Piet Nak krijgt tientallen anonieme dreigb neven Studenten anti dodelijk perspectief Slijters wereld is in rep en roer BRITSE FAMILIE HOUDT AL EEN JAAR FOR T VOOR DE ZUIDKUST BEZET Forel vissen in het Veer se meer Waar is de hoofdstad? „Inkomsten uit toerisme steun voor Engeland" In 1941 voorman bij februaristaking Bestrijding doodde meer zeedieren dan olie zelf Niet van zins haarprinsdom Sealand" te verlaten SPORTIEVE ATTRACTIE: Gezelschapsspel voor diplomaten in Lybië POLITIEBESCHERMING VOOR LEIDER VAN ACTIES TEGEN VIETNAMESE OORLOG persd Eeuwfeest Britse ienst AUTOPARK IN OOST-EUROPA Van bet Reve Geen lintje Ook positief Veilig Verkeers- conferentie in Kopenhagen Golf van „witte" dranken Uitgesloten Niets te vrezen Koud kunstje Demonstratie „Torrey Canyon" aten voor nieuwsgierige honden Aan de kant Sussen Geen paniek PIET NAK er zit meer achter vreselijk overdrijf, maar er moet meer achter zitten. De geschiedenis leert dat je zoiets nooit mag onder schatten." In het blad Rechtsom beschuldigde Max Lewin de heer Nak van nazi sympathieën in het begin van de oor log. Daarover heeft Nak een klacht in gediend. Hij wordt nog steeds in het Wilhelmina Gasthuis behandeld voor de mishandelingen die hij tijdens de Duitse bezetting opliep. „Ik hoef me niet te rechtvaardigen, maar ik heb de klacht ingediend om de mensen te attenderen op het ge vaar van ultra-rechts. Zo'n man als mr. W. Beernink durft te zeggen dat hij trots is op zijn politieke verleden: Van Heutsz wordt plechtig herdacht en het comité „Nederland Vrij" de monstreerde laatst feitelijk voor de oorlog in Viëtnam." „Men keurt het afslachten van de bevolking daarmee goed. Voor mij zijn dat in principe dezelfde mensen die in de oorlog een Duits uniform aantrok ken. In al die scheldbrieven komt tel kens weer terug dat ik anti-Amerika zou zijn. Dat is niet waar." „Als je protesteert tegen de rassen- gen Amerika? Waanzin!" „Er zijn in de wereld op den duur nog maar twee mogelijkheden: Samen sterven of samen leven. Ik kies voor het laatste en dat betekent: met Chi nezen, Amerikanen en Russen leven. Ik ga uit van mijn geweten. Dat heb ik in de oorlog ook gedaan." Tij bent een viespeuk en een huichelaar. Ze moesten je het land uitzetten, om- tl dat je tegen Amerika bent. Schorum ben je en a-sociaal. Je spreekt geen goed Nederlands, opruier. We wensen je de kanker, schijnheilige Judas". Piet Nak (61) leest enkele willekeurige zinnen voor uit een willekeurige brief. Tientallen van deze brieven altijd anoniem liggen voor hem op tafel in zijn gezellige huis in de Eerste Helmersstraat in Amsterdam. In 1941 was hij voorman bij de grote februari-staking uit protest tegen het wegvoeren van Joodse landgenoten. Thans is hij voorzitter van het Natio naal comité Viëtnam en daarom wordt hij dagelijks met de dood bedreigd en uitgescholden. Toen Piet Nak onlangs (op uitnodi ging) in Rusland was, schreef men zijn vrouw: „Je gore kerel is in Mos kou, hè? Ze hadden de smeerlap, het kreng in de oorlog moeten slachten. Laat die ophitser nu maar in Rusland blijven, daar werken de vrouwen in de bouw. Ik zie het wijf van de vieze, go re Nak al in de bouw. Donder toch op kreng. Wat wordt ons prinsje lief hè? Hij moet ons eens regeren, maar dan moeten we eerst alle communisten op hangen..." Piet Nak stopt met voorlezen en be gint te lachen, maar het gaat niet van harte. „Je zou zeggen: dat zijn gekken die «o'n brief sturen. Natuurlijk, maar er zijn er toch te veel. Bovendien blijven dergelijke acties niet langer beperkt tot anonieme brieven. Men treedt ook