„IEDERE KEER OPNIEUW VERLIEFD
Zeemansvrouw
mag contact
met wal niet
verwaarlozen
Voor verwende baadsters
JSadmode 6S
DE MALEISE TAAL
IS HAAR HOBB Y
Australiëjr premiersvrouw
schrijft woordenboek
oor naar no
9
ancj
niet no di
'9
Rfc TAAVO
Properheidsmanie vrouw
oorzaak van scheiding
FLEX! PUP
altijd 'n verfrissende
verrassing, e
koop vifplfo
mans VlICIId
morgen nemen—
zelf proeven!
ROVERSPAAR
GEÏNSPIREERD
DOOR BONNIE
AND CLYDE
Veeleter raakte
bekneld tussen
tafel en stoel
Anna Magnani
weer terug
bij Rosselini
Stella Duce
Beslissen
Per brief
Verwend
Babysits
oooo"\/^©Q
ggdfejuaam 2
Moutbrood
250 cm L-A-N-G
LAKENS
EN
SLOPEN
Bambus 2-in-l
shave lotion
Zakenvrouw
Promotie
Gewone kok
VRIJDAG 24 MEI l?68
ROTTERDAM „Als zeemansvrouw mag je het contact met de wal niet
verwaarlozen". Deze raad zou mevrouw Th. M. van Leeuwen uit Rot
terdam aan al haar collega's willen geven. Bijna twintig jaar vaart haar man en
komen de zorg voor haar huishouden en de opvoeding van haar drie zonen
grotendeels op haar schouders neer.
„Heb je zelf niet zo'n behoefte aan het
contact met andere mensen, dan moet
je dit doen in het belang van je kin
deren. Je bent snel geneigd je alleen
maar te concentreren op je man, die
op zee zit. Bovendien ligt het niet al
tijd aan de zeemansvrouw".
Vooral het bedeesde type vrouw wil
wel op visite bij vrienden en kennissen,
maar zij nodigen haar alleen niet zo
snel uit Inderdaad wordt er van een
zeemansvrouw een grote zelfstandig
heid gevraagd. Niet alle vrouwen zijn
hiertegen opgewassen. Wij moeten hen
dan helpen."
Een vorm van hulp vindt mevrouw
Van Leeuwen de geregelde bijeenkom
sten van het gezinscontact zeevarenden,
de stichting Stella Duce. Deze organi
satie, die haar hoofdkwartier in het
zeemanshuis Stella Maris aan de Wil
lemskade te Rotterdam heeft, wil de
lange eenzame weken en zelfs maanden
van de zeemansvrouwen helpen te over
bruggen.
Hoewel het gezinscontact zeevaren
den. opgericht door de directeur de heer
J. Witkamp, bijna zeven jaar bestaat,
kreeg de stichting verleden jaar voor
het eerst een rijkssubsidie. Ver
spreid over vele steden bereikt Stella
Duce zo'n drieduizend gezinnen.
„Een walvrouwtje moet zorgen dat
zij niet vereenzaamd raakt", aldus me
vrouw Van Leeuwen. „Ik kan mij nog
goed herinneren dat ik erg verdrietig
was, toen mijn man voor zijn eerste
zeereis vertrok. De negen weken van
zijn afwezigheid waren een hel voor
mij. Maar toen zijn schip de haven bin
nenliep. was ik zo gelukkig. Sindsdien
ben ik er helemaal overheen.
vaak van de vrouw af hoe zij zich op
stelt tegenover haar situatie als zee
mansvrouw. Haar echtgenoot heeft nu
eenmaal zijn werk niet aan de wal ge
zocht. Wanneer zij verliefd raakt bij
zijn eerste verlof, bij zijn tweede be
zoek thuis de verloving viert en tijdens
het derde verlof trouwt, zal haar de
lange eenzame tijd na zijn vertrek in
het nieuwe huis niet meevallen.
Het contact per brief is voor de zee
man. zowel als voor de zeemansvrouw
heel belangrijk, volgens mevr. Van
Leeuwen. „De man laat zijn Vrouw,
zijn kinderen, kortom zijn thuis, ach
ter als hij aan boord stapt. Sommige
vrouwen weten nooit waarover zij moe
ten schrijven.
