t eaen hv ee ZOLDERTHEATER GAAT ABSURD TONEEL NIET UIT DE WEG Nieuwe inzichten over funeste jeugdlectuur Kleuren t.v. reeds in september Binnenkort ook thuis televisie, op de band Amateurgroep die ongewone dingen doet Kopit Clownesk Niet bang De technische ontwikkeling Van het magneetband-systeem heeft er toe geleid, dat men op een geluidsband niet alleen muziek, woorden en geluiden kan vastleggen, maar tevens beelden, die men op ieder gewenst ogenblik kan weergeven. Men noemt deze banden „video banden" (van „video" ik zie). Wanneer u bezig mocht zijn met pakken, en er is in uw koffer nog een hoekje over voor een boek dan mag ik u misschien een heel bijzondere, typische vrouwelijke roman aanbevelen. Al moet ik u eerlijk waarschuwen dat men het thema er van zou kunnen omschrijven als: mislukt overspel zij het niet van de gewone kille, realistische soort. Een niet meer zo jonge vrouw uit de Engelse „upper middle class", moeder van drie kinderen, reist met haar minnaar naar een gehuurde villa aan het Gardameer, waar zij, gelukkig en ontspannen na de emoties van het echtscheidingsproces, in de verrukkelijke bloemenweelde van een subtropische tuin voor het eerst van haar leven van een zalig dromerig nietsdoen kan genieten. Wat zij, dit vooropgesteld, ook ruimschoots verdiend heeft, want in haar bijna twintigjarig huwelijk is zij daar nooit aan toegekomen. Haar echtgenoot, een gewezen officier, bijna voortdurend als diplomatiek koerier in het buitenland, is een degelijke, betrouwbare maar wel beperkte en rechtlijnige Engelsman van de oude stempel. Hij laat aan zijn vrouw de zorg voor twee kinderen, een jongen van veertien en een meisje van twaalf, over, en de veeleisende taak om een ruim maar ongerieflijk landhuis met weinig personeel en niet cd te ruime geldmiddelen bewoonbaar te houden. Hij houdt van zijn vrouw, maar op een conventionele, vanzelfsprekende manier, als van een oud tweed jas je dat het aankijken niet waard is. Zijn vrouw kwijt zich uitstekend van haar taak, is in haar wat geïsoleerd bestaan op het mooie maar wel heel erg vredige platteland eigenlijk de hele dag in touw, zowel in haar omslachtige huishouding als met allerlei sociale verplichtingen. Haar oudste dochter is ter voltooiing van haar opvoeding in Parijs, het jongste meisje zal als derde naar een kostschool vertrekken. Zij is de rustige ijverige spil waar alles om draait, maar die niemand meer werkelijk ziet. Echtgenote en moeder, huisbestuurster en comité-lid maar geen vrouw. Stapvoets op weg naar de middelbare leeftijd, de zilveren bruiloft, het grootmoederschap. En in dat bijkans onpersoonlijke, kleurloze, overbelaste bestaan verschijnt onverwacht, voor een serie filmopnamen in deze bijzonder schilderachtige omgeving, de minnaar. De artiest, de man met de zeer scherpe blik die ontdekt welke onvermoede schoonheid in deze alledaagse vermomming ligt te slapen. Zij wordt, haarsondanks, hevig en hartstochtelijk verliefd en verliest de strijd tegen haar eigen gewetensvolle bezwaren. De artiest wint het van de burger die haar evenwel uit rechtschapen voorzorg, nietonbemiddeldlaat vertrekken, maar een bedrag op haar vastzet. En haar zelfs, ontroerend bij zo'n steil en rechtlijnig karakter, een brief achterna zendt waarin hij haar smeekt terug te komen. Want alles loopt in het honderd. Het buitenhuis wordt verlaten voor een naargeestige flat in Londen, de twee kinderen hebben geen andere verzorging dan van een goedwillende maar niet voor deze taak berekende dienstbode uit Wales. Aandoenlijk komisch is dan ook het getob met de garderobe voor het dochtertje