Rob, Trea, Johnny Anneke zitten met
neer
55
Stemmen uit het verleden"
zoeken
nieuwe wegen naar de top
„Stichting Natuurlijke Leefwijze"
kocht dorp in Noordoostpolder
Erfenis van een profeet
met een strijdbare pen
tegen
Ander verleden
Vakmensen
Niet meer vals
Geen zangstem
Honderd procent
Nieuw leven
Een persoontje
Schuim
schuim
Ze komen terug,
veranderd,
hernieuwd,
maar wel
hetzelfde
Zangers van voor
de beat werken
aan „come
back
Voor bontdiefstallen
twaalf maanden
H. M. van Randwijk:„Heet van de naald"
Voormalig Kuinderbrug gaat Tot de Bronheten
Jongen met mes bij
burgemeester
E
Bommenwerper
in Limburg
neergestort
Zojuist verschenen
GEBREK AA) LIEFDE
DE RUIMTE
HIPPIES
WOENSDAG 12 JUNI 1968
ROB DE NIJS
TREA DOBBS
JOHNNY LION
ANNEKE GRÖNLOH
KLEERVERSCHEURENDE tonelen, gouden platen en gouden bergen, plak
boeken vol kranteknipsels en brievenbussen vol fanmail. Het is verleden voor
het zangersvolkje van vóór de beat. Vier, vijf jaar geleden bestond de kern
van het Nederlandse amusement uit Willeke Albcrti, Ria Valk, Rob de Nijs,
Trea Dobbs, Anneke Grönloh, de Blue Diamonds en Johnny Lion. Twee jaar
geleden was het ineens afgelopen, behalve voor de eerste twee. De platenkoper-
tjes, de organisatoren van feestavonden hadden hun geluid niet meer nodig.
Toen de beat in elkaar stortte, 'n half
jaar geleden definitief, kwam de her
innering. En na de herinnering de her
leving. Eerst van de Ramblers, de Mil
lers en nog zo wat oudheidkundig
amusement. Nu plotseling de rest: her
nieuwd, veranderd, maar wel hetzelfde.
De Blue Diamonds draaien al weer
een paar maanden samen, vooral in
België en Zuid-Nederland. Rob de Nijs
staat sinds een week in de Scheveningse
nachtclub Mont d'Or, Johnny Lion zong
vorige week vrijdag voor het eerst
in twee jaar in het cabaret van
Ramses Shaffy. Trea Dobb repeteert
sinds ruim een week voor een seizoen
in de Sleeswijk revue. En Anneke
Grönloh heeft twee weken geleden na
een „eeuwig zwijgen over bijvoorbeeld
„hét brandend zand" een nieuw plaat
je gemaakt. Ze wil weer „twee, drie
keer in de week gaan optreden".
Negen uur 's avonds in de nacht
club Mont d'Or. Het is er nog stil. Rob
de Nijs alleen de haren wat langer
verschijnt, met een klein leren tasje.
Daarin blijkt later een blauw hemd te
zitten. Hij lacht veel en breed zoals dat
heet.
Hij vertelt van twee moeilijke ja
ren: „Beat, ja: je kan je natuurlijk wel
omschakelen, maar je hebt een ander
verleden en dan pakken ze het natuur
lijk niet. Nu is het lang genöeg genoeg
verleden tijd om enige kans te hebben
terug te komen. Anna Pawlona en zo
zijn wel goede dingen, maar die kun
nen op een gegeven moment niet
meer".
Dank zij sporadisch werk in Duits
land en een paar goede vrienden heeft
Rob de Nijs de afgelopen twee jaar
financieel overleefd. Hij zegt daarover:
„Na de eerste periode bij Toni Boltini
heb ik gewoon stilgelegen. Als ik eraan
terug denk, begrijp ik er nog niks van
dat ik door die tijd heengekomen ben.
Soms had ik maar een tientje in
de week. Maar als ik niks te eten had,
waren er altijd wel een paar vrienden
die me hielpen. Iets anders doen? Ik
wist niet wat. Ik wilde gewoon doorgaan
met zingen. Het idee aan welke andere
job dan ook maakte me ziek. Ik wil
de zingen en ik wist dat ik boven de
middelmaat was en ook dat ik terug
zou komen".