Het hoeft niet alleen over „ik hou van
je" te gaan. De meest gewone gebeur
tenissen in huis en de normale beleve
nissen van de kinderen interesseren hem
Bovendien begrijp ik hem in zijn brie
ven veel beter dan wanneer hij thuis
is".
Mevr. Van Leeuwen laat de lijst van
de aankomstdata van de Rijndam zien,
die zij van de scheepvaartmaatschappij
gekregen heeft. Haar man, chef van de
pantry, komt in juni na een afwezig
heid van negen maanden thuis.
„Wij waren verwend, want toen mijn
man voor de HAL op Amerika voer,
maakte hij reizen van ten hoogste ne
gen weken. De negen maanden zijn erg
lang. Wanneer hij weg is, concentreren
wij ons met het hele gezin op de eer
ste dag van zijn aankomst. Dan vallen
negen maanden niet mee."
„Met Stella Duce zijn wij bezig bij de
scheepvaartmaatschappijen deze tijd te
verkorten. Er worden al proeven geno-
Je mist je man het meeste wanneer
er thuis iets gebeurt. Wordt een van je
kinderen ziek, dan zou je het liefst met
hem willen overleggen. Maar juist die
beslissing moet je zelf nemen. Een brief
blijft twee tot vijf dagen onderweg,
voordat je antwoord krijgt gaat er ze
ker een week voorbij. In zo'n situatie
moet je oppassen dat je thuis niet gaat
zitten kniezen", aldus mevr. Van Leeu
wen.
De bijeenkomsten van Stella Duce
worden onder leiding van een maat
schappelijk werkster of een vormings
leidster bij een van de leden thuis ge
houden. In een kleine kring behandelen
de vrouwen thema's zoals opvoeding,
seksualiteit, politiek, woninginrichting,
rassendiscriminatie en literatuur. Voor
de liefhebsters zijn er cursussen in de
Engelse taal of lezingen over de landen,
die de echtgenoten op hun verre reizen
bezoeken.
Om zoveel mogelijk vrouwen in de
gelegenheid te stellen aan deze bijeen
komsten deel te nemen, worden specia
le regelingen met babysits getroffen.
Voor meisjes, die verloofd zijn met een
zeeman, zijn er cursussen.
Volgens mevr. Van Leeuwen hangt het
ADVERTENTIE
Mevrouw Van Leeuwen: „Het contact per brief is zowel voor de zeeman als voor
de zeemansvrouw heel belangrijk".
FORT MYERS, Florida Na een
jacht over 40 km zijn een man en een
vrouw gearresteerd, die in een super
markt 155 dollar hadden geroofd en
moderne versies van Bonnie and Clyde
bleken te zijn.
Ze hadden een pistool en een afge
zaagd jachtgeweer onder een deken in
hun wagen en in het tasje van de dame
werden foto's van de filmversie van
Bonnie and Clyde gevonden benevens
een foto van haarzelf in een klassieke
Bonnie-pose, met een geweer in de
hand. Achter haar op de foto stond de
22-jarige man, die met haar is gearre
steerd.
LONDEN De heer John Hatch
heeft een eis tot echtscheiding inge
diend tegen zijn vrouw Jean.
De eis is vrijdag toegewezen.
De rechter noemde de vrouw ie
mand, die een overdreven zorg heeft
voor haar huis, hetgeen tot uiting
kwam in de volgende omstandigheden,
waarover Hatch zich heeft beklaagd:
Als hij naar de tv wilde kijken, moest
hij op de grond gaan zitten, omdat
Jean niet wilde dat er kreukels in de
bekleding van de stoelen kwamen.
Als hij zich 's avonds uitkleedde,
moest hij dat in de badkamer doen,
omdat de gordijnen van de slaapka
mer bijna altijd open waren om ze in
de plooi te houden.
Hij mocht zijn jas niet uittrekken in
de huiskamer „omdat dit zo stofte".
