„Je handen laten wapperen
voor medemensen in nood"
Vorm vanEva
in praktijk brengen
Elizabeth II onderscheidt
vrouw in ijzeren long
Jaap Schipper is
goede buur voor
heel Nieuwendam
TARVO
TARVOl
Prijzen in beweging
Oliehaarden
meer in trek
Weg jnet die afschuwelijke
plastic regenkapjes!
DINI DE BOER VOORLOPIG VOOR DRIE JAAR ALS
DIAKONA AL ASSISTENTE NAAR SEMARANG
Kleine dingen
Nieuw-Guinea
Steek nog maar
eens op, Oma!
Mooier kon niet
Via de daad
Gewoon gaan
OUDE PILLEN
HOREN IN DE
VUIIMSBAK
Bond voor Hulpservice
Redactrice
Recept
ouDa©&G sOamCsj
zelf proeven!
Parfums zijn voor
gecultiveerde
parels schadelijk
zemen
zonder
zorgen
TIJDELIJK
met gratis wafeldoekje
9© GDSSöjO
Moutbrood j
VRIJDAG 15 MAART 1968
het vooruitzicht een gesprek te zullen hebben met een juffrouw, die
-L" binnenkort als diakonaal assistente van de Gereformeerde Kerken naar
Indonesië vertrekt, ben ik geneigd een doodernstig gezicht te zetten voor een
heel serieus onderhoud. Dit wat sombere image van het diakonale werk blijkt
echter in het geheel niet van toepassing te zijn op mejuffrouw Berendina
voor familie en vrienden ,,Dini" de Boer, die mij in haar ouderlijk huis te
Steenwijk ontvangt. Zij draagt een leuke jurk, is bescheiden, lacht graag en
blijkt een geweldig voorstandster te zijn van wat zij noemt „het evangelie in de
praktijk", waarmee ze eigenlijk bedoelt: „het heeft bepaald wel zin je handen
te laten wapperen voor mensen, die in nood verkeren."
Naar Semarang gaat Dinl de Boer en
't aal wel mei of juni worden, dat hangt
er van af wanneer het visum komt. En
wat gaat zij er doen?? Dat is een beet
je moeiiyk in één woord te zeggen, hoe
wel men met „helpen" eigenlijk alles
heeft verteld.
In Semarang zijn twee kerken een
Javaanse en een Chinese die een
nauw contact met de gereformeerde zen
ding onderhouden. „Dat „diakonaal as
sistente" is een nieuw gecreëerd woord",
zegt mejuffrouw De Boer. „Ik word in
Semarang assistente van de diaconie en
van een Chinese dame, die ook in dienst
is van de Pelajanan Kristen, een dienst
verlenende stichting. „Nood" en „be
hoeften" zijn van die vervelende woor
den maar we willen dus mensen helpen,
die hulp nodig hebben, daar komt het
op neer."
Een paar dagen geleden woonde Dini
de Boer nog in een comfortabele flat
ln Emmeloord. „Het was er heerlijk",
zegt ze. „Je gaat houden van het nieu
we land van de Noordoostpolder".
Ze was er maatschappelijk werkster,
vijf jaar lang. Ze heeft er een enorme
hoop menselijke problemen leren ken
nen en soms aan oplossingen kunnen
meewerken. „In het begin ging ik met
die problemen naar bed", vertelt ze,
„maar je moet leren om ze 's avonds
van je af te zetten. Resultaten? Je moet
met kleine dingen blij zijn; dingen die
voor de buitenwereld soms niet eens te
zien zijn".
Je zou kunnen zeggen, dat het beroep
van maatschappelijk werkster iemand
„nederig" houdt. Nergens eens een be
wieroking na een succes of succesje.
Gewoon verder gaan. Het heerlijk vin
den wanneer ergens iets geregeld kon
worden of iets naars voorkomen. Niet
wachten op de uitnodiging om naar het
podium te komen en een toespraak in
ontvangst te nemen. Gewoon verder,
naar dat volgende gezin, naar dat vol
gende probleem.
