SURINAME 300 JAAR MET
NEDERLAND VERBONDEN
HET ALLERNIEUWSTE:
EEN „DOOSJE JURK"
DE POOLZEE
DOOR
Verkeersvlieger
weer in trek
Woede helpt niet tegen
verslaving
T.V.-journaal kampt
met ruimte en tijd
Courrèges het
met een ballet
Noodlijdend, maar op eigen benen
MUUR VAST
DE HERFST MARCHEERT ALWEER
Aanvulling
Gelijkwaardig
Vrijbuiters
Koloniseren
Noodlijdend
E'
Politie-agenten
vermomd als
taxi-chauffeur
Radar voor de
kleine boot
By
Miljonairs weg
uit Hongkong
Onder de pannen
Mode voor blinden
Minimolen
Anti-vlek
Automatisch
Vervorming
Meredith
A Het Parijse modehuis Real heeft deze creatie „Nitsjevo" (laat maar lopen)
genoemd. Het is een bruin woUen japon met brede groene strepen. De zakken
zitten onderaan de japon. De voor het komende seizoen verplichtelaarzen
ontbreken nieti
^en Duitse fabrikant wil de vrou
wen er toe brengen, dat zij tij
dens het winkelen in zelfbedienings
zaken ook een doosje „jurk" mee
nemen. Het model van de japon in
de kant-en-klaar-verpakking staat op
de doos afgebeeld. Het materiaal is
van no-iron. Met deze snelle kleding-
koop zal het railsysteem wel hoogtij
vieren.
Een uitspringertje onder de pannen
is het exemplaar met de vloeiende
naam lancastrian armoureote. De
eigenschappen komen overeen met do
reeds ingeburgerde tefal-pan: zij bakt
niet aan en kan heel gemakkelijk
worden gereinigd.
Het probleem van tefal is echter,
aldus vele huisvrouwen, dat het al
leen met houten spatels te lijf mag
worden gegaan. Een groot aantal van
deze pannen zijn dan ook reeds als
pannetje speciaal verloren gegaan,
omdat het verbod van metalen ieini
gingsmiddelen werd vergeten.
De nieuwe pan met de armoureote
garandeert de houdbaarheid van de
speciale werking. Verkrijgbaar als
koekepan, melkpan, frituurpan, ome-
letpan, stoofpan, steelpan, dubbele pan
en bain-marie-pan.
Ook blinden kunnen een modeshow
bezoeken. Na een enquête, waarin de
blinden te kennen gaven dolgraag eens
een show te willen „zien", heeft men
in Düsseldorf een speciale presentatie
van kleding gehouden. Tijdens deze
show mocht het publiek de modellen,
accessoires en hoeden om de beurt
betasten waarbij het op het reeds ge
sproken commentaar nadere toelich
ting kreeg.
Behalve op de beeldbuis is „De mi
nimolen" thans ook op het gordijn te
zien. Een fabrikant in gordijnstoffen
werd zo door de „de minimolen" ge
ïnspireerd, dat hij de speelfiguren Flo-
ris de hond, Margootje, Cebulijn de
springrups en vele andere uit de bijt,
op stoffen in beeld liet brengen. De
gordijntjes zijn natuurlijk exclusief
voor kinderkamers.
Ideaal voor het efficiënte huishou
den is het vlekkenwerend tafellaken.
Het stofje-speciaal is immuun voor het
intrekken en verspreiden van gemorste
vloeistoffen. Wel is het zaak het „mor-
sertje" niet al te lang op het kleed te
laten liggen. Neem het op met een
vloeistofopzuigend papier of een doek
je. De vlekkenwerende eigenschap
blijft behouden, ook na veelvuldig
wassen.
Regels: de stof mag niet worden ge
kookt. Wassen met lauw water is vol
doende. Vochtig en heet strijken ver
strekt de vlekkenwerende werking.
Een nieuw idee om het lege-flessen-
probleem op te lossen is de flessente-
rugneem-automaat. Het apparaat
neemt de lege flessen terug, bepaalt
de waarde ervan en geeft dan statie
geld in ruil. De automaat heeft een ca
paciteit van maximum vierhonderd le
ge flessen en is afgestemd op vier ver
schillende maten.