Hij mocht zelfs zijn pak niet uit de kle
renkast halen, omdat hij dan zijn an
dere kleren zou verplaatsen. Dat
deed zij en zij stak de sleutel op een
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
Nu met GRATIS
handige verstuiver
(waarde f 3,25)
Idee voor cadeau
v.a. f5.95.
men door de bemanning halverwege
een wereldreis met chartervliegtuigen
af te lossen".
Hoewel de mogelijkheid bestaat om
al$ vrouw een zeereis mee te maken,
heeft mevr. Van Leeuwen dit nooit ge
daan. Met het oog op haar kinderen wil
zij niet zo lang van huis blijven. Een
Australische, die getrouwd met een
Nederlandse zeeman nog een keer
haar ouders wilde zien, kreeg de steun
van haar collega's. Haar kinderen wer
den bij andere zeemansvrouwen onder
gebracht.
Een voordeel van de zeemanswereld
vindt mevr. Van Leeuwen het aller
minst bekrompen leven met de leuke
sfeer aan boord van het schip, die de
zeeman mee naar huis brengt. Zij ver
heugt zich op de aankomst van de
Rijndam. „Wanneer hij thuis is, zijn
wij weer in onze wittebroodsweken.
Iedere keer opnieuw word ik op hem
verliefd, terwijl wij toch niet meer zo
jong zijn".
DACCA, Oostelijk. Pakistan Vroe
ger was een toerist niet echt in Ooste
lijk Pakistan geweest, als hij niet had
deelgenomen aan een tijgerjacht. Daar
voor hoeft u nu niet meer naar dat land
te gaan, want op tijgers jagen mag niet
meer. De toeristen hebben bijna alle
tijgers doodgeschoten. In 1940 waren er
naar schatting verscheidene duizenden,
nu zijn er nog maar een paar honderd.
Met de Olympische zomerspelen in
Mexico in het vooruitzicht is de inter
nationale badmode dit jaar veel kleur
rijker geworden. Toch zijn er naast dc
drukke Mexicaanse, Afrikaanse en Az-
tekenmotieven ook rustige uniekleuren
gebruikt. De schouderbandjes van de
meeste badpakken en bikini's werden
breder gemaakt.
In Amsterdam toonde Ruben Torres
zijn ontwerpen voor de firma Tweka.
Torres maakte meer variaties voor de
één- en tweedelige badpakken.
Zo ontwierp hij een T-vormig voor
pand, dat rondom de hals sluit met een
smal koord. Dit koord werd bij andere
modellen vervangen door brede band
jes en zelfs smalle kettinkjes.
Bleef de bikini even mini als verleden
Jaar het badpak werd gemoderniseerd.
Praktisch alle modellen hebben een
diep rugdecolleté. Voor sommige eende
lige badpakken vond Ruben Torres dit
nog niet genoeg. Hij sneed grote stuk
ken uit de stof in de buurt van de tail
le, maar liet het voorpand hoog tegen
de hals sluiten.
De meeste een- en tweedelige badpak
ken zijn gemaakt van elastische weef
sels. waarin allerlei soorten synthetische
garens verwerkt zijn. Deze stoffen hin
deren de draagster niet in haar bewe
gingen. Bovendien droogt het een- of
het tweedelige badpak snel na een
zwempartij in het zeewater.
Ook Japan spreekt op badmodegebied
een woordje mee. Twee charmante
mannequins tonen hier de laatste nieuw
tjes op büdpakkengebied tijdens een
show in het hoogste gebouw van Tokio,
een 36 verdiepingen hoge wolkenkrabber.
ADVERTENTIE
bepaalde manier in het slot, zodat zij
het zou bemerken, als hij ongehoor
zaam was.
Zij stond erop, zijn haar te wassen,
omdat hij anders wel eens zeep zou
kunnen spatten op de vloer en de
muren van de badkamer. Thuis zat
hij meestal in de keuken.
Hij gaf haar zijn loonzakje altijd onge
opend in de hand en zij gaf hem
maar vijf pond (40 gulden) zakgeld
in de week. Als hij meer nodig had,
moest hij het haar vragen en reken
schap geven van zijn uitgaven.
Onder de druk van al dit getreiter
kreeg Hatch tenslotte een zenuwinstor
ting. De 37-jarige mevrouw Hatch
ontkende alles wat tegen haar werd
aangevoerd. Maar de rechter wees de
eis van de man toe, ofschoon hij enige
sympathie voor haar kon gevoelen,
aangezien zij in vele opzichten een
voortreffelijke huisvrouw was.