dat naar een deftige kostschool zal vertrekken. Het is dan de veertienjarige broer die tenslotte met haar de winkels afsjouwt, want de vader is alweer naar het buitenland vertrokken. En in die ontreddering, moe, balsturig, losgescheurd uit hun vertrouwde, geliefde omgeving, rijpt bij de kinderen het stoutmoedige plan: de school de school te laten en samen er tussenuit knijpen om moeder terug te gaan halen. Want zo gaat het niet langer. De rollen zijn goed verdeeld. Hugh is de organisator, Caddie de doorzet ster. Zij weten aan geld te komen door Caddie's geliefde pony, gewonnen bij een opstelwedstrijd, te verkopen. En reizen dan samen, in duizend vrezen maar vastbesloten, zonder enige hulp van Londen via Calais, Parijs, Zwitserland en Noorditalië naar het schilderachtige dorp aan het prachtige meer, waar zij, doodaf en uitgehongerd, eindelijk het vergulde hek van de villa Fiorita binnensluipen. En dan begint geen met tranen bedauwde idylle voor een verlate moeder dag, maar een verbitterde, met alle mogelijke primitieve middelen gestreden gevecht van de kinderen met de gelieven om het bezit van de moeder. Als bondgenote, door de vader zelf uitgenodigd, verschijnt het rasecht Italiaanse dochtertje uit zijn eerste huwelijk, Pia, op het fraaie strijdtoneel. Dan geven zij gedrieën geen kamp, want omgekeerd is ook deze jonge dame weinig ingenomen met Fanny als eventuele stiefmoeder omdat zij „niet elegant" is. Als raadgeefster en mensenkenster blijkt zij de beide Engelse kinderen jaren vooruit, hoewel zij de jongste van de drie is. Er komt zelfs een complete hongerstaking aan te pas heimelijk ontdoken door Pia, die daarvoor een mooi nummertje plukharen van de terecht verbolgen Caddie heeft te incasseren. Het verloop van deze ongewone strijd: het verbeten bezitsinstinct van de kinderen, de groeiende wrijving tussen de volwassenen, de vreemde aantrekkingskracht van de intelligente en volstreekt onconventioneel levende minnaar, die de kinderen bij wijlen beter peilt dan de moeder, de primitieve, zorgeloze hartelijkheid van de Italiaanse huisbedienden en de verrukkelijke omlijsting van het bloeiende, kleurige landschap zijn ongemeen boeiend beschreven. Totdat, na een dramatisch hoogtepunt, de beide gelieven moeten toegeven verslagen te zijn. En de vergulde hekken van de villa zich sluiten achter een radeloze Fanny, die vermoeid beschreid in de auto wegrijdt, bij de hand gehouden door de beide kinderen, die hun slag gewonnen hebben. En het wonderlijke is dat men na lezing van „De kinderen", dank zij Rumer Goldden's beeldend talent en scherpe mensenkennis, een diepe deernis gevoelt voor de eenzame vrouw, die uit dit zonnig paradijs terug wordt gevoerd naar haar sombere Londense flat en haar eentonige plichten. Met, als enige winst misschien, ondanks het hartverscheurend afscheid van de geliefde, een nieuwe en ongedachte waar dering voor de onzelfzuchtige en stabiele echtgenoot. SASKIA "M/faar IK heb haar stofbrilmaar IK heb haar stof- •1-"-*- bril"De jonge vrouw, opgedirkt als een sexbom, die dit zegt, zit verwezen voor zich uit te staren, een plastic vliegercap en een stofbril op de lange kastanjebruine haren. Het is heel stil om haar heen. Andere vrouwen soms op de meest vreemdsoortige manier uitgedost zitten in groepjes bij elkaar. Een ligt op de grond dood als pilote gekleed. Op een explosie van algemene razernij volgt stilte, volgt schemerdonker, waarin plotseling een mannetje rondwaart, dat zacht zijn commentaar op de gebeurtenissen geeft. Hf o loopt de eenakter „Kamermuziek van de Amerikaan- se schrijver Arthur Kopit af: