De kruistocht van
I
PRAWDA SPREEKT „DE WAARHEID"
Rebecca verlaat
gebaande wegen
OOST EN WEST
IN DE MODE
COMBINEREN
MODESHOWTJE OP DUINDIGT
Haar onder
microscoop
bij kapper
GEEN ENKELE SYMPATHIE VOOR GRIEKSE KONING
„Liever arme
banneling dan
rijke slaaf"
Mens wordt te
groot voor
zijn hart
KINDEREN
EERDER
RIJP
De dominee van
Charleston
Barnard-suite
Saaie krant
met oplage
van
7 milj
oen
Kijk!
Katoen!
Elastisch katoen.
Een broekje dat rimpelloos past. Waar de pasvorm
nooit uitwast.Dat toch luchtig is, hygiënisch is.
Omdat 't katoen is. 'n Ideaal broekje. Nieuw van Tima.
Lange ketting
van mini-
probleempjes
GEEN CARRIèRE
SLAGVAARDIG
FIJSS CHEMICUS:
BOND-FIGUREN
LUGUBER
GEEN HULP
Verlegen
Interpretatie
Geen humor
Elegant
ic Maxi-mode
ROOS
VOORLICHTING
BOEKENNIEUWS
OUDE REGELS NOG
VAN KRACHT
DARIJS Haar harde handdruk is die van een frontsoldaat. Haar ogen en
-*■ haar woorden verraden haar temperament. Zij laat zich zonder rem
mee sleuren in de overweldigende stroom van haar geniale talenten om
haar zaak, welke die van het gehele Griekse volk is, te bepleiten. Deze
zaak steekt schrijnend af tegen de weelderige omgeving van hotel George V
in Parijs. In een hoekje van de grote ontvangstzaal vertelt Melina Mer-
coun:
„Toen ik iets langer dan een jaar geleden Parijs verliet, was ik een rijke en
gelukkige vrouw. Rijk omdat ik in Griekenland geboren ben, gelukkig om
persoonlijke redenen" zij is getrouwd met de Fransman Jules Dassin
„en omdat ik in vrijheid kon leven".
Nu ben ik hier weer terug, als een
ontheemde, zonder vaderland en na
tionaliteit en in mijn hart draag ik de
diepe rouw met mij mee over de
Griekse democratie".
„De kolonels, deze bende van gang
sters en rovers, hebben alles gepakt
wat ik op materieel gebied bezat; tot
en met mijn paspoort. Maar zij heb
ben mij daarvoor in de plaats terug
gegeven mijn bruisende jeugd, de ide
ale leeftijd om onvervaard, met hart
en ziel te knokken tegen deze dicta
tuur".
U heeft uw filmactiviteit voor
lopig dus gestaakt?
„Ja en neen. Voor alles ben ik op het
ogenblik de ambassadrice van het
lijdende Griekenland, daarvoor ben ik
in Parijs, en daarvoor onderneem ik
deze Europese rondreis. Als ik deson
danks blijf optreden in de Broadway-
show „Illya Darling", die is ontleend
aan de film „Jamais le Dimanche",
en als ik toehap indien Hollywood mij
een film zou aanbieden, dan doe ik
dat omdat men nu eenmaal geld moet
hebben om verder te leven. En ook
om het fonds, dat ik gesticht heb voor
de familie van de Griekse politieke
gevangenen op de eilanden Youra en
Leros, verder te kunnen versterken".
Is het uw bedoeling om na het
herstel van de democratie in
Griekenland een politieke carrière
te beginnen op zou u minister
willen worden?
Zij lacht voor de eerste maal. Harts
tochtelijk. „Ik zoek echt geen werk.
Nu niet en straks niet. Ik heb zoveel
werk als ik wil. Neen, een politieke
carrière is voorlopig nog niets voor
mij".
Als u over democratie spreekt,
welke bedoelt u dan. Er zijn zo
veel vormen van democratie. Van
Plato, van Karl Marx...?
Als een vis, die in het aas bijt, slaat
ze toe: „Voor mij bestaat er maar
één democratie: die van Karl Marx".