Voor Rob de Nijs (25) begon een
paar weken geleden in Duitsland een
tweede victorie. Hij kreeg een num
mer in „Meine Melodie", een tw-pro-
duktie van de bekende amusementma
ker Truck Branns (Saarbrücken).
Rob de Nijs: „Het was een jubileum
programma, het tiepde in kleur.
Branns was zo enthousiast dat hij een
halfuur-programma met me wilde ma
ken. We zijn goede vrienden gewor
den".
De tweede zet in de goede richting
werd gegeven door Ruud Jacobs, tot
voor kort bassist bij broer Pim
maar die is onderdirecteur geworden
van Willem Duys platenmaatschappij
Iramac. Rob de Nijs: „Ik had een
keer met zijn trio gespeeld. Op een
feestje van Ruud Bos heb ik Ruud een
keer ontmoet. Ik heb toen een paar
dagen bij hem gelogeerd. En daar is
het idee ontstaan".
Dat idee is uitgegroeid tot een groep
van vijf musici. Behalve Ruud Jacobs
zijn dat drie vaste toerneebegeleiders
van Esther en „Abi" Ofarim: slagwer
ker Louis Deby, solo-gitarist Joop
Scholten en organist Rob Francken. De
Amerikaanse vibrafonist Dave Pike
„ik ben al twee jaar op vakantie in
Holland is de naamgever van het
kwintet. Rob de Nijs: „Het zijn stuk
voor stuk solisten, vakmensen. Dat is
een enorm voordeel. Het swingt gewel
dig".
Het eerste resultaat was een gram
mofoonplaatje, waarover Rob de Nijs
zegt: „Je kan niets doen zonder de
steun van de plaat. Het is het een of
het ander, maar dan wel consequent.
Je kiest voor het zingen omdat je het
leuk vindt, niet om het geld. Maar zin
gen kan je niet zonder de grammofoon
plaat. In het begin lijkt het heel an
ders, je bent geweldig enthousiast;
het kan je niks schelen".
„Maar je wordt ouder, kritischer te
genover wat je zingt. En dan krijg je
het gevoel dat je je publiek belazert.
Daarom ben ik er twee jaar mee ge
stopt".
In die twee jaar heeft Rob de Nijs
een nieuwe keuze gedaan tussen Os
car Brown en Tom Jones in. Hij zegt
daarover: „Commercieel is die keuze
veel moeilijker, een enorme uitdaging.
Maar ik ben niet meer zo onzeker als
vroeger, ik zing niet zo vaak meer
vals". Hij lacht.
Dan zingt hij met de Dave Pike
Five vijf nummers en het is inderdaad
een andere Rob de Nijs; professioneel,
goed ingespeeld, zeer muzikaal. In de
zaal zit een Duitse producent en luistert
of er een langspeelplaat in zit. Een
Nederlandse plaat-collega zegt na af
loop: „Het is geweldig goed, maar* is
het verkoopbaar?"
Rob de Nijs zal het niet afwachten.
Hij is donderdag bij de burgemeester
van Bergen op Zoom op bezoek ge
weest en die heeft „ja" gezegd. Dat be
tekent dat er over enige tijd in die
plaats een discotheek staat van Rob de
Nijs. Dat betekent ook dat diezelfde
Rob de Nijs over zes weken gaat trou
wen in Bergen op Zoom. Hij zegt: „Ja,
het is wel allemaal anders dan vroe
ger. Het berust op een heel andere ba
sis wat ik doe; meer vette grond weet
je wel".
In Amsterdam hebben Johniny en
Sovhie zoals ze officieel in het tele
foonboek staan gistermiddag hun
tweede boetiek geopend. Sophietje was
ruim twee jaar geleden het laat
ste liedje waarmee Johnny Lion het
amusement bedreigde. Hij trok zich
terug, met Sophie van Kleef in het boe
tiek-wezen.
De terugkeer, via Shaffy Chantate,
is voor hem zelf geen verrassing. Hij
zegt: „Ik ben die twee jaar steeds met
nieuwe dingen bezig geweest. Dat
heeft als eerste resultaat gehad een
cyclus van vijf nieuwe liedjes, op be
staande muziek van een Griek.
