Blinde tieners mochten
voelen wat nu „hip" is
TARVO
Russen hebben heimwee
naar
zwakke
vrouw
TARVOl
Hoedjes om u „dame" mee te voelen
Leuze
taaltjes alt fooien
Londen is zeer in trek
bij au pair-meisjes
Speciale modeshow werd groot succes
Gewoon verkering
V
V
ir Spieren
Traditie
NIET IN DE
VUILNISBAK,
MAAR DOOR
HET TOILET!
TOVERMIDDEL
Op straat ook
eens worden
nagefloten
OdocsGvcsg®
zelf proeven!
Nieuw!
Nieuw!
Elastisch katoen.
Een broekje dat rimpelloos past. Waar de pasvorm
nooit uitwast. Dat toch luchtig is, hygiënisch is.
Omdat 't katoen is. 'n Ideaal broekje. Nieuw van Tima.
fis (Gd ffl©@0Qö
Moutbrood|
SOORT JEUGDRAAD OPGERICHT
~\[ïur]oke van dertien heeft gevoeld
-L" wat hip is. Haar handen met de
radartjes in iedere vingertop zochten
de riempjes op de leren rok, die So-
phietje van Kleef ontwierp. Ze was
weg van een overgooier en samen met
haar vriendin Willy kreeg ze de slappe
lach, toen ze van een mannelijke man
nequin het ribfluwelen pak van Dick
Holthaus mocht betasten. Nog nooit zal
een modeshow zo goed „bekeken" zijn
als die, welke vorige week werd ge
houden in het Koninklijk Blindeninsti
tuut in de bossen bij Bussum.
„Ja, voel maar", moedige mannequin
Els aan. Na een halve ronde die toch
al een kwartier duurde werd dat vol
gens de gewoonte van alle jongens en
meisjes in het instituut al: „Ja, je mag
overal naar kijken". De handen gleden
langs haar blouse met kantjes en langs
de gebreide jurk met ruches van man
nequin Francis. Handen van elf jaar,
handen van zeventien jaar. Handen van
jongetjes met een giechelmond en blon
de sprietharen, handen van in principe
nog wat terughoudende jonge mannen
van negentien. Voelgrage handen van
meisjes in Tiroler jurkjes, zachte han
den van tieners die wilden weten waar
de rokzoom ophield en hoe de zaak in
de taille zat.
„En de kleur van de jurk is rood",
riep achter de microfoon op een po
diumpje Ageeth Scherphuis. Zij is 't van
wie de adjunct-directeur van het insti
tuut in Bussum, de heer E. C. van der
Kleij, vindt: „Zij heeft de beste tv-re-
portage over de opleiding van blinde
mensen gemaakt". „Rood, wit en
blauw, dat zijn de modekleuren dit
voorjaar", vertelde Ageeth Scherp
huis, maar nauwelijks het geroezemoes
overstemmend van zo'n zestig praten
de en lachende jongens en meisjes.
Intussen stond rechts in de zaal dress-
man Frans, balancerend op één' been,
om de dames in het publiek zijn schoe
nen te laten voelen.
Intussen ook zei Marjoke: „Goed hè".
Ze heeft thuis in Amsterdam een zusje
van veertien jaar en aan haar heeft
Marjoke de taak opgedragen haar te
vertellen wat mode is en wat hip. Mar
joke wist tijdens de modeshow precies
dat ze een bruine ribfluwelen rok aan
had en een lichter truitje. Ze zag er ge
woon leuk uit. „Maar ik moet altijd
maar geloven dat ik iets modems aan
heb", vond Marjoke. „En nu weet ik lek
ker ook wat mode is."
Dat is dan precies de bedoeling ge
weest van de vrouw achter die mode
show van donderdagavond: de 22-jarige
Louise Boot, die type-lerares is aan het
instituut. Blinde mensen rijden paard,
ze schaken, ze doen aan judo en wor
den zelfs een keer jeugdkampioen daar-
ADVERTENT1E
oooo<\z^©fê
in. Ze reizen met de trein en ze krij
gen verkering, ze worden (als het erin
zit) computer-programmeur of psycho
loog, telefoniste en of studenten in de
rechten. „Een blind mens is geen ding,
die doet gewoon mee in de maatschap
pij", vertelde de heer E. E. van der
Kley.