in de openbaarheid. Ik hoop dat ik XJet Britse nationale persbureau voor de binnenlandse nieuwsvoorziening, „Press Association", viert dit jaar zijn 100-jarig bestaan. De feestelijkheden, die onder meer zullen worden bijge woond door koningin Elizabeth, pre mier Wilson en de aartsbisschop van Canterbury, zijn verspreid over de ko mende acht maanden. Het persbureau, dat in Fleetstreet in Londen is gevestigd, zendt dagelijks een dienst van 128.000 woorden en een groot aantal foto's naar zijn klanten en heeft een staf van 250 journalisten en 1500 correspondenten. „Press Association" behoorde tot de eersten, die de telex als communicatie middel in gebruik namen en nu wordt gesproken over de tijd, dat de telex bandjes bij, de kranten, die het nieuws ontvangen, automatische zetmachines zullen voeden. Vlak na de geboorte van „Press As sociation" stikte de baby bijna in de draden van de telegraaf, maar later redden diezelfde draden haar het le ven. In de eerste week na de opening In 1968 braken namelijk de draden van de telegraaf tijdens een hevige storm en stopte de stroom van nieuws naar de kranten. Jaren later, tijdens de twee de wereldoorlog kwam een door een Duits vliegtuig aan een parachute uit geworpen mijn in de telegraaflijnen te recht en bleef zonder te exploderen voor de voordeur hangen. TJit een wetenschappelijk onderzoek is gebleken, dat de chemische mid delen, die werden aangewend om de weggestroomde olie uit de tanker „Tor rey Canyon" te bestrijden meer scha de hebben aangericht onder de zeedie ren dan de olie zelf. Vooral veel schaal dieren werden gedood, aldus het rap port, die zelf de olie hadden kunnen be strijden als ze niet aan vergiftiging ten gevolge van de chemische middelen waren gestorven Het rapport van de British Marine Biology Laboratory in Plymouth is ver vat in een boek, dat onlangs in de boek handel is verschenen, precies een jaar nadat de tanker met een lading van 117.000 ton ruwe olie aan de uiterste zuidwestpunt van Engeland op het Se ven Stones-rif liep en in tweeën brak. Ongeveer tien miljoen ton chemische stoffen werden door de Britse autoritei ten gebruikt in een poging de olie van de stranden te houden. Eenvoudiger vormen van leven in zee zijn mogelijk voorgoed uitgeroeid. Het dierenleven aan de kust is weliswaar weer vrijwel normaal, maar de stran den liggen vol zeewier, dat in normale gevallen zou zijn verwijderd door de schaaldieren. Tiet autopark van de landen van de Comecon, de organisatie voor we derzijdse economische hulpverlening van de communistische landen in Oost- Europa, bestond eind 1966 uit 2,9 mil joen personenauto's, 4,2 miljoen vracht wagens en meer dan tien miljoen mo torfietsen, zo heeft het Duitse Instituut voor Economisch onderzoek in YVest- Berlijn bekendgemaakt. Oost-Duitsland is van de Comecon- landen met 42 personenauto's en 73 motorfietsen per duizend inwoners het sterkst gemotoriseerd. Het aantal per sonenauto's van alle Comeconlanden samen bedroeg eind 1966 nog geen derde van het aantal in West-Duitsland geregistreerde auto's. Het aantal vrachtwagens overtrof daarentegen dat van de hele Europese Economische Gemeenschap met vijf procent. De uitvoer van vrachtwagens van de Comecon-landen naar West-Europa is nog steeds gering. In 1966 ging 17 pet. van de Oostduitse, 12 procent van de Tsjechische en 10 pet. van de Russi sche auto-uitvoer naar West-Europa. Tot zijn werk voor de Viëtnam-acties werd Piet Nak alleen door de CPN als „afvallige" verdacht gemaakt. Onbe grijpelijk vindt hij het dat nu het oud- illegale blad Het