft in Wadway zijn eigen
huis, zijn „standplaatstheater", maar komt
ook geregeld elders. Als alles goed gaat, ko
men er nog twee voorstellingen in het Micke-
reytheater in Loenersloot bij.
Dat is allemaal mogelijk, doordat de leden
van het gezelschap niet alleen spelen, maar
ook als toneelknecht er verhuizer optreden.
Ze zijn gewoonweg een hele week lang alle
dagen volledig ingespannen met hun voor
stellingen.
De televisiecamera verdeelt het opgenomen beeld in lijnen en punten, waarvan de lichtwaar-
den onvoorstelbaar snel in elektronische punten worden veranderd. Via de opnamekop van de
video-bandrecorder kunnen deze impulsen in de vorm van gemagnetiseerde passages op een
magneetband worden vastgehouden.
Bij het afspelen gaat het omgekeerd. De gemagnetiseerde gedeelten van de videoband ge
ven weer elektronische impulsen die men als iedere andere t.v.-uitzending via zend
masten kan uitzenden. De antennes van de televisie-apparaten vangen deze impulsen op, die
in het apparaat zelf weer tot uit zichtbare licht waarden bestaande punten en lijnen worden ver
anderd. Een groot aantal van deze lijnen vormt dan het totale televisiebeeld. Om op het scherm
een voor het menselijk ook geleidelijk verlopend beeld te geven, moeten er van de videoband
ongeveer 5 tot 6 miljoen beeldpunten per seconde uitgezonden worden. De technicus ipreekt
dan van een elektrische videobandbreedte van 56 mHz.
Het probleem van de magnetische beeldregistratie is, een dergelijk breed frequentiebereik
op een magneetband vast te leggen Men weet van de gewone geluidsregistratie dat dit probleem
samenhangt met de bandsnelheid. Zo kan men bijvoorbeeld bij een bandsnelheid van 9,5 cm/
sec. een frequentie tot ongeveer 15 kHz 15.000 trillingen per seconde) op een geluidsband
vastleggen. Dat zou echter betekenen, dat voor de registratie van het ca. 400 maal grotere be
reik van de videoband ook een ca. 400 maal hogere bandsnelheid nodig is. In principe is dit
ook juist.
Voor een dergelijke hoge bandsnelheid moesten echter technisch zoveel problemen worden
opgelost dat gedurende jaren alle pogingen, zelfs van de belangrijkste fabrikanten van band
recorders, geen bevredigend resultaat opleverden. Pas begin 1956 kon de Ampex Corporation
een videobandrecorder presenteren, die een nieuw constructieprincipe toonde: In plaats van een
vaste kop gebruikte men vier video-opnamekoppen, die in een trommel haaks op de looprich
ting van de band ronddraaien. Het toerental en de doorsnede van de trommel maakten een
relatieve bandsnelheid van ca. 40 m/sec. moge lijk, terwijl de werkelijke snelheid van de 2 duim
brede band slechts 48 cm/sec. bedroeg.
Daarmee was de weg geopend voor de magnet ische beeldregistratie. Sinds 1956 bouwen steeds
meer fabrikanten dergelijke apparaten, die volgens dit principe en met 2 duim brede banden
werken en in eerste instantie bedoeld zijn voor professioneel gebruik. De aanschafprijs van een
dergelijke videobandrecorder is ongeveer 100 maal groter en de kosten voor band per speelmi
nuut liggen ongeveer 30 maal hoger dan bij een vergelijkbare studiobandrecorder. Bij een tele
visie-uitzending maken de kosten van de magnetische beeldregistratie echter slechts een klein
deel van de relatief hoge produktiekosten uit en spelen daarom een ondergeschikte rol.
Tie ontwikkeling is sindsdien echter verder gegaan. Zij leidde door nieuwe constructies van
de professionele videobandrecorders via se mi-professionele apparaten intussen zelfs tot
amateur-videobandrecorders, van het systeem met twee koppen en één kop tot de vaste video-
kop, van 2 duims banden tot de normale geluids bandbreedte van duim. De tijd van het expe
rimenteren is daarbij nog niet voorbij. Men we rkt by voorbeeld afgezien van de professionele
videobandrecorders bij de diverse registratiemethodes nog met verschillende bandsnelheden.
Dat remt de uitwisseling van bespeelde videobanden, die bij de verschillende registratiemetho
des, bij dezelfde methode en zelfs bij hetzelfde type recorder, lang niet altijd mogelijk is.
Daarbij komt nog dat enkele fabrikanten van videobandrecorders al een stap verder gaan en
hetzelfde type recorder met twee verschillende bandsnelheden uitrusten, om hem daardoor zo
wel voor registratie van zwart/wit als voor k leurenuitzendingen geschikt te maken.
Wat betreft de kwaliteit van de registratie en de prijs nemen de professionele videoband
recorders de eerste plaats in. Bij de semi-professionele videobandrecorders, waarbij de opname-
kop ronddraait in een trommel, waarlangs de band in een lus met a- of tf-vorm loopt, is de
beeldkwaliteit voor semi-professioneel en huise lijk gebruik over het algemeen bevredigend. Ook
de speeltijd tot maximaal een uur per band is voor dit doel voldoende. Dergelijke videoband
recorders kosten thans echter nog evenveel als een auto uit de middelklasse. Daardoor zullen
zij voor verkoop in grote aantallen waarschijnlijk niet gemakkelijk in aanmerking komen. Ook
moet men er rekening mee houden, dat eventuele serviceverlening by deze apparaten de tech
nische mogelijkheden van de bestaande service-werkplaatsen voor bandrecorders te boven gaat.
^mateur-videobandrecorders zijn apparaten, waarmee men met tv-camera en microfoon eigen
beeldregistraties met bijbehorend geluid kan maken, maar die het daarnaast mogelijk ma
ken tv-uitzendingen op band vast te leggen, om deze later op elk gewenst tijdstip weer via
het eigen tv-apparaat af te spelen.
Tot deze klasse behoren ook de videobandrecorders met vaste magneetkop. Hierbij liggen
de zaken precies andersom. Zij voldoen aan alle eisen wat betreft aanschaffingsprijs, bandkos-
ten en service, om hen voor amateur-gebruik aantrekkelijk te maken. De beeldkwaliteit is ech
ter als gevolg van de constructie by de momenteel bekende typen niet voldoende.
Men kan dus nog niet van te voren zeggen, welke methode van registratie by de toekomstige
videobandrecorders voor amateurdoeleinden gebruikt zal worden. Een werkeiyke kans op de
internationale markt maakt ongetwijfeld de amateurbandrecorder, die naast een niet al te hoge
aanschaffingsprijs en bandkosten ook een acceptabele beeldkwaliteit biedt. Dat er zulke appa
raten zullen komen, staat allang vast. De Duitse videoband-industrie heeft zich er al op inge
steld: by de bouw van haar nieuwe magneetbandfabriek in Willstatt by Kehl am Rhein heeft
de BASF ook rekening gehouden met de produktie van aanzieniyke hoeveelheden videoband
voor de toekomstige amateur-videobandrecorders, zodra hieraan behoefte gaat ontstaan. Vi
deobanden voor professionele en semi-professionele apparaten worden daar thans reeds gefa
briceerd.