„IEDERE KEER OPNIEUW VERLIEFD Zeemansvrouw mag contact met wal niet verwaarlozen Voor verwende baadsters JSadmode 6S DE MALEISE TAAL IS HAAR HOBB Y Australiëjr premiersvrouw schrijft woordenboek oor naar no 9 ancj niet no di '9 Rfc TAAVO Properheidsmanie vrouw oorzaak van scheiding FLEX! PUP altijd 'n verfrissende verrassing, e koop vifplfo mans VlICIId morgen nemen— zelf proeven! ROVERSPAAR GEÏNSPIREERD DOOR BONNIE AND CLYDE Veeleter raakte bekneld tussen tafel en stoel Anna Magnani weer terug bij Rosselini Stella Duce Beslissen Per brief Verwend Babysits oooo"\/^©Q ggdfejuaam 2 Moutbrood 250 cm L-A-N-G LAKENS EN SLOPEN Bambus 2-in-l shave lotion Zakenvrouw Promotie Gewone kok VRIJDAG 24 MEI l?68 ROTTERDAM „Als zeemansvrouw mag je het contact met de wal niet verwaarlozen". Deze raad zou mevrouw Th. M. van Leeuwen uit Rot terdam aan al haar collega's willen geven. Bijna twintig jaar vaart haar man en komen de zorg voor haar huishouden en de opvoeding van haar drie zonen grotendeels op haar schouders neer. „Heb je zelf niet zo'n behoefte aan het contact met andere mensen, dan moet je dit doen in het belang van je kin deren. Je bent snel geneigd je alleen maar te concentreren op je man, die op zee zit. Bovendien ligt het niet al tijd aan de zeemansvrouw". Vooral het bedeesde type vrouw wil wel op visite bij vrienden en kennissen, maar zij nodigen haar alleen niet zo snel uit Inderdaad wordt er van een zeemansvrouw een grote zelfstandig heid gevraagd. Niet alle vrouwen zijn hiertegen opgewassen. Wij moeten hen dan helpen." Een vorm van hulp vindt mevrouw Van Leeuwen de geregelde bijeenkom sten van het gezinscontact zeevarenden, de stichting Stella Duce. Deze organi satie, die haar hoofdkwartier in het zeemanshuis Stella Maris aan de Wil lemskade te Rotterdam heeft, wil de lange eenzame weken en zelfs maanden van de zeemansvrouwen helpen te over bruggen. Hoewel het gezinscontact zeevaren den. opgericht door de directeur de heer J. Witkamp, bijna zeven jaar bestaat, kreeg de stichting verleden jaar voor het eerst een rijkssubsidie. Ver spreid over vele steden bereikt Stella Duce zo'n drieduizend gezinnen. „Een walvrouwtje moet zorgen dat zij niet vereenzaamd raakt", aldus me vrouw Van Leeuwen. „Ik kan mij nog goed herinneren dat ik erg verdrietig was, toen mijn man voor zijn eerste zeereis vertrok. De negen weken van zijn afwezigheid waren een hel voor mij. Maar toen zijn schip de haven bin nenliep. was ik zo gelukkig. Sindsdien ben ik er helemaal overheen. vaak van de vrouw af hoe zij zich op stelt tegenover haar situatie als zee mansvrouw. Haar echtgenoot heeft nu eenmaal zijn werk niet aan de wal ge zocht. Wanneer zij verliefd raakt bij zijn eerste verlof, bij zijn tweede be zoek thuis de verloving viert en tijdens het derde verlof trouwt, zal haar de lange eenzame tijd na zijn vertrek in het nieuwe huis niet meevallen. Het contact per brief is voor de zee man. zowel als voor de zeemansvrouw heel belangrijk, volgens mevr. Van Leeuwen. „De man laat zijn Vrouw, zijn kinderen, kortom zijn thuis, ach ter als hij aan boord stapt. Sommige vrouwen weten nooit waarover zij moe ten schrijven. Het hoeft niet alleen over „ik hou van je" te gaan. De meest gewone gebeur tenissen in huis en de normale beleve nissen van de kinderen interesseren hem Bovendien begrijp ik hem in zijn brie ven veel beter dan wanneer hij thuis is". Mevr. Van Leeuwen laat de lijst van de aankomstdata van de Rijndam