Parool de aanvallen van de schrijver G. K. van het Reve als ingezonden brief opnam. „Ook Van het Reve verwijt mij dat mijn Nederlands niet perfect is. Ik zeg niet Viët Nam, maar Viëtnam. Dat is mijn zaak. Als er een betere wereld was had ik misschien een kans gehad om beter mijn talen te leren. Gelukkig vond in februari 1941, toen ik opriep tot een staking, niemand het belang rijk of ik ieder woord wel goed uit sprak." „Ik heb Van het Reve opgebeld. Hij begon achter elkaar te roepen dat ik een anti-semiet ben. Hij heeft het wel tien maal herhaald..." Piet Nak, een drukke prater, komt niet meer uit zijn woorden. Zwijgend staat hij op en pakt een oorkonde en een onderscheiding van de staat Is raël. „Uit dankbaarheid van het Jood se volk", staat erop. „Je weet het niet meer hè? Er moet meer achter zitten. Door al dat ultra rechtse gedoe onstaat de sfeer waar door Hitier aan de macht kon komen. Ik heb het volste vertrouwen in de Ne derlandse overheid maar als iemand mij in mijn gezicht uitscheldt voor an ti-semiet, verdomd, ik sla hem op zijn smoel." „De ouwe jongens hier van de stads reiniging hebben al aangeboden een knokploeg te vormen vanwege al die bedreigingen. Dat is niet nodig want ik ben helemaal niet bang. Ik heb wel een ijzeren pijp in mijn auto, want als ze me aanvallen vecht ik natuurlijk wel terug." „Bij de eerste grote Viëtnamoptocht hadden ze de politie laten weten dat ik eraan zou gaan. De hele optocht heeft de politie toen een lijfwacht met me mee gestuurd. Dat heb ik nog nooit verteld." „Ik vertrouw op de Nederlandse overheid maar als het weer nodig wordt als de horden die in de oorlog ach ter de Duitsers aanliepen, het weer zullen wij zeker op- proberen treden." dan Piet Nak kreeg wel buitenlandse, maar nooit een Nederlandse onder scheiding. Door de Duitse mishande lingen kon hij na de oorlog zijn werk bij de stadsreiniging niet hervatten. Verschillende malen werd hem een vergunning geweigerd om een zaakje te beginnen. Hij verdiende toen de kost als goochelaar. Nu geniet hij buitenge woon pensioen. „De oude koningin heeft mij zolaing ze leefde met Kerstmis een cadeautje gestuurd. Ik werd speciaal uitgenodigd bij haar begrafenis. De stad Amster dam heeft een bronzen kop van mij la ten maken. Pas belde het Stedelijk Museum me op: „We hebben hier je kop, maar hoe heet je eigenlijk pre cies", vroegen ze. „Kijk, hier heb ik het gipsmodel." Piet Nak vindt zoiets niet belang rijk. Hij lacht erom. De extreme re acties op zijn Viëtnamactie neemt hij ernstiger. Het comité is bezig een lan delijke actie te organiseren om geld voor medicamenten bijeen te brengen. Voorts verstrekt het comité voorlich ting over de Viëtnamese oorlog. „Ik laat me niet van mijn stuk bren gen door de bedreigingen en de scheld partijen, hoewel- we het gevaar niet mogen onderschatten. Ik houd me vast aan de talloze positieve reacties, van letterlijk alle kanten. Ik behoud mijn hoop op het goede. Kijk, dit schreef prof. Verkuyl van de Vrije Universi teit mij: „Ik wil u gaarne bekennen dat ik bij uw bezoek opnieuw onder de indruk ben gekomen van de zuiverheid van uw motieven en van uw intentie om onmenselijkheid naar alle kanten te ontmaskeren, of dit nu van links of van rechts komt. Daarom betreur ik het buitengewoon dat men van rechts- conservatieve zijde uw naam tracht te bekladden. U behoeft zich daarover geen zorgen te maken. Ieder die u kent weet, dat uw naam onbezoedeld zal blijven, zowel wat betreft de februari staking als wat betreft uw houding in de Viëtnam-affaire. Met hartelijke