De teksten zijn van mezelf. Ik heb
helemaal geen zangstem dus moet ik
wel op het licht melodieuze vlak blij
ven".
Het „Ik kan het niet laten", klinkt
ook uit de keel van Johnny Lion.
„Ik heb altijd weer willen zingen,
niet op de schnabbeltoer, maar gewoon
iets voor me zelf of zo. Ik ga door met
uitproberen. Volgend seizoen hoop ik
een eigen zaakje te kunnen beginnen".
De eerste aanmoediging komt van
tv-regisseur Huib de Vries. Deze heeft
hem gezien bij Shaffy en was zo onder
de indruk dat hij Johnny Lion een
half uur voor de VPRO heeft aangebo
den.
Drieeneenhalve maand na de geboor
te van haar tweede zoon verscheen An
neke Grönloh eind april plotseling al
zingend in de Roninie Tober club-Zand-
voort. Sinds twee weken is daar een
plaat bijgekomen: „Het leven is altijd
een feest", en „Dat kan ook wel in de
krant"; hetgeen een niet geheel onlo
gische volgorde lijkt.
Anneke Van der Laan-Grönloh: „Ik
wil weer voor honderd procent gaan
werken. Kijk, een tienerster ben ik
eigenlijk nooit geweest. Bijna allemaal
schlagers; nu ook weer. Dat doet het
toch wel".
Ze zegt aanbiedingen genoeg te heb
ben: „Meer dan twee, drie keer in de
week wil ik niet". Dus als u deze stem
uit het verleden, met de gouden platen
nog wil boeken voor uw feestavond je
moet u er snel bij zijin.
Voor Trea Dobbs begint op vrijdag
12 juli een nieuw leven.
Op de avond van die dag beleeft de
Sleeswijkrevue met haar als zang
vedette haar zoveelste première.
Anderhalf jaar geleden klonk haar
stem voor het laatst. Ze zegt: „Ik heb
twintig platen gemaakt, maar op een
gegeven moment weten ze niet meer
wat ze met je aan moeten. Phonogram
heeft geprobeerd me naar Engeland te
krijgen. Dat was wel leuk. geweest,
maar het is niet gelukt".
„Ik ben al weer heel lang bezig met
nieuw repertoire te zoeken, maar ik
kan niks vinden. Ik wil originele dingen,
niet te krijgen". Daarom ook weiger
de ze een mogelijke terugkeer via het
nationale songfestival. De haar aange
boden liedjes vond ze niet geschikt. Ze
zegt: „Ik ben nou getrouwd, gelukkig.
Ik hoef niet meer zo nodig".
Maar bij Sleeswijk wilde ze wel, wie
niet???? De heer Sleeswijk sr. over
het waarom van deze keus: „We heb
ben langzamerhand het hele gamma af
gespeeld wat er aan establisment is.
Daarom hebben we naar iets nieuws
gezocht; dat kan een belangrijke func
tie hebben. Maar de meeste jonge
meisjes zijn stemloos. We moesten een
stem hebben die draagt. Het is voor het
theater niet leuk als zo'n meisje in een
microfoon moet klimmen".
Trea heeft zo'n dragende stem.
Daarbij is het een persoontje. Als we
er tegenaan gaan is er veel meer uit
te halen dan we oppervlakkig van haar
kenden een paar jaar geleden.
En dan nog, wat moeten we anders.
Willeke Alberti, die zit aan pappie
vast. We hopen nu alleen maar vurig
dat het lukt; in ieder geval maken we
alles voor haar panklaar".
De platenmaatschappij Phonogram
die de meeste von de vroegere Neder
landse raspaardjes in haar stal had en
heeft staan, begrijpt niets van deze
nieuwe draafdrift. „Een opleving?
We weten het niet. In de meeste ge
vallen werken we nog bestaande con
tractuele verplichtingen af. Als we het
gaan merken aan de verkoopcijfers
zullen we er zeker wel wat aan gaan
doen".
Zover is het blijkbaar nog niet. Maar
zeker is dat ze terug zijn. Een wonder
lijk natuurverschijnsel.
UTRECHT De Utrechtse recht
bank heeft de 36-jarige Amsterdamse
classificeerder H. P. veroordeeld tot
twaalf maanden gevangenisstraf met af
trek en voorwaardelijke terbeschikking
stelling.
