EEN VAN DE 600.000
IN NEDERLAND
NEE, HET WENT BIJ MIJ NOOIT
Jonge academica in
Kamer v. Koophandel
Vijf meisjes willen Engeland
economische
stoot
geven
Nieuwe mode dient
zich reeds aan
ff
Nieuwe mannequins voor Balmain
Drie functies
Leber
San balm
Valerie, Brenda, Joan, Carol and Christine
we love you.
BEGRAFENISSEN
GESNEUVELDEN
TE DUUR
Politiehonden
worden „hip"
DONDERDAG II JANUARI 1968
LAAT
SCHORTJE
VERGELIJKEN
INKAPSELEN
S Het vijftal werkt op het kantoor
ADVERTENTIE
tm backing Britain
TERECHT
HOOGHARTIG
HIJ is er één van een groep van ongeveer zeshonderdduizend Nederlanders.
Hij kent mensen, die er plotseling ook bij werden gezet en daardoor aan de
drank raakten. Hij weet collega's die met Kerstmis misschien razend of hele
maal niets meer worden. Hij zit tegenover me achter een kop koffie met een
glaasje water en we zoeken samen naar een naam voor hem, voor deze ene ge
legenheid. „Jan van de Berg", zegt hij, „zo heette ik in de oorlog ook". We
praten samen omdat hij weduwnaar is.
Hij zegt: „De kinderen en ik hebben nu onze vierde gezinsverzorgster. Ze
gaat om half zes naar huis. Blijft zo iemand 's avonds ook, met wie drink je
dan je sherry-1je? Het is me een keer gebeurd. De beuren lopen langs en zeg
gen: Kijk, kijk, hij is er al weer aardig overheen aan het komen".
Maar hij is er niet overheen. Nu
veertien maanden geleden stierf zijn
vrouw, na een vrij langdurige ziekte.
Uit het huwelijk, dat hij prachtig vond
en dat achttien jaar duurde, hield hij
drie kinderen over: een meisje van
zestien, een zoon van veertien en nog
eens een dochter van acht.
Hij zegt: „Er overheen komen? Ik
weet het niet. Door die ziekte zou je
kunnen zeggen, je bent een beetje voor
bereid op wat onvermijdelijk moet ko
men. Maar het is niet waar. De eerste
maanden zijn de ergste, zeggen ze, la
ter went het een beetje. Maar weet u,
dat ik die eenzaamheid, de moeilijkhe
den op alle mogelijke terreinen op het
moment veel erger voel dan voor
heen?"
De heer Jan van de Berg is een
llchtgrijzende man van 43 jaar, een ver
koopleider die beroepshalve veel moet
reizen. Hij zegt, dat hij een man is die
met beide benen op de grond staat.
Hij zegt: „Weet je wat het gekke is
van weduwnaars en weduwen? Ze
gaan allemaal veel te laat naar bed.
Ja, waarom zou je vroeg? Normaal is,
dat je na een drukke werkdag in bed
samen nog eens de dingen doorpraat,
een beetje leest of naar de radio luis
tert. Of je vrouw is vroeger naar bed
gegaan en je gaat lekker met je hoofd
op haar schouder liggen.
„Ik voor mezelf, hier heb ik een paar
papieren waarop ik vannacht wat aan
tekeningen maakte voor ons gesprek.
Ik drink 's avonds een flesje wijn, ik
ga wat studeren. Slaappillen wil ik niet,
na een glaasje wijn gaat het ook best.
Hoop ik iedere keer maar weer, als ik
in de helft van dat bed stap".
Veertien maanden nu probeert hij
vader en moeder tegelijk te zijn en
soms merkt hij dat zoiets onmogelijk
i*. Hij merkt, dat hij zijn oudste doch
ter dingen cadeau doet, die hij vroeger
zijn vrouw zou hebben gegeven, hoewel
hij weet dat het eigenlijk toch te veel
verwennerij is. Hij staat zelf achter de
gaspitten als de kinderen geen weg we
ten met de Brussels lof en hij ontdekt
dat het huishouden, met een gezinshulp,
opeens duurder is geworden.
Hij zegt: „Ik vind het weieens gek,
dat ik in gezelschap van vrienden op
eens recepten zit uit te wisselen met
de gastvrouw. Je kweekt de indruk,
dat je de man met het schortje aan
bent. Zo ook op vakantie. Als een moe
der alleen met de kinderen ergens
komt in een vakantieplek, dan denken
de mensen: de man werkt zeker door.
