EEN VAN DE 600.000 IN NEDERLAND NEE, HET WENT BIJ MIJ NOOIT Jonge academica in Kamer v. Koophandel Vijf meisjes willen Engeland economische stoot geven Nieuwe mode dient zich reeds aan ff Nieuwe mannequins voor Balmain Drie functies Leber San balm Valerie, Brenda, Joan, Carol and Christine we love you. BEGRAFENISSEN GESNEUVELDEN TE DUUR Politiehonden worden „hip" DONDERDAG II JANUARI 1968 LAAT SCHORTJE VERGELIJKEN INKAPSELEN S Het vijftal werkt op het kantoor ADVERTENTIE tm backing Britain TERECHT HOOGHARTIG HIJ is er één van een groep van ongeveer zeshonderdduizend Nederlanders. Hij kent mensen, die er plotseling ook bij werden gezet en daardoor aan de drank raakten. Hij weet collega's die met Kerstmis misschien razend of hele maal niets meer worden. Hij zit tegenover me achter een kop koffie met een glaasje water en we zoeken samen naar een naam voor hem, voor deze ene ge legenheid. „Jan van de Berg", zegt hij, „zo heette ik in de oorlog ook". We praten samen omdat hij weduwnaar is. Hij zegt: „De kinderen en ik hebben nu onze vierde gezinsverzorgster. Ze gaat om half zes naar huis. Blijft zo iemand 's avonds ook, met wie drink je dan je sherry-1je? Het is me een keer gebeurd. De beuren lopen langs en zeg gen: Kijk, kijk, hij is er al weer aardig overheen aan het komen". Maar hij is er niet overheen. Nu veertien maanden geleden stierf zijn vrouw, na een vrij langdurige ziekte. Uit het huwelijk, dat hij prachtig vond en dat achttien jaar duurde, hield hij drie kinderen over: een meisje van zestien, een zoon van veertien en nog eens een dochter van acht. Hij zegt: „Er overheen komen? Ik weet het niet. Door die ziekte zou je kunnen zeggen, je bent een beetje voor bereid op wat onvermijdelijk moet ko men. Maar het is niet waar. De eerste maanden zijn de ergste, zeggen ze, la ter went het een beetje. Maar weet u, dat ik die eenzaamheid, de moeilijkhe den op alle mogelijke terreinen op het moment veel erger voel dan voor heen?" De heer Jan van de Berg is een llchtgrijzende man van 43 jaar, een ver koopleider die beroepshalve veel moet reizen. Hij zegt, dat hij een man is die met beide benen op de grond staat. Hij zegt: „Weet je wat het gekke is van weduwnaars en weduwen? Ze gaan allemaal veel te laat naar bed. Ja, waarom zou je vroeg? Normaal is, dat je na een drukke werkdag in bed samen nog eens de dingen doorpraat, een beetje leest of naar de radio luis tert. Of je vrouw is vroeger naar bed gegaan en je gaat lekker met je hoofd op haar schouder liggen. „Ik voor mezelf, hier heb ik een paar papieren waarop ik vannacht wat aan tekeningen maakte voor ons gesprek. Ik drink 's avonds een flesje wijn, ik ga wat studeren. Slaappillen wil ik niet, na een glaasje wijn gaat het ook best. Hoop ik iedere keer maar weer, als ik in de helft van dat bed stap". Veertien maanden nu probeert hij vader en moeder tegelijk te zijn en soms merkt hij dat zoiets onmogelijk i*. Hij merkt, dat hij zijn oudste doch ter dingen cadeau doet, die hij vroeger zijn vrouw zou hebben gegeven, hoewel hij weet dat het eigenlijk toch te veel verwennerij is. Hij staat zelf achter de gaspitten als de kinderen geen weg we ten met de Brussels lof en hij ontdekt dat het huishouden, met een gezinshulp, opeens duurder is geworden. Hij zegt: „Ik vind het weieens gek, dat ik in gezelschap van vrienden op eens recepten zit uit te wisselen met de gastvrouw. Je kweekt de indruk, dat je de man met het schortje aan bent. Zo ook op vakantie. Als een moe der alleen met de kinderen ergens komt in een vakantieplek, dan denken de mensen: de man werkt zeker door. Kom eens aan als man alleen met kin deren?" Hij is tevreden over zijn vierde ge zinshulp, een meisje dat 21 jaar is en verkering heeft. Hij