Beunhazen verdienen goed
aan bejaarden-„zorg"
Gelukkig
is er nu een
Hip de tennisbaan op
Stil gevecht tegen
onvruchtbaarheid
BEDROGENE KWAM TOCH
NOG GOED TE PAS
99
99
San balm
In de diggershop breng je nat je kwijt
wilt en haal je wat je nodig hebt
MEUBELEN-NIJKERK nen). Showrooms dagelijks
Maxi-mode-hoed
BANKSTELLEN
SLAAPKAMERS EN EETHOEKEN
NIET ALLE BEJAARDENTEHUIZEN
ZIJN EVEN VOORTREFFELIJK
Tweeduizend
Oppermacht
„Niet stoeien"
Wachtkamers
Veiligheid
Er gebeurt iets
Harde matrassen
niet zo goed
als men denkt
Actie „Moeders voor moeders"
Organisatie
„Hippies" drijven levendige ruilhandel:
Niets voor niets
Gespannen
Verlichte blik
Geheim
Gesluierd
RUWE HANOUJI
De 10-D-actie van Tijssefing Meubelen is er voor u om veel
voordeel te halen.
fn klassiek en modem zijn er te kust en te keur. Als extra
reclame brengen wij pracht bankstellen in klasse-uitvoering,
losse zit- en rugkussens in zware weefstof, gecombineerd
met textielkunstledër, voor slechts f. 770,-.
Velours d'Utrecht, echt rundleder, dralonstoffen en diverse
nieuwe weefsels.
U vindt ze verwerkt op het unieke assortiment van Tijsseling.
Losse fauteuils en tafels, bijzetmeubelen en nog veel meer,
koopt u in de 10-D-actie met groot voordeel voor u.
Kom naar het centrum van Nederland; kom naar Nijkerk
en oriënteer u in de meubelshowrooms van Tijsseling.
Direct bij de fabriek en showrooms is er vrije parkeer
gelegenheid voor honderden auto's.
Moderne opslagplaatsen geven service-mogelijkheden
om gekochte meubelen een jaar gratis voor u te bewaren.
Tot 24 januari kunt u profiteren van de 10-D-actie.
geopend van 8-18 uur, op
zon- en feestdagen geslo
ten.
O
"Y\oordat -wij Nederlanders steeds ouder worden, heeft een aantal van ons
een baan. Men kan het ook anders zeggen, zo: Doordat we dertig jaar
geleden nog geen half miljoen en nu 1,2 miljoen bejaarden hebben, zit er in
het verzorgen van oude mensen een boterham. Soms een dikke boterham.'
Natuurlijk, men moet de zaak reëel
stellen: wanneer de zon schijnt
heeft iedereen goede zin en als het voor
de twaalfde dag giet, kankert elke Ne
derlander op het weer. Ik bedoel: er
zijn in Nederland voortreffelijke be
jaardentehuizen; er zijn er ook, die
(soms) door ingrijpen van de overheid
gesloten'moeten worden, omdat de toe
standen beneden elk peil zijn. Wanneer
er series klachten komen, dan moet
men ze niet wegdrukken door te zeg
gen, dat er hele aantallen goede be
jaardencentra bestaan maar dan
moet men ook hardop over die klach
ten durven praten. Dat plan heb ik dan
nu.
Op fluweel.
In Limburg woont een man, die in de
provincie Utrecht drie huizen kocht, ze
door liet breken en er een particulier
bejaardenhuis van maakte. Hijzelf ver
huisde niet, maar zette een directrice
in zijn huis als „pachtster" en eens in
de maand kreeg hij zijn overschrijving.
Gewoon, bij wijze van geldbelegging en
niet eens een slechte.
Dat kan, omdat de wet alleen maar
voorschrijft, dat een bejaardentehuis
een gediplomeerd verpleegster in huis
moet hebben; wie nu zo'n verpleegster
kan aantrekken en tegelijk tot directri
ce benoemen tot een niet onaantrekke
lijk salaris, die zit dus verder op flu
weel. Want bejaarden, die wachten op
een onderkomen, zijn er bij de vleet.