ademloze stilte, duister nis, wegebbende spanning. Dan, na enkele momenten die een eeuwigheid schijnen te duren, breekt het applaus los. Het licht gaat aan. Ik zit niet meer in de zaal van een psychiatrische in richting te kijken naar de gedragingen van een groep ver pleegden, maar in een van de banken van het oude kerkje van het Westfriese dorp Wadway, waar het Zoldertheater uit Hoorn zijn generale repetitie heeft gehouden. Er is gelach, er ontstaan drukke gesprekken, vragen flitsen over en weer. Regisseur René Jessurun Lobo springt op het podium en leest van een papiertje vol haastig neer gekrabbelde notities een aantal kritische opmerkingen op uitmondende in de constatering: „Ik ben zeer tevre den". En dat is geen frase, want zijn opmerkingen gaan slechts over enkele details en de repetitie is over het geheel voortreffelijk verlopen. Vindt u het een prettige groep? vraag ik Lobo later. „Het is een uitstekende groep. Ik kan er voortreffelijk mee werken. Er is een enorme toewijding, er is een grote mate van discipline. Je moet nu eenmaal op discipline drijven, wanneer de technische kennis, die het beroepstoneel wél heeft, ontbreekt", zegt Lobo. Hij is een enthousiaste, donkere jongeman in een bruine combinatie, fel en leven dig. Hij ziet alles, formuleert kort, duidelijk en tactisch zijn opmerkingen. Zijn woord heeft gezag. Hebt u het prettig gevonden, dit stuk in te studeren? Dat is een vraag aan een van de speelsters. „Wij hebben heel plezierig gerepeteerd. Re né heeft een enorme kennis van zaken. Hij speelt nu bij Ensemble, maar zal binnenkort overgaan naar Theater. Ik voorspel hem nog een grote carrière, ook in de regie. Hij doet het zo fijn. Hij bouwt langzamerhand een hele voorstelling op. René begint heel strak. Dan doe je niets anders dan je tekst zeggen. Zo voor en na komt er dan telkens wat bij. René zegt dan: Hier moet ik meer angst heb ben, daar meer woede, hij speelt het voor en zo komen we langzamerhand tot de eind- vorm. Hij laat ons dan ook meer en meer vrij. Dat is voor ons erg plezierig. Want voor een amateur is zo'n stuk met al zijn vaak vreemde facetten toch vaak heel moeilijk te overzien, zeker in het begin". Machteloos zijn de bestuurders van de exclu sieve club tegen de invasie van een groep dames op hun tennisbaan. Een scène uit ,J)e dag waarop de hoeren kwamen tennissen". BONN Bij een ambtelijke instantie te Bad Godesberg nabij Bonn wordt nauwkeurig een documentatie bijgehouden die algemeen bekend staat als ,J)ie Liste". Op deze lijst, een soort index, staan alle publikaties die in West- Duitsland in de handel zijn en die als een ge vaar voor de jeugd worden beschouwd. Zodra een bepaald boek, tijdschrift of filmpje op de lijst is geplaatst, wordt de handel erin aan banden gelegd. Jarenlang heeft ,JDie Liste" geheel in het teken van de sex gestaan. Nu wordt het accent verplaatst en zal speciale aandacht worden besteed aan lectuur die in wezen gevaarlijker wordt geacht. Paul Lücke, de minister van Binnenlandse Zaken, heeft aangekondigd, dat in de toe komst vooral zal worden gelet op lectuur waarin gewelddadig optreden wordt verheer lijkt of die tegenstellingen tussen mensen van verschillend ras opzweept. Ook oorlogszuch tige propaganda zal extra aandacht krijgen. „Er wordt naar gestreefd, die soort publika ties zo snel mogelijk op de lijst te zetten", aldus de bewindsman. Jaar in jaar uit bleef de lijst eigenlijk be perkt tot publikaties die als zinneprikkelend werden beschouwd. Robert Schilling, het vroegere hoofd van de verantwoordelijke in stantie, beklaagde er zich over, dat alleen maar aan