zal blijven terug vallen op jonge vrouwen, denkt hij, om zoveel mogelijk moeilijkheden te ver mijden. Hij haalt een voorbeeld aan. In één dagblad plaatste hij twee adverten ties, om de reacties te peilen. Op de ad vertentie waarin een interne hulp werd gevraagd kwamen stapels en stapels brieven. De advertentie voor een exter ne hulp bleef onbeantwoord. „Wat ik niet heb gehoord van ande re weduwnaars", zegt hij. „Dat moet je bijna blozend vertellen, net zoals je verhalen aanhaalt over huwelijksbu reaus. Dat kan gewoon niet meer. Maar ik wilde die externe hulp ook, om dat ik niet iedere dag en iedere avond iemand in huis wil hebben die mij per soonlijk toch volkomen vreemd is. Ik wil gewoon met mezelf alleen zijn, als de kinderen in bed liggen." „Stel nu, ik heb een keer zin naar een concert te gaan. Ik ga niet zo vaak, omdat ik het liefst maar de kinderen ge zelschap houd. Zij mij omgekeerd ook. Maar stel, dat ik wil. Dan zal ik het wel uit mijn hoofd laten met een vrou welijke kennis te gaan, omdat ik dan weer allerlei andere kennissen tegen kom die mogelijk iets gaan denken. Mo gelijk? Mensen denken onmiddellijk iets, niet?" „Ga ik met een bevriend echtpaar, dan ben ik weer bang extra wiel aan de wagen te zijn. Goed, ik heb vrien den, die me helemaal niet als zodanig beschouwen, maar die gezellig en doodgewoon doen. Na drie maanden gaat de belangstelling meestal tanen, maar daarvan merk ik niets." Het is hem niet rechtstreeks gezegd, maar hij heeft wel familieleden hardop horen denken: Misschien trouwt hij nog wel eens voor de tweede keer. En daar achteraan: dan is hij tenminste onder de pannen. Hij zegt: „Ik wil niet hertrouwen. Tenminste, dat zeg ik nu, ik ben nuch ter genoeg. Ik weet niet hoe ik over twee jaar denk. Misschien kom ik een keer een vrouw tegen van wie ik zeg: dit en dat herken ik in haar, dat mijn vrouw ook had. Ik weet, dat het fout is steeds maar te vergelijken. Maar ik doe het ongemerkt, iedere keer weer als ik in gezelschap ben van ook vrou wen. Niemand zo goed als zij was. Ik weet wel, maar als je op min of meer romantische basis een huwelijk opbouw de en die basis hield, dan kun je" later geen vrouw nemen die puur zakelijk is, waar of niet? Je zult toch iemand zoe ken die bij je eigen karakter past." Hij praat over „de dampen in heb ben" en „jezelf inkapselen". Dat inkap selen doet hij een keer extra, als de kinderen vragen of hij zich, vanwege Kerstmis, achter het orgeltje wil zetten omdat men liedjes wil zingen als vroe ger. Hij heeft het weer gedaan, maar hij heeft niet meegezongen. Inkapselen is ook nodig, als hij in zijn gezelschap hoort: „Kijk eens man, die ring heb ik net mijn vrouw cadeau gedaan." „Zó zit je dan", zegt hij en maakt twee vuisten. Hij zegt ook: „Soms zou ik veel liever niet op bezoek gaan, het is voor mij meer bezoeking dan bezoek. Maar de mensen doen dan zo aardig tegen je en ze zijn goede vrienden, daarom ga je toch." Hij zegt: „Ik heb me altijd op mijn werk gegooid, maar na de dood van mijn vrouw ben ik het doel in mijn le ven kwijt geraakt. De kinderen ja. Maar mijn werk, och. Ik werk, maar niet als een gek tot 's avonds laat". Als ik vraag: U bent nu 43 jaar, jong dus nog, durft u al weer aan de toe komst te denken, zegt hij: „Nee. Ik heb wel gehoord van weduwnaars en wedu wen: Wij leven bij de dag. Ik ben het er momenteel nog steeds mee eens." Prins Juan Carlos de Bourbon y Bourbon, een van de Spaanse troonpretendenten, tijdens het beoefenen van karate, zijn favoriete sport. De prins werd dezer dagen 30 jaar, welke leeftijd een bindende eis is voor het beklimmen van de Spaanse troon. A PARIJS Onder de mannequins die dit jaar de voorjaars- en zomer collectie van de Franse modekoning