VAN EIGEN IDEEËN WAS WEINIG TE BESPEUREN
Ferry Off er man's show
deed nogal rommelig aan
„TWEEDELIGE SCHOEN" OP BEURS
Platenindustrie
helpt jong talent
snel naar de bliksem
LADY VLIEGT STUNT ALS EEN KEREL
Koffie drinken
onder de grond
DOOR VAARDIGHEID
KOMT DE
AARDIGHEID
Maar de bruid
was een echte
belle Hollandaise"
CATHERINE S AU VAGE:
W est-Duitsland
kreeg er nieuw
vrouwenblad bij
Voor twee jaar
Huwelijk
Ouwelijk
Stunt
Jk ook
Niets voor mij
Gewoon een baan
STERKE MARKT
HOOFDINSPECTEUR
AMSTERDAM Couturier Ferry
Offerman presenteerde dezer dagen als
een moderne tovenaar, compleet met
donkere bril en crèmekleurig colbertje
met officierskraag, zijn voorjaarscol
lectie in zijn Amsterdamse salon. Naast
hem hingen enkele kooien met levende
duiven, geverfd in de nieuwe modetin-
ten oranje, geel en rood. Tot gerust
stelling van vele bezoeksters vertelde
hij dat de vogels geen nadelige gevol
gen van hun „spoeling" zullen hebben.
De voorjaarsshow met ruim honderd
modellen vonden wij nogal rommelig.
Hoewel de mode-ontwerper bij zijn in
leiding vertelde naast de Parijse ten-
denzen ook eigen ideeën verwerkt te
hebben, konden wij hiervan weinig mer
ken. Of is zijn langdurige ziekte schuld
aan dit hiaat geweest? Ook onoverzich
telijk was het showen van twee confee-
tieseries (waarvan één voor Tweka)
en de haute couture collectie.
Deze laatste reeks modellen is uit
gevoerd in kostbaarder materiaal en
meer geraffineerd van stijL Leuk von
den wij de feestjurkjes voor de tiener
uit de confectieserie; simpel van lijn
met wijd uitwaaiende vleugelkapjes
gis mouwtjes. De „kleine" jurkjes voor
de rijpere vrouw toonden de manne
quins vaak in combinatie met een bij
passend kort jasje. De plooienrok be
gint precies waar het jasje ophoudt.
Diverse jurken en jassen heeft Fer
ry Offerman uitgevoerd met een wit
Ontwerper Ferry Offerman is een van de mannequins be
hulpzaam bij de presentatie van de nieuwe voorjaars- en
zomercollectie.
plastronnetje op het voorpand, gedra
gen bij een koket wit hoedje. Voor de
confectie maakte hij een serie getail
leerde pakjes van een nieuwe stof, een
soort zware katoen.
Mooi vonden wij de cocktailjurken
van organza en mousseline in bonte kleu
ren en verwerkt met wijde trompet
mouwen en een stroken rok. Diverse
jurken waren gemaakt van een soort
stof waar vele strooien bloemetjes op
geborduurd zijn. Ook de bruid in een
witte mousseline prinsessejurk met een
sluier was inderdaad een belle Hollan
daise, zoals de collectie van Offerman
heet. Als voorproefje voor de winter
liet de couturier reeds een paar mo
dellen in grijze en zwarte jersey zien.
Een gele avond
japon van kant
'Maresco), die
veel bijval kreeg.
Tan ja showt een
grijze taileur, met
bijpassende hoed.
UTRECHT Een Duitse fabriek
toont op de internationale schoenen-
beurs Nederland in Utrecht een nieuw
tje dat grote belangstelling trekt: de
tweeledige schoen. Deze noviteit, die
inmiddels al in dertig landen door pa
tenten wordt beschermd, bestaat uit
een voor- en een achterdeel die op een
simpele manier aan- en van elkaar ge
schoven kunnen worden.