groet, dr. J. Verkuyl." Een student van de universiteit van Madison in de Amerikaanse staat Wisconsin loopt hier over het terrein van de universiteit, dat door de studenten vol gezet is met houten kruisen als protest tegen het feit dat de meesten van hen na hun studie in dienst moeten met de kans naar Viët nam gestuurd te worden. Het opschrift luidt: Bascom erebegraafplaats van de klas van 1968. J)c uit Nederland afkomstige aanne mer Jan van Laarhoven, die in Nederland portretschilder was, heeft te Sydney in de omheining om het enorme gat. waar» het nieuwe gebouw van de technische hogeschool zal ver rijzen, beneden de gebruikelijke kijk gaten voor nieuwsgierige mensen ook kijkgaten voor niewsgierige honden laten maken. Naast elk laag kijkgat schilderde hij ter aanmoediging het „portret" van een fraaie hond. In Japan is een bandrecorder ont wikkeld die slechts 600 gram weegt en de kleinste ter wereld zou zijn, al dus het persbureau Kyodo. Het appa raatje beschikt over een ingebouwde microfoon en kan zowel door batterijen als door het lichtnet gevoed worden. In navolging van Zweden en Rus land wil het ministerie van Justitie van de Braziliaanse staat Guanabara gevangenen wegens goed gedrag belo nen met een vakantie van twee weken die zij met hun familie op het strand moet doorbrengen. Een vakantieko lonie voor de gevangen zou op „ge schikt terrein'4' moeten worden inge richt, bijvoorbeeld op een eiland voor de kust. Tiet verkeer eist in Europa jaarlijks 1J honderdduizend doden en meer dan een miljoen gewonden. Onder auspiciën van de Wereldge zondheidsraad (WHO) zijn in Kopen hagen vertegenwoordigers van de Raad van Europa, de internationale Federa tie van politie, ambtenaren, de OESO en internationale verkeersorganisaties bijeengekomen om de situatie te be spreken, en tot betere contacten te ko men tussen de .verschillende organisa ties die zich bewegen op het terrein van de verkeersveiligheid. De conferentie heeft de „menselijke factoren" besproken, die volgens des kundigen de oorzaak zijn van 80 pro cent van de verkeersongelukken. T^|E drankenhandel is in rep en roer. Na de benzine is het nu de „witte" jenever, „vieux" en w(jn die in een geleidelijk sterkere stroom door ons land vloeit. Forse prijsverlagingen zijn aan de orde van de dag en voor menige slijter is dit het teken om het sein op onveilig te stellen. Na een jarenlange bescherming is in deze bedrijfstak de wind van de concur rentie opgestoken. In Rotterdam heeft dit al een ware paniek tot gevolg ge had, zich uitend in protestvergaderin gen. telegrammen en forse reclame campagnes om toch vooral bij de „ech te" slijter de drankjes te blijven ko pen. Het effect is echter negatief geweest. De door de fabrikanten betaalde actie in wezen bedoeld om de slijters wat moed in te spreken heeft tot gevolg gehad, dat velen de weg naar de „wit te" slijter en de goeidkope, merkloze dranken hebben leren kennen. De zaak is eigenlijk begonnen op 1 november vorig jaar, toen de nieuwe drank- en horecawet is ingegaan. Daar voor bestond een wet, die het aantal slijters per gemeente aan een maxi mum bond, afhankelijk van het inwo nertal. Handelaren zonder vergunning konden slechts per tien flessen gedistil leerd tegelijk aan het publiek verkopen. Op 1 november is het maximum aan de kant gegaan. Menigeen heeft dit mo ment afgewacht, zo blijkt, want sinds dien zijn in ons land vele tientallen ver gunningen toegezegd of verleend. Al leen al in Rotterdam is op deze manier het aantal slijters toegenomen met 35 tot ongeveer 970 en daarnaast staan nog ongeveer