vrouw trotseert
de Griekse kolonels
Een
HERFST, TIJD
VAN RUST
BRUINBEIGEZWARI
Armen nog armer
en rijken rijker
Textielfabrikant kent zijn
Nederlandse markt slecht
OVER KOL-KRAGEN EN
BROODTROMMELS
Mevrouw Vlachou zette haar persen stop
Reserve
Krant
Middagblad
Winterkleuren in de schoenmode
Zonder laarzen
is geen vrouw
meer denkbaar
I.V.V.V.-secretaris Buiter:
GARNERING
VERVREEMDING
AUTOMATISERING
D'
1967
Van onze medewerker H. Wonink).
ATHENE Een van de opvallende
rieon-lichtreclames op het „Plein van
de Grondwet" te Athene is permanent
uitgeschakeld een reusachtige drie
dekker die de aandacht vestigde op een
reeks conservatieve bladen.
De donkere plek symboliseert de eni
ge belangrijke verzetsdaad tegen de mi
litaire dictatuur, die nu al bijna een
half jaar lang in Griekenland regeert.
Mevrouw Helena Vlachou, eigenaresse
van de dagbladen „Kathimerini" en
„Messimvrini" en van het weekblad
„Eikones", liet de schakelaar omzet
ten. Na de staatsgreep besloot zij de
verschijning van haar bladen liever
zelf te staken dan ze aan censuur te
moeten onderwerpen.
Nu heeft de 55-jarige uitgeefster, die
de kolonels nog steeds heeft getrot
seerd, opnieuw de strijdbijl ter hand ge
nomen. In een trotse verklaring, afge
legd tegenover de buitenlandse pers te
Athene, heeft zij het militaire regime
ervan beschuldigd, de belofte tot her
stel van de persvrijheid te hebben ge
schonden, „onwillige" journalisten te
vervolgen en haar eigen verzet te wil
len verstikken door economische
dwangmaatregelen.
Bij de anti-communistische leden van
het militaire bewind zal de klap, uitge
deeld door een conservatieve uitgeef
ster die in hoog aanzien staat, ongetwij
feld flink zijn aangekomen. De houding
van mevrouw Vlachou steekt scherp af
bij de berusting van de eens zo strijd
vaardige linkse kranten, die de ver
schijning voortzetten onder strikte cen
suur, waarbij zelfs het lettertype van
de koppen van hogerhand wordt voor
geschreven.
Aanvankelijk hebben de kolonels ge
poogd mevrouw Vlachou te paaien met
de belofte, dat de persvrijheid op korte
termijn zou worden hersteld. Vervol
gens benoemde de junta een van de
beste medewerkers van mevrouw Via-
choh tot minister voor Perszaken. De
minister verkondigde tegenover zijn
vroegere werkgeefster, dat de preven
tieve censuur plaats zou maken voor
een aanzienlijk soepeler methode.
Maar voorwaarde was, dat mevrouw
Vlachou eerst haar bladen weer zou la
ten uitkomen, minstens twee weken
voor de nieuwe bepalingen van kracht
zouden worden. Het prestige van het re
gime was er nu eenmaal mee gemoeid,
gaf hij eerlijk toe. Mevrouw Vlachou
weigerde.
Intussen waren 140 journalisten van
haar bladen zonder werk geraakt. Van
hen spraken 24 haar in rechten aan
voor een afkoopsom, onder hen de
nieuwbakken minister. De anderen ston
den als één man achter haar en wei
gerden zich bij de actie van de minder
heid aan te sluiten, ook al werden zij
flink onder druk gezet
In haar kantoor op de zesde verdie
ping van het verlaten krantengebouw
ontving mevrouw Vlachou de buiten
landse pers. „Van vandaag af zal ik
mijn medewerkers een werkloosheids
uitkering geven. Het regime is erop
uit, mij financieel te ruineren. Het plan
zit goed in elkaar. Spoedig zullen mijn
laatste reserves verdwenen zijn."
Veertig mannen van de geheime poli
tie hebben intussen huiszoeking ver
richt in de villa van mevrouw Vlachou
te Penteli, ten noorden van Athene. Zij
doorzochten het perceel en de tuin, ke
ken onder de bedden, doch verdwenen
een paar uur later onverrichterzake.
