De gekste dingen maak je
soms mee op de weg
NEDERLAND MOTORISEERT
HEEL KALMPJES VERDER
De ondankbare taak van
„wereld-politie-agent"
Koffiegoed warmen lekker sterk
Win Tin Doe de Koffieronde en krijg
een Oud-Hollandsche Koffiekan cadeau.
O De Koffieronde gaat zo: doe vijf dagen lang elke dag een schepje koffie
meer inde pot Beslis dan samen met uw man op welke dag de koffie 't meeste in de
smaak valt Het is maar 'n kleine moeite en zo'n heerlijke kop koffie zeker waard. O
afgeschrokken door de hoge prijzen -
Beroering om
Vietnam in
Amerika
even sterk
als hier
Hulp aan Turken
Gezin van 11 man
verliest huis
door brand
Ruiten inslaan
om bij telefoon
te komen
HOE IS 'T MOGELIJK: AL DEZE MENSEN
HEBBEN TOCH EE1ÏS HUIS
RIJBEWIJS GEKREGEN
BLIJVEN LACHEN
GEEN STOK
GEËIST
ALLEEN ZELF
Martino overleden
DERTIGDUIZEND
VERGROOT
HERSTELD
DOOR FALEN VAN V.N. DOEN V.S. 'T VUILE WERK99
TWIJFELS
NIET OVERTUIGD
NATIONAAL BESEF
AGRESSIEVER
OVERDREVEN
w i -
*7°* i*11 haar kwijt. Tijdens één rit deze week van vierhonderd kilometer
heb ik haar overboord gezet: de ergernis. Geruild heb ik haar, voor het
derde net. Jawel, misschien ben ik wel de eerste in Nederland met het derde
net.
En uitzendingen gedurende de hele dag. Honderden medewerkers zijn conti
nu bezig het programma te vullen. U kunt het ook zien. U hoeft niets anders
te doen dan de weg op te rijden.
Geen steunzenders nodig. U kunt het in Finsterwolde of in Goes zien. Het
beeld is overal zeer helder.
Wat het precies is, daar ben ik nog niet achter. Een komedie of een operet
te, een show of een lachfilm, maar in elk geval een amusementsprogramma,
da's zeker. Wat een clowns op de wegen! Dat is nog nooit vertoond, bij mijn
weten, zoveel in één programma.
Als je zo rondtoert dan denk je wel: Hoe is het in hemelsnaam mogelijk,
want al die mensen hebben toch een keer hun rijbewijs gekregen.
Bij de Ruit van Oudenrijn is het he
lemaal gieren en brullen. Autootjes die
bol staan van de weldoorvoede gezin
nen, de opa's en oma's er nog even bij-
geperst op de achterbank.
Vader dacht: „Ik rijd naar Arnhem",
maar ja, „Amsterdam" begint ook met
een A en de borden die er in de lucht
hangen zijn wel groot maar zo hoog.
Dus laveert vader zijn wagentje pre
cies midden op de witte stippellijnen,
de lange rijen links en rechts achter
hem stevig blokkerend. Dan gaat hij
steeds meer naar links, richting Am
sterdam om vlak voor een vluchtheu
vel toch maar voor Arnhem te kiezen.
Een geschutter, grandioos. U moet er
het plezier van kunnen blijven zien.
Niet tot krachttermen overgaan, wan
neer u op een haar na vaders bum
per (en die van uzelf) in elkaar rijdt of
zelf aan' de achterkant bijna gekraakt
wordt.
Neen, neen, we doen dat heel anders.
Alle mensen zijn met vakantie. Mogen
ze alstublieft.
Nou, dan lachen we maar mee. Ook
als er voor ons een auto boordevol met
kinderen in strandkledij ineens naar
links komt. Niet zeggen: „Die man ach
ter het stuur heeft geen enkel gevoel
voor verantwoordelijkheid; geen rich
tingaanwijzer, niet in zijn spiegel geke
ken". Helemaal niet. We remmen, glim
lachen vriendelijk en rijden weer door.
Gewoon verder gaan met ademha
len, ook wanneer er voor u ineens een
wagen opdoemt, waaruit vier benen ste
ken. Vakantiegangers, moet u maar
denken. Ze denken dat het kan.
En toen werd ik wakker...