Twee zaken waren ons op dat ogenblik
door ons gesprek duidelijk geworden.
In de eerste plaats bleek zij, politiek
gezien, scherp links dat wil be
paald niet zeggen communistisch
georiënteerd te zijn.
In de tweede plaats gaf zij blijk van
een bijzondere slagvaardigheid en
een, voor een vrouw uitzonderlijke lo
gica, twee kwaliteiten die we ten vol
le konden bewonderen tijdens haar
persconferentie, waarvan het laatste
lawaai uit de zaal aan het wegebben
was.
Een onbekende, die zijn naam en zijn
kwaliteit in tegenstelling tot de ande
ren niet wilde onthullen, maar die
haar antwoord vroeg op beweringen
als „dat het in Griekenland niet zo
slecht was" en „dat degenen die in
de gevangenis zaten, dit ook werke
lijk verdienden", wilde men het zwij
gen opleggen. Melina Mercouri kwam
tussenbeide: „Dit is een vrij land",
riep zij hartstochtelijk „ook de afge-
J^r. Artturi I. Virtanen, een Finse che
micus en Nobelprijswinnaar, is van
oordeel, dat de westerse mens te goed
eet en te groot wordt voor zijn eigen
hart en welzijn. Dr. Virtanen, die alom
bekend is om zijn strijd tegen de we-
reldhonger, zei dat de mens langer en
langer wordt en dat wij niet weten of
dat goed is of niet. Hij wsgde hieraan
toe: „Ik geloof niet, dat dat goed is".
De reden, zo zei hij, is dat het hart
niet in verhouding meegroeit en dat het
steeds harder moet werken om het bloed
naar steeds meer kleine bloedvaten te
pompen, die steeds verder van dat hart
af komen te liggen
Hij dacht, dat het schralere dieet van
de Aziaten het beste is en vroeg zich af
of het kleine Aziatische mensentype in
de loop van de tijd niet de beste levens
kansen zou hebben.
Dit is een ernstig probleem, zei hij op
een vergadering van de Federation of
American societies for experimental
biology. Studies met ratten, die zoveel
mochten eten als zij wilden, hebben
aangetoond, dat zij groter werden,
maar 20 tot 40 procent korter leefden
dan ratten, die beperkte hoeveelheden
voedsel kregen.
Virtanen. die in 1945 de Nobelprijs
kreeg voor een methode om veevoeder
langer te kunnen opslaan, is thans di
recteur van het laboratorium van de
stichting voor chemisch speurwerk van
het bio-chemisch speurwerkinstituut te
Helsinki.
Hij stelde voor een langdurige studie
te maken van de eetgewoonten op de
wereld. Uitgezocht zou moeten worden
hoe een Japanner reageert op een Ame
rikaans dieet en hoe een Amerikaan of
West-Europeaan op een Japans dieet.
De Japanners eten een derde of nog
minder dan de westerse mens en tovch
gebruiken zij driemaal zoveel graan-
produkten; 30 procent meer vet, maar
50 procent minder suiker.
zanten van de kolonels moeten zich
hier vrij kunnen verdedigen".
Zij stak haar kin naar voren en gooide
haar blonde loshangende haren ach
teruit... De man zweeg verder. Elk
antwoord op deze gesublimeerde furie
zou lachwekkend zijn geweest.
Een vertegenwoordigster van een Frans
extreem rechts blad vroeg haar naar
een voorbeeld van binnenlands verzet
in Griekenland. Ongelukkigerwijze
liet zij deze eerste door een tweede
vraag volgen: „Een rapport van het
internationale Rode Kruis beweert,
dat de gevangenen op de eilanden
Youra en Leros goed behandeld wor
den..."
„U heeft uw vragen zelf al beantwoord"
sneed zij vinnig af. „Een land dat
geen ondergronds verzet bezit, be
hoeft geen concentratiekampen in te
richten. Het rapport van het Ro«b
Kruis is in dit opzicht een officiële
bevestiging".
Zij hijgde van opwinding. Zij was als
een leeuwin, die haar jongen verde
digt. Haar wapperende manen en
haar slaande flanken versterkten dit
beeld; het blauwe truitje en de lange
blauwe broek, waarin zij gekleed was,
veranderden hier nauwelijks iets aan.