twintig aanvragen op de wachtlijst. Op zich betekende dit dus nog niet zo'n forse toeneming van de concurren tie, ware het niet dat juist deze nieuw komers „marktverstorend" zijn gaan werken, althans in de ogen van de al lang gevestigde handel. Zij brengen ei gen merken jenever, cognac, whisky, wijn en frisdranken tegen prijzen, die in geen verhouding staan met de van ouds bekende soorten. Zij kunnen dit doen, omdat zij niet „prijsgebonden" zijn. De gevestige handel is dat wel. Hij moest zich houden aan de voorschrif ten van de stichting Drawij, het kar tel waarin de fabrikanten van gedistil leerd zijn verenigd en dat minimum prijzen voor de verschillende dranken heeft vastgesteld. Deze minimumprijzen gelden overi- SE A LAND Ter hoogte van het Zuidengelse kust plaatsje Felixstowe ligt sinds voorjaar 1967 een piepjong prinsdom, Sealand. Het beslaat een opper vlakte van nauwelijks honderd bij honderdvijftig meter, maar voor de 47-jarige Engelsman Roy Bates is het 't land van belofte. Reeds een jaar geleden trok hij er met vrouw en twee kinderen heen. Sindsdien wappert er de rood-wit- zwarte vlag ten téken, dat men zich hier op onafhankelijk grondgebied bevindt. Voor de familie Bates haar nieuwe domein betrok heette het prinsdom Fprt Rough. Het was een van de eilan den van beton en staal die de Engelse marine in 1941 aanlegde voor de Engel se kust ter verdediging van het Britse luchtruim tegen Duitse vliegtuigen. Verscheidene van die eilanden werden na de oorlog opgeblazen, Fort Rough bleef staan. Niemand bekommerde zich erom en het stond niemand in de weg. Tot Bates, voormalig bedrijfsleider van de piratenzender Radio Essex, er vorig jaar het oog op liet vallen. Met zijn vrouw, Joan (38), dochter Penny (18) en zoon Michael (15) nam hij het verlaten eiland in bezit en verklaarde het tot onafhankelijk prinsdom, dat voortaan Sealand heette. Pogingen om de familie Bates te be wegen naar het vasteland terug te ke ren liepen op niets uit. Ze voelde zich heel prettig in de vier kale kamertjes die Fort Rough heeft. En het gezin is bereid met de wapens in de hand elke eventuele bezetter tegen te houden. Voor dat doel schafte ze zich twee pi stolen aan. Het wapenarsenaal bestaat verder uit een stuk of vijftig Molotov cocktails (benzinebommen). Dat moet genoeg zijn om indringers af te schrik ken. Voor Roy Bates is de hele kwestie allesbehalve een grap. Hij gelooft stel lig dat het eiland stevig genoeg ge bouwd is om nog generaties lang te blijven staan. Hij is derhalve vast van plan er de rest van zijn leven te blij ven. Om zijn prinsdom ook tegenover de buitenwereld een eigen gezicht te ge ven overweegt Bates eigen munten, postzegels en paspoorten uit te laten geven. Hij speelt bovendien met de ge dachte om een loterij op touw te zetten en om schepen te registreren. Dit zijn echter allemaal nog papieren plannen en daarom behoudt Bates tot het tijdstip dat vreemde mogendheden zijn prinsdom zullen erkennen een Brits paspoort. Dat hij zijn vroegere vaderland in middels geen kwaad hart toedraagt blijkt uit zijn aanbod om Engeland fi nancieel te steunen wanneer het prins dom Sealand eigen inkomsten gaat krij gen, bijvoorbeeld uit het toerisme. Tot nog toe zijn alle pogingen van Bates om zijn eiland gelegaliseerd te krijgen op niets uitgelopen. De kans dat het ooit zal gebeuren is uitgesloten maar dat tempert de geestdrift van Bates geenszins. Met vrouw en kinde ren klautert hij elke keer opnieuw de touwladder op en af, de enige manier om het eiland te bereiken of te verla kten. Sealand/Fort