En nu komt de keuken aan de beurt
Romantiek verjaagt
la bora torium-sfeer
MEDISCHE ONENIGHEID
OVER CEE-THERAPIE
Muzikaal onthaal
alleen gezelligheid
uoor
e roe...:
f
E
Meubeltjes per post
s
f
GEDULD MAAR
Duurste manuscript
ter wereld
Kritische vragen
aan minister over
eedsaflegging
R
U
T
o
S
T
A
T
V
r gaat een golf van bin
nenhuisverbouwingen
door het land. Ook in
nieuwe koophuizen, zelfs in
huurflats wordt bij het leven
vertimmerd.
Schoorsteenmantels en
binnenmuren gaan tegen de
grond, zodra de centrale
verwarming met goed ge
volg heeft proefgedraaid.
Woonkamers krijgen er een
stuk bij.
Sombere, onpraktische
keukens ondergaan een ge
daanteverwisseling.
Dit zijn de nogal uiteenlo
pende motieven:
Wij willen ons huis ac
ceptabel maken voor vrien
den en kennissen. Een
kwestie van: ,,Kijk eens,
hoe mooi wij het hebben
gedaan", met de klemtoon
op wij.
Naarmate de onrust in
ons leven toeneemt, zoe
ken wij steeds meer een
rustpunt. Er is een toene
mende hang naar roman
tiek, ook en juist daar waar
kil beton en glas en steriele
tegeltjes ons omringen.
De steeds meer inburge
rende verschuiving van de
eethoek naar de keuken.
Wat eens 'n uiting was van
burgerlijkheid, is nu een be
wijs van volmaakt praktisch
indelen en gebruiken van
het huis.
Luikse politie krijgt
kogelvrij schild
UITLEVEN
BIJVERDIENSTE
ROMANTIEK
OOK BUITEN
RECEPT
DONDERDAG 27 JUNI 1968
De fraaie eetkeuken van de familie Gredt in Bodegraven
maakt een huiselijke indruk. Het gladde emaille van de keu
kenapparaten contrasteert sterk met het levendehout van
kastjes en panelen.
De heer Groen in Vlaardingen bouwde geheel naar eigen
ontwerp een gestroomlijnde keuken, bepaald wel een top
prestatie van een doe-het-zelver.
De keuken is onbetwist de grote koploper. De laatste iaren stijgt de „keuken-
markt" bij fabrikanten en importeurs met rond twintig procent per jaar. Let
wel: alleen voor vernieuwingen.
Een aantal meubelfabrieken is volledig overgegaan op het maken van keukens.
BRUSSEL De gemeenteraad van
Luik heeft besloten 100 plastic schilden
aan te schaffen, waarmee de politie
uitgerust zal worden in geval van op
roer. De schilden, die bestand zijn te
gen een kogel van 7.65 mm die van 6
meter afstand wordt afgevuurd, kosten
circa honderd gulden per stuk.
Het woongedeelte van een huis een
nieuw gezicht geven is niet zo moei
lijk. Ander behang, frisse verf en
nieuwe meubels doen al wonderen. In
de keuken niet. Die vereist een forse
re aanpak, wil er van nieuw sprake
kunnen zijn. De vrouw wil niet meer
geïsoleerd van haar gezin haar werk
doen. Zij wil een min of meer bij het
woongedeelte getrokken keuken, met
meer ruimte, praktisch, gezellig en
gemakkelijk schoon te houden.
„Eigenlijk is dat een gevolg van de
welvaart", zegt een man met veel er
varing in zijn dagelijkse praktijk, de
binnenhuisarchitect W. van Lieshout.
De mensen krijgen meer behoefte
aan een klassiek ingericht woongedeel
te en een moderne, vrij grote keuken,
aangepast om er gezellig in te kunnen
eten. Of de keuken moet een open ver
binding hebben met de zitkamer,
waarin de eethoek direct naast de keu
ken is geplaatst.
En wie is in steeds meer' gevallen
de aanstichter tot al die veranderin
gen? De heer des huizes, die zelf of
samen met anderen wil kokkerellen.