Hoe slaagt u erin zonder pas
poort rond te reizen, vervolgden
we ons gesprek.
„Zwitserland heeft de vriendelijkheid
gehad mij een reisdocument te ver
schaffen. Elk land dat ik wil bezoe
ken, dient hier echter een visum op
te geven. Daarom duurt de voorberei
ding van mijn reizen zo lang".
Hoe staat u in contact met uw
mensen in Griekenland?
„Daar kan ik moeilijk op antwoorden.
U wilt toch niet dat ik u de geheime
kanalen van het Griekse ondergrondse
verzet verraad. Wel wil ik u verklap
pen, dat er in de Griekse ondergrond
se ook tal van James Bond-figuren
bestaan".
Wat is uw opinie over de Griek
se koning?
„Ik heb slechts één verlangen: hem zo
spoedig mogelijk te vergeten. Laat
hem rustig verder leven in Rome of
elders en alle takken van sport beoe
fenen waar hij zin in heeft. Maar dat
hij de politiek overlaat aan de politi
ci", dreunt zij welhaast apathisch op.
Dan veert zij op en stelt mij met on
gekende felheid een wedervraag:
„Wilt u werkelijk weten wat ik van
hem denk?".
,Wat ik van hem denk is dit: Hij heeft
in eerste instantie het land aan de ko
lonels uitgeleverd. Zijn putsch was
niet anders dan een lugubere grap.
Slechts acht uur is hij in het land ge
bleven. Daarna heeft hij hen die hem
gevolgd waren, en het gehele Griekse
volk voor een tweede maal aan de
militaire struikrovers uitgeleverd. Ik
kan geen enkele sympathie voor hem
voelen".
Hoe ziet u in Griekenland de op
lossing?
„In een wijziging van de grondwet, het
uitschrijven van vrije verkiezingen,
waarvan het resultaat in tegenstel
ling tot het verleden in de regering
tot uitdrukking dient te komen. Daar
door wordt een vrije democratie her
steld".
Het was alsof zij een lesje opdreunde.
Hoe kunnen de westerse demo
cratische landen hierbij helpen?
„Door deze regering geen enkele hulp
meer te verschaffen, niet op econo
misch en nog minder op militair ge
bied. En door niet meer met vakantie
te gaan naar Griekenland zolang de
krijgsraad nog aan het werk is".
Maar die arme Grieken die
juist van het toerisme moeten be
staan?
Zij gooit de vraag ver weg. „£Iet is be
ter te leven in armoe maar in vrij
heid, dan als een rijke slaaf". Meli
na Mercouri kan in dit vlak uitslui
tend nog in wit en zwart denken. El
ke grijze gedachte doet afbreuk aan
de verdediging van haar zaak en ont
neemt aan haar kruistocht een deel
van zijn doel.
T ONDEN De kinderen in 1968
zijn groter en zwaarder, berei
ken eerder de puberteit en hebben
een kortere groeiperiode dan de kin
deren van zestig jaar geleden. Dit
zijn de bevindingen van professor
J. W. Tanner van het instituut voor
de gezondheid van kinderen, verbon
den aan de Londense universiteit.
Professor Tanner heeft feitenma
teriaal uit alle delen van de wereld
bijeen gebracht. Een elfjarige
schooljongen is nu 101 millimeter
langer en negen kilogram zwaarder
dan zijn tegenhanger in 1908. Naar
mate de kinderen groter werden, is
ook de puberteit eerder begonnen.
De eerste menstruatie-periode bij
meisjes in de negentiende eeuw is
van zestien en zeventien jaar ver
vroegd tot dertien jaar in 1968.
Het onderzoek van professor Tan
ner heeft ook aan het licht gebracht,
dat kinderen tegenwoordig een kor
tere groeiperiode hebben. Rond de
eeuwwisseling ging de groei normaal
door tot ,26 jaar, tegenwoordig ligt
deze grens bij de achttien of negen
tien jaar. Volgens professor Tanner
is het voedsel een van de voornaam
ste redenen voor al deze veranderin
gen bij kinderen.