Pierre Balmain zullen presenteren, be vinden zich dit jaar drie nieuwe meis jes. Het zijn v.l.n.r. de Zuidafrikaanse Collete Lee, de Zweedse Ingela Hed- lund, met de traditionele Driekonin- genkroon op het hoofd en het Franse meisje Virginie Darene. ROTTERDAM De 26-jarige mevrouw dra. Neelie Smit-Kroes is als eerste vrouw, benoemd tot bestuurslid van de Kamer van Koophandel in Rotterdam. Als economisch adviseuse van Zwatra, transport- en montagebedrijf N.V., is zO door de Nationale Organisatie van het Beroepsgoederenvervoer als opvolgster van de heer Ntfman gevraagd het wegstransport te vertegenwoordigen. Bovendien is ze reeds drie jaar wetenschappelijk medewerkster van prof. dr. H. C. Kuiler aan de Economische Hogeschool in Rotterdam. Ondanks het gewicht van haar drie functies, die men eerder van een man zou verwachten, is mevrouw Smit niet onder de indruk. Ze is gewend aan primeurs. „Van huis uit ben ik steeds met economie geconfronteerd". Haar vader is directeur van Zwatra. „Als meisje van achttien weet je niet, wat je na je studie wilt gaan doen. Ik koos meer als algemene ontwikke ling de algemene bedrijfseconomie", vertelt ze. Als eerste meisje specialiseerde ze zich in de vervoers- en havenecono mie. Na haar kandidaats werd ze co- assis tente van de pas benoemde hoogleraar Kuiler in Rotterdam. Toen ze drie jaar geleden afstudeerde is deze functie om gezet in wetenschappelijk medewerk ster. „Ik onderhoud het contact tussen prof. Kuiler en de studenten", legt ze uit. „De drie verschillende functies kan ik heel goed combineren. Bovendien kan ik mijn taken zo verdelen, dat mijn echtgenoot, die marine-officier is, geen bezwaar heeft tegen mijn werk. Het zijn eigenlijk drie dezelfde func ties, maar steeds in een andere jurk". De slanke jonge mevrouw Smit moet in haar flat in het centrum van Rotter dam zelf lachen om deze vondst. In een groene jurk de donkere lange haren in een mooie wrong, lijkt ze helemaal niet op een serieuze figuur,' die zich bezig houdt met de problemen van het weg vervoer en de haven. Een groot voordeel van haar studie vindt mevrouw Smit, dat ze geleerd heeft, welke maatregelen genomen LONDEN Voor Nieuwjaar wis ten maar heel weinig mensen in Engeland wie Valerie, Brenda, Joan, Carol en Christine waren. Nu kent het hele land deze vijf kordate typistes uit een fabriek in Surbiton, een forensenplaats ten zuidwesten van Londen. Zij begonnen het nieu we jaar met elke dag een half uur eerder te beginnen, zonder extra loon. Zij hebben in deze eerste week van 1968 telegrammen gekregen van prins Philip en van premier Wilson, van vele honderden andere beken den en onbekenden. Ze zijn dage lijks op de televisie te zien. Hun fo to's staan in alle kranten. Er wordt over ze gepraat en geschreven. Er worden hoofdartikelen aan deze meisjes gewijd, en er is dank zij hen een landelijke campagne begon nen. Zij hebben iets ontketend, dat in Engeland sinds de oorlog nog niet eerder op zo'n grote schaal is ge lukt: ze hebben veel Britten einde lijk de ogen geopend voor de on- konden niet uitblijven. Zoals bekend kwam één daarvan van de kant van de vakbonden. De elider van de bond van toezichthoudend personeel, Cli- ve Jenkins, zei: „Onze leden zijn veel te intelligent om te geloven dat langer werken een efficiëntere pro- harder moeten werken, wil Enge- land er bovenop komen. J en ventilatie-installaties, Colt Hea- B ting and Ventilation. De fabriek zelf is verder naar het zuiden in Hamp shire gevestigd. Er werken in totaal achthonderd man bij dit bedrijf. Even voor de jaarwisseling staken de vijf typistes de (nu vanwege al die televisiecamera's extra goedge- kapte) hoofden bij elkaar en ze be sloten om in te gaan op een gedach- te die