Kon het maar. Konden we er maar
vriendelijk om lachen en verder niks.
Maar kijk eens wat er de weekeinden
gebeurt. Kijk eens hoe die lijst met
doden en gewondep telkens en telkens
maar langer en langer wordt. Moeten
we daarbij vriendelijk blijven toekijken
en glimlachen? Ik dacht het niet.
In Frankrijk is een dezer dagen het
voor mij verlossende woord ge
sproken Meer dan tienduizend doden
worden daar elk jaar van het asfalt ge
raapt en nu vond de minister van bin
nenlandse zaken, de heer Christian Fou-
chet, het welletjes. Dat heeft hij de
Fransen dan ook via 't tv-scherm even
meregedeeld.
De politie gaat strenger dan ooit
optreden. Dat weten de Fransen nu
dus vooruit. En de heer Fouchet vroeg
aan alle vakantiegangers voorzichtig te
zijn. „Ik vraag u niet u als heiligen te
gedragen", zei hij. „Ik vraag u alleen
maar u niet te gedragen als krankzin
nigen en zelfs als misdadigers".
Die woorden kan 'n Nederlandse mi
nister zo van zijn Franse collega over
nemen, want ze zouden in dit land
evenmin misstaan. Wist u dat bijna
elk Nederlands ziekenhuis tegen het
weekeinde 'n stel bedden wordt gere
serveerd? Men weet nooit tevoren
waar de klappen vallen, maar elke za
terdag en elke zondag worden er weer
tientallen bedden gevuld.
De geneesheer-directeur van 'n klein
Tot onze diepe droefheid
heeft de Heere, nog ge
heel onverwacht, van on
ze zijde weggenomen, on
ze innig geliefde zorgza
me Vader, Behuwd-,
Groot- en Overgrootva
der, Broeder, Behuwd-
broeder en Oom,
ALBERT KLEIJER
sinds 1 mei 1967 we
duwnaar van Gijsbertha
van Harselaar, in de
ouderdom van 81 jaar.
Uit aller naam,
Kinderen, Klein- en
Achterkleinkinderen
Achterberg-Rhenen,
21 juli 1967
Noordelijke Meentsteeg 4
post Veenendaal
De teraardebestelling zal
D.V. plaats hebben op de
algemene begraafplaats
te Rhenen op woensdag
26 juli. Vertrek van
Noordelijke Meentsteeg
4, v.m. 11.15 uur.
Geen bloemen.
ziekenhuis zei me: „Met 220 patiënten
zitten we vol. Op dit moment heb ik
dertig bedden gevuld net slachtoffers
van het verkeer en we hebben 250 pa
tiënten in huis. Dit kan helemaal niet
meer zo doorgaan."
De doden van de weg, zeker, ze staan
in de krant. „Ik lees die lijsten en dan
denk ik: maar van de gewonden weet
niemand iets, die halen de krant nau-
wekelijks", aldus die geneesheer.
Hij geeft een voorbeeld: „Drie da
gen geleden werden hier vier men
sen bij me binnen gebracht. Hun auto
was over de kop geslagen. Nergens heeft
een bericht gestaan. De man is er vrij
goed afgekomen, zijn vrouw is al drie
dagen bewusteloos, haar zuster ook en
'n andere zuster heeft 'n zware schou
derfractuur. Kunt u zich de ellende
voorstellen? Vier mensen, zo even in
één klap? Niemand dood, dus geen be
richt".
Er zit iets bitters In zijn woorden.
Ook in die van een politieofficier: „Te
gen alles vechten we in Nederland: te
gen kanker, tegen tb, tegen astma, te
gen polio, tegen hart- en vaatziekten.
Wat doen we tegen die 2600 doden en
45.000 gewonden per twaalf maanden?
Jawel, 'n verbond en verenigingen voor
Veilig Verkeer. Dat helpt wel, maar is
dat vechten? Hebben we een stok ach
ter de deur? Ziet u hem? Wat zijn de
straffen voor pertinente verkeerszon-
daars? Grapjes. Zo komen we nooit
verder."
Voor een kantongerecht stond deze
week een student terecht. Bij controle
was gebleken dat er een gaatje in de
uitlaat van zijn tweedehands brommer
zat. Uitlaat in beslag genomen, niet
brommen voorlopig en de kantonrech
ter deed er vier tientjes boete bij.
