Op
het ergste
voorbereid
„Revolvers
afgeven
alstublieft"
I Edammers
Alkmaar
Wij hebben een nieuw gezicht
PHILIPS PHILISHAVE*»
In Amerika vind je geen
gezellige terrasjes
TANKWAGENCHAUFFEURS
KRIJGEN GOEDE TRAINING
lil
Verre toekomst99
Sluipend gevaar
(krijgt u ook)
Jawel, de nieuwe Philishave 3 metdrie
scheerhoofden. Dunner uitgeslepen dan
ooit, voor feilloos uitscheren. Glad, mes
glad. Met achttien flitsend snelle mesjes
die vlak bij de huid ronddraaien. 5000
keer per minuut. In uw spiegel ziet u een
nieuw gezicht: glad, mes-glad geschoren,
voorde hele dag. Comfortabel. Supersnel.
Ga naar de winkel en probeer hem zelf,
het nieuwe top-apparaat uit de Philishave
serie. En let op alle extra's: uitschuif bare
tondeuse,, handig spiraalsnoer, Q
aan/uit-schakelaar, fraaie cassette O O}™
Mes-glad scheren, supersnel,
gjÜifS
■pill
ZELDZAAMHEID
Finüec
plakt
en pompt
a la minuut
WANDELAARS
GAUW GAIW
GROEPSVERBAND
CONTACTPUNTEN
CULTUURMONUMENT
DONDERDAG 13 JULI 1967
Jn de stofjas van meneer Schot, die nog kraakt van de stijfsel, sta ik op een ter
rein bü Pernis dat acht keer zo veilig is als gewoon-op-straat en misschien
wel gewoon-thuis: een olieraffinaderij vol veiligheidsvoorschriften en -maatrege
len. Midden op dat terrein met pijpen en stellages rennen acht mannen onder
acht helmen met nevelspuiten naar een tankwagen, waaruit brandende (dure)
benzine stroomt. De brand is echt, maar wel aangestoken met een lucifer. Wat
hier gebeurt is de nabootsing van iets dat misschien morgen, misschien veel later
zou kunnen gebeuren in een straat of op een verkeersweg. En de mannen die
iedere dag met een tankwagen vol brandbaars en explosiefs op de weg zitten, le
ren wat ze in geval van brand of dreigende brand zélf moeten doen. Wat ze
allemaal kunnen doen.
Onder een druk van tien atmosferen
gaat er straks benzine uit een aantal
pijpen spuiten, branden of niet en de
chauffeurs van de tankwagens moeten
in de chaos proberen bij de toverkraan
te komen en die dicht te draaien. Ze
zijn uit Heerlen gekomen en uit het
noorden om te oefenen in dingen die ze
in de praktijk nog nooit hebben hoeven
doen. Maar voor het geval dat
Raakt zo'n tankwagen dan makkelijk
in brand, ondanks alle voorschriften
van de overheid en maatschappij?
„Heel zelden" ,zegt de heer J. C.
M. Beukers. Hij is de man die de oefe
ningen leidt, de man die „fire and sa
fety engineer" is bij Caltex, de maat
schappij die sinds kort officieel Che
vron heet. „In verhouding gebeurt er
maar zelden iets met tankwagens en
daarom voel ik me soms net iemand die
voortdurend over de verre toekomst
staat te praten!.
Een tankauto vol benzine of andere
brandbare en explosieve stoffen er
komen er steeds meer bij kan betrok
ken raken bij een aanrijding. Een ach
terligger remt te laat, botst tegen de
gigant van een tankwagen voor hem,
die wel een stoot verdragen kan maar
toch niet alles. Er gebeurt iets met de
kranen en leidingen aan het achterste
van de wagen, misschien springt er een
vonk over. Benzine loopt uit de buizen
en de zaak staat binnen twee seconden
in lichterlaaie.
Hoewel, hoor ik van de heer Beukers,
er kan bij zo'n aanrijding maar maxi
maal tweehonderd liter op straat vloeien,
de inhoud van de leidingen. Want zo'n
tankwagen is als ik het even onge
lukkig mag uitdrukken verdeeld in
een aantal hokken, zodat het bijna on
denkbaar is dat de hele zaak in één
klap leegloopt en brandt.
En de chauffeur van zo'n tankauto,
wat doet die in dergelijke gevallen?.