„Wij hadden gehoord dat mevrouw Vla
chou een gevaarlijke communist had la
ten onderduiken," onthulden zij. Een
absurd idee! Zij was al een overtuigde
aanhangster van de rechtervleugel,
regeren, zelfs maar de rang van kapi-
lang voor de kolonels, die nu het land
tein hadden bereikt.
Mevrouw Vlachou is van jongsaf met
het krantenbedrijf vertrouwd geweest.
Zij heeft de strijdgeest geërfd van haar
vader, George Vlachou, die het dag
blad „Kathimerini" veertig jaar gele
den oprichtte en die meer dan eens ach
ter slot en grendel werd gezet vanwe
ge zijn hoofdartikelen. Zijn dochter stu
deerde in het buitenland, doch kwam
reeds op jestienjarige leeftijd bij de
krant, op de administratie. In 1934 huw
de zij. Van haar huwelijksreis bracht
zij een aantal reisreportages mee en
daarmee had zij haar plaats als ver
slaggeefster in vaste dienst verworven.
Na de Duitse invasie in 1941 werd de
krant door de vijand in beslag genomen.
Pas na de bevrijding van het land, in
februari 1945, kon „Kathimerini" weer
verschijnen, met mevrouw Vlachou als
geregelde medewerkster voor opiniëren
de artikelen. Zij nam daarbij geen blad
voor de mond en slaagde erin ook inge
wikkelde politieke vraagstukken duide
lijk te analyseren.
Na de dood van haar vader in 1951
kreeg mevrouw Vlachou de leiding ge
heel in handen. Vier jaar later startte
zij met het eerste geillustreerde week
blad en vervolgens gaf zij de stoot tot
oprichting van een uitgeverij in pocket
boeken, een gewaagde onderneming in
een land waar een oplage van 20.000
reeds als iets heel bijzonders wordt be
schouwd. De uitgeverij staat overigens
buiten de politiek en ondervindt ook
thans geen moeilijkheden.
Intussen was mevrouw Vlachou
eigenlijk niet tevreden over de wijze
waarop „Kathimerini" werd samenge
steld. Voor nieuwe denkbeelden vond zij
weinig begrip bij de oudgedienden die
daar de lakens uitdeelden en daarom
begon zij in 1961 met het middagblad
„Messimvrini". Het eerste nummer
kwam uit in een oplage van 15.000 ex
emplaren en was een hele sensatie voor
Griekenland. Iets nieuws was bijvoor
beeld, dat de belangrijkste berichten
niet langer op de laatste pagina ston
den afgedrukt.
Het blad werd een ongelooflijk suc
ces. Voor de recente staatsgreep was
„Messimvrini" met een oplage van
80.000 op één na de grootste krant van
het land geworden. Maar „Kathimeri
ni" met een oplage van 56.000 exempla
ren mocht er ook wezen.
nummer van ..Kathimerini" van
21 april kon niet meer in de verkoop
worden gebracht. Op de voorpagina
stond als „laatste nieuws" het bericht,
dat de militairen de macht in handen
hadden genomen. Daarmee was het af
gelopen. Negen van de veertien dagbla
den te Athene bleven gewoon uitkomen,
maar mevrouw Vlachou gooide het
Mevrouw Vlachou temidden van de
werkeloze zetmachines.
O
hoofd in de wind. In haar bureau ver
drongen zich redacteuren en verslagge
vers om te verklaren dat zij het volko
men met deze houding eens waren.
De herfst is een mooie tyd. Veel
mensen houden van dit jaargetijde
om de melancholie die het landschap
dan uitstraalt, of om de bijzondere
sfeer, die bos en veld om zich heen
optrekken. De schimmelgeuren, die
tezamen met nevelflarden uit het
vochtige interieur van het bos ko
men aanwaaien, hebben iets ge
heimzinnigs. En de rjjping van de
Wilde vruchten is ook een manifes-
die het meebeleven waard is.
met de verkleuring van de
zorgt die voor een
weelde, waarmee vergeleken de len
te- en zomerpracht banaal aandoet.