Even eerder stond een mevrouw te
recht die op een zebra iemand had aan
gereden. Half jaar "intrekking rijbewijs
was de eis, maar na het woord van de
advocaat werd het een voorlopige straf.
Er is vooralsnog geen Nederlandse
minister die ons een dringende bood
schap heeft mee te geven. Dat is jam
mer, dat niemand daar voor het vakan
tieseizoen aan gedacht heeft.
Dan moeten we het voorlopig maar
doen met de woorden van de heer Fou
chet: „Ik vraag u alleen maar u niet
te gedragen als krankzinnigen en zelfs
als misdadigers".
Het is op dit moment belachelijk druk
op onze wegen. Volgende week worden
er nog een paar keer tienduizend bui
tenlanders verwacht.
Er wordt discipline van ons geeist.
Neen, niet gevraagd, maar geëist. Het
kan niet anders. Er wordt ook van ons
De drukte op de grote wegen is
vooral in de zomermaanden over
stelpend. Het is vaak ontstellend
hoe weinig verantwoordelijkheids-
gevoel .veel .automobilisten -op-va
kantie misschien wel juist door die
zorgeloze vakantiestemming) blij
ken te kunnen opbrengen (foto bo
ven).
O
verwacht dat we ook als het naar
Nederlandse begrippen snikheet is
niet zitten te suffen op kruispunten, op
een vlotte en goede manier voorsorte
ren en niet op de autowegen slapen en
van onze baan „afglijden" op momen
ten dat we worden ingehaald.
Eén ding is duidelijk; als we niet be
reid zijn te vechten tegen dood en pijn
op de wegen, dan tellen we eind van
dit jaar drieduizend lijken en vijftigdui
zend gewonden.
Als we te verwaand zijn om toe te
geven, dat we er zelf, helemaal per
soonlijk mee te maken hebben en dat
al die boodschappen niet alleen „voor
de buurman" zijn bedoeld, dan breiden
we eigenlijk moedwillig onze kerkho-
#e}N.WK-
Als'we'ifc laks rijn ons- de- héle zaak
aan te trekken dan horen we voor die
kantonrechter te staan, in plaats van
die student. We kunnen het niet overla
ten aan „de buurman". We kunnen er
alleen zelf iets aan doen.
ROME Vrijdag is in Rome over
leden Gaetano Martino, voormalig mi
nister van Buitenlandse Zaken in de
Italiaanse regering en voorzitter van de
liberale partij. Hy was 66 jaar.
Als minister van Buitenlandse Zaken
ondertekende hy 25 april 1957 het ver
drag, waarbij de Europese Economische
Gemeenschap in het leven werd ge
roepen. Hij was lid van het Europese
parlement, waarin hij enige tijd de voor
zittershamer hanteerde.
AMSTERDAM Nederland kocht in de eerste zes maanden van dit jaar
147.000 nieuwe auto's. Dat zijn er 37.000 meer dan in het eerste half jaar van
1966, maar toch altijd nog 5.000 minder dan in dezelfde periode van 1965.
Een vergelijking met 1966 gaat niet
op omdat de automobielhandel in de
eerste maanden van dat jaar, na de
formidabele prijverhogingen van 1 ja
nuari 1966, vrijwel stilstond. Een ver
gelijking met 1965 leert dat de sterk
opgaande lijn van de autoverkopen tot
1 januari 1966, nu definitief is omgebo
gen. Afgeschrokken door de zeer hoge
prijzen motoriseert Nederland maar
heel kalmpjes aan verder.
Een mogelijkheid om te ontsnappen
aan de zeer hoge prijzen voor nieuwe
auto's is het aanschaffen van een ge
bruikte, ingevoerde auto. Deze zoge
naamde kreukelaars, die niet zwaar
beschadigd zijn, komen vooral uit
Duitsland. Daar wordt een auto na een
aanrijding al gauw total loss verklaard.
De eigenaar krijgt de dagwaarde
van voor het ongeluk vergoed en koopt
een nieuwe auto; de aangereden auto,
verdwijnt in de handel, wat vaak op
export naar Nederland uitloopt. Het
gaat de importeurs van deze auto's
goed: in de eerste helft van dit jaar
voerden zij ongeveer dertigduizend
auto's in, tweeduizend meer dan in de
zelfde periode van 1966.
