ZIEZO
In zwembroek en
bikini op
werkweek in
't Loenensebos
samen met de
leerkrachten
oF
zaterdag 26 augustus 1967
Warming-up voor sprint
naar einddiploma
Pp het knusse bosweitje
van de Loenermark buiten het sei
zoen dorado van het boswild en in
't seizoen paradijsje voor relaxers
waar normaliter alleen degenen wor
den toegelaten die het paspoort der
ras-kampeerders kunnen tonen
stond het deze week vol kleurige lin
nen dakjes keurig in de rij, als de
banken in een ordelijke klas. Om de
ze tijd van het jaar verwacht men
nauwelijks meer kampeerders op zo'n
exclusieve camping. De kampeerde-
rij van deze week was dan ook een
unicum. Vier vijfde klassen van de
Kon. HBS in Apeldoorn de laatste
jaars hebben er een werkkamp ge
houden en zullen de volgende week
worden opgevolgd door vierde- en
vijfde-klassers van het Apeldoorns
Gymnasium. De HBS'ers zouden deze
week in de schoolbanken zijn ge
schoven, maar met toestemming van
de directeur en flink wat bezieling van
enkele leraren, heeft men het nieuwe
jaar voor de leerlingen hopelijk het
lóótste jaar wat anders dan anders
ingezet: kamperend, werkend als de
bosarbeiders in het bos en 's avonds
discussiërend over het bos als le
vensgemeenschap, het toekomstig re
creatiepatroon ende Nederland
se partijvorming. Voilé, iets aparts
dus, al zijn de Landgoedkampeerders
van de ANWB deze leerlingen en hun
leraren al enkele jaren vóór gegaan.
Animator van deze mid
delbare bosweek" is de heer G. H.
Bottinga. Hij kreeg de directeur der
school, dr. S. Hof en verschillende
leraren mee en alles wijst er op, dat
dit middel om tot verschillende doe
len te geraken, effect zal sorteren.
Voor zijn blauwe bungalowtent aan
de kop van de lange rij sheltertjes,
vertelde de heer Bottinga ons, dat er
vroeger al eens iets dergelijks is ge
daan met de scholieren. Er zijn stu
dieweken geweest, industriële werk
weken en andere vormen van studie
buiten de school, maar het leek hem
nuttig de schooljeugd ook eens iets
te laten proeven van iets anders. Tij
dens de excursieweek lopen de jon
gelui wat léngs het werk van anderen,
zién wat er gebeurt, maar doen ver
der niets. Tijdens de studiewerkwe
ken zijn er onderwerpen die bestu
deerd moeten worden en waarover
gediscussieerd kan worden, maar de
ze week gaat het minder om kennis
vergaren dan wel om de kennisma
king met het handwerk. Dat is vol
gens de heer Bottinga niet alleen een
gezonde bezigheid, maar hij hoopt
ook, dat er waardering en respect uit
zal groeien voor het werk met de
handen; óók dat het saamhorigheids
gevoel er door zal worden gestimu
leerd.
De jongelui zijn op elkaar aange
wezen, ze leren elkaar en hun lera
ren beter en vooral anders kennen.
Ze moeten niks, ze mógen wat en ze
komen in contact met mensen voor
wie het zware handwerk in het bos
een levenstaak is. Bosarbeiders ge
ven namelijk instructie bij de werk
zaamheden als hei-schonen, paden
aanleggen, takken-branden, schuren
bouwen van rondhout en stobben-
rooien.
lie heer Bottinga doceert
Lichamelijke Opvoeding. Ja, zijn vak
komt tijdens zo'n werkweek wel aan
z'n trekken. De nog van de vakantie
gebruinde body's van de jongens en
meisjes krijgen wel wat te verduren.
,,Maar behalve dat", zegt de gymnas
tiekleraar, „is er geloof ik een ander
nuttig aspect: de mensvorming. Zo'n
werkweek werkt er misschien aan
mee, dat de jongens en meisjes wat
minder vreemd staan in hun omge
ving die toch wel ruimer moet zijn
dan het betrekkelijk enge schoolver
band".
,,'s Avonds, als na een zonnig-war-
me dag de dauw over de boswei
komt, geniet ik er van", zegt de heer
Bottinga, „als er in de tentjes bij het
licht van een schamel pitje, door de
jongelui nog wat nagepraat wordt.