Dat wist Louise Boot allemaal, want
zij is het ook die de tienermeisjes op
het instituut zo goed mogelijk leert hoe
zij hun lippen kunnen stiften, hoe zij
vloeibare make-up kunnen gebruiken en
ook wel hoe ze misschien streepjes op
hun oogleden kunnen trekken. En dat
allemaal tussen de lessen door. Dan
kan het ook gebeuren, dat tegen Louise
wordt gezegd: „Doe even nog snel iets
aan mijn haar, juffrouw Boot."
Het gaat daar in Bussum allemaal
doodgewoon, alleen is er veel meer
doorzettingsvermogen voor nodig dan
normaal. Doodgewoon, redeneerde Loui
se Boot verder, dus moeten de jongens
en meisjes hier ook de kleren dragen,
die ieder ander kind op school of op een
feestje draagt. Ze is er ook van uitge
gaan, dat het de ouders van „haar"
kinderen zijn, die kleren voor de kinde
ren kopen. En daar schuilt volgens haar
een beetje de moeilijkheid. Want meis
jes van achttien kopen en kiezen hun
kleren zelf.
„De kinderen hier gaan graag af op
kleren, die lekker zacht aanvoelen",
vertelde Louise. „Dat hoeft nu niet meer
helemaal."
Want op diezelfde avond, waarop
5 In het Koninklijk Blindeninstituut
te Bussum is een modeshow gehou- 5
J den voor blinde tieners. Het doel hier- g
van was o.m. de jongelui in de gele- S
J genheid te stellen een idee te krijgen
g van wat door hun ziende leeftijdgeno-
J ten wordt gedragen. Hier een beeld S
van de show. i
lunnnnnnmnunwnnnnnnnnunnnn'
Johnny Lion als compagnon van Sophie
van Kleef rondliep in laarzen met opge
stikte sporen, hebben de tienermeisjes
van het instituut in Bussum ontdekt, dat
ze op straat best eens nagefloten kun
nen worden...
Elk jaar in de eerste helft van maart zingen de kranten in Rusland een loflied
op de vrouw. Dat gebeurt ter gelegenheid van de internationale dag van de
vrouw, die in deze periode wordt gevierd.
Die lofzang is niets bijzonders wan
neer .men ziet welk een belangrijke
plaats inneemt in de Russische maat
schappij. Soms krijgt men zelfs de
indruk dat die maatschappij allereerst
steunt op de werkende vrouw. Men
treft haar dan ook overal aan: in het
ziekenhuis even goed als in de garage
of bij de stratemakers, zelfs op de olie
velden van Siberië staat zij haar
mannetje.
Deze consequent doorgevoerde
emancipatie van de vrouw was tijdens
de opbouw van de Russische industrie
ongetwijfeld een economische nood
zaak. Maar ze had wel tot gevolg, dat
•r een type vrouw ontstond, dat am
per nog herinneringen oproept aan
vroegere voorstellingen van vrouwelijk
heid. Mag men boeken en films, gelo
ven, dan is de Russische vrouw bereid
offers te brengen en neemt zij teder
maar tegelijkertijd vastberaden haar
plaats in naast haar mannelijke colle
ga, voor wie zij in niets onderdoet. Te
genover de boezemcultuur, die in wes
terse films opgang maakt, prijst men
hier allereerst de gespierde armen
van de geëmancipeerde vrouw.
Dezer dagen oefende de Komso-
molskaja Prawda, het blad van de
Sovjetrussische jeugdbeweging, echter
felle kritiek op dit vrouwelijk ideaal
uit de Russische pionierstijd. Aanlei
ding daartoe was een incident, dat zich
kortgeleden voordeed in een voorstad
je van Moskou, Widsnoje. Drie dron
ken -jongemeisjes mishandelden daar
zonder enige aanleiding een twaalfja
rig kind, dat met zijn moeder liep te
wandelen.