De teen- en hielstukken zijn verkrijg
baar in vele kleuren, met verschillende
decoraties, uiteenlopende hakhoogten
en vormen. De delen zijn onderling ver
wisselbaar, zodat men bijvoorbeeld bij
een bepaalde hak al naar gelang de
kleur of snit van de jurk een ander, bij
passend voorstuk kan kiezen. Met drie
paar gecombineerde schoenen zijn al
negen variaties mogelijk.
De fabrikant is van plan, de modeten
dens te blijven volgen en iedere maand
een nieuw voor- en achterstuk op de
markt te brengen, zodat de variatiemo-
gelijkheden steeds verder kunnen wor
den uitgebreid.
Maandag opende de 11e Internationale Schoenenbeurs in de Utrechtse Irenehal Het is niet nodig, dat men steeds een
zijn poorten. Tussen alle nieuwe modellen vonden we deze laars, die buitenge- „hele" tweedelige schoen koopt, de
woon soepel is en als een handschoen" om het been van de draagster past. De hakken en voorstukken zijn afzonder-
prijs van deze hippe nieuwigheid is ca. f 35,-. lijk verkrijgbaar.
SCHEVENINGEN „Waarom de Engelse beatmuziek de Franse jeugd
nooit heeft gegrepen? Ons publiek, jong en oud, is nu eenmaal per traditie
ingesteld op een meeslepend podiumbeeld. Op toneelpersoonlijkheid. Op spek
takel. Men kiest zijn uitgaansavond op vedettes of sterrendom.
Een Brei of Barbara gaan er in als koek. Er is wat te zien. Voor het Litteraire
chanson loopt het jonge Parijse publiek ook niet meer zo hard", verzucht een
van de grootste vertolkers van het Franse literaire chanson, Catherine Sau-
vage. Het woord Sauvage, volgens Kramers Woordenboek: I Wild, woest,
schuw, eenzaam levend, eenzelvig, schuchter, eenkennig, onbeschaafd; II Wilde
(ook in politiek) schuw, eenzelvig mens.
Van die eigenschappen is bij een
korte ontmoeting met de eminente
chansonlnière niet veel te merken.
„Sauvage is inderdaad mijn toneel
naam, maar u moet meer de ongecivi
liseerde kant zien dan de agressie
ve". Snel, vriendelijk en beslist komt
zij tot de kernpunten.
Is er in Parijs een jongere editie
van Sauvage te noemen? Met andere
woorden: is er kweek?
„Dat wel, maar jonge talenten wor
den bij ons snel naar de bliksem ge
holpen. Door wie? Door de grammo
foonplatenindustrie. Een paar bombar
dementen via radio en tv en de ster is
gemaakt... voor twee jaar. Het aantal
literaire cabarets (op de Parijse linker
oever en het lie de la Cité) loopt ook
daardoor terug.
„Parijs is niet meer zo op het geënga
geerde chanson gesteld. Ik zou het niet
meer in mijn hoofd halen om zoals ik
veertien jaar lang heb gedaan, protest
liedjes- te zingen. Ik was de eerste die
chansons van de rebellen Aragon en
Ferré zong. Over Algerije, de stakin
gen, Indochina en bijvoorbeeld al tien
jaar geleden „Le pape, le monsieur
tout blanc" (De Paus, de geheel blanke
meneer). Alleen zong ik niet op blote
voeten en met het haar lang en los.
„Ik geloof dat Férre de meest verbo
den liedjesmaker is geweest. U weet
toch dat ik de specialiste was in
Brechtvertolkingen? Mijn hartekreten
en hoofdbrekens gaan nu meer uit
naar menselijk gevoelsleven. Ik hou nu
eenmaal van de individu die de massa
bevecht.
Hoe vindt u Claude Nougaro en
Michel Legrand, die wel intelligent de
eigentijdse thema's in' hun chansons
aansnijden?
„Fantastisch goed. Zij brachten het
huwelijk tot stand tussen goede Fran
se teksten en Amerikaanse jazzvor-
men. Maar het grote succes bleef uit.
De Franse jeugd lijkt erg behoudend.