Kom eens aan als man alleen met kin
deren?"
Hij is tevreden over zijn vierde ge
zinshulp, een meisje dat 21 jaar is en
verkering heeft. Hij zal blijven terug
vallen op jonge vrouwen, denkt hij, om
zoveel mogelijk moeilijkheden te ver
mijden. Hij haalt een voorbeeld aan. In
één dagblad plaatste hij twee adverten
ties, om de reacties te peilen. Op de ad
vertentie waarin een interne hulp werd
gevraagd kwamen stapels en stapels
brieven. De advertentie voor een exter
ne hulp bleef onbeantwoord.
„Wat ik niet heb gehoord van ande
re weduwnaars", zegt hij. „Dat moet
je bijna blozend vertellen, net zoals je
verhalen aanhaalt over huwelijksbu
reaus. Dat kan gewoon niet meer.
Maar ik wilde die externe hulp ook, om
dat ik niet iedere dag en iedere avond
iemand in huis wil hebben die mij per
soonlijk toch volkomen vreemd is. Ik
wil gewoon met mezelf alleen zijn, als
de kinderen in bed liggen."
„Stel nu, ik heb een keer zin naar
een concert te gaan. Ik ga niet zo vaak,
omdat ik het liefst maar de kinderen ge
zelschap houd. Zij mij omgekeerd ook.
Maar stel, dat ik wil. Dan zal ik het
wel uit mijn hoofd laten met een vrou
welijke kennis te gaan, omdat ik dan
weer allerlei andere kennissen tegen
kom die mogelijk iets gaan denken. Mo
gelijk? Mensen denken onmiddellijk
iets, niet?"
„Ga ik met een bevriend echtpaar,
dan ben ik weer bang extra wiel aan
de wagen te zijn. Goed, ik heb vrien
den, die me helemaal niet als zodanig
beschouwen, maar die gezellig en
doodgewoon doen. Na drie maanden
gaat de belangstelling meestal tanen,
maar daarvan merk ik niets."
Het is hem niet rechtstreeks gezegd,
maar hij heeft wel familieleden hardop
horen denken: Misschien trouwt hij nog
wel eens voor de tweede keer. En daar
achteraan: dan is hij tenminste onder
de pannen.
Hij zegt: „Ik wil niet hertrouwen.
Tenminste, dat zeg ik nu, ik ben nuch
ter genoeg. Ik weet niet hoe ik over
twee jaar denk. Misschien kom ik een
keer een vrouw tegen van wie ik zeg:
dit en dat herken ik in haar, dat mijn
vrouw ook had. Ik weet, dat het fout
is steeds maar te vergelijken. Maar ik
doe het ongemerkt, iedere keer weer
als ik in gezelschap ben van ook vrou
wen. Niemand zo goed als zij was. Ik
weet wel, maar als je op min of meer
romantische basis een huwelijk opbouw
de en die basis hield, dan kun je" later
geen vrouw nemen die puur zakelijk is,
waar of niet? Je zult toch iemand zoe
ken die bij je eigen karakter past."
Hij praat over „de dampen in heb
ben" en „jezelf inkapselen". Dat inkap
selen doet hij een keer extra, als de
kinderen vragen of hij zich, vanwege
Kerstmis, achter het orgeltje wil zetten
omdat men liedjes wil zingen als vroe
ger. Hij heeft het weer gedaan, maar
hij heeft niet meegezongen. Inkapselen
is ook nodig, als hij in zijn gezelschap
hoort: „Kijk eens man, die ring heb ik
net mijn vrouw cadeau gedaan."
„Zó zit je dan", zegt hij en maakt
twee vuisten. Hij zegt ook: „Soms zou
ik veel liever niet op bezoek gaan, het
is voor mij meer bezoeking dan bezoek.
Maar de mensen doen dan zo aardig
tegen je en ze zijn goede vrienden,
daarom ga je toch."
Hij zegt: „Ik heb me altijd op mijn
werk gegooid, maar na de dood van
mijn vrouw ben ik het doel in mijn le
ven kwijt geraakt. De kinderen ja.
Maar mijn werk, och. Ik werk, maar
niet als een gek tot 's avonds laat".
Als ik vraag: U bent nu 43 jaar, jong
dus nog, durft u al weer aan de toe
komst te denken, zegt hij: „Nee. Ik heb
wel gehoord van weduwnaars en wedu
wen: Wij leven bij de dag. Ik ben het
er momenteel nog steeds mee eens."