De RAI meldt dat mei en juni gun
stig waren voor de autohandel, in te
genstelling tot april, waarin om onver
klaarbare redenen maar heel weinig
auto's werden verkocht. Tijdens de
oorlog in het Midden-Oosten lag de ver
koop enkele dagen op een laag niveau,
maar dat duurde maar even.*
De cijfers laten zien dat de Franse
en Italiaanse auto's het op het ogen
blik goed doen op de Nederlandse
markt; hun marktpercentages stijgen
gestaag. De grote Duitse merken gaat
he. aanzienlijk minder goed; de markt
percentages van Ford-Duitsland, Opel
en Volkswagen daalden sterk.
Drie van de kleine Duitse merken
worden wèl goed verkocht. B.M.W. en
Mercedes vergrootten hun marktper-
centage wat. Auto Union verkocht
zelfs drie keer zoveel Audi's als in de
eerste helft van 1966.
Ook enkele Britse auto's, de merken
van de British Motor Corparation, her
stelden zich wat van de aanzienlijke
verkoopdaling die zij in 1966 incasseer
den.
Hieronder volgen de door de RAI
verzamelde verkoopcijfers van de eer
ste tien merken, met daarachter de
marktpercentages van het afgelopen
jaar en (tussen haakjes) die van de
zelfde periode van 1966.
1. Volkswagen 22.403 15.3% (16.3%)
2. Fiat 18.623 12.7% (11.8%>)
3. Opel 15.738 10.7% 6.3%)
4. DAF 11.157 7.6% 6.3%)
5. Renault 10.897 7.4% 6.3%)
6. Ford-Duitsl. 10.488 7.1% 9.6%)
7. Ford-Engel. 9.844 6.7% 4.2%)
8. Simca 9.577 6.5% 6.4%)
9. Citroën 6.240 4.3% 4.1%)
10. Peugeot 4.624 3.2% 2.7%)
Met een hele reeks Amerikanen heb
ik de afgelopen weken gepraat over de
meest uiteenlopende onderwerpen.
Maar niet één heeft me tot nu toe ge
vraagd: „Wat vind jij als Europeaan
van de oorlog in Vietnam?"
Mijn Amerikaanse vriend, een nogal
hoge ambtenaar in Washington, keek
opvan z'n glas bier. Hij grinsde bitter
en zei: „Allright. Wat denk ij als Euro
peaan van de oorlog in Viëtnam?"
„Nee, daar gaat het me niet om!
Toen ik hier zes jaar geleden was heer
ste er enorme opwinding over de Ber-
lijnse Muur. Iedereen schoot me daar
over aan, iedereen vroeg mijn oordeel
en: iedereen had een oordeel. Het is
alsof het onderwerp-Viëtnam taboe ls."
Op tafel ligt een exemplaar van de
New York Times. Er staat een adver
tentie in van een halve pagina met zeer
grote kop.
„MAAK EEN EINDE AAN DE OOR
LOG, MENEER DE PRESIDENT."
„Wij, leiders van ondernemingen, ge
loven op morele en praktische gronden
dat de oorlog in Viëtnam niet in ons na
tionaal belang, niet in het belang van
de wereld is."
Meer dan driehonderd zakenlui
ruim de helft directeur van hun onder
neming richten daaronder een open
brief aan president Johnson: „Maak
een einde aan d e bombardementen,
verminder militaire activiteiten, onder
handel met alle partijen die nu vech
ten."
Onder de driehonderd namen treft
men er vele aan met een klank als een
klok in de Amerikaanse samenleving.
„Ik weet het ook niet meer precies",
verzucht mijn vriend. „Heel lang heb
ik gedacht dat wij, Amerikanen, wer
kelijk daar in Viëtnam de wereld tegen
het communisme verdedigden; niet al
leen onze wereld, maar heel de vrije
wereld. De laatste tijd twijfel ik steeds
sterker. Kun je de vrijheid, kun je men
senrechten verdedigen door steden te
bombarderen, door een burgerbevol
king met napalm te bestoken? Hebben
onze politieke leiders niet lang te onge
nuanceerd gedacht? Hetzelfde in het
Midden-Oosten; wij steunen Israël en
daarmee ben ik het eens. Maar hebben
de Israëliërs alléén maar gelijk, de
Arabieren alléén maar ongelijk?"