Dan denk ik: Hoe komt iemand in de
Noordoostpolder als maatschappelijk
werkster? Is dat een roeping, heb je
dat altijd gewild, word je daarvoor ge
vraagd?
Dinl de Boer wil het me wel vertel
len. ,.Ik was onderwijzeres", zegt ze,
„In Nieuw-Gulnea. Myn school stond in
Seroei, zeg maar: ten zuiden van Biak.
Ik ben er nog een half jaar na de
overdracht gebleven. Jongens en meis-
f'S had ik in de klas. allemaal Papoea-
inderen dus. In april '63 wat 't voor
bij en kwam ik terug naar Nederland.
Je kunt moeilijk met je armen over el
kaar gaan zitten en ik volgde in Am
sterdam een urgentie-opleiding voor
maatschappelijk werkster, terwijl ik in
tussen in Emmeloord al ging werken.
Nu net, eind februari, heb ik mijn diplo
ma gekregen".
In de kamer van haar ouders staan
nog enkele bloemstukken met kaartjes
•raan, die aan dat diploma herinneren.
Terug naar de tropen, terug naar In
donesië, dat zat wel altijd in het ach
terhoofd van Dini de Boer. Maar haar
enige zusje woonde met haar man en
kinderen in Amerika en ze wist dat
haar ouders het nu niet direct zo ple
zierig vonden wanneer alle twee de kin
deren ver weg waren.
„Maar mijn zusje is intussen weer
terug in Nederland en nu lag dus voor
mij de weg weer een beetje open",
lacht ze.
Roken schijnt de gezondheid van
oma Isabel Wilcox in Grapevine
(Texas) geen kwaad te doen. De
vrouw is 105 jaar oud en rookt
twee pakjes sigaretten per dag en
af en toe een paar sigaren. Tot
haar honderdste was ze aan de
pijp, waarmee ze op haar tiende
jaar was begonnen
Hoewel, mejuffrouw De Boer heeft
helamaal niet gesolliciteerd naar die
baan in Semarang. De diaken op Java
van de protestantse kerken vroeg om
een deskundige kracht, die niet alleen
heel praktisch kon denken, maar die
ook in staat was plannen te maken.
Geen theoloog, maar een jonge vrouw,
die bovendien nog jonge meisjes kon op
leiden.
Binnen de gereformeerde kerken ln
Nederland keek men eens heel goed
rond en opeens wist men het: Daar in
Emmeloord woonde die jonge vrouw.
Ze wist wat opleiden was, want ze was
tenslotte onderwijzeres; ze wist ook wat
praktisch denken was en plannen ma
ken, want ze was ook maatschappelijk
werkster. Mooiere combinatie kon niet
en toen werd gevraagd: Mejuffrouw De
Boer, zou u niet voor die functie in
Semarang voelen?
Dini de Boer heeft „ja" gezegd, voor
lopig voor drie jaar. Ze heeft haar flat
in Emmeloord opgedoekt, haar spullen
bij haar ouders in Steenwijk opgesla
gen, ze begint nu aan een vooropleiding
in Baarn en wcht dan op haar visum,
om naar Indonesië te vertrekken.
Weet u al hoe u komt te wonen
in Semarang?
„Ja, dat weet ik", antwoordt ze. „Er
is in Semarang een internaat, waar jon
ge Indonesische meisjes, die een baan
hebben of studeren, mogen wonen, wan
neer ze er mee akkoord gaan een deel
van hun vrije tijd voor diakonaal werk
beschikbaar te stellen. Een tehuis, dat
praktisch zichzelf kan bedruipen. Daar
krijg ik ook een kamer."
En die moet u dan weer opnieuw
inrichten of neemt u spullen mee?