Ze hebben elkaar wat te vertellen!"
Hij wil zo'n werkweek niet idealiseren
de waarde is mogelijk niet direct
aanwijsbaar, maar toch ziet hij er
veel in.
Oc
Er is zóveel belangstelling voor het kampeer-paspoortterreintje in het Loenensebos,
dat de accommodatie met een flinke lap moest worden uitgebreid. Als dank voor 't
aangenaam verpozen heeft de K.H.B.S. daar even de schouders onder gezet. Over ar
beidsloon en kampgeld werd niet gesproken. De beurzen bleven aan beide kanten dicht.
Pok dr. S. Hof, directeur
der KHBS, die wij (thuis) spraken, acht
de winst van deze week groter dan
het „verlies" van enkele lesuren.
„De eerste dagen na de vakantie
wordt er toch niet zo heel veel uit 't
stro gezet". En dan: dr. Hof vindt, dat
de school en het onderwijs zeer ge
baat zijn bij een goede verstandhou
ding tussen de leerlingen onderling
en tussen de leerlingen en leraren.
De heer G. Franpoys, tekenleraar
en decaan van de school rijp en
wijs in zijn-altijd genuanceerde be
oordelingen was zelf op de Loe-
nense boswei niet van de partij, maar
hij is een stevig voorstander van dit
mooie initiatief. „Er mag", zei hij, „ge
rust iets verdwijnen van de afstand
tussen leraar en leerling, die vroeger
nog al eens geschapen werd door het
de hoge boord en het nette pak. Dat
is één facet", meent de heer Fran-
poys. „Het andere is, dat wij bij onze
begeleiding van de schooljeugd niet
steeds de nadruk moeten leggen op
uitsluitend kennis vergaren, maar ook
de jeugd eens moeten laten proeven
aan de maatschappelijke kanten van
het leven: begrippen bijbrengen. Dat
daarbij in deze week in het Loenense
bos bovendien de botten nog eens
zullen kraken, is meegenomen
Zo zwermden iedere mor
gen en iedere middag (na de schaft)
de jongelui uit naar de verschillende
werkobjecten samen met hun lera
ren en een lerares, welke laatste voor
al haar zorgen had over de foerage-
ring. Er waren in het gezelschap van
63 jongens en meisjes, behalve drie
leerkrachten Lichamelijke Opvoeding,
ook leraren Engels, Frans, Neder
lands, Economie en Wiskunde.
En 's avonds luisterde het gezel
schap moe van de dag naar le
zingen over het* bos als levensge
meenschap (de heer Schut van de
Kon. Ned. Heide Maatschappij), naar
een causerie over Recreatie (door de
heer Bouman van Landelijke Eigen
dommen) en er werd wat gepraat over
partijvorming, waarbij een Tweede-
Kamerlid en een jonge Apeldoornse
politicus graag ook eens hun oor te
luisteren legden!
Het ging daar allemaal
heel plezierig op de bosweide. Min of
meer onbevangen „ondergingen" de
jongelui het experiment zich mo
gelijk niet helemaal bewust van het
doel dat de initiatiefnemers er mee
voor hebben.
Och, onbewust. Eén van de knul
len op de bosweide type van het
Apeldoornse lieverdje vroegen wij
naar zijn mening. En dat kwam dan
ook maar zó: „Mieters
De leraar in zijn zwembroek, met
wie hij zwetend en puffend even uit
blies op de handgreep van de schop,
is voor hem ineens een andere vent.
Eén met wie hij straks samen de
sprint zal maken naar het einddiplo
ma.
Tijdens de schaft een kaartje leggen op de boswei.
H.B.S.-ers nemen een schuur bij het Boshuis onder handen.
len kan er lang en breed
over praten of deze vorm van be
geleiding waarde heeft, of dat 't mis
schien allemaal te idealistisch gezien
is. Toch zit er in dat „mieters" van
die ene jongen wel iets meer dan zó
maar een kreet.
Als dat méér iets te maken heeft
met solidariteit van leerling en leraar,
dan heeft de heer Botinga cum suis
de school een dienst bewezen en ver
dient zo'n Landgoedkamp als „war-
ming-up" voor de sprint naar het
einddiploma navolging.