een van hun directeuren in J een nieuwjaarsboodschap had uitge- - sproken: als iedereen in Engeland wat langer werkt, is er in korte tijd geen betalingsbalansprobleem meer. Dit sprak de typistes aan en ze schreven hun directie een briefje, waarin zij aanboden voorlopig elke dag een half uur eerder te beginnen zonder dat ze daar een cent loons verhoging voor willen hebben. Prach tig, reageerde de directie, dan kun nen wij onze prijzen met vijf pro cent laten zakken en dan gaan wij de dividenden verlagen. Colt is een familie-N.V., dus dat laatste bete kent een persoonlijk offer. Niet alleen het vrolijke werklustige vijftal begint om half negen in plaats van negen uur, maar het hele per soneel van het kantoor. En dit bracht de bal aan het rollen. Hier had het ingedutte Engeland blijkbaar op gewacht na de jarenlange pogin gen van zijn politieke leiders om het harder te laten werken, pogingen die telkens op een volslagen misluk king uitliepen. Er kwam uit het hele land een stortvloed van adhesiebetuigingen en complimentjes. Dit was het begin van de campagne, die gevoerd wordt met de slagzin: „I'm backing Bri tain ik steun Britannië". In de Times verscheen een adver tentie over een hele pagina van een handig reclame- en advertentiebu reau. dat zijn diensten gratis aan biedt aan een ieder die de campagne door middel van advertenties wil steunen. Valerie, Brenda, Joan, Ca rol en Christine, wij houden van jul lie, stond er met koeien van letters boven. Een plasticfabriek in Lichfield t maakte bekend dat haar directie voortaan per dag een kwartier kor- S ter luncht om de actie te helpen. Meer dan honderdtwintig personeels- leden van deze fabriek onderbreken Until tot had fepAt#***. ve w<are all sitting aroa&d graxahluig. Now we know to Every day, &wr one of us cm speod a short time jaaiifog Britain first and ourselves mood. You re sgeadmgf half m imr working for ifiS- We're m advertising agency. We make advertisements, posters, television commercials. We'll spend oar spare time making these for free, to kip the 64 Vm Backing Britain campaign. We'll do ft without fee. And for every £100 spent, we'll put our commisvioH£15-towards the next ad. Any organbatbn, company; trade anion or individual wishing: to kip foe JBacking Britain campaign to take off can coant m «or bestskfe ohteh we will gfy&as onr contribution. It emymie joked in. BrUam's problems vvotiid he over, We>ewith}w, girls. We think fm'nt found the answer, v Now tffcoN THïxi? leider deed J .dure j duktie tot gevolg heeft". E>e van de metaalbewerkersbond de succesrijke actie af als kunstjes, laat ons bedrijfsleiders maar eerst eens zorgen dat zij intel- ligenter werken en beter zijn opge- leid en toegerust" Niemand zal ontkennen dat ook dit laatste dringend noodzakelijk is in Engeland. Niemand zal ook willen t bewerend dat er door een half uur langer werken werkelijk een einde gemaakt kan worden aan de chroni- J sche kwalen waar Engeland aan 5 lijdt en aan al hetgeen er hopeloos is - verouderd in produktie, leiding en opleiding van de verouderd gehouden fabrieken. Maar wat velen vergeten en blijk baar niet willen inzien is dat er ein- delijk eens positieve dingen worden gezegd en gedaan door mensen waar het in de eerste plaats op aan- komt. Terecht schreef de Times: t „Zij die bereid zijn dit extra werk i te verrichten, zullen ook de rest van hun werkdag levendiger en con- 5 structiever benaderen.". Men kan niet van werkers ver- wachten dat zij voor niets werken, zeggen sommige vakbondsbestuur- ders. Extra werk betekent een in- breuk op arbeidsovereenkomsten die ten koste van harde strijd zijn be- dongen en het overkoepelend verbond van vakverenigingen TUC, waar- schuwde zelfs voor arbeidsconflicten