TYs. William D. Inghram in Charleston
(West Virginia) heeft een eis tot
30.000 dollar schadevergoeding inge
diend tegen een verhuisbedrijf. Hij zegt,
dat de firma tijdens de verhuizing van
zijn bezittingen 600 preken heeft zoekge
maakt.
jQe luxueuze suite van het hotel Bou
levard in Pretoria (50 dollar per
nacht) is omgedoopt in Chris Barnard
Suite, naar de Zuidafrikaanse chirurg,
die de eerste harttransplantatie op een
mens verrichtte. Overal in de kamers
zijn de initialen C. B. aangebracht en
de gasten krijgen een grammofoon
plaatje, waarop dr. Barnard iets ver
telt over harttransplantaties en een
boek, dat door de chirurg van een hand
tekening is voorzien.
jyjOSKOU „Prawda" betekent
„waarheid", de dagelijkse zes pa
gina's van het Russische blad van die
naam geven de trouwe communisten
de officiële lezing van de werkelijk
heid. Als spreekhuis van de partij is
de „Prawda" het belangrijkste der ge
censureerde dagbladen van de Sowjet-
Unie. Zij is verplichte lectuur voor de
elite.
De oplage voor het hele land is zeven
miljoen exemplaren, maar het totale
aantal lezers is nog veel groter, aan
gezien vele exemplaren worden aan
geplakt op openbare plaatsen. De
voornaamste taak van „Prawda" is.
de officiële partijpolitiek uiteen te zet
ten. Een partijpropagandist, die weet
dat hij op een fabrieksvergadering
moet spreken over het een of ander
actueel onderwerp, kan zich in de
„Prawda" vlug op de hoogte stellen
van „de juiste" opvatting de enige,
die is toegestaan.
Zoals elke goede propagandist of pers
chef mengt de „Prawda" vrijelijk fei
ten en meningen door elkaar met weg
lating van wat niet gewenst wordt ge
acht.
Het stilzwijgen van het blad over ge
beurtenissen, waar men verlegen mee
is, zegt vaak evenveel over hetgeen
het Kremlin denkt als wat het uit
spreekt. Toen de dochter van Stalin
overliep naar het Westen, wachtte de
„Prawda" eerst drie dagen- en druk
te vervolgens op een binnenpagina
een klein berichtje af, waarin werd
meegedeeld, dat zij in het buitenland
verbleef en dat het haar eigen zaak
was, hoelang zij verkoos daar te blij
ven.
De lezers van de
vaak hun eerste
„Prawda" krijgen
nieuws van „The
Voice of America" of andere korte
golf-uitzendingen uit het Westen. La
ter vertelt de „Prawda" hun dan, hoe
zij dat nieuws moeten uitleggen. De
interpretatie die het blad geeft, is in
de regel eenvoudig het Westen is
slecht en Rusland en het communis
me zijn goed.
In tegenstelling tot Westerse kranten
bevat de „Prawda" geen adverten
ties, wordt geen duidelijk onderscheid
gemaakt tussen feiten jen meningen,
doet het blad weinig aan humor en
geeft het bijna geen berichten over
onaangename onderwerpen, zoals mis
daden of natuurrampen. Wat vinden
Russen van de „Prawda"?
„Wel", zei een man, die zijn woorden
zorgvuldig koos, „het blad is pole
misch. De leden van de partij houden
ervan, maar ik denk dat gewone men
sen de krant vervelend vinden".
Vervelend of niet, de oplage van het
maandagochtendblad van de „Praw
da" wordt steeds groter. Het is de eni
ge krant die op maandagmorgen ver
schijnt...
AMSTERDAM Nog geen twintig jaar oud heeft de Engelse Rebecca
Bannerman reeds de aandacht van toonaangevende Britse modedeskun
digen op haar werk weten te vestigen. Verleden jaar werd zij uitgekozen om
met Kerstmis de eerste modeshow van het Britse Gemenebest samen te stel
len. Prinses Margaret feliciteerde Rebecca na afloop met haar succes.