Prins Juan Carlos de Bourbon y Bourbon, een van de Spaanse troonpretendenten,
tijdens het beoefenen van karate, zijn favoriete sport. De prins werd dezer dagen
30 jaar, welke leeftijd een bindende eis is voor het beklimmen van de Spaanse
troon.
A PARIJS Onder de mannequins
die dit jaar de voorjaars- en zomer
collectie van de Franse modekoning
Pierre Balmain zullen presenteren, be
vinden zich dit jaar drie nieuwe meis
jes. Het zijn v.l.n.r. de Zuidafrikaanse
Collete Lee, de Zweedse Ingela Hed-
lund, met de traditionele Driekonin-
genkroon op het hoofd en het Franse
meisje Virginie Darene.
ROTTERDAM De 26-jarige mevrouw dra. Neelie Smit-Kroes is als eerste
vrouw, benoemd tot bestuurslid van de Kamer van Koophandel in Rotterdam.
Als economisch adviseuse van Zwatra, transport- en montagebedrijf N.V., is zO
door de Nationale Organisatie van het Beroepsgoederenvervoer als opvolgster van
de heer Ntfman gevraagd het wegstransport te vertegenwoordigen.
Bovendien is ze reeds drie jaar wetenschappelijk medewerkster van prof. dr.
H. C. Kuiler aan de Economische Hogeschool in Rotterdam.
Ondanks het gewicht van haar drie
functies, die men eerder van een man
zou verwachten, is mevrouw Smit niet
onder de indruk. Ze is gewend aan
primeurs. „Van huis uit ben ik steeds
met economie geconfronteerd".
Haar vader is directeur van Zwatra.
„Als meisje van achttien weet je niet,
wat je na je studie wilt gaan doen. Ik
koos meer als algemene ontwikke
ling de algemene bedrijfseconomie",
vertelt ze.
Als eerste meisje specialiseerde ze
zich in de vervoers- en havenecono
mie.
Na haar kandidaats werd ze co- assis
tente van de pas benoemde hoogleraar
Kuiler in Rotterdam. Toen ze drie jaar
geleden afstudeerde is deze functie om
gezet in wetenschappelijk medewerk
ster. „Ik onderhoud het contact tussen
prof. Kuiler en de studenten", legt ze
uit.
„De drie verschillende functies kan
ik heel goed combineren. Bovendien
kan ik mijn taken zo verdelen, dat
mijn echtgenoot, die marine-officier is,
geen bezwaar heeft tegen mijn werk.
Het zijn eigenlijk drie dezelfde func
ties, maar steeds in een andere jurk".
De slanke jonge mevrouw Smit moet
in haar flat in het centrum van Rotter
dam zelf lachen om deze vondst. In een
groene jurk de donkere lange haren in
een mooie wrong, lijkt ze helemaal niet
op een serieuze figuur,' die zich bezig
houdt met de problemen van het weg
vervoer en de haven.
Een groot voordeel van haar studie
vindt mevrouw Smit, dat ze geleerd
heeft, welke maatregelen genomen
LONDEN Voor Nieuwjaar wis
ten maar heel weinig mensen
in Engeland wie Valerie, Brenda,
Joan, Carol en Christine waren. Nu
kent het hele land deze vijf kordate
typistes uit een fabriek in Surbiton,
een forensenplaats ten zuidwesten
van Londen. Zij begonnen het nieu
we jaar met elke dag een half uur
eerder te beginnen, zonder extra
loon.
Zij hebben in deze eerste week
van 1968 telegrammen gekregen van
prins Philip en van premier Wilson,
van vele honderden andere beken
den en onbekenden. Ze zijn dage
lijks op de televisie te zien. Hun fo
to's staan in alle kranten. Er wordt
over ze gepraat en geschreven. Er
worden hoofdartikelen aan deze
meisjes gewijd, en er is dank zij
hen een landelijke campagne begon
nen.
Zij hebben iets ontketend, dat in
Engeland sinds de oorlog nog niet
eerder op zo'n grote schaal is ge
lukt: ze hebben veel Britten einde
lijk de ogen geopend voor de on-
konden niet uitblijven. Zoals bekend
kwam één daarvan van de kant van
de vakbonden. De elider van de bond
van toezichthoudend personeel, Cli-
ve Jenkins, zei: „Onze leden zijn
veel te intelligent om te geloven dat
langer werken een efficiëntere pro-
harder moeten werken, wil Enge-
land er bovenop komen.