De pasteltinten overheersen.. Soms
bespeuren wij echter een felle rode
of oranje uitschieter, waar uitheem
se klanten als de Amerikaanse eik
of de amelanchiër zich tussen de
j eigenheimers wrongen. Het bloed-
J rood van de bessen van kamperfoe-
- lie, Gelderse roos en bitterzoet, het
goud van de hopbellen en het violet
van de vruchten van vogelkers en
vliet gaat tenslotte aan de snoep
lust van de vogels ten onder. Maar
voor het zover is hebben zij een wa
re kleurenexpositie verzorgd.
Minder opvallend zijn de eikels,
die dit jaar in enorm aantal rijpen en
de in vlinderwikkels gehulde hazel
nootjes. De kastanje wordt pas mooi
wanneer de stekelige bolster op de
grond valt en openbarst, zodat een
fors deel van de vrucht zichtbaar
wordt met het diepste en glanzend-
ste roodbruin dat men zich maar
kan denken.
De herfst telt heel wat stille da-
0 gen met een rust, die geen lente- of
J zomerdag kan opbrengen. Ver weg
de nevel, dichtbij verstarde boom-
kruinen met verschoten groen en
j hier en daar de boeren. Gebogen J
j over het land, werkend in de bieten, J
j op het aardappelland of trots zittend t
1 op hun machtige machines, die de
oogst binnenhalen. Zelfs het ge-
j grom van die reuzen doet de stilte t
0 van de herfst geen geweld aan. De
rust is eenvoudig niet te verstoren. J
0 tatie,
t Samen
herfstbladeren
(Van onze medewerkster)
Vrouwen die zich verre wensen te
houden van alles wat „hip" heet in de
mode, kunnen bly zyn met de schoenen
collecties die de Nederlandse fabrikan
ten voor komende winter brengen. Dat
schoeisel is niet alleen hypersolide van
uiterlijk door de stevige en vaak op
vallend grote hakken, het is bovendien
grotendeels uitgevoerd in gedekte
kleuren. „Op stemmig schoeisel de win
ter tegemoet", zou het motto kunnen
zijn voor de schoenen die het Mode
centrum voor de Schoen- en Leder
branche te Amsterdam heeft getoond.
De voornaamste kleuren zijn donker
beige, bruin en zwart, voor schoenen,
maar vooral voor laarzen.
Deze kleuren worden ieder seizoen
in onderling overleg gekozen door
schoen- en mode-experts van vijftien
Westeuropese landen. Bij de donkere
tinten tusen beige en bruin treft men de
kleuren zand, kerrie en taupe. Daar
naast zijn er gelukkig ook levendiger
kleuren, zoals het grège-achtige paloma,
het warm steenrode pompei, mos
groen en paarsblauw.
Dit alles is verwerkt in sportief en
degelijk aandoende schoenen waar
van de voorbladen vaak hoog oplopen
en waarbij men motieven uit de jaren
dertig herkent: kleppen met insnijdin
gen en kleppen die onder een sluiting
van kruiselings dichtgestrikte veters
zijn aangebracht. De schoenen zijn vrij
breed, hebben vierkante of ronde neu
zen en hakken die altijd stevig en vaak
bijzonder massief zijn .Door de toepas
sing van lichte harde houtsoorten en
nylon tracht men te voorkomen dat de
ze hakken te zwaar worden.
Garneringen van metaal versieren
vaak de schoenen voor komende winter.
Gespjes en ringetjes op het voorblad
zjjn van metaal; soms is een schoen
als het ware bezaaid met metalen
knopjes. In de Nederlandse schoenen
mode wil men blijkbaar nog wel even
doorborduren op het thema van de
kleurencombinaties: steenrood leer
met inzetten van groen suède, smalle
Pas de novemberstorm maakt er J
een eind aan met de ijskoude regen, btojeTlsoms "mét "pïepklëïnë^me'ülën
die tegen de ruiten smakt. Het rode
eikeblad wordt dan een vies vod, de
koeien zoeken de stal op. Dan ver
dwijnt ook de kleur uit het land
schap. Een ander soort stilte meldt
zich aan, geen plezierige gast. Hij
heeft akelige metgezellen, zoals
sneeuw en ijs en mist. En hij brengt
een ander soort rust.
