VAN BLAIBERG
door
PHILIP BLAIBERG
GOEDE vrienden van me hebben dikwijls tegen me ge
zegd: „Phil, waarom kun jij nou nooit eens optimis
tisch zijn. Waarom verwacht je toch altijd het ergste?" Ze
zouden verbaasd staan kijken als ze wisten hoe optimistisch
Ik me nu voel.
Gevallen
In prullenmand
Het slaat goed
HET ZEVENDE
DEEL VAN HET
VERHAAL OVER
EEN NIEUW HART
schriftelijk gevraagd om eens land ALGEMEEN DAGBLAD
wat meer klinische bijzonderheden ABC PRESS.
0 Samen genieten we van het leven.
weer
gebruiken
Je hoeft niet meer 20 vaak voor ondersoek te komen sei dokter Barnard en dat beechoutv ik als een goed teken.
Dat was een week of wat ge
leden wel anders. Toen ver
wachtte ik werkelijk het ergste.
Ik geef grif toe dat ik de eerste
dagen na mijn thuiskomst uit
het ziekenhuis op het ergste was
Voorbereid.
Dat kwam vooral omdat ik me
•fvroeg hoe lang mijn vooruitgang
feitelijk zou duren. Maar ja, het
duurt nog steeds. En wat nog be
langrijker is, al mijn organen
mijn nieren, longen, lever èn mijn
nieuwe hart beginnen elke dag
beter te werken. Tot nog toe heb ik
nog geen inzinking gehad. Zover ik
bet kan beoordelen is er nog niets
fout gegaan. Integendeel. Elke dag
doe ik nieuwe dingen waarvan ik
had gedacht dat ik ze pas over we
ken zou volbrengen.
Zo kan ik nu bijvoorbeeld gemak
kelijk bukken om mijn schoenveters
te strikken en ik kan ook weer met
gemak recht. Dat was vier dagen
geleden gewoon nog onmogelijk.
Die arme Eileen schrok zich ove
rigens gistermorgen wild toen ik viel
bij een poging om rechtop te gaan
«taan. U denkt misschien wat is
daar nou aan? Waarom zou hij er
trots op zijn dat hij een flinke wa
terkruik met een hand kan optillen?
Denk er dan alsjeblieft even aan dat
lk een paar weken geleden nog niet
verder was dan wat eenvoudige oe
feningen voor mijn arm- en
beenspieren. En daarvóór gebruikte
lk die spieren bijna helemaal niet
meer. In de maanden dat ik ziek
was werden ze steeds slapper.
Ik val niet graag in herhalingen,
maar vorig jaar november was ik
heel ernstig ziek. Ik lag toen al bij-
»1& drie maanden op bed. In zo'n
geval degenereren zelfs de sterkste
•pieren. Daarom: als ik zit op te
peppen over bewegingen die u zon
der erbij na te denken vele malen
per dag maakt vergeef me dat dan
maar. Ik ben nu eenmaal geweldig
blij als ik mijn armen en benen
weer gewoon kan bewegen.
Laat u nu deze krant eens op de
grond vallen. Raap hem nu weer op.
Ik heb wel wat beters te doen, zult
zeggen. Oké. Maar wat voor u
tijdsverspilling is is voor mij een
belangrijke vorm van revalidering.
Elke keer als ik zoiets doe moet ik
me heel sterk concentreren om mijn
bewegingen in bedwang te houden.
En elke keer opnieuw voel ik dat
het leven langzaam maar zeker te
rugkomt in mijn spieren.
TT EEL wat mensen hebben me
over mijn vooruitgang te vertellen.
Ik wil graag aan hun verzoeken vol
doen, vooropgesteld dat ze het vra
gen uit werkelijke belangstelling en
niet uit morbide nieuwsgierigheid.
Er zijn overigens vragen waarop
ik niet kan en niet wil antwoorden.
Bijvoorbeeld die van iemand die
wilde weten of ik sinds de hart
transplantatie anders denk dan
vroeger, of ik soms ongewone en
vreemde emoties heb. Die brief is
meteen in de prullenmand verdwe
nen. Zo langzamerhand moet elk
verstandig mens toch weten dat het
middeleeuwse geloof dat het hart de
zetel van de ziel is heeft afgedaan.
Zoiets is goed voor dichters.
Aan de andere kant kan lk kort
zijn voor wat betreft een klinische
beschrijving van mijn huidige con
ditie. Er valt weinig over te vertel
len. Elke dag slik ik een hoop medi
cijnen, die variëren van zuurbinden-
de middelen en vitamine tot immu-
niseringspillen en vingerhoedskruid.
Het laatste moet mijn hartspieren
stimuleren. Ik heb al eens eerder
verteld dat ik elke dag achttien pil
len inneem. Dat is niet waar. Toen
ik ze telde bleek dat het er dertig
per dag waren.
De enige last die ik ervan onder
vind is de vervelende smaak die al
die pillen in mijn speeksel achterla
ten. Aan welke pillen het precies
ligt weet ik ook niet Het kan me
eerlijk gezegd weinig schelen, want
ik neem dit kleine ongemak graag
voor lief.
■yOOR wat betreft mijn nieuwe
hart: het slaat stevig en regel
matig en het doet alles wat ik ervan
vraag. Aanvankelijk waren de dok
ters erg benieuwd of het zijn nieuwe
taak goed zou volbrengen. Maar nu
zijn ze er geloof ik wel van over
tuigd dat het zijn best doet Mijn
temperatuur is constant en ik word
langzaam weer wat zwaarder.
Overigens maak ik met niet erg
druk om al dit soort klinische over
wegingen. Wat me meer interesseert
is dat ik nu mooi de gelegenheid
heb om alle dingen te doen waar
voor ik vroeger nooit tijd had: le
zen, schrijven, denken.
Dikwijls voel ik me schuldig. Ie
dereen werkt en ik zit maar lekker
lui thuis. Tenslotte maakte ik vroe
ger ook deel uit van die grote groep
haastige mensen. Maar dat is veran
derd. Nu geniet ik het voorrecht om
met het leven tot een vergelijk te
komen. Er zijn dan ook heel wat
onbekende dingen die ik nu eens
moet onderzoeken.
Copyright ASSOCIATED
NEWSPAPERS voor Neder-
Een beetje hulp kan ik nog uel gebruiken.
0 Eileen kijkt toe wanneer ik oefen.
Ik
kan
mijn
spieren
0 Niet alleen beroepsfotografen nemen me onder schot.
Philip Blaibergi ik voel me een beetje schuldig omdat Ut thuis so lui lig en iedereen moet werken, Het voortreffelijke eten van Eileen doet de vreemde smaak een sommige medicijnen vergeten,
t