als gevolg van wat de vijf meisjes 5 in Surbiton zijn begonnen. Davidson, Pcarcf, Berry Tuck- and staff óf 100. iSflJ MaryMmne Rwrtl. Dmdon. \Vtt Jy WeibciN 6699 moeten worden om problemen op te lossen. Hoewel er nog steeds praktisch geen meisje de vervoers- en haven economie als studievakken kiezen, stijgt de belangstelling bij de studen ten. Volgens mevrouw Smit werkt d® Europese Economische Gemeenschap (EEG) stimulerend. „Ze zien dat de eenwording van Europa niet vanzelf gaat, vooral niet op economisch ge bied". Er verscheen in de Times een advertentie over een hele pagina van een reclame- j bureau, dat zijn diensten gratis aanbiedt aan een ieder die de campagne „I'm backing Britain ik steun Brittannië wil steunen. „Valerie, Brenda, Joan, Carol en Christine, we houden van jullie", stond er in grote letters boven. Alle Britten J kennen nu de tot voor kprt volslagen onbekende meisjes. nu hun werk niet langer voor een kop thee. De theepauzes zijn in En geland oorzaak van een astrono misch aantal uren werkverlies. In een ander bedrijf zat de direc tie juist te bepraten met hoeveel de 'prijs van haar worstjes omhoog moest, toen een delegatie van arbei ders kwam vertellen dat ze langer zullen werken zonder enige eis voor hoger loon. Dan blijft de prijs van de worst zoals die is, was de onmid dellijke reactie van de directie. In vele tientallen fabrieken en be drijven, ook gemeentelijke instellin gen en dergelijke, gebeurden soort gelijke dingen. Uit alles sprak maar één ding: wtf z|jn doodziek van onze economische problemen, waarover de hele wereld preken tegen ons houdt. Wij vinden het eindelijk wel heel erg vernederend, dat ons land van geleend geld moet leven. Wij zullen eens laten zien dat we nog al tijd ons mannetje staan. „Wij zijn gewoon opgetogen", zegt de 21-jarige Valerie White, die meest al het woord voert voor de vijf meis jes in Surbiton, die nu voortdurend van hun werk worden gehaald voor interviews en filmopnamen. „Wij hadden er geen idee van dat we zo veel reacties zouden krijgen, maar wij voelden dat er iets nodig was om de bal aan het rollen te krijgen. Wij vonden het geweldig dat wij het kon- 5 den doen en we hopen dat nog meer 5 mensen gaan meedoen". Ouden van dagen, hooggeplaatsten, huismoeders en bedrijfsleiders, het verbond van werkgevers, scholieren en studenten, allemaal stuurden zij i jubelende,Telegrammen en brieven 1 naar de fabriek in Surbiton. Eén student schreef: Dit zal ons een mo- rele schop onder ons zitvlak geven. Er kwamen meldingen van arbei- a ders en directieleden van onderne- mingen die hun lonen en salarissen met vijf tot tien procent lieten veria- gen. Een restaurant in Rye, Sus- sex, geeft al zijn klanten een korting j van tien procent wanneer zij het speldje dragen van steun Brittannië. Zes hotels in badplaats bieden gratis aan. Een benzinepompstation ver- koopt goedkopere benzine aan deel- j nemers van de actie. In één fabriek kwam een vrouw re gelrecht van een nieuwjaarsfeest naar haar werk met haar avondja- pon nog aan om een half uur eerder te beginnen. de actie: Ik een vakanties J Maar Engeland zou Engeland niet 1 zijn of ook zure en negatieve reacties mmMmmmmmmmmmmmmmmmmmJ Neem nu het plan van minister Le ber", legt mevrouw Smit uit. „Als de Bondsdag zijn plan goedkeurt, betekent dit een zware slag voor het Neder landse goederenvervoer. Als argument gebruikt hij onder meer de verkeersveiligheid, omdat er bij het vrachtvervoer per trein minder onge lukken op de weg zullen gebeuren. Een tweederangs argument als je het mij vraagt Maar wil je in de EEG ge hoor krijgen, dan moet je met weten schappelijke bewijzen komen. Als ieder land in Europa doet waar voor het geschikt is, is het ook