Het is zelfs mogelijk dat de man niet
eens de brandweer nodig heeft, want
in gevallen waarin hij er meteen bij is,
bij begin van brand, kan hij met de
blusapparaten die hij zelf „aan boord"
heeft, aan het werk gaan.
„Wist u dat een lege tankwagen ge
vaarlijker is dan een volle?", zegt de
man die naast de heer Beukers komt
staan. Hij is de heer J. L. G. Spruit en
ook hij heeft alles te maken met de vei
ligheid van de eigen mensen in de raf
finaderij. „Het explosiegevaar is véél
groter" legt hij uit. „Daarom worden
benzineleidingen ook altijd gelast als
ze helemaal zijn gevuld, dat verspreidt
de warmte over een groot oppervlak
en verkleint het gevaar van explosies".
Ik hoor iets over statische elektrici
teit die brand kan veroorzaken in tank
auto's en opslagplaatsen, over het „slui
pende gevaar" van een tankwagen die
in een straat voor een deel is leeggelo
pen.
Over het laatstgenoemde geval zegt
de heer Beukers: „Dan moet zo'n chauf
feur weten dat er benzine in de goten
kan lopen, dat er in de rioleringen dam
pen en gassen kunnen ontstaan, dat
die ongrijpbare dingen via de riolen de
huizen Vannen binnendringen. Brandt
er in zo'n huis het vlammetje van een
geiser, dan is er kans dat opeens alle
ruiten springen."
Met die wetenschap en veel meer zijn
de chauffeurs van wagens met alles wat
brandbaar en explosief is dagelijks op
pad. Ze weten welke aanwijzingen zij de
brandweer kunnen geven als er brand
ontstaat, zij weten ook dat blussen met
poeder in dat geval effectiever is dan
met water als het tenminste het be
gin van een brand betreft.
Veiligheidsmaatregelen zijn bij ons
al bijna geen punt meer", zegt de heer
Beukers. „Iedereen kent ze. Een van
onze mensen kwam een keer langs een
huis waarin grote groepen mensen voor
de deur waren samengedromd om te kij
ken naar een keuken die in brand stond.
De huisvrouw was gillend het huis
uitgerend en iedereen stond te wachten
op de brandweer. Onze man stapt het
huis binnen, sluit alle ramen legt een
natte handdoek het deksel op de pen
waarin de vlam was geslagen en de
zaak was bekeken. De brandweer had
niets meer te doen, zo vertrouwd zjjn
onze mensen met alles wat met vuur
en explosies heeft te maken, door al die
trainingen."
We gaan nog verder, in ieder geval
de Nederlandse brandweer in samen
werking met de maatschappijen die
over de weg iets laten vervoeren dat
brand- of explosiegevaar kan opleveren.
„Een soort meldingssysteem", legt
de heer Beukers uit. „Het is de bedoe
ling dat de brandweer op de hoogte is
van de vertrekplaatsen en routes vart
al die chauffeurs, om eventueel meteen
in actie te kunnen komen. Maar dat is
een van de dingen die nog in de pen zit-
Als ik het zo hoor, is dat dan ook nog
het enige.
L. N.
BRASILIA Aan de leden van het
Braziliaanse Congres is verzocht, hun
revolvers bij het betreden van het Con
gresgebouw af te geven. Zo niet, dan
worden zij eruit gezet.
„Deze kamer moet niet nog eens het
toneel van een schietpartij worden",
zei de voorzitter van de kamer van
afgevaardigden, Batista Ramos, tot
zijn collega's.
Maar velen van hen weigeren hun
vuurwapens af te geven en houden
staande, dat het recht tot het dragen
van wapens tot hun privileges als le
den van het Congres behoort.
Er bestaat reeds lang een bepaling
tegen het meebrengen van wapens in
de vergadering van het Congres, maar
die is nooit toegepast.
De leiding van het Congres is even
wel van oordeel, dat dit dient te ge
beuren nu de vorige maand een ver
woed revolvergevecht tussen twee af
gevaardigden heeft plaatsgevonden, ten
gevolge waarvan de afgevaardigde
Souto Maior naar een ziekenhuis moest
omdat hij was getroffen door vijf ko
gels, afgevuurd door zijn collega, Nel
son Carneiro, die twee schoten van
Maior had weten te ontwijken.
De hoogste ordebewaarder van de
Kamer, de afgevaardigde Getulio
Moura, deelde mee, dat hij geprobeerd
had beiden te overreden hun revol
vers af te geven nadat een vorige ru
zie van de heren was uitgelopen op
een kloppartij, maar dat beiden had
den geweigerd.