zien, die zij van de scheepvaartmaatschappij gekregen heeft. Haar man, chef van de pantry, komt in juni na een afwezig heid van negen maanden thuis. „Wij waren verwend, want toen mijn man voor de HAL op Amerika voer, maakte hij reizen van ten hoogste ne gen weken. De negen maanden zijn erg lang. Wanneer hij weg is, concentreren wij ons met het hele gezin op de eer ste dag van zijn aankomst. Dan vallen negen maanden niet mee." „Met Stella Duce zijn wij bezig bij de scheepvaartmaatschappijen deze tijd te verkorten. Er worden al proeven geno- Je mist je man het meeste wanneer er thuis iets gebeurt. Wordt een van je kinderen ziek, dan zou je het liefst met hem willen overleggen. Maar juist die beslissing moet je zelf nemen. Een brief blijft twee tot vijf dagen onderweg, voordat je antwoord krijgt gaat er ze ker een week voorbij. In zo'n situatie moet je oppassen dat je thuis niet gaat zitten kniezen", aldus mevr. Van Leeu wen. De bijeenkomsten van Stella Duce worden onder leiding van een maat schappelijk werkster of een vormings leidster bij een van de leden thuis ge houden. In een kleine kring behandelen de vrouwen thema's zoals opvoeding, seksualiteit, politiek, woninginrichting, rassendiscriminatie en literatuur. Voor de liefhebsters zijn er cursussen in de Engelse taal of lezingen over de landen, die de echtgenoten op hun verre reizen bezoeken. Om zoveel mogelijk vrouwen in de gelegenheid te stellen aan deze bijeen komsten deel te nemen, worden specia le regelingen met babysits getroffen. Voor meisjes, die verloofd zijn met een zeeman, zijn er cursussen. Volgens mevr. Van Leeuwen hangt het ADVERTENTIE Mevrouw Van Leeuwen: „Het contact per brief is zowel voor de zeeman als voor de zeemansvrouw heel belangrijk". FORT MYERS, Florida Na een jacht over 40 km zijn een man en een vrouw gearresteerd, die in een super markt 155 dollar hadden geroofd en moderne versies van Bonnie and Clyde bleken te zijn. Ze hadden een pistool en een afge zaagd jachtgeweer onder een deken in hun wagen en in het tasje van de dame werden foto's van de filmversie van Bonnie and Clyde gevonden benevens een foto van haarzelf in een klassieke Bonnie-pose, met een geweer in de hand. Achter haar op de foto stond de 22-jarige man, die met haar is gearre steerd. LONDEN De heer John Hatch heeft een eis tot echtscheiding inge diend tegen zijn vrouw Jean. De eis is vrijdag toegewezen. De rechter noemde de vrouw ie mand, die een overdreven zorg heeft voor haar huis, hetgeen tot uiting kwam in de volgende omstandigheden, waarover Hatch zich heeft beklaagd: Als hij naar de tv wilde kijken, moest hij op de grond gaan zitten, omdat Jean niet wilde dat er kreukels in de bekleding van de stoelen kwamen. Als hij zich 's avonds uitkleedde, moest hij dat in de badkamer doen, omdat de gordijnen van de slaapka mer bijna altijd open waren om ze in de plooi te houden. Hij mocht zijn jas niet uittrekken in de huiskamer „omdat dit zo stofte". Hij mocht zelfs zijn pak niet uit de kle renkast halen, omdat hij dan zijn an dere kleren zou verplaatsen. Dat deed zij en zij stak de sleutel op een ADVERTENTIE ADVERTENTIE Nu met GRATIS handige verstuiver (waarde f 3,25) Idee voor cadeau v.a. f5.95. men door de bemanning halverwege een wereldreis met chartervliegtuigen af te lossen". Hoewel de mogelijkheid bestaat om al$ vrouw een zeereis mee te maken, heeft mevr. Van Leeuwen dit nooit ge daan. Met het oog op haar kinderen wil zij niet zo