„Heerlijk man", zegt hij zijn vrienden,
„nadat ik het de hele dag razend druk
heb gehad". In werkelijkheid bedoelt
hij: Ik kan me daar lekker uitleven.
Hij behoort als regel tot de kringen,
waarin het geven van partijtjes en
drinkgelagen in kelders, op zolder, in
de garage of aan „de bar" tot het ver
leden gaat behoren. Verfijnde eetpar-
tijen zijn nu „in", gestimuleerd door
reclame en voorlichting.
Maar dan moet de keuken er wel
een zijn met alles erin en eraan. Een
keuken met één of meer wanden vol
kasten en al dan niet door thermosta
ten bediende apparatuur; met een af
zuiginstallatie die alle walm en lucht
jes de baas kan, een apparaat dat
restjes en vuil vernietigt. De wanden
moeten kleurig zijn. De vloerbedek
king van zacht plastic zal een zijde-
glanzend effect geven. Praten we toch
maar even over prijzen. Alleen de
„wanden" in zo'n keuken kunnen al
tegen de negenduizend gulden kosten:
gemonteerd, met alle leidingen on
zichtbaar in de muren weggewerkt.
Gelukkig is er een grote variatie in
prijzen, te beginnen met „een eenvou
dig setje" van een 450 gulden.
De boeken hebben uitgewezen, dat
in de goedkope sector veertig procent
van alle vernieuwers het keukenkar-
wei zelf opknapt. Ook weer veertig
procent laat het door een vakman
klaren, maar dan wel in zijn vrije tijd
als bijverdienste. Voor de „normaal
lopende handel" blijft dus maar zo'n
twintig procent over, plus natuurlijk
vrijwel alle keukens in het duurdere
genre.
Intussen gaat ook op dit gebied de
ontwikkeling met rasse schreden ver
der. Het hout voor de keukenkasten
verliest zienderogen terrein aan de
kunststoffen. Zij worden uitsluitend of
in de combinatie met hout gebruikt.
Na de staande is de hangende keuken
inrichting gekomen, met winst aan
ruimte en praktische bruikbaarheid.
Bij het bukken werden de laatste
twintig, funeste centimeters overwon
nen (en daarmee een stukje van de
rugklachten).
Mensen van Bruynzeel in Zaandam
vertellen met voorzichtig optimisme
iets over een nieuwe ontwikkeling. In
het woongedeelte is de open wand,
waarin we behalve boeken ook andere
zaken een plaats geven, een gewone
zaak. In de keuken begint dat idee nu
ook door te dringen: kastjes zonder
deuren met allerlei mooie dingen erin,
sierlijk serviesgoed, glazen stolpfles-
sen, oud aardewerk. Een vrouw moet
er van houden. Het is beslist geen keu
ken voor iedereen.
Als nummer twee op de verlanglijst
van alle hervormers staat het woon
gedeelte. Daar in de eerste plaats leeft
zich het verlangen naar rust en sfeer
uit. De binnenhuisarchitecten weten
hoe de mensen daarbij vragen naar
hout, omdat het een emotionele bin
ding met de natuur geeft; een betim
merde wand, massief houten deuren.
Zo gebeurt er dag in dag uit in het
Hollandse binnenhuis heel veel. Een
stucplafond wordt weggewerkt onder
De Hygiëne in de keuken is tegen
woordig meetbaar. Het Voorlich
tingsbureau voor de voeding: Tussen
gereinigde en ongereinigde werkvlak
ken bestaat, in bacteriologische zin,
niet het te verwachten verschil.
Grote boosdoeners in de grote keu
kens: lange nagels, onverzorgde nagel
riemen, handen die niet voortdurend
worden gewassen met des-infecterende
zeep plus de gemeenschappelijke
handdoeken.