Moura vertelde, dat zijn pogingen in
deze richting trouwens altijd vergeefs
zijn geweest „omdat men de afgevaar
digden bezwaarlijk kan ontwapenen".
Schietpartijen zijn niet ongebruike
lijk in de vergaderzalen van de Bra
ziliaanse wetgevende macht en in som
mige staten in het binnenland bijna
alledaags.
Het staatsparlement van Alagoas bij
voorbeeld is wel beschreven als „een
schiettent zonder het gerief van pop
pen als doelwit".
Öhdanks de bedreiging met uitzet
ting blijven vele afgevaardigden erop
staan, hun schietgerief bij zich te
houden en één van hen, Flofes Soa-
res, heeft de juridische commissie uit
de kamer verzocht om een uitspraak,
waarbij het recht van de afgevaardig
den, wapens te dragen, wordt gewaar
borgd.
Verscheidene afgevaardigden nemen
nadrukkelijk het standpunt in, dat de
Kamer, als zij niet spoedig besluit
Maior en Carneiro buiten te sluiten,
niet zeer wel kan spreken over het
buitensluiten van anderen enkel en al
leen omdat zij wapens dragen.
TW7AT de Europese toerist in de Verenigde Staten mist zijn bepaalde vor-
men van gezelligheid die Amsterdam en Parijs, Brussel en Madrid, maar
ook Haamstede en Andrésy-sur Seine, Heist- op-den-Berg en See de Urgel hem
in overdaad bieden: het prettige, huiselijke café en vooral, vooral: het café
terras.
ALKMAAR Bekend en bemind bij binnenlandse en buitenlandse toeristen:
de vrijdagse kaasmarkt, die in de' vakantiemaanden iedere keer weer duizen
den belangstellenden trekt.
Een café in Amerika is een, liefst in
schemerduister gehulde, zaal waar men
in diep stilzwijgen aan bar of tafeltje
zijn drank tot zich neemt. Het geluid
dat men er verneemt komt van televi
sietoestellen die sportuitslagen, reclame
voor zeeppoeder, politiek nieuws en
beatmuziek de zaal inslingeren. Ook de
meeste barkeepers zijn sterke zwijgers.
Zij reageren zwijgend op de wijsvinger
die op het lege glas wijst, en hervullen
het glas met zwijgende, melancholieke
glimlach.
En het caféterras is een zeldzaam
heid in dit land. Bijzonder mal, eigen
lijk, want het land leent er zich zo
ADVERTENTIE
Fioitec ii e«n rubbenchuim
in eea «puitbus. Plakt uw batld
en pompt hem tegehjkcrtijcl
op met één druk op de knop.
Fietsbandbus (2 4 3 banden) f. 4,25
Bromfietsband bus (2 4 3 banden) f. 5,95
Autobandbus (I band) f. 6,-
Autobandbus (2 banden) f. I.-
Finilec, een produkt van AerocheOie N.V.
Van Hallstraat 193-197.
Amsterdam-W. Telefoon 1625 43
prachtig voor. Zomer en najaar zijn in
grote delen van de Verenigde Staten
warm en droog, ruimte is er in over
vloed, de trottoirs in de steden zijn
breed.
Zeker, New York heeft zijn „sidewalk-
cafés" en zij zijn plezant maar het
zijn er maar zo'n paar! En sinds enke
le jaren heeft Washington, heel voor
zichtig, heel aarzelend, zijn eerste ter
rasjes. Een commissie uit die stad die
de leefbaarheid van Washington moest
verbeteren ging op studiereis naar Eu
ropa en kwam thuis met hec idee: We
moesten eens wat caféterrassen maken.
Nu, die zijn er dan, een ktuk of vier.
Zij zijn net als de schaarse „side-
walkcafés" een verademing voor de
toerist die, moe van het dwalen door
de grote stad, toch wel eens even zijn
benen rust wil geven.
Maar de Amerikanen staan sceptisch
tegenover die instelling. Zelfs op een he
te zomerzondagavond vonden wij in
New York een nagenoeg leeg caféter
ras. Het was in het hart van Manhat
tan, duizenden mensen per uur wandel
den langs die stoeltjes slechts enkelen
gingen even zitten. Moet je in Parijs
komen!
Men zit wel maar liever gratis
op de banken rondom het plantsoentje
van Rockefeller Plaza in New York, of
op de trappen van Washingtons gran
dioze monumenten.