sex werd gedacht, en dat andere facetten, die uit pedagogisch oogpunt min stens zo belangrijk zijn, buiten beschouwing bleven. De afgelopen jaren is „Die Liste" wat be treft de omvang opmerkelijk geslonken. In 1964 bevatte zij nog de titels van 474 publi katies met naaktfoto's, gruwelverhalen en sadistische strips, doch ook dia- en foto series, smalfilms en grammofoonplaten. In 1965 bleef de lijst tot 459 titels beperkt, ter wijl het afgelopen jaar met 296 nummers de indruk wekte, dat er heel wat ten goede zou zijn veranderd. De vermindering van het aantal titels is in hoofdzaak een gevolg van de omstandigheid, dat Duitse rechtbanken in 1966 heel wat min der misdrijven of overtredingen in de zin van het wetboek van strafrecht op dit terrein heb ben behandeld dan tevoren. Dit geeft echter niet in alle gevallen de doorslag. Ook op eigen initiatief kan de ambtelijke instantie te Bad Godesberg bepaalde publikaties op de lijst zetten. Insiders zijn van mening, dat de schrijvers en uitgevers van seksuele lectuur in toene mende mate zijn uitgeweken naar het ge bied van de misdaad, de wild west en het avontuur. René Lobo en het Zoldertheater uit Hoorn in het kerkje van Wadway: samen hebben zij zich gewaagd aan de instudering van twee eenakters van Kopit. Al eerder hebben Ne derlandse toneelliefhebbers een blijspel van deze schrijver kunnen zien: Theater heeft „Ach pa, arme pa, jij hangt in de kast van ma" op zijn repertoire gehad. Voornaamste kenmerk van het werk van Kopit: op onge bruikelijke wijze de mogelijkheden van het theater gebruiken om daarmee vreemde ef fecten te bereiken. „Verfremdung" noemt men dat met een term van Brecht. De realiteit staat hierin als symbool voor iets anders, waardoor surrea listische, hier en daar zelfs krankzinnig-aan- Naar wij vernemen zullen de eerste tele visieprogramma's in kleur reeds medio september worden uitgezonden. Officieel beginnen de kleurenuitzendingen op 1 ja nuari. Per week zal dan zes acht uur televisie in kleur te zien zijn. Dat is 10 15 procent van de totale zendtijd. In september wordt begonnen met proef- uitzendingen. Het zullen de eerste weken voornamelijk filmpjes zijn, die toch al op de programmaschema's van de omroepen geplaatst zijn, maar die normaliter alleen in zwart-wit zouden zijn uitgezonden. Als het technisch NTS-personeel en de regisseurs van de omroepen op de Firato- tentoonstelling zijn ingespeeld op kleuren televisie, zal de reportagetrein na de ten toonstelling ook officieel in gebruik worden genomen en zullen vanaf medio oktober behalve filmpjes, ook studioprogramma's in kleur worden uitgezonden. Hoeveel uur televisie in kleur in de pe riode medio september-januari zal worden uitgezonden, is nog niet bekend. Het hangt af van het aantal kleurenfilmpjes dat de omroepen op hun schema's zullen opne men en van de technische mogelijkheden. Voorlopig beschikt de NTS over slechts één apparaat dat in staat is kleurenfilms af te tasten. Tiet Zoldertheater te Hoorn dankt zijn ontstaan aan het initiatief van de specialist dr. H. J. C. van Scherpenberg. De eerste voorstelling werd in 1962 gegeven op de zolder van diens woning, een fraai gerestau reerd zestiende-eeuws huis. Ook op zijn initiatief kwam daarna een stich ting tot stand, die voor het symboli sche bedrag van één gulden het bouw vallige kerkje van Wadway (nabij Wognum) van de Nederlandse her vormde gemeente van Wognum over nam, met de bedoeling het te restau reren en er een cultureel centrum van te maken. Sindsdien brengt het Zoldertheater al zijn premières, twee per jaar, in het kerkje uit. Bovendien worden