0 Tweeduizend bejaardentehuizen telt
Nederland: dertienhonderd niet-
commercieel (met stichtingen of kerke
lijke organisaties op de achtergrond)
en zevenhonderd wèl-commercieel, als
uitgesproken winstobject dus.
Iedereen die werkt mag geld verdie
nen, ook iemand die een commercieel-
gericht bejaardentehuis bezit natuurlijk.
Daar gaat het niet om.
Maar mensen in een bejaardentehuis
kunnen klachten hebben. Bij wie moet
men met zijn klachten komen? Bij de
directrice. Maar dat gebeurt doorgaans
niet, want een directrice is min of
meer oppermachtig en de bejaarden
zeggen: „Als je drie keer met een
klacht over recreatie of het eten komt,
dan ben je een vervelend oud mannetje
of oud vrouwtje en dan moet je oppas
sen er niet uitgezet te worden, want
voor jou driehonderd anderen; kijk de
wachtlijst maar na".
Mejuffrouw Smit, provinciaal inspec-
trice voor Gelderland, heeft voor de mi
crofoon van de KRO gezegd, dat er een
chaos in 't opnemingsbeleid van bejaar
den bestaat. Bestaat er angst bij be
jaarden, werd haar gevraagd. Ja, zei
ze, want ze hangen maar al te veel af
van de grillen van een directrice.
Kan een directrice zelf alles bepa
len? Ik heb het gevraagd aan de Ne
derlandse Federatie voor de Bejaarden
zorg in Den Haag en het antwoord was:
„Ja, de tehuizen zijn autonoom in het
opnemingsbeleid. In feite bepaalt na
tuurlijk het bestuur, op advies van de
directrice, maar in de kleinere tehuizen
is het de directrice zelf".
In Culemborg vertelt me de heer Van
den Heuvel, tijdelijk directeur van
een bejaardencentrum: „Er zit iets
van oppermacht in die functie, je bent
een soort god".
Ik kan dus morgen ergens een be
jaardentehuis beginnen, als ik maar
aan zo'n gediplomeerd verpleegster kan
komen?
„Ja", zegt de Federatie, „en er zijn
ook provincies waar dat niet als eis
wordt gesteld". Wel andere eisen na
tuurlijk, want er is een Wet op de Be
jaardenoorden en er zijn daarop geënte
provinciale verordeningen.
Ik heb de Nederlandse Staatscourant
van 28 februari 1966 naast me liggen.
Pagina's vol met voorschriften en wen
ken voor 't ontwerpen van verzorgings
tehuizen voor bejaarden. Een voorbeeld
je? Wanneer het closet en de wastafel
tegen de korte zijde van de ruimte wor
den geplaatst dan moeten de afmetin
gen 1,70 bij 0,90 meter zijn en zet men
ze tegen de lange zijde dan wordt het
1,50 bij 1,10 meter. Zeker wel, en in te
huizen „verdient het aanbeveling aan
dacht te besteden aan de dagverlich
ting en aan de toetreding van verse
lucht".
Maar als een bejaarde 's avonds om
negen uur een kop koffie wil hebben
(of kopen), dan kan dat in tientallen
tehuizen niet. En als een bejaarde da
me in een tehuis in Utrecht een hart
aanval krijgt en naar de ziekenkamer
wordt afgevoerd, dan is haar eigen ka
mer twee dagen nadien al bezet; knapt
ze dan op, zoals gebeurde, dan mag ze
bly zyn met een vrijgemaakt hokje,
waar ze haar dagen verder kan slijten.