„Och, van die kleine dingetjes, ja,
die neem je mee, maar meubels kun je
beter daar kopen; meubels, die tegen
het klimaat kunnen, bijvoorbeeld", zegt
juffrouw De Boer.
„Men wil daar geen tweede tehuis
neerzetten of zo maar de bestaande
dingen uitbouwen. Er is een hoop te
doen. Er zijn mensen die het arm heb
ben en die moeten geholpen worden; er
zijn bejaarden, die elke dag een maal
tijd moeten hebben, dat soort werk, be
grijpt u".
Voelt u
nee?
zich nu een soort domi-
Neen. helemaal niet", zegt Dini de
Boer. „Ik ben geen evangeliste, waar
ik van houd dat is het evangelie ver
kondigen via de daad".
„Via de daad" heeft ze ook gewerkt
in de Noordoostpolder. Van die dingen
bereiken, die eigenlijk nooit of nauwe
lijks de buitenwereld in komen, maar
die toch voor een kleine kring enorm
belangrijk kunnen zijn. Zoals de vrouw
van dat grote gezin, met een invalide
man. eens per jaar eruit halen voor
een vakantie. Een periode, waar die
vrouw elk jaar weer naar toe leeft
waardoor ze op de been blijft en het
werk daarna opnieuw aankan.
En vindt u nog Nederlanders, wan
neer u in Semarang aankomt?
„Er is daar een Nederlandse arts,
een Nederlandse predikant, een Neder
landse leidster van een kraamkliniek
en een Nederlandse evangeliste. Maar
verder wordt het natuurlijk Indonesisch
praten. Dat heb ik destijds wel geleerd,
maar in vijf jaar vergeet je natuurlijk
behoorlijk dus ik ben de taal nu weer
aan het bijspijkeren", aldus Dini de
Boer.
Het liefste zou ze met de boot gaan,
maar het zal wel eerst het vliegtuig tot
Djakarta worden en dan verder vliegen
naar Semarang.
Misschien noemen ze haar in de toe
komst weer „Nonna Boeboer" en dat
betekent dan letterlijk: juffrouw Pap.
„De kinderen vonden altijd dat ik meer
moest eten", lacht ze.
Laat u voor uw gevoel veel achter
in Nederland, wil ik graag weten.
„Je laat hier van alles achter", vindt
Dinl de Boer, „maar op deze manier
kun je ook iets doen, zullen we hopen.
Alleen praten en geld geven is misschien
gemakkelijker, maar ik dacht, dat ik
gewoon moest gaan".
Er zijn kennissen die zeggen: Vind je
het niet erg om je auto achter te la
ten? Maar Dini de Boer lacht om haar
rode Fiat-850 en zegt: „Dat doet me
niks. De mensen achterlaten, dat doet
me wel wat. Mijn ouders, de kinderen
van mijn zusje, je vrienden. Maar ik
neem een bandrecorder mee en kan dus
gesproken brieven naar huis sturen, dan
zijn ze weer van alles op de hoogte".
Heeft mejuffrouw De Boer predikan
ten in de familie? „Neen, mijn vader
wordt wel eens voor dominee uitge
maakt. maar hij is het helemaal niet",
grinnikt ze.
En dan ineens een heel gezond en
praktisch standpunt, door Dini de Boer
zo onder woorden gebracht: „Ik ga niet
met een vooropgezet plan. Toen ik in
Nieuw-Guina was zeiden ze: Je moet
een beetje Papoea worden; in Sema
rang zal ik een beetje Indonesische wor
den. Tenslotte is er niemand die me
dwingt om te gaan. Ik ga vrijwillig,
hup, doen. Ik ontmoet daar ook wel
weer mensen. Mensen, met wie je weL
en mensen met wie je niet kunt op
schieten. Zo gaat het overal op de we
reld. En als ik me nu daar ook nog
een beetje nuttig kan maken, dan ben
ik alweer heel tevreden".