J en ventilatie-installaties, Colt Hea-
B ting and Ventilation. De fabriek zelf
is verder naar het zuiden in Hamp
shire gevestigd. Er werken in totaal
achthonderd man bij dit bedrijf.
Even voor de jaarwisseling staken
de vijf typistes de (nu vanwege al
die televisiecamera's extra goedge-
kapte) hoofden bij elkaar en ze be
sloten om in te gaan op een gedach-
te die een van hun directeuren in
J een nieuwjaarsboodschap had uitge-
- sproken: als iedereen in Engeland
wat langer werkt, is er in korte tijd
geen betalingsbalansprobleem meer.
Dit sprak de typistes aan en ze
schreven hun directie een briefje,
waarin zij aanboden voorlopig elke
dag een half uur eerder te beginnen
zonder dat ze daar een cent loons
verhoging voor willen hebben. Prach
tig, reageerde de directie, dan kun
nen wij onze prijzen met vijf pro
cent laten zakken en dan gaan wij
de dividenden verlagen. Colt is een
familie-N.V., dus dat laatste bete
kent een persoonlijk offer.
Niet alleen het vrolijke werklustige
vijftal begint om half negen in plaats
van negen uur, maar het hele per
soneel van het kantoor. En dit
bracht de bal aan het rollen. Hier
had het ingedutte Engeland blijkbaar
op gewacht na de jarenlange pogin
gen van zijn politieke leiders om het
harder te laten werken, pogingen
die telkens op een volslagen misluk
king uitliepen.
Er kwam uit het hele land een
stortvloed van adhesiebetuigingen en
complimentjes. Dit was het begin
van de campagne, die gevoerd wordt
met de slagzin: „I'm backing Bri
tain ik steun Britannië".
In de Times verscheen een adver
tentie over een hele pagina van een
handig reclame- en advertentiebu
reau. dat zijn diensten gratis aan
biedt aan een ieder die de campagne
door middel van advertenties wil
steunen. Valerie, Brenda, Joan, Ca
rol en Christine, wij houden van jul
lie, stond er met koeien van letters
boven.
Een plasticfabriek in Lichfield
t maakte bekend dat haar directie
voortaan per dag een kwartier kor-
S ter luncht om de actie te helpen.
Meer dan honderdtwintig personeels-
leden van deze fabriek onderbreken
Until tot had fepAt#***. ve w<are all sitting aroa&d graxahluig.
Now we know to
Every day, &wr one of us cm speod a short time jaaiifog Britain
first and ourselves mood.
You re sgeadmgf half m imr working for ifiS-
We're m advertising agency. We make advertisements,
posters, television commercials.
We'll spend oar spare time making these for free, to kip the
64 Vm Backing Britain campaign.
We'll do ft without fee. And for every £100 spent, we'll put
our commisvioH£15-towards the next ad.
Any organbatbn, company; trade anion or individual wishing: to
kip foe JBacking Britain campaign to take off can coant m
«or bestskfe ohteh we will gfy&as onr contribution.
It emymie joked in. BrUam's problems vvotiid he over,
We>ewith}w, girls.
We think fm'nt found the answer,
v Now tffcoN THïxi?
leider
deed J
.dure j
duktie tot gevolg heeft". E>e
van de metaalbewerkersbond
de succesrijke actie af als
kunstjes, laat ons bedrijfsleiders
maar eerst eens zorgen dat zij intel-
ligenter werken en beter zijn opge-
leid en toegerust"
Niemand zal ontkennen dat ook dit
laatste dringend noodzakelijk is in
Engeland. Niemand zal ook willen t
bewerend dat er door een half uur
langer werken werkelijk een einde
gemaakt kan worden aan de chroni- J
sche kwalen waar Engeland aan 5
lijdt en aan al hetgeen er hopeloos is -
verouderd in produktie, leiding en
opleiding van de verouderd gehouden
fabrieken.
Maar wat velen vergeten en blijk
baar niet willen inzien is dat er ein-
delijk eens positieve dingen worden
gezegd en gedaan door mensen waar
het in de eerste plaats op aan-
komt. Terecht schreef de Times: t
„Zij die bereid zijn dit extra werk i
te verrichten, zullen ook de rest van
hun werkdag levendiger en con- 5
structiever benaderen.".
Men kan niet van werkers ver-
wachten dat zij voor niets werken,
zeggen sommige vakbondsbestuur-
ders. Extra werk betekent een in-
breuk op arbeidsovereenkomsten die
ten koste van harde strijd zijn be-
dongen en het overkoepelend verbond
van vakverenigingen TUC, waar-
schuwde zelfs voor arbeidsconflicten
als gevolg van wat de vijf meisjes 5
in Surbiton zijn begonnen.