De man stond twee weken geleden
met drie anderen terecht wegens een
groot aantal bontdiefstallen. Hij verzet
te zich toen fel tegen een eventuele on
voorwaardelijke terbeschikkingstelling.
ri^wee jaar na de helaas vroege dood van de bekende publicist Hendrik
Mattheus van Randwijk, heeft een aantal uitgevers het lezend publiek
de unieke kans geboden kennis te nemen van diens geestelijke erfenis door een
selectie uit de honderden van zijn hand verschenen artikelen te bundelen. Deze
bloemlezing werd gemaakt en ingeleid door Mathieu Smedts en het resultaat
is het boekwerk: Heet van de naald, een gezamenlijke uitgave van Bert Bak-
ker/Daamen, Het Parool, Vrij Nederland en Het Wereldvenster (prijs f 17,50).
Eerder verscheen bij dezelfde uitgevers: In de schaduw van gisteren, de gebun
delde reeks artikelen, die Van Randwijk over de oorlogsjaren in het Algemeen
Handelsblad publiceerde.
„Keuze uit het werk van een man in
verzet", luidt de ondertitel van het
nieuwe boek. Van Randwijk heeft on
der ons geleefd als een bewogen man
en zijn gedachten neergeschreven met
een strijdbare pen. Men ontkomt er bij
na niet aan hem te vergelijken met een
oud-testamentische profeet, die verma
nende woorden liet horen in een wereld
van onbegrip en gezapigheid.
Hij was non-conformist en men zou
haast zeggen: een buitenkerkelijk chris
ten. Toen hij als dichter en auteur al
enige naam had gemaakt, werd hij in
de oorlogsjaren hoofdredacteur van
„Vrij Nederland", een van de bekend
ste bladen uit het verzet. Hij bleef dat
tot 1950, schreef daarna jarenlang o.a.
in „De Groene Amsterdammer" en
keerde later als medewerker bij V.N.
terug.
Zijn strikte eerlijkheid en zijn onver
mogen om ter wille van de politieke
haalbaarheid met een compromis ge
noegen te nemen, maakte hem onge
schikt voor een zeer hoge bestuursfunc
tie, al had die zeer zeker binnen zijn
bereik gelegen en is hem door Scher-
merhorn direct na de oorlog een porte
feuille in diens ministerie aangeboden.
Hij prefereerde evenwel wijn zonder
water, maar hij had evengoed een ver
rassend helder inzicht in zaken op het
nationale en het internationale vlak en
een duidelijker visie dan menig politi
cus van beroep. Het is dan ook niet te
verwonderen, dat de loop der gebeurte
nissen hem meer dan eens op verbluf
fende wijze gelijk heeft gegeven.
Van Randwijk is om zijn persootn en
werk door iedereen geacht, maar niet
algemeen gewaardeerd geweest. Toen
hij in de eerste naoorlogse jaren in
V.N. tegen de stroom in voordurend
uitkwam voor zijn overtuiging, dat men
Indonesië het recht op vrijheid moest
toekennen, riep dat veel weerstanden
op. Een artikel in augustus 1947, waar
in hij de politiële actie een door Ne
derland ontketende koloniale oorlog, een
zedelijke kwaad en een politieke dwaas
heid noemde, leverde het blad duizen
den bedankjes van verontwaardigde le
zers op. Ook met zijn visie op de affaire-
Nieuw-Guinea en op het zijns inziens
kortzinnige en irreële beleid van de BB.
heeft hij velen tegen de haren itn ge
streken.
Tal van zijn artikelen uit „Vrij Neder
land", „De Groene Amsterdammer",
„Maatstaf" en andere bronnen vindt
men nu terug iti „Heet van de naald'
en. men kan niet anders dan bewonde
ring hebben voor deze man, die zo
rónd voor zijn mening uitkwam, in dui
delijke bewoordingen een haarscherpe
analyse wist te geven en er niet voor
terugdeinsde om als hij dat nodig vond
gangbare, maar naar zijn mening on
juiste opinies met bijtend sarcasme te
bestrijden.