HAMBURG Het 3724 ton metende
Russische vrachtschip Novovoronesj is
uit Hamburg vertrokken voor een ex
perimentele handelsreis naar Japan via
de Poolzee. Het schip heeft post aan
boord en een gemengde lading die aan
boord is genomen in Londen, Le Havre,
Antwerpen, Rotterdam en Hamburg.
Verwacht wordt Jokohama in 28 dagen
te bereiken.
Het Sovjet-experiment heeft speciale
aandacht gekregen door het feit, dat het
Suez-kanaal thans gesloten is. De Pool-
route van Hamburg naar Japan is 4000
zeemijlen korter dan via Kaap de Goede
Hoop, de route die de schepen nu ge
dwongen zijn te volgen.
Het Nordost Transport Kontor
G.m.b.H. zei dat de reis van de Novovo
ronesj de eerste handelsreis uit een
Europese haven door de Poolzee naar
Japan is.
Het schip heeft een bemanning van
30 koppen en zijn boeg is voorzien van
speciale platen waarmee het zich een
weg door drijfijs kan banen. Kapitein
Alexander Dedjoerin verwacht dat het
sctiip ook zijn weg door vast ijs zal vin
den, mits het niet te dik is. Onderweg
legt het maar een keer aan, in de Rus
sische haven Moermansk.
In Duitse scheepvaartkringen ver
wacht men niet, dat de Poolroute in
gang zal vinden. Men merkt op, dat de
route op zijn best slechts drie maanden
per jaar open is en dan is drijfijs zelfs
nog L.en groot gevaar.
Eén van de merkwaardigste rep
tielen op de expositie in Leiden is de
rotsschildpad. Als er gevaar dreigt,
kruipt het dier zo snel het maar kan
naar een spleet in de rots, waar het
zich opblaast met lucht. Het zit dan
klem en Muurvast in de rots: on
grijpbaar woor zijn achtervolger.
Niet de verovering van Suriname,
maar de tocht naar Chatham had de
Britten tot het inzicht gebracht dat de
Nederlanders op de zee felle tegen
standers waren en dat de Engelse
kooplieden de wereldmarkt voorlopig
maar met de Nederlanders moesten
delen. Surfeiame werd bij het sluiten
van de vrede min of meer als „snoep
je van de week" aan het pakket van
voorwaarden toegevoegd. Men ging
uit van de status quo en daardoor ver
loren de Nederlanders ook een paar
kolonies.
(Van een onzer redacteuren)
Officieel is het driehonderd jaar geleden, dat Suriname een ^Nederlandse
kolonie werd, maar dit feit zou even goed vijf maanden eerder kunnen
zijn herdacht.
Op 28 februari 1667 voer de Zeeuwse vlootvoogd Crijnssen met een klein
esfeader de Suriname-rivier op en veroverde de hoofdstad van het gebied,
Paramaribo, op de Engelsen.
Deze verovering werd vijf maanden later, op 31 juli 1667 officieel erkend
bij de- Vrede van Breda, waar een einde werd gemaakt aan de Tweede Engelse
Oorloge, die in 1665 was uitgebroken.
Nieuwe Stijl", geregeld in het Statuut
voor 't Koninkrijk, 'n nevenschikkende
aanvulling op de Nederlandse Grond
wet, die op 15 december 1954 door
koningin Juliana werd bevestigd en
veertien dagen later officieel werd
afgekondigd.
In het Statuut worden Nederland, Su
riname en de Nederlandse Antillen als
drie gelijkwaardige delen van het Ko
ninkrijk Nederland erkend. De Konin
gin is van alle drie de delen en van het
hele koninkrijk het bestuurlijke hoofd.
Alle afzonderlijke delen hebben hun
eigen volksvertegenwoordiging en hun
eigen bestuursapparaat. Zaken die het
hele koninkrijk raken worden in geza
menlijk overleg geregeld de Neder
landse regering wordt dan uitgebreid
met de gevolmachtigd ministers uit de
West, die het standpunt van hun rege
ringen duidelijk maken en zo nodig
verdedigen.