er nog tal van andere culturele evenementen gehouden: uitvoeringen van kamermu ziek, lezingen en dergelijke. De onge veer honderd bezoekers, die het kerk je kan herbergen, moeten genoegen nemen met een vrij primitieve accom modatie, maar wat er geboden wordt, neemt alle bezwaren weg. De accommodatie leidt er bovendien toe, dat het Zoldertheater praktisch geen toneelaankleding gebruikt. Hier wordt, door de omstandigheden ge dwongen, een vorm van proscenium theater geboden, die door het nauwe contact tussen toeschouwers en spe lers zeer sterk werkt. René Jessurun Lobo, de regisseur van Zoldertheater. het doende effecten worden bereikt die tot hef tige dramatische spanningen leiden. Dat ge beurt ook in de stukken van Kopit, die het Zoldertheater uitbrengt. Het ene, „Kamermuziek", is geschreven voor acht vrouwen en twee mannen. Het speelt in een psychiatrische inrichting. De acht vrouwen lopen er rond in de kleding, die bij hun rol past: Jeanne d'Arc in har nas, Isabella van Castilië in mantilla en zwarte robe, Susan B. Anthony, een Ameri kaanse feministe, in een grijze tailor-suit. De acht vrouwen houden een vergadering on der leiding van miss Anthony. Langzamerhand wordt duidelijk dat deze ongelukkigen zich bedreigd voelen door de mannenafdeling en dat zij dit gevaar willen bezweren, door een harer die zich de pilote Amelia Earhart noemt om te brengen. Lobo heeft het stuk in een tamelijk realis tische stijl geregisseerd met enkele hef tige uitschieters in de richting van een col lectieve psychose die het totaalbeeld des te luguberder maakt. Het absurde krijgt hier door het schijn-realisme nog te meer nadruk. De „Verfremdung" wordt hier tot een climax opgedreven door haar te camoufleren. Het tweede stuk, een stuk waarmee de voorstelling wordt geopend, is voor zes man nen: „De dag waarop de hoeren kwamen tennissen." Het speelt in de „kinderkamer" van een zeer exclusieve club. Bestuursleden zitten hier in de vroege ochtend in pyjama bijeen, omdat achttien onbekende dames zich ongevraagd-ongeweigerd van de tennisbanen hebben meester gemaakt. „Hoeren" noemen de heren hen louter omdat zij tegen deze indringsters die hun droomwereld je door hun aanwezigheid hebben aangetast, geen verweer hebben. Het is het droomwereldje van een groep seniele, decadente heren. Dit op zichzelf al zotte stuk, wordt ge bracht in een stijl waarin alle clowneske ele menten sterk zijn aangezet. Het domme ge meier van deze kerels tussen wie de kel ner met zijn subtiele ironie in feite de enige normale man is wordt daardoor van een enorme beklemming. Hier wordt de „Ver fremdung" extra aangezet, ook al doordat de song „Who's afraid of the big bad wolf" bij wijze van ouverture op dubbele snelheid wordt afgespeeld, hetgeen een luguber ge kwaak oplevert. Kopit werkt trouwens graag met dergelij ke effecten: in „Kamermuziek" is een kwar tet van Mozart de inleidende en afsluitende muziek. Ik ga geen namen noemen. Dit is geen re censie, maar een poging om een portret te schetsen van een groep toneelamateurs, die ongewone dingen aandurft. „Och", hoor ik, wanneer ik dat opmerk, „wij vinden, dat wij dit moeten brengen. Wij vinden, dat wij moeten komen met to neelwerk, dat hier anders niet zo gemakke lijk wordt gespeeld. Dat kost wel eens extra inspanning, zeker in dit geval. Want Kopit en dat ben ik eigenlijk wel met hem eens vindt zijn „Kamermuziek" nog zwak, nog onaf. Daar moeten we dus overheen spelen. Kopit denkt erover, er een avondvullend stuk van te maken, door bepaalde facetten, die nu nog niet uit de verf komen, verder uit te werken. Daarom hebben we ook