Frankrijk houdt bij zijn grenzen op en
is in het algemeen niet muzikaal.
Daarom slaan bijvoorbeeld de Beatles
niet aan. Men interesseert zich niet zo
voor het niet-Franse. Wat Johnny Hal-
lyday op populair-modern gebied doet
blijft toch puur Frans".
In Parijs is de Britse surrealisti
sche toneelschrijver Pinter gebracht.
Kon dat wel? Kon men zjjn sfeer trans-
J^otterdam heeft er sinds enkele we
ken een nieuwe attractie bij. In de
hallen van de metro-stations bezoeken
per dag duizenden mensen de vele win
keltjes. Het onder de grond koffie drin
ken, eten, een fotootje maken, treintje
kijken of alleen maar uitrusten blijkt
een grote aantrekkingskracht op de
mensen uit te oefenen.
Bij de bouw van de metro-stations is
meteen rekening gehouden met de
eventuele verlangens van de reizigers
per ondergrondse. Ze hoeven bij het
Centraal Station, het Beursplein en over
enkele maanden aan het Zuidplein niet
ver te lopen. Vooral het Beursplein on
der de Coolsingel, dat het bovengrond
se winkelcentrum verbindt, wordt zeer
druk bezocht.
BONN De Westduitse krantenmag
naat Axel Springer debuteerde dezer
dagen als uitgever van een vrouwen
tijdschrift. Zijn nieuwe damesblad
„Jasmin" (Jasmijn), dat nu in de
kiosken verschijnt, heeft tot ondertitel
„Het tijdschrift voor het leven met zijn
tweeën". Vijf miljoen mark en een re
dactie van vijftig leden heeft Springer
gemobiliseerd voor zijn nieuwe geestes
kind, dat begint met een oplage van
driekwart miljoen exemplaren.
Het accent van Jasmin zal liggen op
de onderlinge betrekkingen tussen de
mensen, vooral die tussen vrouw en
man. Volgens de uitgeverij zal het
veertiendaagse blad meer zakelijke in
formatie en minder sentiment bieden
dan de geijkte vrouwenbladen. Het zal
wat meer lijken op een geïllustreerd
weekblad en ook appetijtelijk zijn voor
mannelijke lezers.
Minder revolutionair klinkt de lijst
van onderwerpen: recepten, schoon-
heidsgymnastiek, huishoudtips, brui
loften, baby's, huwelijksspychologie
nieuwe boeken en een vervolgroman
over liefde-aan-boord tijdens een cruise.
Jasmin verdiept zich ook in het zie-
leleven van prinses Soraya, Brigitte
Bardot en de Russische dichter Leo
Tolstoi. Tenslotte kunnen de lezeres
sen vernemen wat „rijke vrouwen
met hun geld doen" en wat de „gehei
me wensen" zijn van getrouwde man
nen.
LONDEN Een stevige wind, dwars over het kleine vliegveld van High
Wycombe in het graafschap Buckinghamshire, jaagt een zware regenbui over
een kleine Cherokee, maar de piloot zet het eenmorige vliegtuigje keurig aan
de grond, klimt eruit en staat even later voor ons: een vrouw. Zij schikt nog
snel haar keurige kapsel terwijl wij naar het verkeerstorentje lopen en zegt
lachend: „Het was nogal schokkerig".
Zij is Joan Hughes, 49 jaar, nauwelijks
1.55 meter, tenger, met zwart haar,
waar al heel wat grijs doorheen zit, ge
kleed in een beige strak zittende broek,
smalle suède schoenen, met een wit
overhemd aan, rode pullover en groene
driekwart sportieve jas. Dit is de be
roemde Engelse pilote die vorige week
is vrijgesproken na een proces in ver
band met een stunt die zij heeft uit
gevoerd voor de film „Thunderbirds 6"
gebaseerd op de vermaarde televisie
serie.
