ZIEZO
Het is lange tijd stil geweest in de
ruimte rond de aarde. Noch op de
Amerikaanse raketbasis Cape Kenne
dy, noch op de geheimgehouden
Russische lanceerplaatsen zijn de
laatste maanden spectaculaire din
gen gebeurd. Het heeft er even op
geleken, dat de jacht in de ruimte tot
op een heel laag pitje was terugge
draaid. Tot einde januari van dit jaar
was het met het Amerikaanse ruimte
vaartprogramma heel voorspoedig
gegaan. Stap voor stap kwamen de
ruimtevaartdeskundigen dichter bij
het grote doel: een verantwoord schot
naar de maan. Op gezette tijden scho
ten enorme raketten, bemand en on
bemand van de Amerikaanse bases
de ruimte in en steeds weer konden
nieuwe gegevens verzameld worden.
Maarplotseling was daar die fa
tale dag: 27 januari 1967. Drie Ame
rikaanse mannen die gereed stonden
voor een proef in de Apollocabine
kwamen om het leven, toen in hun
ruimteschip brand uitbrak. In enkele
seconden was het gebeurd. Wat men
bij een lancering of een terugkeer
naar de aarde had kunnen verwach
ten een ongeluk gebeurde bij
een eenvoudige repetitie op de grond.
Uit de brand in de cabine is lering
getrokken. Het nieuwe ruimteschip is
volkomen onbrandbaar gemaakt.
Zelfs bij de hoogste temperaturen zal
er niets meer kunnen branden tot
en met het ondergoed van de ruimte
vaarders toe.
TOEN de Gemini 12-capsule een jaar geleden onder de grote para
chute in de Atlantische Oceaan plonsde en de commandant James
Lovell en piloot Edwin Aldrin heelhuids uit de cabine tevoorschijn kwa
men, was er niet alleen een einde gekomen aan een vierdaagse missie
in de ruimte de zoveelste! maar ook zou dat het begin betekenen
van een nieuw ruimtevaartprogramma: het Apollo-project. Onder don
derend geraas zijn dezer dagen reeds op Cape Kennedy de raketten
gelanceerd die de cabines van het Apollo-project zullen dragen. Deze
kleurenfoto toont zo'n lancering een soort generale repetitie voor de
maan-ouverture of, zoals de Amerikanen zeggen: „the last step to
moon
Na de Gemini's 12 stuks in totaal - dus nu de Apollo's. De mannen
zijn tot in de perfectie getraind. Zesentwintig van hen hebben samen al
meer dan duizend uren in de ruimte gezweefd. Zeven van hen maakten
al meer dan één vlucht en vijf Amerikanen kunnen zich er op beroemen,
dat zij buiten de cabine zijn gestapt voor een „walk in space", tijdens
welk uitstapje allerlei manoeuvres zijn gemaakt om alvast te wennen
aan, en te oefenen met ingewikkelde handelingen die voor de reis naar
de maan (en terug!) noodzakelijk zijn. Want het is uiteraard de bedoe
ling dat na de landing op de maan ook de start voor een retourvlucht
naar de aarde kan worden ondernomen.
„Generale" voor
laatste stap naar
de maan
Na een vertraging van nu bijna een
jaar heeft Amerika de draad in de
ruimte weer opgepakt en dezer dagen
wordt de lancering verwacht van weer
een team ruimtevaarders.
yolgens de plannen zullen vier ra
ketten in het Apollo-program de
ruimte in gaan, alvorens 't maanschot
wordt gewaagd en de Amerikanen,
van wie de namen nog niet met ze
kerheid bekend zijn, met een snelheid
van 40.000 kilometer per uur zullen
afstormen op de mysterieuze planeet,
die wij „maan" noemen.
yoor het eerst in de geschiedenis
van de Amerikaanse ruimtevaart
zal de cabine een driezitter zijn.
(Rusland is wat dat betreft Amerika
een stapje voor, want al in 1964 draai
den drie Russen ongeveer 24 uur om
de aarde).
Eerst zal de Apollo in een baan om
de aarde worden gebracht. Twee van
de drie mannen in de cabine stappen
vervolgens over in een, apart voor
landingen op de maan geconstrueerd
landingsvaartuig en vervolgen hun
reis naar de maan, terwijl de derde
man in een, wat genoemd wordt
„moederschip" om de aarde blijft
draaien.
De twee maanvaarders zullen trach
ten in een baan om de maan te ko
men om daarna op een tevoren
vastgestelde plaats met remraketten
hun landingsvaartuig een zachte lan
ding op het maanoppervlak te laten
maken.
Op de maan zullen allerlei proefne
mingen worden gedaan en na onge
veer 18 uur (de tijden zijn overigens
op duizendste seconden nauwkeurig
gepland) zal gestart worden voor de
terugkeer naar de baan om de aarde,
waarin de derde man wacht op de
koppeling met zijn twee vrienden.
Gedrieën zullen zij terugkeren naar
de aarde.
2© is het gepland zó hoopt Ame-
ka de eerste te zijn die de brug
zal slaan tussen twee planeten in het
heelal: moeder Aarde en onze be
kendste planeet de Maan die bijna
400.000 kilometer „verderop" ligt. Of
dat eerste maanschot zal gelukken?
Geen sterveling weet 't. Welke conse
quenties de eerste maanverkenning
van zó dichtbij nog eens zal hebben"?
Men kan er alleen maar naar raden.
Voor de twee eerste mensen, die na 'n
duizelingwekkende reis in de onher
bergzaamheid van de droge maan-
zeeën, omringd door ketens van ber
gen en kraters, zullen landen, moet
het een sensatie zijn.
We zijn het haast vergeten dat met
het Apolloproject waarvan een le
vensechte proefstart op deze pagina
staat afgebeeld inderdaad de mens
in het startblok staat voor de laatste
„stap". Ja, haast vergeten bezig
als we zijn met andere zaken op onze
eigen planeet
zaterdag 9 september 1967
54321en dan
klinkt in de metersdikke betonnen
bunkers van Cape Kenndy het
„zero dat de start inluidt van een
miljoenen kilogram zware sigaar
met een middellijn van elf meter.
Met een stuwkracht die gelijk is
aan het vermogen van meer
dan een half miljoen sterke Ame
rikaanse auto's verheft de raket
zich eerst langzaam, dan
steeds sneller tot een maximum
van 40.000 kilometer per uur
verschroeide aarde onder de vlam
menspuwende aanjaagpijpen
achterlatend. (Foto boven).
Van een hoogte van 450 kilometer
boven de aarde fotografeerde
een Gemini-astronaut een stukje
aarde, waarop Zuid-Europa en
het noordelijke puntje van Afrika
zichtbaar waren, benevens een
depressie-gebied dat zich boven de
Atlantische Oceaan aan het ont
wikkelen was (foto midden).
De recordhoogte van een Gemini
is 1400 kilometer geweest. Op
deze hoogte was de bolvorm van
de aarde uiteraard nog beter te zien.
's Avonds biedt Cape Kennedy een
spookachtige aanblik. Naast een
van de lanceertorens voor het
Apollo-project (hoger dan de
Domtoren) staat een bijna volle
maan het doel van alle activiteiten
op de basis. Misschien aan het
einde van het volgend jaar zal de
afstand tussen toren en planeet
(bijna 400.000 kilometer) worden
overbrugd. (Foto links).