De Amerikaan heeft nu eenmaal an
dere opvattingen van 'gezelligheid dan
wij. Een Europeaan kan rustig een uur
op een caféterras zitten met niets an
ders dan zijn eigen onbestemde gedach
ten en een wat wazig kijken naar de
langswandelende medemens. De Ameri
kaan zit om even uit te rusten en het
lijkt wel alsof hij het zonde vindt, voor
dat zitten dan een glaasje bier van 75
cent te moeten kopen.
Langs Amerika's autowegen vindt
men honderden benzinepompen-annex-
kruidenierswinkel waar de automobilist
niet alleen de wagen maar ook zichzelf
kan laven. Al die dingen staan op rui
me stukken grond, allemaal verkopen
zij frisdranken, maar slechts een dood
enkele ondernemer heeft een tafeltje en
een paar stoelen neergezet. De Ameri
kaan laat zijn wagen voltanken, laat on
derhand staande wat ijskoude limonade
zijn lichaam binnenklokken, rekent af
en rijdt weer door.
Is het omdat zij haast hebben?
Dat valt wel mee buiten de grote
steden is het levenstempo van de Ame
rikaan echt niet zo veel sneller dan het
onze. Maar het is wel, menen wij, om
dat diep in elke Amerikaan het princi
pe leeft dat je je tijd goed moet gebrui
ken, en dat het zo maar zitten op een
terrasje geen goed gebruiken van je tijd
is.
En in het goed gebruiken van je tijd
vindt de Amerikaan dan andere vormen
van gezelligheid, die wij in Europa in
veel geringere mate kennen. „Produk-
tieve gezelligheid", zouden wij dat wil
len noemen. Iets doen. Iets ondernemen
in groepsverband.
Cursussen volgen, bijvoorbeeld. Onge
looflijk veel Amerikanen, jonge en vol
wassene dóen dat, en echt niet met
het vooropgezette idee vooruit te komen
in de wereld door het behalen van het
diploma voor zwakstroommonteur of
hulpkeurmeester. Avondscholen in gro
te steden hebben vele tienduizenden
cursisten die zich daar een of twee
avonden per week werpen op onder
werpen als: moderne Chinese literatuur,
de Italiaanse renaissance, de aanleidin
gen tot de tweede wereldoorlog en
ook talen, en wiskunde, en schilderen,
en boetseren. Je moet wat doen.
Aan de ene kant hangt dit samen met
de inderdaad zeer grote drang naar cul
tuur en naar kennis die de Amerikaan
se samenleving beheerst, aan de ande
re kant zijn die cursussen ook onont
beerlijk als „gezelligheidscentra", als
punten van contact met de medemens.
Hetzelfde geldt voor de kerken. De
Amerikanen zijn zeer religieus, kerkge
nootschappen van allerlei aard vindt
men overal en de kerkdiensten worden
zeer druk bezocht. Maar bij het bele
ven van de religie komt een vorm van
gezelligheid, die wij in Europa nauwe
lijks kennen: de kerk is, na de dienst,
ook een plaats voor sociaal verkeer. In
een zaaltje bij de kerk wordt koffie ge
schonken, men praat er met de dominee
en met kennissen, urenlang. Men „be
hoort ergens bij" en ja, dat doe je op
een caféterrasje natuurlijk niet.
Een groot stuk gezelligheid wordt ook
gevonden in vormen van „representa
tief uitgaan" op een schaal die wij in
ons land veel minder kennen. Neem een
fameus hotel als het beroemde Plaza in
New York. Een verrukking van een
zaak, gebouwd in 1907 en nog altijd 'n
heerlijk specimen van het „leven der
hogere standen" in die jaren. Dat hotel,
bijna een cultuurmonument een van
de onderdirecteuren, Cecil Rhodes, zei
ons dat men, zelfs als men de ouderwet
se liften zou willen veranderen, eerst
wel publiekelijk zou moeten enquêteren
of de Newyorkers dat wel op prijs zou
den stellen, zo zeer .hecht men aan de
traditionele sfeer van dit gebouw dit
Plaza dus heeft een aantal heel grote
cafézalen waar de Amerikaan „repre
sentatief gezellig" doet, zijn kennissen
en vrienden en relaties ontmoet, bij een
kopje koffie of een drankje, en praat,
praat, praat.
Maar dan doe je wat. Dan ben je be
zig. In een stijlvolle omgeving.
Zo maar zitten op een caféterras.
nee, zeg, stel je voor!