In de vliegscènes van deze film is
Joan Hughes Lady Penelope, die met
de andere bekende marionetten Par
ker, Tin-Tin en Tracy vastgeklemd
aan de vleugels en het landingsgestel
van haar Tiger Moth, op een autosnel
weg moest landen, onder een brug door
taxiën en vervolgens weer opstijgen.
Omdat het te winderig was, besloot de
pilote onder de brug door te vliegen.
Landen was te gevaarlijk. De politie
was het niet eens met het onder de
brug vliegen, maar zij werd, als ge
zegd, vrijgesproken.
„Voor deze stunt droeg ik de kleren
van Lady Penelope en ook haar pruik"
vertelt Joan Hughes. „Die pruik was
een beproeving, want in mijn open
cockpit zakte die door de wind steeds
over mijn ogen. Mijn koptelefoon zat
onder de pruik".
„Thunderbirds" was de derde film
waarvoor Joan Hughes heeft stunt ge
vlogen. „Ik vind dat heerlijk werk",
zegt zij met ingehouden enthousiasme.
Zij is op en top Engels, van de gegoe
de klasse: als lid daarvan toont men
maar zelden zijn ware gevoelens. Zij
zegt* ook nooit „ik", maar heeft het al
tijd over „men". „Men kreeg haar
eerste vliegles toen men veertien jaar
was". Ook deze manier van spreken
over zichzelf is typisch voor haar klas
se.
Joans vader was directeur van een
kledingfabriek. Zij woonde als kind
in Woodford, in Essex, een welgestel
de buurt. Haar broer wilde bij de
RAF, maar daar was haar vader te
gen. Toen werd er een plaatselijke
vliegclub opgericht. „Daar mocht hij
wel bij", aldus Miss Hughes, „maar
toen zei ik meteen: dan ik ook". En
zo is het begonnen.
Haar kennismaking met vliegtuigen
kreeg zij als klein meisje, toen in de
buurt van haar woonplaats demonstra
ties werden gegeven door een luchtcir-
cus, dat met Fokkers werkte. Met één
daarvan ging zij de lucht in. Zij had
haar echte grote liefde gevonden.
Op zeventienjarige leeftijd behaalde
zij haar vliegbrevet. Zij was toen de
jongste vrouwelijke piloot van -Enge
land. Weldra werd zij instructrice en
het duurde niet lang of zij gaf al les
aan mannen die veel ouder waren dan
zij.
Voor lange-afstandsvluchten voelde
Joan Hughes nooit iets. „Helemaal
niet", zegt ze, terwijl ze met een mooie
smalle ring speelt, die met kleine dia
mantjes is bezet. Haar nagels zijrt op
vallend goed verzorgd, ze gebruikt
licht-roze nagellak. De ogen van de pi
lote tintelen vrolijk, ze is eein heel
kwieke, pittige vrouw, heeft een smal
le mond en scherp gesneden kin.
„Nee", zegt ze, „dat urenlang in
een vliegtuig zitten is niets voor mij.
Ik geef er de voorkeur aan om me te
amuseren, om plezier te hebben in de
lucht, maar niet met enorm lichame
lijk ongemak". Vandaar dus dat ge
stunt en het lesgeven. Dat doet ze nog
steeds.
Haar eerste film was „Those mag
nificent men in thier flying machi
nes". Daar had Twentieth Century
Fox een heel klein toestel voor ge
bouwd, Demoiselle. Maar wie er ook
ging, niemaind kreeg dat ding de lucht
in. Iedereen was te zwaar. „Toen kwa
men ze naar mij en mij lukte het wel",
zo vertelt ze.
„Wat ik moest doen? Op mensen
neerduiken in de buurt van Dover en
zo. De tweede film volgde snel: Blue
Max, waarin ze een Duitse Pfalz uit
de Eerste Wereldoorlog vloog, eetn
jachtvliegtuig. Veel laagvliegen, lucht
gevechten met gevaar voor echte bot
singen in .de lucht. Maar het ging
goed, In Ierland waar de opnamen
werden gemaakt, was er voldoende
ruimte voor in de lucht. „Reuze leuk",
zegt de pilote. „Veel schieten met mi
trailleurs en veel rookpotten voor de
effecten". Het klinkt wonderlijk uit de
mc*nd van deze toch echt vrouwelijke
vrouw.