Er zijn handenvol bejaarden die in
ons land voor vijfhonderd 'gulden per
maand in een soort babykamer liggen
en één gekookt eitje in de week krij
gen. Massa's tehuizen zijn keurig
schoon en prima onderhouden, maar er
heerst 's avonds een enge rust. Dertig
bejaarden, een klein kantoortje, alles
even rustig. Geen muziek, geen gelach,
geen bedrijvigheid. „Oude mensen moe
ten het rustig hebben", nietwaar? De
oorzaak was snel te vinden. In een ka
mer hing de ietwat vergeelde dienstre
geling; en punt 13 meldde: „Het is ver
boden op de kamers te stoeien".
Teveel bejaarden in dit land lopen
aan een leiband. Van negen tot tien
kunnen ze (bijvoorbeeld) terecht voor
postzegels, van twaalf tot half één eten,
van zolaat tot zolaat slapen, zolaat thee,
zolaat niet praten en wie zijn spaar
bankboekje nalaat aan de directrice,
die krijgt „zo'n" begrafenis, daarvan
kan hij of zij zeker zijn. Het spreekuur
van de directrice is 's morgens en wie
's middags in nood verkeert, wendt zich
maar tot de verzorgster.
Ik heb een man gesproken die zegt:
„Er zijn bejaardentehuizen in Ne
derland die niets anders zijn dan wacht
kamers van het kerkhof. Ik word zelf
ook bejaard, hoop ik, maar ik weet nu
al in welke tehuizen ik voor geen goud
naar binnen wil".
De wachtlijsten zijn de grote stok
achter de deur in tehuizen, waar een
dictatuur van de directrice heerst In
Amsterdam alleen al komt men dui
zend bedden tekort voor bejaarden, die
bijzonder dringend moeten worden op
genomen.
Gedeputeerde Staten van Noord-Hol
land hebben laten weten ongerust te
zijn over hun eigen provincie. In twin
tig procent van de bejaardentehuizen
„moet de algemene toestand als slecht
dan wel zeer zorgelijk worden aange
merkt en veertig procent behoeft regel
matig controle". Dat liegt er niet om.
In Den Haag zijn een jaar geleden
elf tehuizen opgeheven, omdat ze niet
aan de eisen voldeden. Dat liegt er he
lemaal niet om.
Dus toch voorschriften? Zeker wel,
dat zei ik al. De nog geen vier jaar
oude Wet op de Bejaardenoorden ver
meldt ze duidelijk en de provincies la
ten zoveel mogelijk via inspecteurs en
inspectrices toezicht uitoefenen op de
vrijheid van de bejaarden, de hygiëne,
de veiligheid, de zorg voor de gezond
heid, de boekhouding en de geschikt
heid van de personen die de bejaarden
verzorgen.
In het Londense Carltonhotel is de
„maxi-hoedencollectie" voor 1968
getoond. Hier een van de vele ge
toonde modellen, gemaakt van
blauw vilt met een decoratie van
donkergroene veren aan beide kan
ten.
Veiligheid? In hoeveel bejaardente
huizen zijn altijd voldoende mensen
aanwezig die brandblusapparaten kun
nen bedienen? Een pijnlijk vraagje,
wanneer de tweeduizend tehuizen ge
controleerd zouden worden op dit punt!
„Er bestaan nog geen gediplomeerde
verzorgsters noch directrices speciaal
voor de verzorging van bejaarden op
geleid", zegt de heer Van den Heuvel
in Culemborg. „Maar men is er wel
mee bezig".
In Utrecht weet mejuffrouw mr. J.
E. Lucardi: „In de afgelopen maand
september zijn de opleidingen begon
nen. Het zijn tweejarige opleidingen,
speciaal voor bejaardenverzorgsters
(en verzorgers)".
Er bestaan dus sinds kort een ka
tholieke, een protestantse en een alge
mene opleiding en een kleine zeshon
derd mensen nemen daar aan deel.