(Van een onzer redacteuren).
In het monumentale kantoor van zijn
voorganger zegt de pas benoemde se
cretaris-generaal van het internationale
verbond van vrije vakverenigingen,
Harm G. Buiter (45): „De maatschap
pij verandert en dat geeft ook proble
men voor de vakbeweging. Er komt 'n
ander type arbeider en wij weten niet
of wij hem straks beter of slechter kun
nen helpen. De kloof tussen arm en rijk
wordt breder. De relatieve en absolute
armoede worden groter. Afgezien van
de schuldvraag kan men zich afvragen
of niet langzamerhand een situatie ont
staat van emmertjes water naar de zee
dragen. Kijk maar naar de ontwikke
lingen in de Oostaziatische landen. Al
les hangt af van de rubber- en theeprij-
zen. Het blijft stabiel of het gaat ach
teruit. Kijk naar Egypte, waar de toe
stand van de arbeider door de waanzin
nige bewapening en de sterke bevol
kingstoename steeds slechter wordt.
Men kan enthousiast zijn over het
feit dat de Kennedy-ronde talloze han
delsbarrières tussen Amerika en Euro
pa opheft, maar voor de niet-geïndus-
trialiseerde landen biedt zij geen pro
fijt. Er is alleen een grondstoffenak-
koord tot stand gekomen wat betreft de
tarwe omdat de Amerikaanse boeren
dat zo graag wilden. Op andere agrari
sche vlakken is niets tot stand gekomen.
Er worden kunstvezels ontwikkeld en
dat is prachtig, maar daardoor gaat de
jute-industrie in India kapot Wat moe
ten wij doen? In al die dingen hebben
wij een collectieve verantwoordelijkheid
en die moeten wij ook gestalte geven.
Daarom zullen wij volgend jaar een we
reldconferentie beleggen over al de eco
nomische problemen die er in de we
reld zijn".
Harm Buiter, doorkneed in de vakbe
weging, snel en gemakkelijk sprekend
over ingewikkelde zaken, woont al 12
jaar in Brussel. Is hij, internationaal
opererend, vervreemd van zijn eigen
land?
„Mijn twee kinderen studeren in Ne
derland en ik ben nog altijd supporter
van Ajax. Ik ben niet gevlucht. Alleen,
sommige ontwikkelingen in de Neder
landse politiek kan ik niet meer volgen.
Ik probeer het wel. Ik lees twee Neder
landse kranten en m'n vrienden houden
mij uitvoerig op de hoogte, maar toch
heb ik moeite het allemaal te begrij
pen".
„En de vervreemding ten opzichte
van het gewone vakbondslid bestaat die
ook?" „Iedere bestuurder in een mas
sa-organisatie niet alleen nationaal,
maar ook plaatselijk krijgt dat. Mis
schien zou ik in een kibboets moeten
gaan werken om het contact met de
vakbondsleden te kunnen handhaven.
Maar nochtans is het ons nog steeds ge
lukt mensen te bewegen een beweging
als de onze te blijven vertrouwen. The
man in the street vertrouwt erop dat
Kloos voor hem de kastanjes uit het
vuur haalt, om maar eens een voor
beeld te noemen".
„In Spanje leven wij op voet van oor
log met Franco. Hij krijgt er grijze ha
ren van. Wjj geven ondersteuning aan
alle illegale activiteiten. Er is al heel wat
veranderd in Spanje. Vakbewegings
mensen die vroeger acht jaar gevange
nisstraf kregen, krygen nu vyf jaar.
Honderden leden van de vakbeweging
in Spanje staan nog steeds op de zwar
te lijst en krijgen geen werk".
Wij praten over de rassendiscrimina
tie in Amerika. De heer Buiter is van
mening dat de Amerikaanse vakbewe
ging in dat opzicht goed werk doet al
kan men niet altijd weten wat de laat
ste man in de club doet.