lang van huis blijven. Een Australische, die getrouwd met een Nederlandse zeeman nog een keer haar ouders wilde zien, kreeg de steun van haar collega's. Haar kinderen wer den bij andere zeemansvrouwen onder gebracht. Een voordeel van de zeemanswereld vindt mevr. Van Leeuwen het aller minst bekrompen leven met de leuke sfeer aan boord van het schip, die de zeeman mee naar huis brengt. Zij ver heugt zich op de aankomst van de Rijndam. „Wanneer hij thuis is, zijn wij weer in onze wittebroodsweken. Iedere keer opnieuw word ik op hem verliefd, terwijl wij toch niet meer zo jong zijn". DACCA, Oostelijk. Pakistan Vroe ger was een toerist niet echt in Ooste lijk Pakistan geweest, als hij niet had deelgenomen aan een tijgerjacht. Daar voor hoeft u nu niet meer naar dat land te gaan, want op tijgers jagen mag niet meer. De toeristen hebben bijna alle tijgers doodgeschoten. In 1940 waren er naar schatting verscheidene duizenden, nu zijn er nog maar een paar honderd. Met de Olympische zomerspelen in Mexico in het vooruitzicht is de inter nationale badmode dit jaar veel kleur rijker geworden. Toch zijn er naast dc drukke Mexicaanse, Afrikaanse en Az- tekenmotieven ook rustige uniekleuren gebruikt. De schouderbandjes van de meeste badpakken en bikini's werden breder gemaakt. In Amsterdam toonde Ruben Torres zijn ontwerpen voor de firma Tweka. Torres maakte meer variaties voor de één- en tweedelige badpakken. Zo ontwierp hij een T-vormig voor pand, dat rondom de hals sluit met een smal koord. Dit koord werd bij andere modellen vervangen door brede band jes en zelfs smalle kettinkjes. Bleef de bikini even mini als verleden Jaar het badpak werd gemoderniseerd. Praktisch alle modellen hebben een diep rugdecolleté. Voor sommige eende lige badpakken vond Ruben Torres dit nog niet genoeg. Hij sneed grote stuk ken uit de stof in de buurt van de tail le, maar liet het voorpand hoog tegen de hals sluiten. De meeste een- en tweedelige badpak ken zijn gemaakt van elastische weef sels. waarin allerlei soorten synthetische garens verwerkt zijn. Deze stoffen hin deren de draagster niet in haar bewe gingen. Bovendien droogt het een- of het tweedelige badpak snel na een zwempartij in het zeewater. Ook Japan spreekt op badmodegebied een woordje mee. Twee charmante mannequins tonen hier de laatste nieuw tjes op büdpakkengebied tijdens een show in het hoogste gebouw van Tokio, een 36 verdiepingen hoge wolkenkrabber. ADVERTENTIE bepaalde manier in het slot, zodat zij het zou bemerken, als hij ongehoor zaam was. Zij stond erop, zijn haar te wassen, omdat hij anders wel eens zeep zou kunnen spatten op de vloer en de muren van de badkamer. Thuis zat hij meestal in de keuken. Hij gaf haar zijn loonzakje altijd onge opend in de hand en zij gaf hem maar vijf pond (40 gulden) zakgeld in de week. Als hij meer nodig had, moest hij het haar vragen en reken schap geven van zijn uitgaven. Onder de druk van al dit getreiter kreeg Hatch tenslotte een zenuwinstor ting. De 37-jarige mevrouw Hatch ontkende alles wat tegen haar werd aangevoerd. Maar de rechter wees de eis van de man toe, ofschoon hij enige sympathie voor haar kon gevoelen, aangezien zij in vele opzichten een voortreffelijke huisvrouw was. „Haar gedrag", aldus de rechter, „kwam evenwel ongetwijfeld neer op wreedheid en ging veel verder dan de gewone aftakeling van een huwelijksle ven". BRISTOL Jack Sellick een man die om het middel 147 cm meet zet te zich in