Hoewel Suriname na 1954 volledig
zelfbestuur heeft en hoewel de Suri
naamse economie onder andere drijft
op de steun uit Nederland, willen som
mige Surinaamse politici ook nog za
ken, die in Koninkrijksverband wor
den geregeld in eigen beheer hebben.
Enkele dagen geleden nog heeft de
gouverneur van Suriname publiekelijk
gepleit voor het inrichten van een
eigen Surinaamse buitenlandse dienst.
NEW YORK Bandieten die met
plannen rondlopen om taxi-chauffeurs
in New York te overvallen doen er in
het vervolg beter aan zich nog eens te
bedenken alvorens hun plannen in da
den om te zetten. Zij lopen namelijk de
kans in de loop van een politie-revolver
te kijken, want hoofdcommissaris Ho
ward Leary heeft zijn 8.000 mannen
toestemming verleend een bijbaantje
als taxi-chauffeur aan te nemen en ook
buiten dienst hun wapen te dragen.
De commissaris hoopt dat nu een ein
de zal komen aan het stijgende aantal
overvallen. De eerste vier maanden van
dit jaar werden 235 taxichauffeurs
overvallen en beroofd.
Suriname vormde voor de vaderlan
ders van de zeventiende eeuw een aar
dige aanvulling voor de bezittingen in
de West, waar in 1638 al Curasao door
de Nederlanders was bezet. De Neder
landers waren op het stukje vaste land
van het Amerikaanse continent niet
helemaal onbekend, want al in 1613
hadden enkele Amsterdamse kooplie
den langs de Suriname-rivier enkele
factorijen gevestigd.
Het was geen succes geworden. Wel
was er in Nederland in 1621 een West
Indische Compagnie gesticht in na
volging van de zeer machtige en winst
gevende Oost Indische Compagnie
maar uit de West kwamen niet de gro
te winsten die men uit de Oost kreeg.
Tot 1648, in de laatste jaren van de
Tachtigjarige Oorlog, had de kaap
vaart op Spaanse schepen de W.-Indi
sche Comp. wat voordelen gebracht,
maar zelfs deze legale zeeroverij op de
Spaanse vloot, die naar de Spaanse be
zittingen in Zuid-Amerika voer, had
Suriname niet interessant gemaakt en
in 1639 waren de Nederlanders maar
vertrokken.
Enkele Engelse avonturiers gingen
toen enkele jaren in Suriname vrijbuite-
ren. In 1650 had de Britse regering een
gouverneur naar de West gezonden om
orde op zaken te stellen. Juist begon de
kolonie na vijftien jaar hard werken
en weinig winst tot een geordende sa
menleving uit te groeien, toen de Ne
derlanders in 1667 de Engelsen weer
uit Suriname verdreven.
Ook na de nu driehonderd jaar oude
Vrede van Breda bleven de grote
winsten uit. De kolonie, die aanvanke
lijk eigendom was van de staat Zee
land, werd in 1682 overgedragen aan
de West-Indische Compagnie, maar ook
met deze aanwinst kwam deze onder-
ming niet tot bloei; de aandelen zakten
tot dertig procent van hun oorspronke
lijke waarde.
De slavenhandel bracht de onderne
ming enige winst op, maar toen aan 't
begin van de achttiende eeuw de sla
venhandel en 't transport van slaven
werden beperkt, zagen de particuliere
geldschieters in Nederland er geen
brood meer in: op 1 januari 1791 nam
de staat officieel alle bezittingen en
schulden van de compagnie over. Suri
name was staatsbezit geworden.
Inmiddels waren de Nederlanders op
Suriname aan het koloniseren gegaan.
Jarenlang werd er fel gevochten tegen
de bosnegers, afstammelingen van ge
vluchte slaven die zich in de dichte
oerwouden van Suriname een eigen sa
menleving hadden opgebouwd en die
leefden van plundertochten naar de
Nederlandse plantages. De Nederlan
ders hadden evenals op Java op
Suriname cultures gevestigd: koffie
en suiker.