Is de heer Buiter zich bewust dat
door de grotere automatisering vele
werknemers in hun bestaan worden be
dreigd? De havenarbeiders in Rotter -
Maar ook daar went men aan en
men waardeert de winter zelfs wan-
f neer hij zo gul met rijp ronddeelt
dat een sprookjesbos ontstaat en de
sneeuw mollig over de wereld uit-
J spreidt. De kou drijft bovendien
zeldzame vogels binnen het bereik
0 van de kijkerlepzen. Hangt er mist,
j dan krijgt de wandeling iets ge-
j heimzinnigs, iets van een ontdek-
1 kingsreis.
Wie van een kleurig landschap
t houdt, komt nu nog aan zijn trek-
ken. De paddestoelenkenner kan
j zich uitleven en de jager pakt zijn
geweer uit de kast, zoekt het groe
ne buis weer op, grijpt in de doos
met groene en rode proppen en gaat
het veld in.
gespjes in twee of meer contrasteren
de kleuren op schoenen van effen kalfs
leer.
Langs stevige pomps in twee kleuren
worden koordjes in de kleur van de
garnering als stootranden langs de zo
len gezet. De „brogue", de klassieke
schoen met perforatiegarnering, is er
nu ook als bandschoen, met twee riem
pjes over de wreef gesloten.
De voornaamste materialen zijn ste
vige leersoorten met „zichtbare struc-
Zeer stevig schoeisel in vaak stemmige kleuren voor de komende winter: „bro
gues", de klassieke schoen met perforatie, als instap- en als bandschoenmodel;
wandelschoen met oplopende klep, voorbladgarnering en grote massieve hak;
molière met klep, waarover een dun vetertje kruiselings wordt gestikt.
tuur" voor sportieve schoenen, chroom-
leer, kalfsleer, suède en een nieuw
soort leer dat een donker gevlamd ef
fect heeft en „antique" wordt genoemd.
Deze finish werd vroeger tijdens het
fabricageproces van de schoen in het
leer gebracht. Nu verzorgt de looier
dit onderdeel van de bewerking.
Voor geklede pumps met een smal
lere, iets hogere maar toch nog altijd
stevige hak, worden tinten als zacht-
bruin, paars en warmrood gebruikt.
De laagste hak is drie centimeter, de
hoogste zeven centimeter hoog.
De grote blikvangers in de schoenen
mode 1967-'68 zijn de laarzen die een
groot deel van het been omsluiten. Dat
betekent dat zij volmaakt van pas
vorm moeter z:'n om soepel en elas
tisch om hei Ae kunnen sluiten.
Het bete kei: men zal moeten
passen tot n: i paar heeft gevon
den dat zich >.<:.k?"ijk als „tweede
huid" om het been gedraagt. Als dat
niet lukt, kan men beter niet aan de
ze hoge laarzenmode beginnen!
En toch, iedere iets modebewuste
vrouw moet volgens de mode-ex
perts dit jaar aan de laarzen
gelaarsde vrouw zal deze winter on
denkbaar zijn.
In de grond sterven de wespen.
De poppen van de wintervlinders
maken aanstalten, hun bescherme
lingen aan het herfstbos toe te ver
trouwen. De mooie citroenvlinder
kruipt onder de dorre bladeren om
de koude tijd te verslapen. Hetzelf
de doet de egel, maar hij heeft een
heel wat dikker bed nodig. Prikkeltje
sleept een macht bladeren in een
verlaten konijnehol. Soms ook brengt
hij een hoop bladeren bij elkaar,
zomaar op een boswal. Daar
onder slaapt hij dan, tot de nieuwe
lente zich aanmeldt.
Zo is er veel te beleven buiten.
dam bijvoorbeeld, die straks de dupe J Het liefst wandel ik echter zonder
worden van
teem?
het nieuwe containersys-
De heer Buiter: „In de huidige maat
schappij is het onmogelijk dat men op
65-jarige leeftijd nog hetzelfde beroep
uitoefent als op zijn 15de jaar. De be
roepsopleiding en de werkgelegenheids-
politiek zullen daar rekening mee moe
ten houden. In Zweden wordt de jonge
lui nu al afgeraden in een bepaald be
drijf te gaan werken, wanneer er
voor hen geen toekomst in te vinden is.