Even aansluitend op de hygiëne:
Lodewijk de Veertiende (de Zonne
koning) heeft eenmaal gezegd: ,Jk hou
van een vrouw, die naar een vrouw
ruikt". Waarbij moet worden aangete
kend dat de waskom van bijvoorbeeld
Marie-Antoinette niet groter was dan
een soepbord en dat tevoren onze eigen
Vader Cats het wassen van het gelaat
al iets ontzettends toedichtte.
(velerlei soorten) zachtboard tegels, of
als het budget het toelaat onder smal
le houtdelen met ingebouwde verlich
ting. De hang naar romantiek uit zich
dan ook in de voorkeur voor totaal be
klede bankstellen, in oude stijlen en
liefst in echt leer; vooral van onze
oosterburen komt veel en vaak afschu
welijk lelijk meubilair in de ergste
kitschvormen.
Aan gang en trappenhuis laat de Ne
derlander zich niet zo bar veel gelegen
liggen. De betimmerde hal is welis
waar aan het inburgeren, maar het
verschil met „binnen" is vatk hemels
breed. Daar geldt als eerste eis: als
het maar anders is dan bij anderen.
En kijk eens buitenshuis. Ook daar
wapent men zich tegen het kille en
de eentonigheid; met betimmeringen,
een andere deur, een buitenissige lan
taarn, mooie of lelijke afrasteringen
of een tuinhek zo-als-er-geen-tweede-
is.
Eén ding is zeker: wij hebben soms
een betere smaak gekregen, een groter
gevoel voor kleuren.
«ai «p
m mMm I s
Op een tentoonstelling voor tieners in Kopenhagen werd voor het eerst het
meubel uit een doosje getoond. Geheel verschillend van de andere Deense meu
belen wordt dit produkt uit onderdein tezamen geveegd die in een doos zitten. Een
groep van 2 stoelen en een tafel kan gemakkelijk in een postpakket. De Kopenhaag-
se binnenhuisarchitect John Schundt ontwierp het vcor de firma Aage Bruun en
Zoon.
Het geheel is gemaakt van 10 mm berken triplex en gemakkelijk in elkaar te zei
ten. De stukken worden met een systeem van zwaluwstaarten en 4 schroeven bijeen
gefrracht. Het hout is onbewerkt. De koper kan er desgewenst 'n kleurtje aan geven.
In een redactioneel commentaar
verwyt Medisch Contact de medici die
mongoloïdc kinderen met „levende cel
len" behandelen domheid of, erger nog,
kwade trouw. „Wat in feite gebeurt is
dat er valse hoop op verbetering bij de
ouders wordt gewekt en dat dan nog
tegen stevige betaling daar boven op",
voegt het officiële orgaan van de Kon.
Ned. Maatschappij tot Bevordering der
Geneeskunst daar nog aan toe.
Tegen deze voorstelling van zaken
heeft dr. F. L. L. M. Merckelbach, be-
stiftrslid van de Nederlandse vereni
ging voor Celtherapie, krachtig gepro
testeerd in een brief aan de redactie
van Medisch Contact. „Wanneer de
schrijver, die ruiterlijk erkent geen oor
deel over de celtherapie te willen uit
spreken wegens gebrek aan ervaring
en deskundigheid te dezer zake, zich de
moeite had getroost zich eens in de we
tenschappelijke vakliteratuur op dit ge
bied te verdiepen", schrijft dr. Mer
ckelbach, „dan bad hij zijn relaas on
getwijfeld niet geschreven."
Dr. Merckelbach, die in Rotterdam
de celtherapie toepast in zijn instituut
voor biologische behandelmethoden,
verzet zich in zijn brief ook tegen de
in Medisch Contact geuite mening dat
bedoelde behandeling van Mongoloïde
kinderen „een zichzelf respecterende
artsenstand onwaardig" zou zijn en zo
snel mogelijk zou moeten verdwijnen.
„Eveneens betreuren wij de wens
van dhr. v. W. dat deze therapie wel
ke zulke zegenrijke resultaten voor tal
van mongolen heeft gehad en nog heeft
zo snel mogelijk zal verdwijnen",
schrijft dr. Merckelbach. Hij vervolgt:
„Dat terzake kundige en bonafide cel
therapeuten valse hoop bij de ouders
zouden opwekken moet even onwaar
worden genoemd als de zogenaamde
stevige betaling."