Davidson, Pcarcf, Berry Tuck- and staff óf 100.
iSflJ MaryMmne Rwrtl. Dmdon. \Vtt Jy WeibciN 6699
moeten worden om problemen op te
lossen. Hoewel er nog steeds praktisch
geen meisje de vervoers- en haven
economie als studievakken kiezen,
stijgt de belangstelling bij de studen
ten. Volgens mevrouw Smit werkt d®
Europese Economische Gemeenschap
(EEG) stimulerend. „Ze zien dat de
eenwording van Europa niet vanzelf
gaat, vooral niet op economisch ge
bied".
Er verscheen in de Times een advertentie over een hele pagina van een reclame- j
bureau, dat zijn diensten gratis aanbiedt aan een ieder die de campagne „I'm
backing Britain ik steun Brittannië wil steunen. „Valerie, Brenda, Joan, Carol
en Christine, we houden van jullie", stond er in grote letters boven. Alle Britten J
kennen nu de tot voor kprt volslagen onbekende meisjes.
nu hun werk niet langer voor een
kop thee. De theepauzes zijn in En
geland oorzaak van een astrono
misch aantal uren werkverlies.
In een ander bedrijf zat de direc
tie juist te bepraten met hoeveel de
'prijs van haar worstjes omhoog
moest, toen een delegatie van arbei
ders kwam vertellen dat ze langer
zullen werken zonder enige eis voor
hoger loon. Dan blijft de prijs van
de worst zoals die is, was de onmid
dellijke reactie van de directie.
In vele tientallen fabrieken en be
drijven, ook gemeentelijke instellin
gen en dergelijke, gebeurden soort
gelijke dingen. Uit alles sprak maar
één ding: wtf z|jn doodziek van onze
economische problemen, waarover
de hele wereld preken tegen ons
houdt. Wij vinden het eindelijk wel
heel erg vernederend, dat ons land
van geleend geld moet leven. Wij
zullen eens laten zien dat we nog al
tijd ons mannetje staan.
„Wij zijn gewoon opgetogen", zegt
de 21-jarige Valerie White, die meest
al het woord voert voor de vijf meis
jes in Surbiton, die nu voortdurend
van hun werk worden gehaald voor
interviews en filmopnamen. „Wij
hadden er geen idee van dat we zo
veel reacties zouden krijgen, maar
wij voelden dat er iets nodig was om
de bal aan het rollen te krijgen. Wij
vonden het geweldig dat wij het kon- 5
den doen en we hopen dat nog meer 5
mensen gaan meedoen".
Ouden van dagen, hooggeplaatsten,
huismoeders en bedrijfsleiders, het
verbond van werkgevers, scholieren
en studenten, allemaal stuurden zij i
jubelende,Telegrammen en brieven 1
naar de fabriek in Surbiton. Eén
student schreef: Dit zal ons een mo-
rele schop onder ons zitvlak geven.
Er kwamen meldingen van arbei- a
ders en directieleden van onderne-
mingen die hun lonen en salarissen
met vijf tot tien procent lieten veria-
gen. Een restaurant in Rye, Sus-
sex, geeft al zijn klanten een korting j
van tien procent wanneer zij het
speldje dragen van
steun Brittannië. Zes hotels in
badplaats bieden gratis
aan. Een benzinepompstation ver-
koopt goedkopere benzine aan deel- j
nemers van de actie.
In één fabriek kwam een vrouw re
gelrecht van een nieuwjaarsfeest
naar haar werk met haar avondja-
pon nog aan om een half uur eerder
te beginnen.
de actie: Ik
een
vakanties J
Maar Engeland zou Engeland niet 1
zijn of ook zure en negatieve reacties
mmMmmmmmmmmmmmmmmmmmJ
Neem nu het plan van minister Le
ber", legt mevrouw Smit uit. „Als de
Bondsdag zijn plan goedkeurt, betekent
dit een zware slag voor het Neder
landse goederenvervoer.
Als argument gebruikt hij onder meer
de verkeersveiligheid, omdat er bij het
vrachtvervoer per trein minder onge
lukken op de weg zullen gebeuren.
Een tweederangs argument als je het
mij vraagt Maar wil je in de EEG ge
hoor krijgen, dan moet je met weten
schappelijke bewijzen komen.