het goedkoopste. Tegen de Duitse Bonds dag moet je eigenlijk zeggen, als de Nederlander? het vrachtvervoer verzor gen is het voor Duitsland goedkoper en dat garandeert tevens 'n grotere markt. De ligging van Nederland is van oudsher uniek voor de vervoerders". Of mevrouw Smit haar huishouden ook zo economisch heeft ingedeeld, be twijfelt ze, want ze houdt er niet eens een huishoudboekje op na. Ze kan er hartelijk om lachen. WASHINGTON Vele Amerikaan*® gezinnen hebben diep in eigen beur* moeten tasten, om de begrafenis van hun in Viëtnam gesneuvelde dierba re^) te bekostigen, omdat de rege ringstoelagen de kosten bij lange na niet dekken, zo heeft een onderzoek van the Associated Press aangetoond. Vele gezinnen verklaarden dat zij 300 tot 700 dollar hadden moeten neerleg gen, naast de officiële toelage om de begrafeniskosten te kunnen betalen. Een voorbeeld. In november sneuvelde korporaal Ro bert M. Carlozzi uit Wheaton, (Mary land). Dezelfde maand werd hij bij gezet op de nationale begraafplaat* Arlington. „Ik heb driemaal zoveel moeten beta len als ik van de regering heb ge kregen," aldus de vader. „En ik ge loof toch niet iets heel duurs of spe ciaals voor mijn zoon te hebben uit gezocht." Een vrouw in Virginia, die haar naam niet wilde noemen, verklaarde dat zij 650 dollar van de studietoelage van haar dochter had moeten gebrui ken om de begrafenis van haar ge sneuvelde man te kunnen betalen. De teraardebestelling kostte bijna 1000 dollar, maar alles wat de regering voor een man, die zijn leven gaf voor zijn land, wilde betalen, wai 300 dollar, zo verklaarde zij. AUCKLAND De politiehonden van Auckland (Nieuw-Zeeland) zullen bin nenkort linnen kaplaarzen dragen wan neer zij worden gebruikt in situatie* waarin zij verwondingen aan hun po ten kunnen oplopen door gebroken glas of andere scherpe voorwerpen. Dit is onder meer het geval bij opstootje* e.d. Een lelijke verwonding kan de die ren geruime tijd uitschakelen. De poli tie verwacht dat de honden spoedig aan het dragen van laarzen gewend zullen zijn. ADVERTENTIE RUWE HANDED HANDCREME uw handen vragen erom PARIJS —Bij een nieuw jaar hoort nieuwe mode. Zo denken de couturiers in binnen- en buitenland. Achfer de schermen van de toonaangevende mo decentra in Parijs, Rome en Londen wordt op het ogenblik druk gewerkt aan de nieuwste creaties. Nog deze maand zullen de scheppingen, die de vrouwen in 1968 gaan dragen, aan vele belangstellenden getoond worden. Hoewel het nog erg vroeg is om iets concreets over de nieuwe modelijn te vertellen, willen we toch reeds enkele details verklappen. De vrouw, die niet van de uitbundige hippiemode houdt zal er met behulp van de couturiers en de confectiefabrieken In een nieuw- klassiek costuum zeer slank en vrouwe lijk uit zien. Haar voornaamste kle dingstuk voor alledag wordt weer het mantelpak. Het korte Jasje maakt plaats voor een lang, dat bijna de zoom van de rok raakt. Iets geheel nieuws is de cardigan: een kraag- en mouwloze overgooier of een mouwloos vest, gedragen als jasje. De prettig-zittende trui maakt plaat* voor de meer feestelijke blouse Het klassiek in haar verschijning wordt opgevrolijkt met een kleurige sjaal. De ceintuur zorgt voor een duidelijk aan gegeven taille. De rok nog altijd mi ni kan gerend, met plooien of in de vorm van een broekrok zijn. Voor de nieuw-klassieke modellen van 1968 worden zachte stoffen, zoals flan nel, laken, jersey en wevenit in de kleuren grijs, zwart, wit, bruin, lak- rood, kobaltblauw en marineblauw ge bruikt. Een ideale dracht voor de werkende vrouw, die er iedere dag ver zorgd uit moet zien, en de huisvrouw omdat het pak immers tegen een stoot je kan.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 9