Het kind moest in een ziekenhuis
worden opgenomen. „Het ongelukkige
is" aldus de schrijfster van het artikel
in de Komsomolskaja Pravda, „dat
niemand ooit had geprobeerd deze
meisjes duidelijk te maken wat het be
tekent vrouw te zijn". Bij alle gerecht
vaardigde trots over de politieke en
economische emancipatie van de vrouw
kan men dit principe niet toepassen op
de onderlinge betrekkingen tussen bei
de geslachten, ook al gebeurt dat in de
Sovjet Unie elke dag. „Van nature
zijn de vrouwen zwak en ze willen niet
anders", zo filosofeerde de schrijfster.
„Maar bij ons is de zwakke vrouw
niet in trek".
De „gelijkschakeling" van mannen
en vrouwen had niet alleen tot gevolg
dat de mannelijke hoffelijkheid gaan
deweg minder werd, ze kweekte bij de
vrouwen nieuwe karaktertrekken „en
niet alleen goede". Een van de eerste
vereisten is daarom dat de vrouw
wordt vrijgesteld van zware lichame
lijke arbeid. Daarnaast zal men er door
middel van een aangepaste opvoeding
voor moeten zorgen, dat de verdwe
nen „image" van de vrouw terugkomt.
Opvoeders moeten van tijd tot tijd het
geslachtelijke onderscheid, dat nu een
maal bestaat, eccentueren. Ze moeten
de jongens eerbied bij brengen voor de
vrouw en meisjes bewust maken van
hun vrouwelijkheid.
Maar hoe zou de Russische vrouw
er nu moeten uitzien? Men g. t hier
in elk geval niet uit van het ,/esterse
sex-type. Veeleer zoekt men voorbeel
den in de Russische traditie. Dat bleek
ook duidelijk uit een onderzoek, dat
een dagblad hieromtrent instelde. Des
gevraagd sprak drievierde van een
aantal jongelui zich uit voor een type
als Tatjana uit Eugen Onegin en
Poesjikin tegenover een veel kleinere
groep, die de voorkeur gaf aan heldin
nen als Brigtte Bardot. De jongelui
stelden zich de vrouw het liefste voor
als een harmonische persoonlijkheid
wat zoveel betekent, dat ze moeder
lijkheid en liefde in overeenstemming
moet brengen met de eisen die haar
beroep haar stelt.
Om de mannen achting af te dwin
gen zou ze zich moetein onderscheiden
door trots, bescheidenheid en zelfbe
heersing, „eigenschappen, die ook nu
nog het meeste in de vrouw worden ge
waardeerd". Meisjes, die denken dat
ze indruk kunnen maken door roken,
drinken en vloeken, vergeten dat „jon
gemannen nog steeds dromen van stil
le, onberoerde meisjes". Of de man
nelijke jeugd in de Sovjetunie inder
daad dit negentiende-eeuwse ideaal
huldigt valt overigens te bezien.
J^iverse briefschrijvers hebben ons
op de vingers getikt naar aanlei
ding van een wenk, die wij vorige
week op onze pagina voor de vrouw-
publiceerden, onder het opschrift „Oude
pillen horen in de vuilnisbak".
Men schrijft ons, dat het beslist niet
goed is om overjarige medicamenten in
een vuilnisbak te deponeren, omdat de
ze altijd kan omvallen, met het gevolg
dat oude pillen e.d. op straat terecht
komen, waar ze door kinderen kunnen
worden gevonden en opgegeten.
De enige veilige manier om zich van
oude medicamenten te ontdoen is ze
door het toilet spoelen, zo heeft men
ons van verschillende kanten laten we
ten. Wij zijn de tipgevers erkentelijk
voor hun correctie op onze door schoon
maakwoede wat ongelukkig uitgeval
len voorlichting en wij geven hun
gaarne het grootste gelijk van de we
reld. Daarom nogmaals: als u oude me
dicamenten wilt wegdoen, deponeer ze
dan niet in de vuilnisbak, maar spoel
ze even door het toilet; dan zijn ze goed
en veilig opgeruimd.
De Haagse hoedenontwerper Ge-
j rard Brussé heeft zijn nieuwe voor- g
J jaarscollectie gepresenteerd. Op de g
fntn nan t\uootnl \;nn 71 in nntwprnpn
g organzabladeren.
Jedere huisvrouw weet, dat een
snuifje zout of een zeer kleine hoe
veelheid van een of ander kruid een
heel groot verschil kan maken in de
smaak van het gerecht, dat zij zal gaan
opdienen of zelfs in de drank, die zij
schenkt. Sommige mensen bijvoorbeeld
doen een geringe hoeveelheid zout in
de koffie.