„Nao nou", zeg ik, „en dat uit jouw
mond."
„Hoho", antwoordt hij, „ik ben wel
jood, maar geen Israëliër!"
Hij, in elk geval, poogt genuanceerd
te denken. En hij is waarachtig de eni
ge niet! Als de Amerikanen al niet, zo
als zes jaar geleden, begerig zijn naar
de opinie van de buitenlandse bezoe
ker over Viëtnam en ook over het Mid
den-Oosten, dan is dat niet omdat zij
aan die opinie geen behoefte zouden
hebben. Veeleer is het omdat velen
niet overtuigd zijn van de juistheid van
hun nationale standpunt. Trouwens, het
debat over Amerika en Viëtnam is, in
de pers, in het parlement en daarbui
ten, bijzonder vinnig. Men kent er de
„haviken" en de „duiven"; de eerste
groep die de oorlog wil winnen door al
le mogelijke vormen van escalatie,
de tweede groep die vrede wil op de
kortst mogelijke termijn en allerlei
schakeringen daartussen. Het zal mis
schien velen, die in Europa ook in
Nederland zo fel hebben gedemon
streerd tegen „het Amerikaanse optre
den in Viëtnam", enigszins verbazen te
vernemen dat zulke demonstraties met
de regelmaat van de klok ook in Ame
rika gehouden worden en dat teach-ins
etc., op universiteiten en in vergader
zalen er niet minder heftig en bewogen
zijn dan hier.
Daarbij hebben de Amerikanen een
geestelijke barrière te overwinnen van
niet geringe betekenis en dat is deze:
de nationale, ja nationalistische gevoe
lens, zijn bij de gemiddelde Amerikaan
veel sterker ontwikkeld dan bijvoor
beeld bij de gemiddelde Nederlander.
Wat dat betreft lijken de Amerikanen
merkwaardigerwijze nogal veel op de
Russen. Op dezelfde nogal pompeuze
manier als in de Sovjet-Unie en de an
dere communistische landen, wordt het
nationale besef de Amerikaan dagelijks
ingehamerd. Het is te begrijpen: zoals
in Rusland een natie moest worden ge
smeed uit 20 uiteenlopende volken als
de Georgiërs, de Tsjeltsjoeken, en de
Oekrainers etc., zo moest en moet eigen
lijk in Amerika een natie gevormd wor
den uit ex-Britten en ex-Polen, ex-Hon
garen en ex-Chinezen, Indianen en ex-
Roemenen etc. Het volkslied klinkt
naar onze opvatting te pas eh te on
pas, de nationale vlag wappert altijd
en overal, elk huis waar een nationale
figuur heeft gewoond wordt een schrijn
elk slagveld uit de Burgeroorlog een
openluchtmuseum. Wie met de lift naar
boven gaat in het Washingtonmonu-
ment, hoort een sonore mannenstem
via een luidspreker verhalen over Ame-
rika's grootheid, wie het Capitol be
zoekt krijgt om de twee passen de ver-
zekéring dat hij1 is in het „land van de
vrijheid".
Onder die omstandigheden is het
eigenlijk verwonderlijk dat Inzake Viët
nam zovele Amerikanen velen na
lange strijd met zichzelf de opvat
tingen van hun regering afwijzen, daar
fel tegeningaan en in het openbaar!
Wat in Amerika verschijnt aan artike
len, brochures en boeken tegen Ameri-
ka's optreden in Viëtnam, wat daar
over wordt gezegd in vergaderingen en
parlement, het is alles vele malen fel
ler en agressiever dat de meeste Euro
peanen voor mogelijk houden. Maar
natuurlijk zijn dus ook de stemmen
die pleiten voor een intensievere oorlog
en voor het met kracht forceren van de
overwinning, scherper en agressiever
dan men in Europa vaak denkt.
Als De Gaulle zegt wat hij onlangs
deed dat Viëtnam en het Midden-
Oosten met elkander samenhangen en
dat Amerika de schuld van alles is, dan
heeft hij niet geheel ongelijk maar
hij overdrijft afschuwelijk. Het grote
land aan de overkant van de Atlanti
sche Oceaan heeft twee wereldoorlogen
helpen beslissen. Na de eerste trok het
zich terug in het aloude isolationalis-
me. Na de tweede kreeg het de maar
gedeeltelijk nagestreefde! rol van
politieman op aarde toegeschoven
Amerika werd een politieman die vaak
ongenuanceerd denkt, 'n potige straat
diender, maar het werd dat in menig
opzicht tegen wil en dank. Want het is
een rol die eigenlijk na 1945, de Ver
enigde Naties op zich hadden moeten
nemen. En die zijn ontkracht, mede
door het optreden van een man als De
Gaulle.