heel wat moeite gehad, toestemming te krijgen voor deze opvoering. Hij heeft tenslotte „ja" gezegd, omdat we het stuk zo graag als „oe fenstuk" wilden gebruiken. TTet Zoldertheater, aldus geheten omdat het enkele jaren geleden zijn eerste voorstelling bracht op de zolder van het huis „In den Ostervarer" te Hoorn, durft veel aan. Het speelde ook al eens „De droom van de gevangenen", een drama in verzen van Christopher Fry, en brengt in het najaar „De moord in de Kathedraal" van T. S. Eliot uit Het heeft in Wadway zijn eigen huis, zijn „standplaatstheater", maar komt ook geregeld elders. Als alles goed gaat, ko men er nog twee voorstellingen in het Micke- reytheater in Loenersloot bij. Dat is allemaal mogelijk, doordat de leden van het gezelschap niet alleen spelen, maar ook als toneelknecht er verhuizer optreden. Ze zijn gewoonweg een hele week lang alle dagen volledig ingespannen met hun voor stellingen. De televisiecamera verdeelt het opgenomen beeld in lijnen en punten, waarvan de lichtwaar- den onvoorstelbaar snel in elektronische punten worden veranderd. Via de opnamekop van de video-bandrecorder kunnen deze impulsen in de vorm van gemagnetiseerde passages op een magneetband worden vastgehouden. Bij het afspelen gaat het omgekeerd. De gemagnetiseerde gedeelten van de videoband ge ven weer elektronische impulsen die men als iedere andere t.v.-uitzending via zend masten kan uitzenden. De antennes van de televisie-apparaten vangen deze impulsen op, die in het apparaat zelf weer tot uit zichtbare licht waarden bestaande punten en lijnen worden ver anderd. Een groot aantal van deze lijnen vormt dan het totale televisiebeeld. Om op het scherm een voor het menselijk ook geleidelijk verlopend beeld te geven, moeten er van de videoband ongeveer 5 tot 6 miljoen beeldpunten per seconde uitgezonden worden. De technicus ipreekt dan van een elektrische videobandbreedte van 56 mHz. Het probleem van de magnetische beeldregistratie is, een dergelijk breed frequentiebereik op een magneetband vast te leggen Men weet van de gewone geluidsregistratie dat dit probleem samenhangt met de bandsnelheid. Zo kan men bijvoorbeeld bij een bandsnelheid van 9,5 cm/ sec. een frequentie tot ongeveer 15 kHz 15.000 trillingen per seconde) op een geluidsband vastleggen. Dat zou echter betekenen, dat voor de registratie van het ca. 400 maal grotere be reik van de videoband ook een ca. 400 maal hogere bandsnelheid nodig is. In principe is dit ook juist. Voor een dergelijke hoge bandsnelheid moesten echter technisch zoveel problemen worden opgelost dat gedurende jaren alle pogingen, zelfs van de belangrijkste fabrikanten van band recorders, geen bevredigend resultaat opleverden. Pas begin 1956 kon de Ampex Corporation een videobandrecorder presenteren, die een nieuw constructieprincipe toonde: In plaats van een vaste kop gebruikte men vier video-opnamekoppen, die in een trommel haaks op de looprich ting van de band ronddraaien. Het toerental en de doorsnede van de trommel maakten een relatieve bandsnelheid van ca. 40 m/sec. moge lijk, terwijl de werkelijke snelheid van de 2 duim brede band slechts 48 cm/sec. bedroeg. Daarmee was de weg geopend voor de magnet ische beeldregistratie. Sinds 1956 bouwen steeds meer fabrikanten dergelijke apparaten, die volgens dit principe en met 2 duim brede banden werken en in eerste instantie bedoeld zijn voor professioneel gebruik. De aanschafprijs van een dergelijke videobandrecorder is ongeveer 100 maal groter en de kosten voor band per speelmi nuut liggen ongeveer 30 maal hoger dan bij een vergelijkbare studiobandrecorder. Bij