Bij uitbreidingen van fabrieken zul
len wij ook onze stem moeten kunnen
laten klinken en kunnen zeggen goed als
jullie willen uitbreiden, wij gaan er mee
akkoord maar dan op die plaats, ten
einde de werkgelegenheid een goede sti
mulans te geven".
t bepaald doel, maar geniet dan vol- f
t op van het rood geflonker op de bos- j
grond, waar de besjes van dalkruid
j en rode bosbes voor zorgen, luister j
J met plezier naar het gerikketik van J
0 vallende eikels, ontdek dat men, in- i
dien men maar lang genoeg in de
hazelaars tuurt, steeds meer nootjes J
tusen het blad kan vinden. Tot op
een dag, ver in de herfst, alle noot
jes van de twijgen zijn gevallen.
Dan kan men weer dwars door de
boswallen kijken, naar de boeren in
het knollenland die met karrevrach-
ten naar de erven rijden. Dat zijn
wintersymptomen. De mooiste tijd
van de herfst is dan onherroepelijk
voorbij.
Laarzen, en dan hoog tot aan de knie,
zijn onmisbaar voor de komende win
ter. Denk er wel om dat er veel pas
sen en meten nodig is, want ze moe
ten sluiten als een „tweede huid".
(Van onze modemedewerkster)
In Nederland is tot nu toe weinig
aandacht besteed aan grondige analyse
van het koopgedrag van de Nederland
se vrouw als het om kleding gaat en de
wyze waarop dit gedrag te beïnvloeden
is. Veel meer is ingegaan op de psy
chologie van kleding als zodanig, een
overigens zeer boeiende zaak die echter
in eerste instantie wat ver afstaat van
de dagelijkse realiteit van de aankoop
van kleding. Het is bevreemdend dat
de Nederlandse textielfabrikant nog
steeds veel liever gokt dan onderzoekt.
Sommige buitenlandse fabrikanten ken
nen de Nederlandse textielmarkt, zo
wel de distributiekanalen als de consu
mentenmarkt, beter dan de Nederland
se fabrikant.
Dit zijn enkele conclusies uit een
marktonderzoek rondom het onderwerp
„het kopen van kleding door de Neder
landse vrouw". Ze werden in het RAI-
gebouw te Amsterdam ter tafel ge
bracht tijdens een persconferentie ter
gelegenheid van de komende Intercon-
tex, de internationale confectie- en tex-
tielvakbeurs. Met deze conclusies die
zeer zeker ook als een waarschuwing
kunnen worden geïnterpreteerd gaan
de organisatoren dus hun vijfde Inter-
contex in, die van 15 tot en met 18 ok
tober in het RAI-gebouw wordt, gehou
den en waaraan 160 exposanten uit ze
ven landen deelnemen. Het is de mode
voor lente en zomer 1968 die hier ge
toond wordt.
„Een vakbeurs is geen op zichzelf
staand belang" zei dr. Th. van der
Meer, directeur van het RAI-gebouw.
„Een vakbeurs is bedoeld als ontmoe
tingsplaats tussen vraag en aanbod
waaruit op lange termijn de stimulans
voor de bedrijvigheid in de betrokken
branche kan groeien." De internationa
lisatie van de beurs die gegroeid is uit
het samengaan van twee vroegere vak
beurzen op dit terrein noemde hij een
succes. Voorts constateerde hij, dat de
specialisatie op de Intercontex zich
steeds meer toespitst. Het zwaartepunt
is meer en meer op damesconfectie,
bonneterie en lingerie komen te liggen.
De combinatie met stoffengroothandela-
ren en baby- en kleuterartikelen blijkt
weinig levensvatbaar te zijn.
Voor de traditionele modepresentatie
tijdens de Intercontex heeft men naar
dit-
nieuwe wegen gezocht. Ze worden
maal verzorgd door een combinatie
van Nederlandse en Duitse vezelfabri
kanten. De lingeriefabrikanten die op de
beurs een gecombineerde expositie hou
den geven een eigen collectieve show
van lingerie en foundations.