Tevens kwamen zendelingen en mis
sionarissen naar Suriname om aan de
Surinamers de geloven der vaderen te
brengen vooral de Duitse Hernhut
ters hebben met veel succes op Surina
me zendingswerk verricht. Hun ge
meente is ook thans nog, na de moham
medaanse en de hindoestaanse groepen
de grootste godsdienstige sekte in
Suriname.
In de negentiende eeuw kwam Suri
name na een eeuw hard werken tot
enige welvaart, maar de basis van deze
vaart was de slavernij. Toen in 1863
de slaven werden bevrijd, zakte de Su
rinaamse economie in elkaar. Men
heeft nog gepoogd het gebrek aan ar
beidskracht op de plantages te vermin
deren door van Java en Sumatra de
zogeheten contractkoelies naar Surina
me te brengen, maar deze verkapte
vorm van slavernij heeft de Suri
naamse economie niet kunnen redden.
Hoewel de bodem en het klimaat van
Suriname tropische landbouw mogelijk
maken en hoewel er bauxiet in de
grond zit, is Suriname nog steeds een
noodlijdend land. Er wordt door de
meesten van de ruim één kwart mil
joen inwoners grote armoede geleden.
Met hulp uit Nederland wordt met
pover succes gepoogd de landbouw
te moderniseren en industrieën te ves
tigen.
In tegenstelling tot Indonesië dat
voor bijna alle Nederlanders tot 1945
„de gordel van smaragd" was, 'n beto
verende wereld met ongekende moge
lijkheden, heeft Suriname slechts een
klein deel van het Nederlandse volk
aangesproken. Wel verbaasde het de
meeste Nederlanders, toen na 1945
bleek dat ook de West niet langer ge
lukkig was met het aloude vaderlandse
bewind.
De toestand was in de West minder
Stijl", geregeld in het Statuur voor
men in 1954 tot 't „Koninkrijk Nieuwe
explosief dan in de Oost. Na ingewik
keld^ staatsrechtelijke manipulaties
kwam men in 1954 tot 't „Koninkrijk
Voor wie misschien nu nog plannen
maakt voor de vakantie, en er
dan per boot op uit wil is er de ge-
transistoriseerde radar 101. Door
zijn lage prijs komt dit navigatie
middel, dat voor het eerst getoond
werd op de Int. Boat Show in Lon
den ook binnen het bereik van de
eigenaars van kleine boten.
EELDE De jongelui krijgen weer
belangstelling voor het beroep van
verkeersvlieger. Dit blijkt ook uit de
behoefte aan meer vlieginstructeurs
bij de Rijksluchtvaartschool (R.L.S.)
te Eelde. Deze groep leerkrachten zal
met vijf tot zeventien worden uitge
breid.
De R.L.S. heeft dit jaar dertig jon
ge verkeersvliegers afgeleverd. In de
komende jaren zullen het er veertig
en wellicht nog meer worden. De
school begint in september met een
nieuwe klas van twintig leerlingen en
in maart van het volgend jaar worden
er nog eens twintig aangenomen.
De nieuwe leerlingen zijn dit jaar
geselecteerd uit ongeveer 150 kandida
ten. Het gehalte van hen was ruim
voldoende om er twee volle klassen
uit te halen. Voor de moeilijkheden
van de K.L.M. aan het licht kwamen,
waren er wel driehonderd aanmeldin
gen.
De R.L.S. heeft een ernstig diepte
punt achter de rug. In 1963 werkte de
malaise bij de K.L.M. zo sterk door
dat deze unieke school toen maar 26
aanmeldingen kreeg.
Over de gehele wereld is behoefte
aan jonge verkeersvliegers. In verschei
dene landen kampen de luchtvaart
maatschappijen met een dreigend tekort
Ten aanzien van de K.L.M. mag worden
verwacht dat omstreeks 1970 een flink
aantal vliegers zal afvloeien. Zij beho
ren tot de grote groep vliegers die direct
na de oorlog werd aangetrokken bij het
weer opbouwen van het bedrijf.