Viëtnam blijft met dat al een afschu
welijke zaak. Deze reis leerde uw ver
slaggever één ding: Viëtnam is ook 'n
afschuwelijke zaak voor miljoenen
Amerikanen. En die overweging is er
mede een die hoop biedt in dit tragi
sche conflict.
DEN HAAG De vorig jaar opge
richte stichting „Nederland helpt Tur
kije" heeft bij de Hollandse Bankunie
n.v., gironummer 42650, een rekening
geopend, waarop geld kan worden ge
stort voor hulp aan de slachtoffers van
de jongste aardbeving in Turkije.
De stichting werd vorig jaar in het
leven geroepen toen bij een serie aard
bevingen in Oost-Turkije meer dan
tweeduizend mensen om het leven kwa
men.
NIJMEGEN In Leeuwen-Boven
(Land van Maas en Waal) heeft zon
dagmiddag een ernstige brand gewoed.
Door tot nu toe onbekende oorzaak
brandde het woonhuis en de schuur van
de famulie L. Th. Jansen aan de Mo
lenstraat totaal af. De bewoners waren
afwezig toen de brand ontstond. De
brandweer was spoedig ter plaatse,
maar kon de woning niet redden, mede
door het feit dat de vlammen snel om
zich heen grepen doordat het pand met
riet en pannen was gedekt. Door deze
b ^d zijn elf personen dakloos gewor-
d
Ten gevolge van blikseminslag is
zaterdagavond te Nederweert de boer
derij van de heer Laugs afgebrand. Het
woonhuis bleef gespaard, doch de schuur
met de inventaris en de stallen gingen
verloren. Twee koeien en vier kalveren
kwamen in het vuur om, terwijl nog 2
koeien moesten wordn afgemaakt. De
koeien waren juist in de stal gebracht
om gemolken te worden, toen de blik
sem insloeg. De schade wordt op 50.000
gulden geschat.
Zaterdagmiddag omstreeks twee
uur brak door nog onverklaarde oor
zaak brand uit in de bovenverdieping
van het café-restaurant H. Verbruggen,
bewoond door het echtpaar Hof aan de
Leunenseweg te Ven ray. Dank zij snel
ingrijpen der vrijwillige brandweer te
Venray kon het naast dit café gelegen
woonhuis behouden blijven. Het boven
ste gedeelte van het café brandde ge
heel uit, terwijl de benedenverdieping
grote waterschade opliep.
DEN HAAG Bewoners van de
nieuwgebouwde wijk in de Poelpolder
bij Lisse kunnen in noodgevallen de
ruiten van de bouwketen van een aan
nemer inslaan om bij de telefoon te
komen. Zij hebben daarvoor toestem
ming gekregen van de aannemer, de
n.v. Seriewoningen en van het gemeen
tebestuur van Lisse.
Het liberale Tweede-Kamerlid Th. H.
Joekes heeft dit aan minister Bakker
(verkeer en waterstaat) laten weten. De
heer Joekes vraagt of er <.o spoedig
mogelijk een telefooncel in de Poelpol
der kan worden neergezet. Lisse, dat
vijftienduizend inwoners telt, heeft wel
geteld één telefooncel, die twintig minu
ten lopen van de "Poelpolder ligt.
Hoe krijgt u die Oud-Hollandsche Koffiekan? Heel eenvou
dig. Doe de Koffieronde en vertel, op een briefkaart, wat üw
ervaringen zijn. Iedere maand worden 77 inzendingen met
een fraaie tinnen Oud-Hollandsche Koffiekan bekroond.
Stuur uw briefkaart met uw mening over de Koffieronde aan
de Stichting Koffiepropaganda Nederland, Emmaplein 5,
Amsterdam. Een jury beslist welke inzendingen 't origineelst
zijn. De uwe? Doe uw best doe de Koffieronde! Win tinI