een restaurant bij de Engelse stad Bristol neer voor een stevig maal. Maar hij at iets te veel. Hij raakte bekneld tussen de aan de vloer vastgeschroefde tafel en stoel en het kostte het personeel veertig minu ten om de boel los te maken en hem te bevrijden. ADVERTENTIE GRATIS LEUK van Lucky Luke, Billy iho Kid, Jolly Jumper of de gebroeders Dalion b§ 3 pakjes INSTANT PUDDING Samen met de donkere mevrouw Jo-1 Gorton, echtgenote van de premier aan hanni Johns, docent aan de Austra- een nieuw Engels-Maleis woordenboek, lische universiteit, werkt mevr. Bettina CANBERRA Bettina Gorton, echtgenote van de Australische premier en onlangs gepromoveerd in de Indonesische taal en letterkunde, is een charmante jeugdige verschijning. Vriendelijk en kalm formuleert de kleine vrouw met haar flatteuze kortgeknipte kapsel en donkerbruine ogen haar zinnen tijdens het interview. Geboren in de Amerikaanse staat Massachusetts, bracht de nu vijftigjari ge Bettina Gorton-Brown haar eerste levensjaren door op het eiland Cuba. Na de dood van haar vader verhuisde zij met haar moeder en broer naar Bangor in de Verenigde Staten. Zij studeerde aan de Sorbonne in Parijs, ontmoette haar echtgenoot John Crey Gorton tij dens een vakantie in Spanje, trouwde met hem in Engeland en kwam in 1935 naar Australië. In dit pioniersland maakte mevrouw Gorton tijdens de eerste jaren van haar huwelijk kennis met de harde realiteit van het leven. Toen haar man tijdens de tweede wereldoorlog dienst deed als piloot van een gevechtsvliegtuig, moest zij de sinaasappel-plantage ruim twee honderd kilometer van Melbourne lei den. Het oogsten van de sinaasappels, het aanleggen van de irrigatiewerken, het besturen van een tractor, het repareren van de machines „motoren zijn in mijn gezicht ontploft" en 's avonds de boekhouding bijwerken vroegen een groot uithoudingsvermogen van de kleine, slanke en beschaafde mevrouw Gorton. Ongeveer tien jaar geleden toen haar mans verantwoordelijkheden als sena tor en minister dit eisten, verhuisde de familie Gorton met drie kinderen naar Canberra--en ging slechts af en toe naar de sinaasappel-plantage. Bij een bezoek aan Sera wak in 1960 werd haar belangstelling voor de Ma- leise taal gewekt. Zij begeleidde haar man naar Indonesië, waar hij op uit nodiging van de regering enkele hulp programma's kwam bespreken. Tijdens een tocht over de Rejangrivier kon het echtpaar een inwijdingsceremonie van een huis bijwonen. „Ik had de tekst in mijn handpalm geschreven en kon elk woord uitspreken. Het werd een groot succes. Het was de eerste keer dat er Australiërs op bezoek waren. Zij dach ten dat ik de „Macht" had de geest van de voorouders over de bewoners van het huis af te roepen. Pas toen ik drie jaar Maleis gestu deerd had, twee jaar oud-Javaans en een tijdje het typisch dialect, dat ge bruikt werd in de inwijdingsceremonie, kon ik de juiste betekenis van elk woord afleiden." Mevrouw Gorton beschrijft haar terugkeer naar de universiteit na zoveel jaren als „een hel". „Ik denk niet dat ik het had volgehouden als ik niet steeds mijn zonen had gezegd „Doe je werk aan de universiteit in Melbour ne en je kunt vooruit." Zoon Michael is advocaat en zoon Ro bin heeft nu in Melbourne een praktijk als procureur. Dochter Joanna is pro grammeur van computer-systemen en woont in Canberra. Mevrouw Gorton promoveerde in 1965. Nu is zij bezig aan een proefschrift over het werk en het leven van Achdiat Karta