„Haar gedrag", aldus de rechter,
„kwam evenwel ongetwijfeld neer op
wreedheid en ging veel verder dan de
gewone aftakeling van een huwelijksle
ven".
BRISTOL Jack Sellick een man
die om het middel 147 cm meet zet
te zich in een restaurant bij de Engelse
stad Bristol neer voor een stevig maal.
Maar hij at iets te veel.
Hij raakte bekneld tussen de aan de
vloer vastgeschroefde tafel en stoel en
het kostte het personeel veertig minu
ten om de boel los te maken en hem te
bevrijden.
ADVERTENTIE
GRATIS LEUK
van Lucky Luke, Billy iho Kid, Jolly Jumper
of de gebroeders Dalion b§ 3 pakjes
INSTANT PUDDING
Samen met de donkere mevrouw Jo-1 Gorton, echtgenote van de premier aan
hanni Johns, docent aan de Austra- een nieuw Engels-Maleis woordenboek,
lische universiteit, werkt mevr. Bettina
CANBERRA Bettina Gorton, echtgenote van de Australische premier en
onlangs gepromoveerd in de Indonesische taal en letterkunde, is een charmante
jeugdige verschijning. Vriendelijk en kalm formuleert de kleine vrouw met
haar flatteuze kortgeknipte kapsel en donkerbruine ogen haar zinnen tijdens
het interview.
Geboren in de Amerikaanse staat
Massachusetts, bracht de nu vijftigjari
ge Bettina Gorton-Brown haar eerste
levensjaren door op het eiland Cuba. Na
de dood van haar vader verhuisde zij
met haar moeder en broer naar Bangor
in de Verenigde Staten. Zij studeerde
aan de Sorbonne in Parijs, ontmoette
haar echtgenoot John Crey Gorton tij
dens een vakantie in Spanje, trouwde
met hem in Engeland en kwam in 1935
naar Australië.
In dit pioniersland maakte mevrouw
Gorton tijdens de eerste jaren van haar
huwelijk kennis met de harde realiteit
van het leven. Toen haar man tijdens
de tweede wereldoorlog dienst deed als
piloot van een gevechtsvliegtuig, moest
zij de sinaasappel-plantage ruim twee
honderd kilometer van Melbourne lei
den.
Het oogsten van de sinaasappels, het
aanleggen van de irrigatiewerken, het
besturen van een tractor, het repareren
van de machines „motoren zijn in
mijn gezicht ontploft" en 's avonds
de boekhouding bijwerken vroegen een
groot uithoudingsvermogen van de
kleine, slanke en beschaafde mevrouw
Gorton.
Ongeveer tien jaar geleden toen haar
mans verantwoordelijkheden als sena
tor en minister dit eisten, verhuisde de
familie Gorton met drie kinderen naar
Canberra--en ging slechts af en toe naar
de sinaasappel-plantage.
Bij een bezoek aan Sera wak in 1960
werd haar belangstelling voor de Ma-
leise taal gewekt. Zij begeleidde haar
man naar Indonesië, waar hij op uit
nodiging van de regering enkele hulp
programma's kwam bespreken. Tijdens
een tocht over de Rejangrivier kon het
echtpaar een inwijdingsceremonie van
een huis bijwonen. „Ik had de tekst in
mijn handpalm geschreven en kon elk
woord uitspreken. Het werd een groot
succes. Het was de eerste keer dat er
Australiërs op bezoek waren. Zij dach
ten dat ik de „Macht" had de geest
van de voorouders over de bewoners
van het huis af te roepen.
Pas toen ik drie jaar Maleis gestu
deerd had, twee jaar oud-Javaans en
een tijdje het typisch dialect, dat ge
bruikt werd in de inwijdingsceremonie,
kon ik de juiste betekenis van elk woord
afleiden." Mevrouw Gorton beschrijft
haar terugkeer naar de universiteit na
zoveel jaren als „een hel". „Ik denk
niet dat ik het had volgehouden als ik
niet steeds mijn zonen had gezegd „Doe
je werk aan de universiteit in Melbour
ne en je kunt vooruit."