Mejuffrouw mr. Lucardi (van de
Stichting Protestantse Opleidingen Be
jaardenzorg): „De opleiding was hard
nodig, ook al, omdat de funccties van
de tehuizen anders zijn geworden. We
zijn het vorig jaar ook begonnen met
de eerste kaderopleiding voör direc
trices van bejaardentehuizen; mensen
van tenminste een middelbaar niveau.
En we hopen in september met een
tweede kaderopleiding te beginnen. Zo
kunnen dan zachtjesaan de beunhazen
eruit".
Er gebeurt dus iets, gelukkig. Want
ik zou ze niet graag de kost geven, de
tehuizen waar men er nog steeds al
leen maar van uitgaat, dat een be
jaarde moet kunnen zitten, eten en
slapen.
In veel te weinig bejaardentehuizen
is een echte ruimte om te biljarten of
een kantine, waar men een kop van dit
of dat kan krijgen.
Het lijkt wel of een hoop architecten
vergeten hebben bij de bouw een re
creatieruimte te tekenen.
Ook wat de geestelijk-zwakke oude
mannen en vrouwen betreft, valt er
nog wel iets te corrigeren, temeer om
dat er voor hun verzorging goed be
taald wordt.
Het zou niet zo moeten zijn, als blijkt
uit dit opgevangen gesprekje in de ka
mer van enkele verzorgsters, waar een
brandend lampje plotseling aangeeft,
dat er iemand gebeld heeft: „Hè, daar
heb je dat rotwijf weer. Wat moet ze
nu weer? Ans ga jij maar even kijken
en ze moet verder haar kop houden".
Een uitzondering? Wellicht, maar
ook die dient men met de vinger aan
te wijzen en het zou zin hebben de
verzorgster erop te wijzen, dat zij
als ze geluk heeft ook zeventig of
tachtig kan worden en in dezelfde om
standigheden komen te verkeren.
Het voorhouden van het spiegeltje
kan soms wonderen doen.
Slapen op een zeer harde ondergrond
is niet zo gezond als men dacht. Het
Europese Instituut ter bevordering van
gezond slapen te Düsseldorf deelde dit
onlangs mee. Volgens het instituut heeft
het lichaam tijdens de nachtrust een
ondergrond nodig, die eén zekere kuil-
vorming toestaat. De matras zou aan
leeftijd en lichaamsgewicht moeten zijn
aangepast. Een goede raad: Blijf niet
zestig jaar op dezelfde matras liggen...
Dagelijks brengen chauffeurs in speciale bestelwagens duizenden liters urine
van zwangere vrouwen uit heel Nederland naar Orgpnon in Oss. Dit gebeurt
voor de actie Moeders voor Moeders, die reeds voor de oorlog op kleine
schaal in de directe omgeving van deze farmaceutische industrie begon.
In bijna alle grote bevolkingscentra van ons land kunnen aanstaande moeders
nu sinds kort aan die actie meedoen. Het doel van deze nu zo wijd vertakte
organisatie is, via het beschikbaar stellen van plasjes door zwangere vrouwen
op grote schaal de grondstoffen te verzamelen voor een geneesmiddel, waar
door bepaalde vormen van onvruchtbaarheid op te heffen zijn.
De Engelse mode-ontwerper Teddy
Tingling heeft zijn collectie tennis-
kleding voor het komende seizoen
gepresenteerd. Hier twee van de
creaties uit zijn collectie.
ADVERTENTIE
HANDCREME
uw handen vragen erom
Aanstaande moeders kunnen daar
door vrouwen, die graag moeder zouden
worden maar daartoe niet in staat zijn
zonder medische hulpmiddelen, helpen
ook zwanger te worden.
Het geneesmiddel, waarvoor de dui
zenden liters urine nu dagelijks door
het hele land worden verzameld, heet
pregnyL Het is een hormoonpreparaat,
dat bepaalde vormen van onvruchtbaar
heid opheft. Voor dat preparaat is het
kostbare hormoon Humaan Chorion Go-
nadotrofine (HGC) nodig. Dit hormoon
komt slechts de eerste drie maanden
van de zwangerschap in behoorlijke
hoeveelheden in de urine voor.