Mihard- ja, een Ihdonesische schrijver. Aange spoord door haar vriendin en docente mevrouw Johanni Johns en dienst echt genote, professor A. H. Johns van de Australische Nationale Universiteit helpt mevrouw Gorton ook bij de sa menstelling van een Engels-Maleis woordenboek. Aangezien haar leven sinds de verhui zing naar The Lodge, de officiële resi dentie van de Australische premier, met de inrichting, de ontvangsten en het be geleiden van haar man op verkiezings- tournèes zeer druk bezet is, heeft zij tijdelijk haar werk aan het woorden boek moeten opgeven. Mevrouw Gorton beschrijft zichzelf als een alles-lezer „alles van filosofie en geschiedenis tot detectives en science fiction". Zij houdt van schilderen, toneel en muziek. „Eens heb ik gedacht om pianiste te worden, maar ik realiseerde mij dat ik dan een tweederangs werd", zegt zij. Om van haar dagelijks werk uit te rusten, houdt zij van tuinieren. De tuin van Lodge beschouwt zij echter niet als de hare, maar als het eigendom van Australië. Samen met haar man deelt zij haar voorkeur voor de zee. Als huis vrouw vertelt zij: „Ik ben maar een ge wone kok." De kleren, die zij draagt zijn eenvoudig en smaakvol. Mevrouw Gorton houdt evenals haar man van gezelligheid en van het ont vangen van gasten. Ofschoon zij nooit in het openbaar over politiek spreekt „dat is het terrein van mijn echtgenoot, niet het mijne" is zij er wel in ge ïnteresseerd en opgegroeid in een poli- tiek-bewust gezin. Niemand zal haar twijfels merken in haar nieuwe rol als echtgenote van de negentiende Austra lische premier in Canberra. ROME De filmactrice Anna Mag nani en de regisseur Roberto Rosselini gaan na elkaar 20 jaar niet te hebben aangekeken, samen weer een film ma ken. De film zal gaan over de intrige rende Franse koningin uit de 16e eeuw, Catharina de Medici, die de moord op duizenden protestanten in de Bartolo- meusnacht heeft gelast. Zij was er niet verontwaardigd over: zij had een leeftijd bereikt waarop men geleerd heeft een zaak van minstens twee kanten te bekijken. En dan valt er altijd wel iets vergeeflijks of tenminste begrijpelijks aan te ontdekken. Met het feit waaraan zij zich geërgerd had was dat stellig ook het geval, maar daarmee was haar persoonlijke opvatting ervan toch niet bevredigd. Temeer daar het om zoiets gevoeligs als haar leeftijd ging. Nu ja, gevoelig Zij was aan haar pensioen toe en daar maate zij heus geen geheim van. Zij behoorde tot die naturen, die het begrip leeftijd ook voor een vrouw, maar heel betrekkelijk vinden. Wat heeft het eigenlijk voor zin om ergens een streep te trekken en van de ene op de andere dag over te stappen in een nieuwe levensstaat: die van Bejaarde. In haar geval klonk dat ook inderdaad absurd, al is die term „bejaarde" letterlijk genomen op nagenoeg iedereen van toepassing die haar leeftijd bij jaren begint te tellen. Maar het spraakgebruik heeft er zoiets zwaarmoedigs en aftands van gemaakt. Bejaarde is daarin naaste familie van oude-van-dagen geworden Het suggereert een vrouw, ver op jaren, niet zo vlug meer ter been en daarbij op dat been gehouden door allerhande discrete hulpmiddelen: een kunstgebit, een bril, steunzolen, een korset, om te beginnen, een stok en misschien een rolstoel in het laatste verschiet. Zij draagt gemakkelijke schoenen voor haar wat uitgegroeide voeten, zij rekent op een behulpzame hand bij het uitstappen, zij doet een dutje na het eten en legt het wat kalmer aan met