Nog even en mejuffrouw Dini de
Boer uit Steenwijk gaat naar
Indonesië. Tenminste voor drie
jaar. Niet naar het luxueuze hotel
„Indonesia" in Djakarta, maar naar
een kamer in Semarang. Niet met
het doel besprekingen te voeren,
wel om er voor oudere mensen
maaltijden te verzorgen. „De han
den laten wapperen", vindt ze zelf.
In 1975 zal ongeveer de helft van de
Nederlandse bevolking voor de
verwarming van de woning aardgas
benutten. Het overige deel zal kolen,
olie en elektriciteit voor de verwar
ming gebruiken. Volgens een publika-
tle van de „Nederlandse organisatie
van ondernemers in de metaalnijver
heid", is het niet overtrokken te stel
len, dat 40 tot 50 procent van de hui
zen door olie verwarmd gaat worden.
Het is opmerkelijk, dat ook na de
introductie van het aardgas grote be
langstelling voor de oliehaarden is blij
ven bestaan. De concurrentie van de
oliehaard richt zich steeds meer tegeh
de gaskachel. Vele fabrikanten hebben
de oliehaard, zowel naar uiterlijk als
verbrandingssysteem gerekend, weer
grotere aandacht gegeven.
De oliehaard kwam in 1952 op de
markt met 4.000 stuks op een totaal
van 249.000 haarden. Vier jaar later
waren 79.000 oliekachels verkocht en
het jaar daarop veroverde de oliehaard
31,7 procent van de totale haarden-
markt. In de periode van 1952 tot 1962
steeg de totale omzet van haarden van
249.000 tot 461.700 stuks. In 1962 was de
oliehaard, mede als gevolg van min
der goede ervaringen, in populariteit tot
12,7 procent van het totaal gezakt.
Na de komst van het aardgas daal
de de belangstelling van het publiek
voor kolen- en oliehaarden sterk. Het
aantal gashaarden steeg in 1966 tot
481.000 stuks, terwijl olie- en kolen-
kachels tezamen niet boven de 103.200
kwamen.
De voorraad gashaarden bij de han
delaren is in 1966 opgelopen tot 421.500.
De markt zit vol en het zijn velen die
hun gashaard tegen afbraakprijzen de
deur uit doen. Volgens de „Nederlandse
organisatie van ondernemers in de me
taalnijverheid" kan het mode-element
geen compensatie geven voor de be
trekkelijk kleine vervangingsmarkt,
omdat de levensduur van een gashaard
vrij lang is.
]Vu de schoonmaaktijd weer aan
breekt 'n goede raad voor de huis
vrouw: vergeet het medicijnkastje niet.
Er is geen geneesmiddel, dat onbe
perkt werkzaam blijft. In een aantal
gevallen bevat het etiket op de ver
pakking de uiterste datum van houd
baarheid van het geneesmiddel. Ook
indien die nog niet bereikt is, is voor
zichtigheid geboden, omdat de moge
lijkheid bestaat, dat het geneesmid
del niet op de juiste wijze is bewaard.
Men heeft er bijvoorbeeld een deel
van gebruikt en tijdens de periode van
toediening het flesje niet steeds goed
gesloten. Vochtige warmte is zeer
schadelijk voor vrijwel alle genees
middelen en die is ruimschoots aanwe
zig op de plaats, waar zich het medi
cijnkastje meestal bevindt: in de bad
kamer.
Voor de eigenlijke geneesmiddelen
geldt, dat wanneer het flesje of dood-
je vaak is geopend het risico van
voortijdig bederf elke dag groter
wordt. Bewaar ze dus niet te lang, en
wanneer u nu toch aan het opruimen
gaat, doe het dan radicaal en werp ge
neesmiddelen die u in lange tijd niet
hebt gebruikt maar toch hebt bewaard,
meteen in de vuilnisbak.