Rough wordt perma nent bewoond door tenminste twee le den van de familie Bates. De afgelo pen veertien dagen beleefden zoon en dochter daardoor een angstig avontuur. Twee Weken lang zaten zij samen met slechts een kleine voorraad voedsel op het eiland omdat hun ouders na een be zoek aan Harwich verhinderd waren naar het eiland terug te keren. De En gelse douane hield de boot van het echtpaar Bates binnen omdat bepaalde certificaten ontbraken. De twee jongelui sloeen zich er ech ter dapper door al begon het verblijf iin het eenzame fort, waar het geluid tot in alle uithoeken spookachtig weer kaatst, wanneer men een deur dicht slaat, hen op de duur wel te benau wen. Van de Britse overheid heeft de eigengereide heerser van het prinsdom Sealand inmiddels weinig te vrezen. Enkele jaren geleden toen de verdedi gingsforten voor de Engelse kust in ge bruik waren bij verscheidene piraten zenders stond de overheid al op het standpunt dat ze er niemand kwaad deden. Men liet ze rustig zitten zoals men thans Bates rustig laat zitten. De enige keer dat er iets werd on dernomen was in 1967 toen Engelse commando's een van de verdedigings forten de lucht in lieten vliegen. Bij wijze van oefening, naar men zei. De werkelijke bedoeling van deze ..oefening" was echter te voorkomen dat het onbewoonde eiland in gebruik zou worden genomen als landingsplaats voor helikopters die het toenmalige il legale radiostation Caroline van Neder land uit zouden bevoorraden. gens ook voor de niet-merkartikelen, zodat het voor een „oude" slijter wei nig zin heeft om bijvoorbeeld een „wit te", merkloze jenever in zijn verkoop op te nemen: hij kan dan immers nog niet met een voordelige aanbie ding komen om zijn klanten de zaak binnen te lokken. Toch gebeurt ook dit laatste. Van tijd tot tijd komen in ons land tegen acties voor van de gevestigde slijters, als antwoord op de prijsbrekers (die geen merk-artikelen kunnen verkopen). Vaak probeert dan het produktschap gedistilleerd de strijd te sussen, maar volgens de letter zou de Stichting Dra wij de zondaars gemakkelijk voor de rechter kunnen brengen. Dat deze Stichting het niet doet is begrijpelijk. Enkele jaren geleden zijn alle vormen van collectieve verticale prijsbinding waarbij dus het toezicht op de na leving door een groep fabrikanten (in dit geval de Drawij) gebeurt verbo den. De Stichting vroeg ontheffing, kreeg die niet en ging vervolgens in beroep tegen deze beslissing. Zij was en is daarmee tijdelijk gemachtigd de prijs binding te handhaven, totdat opnieuw uitspraak wordt gedaan. Toch is de kans groot dat de rechter in kort geding een eis van de Drawij te gen een overtreder niet ontvankelijk zou verklaren onder deze omstandighe den. Met zo'n beslissing zou de Stich ting dan wel heel weinig opschieten: Het is zelfs niet uitgesloten, dat dan meer slijters de prijsbinding aan hun laars lappen. Daarom worden zondaars nu zo nodig aangepakt met de niet ver boden „individuele" vorm van prijs binding, waarbij dus niet de groep fa brikanten, maar de fabrikant zélf de prijs voorschrijft en op de naleving toe riet. Het is duidelijk dat dit laatste nog al moeilijk is en de greep op de winke lier dus ook niet zo sterk is. Hoe vanzelfsprekend dc onrust bij de slijters over deze rumoerige ontwikke ling ook is, reden voor paniek zoals in Rotterdam is er niet. Toegegeven moet worden dat de ge vestigde slijters en eigenlijk ook de fabrikanten van gedistilleerd te Iaat de bakens hebben verzet. De veilige be scherming van de oude wet heeft de bedrijfstak enigszins in slaap