trappen lopen en tillen. Zij heeft een griezel voor roltrappen en zebrapaden en voelt zich maar het veiligst in een gemakkelijke stoel achter de geraniums. Waar zij dan nog haar bescheiden aandeel in het produktieproces levert: het breien van kruippakjes voor haar kleinkinderen. Laat nu niemand in de pen klimmen om heftig tegen deze zienswijze le protesteren: het is de mijne niet, verre van dat. Ik geef alleen maar het beeld weer dat het spraakgebruik gekoppeld heeft aan de term: bejaarde. En wat mijn zegsvrouw betreft was dat beeld al volstrekt bezijden de werkelijkheid. Breien voor haar kleinkinderen was het laatste wat zij ter hand zou nemen, gesteld, dat zij zoveel nakomelingschap rijk was. Het aanschaffen van een bril was tot nu toe niet nodig gebleken. Haar foundation was fraaier en moderner dan die van haar nichtjes en wat lopen betreft stevende zij deze jongedames glansrijk voorbij. Maar zij had nu eenmaal, uiterlijk zichtbaar of niet, de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en dat bracht allerlei onvermoede consequenties met zich mee. Er was, zo leek het wel, een hek achter haar dichtgevallen en het korte levenspaadje dat zij nu nog voor zich had scheen het haar aan persoonlijk initiatief bedenkelijk te haperen en zelfs nagenoeg te ontbreken. Want allerhande welmenende instanties begonnen zich opeens met haar bezig te houden door het toesturen van vriendelijke maar wel wat neerbuigende drukwerken en invitaties. Er werd haar van alles uitgelegd over de gevaren van het verkeer, van gas en elektriciteit en kolendamp, alsmede over de diverse wegen die haar open stonden om door bemiddeling van diezelfde instanties, het contact met leeftijdgenoten te onderhouden. Hoogtepunt daarbij was het maken van een rustig, aan haar jaren aangepast uitstapje. Zij had al die zorgzame lectuur half verbaasd, half geamuseerd doorgelezen, al was het maar uit respect voor de belangeloze goede bedoeling. Dat al die welmenende instanties haar gemakshalve over één kam schoren met leeftijdgenoten, die haar in bedaagdheid en eenzelvigheid ver overtroffen was, naar zij verzekerde nog daaraantoe. Tenslotte rekent men altijd met de grootste gemene deler en die leek nog altijd aardig te kloppen met de gangbare voorstelling van de Bejaarde: een hulpeloos, wereldvreemd, eenzelvig wezen. En dat bracht haar, vitaal en ondernemend en nog volop in het leven staande, lichtelijk van haar stuk. Het was, hoe goed ook bedoeld, toch wel wat zonderling om iemand tls zij uit te nodigen voor gezellige avondjes en boottochtjes. Iemand die bij geen goed concert of toneelstuk ontbrak, die zomers op eigen gelegenheid met vakantie ging en zichzelf uitstekend wist bezig te houden. Die veel las, niet alleen, maar een goed voorziene boekenkast bezat en een niet onaardige discotheek; Die maar één zorg kende: dat zij bij een dag een dag te kort kwam voor alles wat haar interesseerde Er waren nog zoveel boeken, zoveel tentoonstellingen, zoveel musea, zoveel muziek, zoveel stedenschoon en natuurpracht waaraan zij niet toegekomen was. Wat haar betreft had zij nog minstens voor tien jaar werk met alles wat zij zien, horen, beleven of ondernemen wilde .Maar dat zij blijkbaar een uitzondering was; dat het vanzelf sprak dat er met mensen van haar jaren gekeuveld, gespeeld, gezongen en gevaren moest worden: dat was een ont dekking waarvan zij werkelijk onthutst was.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 11