Heerlijk vond ze ook haar vliegtijd
tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen
ze met andere vrouwen en mannen
zware bommenwerpers van de fabrie
ken naar de vliegvelden vloog van de
RAF. „Fijn om alle mogelijke typen
te vliegen, zoals de Lancaster, Hali
fax, en Sterling.
„Hoe voelt een vrouw zich in de
toch erg mannelijke wereld der vlie
gerij?
„Och", zegt ze bescheiden, „het is
gewoon een baan. men verwacht geen
voorkeursbehandeling (met men be
doelt ze weer zichzelf), de mannen
schijnen geen bezwaar te hebben. Bij
de kleinere chartermaatschappijen in
Engeland zijn vijf of zes vrouwelijke
piloten", vertelt ze nog, maar dat is
bijna niets dan werken met instrumen
ten en daar heeft ze een hekel aan.
Dat is voor haar niet het ware vliegen.
Voor Thunderbirds heeft Joan
Hughes voor een bepaalde opname
met zes zware poppen-marionetten op
haar Tiger Moth gevlogen. „Ik kon
maar nauwelijks opstijgen en over een
groepje kunstbomen heenkomen. Ge
lukkig was dat genoeg voor die opna
me", zegt ze lachend. Ongelukken heeft
ze niet gehad, ze klopt af, toch zegt
ze niet bijgelovig te zijn.
Miss Hughes woont in het nabije
Maidenhead in een flat die is ingericht
in een verbouwde grote boerderij van
vrienden.
„Ik woon helemaal op mezelf", ver
telt ze, „ik heb elke dag hulp, dié
zorgt ook voor mijn hond en kookt
voor me. Ik lees graag, houd erg van
skieën, rijd veel paard, dat is zo ont
spannend, een fijne afwisseling van het
mechanische naar iets levends. De
laatste drie winters heb ik op Jamaica
erg veel paard gereden. Op die ma
nier ziet men het land zeer goed".
Van laat naar bed gaan houdt Joan
Hughes niet.
En dan gaat ze opnieuw de lucht in
met een leerling. Een stevige hand
druk en ze wipt haar Cherokee weer
in. De motor slaat aan, een korte aan
loop, en ze is weer in haar element
en verdwijnt boven de bossen rondom
het vliegveld.
planteren naar een andere denkwe-
wereld?
„Ik vond onder andere „De thuis
komst" geweldig. Maar het publiek
bleef weg omdat de kritieken slecht
waren. Het is ook bijna onmogelijk
om zijn werk voor Frans publiek aan
te passen".
U heeft vele malen in toneelstuk
ken gestaan. Nog plannen?
„Het volgend jaar speel ik een hoofd
rol met Pierre Brasseur in „Kean"
van Alexander Dumas. Sartre heeft
het bewerkt. Na een lange tournee
gaan we Parijs bespelen". Dan, een
luipaardjasje los over de schouders, da
grijs-groene ogen iets meer autoritair,
spoedt ze zich naar een repetitie.
TILBURG Het idee is een jaar
geleden geboren in een eenvoudige
werkkamer van het Provinciaal Op-
bouworgaan Noord-Brabant. Om
streeks Pasen zal het in druk verschij
nen onder de titel „Tijd voor creativi
teit of Om de aardigheid van het be
staan". In diezelfde kamer zegt de man
van het idee, de socioloog H. J. A.
Zaat: „Het is niet alleen een plan,
maar ook een poging tot openbreken
van de mentaliteit. Ik wil de jeugd
door vakmensen lekker maken voor ex
pressief bezig zijn. Ik wil geen kunste
naars kweken maar wel een generatie
die via vaardigheid aardigheid heeft in
het zelf muziek maken, het uitbeelden
van een gegeven op het toneel, schrij
ven van gedichten bijvoorbeeld en dan
sen."