Zo langzamerhand moeten de dames toch wel vreselijk het land hebben aan
die onflatteuze plastic regenkapjes, dacht een heldere geest. Het resultaat
van deze overpeinzing was een heel nieuw kapje wel van plastic, maar
in een hip model en wel veertien frisse kleuren. Dit nieuwe soort hoofd
doekje wordt in model gehouden door celluloid lamellen; het was te zien
in Kopenhagen.
vileda
ADVERTENTIE
Tyeter een goede buur dan een verre vriend. In Amsterdatns tuinstad Nieu-
-L* wend am lijken ze zo'n goede buur te hebben: Jaap Schipper, vijftig jaar
oud, de man die klaar staat om hulp te bieden bij al die kleine probleempjes
die het leven soms zo onaangenaam kunnen verstoren. „Al is het midden in de
nacht, ze kunnen me komen halen". Ofschoon het hoogst zelden gebeurt, dat
hij 's nachts zijn bed wordt uitgebeld.
Als een vorstin is de 42-jarige Engelse mevrouw Doris Page dinsdag naar
Buckingham Palace gebracht om daar te worden onderscheiden door ko
ningin Elizabeth. Zij maakte de reis van haar woning in Newbury, Berkshire,
negentig kilometer ten zuidwesten van Londen, naar de hoofdstad in een ijzeren
long. Daar ligt ze al in sinds ze in 1955 kinderverlamming kreeg.
Het Is nog maar een paar maanden
geleden, dat Jaap Schipper, schoonma
ker van beroep en een man die een he
leboel dingen in zijn leven heeft ge
daan, zijn idee van een hulpdienst ging
verwerkelijken. Het werd de Bond voor
Hulpservice Amsterdam.
De stoot er toe kwam eigenlijk, toen ik
op een zondag een accu nodi,g had.
Ik had de mijne leeg gestart en ik
zocht er een te leen. Nu is dat in Nieu
wendam, en trouwens in heel Amster
dam-Noord, een moeilijke zaak. Ik heb
er ten slotte een moeten kopen voor
honderd gulden. Als je daar de prijs
bij rekent van de taxirit die ik ervoor
heb moeten maken (achttien gulden)
dan kom je op een beste som uit."
„Ik heb toen gedacht: zo iets kan
iedereen overkomen, maar dat moet
toch anders op te lossen zijn." Zo be
gon de Bond voor Hulpservice. Voor
vijf gulden in de maand kunnen de
Nieuwendammers er lid van worden;
zij kunnen dan altijd bij Jaap Schip
per terecht.
De bond begon met acht accu's, een
paar televisietoestellen, radio's, twee
Een speciaal Ingerichte ziekenauto
haalde mevrouw Page 's ochtends
vroeg van huis. Haar man, Kenneth,
gemeenteambtenaar, en haar twee
zoons Brian van zeventien en de twee
jaar jongere Andrew, gingen mee naar
Londen.
De ziekenauto kreeg een escorte mo
torrijders mee van de politie van
Berkshire, dat bij de grens van Lon
den werd afgelost door agenten op mo
toren van Scotland Yard. Die zorgden
voor een snelle en ongehinderde door
tocht door het drukke verkeer.
Mevrouw Page werd onderscheiden
met de medaille van het lidmaatschap
van het Britse imperium voor haar
werk als redactrice van een krant voor
poliolijders en voor mensen die long
ziekten hebben. Daar heeft ze veel, suc
ces mee. De oplaag van het blad is
duizend exemplaren.
Bovendien schrijft Doris Page in al
lerlei kranten en tijdschriften.
Dinsdag werd op Buckingham Pala-
ADVERTENTIE
oooo<\/y©U>
ce een van de zogenaamde investitu
ren gehouden. Dat is een uitreiking van
koninklijke onderscheidingen aan een
groot aantal mensen.
Meestal doet koningin Elizabeth dat
zelf. De plechtigheid wordt altijd ge
houden in de grote balzaal van het
paleis, op de eerste verdieping. Maar
voor mevrouw Page was het onmoge
lijk om die zaal binnen te gaan in
haar ijzeren long. Daarom besloot de
koningin, dat zij voor haar naar bene
den zou komen naar een zaal, die uit
zicht biedt op de paleistuin.