T^ngeland verlustigt zich van tijd
tot tijd in felle openbare debat
ten over allerlei verschijnselen die
„in" zijn en waar velen zich zorgen
over maken terecht, ten onrechte
of om redenen die hier tussenin lig
gen. Zo hebben we de teddy-boys ge
had, de mods en rockers, en nu zijn
het de „drugs", de verdovende, sti
mulerende, bewustzijnsverruimende
en andere middelen die vooral door
de Britse jeugd in steeds toenemende
mate worden gebruikt.
Er zijn angstwekkende cijfers over
bekend, boven elke twijfel verheven:
in 1966 steeg het aantal geregis
treerde verslaafden aan middelen als
cocaïne en marihuana tot 1349. Dit
zijn dus mensen, waarvan zeer veel
jongeren, die van hun dokter recep
ten krijgen voor de middelen waar
ze niet meer buiten kunnen. Nog voor
het einde van dit jaar wordt deze le
gale weg naar de drugs afgesneden:
dan is het huisartsen niet langer toe
gestaan om marihuana en cocaïne
voor te schrijven. Zij die eraan ver
slaafd zijn zullen zich moeten laten
behandelen in speciale klinieken van
grote ziekenhuizen.
Tedereen weet, dat er behalve de-
ze erkende gebruikers van de
zg. harde en minder harde middelen
nog veel en veel meer zijn die op de
zwarte markt krijgen waar zij be
hoefte aan hebben of zeggen te heb
ben. De prijzen liggen vaak zo laag
dat de vlucht in het genot hierdoor
verkregen, goedkoper is dan het ge
bruik van sterke drank of het roken
van gewone sigaretten.
Er gaat geen dag voorbij of er ko
men in Engeland gevallen aan het
licht van mensen, meestal jonge,
wier leven wordt bedreigd door ver
slaving aan de gewraakte middelen.
In kranten, radio en televisie put
men zich uit om het verschijnsel
„drugs" zo opvallend mogelijk te pre
senteren. De zaak bereikte onlangs
een hoogtepunt met het proces tegen
twee leden van de popgroep The Rool-
ling Stones, Mick Jagger en Keith
Richard, allebei 23 jaar.
Jagger kreeg drie maanden we
gens onwettig bezit van vier peppil
len die hij in Italië zegt te hebben ge
kocht als middel tegen zeeziekte en
Richard een jaar. Die heeft in zijn
huis op een feest waar onder meer
Jagger bij aanwezig was marihuana
laten roken en andere middelen.
T)e harde uitspraak tegen de twee
Stones heeft heel wat losge
maakt in Engeland. Velen zien deze
jongeren als martelaren van de jon
ge generatie die zich ontworstelt aan
de verouderde en knellende voor
schriften van wie er nu nog de wet
voorschrijven (in de meest uitgebrei
de zin). Als exponenten van hen die
zich dankzij de drugs uit de poel van
ellende en schijnheiligheid der oude
ren laten voeren tot bijna mystiekre
ligieuze verten.
Een onderdeel dus van het steeds
terugkerende proces van het verwer-
Elke avond kijken miljoenen men
sen naar het televisienieuws, dat over
al ter wereld in de huiskamers wordt
gebracht. Krijgt men de waarheid te
zien? Men ziet het toch met eigen
ogen, nietwaar?
Het antwoord op deze vraag luidt
ontkennend. Wat men ziet is een
keuze, die cameraman en regisseur
met de camera van een bepaalde ge
beurtenis hebben gemaakt.
Henry Fairlie, correspondent in Wash
ington van de Engelse Sunday Ex
press, schrijft een interessant artikel
over dit onderwerp in het augustus
nummer van Het Beste. Hij put daar
bij uit eigen ervaringen.
Televisie schept niet alleen nieuws,
zoals kranten dat sinds generaties
doen. Televisie schept haar eigen ge
beurtenissen.