In Amsterdam, waar zij vorige week
enkele dagen doorbracht, vertelt zij
enthousiast over deze eerste grote op
dracht na haar studie aan de London
College of Fashion. „Ik kon er werke
lijk niets aan doen dat 't Engelse aan
deel van de modeshow het kleinste was.
Er is weinig nieuws uit Londen om nog
voor het voetlicht te halen, terwijl de
modellen uit Jamaica bijvoorbeeld zo
goed en modern waren".
Kleine, frêle ravezwarte Rebecca
wil de Engelse popmode met de schril
le kleuren voor de tieners niet volgen.
Niet dat ze niet van mini houdt, maar
„kleren moeten behalve mini ook ele
gant zijn". Haar tekeningen en haar mo
dellen, die zij bij zich heeft, zijn dit in
derdaad.
De Engelse kranten schreven na de
Gemenebest-show dat Rebecca de oor-
terse en de westerse mode goed weet
te combineren. Zij wil zich dan ook in
de internationale mode specialiseren. Ge
boren in Schotland, heeft zij haar jeugd
in Cyprus doorgebracht, het geboorte
land vain haar moeder. Als zij haar
stijl moet omschrijven zegt zij: „Mo
derne westerse kleding met voor de
avond exotische modellen." Zij ont
werpt voor elke leeftijdsgroep even
graag. Haar voorkeur gaat echter uit
naar de meisjes tussen de 20 en de 25
jaar.
Rebecca is zelf gekleed in een tur
quoise mini-rok met bijpassend vest en
zwarte trui. „Maxi-mode vind ik erg
geschikt voor de winter." Zij laat een
roze vierdelig pak zien van jersey met
maxirok en pantalon, waar zij een Ne
derlandse confectionnair voor heeft we
ten te interesseren.
Zij is nu met haar stalen, stoffen,
kleren en tekeningen naar Italië, Zwit
serland en Duitsland gegaan. Haar Eu
ropese reis zal in september in Rusland
eindigen, waar zij is uitgenodigd met
bekende Russische ontwerpers van ge
dachten te wisselen.
ADVERTENTIE
tooi gtmukl, gejehikt geprijri
Modieus-modal, comfortabel katoen Blijvend wit en elastisch ook na eindeloos vaak wassen Slip 2.95, panty 3,50,
De renbaan Duindigt leek dezer da
gen een beetje op het vermaarde En
gelse Ascoteen aantal mannequins
liet, voordat de paardenraces
begonnen, enige creaties zien van de
Haagse ontwerper Gerard Brussé.
Vooral de hoeden vielen bij deze klei
ne modeparade op.
"D OTTERDAM
Marcel Contier
De Franse bioloog
bewees zo'n dertig
jaar geleden zijn vrouw een enorme
dienst. Toen z\j klaagde, dat haar per
manent ondanks herhaalde bezoeken
aan haar kapper steeds opnieuw „uit
zakte", trok hij haar een paar haren
uit en legde ze onder zijn microscoop.
Hij zag, dat deze haren niet normaal
groeiden en besloot het kapsel van
zijn vrouw met hetzelfde spulletje te
behandelen als de vezels in de chemi
sche industrie, waar hij werkte. Het
resultaat was verbluffend. Tegenwoor
dig kunnen vele vrouwen over de he
le wereld van de ontdekking van de
Franse bioloog profiteren. Ook in Ne
derland is een afdeling van de organi
satie voor biosthetiek, zoals de aan
hangers van Contiers theorie zich zijn
gaan noemen.
In de kapsalon van zijn ouders aan de
Rotterdamse Karei Doormanstraat be
studeert sinds enkele maanden ook de
22-jarige Paul Penders de haren van
zijn klanten onder de microscoop. Aan
de hand van het haaronderzoek kan
hij nagaan welke behandeling voor 't
kapsel de beste is. Bepaalse soorten
yan roos weet hij bijvoorbeeld op de
ze manier te bestrijden.