In Nederland wordt per jaar voor
ruim vijf miljard aan textielprodukten
omgezet. Van het toale textielassorti-
ment komt circa 30 procent uit het bui
tenland, terwijl de Nederlandse indus
trie een aandeel van ongeveer 70 pro
cent in de thuismarkt van kleding en
woningtextiel heeft (deze percentages
hebben betrekking op eindprodukten).
Van de EEG-landen hebben Luxem
burg en Nederland relatief de hoogste
uitgaven voor textiel. In Luxemburg
'zijn de uitgaven voor kleding hoger, in
Nederland ligt het verschil met de an
dere landen voornamelijk in de woning
en huishoudtextielsector.
Over de economische situatie in de
textielbranche wordt gezegd, dat er eni
ge verandering ten goede is gekomen.
Men meent dat er tekenen zijn dat het
dieptepunt is bereikt en dat de confec
tie aan een opwaartse trend is begon
nen.
mode brengt komende winter
heel wat opstaande kragen en
kraagjes naar Russisch voorbeeld,
hetgeen niet wil zeggen dat men met
een ander soort kraag totaal uit de
(modieuze) toon valt! Een kleine speur
tocht door de Parijse najaarscollec
ties leert dat ook kan worden geko
zen uit allerlei kragen en kraagjes
van bont, gebreide kolkragen, flinke
revers-kragen, kolkragen die asymme
trisch worden gesloten en allerlei wit
te kragen die dit najaar by voorkeur
met zwart worden gecombineerd.
Twee huishoudelijke nieuwtjes van de
najaarsbeurs Utrecht 1967:
Een klep-broodtrommel van roestvrij
edelstaal, gemaakt door Brabantia
en door de Stichting Gulden Vorm be
kroond met het certificaat „gulden
vorm" dat wordt toegekend op grond
van vormgeving, oorspronkelijkheid,
doelmatigheid, technische uitvoering
en prijs.
Een nieuw produkt van de Aa-Be fa
brieken, namelijk bedrukte gordijn
stoffen met handwerkeffect, gemaakt
uit vol-synthetisch materiaal en gelan
ceerd als „print-o-color" gordijnstof
fen die krimpvrij en wasbaar zijn. De
prijs is per meter van 120 centimeter
breed bijna zestien gulden.
Nieuwe snufjes uit Londen: pruike-
haar dat per meter wordt verkocht
en dat men zelf thuis kan wassen,
watergolven of permanenten en een
klein apparaatje dat op de douche-in
stallaties. gemonteerd en met badolie
kan worden gevuld. De welriekende
oliën vermengen zich dan met het
douchewater.
Elk wintermodeseizoen duiken de
struisveren weer op. In Parijs ge
bruikt men ze dit najaar als garne
ring langs zeer lange, wijd openval
lende mouwen van cocktailjurkjes,
gemaakt uit zijden crêpes in warme
tinten. Korte avondcapes van zijden
crêpe worden met een brede rand
struisveren afgezet. Lange avondjur
ken van luchtig materiaal worden
bezaaid met struisveertjes, korte lu-
rex-japonnen in sprekende kleuren
hebben brede manchetten en zomen
van deze kostbare pluimage.
Volgens het weekblad „Elle" doet meer
dan de helft'van de Belgische huis
vrouwen haar boodschappen te voet.
Daarbij bezoeken zij minstens vijf
winkels voor hun aankopen op het ge
bied van voedingsmiddelen. Tachtig
procent van deze huisvrouwen woont
op een afstand van meer dan tien
minuten lopen van de winkels. Op
zaterdag doet de Belgische huisvrouw
het grootste deel van haar wekelijkse
inkopen.
Zeer grof gebreide wollen kols worden
deze winter op wollen jurken gedra
gen. Ze worden gecombineerd met
grof gebreide manchetten en dito
taillestuk, alles in de kleur van de
jurk. In robes-manteaux van grove
tweedstoffen worden eveneens grol
gebreide wollen kols gedragen.