Tienduizend liter urine van zwangere
vrouwen zijn er nodig voor het produ
ceren van een half ons pregnylpoeder.
Vele vrouwen, die moeder willen wor
den maar onvruchtbaar blijken, kunnen
daarmee geholpen worden.
Organon in Oss is een van de weinige
farmaceutische industrieën ter wereld,
die dit bijzondere geneesmiddel maken.
Voor zover in Oss bekend, wordt het al
leen nog op kleine schaal in Denemar
ken geproduceerd.
„De meeste bedrijven vinden de enor
me organisatie van de urine-inzameling
een onoverkomelijk bezwaar", zegt gy
naecoloog dr. M. M. Madlener, hoofd
van de medische dienst van Organon.
„In de beginperiode, voor de oorlog,
haalden we het voor dit preparaat be
nodigde hormoon uit het bloed van
drachtige merries. Het geneesmiddel,
dat op die manier ontstond, had echter
bij de behandelde vrouwen niet het ge
wenste resultaat".
„Het pregnyl maakten we uit de uri
ne van zwangere vrouwen in Oss en
omgeving. Met dat geneesmiddel alleen
kon men echter nog niet veel bereiken.
Rond de jaren zestig kwam het prepa
raat humegon in de handel. Een beter
paardenserum. In combinatie met
pregnyl bleek dit een belangrijk ge
neesmiddel voor de bestrijding van be
paalde gevallen van onvruchtbaarheid".
„Vijftig tot zestig procent van de be
handelde onvruchtbare vrouwen werd
zwanger", zegt dr. Madlener.
DUDLEY (Engeland) Een 18-jarige
Duitse jongen, Lothar Borowski uit
Emschersti bij Essen, reisde 800 km en
gaf 20 Pond Sterling (180 gulden) uit
om Kerstmis en nieuwjaar in Engeland
door te brengen bij zijn vakantievrien
din om slechts tot de ontdekking te ko
men, dat hij bedrogen was.
Het Engelse meisje, dat hij in een
trein had leren kennen, toen zij van de
zomer met vakantie in Duitsland was,
had hem een -valse naam en een vals
adres opgegeven.
Bij hun laatste ontmoeting had zij te
gen hem gezegd: „kom met kerstmis
bij mij thuis." En zo vertrok hij voor
de reis van twee dagen met een hals
snoer en een armband voor de bedrieg
ster.
Lothar, die schilder en decorateur is,
ontdekte al gauw dat haar adres ver
zonnen was.
De politie van Dudley heeft twee da
gen naar haar gezocht, maar haar niet
kunnen vinden en zo sliep Lothar bij
zijn eerste bezoek aan Engeland in cel
len.
Maar medelijdende agenten hebben
de Duitse jongen toch een gelukkig
ADVERTENTIE
apelcLoory
\JOOf
hondefden
l^en appel en een ei kunnen in Am-
sterdams nieuwste „winkel" in de
meest letterlijke zin betaalmiddel zijn.
En er zullen zich stellig dagen voor
doet», waarop men zich voor een knol
een citroen zal kunnen aanschaffen,
want in de diggershop breng je wat je
kwijt wilt en haal je wat je nodig hebt.
De digger-shop is de nieuwste activi
teit van de groep minder of meer ex
centrieke jongelui die zich 's zondags
middags op love-ins plachten op te hou
den in het Amsterdamse Vondelpark.
Hippies heetten ze toen of love-bietsers.
Nu zijn ze diggers, of gravers, als we
het woord vertalen.
Niet alleen die naam hebben ze over
genomen van hun geestverwanten aan
de Amerikaanse westkust, ook het idee
van de winkel is van de Amerikaanse
'hippiewereld naar Europa komen over
waaien. Amsterdam heft de eer van
de primeur van ons continent.