Maar wist u dat een snuifjesui
ker eveneens als een tovermiddel kan
werken? Suiker kan min of meer ver
borgen geur- en smaakeigenschappen
vrijmaken. Zo krijgt bijvoorbeeld ka
neel pas zijn typische smaak door de
toevoeging van suiker. Bijna alle le
vensmiddelen krijgen door een weinig
suiker de uiterste verfijning van geur
en smaak. Dit geldt speciaal voor soe
pen en sauzen, maar eigenlijk wel voor
alle voedsel. Suiker werkt in zeer klei
ne hoeveelheden namelijk niet als
zoetstof, maar hij rondt het aroma en
de smaak af. De scherpte van de
smaak van bepaalde voedings- en ge
notsmiddelen wordt verzacht, de zure
smaak pikanter. Suiker kan toveren!
,,"17an de grote groep Nederlandse meisjes, die elk jaar na de eindexamens
naar het buitenland trekt» gaat zeventig tot tachtig procent naar de we
reldsteden Parijs en Londen. Vooral Londen is de laatste jaren favoriet. Naar
schatting gaat meer dan de helft van de au pair-meisjes naar Engelands hoofd
stad.
Concrete cijfers zijn van deze groep
ondernemende Nederlandsen niet be
kend. Hun aantal ligt rond de tiendui
zend. Een gedeelte van deze vrouwe
lijke jeugd krijgt een adres in het bui
tenland via de bemiddelingsorganisa
ties Meisjesbelangen en Maatschappe
lijk Advies- en Inlichtingenbureau. Ve
len schrijven op een adverentie, ter
wijl anderen de laatste jaren op goed
geluk het vliegtuig naar Londen of Pa
rijs nemen".
Dit vertelt mejuffrouw A. Dijkstra,
presidente van Meisjesbelangen, in
haar kantoor aan de Herengracht te
Amsterdam. Zij is pas terug van een
bezoek aan Londen, waar voor de
nieuwe stroom au pair-meisjes over
enkele maanden aankomt, een soort
jeugdraad is opgericht. In deze raad
zijn alle organisaties verenigd, die
zich bezighouden met het opvangen
ADVERTENTIE
toed grmukl, gttchikt gtfrijrf
Modieus-model, comfortabel katoen. Blijvend wit en elastisch ook na eindeloos vaak wassen. Slip 2.95, panty 3,50.
Ook de Poolse medeontwerpers kunnen wel wat, getuige
deze drie foto's. De mannequin op de foto links draagt een
grappig broekpak van lichtrose zijde met zwarte en witte
stippen. Haar kraag wordt gesloten met een grote strik, terwijl
de zwarte ceintuur voor een aardige tegenstelling zorgt.
Het meisje op de linker twee foto's hierboven draagt een
leuk jurkje van marineblauwe stof. Het bijzondere zit hem hier
in de grote kraag van witte organza.
De rechterfoto laat twee mannequins zien. De juffrouw links
heeft een sportieve lentemantel aan van witte rayon met
kleine stippeltjes, een staande kraag en vier grote knopen.
Haar collega showt een zijden zomerjurk in donkerblauw met
witte stippen. Ook de zeer brede witte oeintuur met zwarte
garnering is van zijde.
van de Nederlandse jeugd in Londen.
Ook zijn hierin de directies van het
Netherlands House en de International
Club vertegenwoordigd. De voorzitter
van deze raad is de Nederlandse am
bassadeur in Engeland, jonkheer de
Beaufort.
Dat „Swinging Londen" de favoriete
tijdelijke verblijfplaats van vele Neder
landse meisjes is, komt volgens me
juffrouw Dijkstra niet alleen door het
hippe stadsgedeelte maar ook door de
vele Engelse televisieseries.
De gewone spreektaal die gebruikt
wordt in de afleveringen van Corona
tion Street, de Z-cars, Mrs. Thursday
en natuurlijk de Forsyte Saga heeft
velen met de Engelse taal meer ver-
trouWd gemaakt dan de lesjes op
school".