gesust, rij prikkelde ook niet tot nieuwe activi teiten. Wel zou het prettig zijn als ook de traditionele slijter de beschikking kreeg over een aantal voordeliger drankjes, waarvan hij de prijs zelf mag vast stel len. Daarmee zou het patroon van rijtn zaak ook meer in overeenstemming ko men met dat van het moderne levens- middelenbedrijf: Ook daar immers kunnen de bekende merkartikelen (neem De Gruyter) niet worden ge mist. Evenmin echter de eigen of on bekende merken, die als tijdelijk lok kertje dienst kunnen doen. „T¥7c moeten naar een grote federa- tie van vissers in het Deltage bied, waarin de viswaterbeherm van het Veer se meer, het Grevelingenbek- ken en het Haringvliet zitten. Tussen de Zeeuwse Deltafederatie en de fede ratie Br iel se Maas, die zo'n twintigdui zend leden heeft, is het overleg al be gonnen", zegt G>. J. Veels, voorzitter van de federatie Deltavissers. Hij weet nu al dat het Grevelingenbekken in 1971 onder het beheer van de Deltafe deratie zal vallen en voorziet een grote toekomst voor de vissers in Zuidwest- Nederland. Het Veerse meer, straks met een fo- rellenbezetting van twintig per hectare, zal in het komende visseizoen een van dé attracties gaan vormen. „Want", zegt de heer Neels met overtuiging „als er straks iemand kans ziet vyf forellen op één dag te vangen, krijg je een enorme stroom vissers naar het Veerse meer." In mei zullen de veer tigduizend forellen worden uitgezet. Waarom heeft de Organisatie tot ver betering van de binnenvisserij (OVB) juist forellen gekozen? De heer Neels: „In 1966, toen de federatie de pacht op het Veersemeer kreeg, heeft OVB plat vis uitgezet. Dat is niet 2» tot rijn recht gekomen. Er zit zoveel vreten in het Veersemeer... abnormaal! De via eet zich rond en wordt te lui om te happen." Het mocht ook geen roofvis rijn. „Fo rellen zijn jagers. Ze ritten achter een steen tot ze een vliegje of een kevertje rien en dan vliegen zij erop af." Een platvisje vangen is in de wereld van de sportvissers een koud kunstje. „Na de sluiting van de Veersedam vin gen de vissers soms zeventig tot tachtig platvissen per dag. Dan liepen ze met zo'n zak met vis, en wat hadden ze er aan?" herinnert de heer Neels zich. „Maar op een forel moet je actief vis sen. Wie op een stoeltje een sigaret gaat ritten roken, lekker in de zon, die vangt weinig. Je moet wérken, die spin ner latan snorren. Een forel vangen, da* is een machtig gevecht." Maar het is nog afwachten hoe de uit Deense kwekerijen afkomstige forellen zich zullen gedragen. De hele vegetatie in het meer is na de sluiting van de dam veranderd; het water werd brak en „dik", troebel, rijk aan eiwitten. De haring heeft de verzoeting over leefd, maar laat zich hier dan in de kor vangen. De paling loopt goed, maar de uitgezette platvis werd lui. De OVB wilde eerst geen forel om dat rij bang was dat de vis het meer zou uitzweijnmen. De heer Neels: „In Denemarken heeft men forel uitgezet in de fjorden en ze blééf in Ide Fjorden. De forellen in het Veersemeer zullen langzamerhand iets lichter van kleur worden, omdat het een jaagvis is die zich aan de omgeving aanpast. Maar hebben ze zich eenmaal gevestigd, dan blijven ze. De uittrek zal minimaal rijn. Er zwemmen er altijd wel een paar weg." Dat wil nog niet zeggen dat de blij vers rich ook zullen laten vaingen. „We zullen het moeten gaan leren. De mees te vissers zullen in het begin niet veel vangen." De heer Neels is zelf aardig op de hoogte geraakt op zijn visuit- stapjes naar de Duitse beken en de Vin- keveense plassen, waar ook forel te