Bij de opening werd jasmijn-thee ge
schonken en sjudrans en er werden dig-
gerstickies rondgedeeld, voorgedraai-
de sigaretten, waarin of in het gebouw
van de Stichting Anker Clubhuiswerk
aan de Prins Hendrikkade 142.
Het maken van winst is taboe in de
digger-shop, waar men van alles tegen
van alles moet kunnen ruilen. Wie een
boek of een broek, een grammofoon
plaat of een kachel over heeft, hij de-
ponere hem in de shop; wie een boek
of een broek nodig heeft, hij neme daar
weg wat van zijn gading is. Mits... er
iets anders voor in de plaats wordt ge
legd, want niets voor niets.
Groentehandelaren en bakkers die
met overschotten blijven zitten, zouden
hun restanten naar de digger-shop moe
ten brengen, waar ze of in de keuken
van het toekomstige macro-biotische
restaurant etenswaren waaraan geen
conserveringsmiddelen te pas komen
zouden kunnen worden verwerkt of voor
een krats verkocht of tegen een andere
inbreng geruild zouden kunnen worden.
,,In Amerika bestaat het al een paar
jaar", zegt de zakelijk leider van de
„winkel", de negentienjarige ex-mode
ontwerper Eric Slabbers. „Het hangt
van de spontaniteit van de mensen af,
of het hier wat wordt". Bij de opening
is gezegd, dat met de diggershop een
voorbeeld wordt gegeven van een
maatschappij waaruit het oogmerk
van winst-maken is verdwenen, maar
niemand gelooft, dat de commerciële
geest in Nederland er doeltreffend
door zal worden ondermijnd.
Het blijft overigens niet bij de ruil
handel. Er moet nog een „workshop"
komen, waar „langharige, werkschuwe
jongelui iets kunnen verdienen als ze
geld nodig hebben, want bij het ar
beidsbureau hoeven ze niet meer om
werk te komen", zegt één van de dig
gers, voor wie het koude Vondelpark
nu als ontmoetingsplaats heeft afge
daan.
Door de shop schettert de psychede
lic sound, al wordt die buiten over
stemd door de muziek die davert uit de
kelder, waarin de voormalige jeugd
van het Centraal Station een honk
heeft gekregen. Het heeft even gespan
nen, toen de voormalige hippies in het
gebouw mochten trekken. De „stations-
jeugd", die eens door matrozen uit
Den Helder de hal van het Amsterdam
se Centraal Station werd uitgeslagen,
voelt zich opnieuw bedreigd, maar de
vrede is getekend. Niemand wordt im
mers in zijn vrijheid beknot.
Kerstfeest bezorgd. Zij hielden een col
lecte in hun bureau en kochten als
kerstgeschenk een sigarettenaansteker
voor hem.
Bovendien nam brigadier Andy An
derson Lothar mee naar huis om bij
hem, zijn vrouw en zijn kinderen Kerst
mis te vieren.
En het lijkt er op, dat er per slot van
rekening toch nog een idylle uit de bus
komt.
Bij een bezoek aan een plaatselijke
kegelbaan maakte Lothar kennis met
de 15-jarige Sue Cain, aan wie hij de
armband en het halssnoer schonk.
„Ik had een prachttijd", verklaarde
hij. „Ik heb zoveel vrienden gemaakt
dat ik blij ben dat die meid me bedrogen
heeft. Wat een welkom voor een vreem
deling!"
ADVERTENTIE
OLIFANT LIGT LEKKER
IN DE MOND!
Al bij 't bestellen. Zeg het maar
eens: ,,'n Jonge Olifant!"
of: ,,'n Oude Olifant!"
En dan natuurlijk ook bij het
drinken! Proost!