Volgens de heer Penders zijn lak en ver
stevigingsmiddelen slecht voor het
haar, omdat deze preparaten alcohol
bevatten. Als biostheticus weet hij dat
alcohol funest is. Het droogt de huid
en het haar uit. Ook shampoo en voor
al synthetische shampoo keurt hij af.
Hij „waét" het haar van zijn klanten
door er onder hoge druk een speciale
biosthetische vloeistof op te spuiten.
Massage past hij niet toe. Is het pre
paraat in het haar getrokken, dan
wordt het er weer uitgespoeld. Op de
ze manier blijven de natuurlijke vet
ten in het haar. Het wordt niet droog
of dor.
De Nederlandse vrouw verzorgt haar
haar over het algemeen slecht", vindt
de heer Penders. „Zij wil best geld
uitgeven voor een mooi kapsel, maar
zij krijgt geen goede voorlichting".
Hij helpt het sprookje de wereld uit,
dat het haar zelf verven slechter zou
zijn dan de behandeling bij de kapper.
„De vrouw kent de reactie van de verf
op haar huid niet, daarom krijgt zij
soms slechte resultaten".
Voordat de kappers lid worden van de
organisatie voor biosthetiek moeten zij
een opleiding volgen in Parijs of Brus
sel. Gaan zij eenmaal het geleerde in
praktijk brengen, dan zijn zij verplicht
de geregelde bijeenkomsten van de or
ganisatie bij te wonen. Het volgend
jaar zal het grote wereldcongres van
de organisatie voor biosthetiek in Rot
terdam gehouden worden.
ZAANDAM „Verkoop een ar
tikel nooit voor beter dan het is,
want dat is moordend voor een
zaak". Dit schreef de heer A. Heijn
sr., oprichter van Albert Heijn N.V.,
aan het begin van deze eeuw in een
cahier tezamen met enkele andere
verkoopfilosofieën.
In het jaarverslag over het 80ste
boekjaar van Albert Heijn, dat thans
is uitgegroeid tot een concern met
406 filialen, is een van de bladzijden
uit het schrift van de oprichter ge
fotokopieerd om aan te tonen, dat
zijn opvattingen nog steeds van
kracht zijn. Op het etiket staat „Wat
iedere flinke winkelbediende behoort
te weten". En dat is dan: „Zeg niet
te veel tot uw klanten" en „Alles
heeft een prijs, behalve reputatie.
Deze kan iedereen verwerven en eens
gevestigd, is ze niet te betalen" en
tenslotte „Houd uw winkel netjes
en up-to-date. Let erop dat u er
netjes uitziet. Dit reeds is een aan
beveling voor elke zaak".
JLien zegt, dat de gravin de Lafayet
te, onder andere hofdame van
Henriëtte van Engeland, de schrijfster
is van de roman „De prinses de Clè-
ves", die in 1678 verscheen en nu weer
eens door L. J. Veen's Uitgeversmaat
schappij NV te Amsterdam in het Ne
derlands is uitgebracht.
Het verhaal speelt in de zeventiende
eeuw in Franse hofkringen. In die tijd
keken de deftige dames die als dure
vogeltjes de voornamelijk pretma-
kende adellijke regeerders heenfladder-
den, weinig verder dan hun blank ge
poederde neusjes en de roman is dan
ook weinig meer dan een lange ketting
van aaneengeregen keutelprobleempjes
die overigens in die tijd wel degelijk
van invloed waren op de politiek.
De roman is een lange zucht over
verliefdheden en andere spanningen,
gelardeerd met voor historici wel in
teressante gegevens; als ze waar zijn.
In het verhaal komt een lange stoet
van adellijke lieden opdraven, die we
ons vagelijk uit de geschiedenisboekjes
herinneren. Koel geschreven, vlak ver
taald door I. E. Prins-Willeke Macdo-
nald.
Bij L. J. Veen's Uitgeversmaatschap
pij verscheen voorts de tweede druk
van „De droomgestalte" van Helma
Wolf-Catz 'n boek dat in 1954 als een
moderne Nederlandse roman werd ont
vangen. Het boek heeft zijn actualiteit
in de Nederlandse literatuur inmiddels
verloren, maar nog niets aan waard#
ingeboet.
I
i