een tele visie-uitzending maken de kosten van de magnetische beeldregistratie echter slechts een klein deel van de relatief hoge produktiekosten uit en spelen daarom een ondergeschikte rol. Tie ontwikkeling is sindsdien echter verder gegaan. Zij leidde door nieuwe constructies van de professionele videobandrecorders via se mi-professionele apparaten intussen zelfs tot amateur-videobandrecorders, van het systeem met twee koppen en één kop tot de vaste video- kop, van 2 duims banden tot de normale geluids bandbreedte van duim. De tijd van het expe rimenteren is daarbij nog niet voorbij. Men we rkt by voorbeeld afgezien van de professionele videobandrecorders bij de diverse registratiemethodes nog met verschillende bandsnelheden. Dat remt de uitwisseling van bespeelde videobanden, die bij de verschillende registratiemetho des, bij dezelfde methode en zelfs bij hetzelfde type recorder, lang niet altijd mogelijk is. Daarbij komt nog dat enkele fabrikanten van videobandrecorders al een stap verder gaan en hetzelfde type recorder met twee verschillende bandsnelheden uitrusten, om hem daardoor zo wel voor registratie van zwart/wit als voor k leurenuitzendingen geschikt te maken. Wat betreft de kwaliteit van de registratie en de prijs nemen de professionele videoband recorders de eerste plaats in. Bij de semi-professionele videobandrecorders, waarbij de opname- kop ronddraait in een trommel, waarlangs de band in een lus met a- of tf-vorm loopt, is de beeldkwaliteit voor semi-professioneel en huise lijk gebruik over het algemeen bevredigend. Ook de speeltijd tot maximaal een uur per band is voor dit doel voldoende. Dergelijke videoband recorders kosten thans echter nog evenveel als een auto uit de middelklasse. Daardoor zullen zij voor verkoop in grote aantallen waarschijnlijk niet gemakkelijk in aanmerking komen. Ook moet men er rekening mee houden, dat eventuele serviceverlening by deze apparaten de tech nische mogelijkheden van de bestaande service-werkplaatsen voor bandrecorders te boven gaat. ^mateur-videobandrecorders zijn apparaten, waarmee men met tv-camera en microfoon eigen beeldregistraties met bijbehorend geluid kan maken, maar die het daarnaast mogelijk ma ken tv-uitzendingen op band vast te leggen, om deze later op elk gewenst tijdstip weer via het eigen tv-apparaat af te spelen. Tot deze klasse behoren ook de videobandrecorders met vaste magneetkop. Hierbij liggen de zaken precies andersom. Zij voldoen aan alle eisen wat betreft aanschaffingsprijs, bandkos- ten en service, om hen voor amateur-gebruik aantrekkelijk te maken. De beeldkwaliteit is ech ter als gevolg van de constructie by de momenteel bekende typen niet voldoende. Men kan dus nog niet van te voren zeggen, welke methode van registratie by de toekomstige videobandrecorders voor amateurdoeleinden gebruikt zal worden. Een werkeiyke kans op de internationale markt maakt ongetwijfeld de amateurbandrecorder, die naast een niet al te hoge aanschaffingsprijs en bandkosten ook een acceptabele beeldkwaliteit biedt. Dat er zulke appa raten zullen komen, staat allang vast. De Duitse videoband-industrie heeft zich er al op inge steld: by de bouw van haar nieuwe magneetbandfabriek in Willstatt by Kehl am Rhein heeft de BASF ook rekening gehouden met de produktie van aanzieniyke hoeveelheden videoband voor de toekomstige amateur-videobandrecorders, zodra hieraan behoefte gaat ontstaan. Vi deobanden voor professionele en semi-professionele apparaten worden daar thans reeds gefa briceerd.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1967 | | pagina 10