Zijn artikelen over de kwestie-Indone-
sië, het Duitse vraagstuk, het probleem
van de arme landen, het „boerenbe
drog" van de beveiliging tegen atoom-
aanvallen en vele andere zaken vor
men bijzonder boeiende lectuur, en niet
te vergeten de in zijn geheel opgeno
men brochure „De held en de rovers"
een onthullend zwartboek over de
houding van „De Telegraaf" in de be
zettingstijd.
DEN HAAG Zaterdag kocht mevrouw Hetty den Dulk-de Roo (47 jaar,
moeder van één dochter en twee zoons, grootmoeder van vijf kleinkinderen
en directrice van de Stichting Voorlichting Natuurlijke Leefwijze) voor een
kwart miljoen gulden in de Noordoost polder het vroegere dorp Kuinderbrug.
„Onze stichting had ruimte nodig.
Dat wjj die vonden in de Noordoostpol
der vind ik extra plezierig, want die
polder heeft nog tamelijk nieuwe grond.
Op nieuwe grond kunnen kiemen geplant
worden, waarop nieuwe gedachten wor
telen. Volgens mij is in dit opzicht de
bodem van de rest van het land uitge
put"' vertelde zij.
Het dorp waarover zij de scepter zal
gaan zwaaien, is een voormalig pio
niersdorp, waar 25 jaar geleden de wer
kers woonden, die de polder droogleg
den. Er staan 23 arbeidershuizen, een
kantine en een kerkje. Sinids enige tijd
exploiteerde een handelsonderneming er
een recreatiepark, met als speciale at
tractie het „honeymoon-centrum", waar
pasgetrouwde paartjes in een bungalow
met hemelbed en een sportauto voor
de deur de wittebroodsweken konden
doorbrengen.
Daaraan is nu een einde gekomen.
Hetty den Duik heeft het vier en een
halve hectaren grote dorp inclusief de
hemelbedden gekocht. De hemelbedden
worden op één na gesloopt (dat ene bed
wil zij als curiositeit bewaren), maar
voor de rest wordt het dorp, dat de
naam „Tot de Bron" zal krijgen, geres
taureerd, verbouwd en uitgebreid.
Want de directie van de Stichting
Voorlichting Natuurlijke Leefwijze wil
nog meer mensen gaan helpen, die in
geestelijke of lichamelijke nood zitten.
Langs de natuurlijke weg, wel te ver
staan en dat betekent voor de patiënt
onder andere filosofische en vegetari
sche leefwijze.
Zij zegt: De mens is één geheel, be
staande uit ziel en lichaam. Wanneer
één van de deeltjes verstoord is, dan
kunnen de andere delen niet meer goed
functioneren. Daar moet dus iets aan
worden gedaan. Het één is altijd het ge
volg van een ander. Daarom helpen wij
mensen met ziekten, maar ook het echt
paar met huwelijksmoeilijkheden of de
man met ruimtevrees. Wij krijgen hier
altijd kneusjes te behandelen, die door
gewone artsen zijn opgegeven. Natuur
lijk zijn er veel dokters die kritiek op
ons hebben, maar aan de andere kant
zijn er verschillende artsen die hun pa
tiënten naar ons verwijzen. Wij zijn
zelfs bekend bij artsen in het buiten
land".
Wist u dat alle ziekten voortkomen
uit een gebrek aan liefde? Neem nou
bijvoorbeeld een roker. Iedereen, en ze
ker iemand die volgens onze natuur
methode leeft, weet, dat roken onge
zond is. Een man rookt voor zijn eigen
genot en tot hinder van een ander. Als
hy dus ziek wordt van het roken, is dat
een gevolg van zijn egoïsme, ergo hij
heeft gebrek aan liefde getoond."
„Kijk, langs dit soort kanalen probe
ren wij dus onze patiënten te helpen,
en dan doet het er niet toe, of zij licha
melijke of geestelijke problemen hebben.
Wij hebben al heel wat succes geboekt.
Om deze mensen op te vangen hebben
wij een staf van dokters en masseuses
in ons behandelingscentrum. Verder
hebben wij een kruiidenkundige, een
psycholoog, een arts in de natuurge
neeswijze, een zenuwarts en een voe
dingstherapeute tot onze beschikking".