De liefde schijnt van twee kanten te
komen. Volgens mejuffrouw Dijkstra
geven de Engelse huisvrouwen aan een
Nederlandse „mothers help" de voor
keur .„De Britten vinden dat de Neder
landers van alle Europeanen qua ka
rakter het meest op hen lijken. Ook in
Engeland is het moeilijk aan huishou
delijke hulp te komen. Vele huisvrou
wen doen een beroep op de bestaande
organisaties om een buitenlands meisje
in het gezin op te nemen. Weet de En
gelse wat het meisje van haar verwacht
en de Nederlandse wat haar mevrouw
van haar wil, dan zal de verstandhou
ding heel goed zijn".
Zowel in Engeland als in Frankrijk
kent men het au pair-systeem. Bui
tenlandse meisjes, die de taal willen
leren, krijgen in ruil voor halve da
gen huishoudelijk werk en als kinder
oppas, kost en inwoning plus wat zak
geld. De meeste Engelse en Franse
huisvrouwen houden zich aan de min
of meer vastgestelde regels.
In de rest van Europa is dit au pair
systeem onbekend. Mejuffrouw Dijkstra
raadt de Nederlandse meisjes dan ook
beslist een tijdelijk verblijf in Italië,
Spanje, Zwitserland en de Scandinavi
sche landen af. „We hebben minder
goede ervaringen met deze landen. In
Scandinavië is het leven erg materia
listisch ingesteld.
Een au pair telt er niet mee. De
Zwitsers werken enorm hard. Ze be
grijpen niet, dat een buitenlandse om
de taal te leren maar halve dagen wil
bezig zijn. In Zwitserse ogen doe je
zoiets gewoon niet".
België en Duitsland leveren voor de
ondernemende jonge meisjes, „die de
wereld willen zien en op eigen benen
staan", geen moeilijkheden op, hoewel
er het au pair-systeem niet bekend is.
„Wanneer in Duitsland en in België de
afspraken over zakgeld, vrije tijd en
het soort van werk goed gemaakt zijn,
zal het buitenlandse verblijf voor de
Nederlandse een succes zijn. Hoewel in
België het gezinsleven niet zo gezellig
is als in Nederland, kan het meisje als
compensatie haar vrije dag opsparen
en een lang weekeinde naar huis
gaan".
Mejuffrouw Dijkstra is het met vele
meisjes en hun ouders eens, dat een
verblijf van een half jaar of een jaar
in het buitenland een goede ontwikke
lingsmogelijkheid en een prachtige af
sluiting van de schooltijd is. Ze advi
seert echter het meisje dat pas de
schoolbanken verlaten heeft en nog
geen enkele levenservaring heeft opge
daan eerst een paar maanden niet te
ver van huis rond te kijken en een
baantje te nemen. Een geschikte leef
tijd om het ouderlijk huis te verlaten,
vindt ze ongeveer negentien jaar. Het
zijn vooral de jongere meisjes, die in
de grote wereldsteden in moeilijkheden
komen.
Het zou jammer zijn, vindt mejuf
frouw Dijkstra als een verblijf in het
buitenland, dat zo plezierig kan zijn,
abrupt afgebroken moet worden. Ze ad
viseert de aspirant-au pair meisjes hun
buitenlandse adressen door organisa
ties ter plaatse te laten nagaan om op
deze manier al iets te weten te komen
van de nieuwe werkkring. Ze geeft hun
van de andere kant raad zich eerst op
de nieuwe taak voor te bereiden.
„Het is me opgevallen dat vele meis
jes geen idee hebben van de oppervlalu-
te van de stad Londen. Willen ze er
gens heen gaan, dan moeten ze voldoen
de tijd en voldoende geld bij zich heb
ben. Van het au pair-zakgeld doe je nu
eenmaal niet veel. Het leven is zowel
in Londen als in Parijs erg duur", al
dus mejuffrouw Dijkstra.
„Het is wel nodig", dat de jongeren
die zich op deze manier tijdelijk in het
buitenland vestigen, begrijpen niet al
leen maar op pleziertjes uit te kunnen
zijn", zegt de presidente van Meisjes
belangen. „Zij moeten er wel degelijk
op ingesteld zijn in het gezin waar zij
logeren ook enkele uren per dag de
handen uit de mouwen te steken. Dan
alleen kan er voor beide partijen een
prettige verstandhouding ontstaan".