(De heer v. W. die in de brief van dr.
Mercklebach wordt genoemd is de
schrijver van het redactionele commen
taar. Onlangs maakte de hoofdredactie
van Medisch Contact bekend dat voor
taan alle redactionele commentaren
zouden worden ondertekend.)
Medisch Contact schreef dat het elke
weldenkende arts duidelijk moest ?ijn
dat celtherapie voor mongoloïde kinde
ren nutteloos was. Dr. Merckelbach
tekent daarbij in zijn brief aan: „Noch
prof. dr. P. Niemans noch de oud-rec
tor magnificus van de Weense universi
teit, prof. dr. A. Kment, noch één van
hun medestanders heeft ooit beweerd
de chromosomale afwijking van mongo
len te kunnen genezen. Wel heeft hun
jarenlange ervaring hun geleerd, dat
een celtherapeutische behandeling de
toestand van mongolen aanzienlijk ver-
berbeteren kan."
Dr. Merckelbach wijst er in zijn
brief op, dat v. W. zijn gebrek aan des
kundigheid kwijt kan raker wanneer hij
kennis peemt van de publikaties van,
prof. dr. H. Mommsen. een bekende
kinderarts, van prof. dr. G. Destunis,
van prof. dr. H. Haubold en van prof.
dr. H. Feldmann. Hij voegt daaraan
toe dat de Internationale Vereniging
voor Celtherapie onmiddellijk bereid is
hem volledig overzicht te verschaffen
van alle op dit gebied verschenen we
tenschappelijke publikaties.
In een gesprek deelde dr. Merckel
bach nog mee, dat een van de grote
mannen van de celtherapie, dr, Léon
Schwarzenberg, onlangs een voordracht
had gehouden in het symposium over
orgaantransplantaties in Amsterdam.
Dr. Schwarzenberg had echter gezwe
gen over de celtherapie omdat hij wist
dat die bij de officiële geneeskunde in
ons land in een kwade reuk staat.
„Dr. Schwarzenberg", aldus dr. Mer
ckelbach, „was een der eerste Franse
geleerden die al in 1956 de celtherapie
volgens prof. Niemans toepasten. En
het was dr. Schwarzenberg die indertijd
samen met prof. Mathé in Parijs ver
scheidene Zuidslavische kernfysici van
een wisse dood redde na een ongeluk
met een reactor in hun land. Die Zuid-
slaven kregen toen in Parijs vers been
merg ingespoten. Dat was toen cel the
rapie behandeling met levende cel
len maar nu noemt men dat been
mergtransplantatie!"
Dr. Merckelbach betreurt het dat Me
disch Contact hem en zijn medestan
ders heeft aangevallen naar aanleiding
van het feit dat dr. Jules Samuels een
pamflet had gepubliceerd waarin deze
zijn bijna vijftien jaar geleden verboden
geneeswijze aanprees als een methode
die beter zou zijn dan orgaantransplan
tatie. Dr. Samuels werd destijds de be
voegdheid tot het uitoefenen van de ge
neeskunst voor het leven ontnomen.
HILVERSUM Een door-de-weekse
dag. Eén uur. Hij staakt het gesprek
en met de vinger op de lippen fluistert
hij: „ssstt". Zijn tekst het zijn maar
een paar regels ligt op de voet van
de microfoon. Als het rode lampje in
zijn omroepcel gaat branden, zit hij
rechtop, glimlacht en kondigt aan:
„Goedenavond, luisteraars, dit is Her
man Emmink met AVRO's radiojour
naal".
Herman Emmink. Radioreporter,
zanger en xylofonist, maar voor dui
zenden mensen in de eerste plaats de
man van „Muzikaal onthaal", het zon
dagmiddagprogramma van de AV'RO-
radio dat (zoals steeds tussen twaalf en
een uur) voor de honderdvijftigste keer
werd uitgezonden.