Via de hoofdingang van het paleis
werd Doris Page in een bed en ver
bonden aan een draagbare ijzeren
long naar binnen gereden. Ze werd
geflankeerd door leden van de ko
ninklijke bereden garde te voet, met
hun glanzende koperen helmen en wit
te pluimen en kleurrijke uniformen.
Zij droeg een keurig rose bed jasje
met een wollen sjaal en had een sprei
in dezelfde kleur als haar jasje. Buck
ingham Palace heeft iets dergelijks
nog nooit eerder meegemaakt.
Koningin Elizabeth bekeek de appa
ratuur nauwkeurig en zei: „Ik hoop
dat het goed werkt, zoiets hebben we
hier nog nooit binnen gehad".
Ze stelde allerlei vragen over het
blad van mevrouw Page. „Ik ben blij
te horen dat het zo goed gaat", zei de
vorstin met een glimlach. Tenslotte
speldde ze de trotse patiënte de onder
scheiding op.
ecultiveerde parels zijn zeer ge
wild: snoeren of snoertjes, oor
bellen en andere sieraden zijn, onaf
hankelijk van de mode, altijd in trek.
Maar wist u. dat wanneer ze met par
fum in aanraking komen ze naar alle
waarschijnlijkheid beschadigd zullen
worden? Wie parfum uit een vapeur
spuit met gecultiveerde parels om,
loopt de kans. dat ze hun glans verlie
zen en ineenschrompelen. Nu het ge
bruik van parfum, die op de kleding ge
spoten wordt, toeneemt zal elke
vrouw, die ze draagt, hiermee reke
ning moeten houden.
bordjes in het levensmiddelenbedryf z(jn weer verhangen. Het duurder
worden van suiker en koffie zette de pry zen in beweging. Zo gingen de
prtyzen van chocolade en het meeste snoepgoed mee omhoog. Prijsverlagingen
ztfn er bjj blikgroenten en soep.
De onderstaande prijsverhogingen en -verlagingen gelden niet voor alle merken
en fabrikanten.
BISCUITS, KOEKJES E.D. Prijs in duurder
centen
Petit Beurre (pak)90 5
Marie (rol)76 8
Choco sticks55 3
Tuc (pak)49 5
CHOCOLADE
Mellocakes (doos)90 15
Kersenbonbons (100 gr)i 99 4
Tabletten125 25
Croquettes, melk en puur, rol95 15
Volle chocolademelk (liter)115 5
Chocoladehagel, puur (twee ons)75 5
KANT EN KLAAR
Rijst met goulash (730 gr)228 30
Rijst met kip in kerrysaus (730 gr)228 30
LIMONADE
Sodawater (0.18 ltr)24 3
Tonic (0,18 ltr)29 3
Cola (1 ltr)64 5
meel- en bak artikelen
Cakemeel (pak) 73 5
Zelfrijzend bakmeel (pak) 72 6
oliEn en vetten
Slaolie (1 ltr)188 10
PEULVRUCHTEN
Witte bonen (pond) 80 8
SPECERIJEN
Kaneel (50 gr) 101 14
Kerrypoeder (50 gr)83 9
STROOP
Appelstroop (pot 450 gr) 103 3
Perenstroop (pot 450 gr)103 3
VRUCHTENDRANKEN LN -SAPPEN
Sinaasappelsap (blik 540 cc), gezoet125 20
Sinaasappelsap (blik 540 cc), ongezoet125 20
goedkoper
GROENTECONSERVEN
Sperziebonen (literblik) 92 7
Spruiten, extra fijn (literblik) 185 13
PEULVRUCHTEN
Bruine bonen (500 gr) 59 4
Kookerwten (500 gr)55 2
SOEPEN
Kippesoep met vlees (500 gr)98 20
SPECERIJEN
Nootmuskaat (50 gr)115 13
Vanille, met drie stokjes140 5
wasmachines en nog wat spullen. De
klandizie voor het lenen van een accu
bleek zo groot, dat de voorraad is uit
gebreid tot 25. De televisietoestellen
staan op het ogenblik allemaal uit.