Er bestaat een belangrijk verschil
tussen de vraag: „Heb je het verslag
van de moordpartijen in Kongo in de
New York Times gelezen?" en de
vraag: „Heb je de moordpartijen in
Kongo gisterenavond op de televisie
gezien?". De eerste opmerking houdt
slechts in dat men een verslag heeft
gelezen, dat van elk ander kan afwij
ken. De tweede opmerking houdt in
dat men de gebeurtenis zelf heeft ge
zien. Hoe voorzichtig men ook met het
medium televisie omspringt, men kan
deze (ongewilde vorm van) misleiding
niet voorkomen.
De televisie kan incidenten weerge
ven. Maar de televisie kan slechts zel
den een gebeurtenis weergeven. De
ware betekenis van een gebeurtenis
hangt af van het geheel harer bekende
en onbekende oorzaken, van het geheel
der bekende en onbekende incidenten
die ertoe bijdragen, en van alle reper
cussies die eruit voortkomen. De tota
liteit van een incident kan gemakkelijk
worden beschreven; de totaliteit van
een gebeurtenis kan zelfs de histori
cus ontgaan.
Deze moeilijkheid, waaraan de dag
bladverslaggever van dag tot dag het
hoofd moet bieden, kan de televisie
verslaggever maar zelden overwinnen.
Immers, de dagbladverslaggever be
zit flexibiliteit. Hij kan doordringen
waar de camera dat niet kan. Hij kan
temperen, relativeren. De televisie-
verslaggever, daarentegen, kan zijn
woorden nog zo zorgvuldig kiezen, hij
kan nooit een opzienbarend schouw
spel in het juiste perspectief plaatsen.
Niet alleen vormt het openbare en
het opzienbarende element de kern
van televisie, in een belangrijk op
zicht heeft televisie een wezenlijk be
lang bij rampspoedige gebeurtenissen.
Aangezien zowel kranten als televisie
uit zijn op een pakkend relaas, ver
slaan ze liever een grote staking, dan
onderhandelingen om een staking te
voorkomen. Toch kan de krantenman
onderhandelingen bijna even boeiend
maken als een staking. Maar wat kan
de televisie met onderhandelingen be
ginnen? Ze kan alleen beelden geven
van mensen die bij een gebouw aan
komen en van mensen die het verla
ten.
Beweging is het materiaal van de te
levisie, en deze kan niet nalaten hier
op de nadruk te leggen. Televisie be
zit drie duidelijke kenmerken die de
bijzondere verleiding waaraan ze is
blootgesteld, versterken.
Daar is in de eerste plaats de tijds
beperking. Het lezen van een belang
rijk verslag in een krant kan tien mi
nuten kosten. De televisie beschikt bij
het presenteren van nieuws eenvoudig
niet over zoveel tijd. Dit leidt tot een
mate van concentratie die vervorming
meebrengt; en bij het verslaan van
gewelddaden concentreert men zich
zozeer op het gewelddadige incident,
dat de complete gebeurtenis wordt bui
tengesloten.
Een voorbeeld van zo'n vervorming
was de charge van de politie tegen de
demonstranten voor burgerrechten bij
de brug te Selma in Alabama, in
maart 1965. Ierere betrouwbare ver
slaggever die ik ken en die erbij is ge
weest, zo schrijft Fairlie, wijst erop
dat er eerst een periode was waarin
politie en demonstranten elkaar zon
der geweldpleging opnamen, in een at
mosfeer van ondraaglijke spanning.
De uitzendingen van de televisie
nieuwsdienst toonden deze inleidende
confrontatie niet, en konden ze ook
niet tonen; drie minuten film betekent
in een nieuwsuitzending een lang on
derdeel. Maar zonder kennis van de
voorgeschiedenis die de gewelddaden
in perspectief zouden plaatsen, gaat
men denken dat een bruut optreden
van de politie een automatisch ver
schijnsel is, dat de politie zich altijd
zo gedraagt.
De televisie kan uit incidenten niet
slechts gebeurtenissen, maar hele be
wegingen scheppen. Gedurende de tijd
dat ik de onder leiding van Meredith
gehouden tocht door Mississippi volg
de, werd ik voortdurend verbijsterd
door het verslag dat de televisie hier
van gaf. De onsamenhangende colon
ne maakte op het scherm de indruk
van een leger. Wanneer de camera's
draaiden, vermanden zich de demon
stranten gering in aantal en alles
behalve indrukwekkend van voorko
men en speelden de rol die van hen
werd verwacht. De leiders schreden
naast elkaar voort, aan het hoofd van
hun geestdriftige volgelingen.