vaingen is. „Ik heb voor het seizoen al zes hengels gekocht." „By de officiële ontvangst ter gele genheid van de uitzetting, op 4 of 11 mei in „Delta-Marina" te Kortgene, la ten we één of misschien twee dekundi- gen komen die een demonstratie zul len geven van: Zo moet je omgaan met je hengel, wil je een forel vangen." En als de forellen gevangen worden, dan wil de OVB weten hoe groot en hoe zwaar ze rijn. Daarom worden twee duizend forellen gemerkt. Wie een ge merkte forel vangt, krijgt een rijksdaal der van het ministerie van landbouw en visserij. „Het mooiste zou rijn dat ze alle veertigduizend gevangen worden. Maar we rekenen op de helft" De federatievissers kunnen direct na de uitzetting een vergunning krijgen voor een tientje voor het hele seizoen. Voor niet-leden komt een vergunning op een tientje per week. De opbrengst is bestemd voor de aanvulling van de visstand. Het Veersemeer mag het hele jaar door worden bevist. Nog wel. Vermoe delijk zal het niet zolang meer duren of het valt onder de bepalingen van de binnenwateren. Diplomaten, die by het koninkryk Lybië in de Noordafri- kaanse woestyn zyn geaccrediteerd, besteden veel tyd aan een nieuw soort gezelschapsspel, dat men „Waar is de hoofdstad" zou kunnen noemen. Dit spel wordt voorname lijk gespeeld per vliegtuig en bestaat uit het vliegen van de ene Lybische stad naar de andere, om samenkomsten te heb ben met leden van de weinig honkvaste regering van dit land. Zelfs regeringsfunctionarissen raken in dit spel de kluts kwyt. Het is voortgekomen uit het feit, dat Lybië in zeventien jaar van onafhankelijkheid nog steeds geen bepaalde hoofd stad heeft aangegwezen, maar er vier heeft, die op ver schillende tijdstippen voor verschillende doeleinden worden gebruikt. Twee ervan Tripoli, waar veel ministeries zijn gevestigd en Toebroek, waar koning Idris het grootste gedeelte van zijn tijd doorbrengt liggen op 1024 km afstand van elkaar. De andere twee zijn Benghazi en Beida, die evenals Tobroek in Cyrenaica, het oostelijke gedeelte van het land, liggen. Het parlement komt vaak bijeen te Beida en daar kan men in de regel de minister van Buitenlandse Zaken vinden. En kele andere ministeries bevinden zich te Benghazi. Na jaren lang de voornaamste basis van hun operaties af wisselend te Tripoll en te Benghazi te hebben gehad, zijn de ambassadeurs, die genoeg van het heen en weer trekken hadden, in opstand gekomen en hebben zij besloten hun am bassades permanent te Tripoli te vestigen. Dit betekent ech ter, dat zij nu 832 km moeten vliegen om de minister van Buitenlandse Zaken of zijn plaatsvervangers te bezoeken. Sommige ambassades, waaronder de Amerikaanse, achten zich ook verplicht filialen .te hebben in Benghazi en Beida om het nodige contact te onderhouden. De voornaamste reden waarom de regering de verschillen de hoofdsteden handhaaft is, dat zij de gewestelijke gevoe ligheid van de ongeveer anderhalf miljoen Lybiërs niet wil kwetsen. Zij die in Tripolitanië, het westelijk gedeelte van het land, wonen, vinden dat Tripoli, de grootste stad, de hoofdstad moet zijn; de inwoners van Cyrenaica beschouwen Benghazi als de aangewezen plaats. Het antwoord van de regering op deze gewestelijk naijver is geweest de moeilijkheden eenvoudig te omzeilen en de hoofdstad als het ware in stukken te hakken. Zij hoopt daardoor onder het volk meer echt nationaal ge voel te kweken. Intussen is zij er reeds op opzienbarende wijze in geslaagd een hoogconjunctuur in het vliegverkeer te bewerken.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 17