Leden, van wie het toestel voor repara
tie de deur uit moest, konden bij Jaap
Schipper terecht. Het kost niets, want
het is bij de prijs Van het lidmaat
schap inbegrepen.
„Het is met deze club zo iets als een
ziekenfonds", zegt de helper-in-nood.
Op 14 januari was het verschrikke
lijk. „Dat was die kouwe dag, waarop
haast geen auto, die 's nachts buiten
had gestaan, wilde starten, 's Ochtends
om acht uur kwamen ze me al halen,
's Avonds bij zessen was ik klaar; ik
had toen nog geen hap eten gehad. Ze
ker vijftig auto's heb ik toen op gang
helpen brengen." En alles was bij het
lidmaatschap inbegrepen.
Maar het zijn allerminst de televisie
toestellen en auto's, al ontstaat van
zelf een klantenkring van mensen die
(tegen een abonnenement van achttien
gulden per maand) elke zaterdag hun
auto door de Bond laten wassen. Ze
kunnen het (tegen betaling van een gul
den) overigens ook zelf doen, waarbij
de Bond zorgt voor water, een wasmid
del en een stofzuiger om de auto van
binnen schoon te maken.
Het zijn vooral ook al die andere din
getjes waaraan Jaap Schipper in Nieu
wendam zijn populariteit bij nu al
tweehonderd leden dankt. Iemand heeft
een gat in een muur te boren, hij kan
bij de Bond een boormachine lenen;
onverwacht bezoek op zondag en er zijn
te weinig aardappelen of groenten; bij
Schipper is altijd wel wat „in leen" te
krijgen. Een ei, een fles limonade, een
„kopje" suiker, lichtstoppen, een vogel
kooi, kattebrood, of een paar liter ben
zine, Jaap Schipper en zijn vrouw hel
pen.
Kinderen worden naar school ge
bracht en van school gehaald. Zelf
heeft Schipper er vijf; voor de mees
ten is de tafel te hoog om er over heen
te kijken.
Voor een rijksdaalder per uur be
zorgt hij een lid dat erom verlegen zit,
een werkster :die de bond zelf drie gul
den per uur kost). Voor een kinderledi-
kantje kan worden gezorgd, voor
boxen en eventueel voor een babysit
('s avonds een rijksdaalder vdor de pe-
riodo tot tien uur, daarna een gulden
per uur).
Er is een soort lottootje, waarbij de
leden waardebonnen kunnen winnen die
taald zijn uit de „kas". Hij bemid
delt tegenwoordig ook al voor autofi
nanciering en hij wijst zijn leden de
weg als zij met flinke korting elektri
sche artikelen willen kopen.
Een recept wegbrengen voor een zie
ke, in een wasserette de was gaan doen
voor iemand, die niet uit de voeten kan,
oudjes die moeilijk ter been zijn, naar
de andere kant van de stad brengen,
een huisvrouw 's avonds aan een naai
machinenaald helpen omdat haar laat
ste het begeven heeft daaruit be
staat nu een groot deel van 's mans le
ven en van dat van zijn vrouw.
Iemand kwam 's avonds laat om bad
zout; het was, zij het min of meer toe
vallig, voorradig. Een rol zuurtjes is er
misschien nog wel, melk in het week
einde zeker ook, maar geen reep cho
cola. Toen iemand daar in een week
einde om kwam, was 't de eerste en tot
dusverre enige keer dat Jaap Schipper
zelf omhoog zat.
„Het is een mens met een hoofdlet
ter, waar je ontzettend veel aan hebt",
zegt een van de vrouwelijke leden.