De werkelijke betekenis van de tocht
door Mississippi lag in het geheel niet
in een dergelijke eendrachtige demon
stratie, maar in het feit dat hij de
diepgaande tegenstellingen tussen ver
schillende groeperingen van de bewe
ging voor burgerrechten inzake „black
power" aan het licht bracht.
Een van de voornaamste moeilijkhe
den waarmee het televisienieuws (en
ook het filmjournaal) te kampen heb
ben is gebrek aan tijd en ruimte. Het
ligt zeker niet aan de bekwaamheid
van de samenstellers, dat van veel ge
beurtenissen een vertekend beeld
wordt geschapen. Het medium en de
gebeurtenissen zelf zijn er dikwijls
aanleiding toe. Vandaar dat een kriti
sche instelling van de zijde van de te
levisiekijker in hoge mate wenselijk
is.
pen van gevestigde normen en tra
ties, alleen is datgene wat nu ge
beurt een stroomversnelling waar de
ouderen volgens de jonge gebruikers
van de middelen vanzelfsprekend
weer niets van begrijpen.
Alles wat er in Engeland geschiedt
op de zo beklemmend vreemde en
vaak verontrustende gebieden van de
middelen wordt begeleid door het ex
hibitionistische gedoe van de „Flower
children", de bloemenkinderen. De
tieners en halve en hele volwassenen
die zich met bloemen tooien, zich
toetakelen met verf, uitdossen in de
meest bizarre kledij en die op alle
mogelijke manieren lief zijn voor el
kaar en hun medemensen.
hoog en bij laag wordt de Brit
ten nu door allerlei bekende en
in vele gevallen zeer ontwikkelde lie
den voorgehouden dat de zg. zachte
middelen als marihuana (cannabis)
niet schadelijker zijn dan alcohol en
nicotine. Dat marihuana niet tot ver
slaving leidt, dat juist de strenge
straffen tegen gebruikers en bezitters
ervan uit den boze zijn en tot een
vlucht leiden van velen naar de zwar
te markt.
Dit offensief heeft onmiddellijk een
tegenaanval uitgelokt van niet min
der integere Britten die gewapend
met indrukwekkend bewijsmateriaal
aantonen dat cannabis wel degelijk
gevaarlijk is en vaak leidt tot het ge
bruik van de hardere middelen.
Diepe indruk maakte deze week op
ons een interview op de televisie met
een meisje van achttien jaar, dat in
en inrichting wordt verpleegd om
dat zij aan marihuana verslaafd is.
Ze vertelde dat ze twee jaar gele
den is begonnen met marihuana en
dat ze hierdoor vanzelf is afgegleden
naar sterkere middelen. Ook het ge
val van een meisje van negentien
jaar dat onlangs in Engeland is over
leden aan het gebruik van peppillen
die zij op een feestje met een vrien
din en twee jongens als „snoepjes"
met handenvol heeft opgegeten.
"Degrip kweken voor gerechtvaar-
digde verlangens en verwijten
van zich onrustig en beangst voelen
de jonge mensen is goed en noodza
kelijk. Luchtig redeneren en oordelen
over het gebruik van de zg. zachte
middelen als marihuana en peppillen
is iets anders en zeker niet van ge
vaar ontbloot.
In Engeland is zojuist dank zij een
zeer wijs oordelende staatscommis
sie een rapport gepubliceerd waarin
wordt gepleit voor invoering van de
meerderjarigheid op achttienjarige
leeftijd.
Misschien dat dit voor' heel wat
jonge mensen niet meer is dan een
formele paskwil.
Dat kan best zijn, maar uit deze
aanbeveling die zeker zal worden ge
volgd door de regering, spreekt toch
wat meer begrip voor en inzicht in
wat er leeft in de wereld van de
jeugd dan men zou vermoeden uit de
woedende veroordelingen van het ge
bruik of zo men wil misbruik van de
chemische middelen die de Britse
jeugd zo bezighouden. Al die woede
brengt geen oplossing.