Het nieuwste voor hen, die graag in
bed lezen en een echtgenoot of echtge
note hebben, die dit gebruik in het ge
meenschappelijk slaapvertrek nietwaar
deert, is nu een leesbril met „eigen"
vrlichting te koop. Het is een bril met
twee lampjes, die op een batterij wer
ken. De plastic bril is niet zwaarder
dan andere monturen, zoals echt schild
pad. De lampjes zijn uiterst links en
uiterst rechts aan de bovenkant ver
bonden. De bril is ook zeer geschikt
voor kaartlezen bij autoritten in het
donker.
„Een prachtig resultaat. De behoefte
aan dit middel is de laatste jaren over
de hele wereld zo toegenomen, dat we
het bijna niet meer aankunnen. Er is
nu zoveel vraag naar pregnyl, dat we
de verspreiding over de hele wereld
moeten beperken."
Om meer pregnyl te kunnen produce
ren, doet men in Oss nu op grote
schaal een beroep op de aanstaande
moeders in en om de grote steden in
ons land. In vele plaatsen zijn acquisi-
trices aangesteld om de inzameling van
de urine te organiseren.
In Rotterdam heeft mevrouw L. Hu-
sen-Baardman die taak op zich geno
men. „In samenwerking met negen as
sistenten, allemaal ook huisvrouwen
die de belangrijkheid van deze actie in
zien, zorgen wij er voor dat in Rotter*
dam het aantal donors op 560 gehand
haafd blijft", vertelt zij. „Dat is vrij
moeilijk omdat het hormoon HCG
slechts de eerste dertien weken van de
zwangerschap in de dagelijkse plasjes
van de aanstaande moeders aanwezig
is. Wij moeten dus steeds weer andere
aanstaande moeders voor deze actie op
sporen.,,
„Vrouwen die een week over tijd zijn
kunnen zich bij ons opgeven. Er kan
dan al een proefflesje voor de keuring
naar Oss worden gestuurd. De uitslag
van de keuring wordt door Organon ook
ook aan de huisarts of de verloskundige
doorgegeven.
„Sommige vrouwen willen hun zwan
gerschap liever geheimhouden", zegt
mevrouw Husen. „Daar hebben wij be
grip voor. De inzameling van de urine
gebeurt zo onopvallend mogelijk. Drie
dagen per week komt de chauffeur van
de Organon de plastic bus met de plas
jes ophalen. Dat gebeurt met een be
stelwagen in een volkomen onopvallen
de kleur, waarop geen verdere kenteke
nen staan.
Werkende vrouwen, die niet altijd
thuis zijn, brengen de bus zelf naar de
acquisitrices. Naarmate men meer
hoort over Moeders voor Moeders, mel
den zich meer donors aan".
„Wij hebben hier in Rotterdam een
donor gehad, die zelf na behandeling
met pregnyl-injecties zwanger was ge
worden. Zij wilde als aanstaande moe
der dadelijk ook weer andere vrouwen
helpen moeden te kunnen zijn".
In de farmaceutische fabriek in Oss
verdwijnen de aangevoerde liters urine
van pas zwangere vrouwen in grote ke
tels. Het produktieproces van het wit
te pregnyl-poeder uit die grondstof
duurt ongeveer drie maanden.
In de steriele ruimte van de fabriek
zijn zwaar gesluierde meisjes, die er
uitzien als haremvrouwen, dagelijks be
zig het weer opgelost geneesmiddel in
ampullen te doen. Zo wordt het kostba
re pregnyl naar patiënten over de hele
wereld verzonden.
In Oss worden de duizenden moeders
die overal in het land aan deze actie
deelnemen, hoog gewaardeerd. Men
spreekt er in de grote machinehallen en
laboratoria over „De Gouden Plas".
De aanstaande moeders die aan Moe
ders voor Moeders meewerken krijgen
als kleine attentie vanuit dit pregnyl-
centrum een pakje met geschenkjes
voor hun kleintje toegezonden.
10-D-ACTE
TUSSEUNG