Zoon Michael is advocaat en zoon Ro
bin heeft nu in Melbourne een praktijk
als procureur. Dochter Joanna is pro
grammeur van computer-systemen en
woont in Canberra. Mevrouw Gorton
promoveerde in 1965. Nu is zij bezig
aan een proefschrift over het werk en
het leven van Achdiat Karta Mihard-
ja, een Ihdonesische schrijver. Aange
spoord door haar vriendin en docente
mevrouw Johanni Johns en dienst echt
genote, professor A. H. Johns van de
Australische Nationale Universiteit
helpt mevrouw Gorton ook bij de sa
menstelling van een Engels-Maleis
woordenboek.
Aangezien haar leven sinds de verhui
zing naar The Lodge, de officiële resi
dentie van de Australische premier, met
de inrichting, de ontvangsten en het be
geleiden van haar man op verkiezings-
tournèes zeer druk bezet is, heeft zij
tijdelijk haar werk aan het woorden
boek moeten opgeven. Mevrouw Gorton
beschrijft zichzelf als een alles-lezer
„alles van filosofie en geschiedenis tot
detectives en science fiction". Zij
houdt van schilderen, toneel en muziek.
„Eens heb ik gedacht om pianiste te
worden, maar ik realiseerde mij dat ik
dan een tweederangs werd", zegt zij.
Om van haar dagelijks werk uit te
rusten, houdt zij van tuinieren. De tuin
van Lodge beschouwt zij echter niet als
de hare, maar als het eigendom van
Australië. Samen met haar man deelt
zij haar voorkeur voor de zee. Als huis
vrouw vertelt zij: „Ik ben maar een ge
wone kok." De kleren, die zij draagt
zijn eenvoudig en smaakvol.
Mevrouw Gorton houdt evenals haar
man van gezelligheid en van het ont
vangen van gasten. Ofschoon zij nooit
in het openbaar over politiek spreekt
„dat is het terrein van mijn echtgenoot,
niet het mijne" is zij er wel in ge
ïnteresseerd en opgegroeid in een poli-
tiek-bewust gezin. Niemand zal haar
twijfels merken in haar nieuwe rol als
echtgenote van de negentiende Austra
lische premier in Canberra.
ROME De filmactrice Anna Mag
nani en de regisseur Roberto Rosselini
gaan na elkaar 20 jaar niet te hebben
aangekeken, samen weer een film ma
ken. De film zal gaan over de intrige
rende Franse koningin uit de 16e eeuw,
Catharina de Medici, die de moord op
duizenden protestanten in de Bartolo-
meusnacht heeft gelast.
Zij was er niet verontwaardigd over: zij had een leeftijd bereikt
waarop men geleerd heeft een zaak van minstens twee kanten te bekijken.
En dan valt er altijd wel iets vergeeflijks of tenminste begrijpelijks aan te
ontdekken. Met het feit waaraan zij zich geërgerd had was dat stellig ook
het geval, maar daarmee was haar persoonlijke opvatting ervan toch
niet bevredigd. Temeer daar het om zoiets gevoeligs als haar leeftijd
ging. Nu ja, gevoelig Zij was aan haar pensioen toe en daar maate zij
heus geen geheim van. Zij behoorde tot die naturen, die het begrip leeftijd
ook voor een vrouw, maar heel betrekkelijk vinden. Wat heeft het eigenlijk
voor zin om ergens een streep te trekken en van de ene op de andere dag over
te stappen in een nieuwe levensstaat: die van Bejaarde. In haar geval klonk
dat ook inderdaad absurd, al is die term „bejaarde" letterlijk genomen op
nagenoeg iedereen van toepassing die haar leeftijd bij jaren begint te tellen.