VANCOUVER Een aantal Chinese
miljonairs uit het door onlusten geteis
terde Hongkong, gaat naar Vancouver
in Canada verhuizen, waar ztf hun ge
luk in de industrie willen beproeven.
De autoriteiten in Brits Columbia
krijgen maandelijks circa 1500 aanvra
gen voor immigratie-visa van kooplie
den, fabrikanten en technici uit
Hongkong. Zij kunnen de hieraan ver
bonden hoeveelheid werk niet aan, wat
tot gevolg heeft, dat alleen de mensen
met de beste antecedenten en dan nog
pas na een grondige medische keuring
en een onderzoek naar hun politieke
achtergrond een visum krijgen.
De gespannen toestand in Hongkong
en de kans op een wijziging in de po
litieke toestand aldaar vormen de voor
naamste reden voor de emigratie uit de
Britse kroonkolonie. De meerderheid
van de rijke Chinezen wil naar Van
couver, maar er zijn er ook die naar
Thailand, Afrika en de V.S. gaan. Ca
nada heeft de voorkeur, omdat de po
litieke instellingen in Brits Columbia
veel gelijkenis vertonen met die in
Hongkong en de kans op investeringen
in het aan hulpbronnen rijke westelijke
deel van Canada groot is. Daarbij Komt
nog het feit, dat er in dit gebied geen
discriminatie bestaat ten opzichte van
Chinezen. In Vancouver zijn al bijna
honderd jaar Chinezen gevestigd.
De show van Courrèges
mode overtuigend een
PARIJS
geeft aan de
nieuw beeld.
De attributen, waarmee men in de
meeste Parijse modelhuizen een elegan
te sfeer probeert te scheppen, zijn bij
de meester van de mini-mode niet te
vinden. Zyn showroom is een kleine,
witte zaal. Daar is slechts plaats voor
veertig bezoekers. Honderden journa
listen, die uit alle delen van de wereld
naar Parijs zijn gekomen, moest daar
om de deur worden gewezen.
De show was een modeballet, geheel
gedanst op jazzmuziek naar een choreo
grafie van Jerome Robbins.
Levenslustig dansend lieten de man
nequins de ontwerpen zien. Zij toonden
heel jonge, ongecompliceerde kleding.
De mannequins van Courrèges zijn, in
tegenstelling tot die van de overige
modehuizen gezonde, welgevormde
meisjes met stevige armen en benen;
met nauwelijks enige make-up.
De hele show had de sfeer van de
Primavera van Botticelli, maar dan ge
plaatst in onze tijd. Als kleuren koos
Courrèges wit, gecombineerd met boter-
bloemgeel, zachtgroen als van een jong
grasveld, oranje, hier en daar een toet
donkerbruin en het blauw van een voor
jaarslucht Hij combineert die kleuren
met elkaar in lijnruiten en door in
crustaties. Mantels, pakjes en jurken
versiert hij met grote bloemen van dun
vilt. Bijna al zijn modellen zijn in
jersey uitgevoerd. Voor de korte, jeugdi
ge uitgaansjurkjes gebruikt hij als ma
teriaal plastic en organza.
Maxi-nu brengt Courrèges bij de
meer „geklede" mode. Wat hij onbe
dekt toont is echter niet sexy in de
algemene betekenis van het woord. Het
is niet provocerend, maar volkomen on
bevangen. Over een vleeskleurig be-
haatje en broekje heen droegen zijn
mannequins net jurken van een soort
vitrage met grote mazen. Jurken met
korte minirokjes en kleine mouwtjes.
Ook short-pakjes van doorzichtig organ
za.
Sommige „maxi-nu" jurkjes van or
ganza hebben een middenstuk van nog
meer doorschijnende witte, zeer dunne
mousseline. Bij andere variaties is de
boezem alleen door zo'n dun vlies je
mousseline bedekt. De beha ontbreekt
helemaal!