Zijn programma is een voltreffer ge
bleken. Het succes is in lijnrechte te
genspraak met meningen, als zou de
radio het in dit televisietijdperk niet
meer doen. Nu, na drie jaar, is nog
steeds niets merkbaar van een tanende
populariteit van het programma.
Honderden mensen uit alle delen van
het land kwamen en komen nog steeds
elke zondag naar Hilversum om in de
grote zaal van de AVRO-studio door
Herman Emmink en een steeds wisse
lende groep artiesten muzikaal te wor
den onthaald. Het recept voor het pro
gramma is eenvoudig: conférences,
muziek, vraaggesprekj es en een quiz.
Wat is het geheim van het sücces?
Herman Emmink,- blond en goedlachs,
zegt: „Het is de sfeer, de gezelligheid
die ervan uitstraalt. Ik geloof dat de
mensen zoiets in deze tijd van barre el
lende hard nodig hebben. De mensen
houden van gewoon, rechttoe-rechtaan
en op de man af. Er wordt al genoeg
geëxperimenteerd met nieuwe vor
men".
Emmink is de stimulator van deze
gezelligheid. Hij was echter niet de
man die het idee voor het programma
op tafel bracht. „Dat was de afdeling
lichte muziek van de AVRO, die een
nieuw zomerprogramma wilde", bekent
hij. Van het voornemen „Muzikaal ont
haal" alleen zomers uit te zenden werd
overigens snel afgestapt. Daarvoor
bleek de belangstelling te massaal.
Eke zondagmorgen om half tien be
gint de repetitie. Zelfs op dit tijdstip is
er al publiek in de zaal. Tegen elven
begint de studio meestal vol te lopen.
„Ik begin met een openingsconférence.
Daar zit ik soms uren lang op te zwoe
gen. Ik lees er kranten voor en ik pro
beer op een beetje gekke manier aller
lei zaken aan elkaar te lijmen".
„Ik mag ook graag stoeien met
vreemde talen. Er zit ook een quiz in
het programma, het oudje van de
week. Als wij daar drieduizend brief
kaarten op krijgen is dat geen zeld
zaamheid."
Zijn debuut maakte Emmink in 1941
als bespeler van de xylofoon. Tegelij
kertijd studeerde hij piano aan het Am
sterdams conservatorium. Na de oorlog
maakte hij zijn conservatoriumstudie af
en vertrok hij voor twee en een half
jaar als militair naar het toenmalige
Nederlands-Indië, waar hij werkte aan
het strijdkrachtenprogramma voor
Noord-Celebes. In 1950 begon hij met
zangles en nam hij afscheid van de
piano, een instrument dat igenlijk
Ziet u toch eigenlijk wel een beetje te
gen de vakantie op omdat u, wan
neer het slecht weer is, letterlijk geen
raad weet met de kinderen? Hoe pret
tig het vooruitzicht op een periode
van onderbreking van de routine ook
lijkt, de gedachte aan die mogelijkheid
is de vlieg in de pap. Vooral als de
belangstelling van uw kroost voor de
gebruikelijke huiselijke spelletjes is
gedaald. Maar wejlicht kunt u ze dan
bezighouden met een nieuw behendig
heidsspel, dat zojuist in de Verenigde
Staten op de markt is gebracht en
wel spoedig ook in Nederland zal
worden aangeboden.
De fabrikanten van Monopoly en an
dere gezelschapsspelen hebben een
spel uitgevonden dat zij "Instant
Insanity" (vrij vertaald: Je wordt
er subiet gek van) hebben gedoopt.
Het bestaat uit zes zeskantige blokken
waarvan de zijden zijn gekleurd in
vier kleuren, maar telkens in een
andere combinatie. De bedoeling is,
de zes blokken op één rij zo te rang
schikken dat elk van de vier kleuren
aan één zijde van de blokken wordt
getoond. Daar de kans daarop 1 op
40.000 is zijn uw kinderen er wel eni
ge tijd zoet mee.