„Die laatste, dat ben ik. Maar ik
houd mij ook bezig met het geheel
van de levensordening. De mensen le
ven en denken veel te chaotisch. Ik ben
in staat een diagnose te stellen bij het
zien van het gezicht van iemand. Ik
heb daarop lang moeten studeren, maar
eindelijk kan ik het toch. Ik heb dit
overgenomen van oude Chinezen en Ja
panners. Ieder mens heeft namelijk in
zijn gezicht de uitdrukking van zijn we
zen. De materialist bijvoorbeeld heeft
een hoekig gezicht. Ook kun je aan ie
mands kin zien, wat voor vlees je in de
kuip hebt. Mensen met een slappe kin
zijn doorgaans ook slappe figuren. De
daadkracht van de mens ligt in de kin.
Voorts kun je in de iris van iemands
HETTY DEN DULK
nieuwe gedachten op nieuwe grond
O
ogen zien welke ziekte hij heeft. Dat
noemen, wij de iriscopie".
„Maar goed, langs dit soort wegen
proberen wij de mensen dus te helnen.
Dat betekent vaak dat wij de patiënten
moeten opnemen om ze te kunnen be
handelen. Hier in ons Haagse kantoor
hebben wij daarvoor nauwelijks de
ruimte. Er is accommodatie voor acht
mensen. Ook willen wij meer aandacht
gaan schenken aan gespreksgroepen en
willen wij weekendconferenties gaan or
ganiseren voor mensen van alle richtin
gen. Er zijn al cursussen in yoga, voe
dingsleer, enzovoort. Kijk, daarom heb
ben wij dat dorp gekocht. In de polder
hebben wij tenmiste de ruimte".
In het dorp, dat Hetty den Duik met
geld van giften heeft gekocht, kunnen
over enkele maanden ongeveer 150
mensen onderdak vinden. Er is al ver
gunning om er twintig bungalows bij
te bouwen en om de kantine uit te brei
den. Dat alles kost nog zeker twee ton.
Er komt een vaste staf in het dorp wo
nen van dertig medewerkers onder wie
Hetty den Duik zelf.
Zij zegt: „In dat dorp komt ook ge
legenheid om elkaar in alle rust te ont
moeten en elkaar te leren begrijpen.
Laten bejaarden en hippies daar maar
rustig met elkaar gaan praten om be
grip te vinden voor elkaar".
„Ik heb trouwens nog andere plan
nen. Wist u bijvoorbeeld dat in de har
ten van duizenden Nederlanders de wens
sluimert een nieuwe werkgemeenschap
op te richten, waar alle facetten van
het menselijke zijn naar voren komen?
Zoiets wil ik in de Noordoostpolder pro
beren te realiseren. Misschien kan ik er
een harmonisch modeldorp van maken
en wie weet wil Emmeloord, waar ons
dorp vlak bij ligt, ook meedoen. Ik zal
er eens met de burgemeester over pra
ten".
NEW YORK Een stevig gebouw
de negentienjarige jongeman, Carlos
Valle, die een achttien centimeter lang
mes bij zich had, heeft gisteren gepro
beerd door te dringen tot het kantoor
van de New York se burgemeester,
John Lindsay.
In de hal van het New Yorkse stad
huis werd hij echter tegengehouden door
politiemannen. Het werd niet duidelijk
of de jongeman een aanslag op Lind
say in de zin had.
De politie deelde later mee dat de
jongen, die naar een politiebureau werd
overgebracht, in het verleden was ver
pleegd in een inrichting voor geestes
zieken.
en
officier van de Nationale Garde
te Philadelphia, de 24-jarige luite
nant John Graf, meent een onschade
lijke methode te hebben uitgevonden
om een einde aan opstootjes te maken.
Er komt water en zeep aan te pas.
Het idee is eenvoudig: de bestrijder
van de relletjes is schuimbergein en
bergen van parelend zeepschuim. „Je
wordt helemaal van-de wijs gebracht
en voelt je gewichtloos", legde Graf
uit, terwijl zijn mannen bij een proef
op een oefenterrein ronidstuntelden i)n
het schuim. „Als je er eenmaal in zit,
weet je niet meer waar je bent".
Graf werkte de plannen voor zijn
schuimkanon uit met zijn werkgevers,
de Pennsylvania Box and Lumber Cor
poration en de Walter G. Kidde Co. te
Bellevue, New Jersey.