Als ieder land in Europa doet waar
voor het geschikt is, is het ook het
goedkoopste. Tegen de Duitse Bonds
dag moet je eigenlijk zeggen, als de
Nederlander? het vrachtvervoer verzor
gen is het voor Duitsland goedkoper en
dat garandeert tevens 'n grotere markt.
De ligging van Nederland is van
oudsher uniek voor de vervoerders".
Of mevrouw Smit haar huishouden
ook zo economisch heeft ingedeeld, be
twijfelt ze, want ze houdt er niet eens
een huishoudboekje op na. Ze kan er
hartelijk om lachen.
WASHINGTON Vele Amerikaan*®
gezinnen hebben diep in eigen beur*
moeten tasten, om de begrafenis van
hun in Viëtnam gesneuvelde dierba
re^) te bekostigen, omdat de rege
ringstoelagen de kosten bij lange na
niet dekken, zo heeft een onderzoek
van the Associated Press aangetoond.
Vele gezinnen verklaarden dat zij 300
tot 700 dollar hadden moeten neerleg
gen, naast de officiële toelage om de
begrafeniskosten te kunnen betalen.
Een voorbeeld.
In november sneuvelde korporaal Ro
bert M. Carlozzi uit Wheaton, (Mary
land). Dezelfde maand werd hij bij
gezet op de nationale begraafplaat*
Arlington.
„Ik heb driemaal zoveel moeten beta
len als ik van de regering heb ge
kregen," aldus de vader. „En ik ge
loof toch niet iets heel duurs of spe
ciaals voor mijn zoon te hebben uit
gezocht."
Een vrouw in Virginia, die haar naam
niet wilde noemen, verklaarde dat
zij 650 dollar van de studietoelage
van haar dochter had moeten gebrui
ken om de begrafenis van haar ge
sneuvelde man te kunnen betalen.
De teraardebestelling kostte bijna 1000
dollar, maar alles wat de regering
voor een man, die zijn leven gaf
voor zijn land, wilde betalen, wai
300 dollar, zo verklaarde zij.
AUCKLAND De politiehonden van
Auckland (Nieuw-Zeeland) zullen bin
nenkort linnen kaplaarzen dragen wan
neer zij worden gebruikt in situatie*
waarin zij verwondingen aan hun po
ten kunnen oplopen door gebroken
glas of andere scherpe voorwerpen. Dit
is onder meer het geval bij opstootje*
e.d. Een lelijke verwonding kan de die
ren geruime tijd uitschakelen. De poli
tie verwacht dat de honden spoedig aan
het dragen van laarzen gewend zullen
zijn.
ADVERTENTIE
RUWE HANDED
HANDCREME
uw handen vragen erom
PARIJS —Bij een nieuw jaar hoort
nieuwe mode. Zo denken de couturiers
in binnen- en buitenland. Achfer de
schermen van de toonaangevende mo
decentra in Parijs, Rome en Londen
wordt op het ogenblik druk gewerkt
aan de nieuwste creaties. Nog deze
maand zullen de scheppingen, die de
vrouwen in 1968 gaan dragen, aan vele
belangstellenden getoond worden.
Hoewel het nog erg vroeg is om iets
concreets over de nieuwe modelijn te
vertellen, willen we toch reeds enkele
details verklappen. De vrouw, die niet
van de uitbundige hippiemode houdt
zal er met behulp van de couturiers en
de confectiefabrieken In een nieuw-
klassiek costuum zeer slank en vrouwe
lijk uit zien. Haar voornaamste kle
dingstuk voor alledag wordt weer het
mantelpak. Het korte Jasje maakt
plaats voor een lang, dat bijna de zoom
van de rok raakt.
Iets geheel nieuws is de cardigan:
een kraag- en mouwloze overgooier of
een mouwloos vest, gedragen als jasje.
De prettig-zittende trui maakt plaat*
voor de meer feestelijke blouse Het
klassiek in haar verschijning wordt
opgevrolijkt met een kleurige sjaal. De
ceintuur zorgt voor een duidelijk aan
gegeven taille. De rok nog altijd mi
ni kan gerend, met plooien of in de
vorm van een broekrok zijn.
Voor de nieuw-klassieke modellen van
1968 worden zachte stoffen, zoals flan
nel, laken, jersey en wevenit in de
kleuren grijs, zwart, wit, bruin, lak-
rood, kobaltblauw en marineblauw ge
bruikt. Een ideale dracht voor de
werkende vrouw, die er iedere dag ver
zorgd uit moet zien, en de huisvrouw
omdat het pak immers tegen een stoot
je kan.