Maar het spraakgebruik heeft er zoiets zwaarmoedigs en aftands van
gemaakt. Bejaarde is daarin naaste familie van oude-van-dagen geworden
Het suggereert een vrouw, ver op jaren, niet zo vlug meer ter been en daarbij
op dat been gehouden door allerhande discrete hulpmiddelen: een kunstgebit,
een bril, steunzolen, een korset, om te beginnen, een stok en misschien een
rolstoel in het laatste verschiet. Zij draagt gemakkelijke schoenen voor
haar wat uitgegroeide voeten, zij rekent op een behulpzame hand bij het
uitstappen, zij doet een dutje na het eten en legt het wat kalmer aan met
trappen lopen en tillen. Zij heeft een griezel voor roltrappen en zebrapaden
en voelt zich maar het veiligst in een gemakkelijke stoel achter de geraniums.
Waar zij dan nog haar bescheiden aandeel in het produktieproces levert:
het breien van kruippakjes voor haar kleinkinderen.
Laat nu niemand in de pen klimmen om heftig tegen deze zienswijze le
protesteren: het is de mijne niet, verre van dat. Ik geef alleen maar het beeld
weer dat het spraakgebruik gekoppeld heeft aan de term: bejaarde. En wat
mijn zegsvrouw betreft was dat beeld al volstrekt bezijden de werkelijkheid.
Breien voor haar kleinkinderen was het laatste wat zij ter hand zou nemen,
gesteld, dat zij zoveel nakomelingschap rijk was. Het aanschaffen van een
bril was tot nu toe niet nodig gebleken. Haar foundation was fraaier en
moderner dan die van haar nichtjes en wat lopen betreft stevende zij deze
jongedames glansrijk voorbij. Maar zij had nu eenmaal, uiterlijk zichtbaar of
niet, de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en dat bracht allerlei onvermoede
consequenties met zich mee.
Er was, zo leek het wel, een hek achter haar dichtgevallen en het korte
levenspaadje dat zij nu nog voor zich had scheen het haar aan persoonlijk
initiatief bedenkelijk te haperen en zelfs nagenoeg te ontbreken. Want
allerhande welmenende instanties begonnen zich opeens met haar bezig te
houden door het toesturen van vriendelijke maar wel wat neerbuigende
drukwerken en invitaties. Er werd haar van alles uitgelegd over de gevaren
van het verkeer, van gas en elektriciteit en kolendamp, alsmede over de diverse
wegen die haar open stonden om door bemiddeling van diezelfde instanties,
het contact met leeftijdgenoten te onderhouden. Hoogtepunt daarbij was
het maken van een rustig, aan haar jaren aangepast uitstapje. Zij had al die
zorgzame lectuur half verbaasd, half geamuseerd doorgelezen, al was het
maar uit respect voor de belangeloze goede bedoeling. Dat al die welmenende
instanties haar gemakshalve over één kam schoren met leeftijdgenoten, die
haar in bedaagdheid en eenzelvigheid ver overtroffen was, naar zij verzekerde
nog daaraantoe. Tenslotte rekent men altijd met de grootste gemene deler
en die leek nog altijd aardig te kloppen met de gangbare voorstelling van
de Bejaarde: een hulpeloos, wereldvreemd, eenzelvig wezen.
En dat bracht haar, vitaal en ondernemend en nog volop in het leven staande,
lichtelijk van haar stuk. Het was, hoe goed ook bedoeld, toch wel wat
zonderling om iemand tls zij uit te nodigen voor gezellige avondjes en
boottochtjes. Iemand die bij geen goed concert of toneelstuk ontbrak, die
zomers op eigen gelegenheid met vakantie ging en zichzelf uitstekend wist
bezig te houden. Die veel las, niet alleen, maar een goed voorziene boekenkast
bezat en een niet onaardige discotheek; Die maar één zorg kende: dat zij
bij een dag een dag te kort kwam voor alles wat haar interesseerde Er waren
nog zoveel boeken, zoveel tentoonstellingen, zoveel musea, zoveel muziek,
zoveel stedenschoon en natuurpracht waaraan zij niet toegekomen was.
Wat haar betreft had zij nog minstens voor tien jaar werk met alles wat
zij zien, horen, beleven of ondernemen wilde .Maar dat zij blijkbaar een
uitzondering was; dat het vanzelf sprak dat er met mensen van haar jaren
gekeuveld, gespeeld, gezongen en gevaren moest worden: dat was een ont
dekking waarvan zij werkelijk onthutst was.