Na twee weken werken en een be
drag aan kosten van 18.000 dollar had
den zij een schuimkanon, gemonteerd
op een vrachtauto voor vervoer van
militairen, dat onder druk een pa
troon van vloeibare zeep en water
wegschiet, waaruit onmiddellijk
schuim ontstaat.
Het doet de mensen verstarren",
zei Graf. „Ze worden duizelig en ver
liezen hun gevoel voor richting, om
dat ze niet meer kunnen horen of zien".
Van onze correspondent.
ROERMOND Met een enorme
slag boorde een Britse Canberra-bom-
menwerper zich gisteren even na het
middaguur in een akker van boer Pier
re Pernot uit Posterholt, in de buurt
van Roermond.
Enkele tientallen seconden tevoren
was het vliegtuig in de lucht in aan
raking gekomen met een andere bom
menwerper van hetzelfde type. Dat
toestel landde na de botsing behouden
op de thuisbasis Wildenrath, even over
de Duits-Nederlandse grens.
De commandant luitenant George
Morris redde zijn leven met de schiet
stoel. Hij stuurde de machine nog weg
boven de bebouwde kom van Poster-
holt eer hij op geringe hoogte aan zijn
eigen redding dacht. Luitenant Morris
liep ernstig maar niet levensgevaar
lijk rugletsel en een gebroken been
op bij de landing. Zijn navigator had
de machine onmiddellijk na de botsing
al verlaten en kwam behouden in het
Duitse grensplaatsje Karken aan de
grond.
Van de kook.
„Ik zag een monster op me af ko
men. Dat vliegtuig scheerde op nau
welijks een armlengte over mijn hoofd",
zei gisteren Pierre Pernot (53) in zijn
woning aan de Posterholtse hoofd
straat.
Hij was flink van de kook en had
van de dokter wat kalmeringstabletten
en advies voor absolute rust gekregen.
Pierre Pernot was in een weiland in
Esbroek aan het hooien toen het vlieg
tuig zich nauwelijks vijftig meter van
hem vandaan in de grond boorde.
„Het paard voor de hooiwentelaar
sloeg op hol. Ik had nog net de tegen
woordigheid van geest om niet aan de
kant van de rieken van de machine er
af te springen. Ik voelde rook en vuur
over me heen spuiten.
Op handen en voeten kroop ik door
de weilanden naar een pad.
Daar liep ik tegen die Engelsfe pi
loot aan. Hij huilde en viel me om de
hals. Ik heb een paar Duitse woorden
met hem kunnen wisselen voor hij be
wusteloos uit mijn armen tegen de
grond gleed", vertelde de Limburgse
boer, nog vol ontzetting over wat hij
had meegemaakt.
Wij ontvingen de volgende nieuwe
boeken:
Vier nieuwe uitgaven in de serie
Wereldacademie van de Uitgeversmij
W. de Haan, te weten: „Aan de wieg
van de mensheid", paleontologie van
het stenen tijdperk, door F. ordes; „Het
tijdperk van de dinosauriërs", door Björ
Kurtén; „Mimicry", valse berichtge
ving in de natuur", door Wolfgang
Wickler en „Bionica", schakel tussen
bioloog en ingenieur, door I. Gérardin.
Prijs: f 12,50 per deel, met vele illus
traties, waarvan sommige in kleuren.
Drie nieuwe Kosmos-Reisgidsen,
resp. voor Israël, Zuid-Italië en Sicilië
en voor de Paltz en Saarland. (Per
deel f 3,-; Uitg. Kosmos te Amster
dam).
„Elke dag dierendag", herinnerin
gen van Buster Lloyd-Jones, de zeer
begaafde Britse dierenarts, die onder
meer de troeteMieren van vele groten
der aarde heeft behandeld.
„Ik ben die ik ben", door H. Ver
wei j, een wijsgerig-theologische visie
op de actuele problematiek om het
Godsbestaan. (Uitg. Buijten en Schip-
perhei jn N.V. te Amsterdam; prijs
f 9,75).
„Leven met chemie", door Eibert
H. Bunte, een uiteenzetting over de be
tekenis van de chemie en de chemische
industrie, verschenen ter gelegenheid
van het gouden jubileum van de Ver
eniging van de Nederlandse Chemische
Industrie,