Dat is de ene kant van de zaak:
Zorgen dat onze kinderen in deze
„crisistijd" wat authentieker gaan wor
den en wat meer genoeglijkheid kunnen
beleven aan hun bestaan. Aldus zou
een type mensen gaan opgroeien dat
eerlijker en oprechter in het leven
komt te staan dan wij dat hebben ge
leerd.
Even belangrijk is de onmisbare me
dewerking van de lagere scholen. Daar
in de eerste plaats zou de creatieve
vorming tot stand moeten komen, ge
woon als een onderdeel van het leer
programma. Velen zullen het daarmee
wel niet eens zijn, veronderstelt drs.
Zaat, maar het kan best.
Er is niet veel extra tijd voor nodig.
Bepaalde lessen (muziek, gymnastiek,
tekenen, handenarbeid) zouden alleen
op een andere manier moeten worden
gegeven.
Hij veert een sterk argument aan:
„Willen we de hele jeugd bereiken, dan
kan dat niet buiten de lagere school
om.
In het andere geval zou de arbeiders
laag er volkomen naast grijpen. Die
kinderen krijgen vaak van huis uit geen
aanmoediging of voorbeeld mee."
„Ik geloof dat deze zaak heel goed
ligt in de publieke openie. Ik denk zelfs,
dat er een sterke markt voor is. Over
al is men aan het zoeken naar een be
tere manier om de jeugd te helpen
dan tot nu toe gebeurt. Ik heb het ge
voel, dat mijn plan op de een of ande
re manier van de grond zal komen."
Drs. Zaat heeft het tot in finesses uit
gewerkt voorlopig alleen voor Noord-
Brabant. „We moeten niet beginnen
met vakkrachten in de scholen te ha
len. Dat is onbetaalbaar en bovendien
zouden we dan de onderwijzers op dood
spoor zetten. Neen, ik stel voor: consu
lenten, die in vaste dienst zijn van nog
op te richten creatieve centra."
„Van daaruit zouden zij kunnen ope
reren. Bijvoorbeeld: door vier maal per
jaar voor een klas te komen en door
iedere maand groepjes onderwijzers
wegwijs te maken. Die consulenten zou
den kunstenaars moeten zijn met een
pedagogische bijscholing. Zij staan er
lang niet afwijzend tegenover."
Zo kan iedere consulent in zijn gebied
dertig tot vijftig scholen voor zijn reke
ning nemen. Op deze manier zouden
voor het bijbrengen van één expressie
vorm in Noord-Brabant ongeveer der
tig man nodig zijn.
Die kosten vervoer en administra
tie ingegrepen zeshonderdduizend
gulden per jaar. Dat is maar 3V» pro
mille van het bedrag dat de overheid
voor het lager onderwijs in Noord-Bra
bant besteedt, „yoor dat geld kunnen
wij al die kinderen toch niet dat stuk
levensvulling en -vreugde onthouden."
De socioloog Zaat wil de schoolkinde
ren dus niet „naar de schouwburg of
concertzaal slepen", maar hen alleen
actief maken op de vier genoemde ge
bieden. „Als ik kijk naar wat in ver
schillende plaatsen uit particulier ini
tiatief wordt gepresteerd, dan zeg ik:
Er komen verbazingwekkende dingen
uit"
Het vervelende is alleen, dat aan die
buitenschoolse vorming slechts van huis
uit geïnteresseerde kinderen meedoen.
Kijk maar naar de bijna beroemde
stichting Kunstvorming in Eindhoven.
Zij staat bij wijze van spreken ten
voorbeeld voor het hele land; onder de
enthousiaste leiding van de heer W.
Renders, nota bene de hoofdinspecteur
van het lager onderwijs.
„Zij brengt in het klein in praktijk,
wat ik nu in het groot heb voorgesteld",
zegt de heer Zaat. „Over een paar
weken gaat de brochure naar hoog en
laag in het land. Voor onze toekomstige
kinderen zou het heerlijk zijn als zij
haar werk goed zou doen."