Als ze tenminste inmiddels de blokken
niet in drift door de ruiten hebben
gegooid!
nooit zo erg zijn voorliefde had.
De reporter-artiest is ettelijke keren
op het televisiescherm verschenen.
Toch ambieert hij geen functie bij de
televisie. „Ik voel me best bij de radio.
Je kunt zo'n heleboel aan de fantasie
overlaten. Bij de televisie is het vaak
het detail dat de nadruk krijgt
Iemands pak, bril of schoenen bijvoor
beeld."
PARIJS Een geschilderd manu
script op perkament uit het einde van
de dertiende of begin van de veertiend®
eeuw is verkocht voor een miljoen
francs (730.000 gulden). Het werd op
een ppenbare veiling in het Palais Gal-
lièra te Parijs verworven door de Ame
rikaan Kraus, die een specaliist op dit
gebied is.
Het manuscript in een renaissance-
omslag, bevat de Apocalypsis, (de brief
van de apostel Johannes over het eind®
der tijden. Het is geïllustreerd met 75
geschilderde pagina's.
Dit duurste manuscript ter wereld i«
achtereenvolgens in handen geweest
van de Engelsman Thomas Darellu®
(1469) en de Fransen de Lecazes (1600),
Etienne Cauvry (1728) en dr. Rey
(1835).
DEN HAAG Het Eerste-Kamerlid
mr. Van Wijk (pac. soc.) heeft minister
Polak(Justitie) gevraagd of hij het
niet onjuist vindt dat de kantonrechter
in Brielle een wachtmeester van d®
rijkspolitie die als getuige moest op
treden, geen toestemming heeft gege
ven de belofte in plaats van de eed af t®
leggen.
Het Kamerlid vraagt een wetsont
werp om de discriminatie af te schaf
fen die hij ziet tussen de behandeling
van mensen die niet tot een kerkgenoot
schap behoren of niet in het bestaan
van een godheid geloven, en die van
mensen die dat wel doen.
De wachtmeester had niet de vereiste
formaliteiten vervuld, maar volstaan
met de verklaring dat hij geen geloof
had. De aflegging van de eed wordt op
deze manier min of meer afgedwongen,
aldus de heer Van Wijk.
Al in het eedswetje, dat de formali
teiten voor het afleggen van de belofte
voorschrijft, ligt volgens de heer Van
Wijk een discriminatie besloten „gezien
de apartheid, de omslachtigheid, de
tijdrovendheid en opvallendheid" van
de voorgeschreven procedure.
Hij vraagt ook of deze discriminatie
niet in strijd is met het verdrag van
Rome voor bescherming van de rech
ten van de mens en de fundamentele
vrijheden.
ZIJ IS een opgewekte tante met een enorme werklust,
die niet zwaar aan de dingen telt. Het huishouden is voor haar
geen levensvulling, maar er valt nu eenmaal niet aan te ontkomen.
Na enig opgewekt experimenteren in de wittebroodsweken kwam zij
tot de onvermijdelijke ontdekking dat de huishouding doen en
niets anders tot een onvervalst sleurbestaan leidt en alle lust tot
andere liefhebberijen langzaamaan verstikt. Aan dé andere kant
verdroeg haar ordelijke natuur geen slonzig huis en onverschillige
maaltijden.
Na enig balsturig peinzen overtuigde haar gezond verstand haar echter
van het deprimerende van voortdurende tegenzin. En gebood haar
aangeboren eerlijkheid haar tot erkennen dat het andere lid van
de vennootschap ook niet altijd zingend naar zijn werk vertrok, maar
evenmin het bijltje erbij kon neerleggen op straffe van broodsgebrek. Er
zat voor haar dus niet ander op dan van de nood een deugd te
maken en zich serieus te gaan bezighouden met het vraagstuk van de
arbeids- en tijdsbesparing.
Zij zette dus een werkschema op, verdeelde haar huishoudelijke
bezigheden over de week en zelfs over de maand, schafte zich een
huishoudboekje aan en hield daarin een bescheiden boekhouding bij.
Zij bestemde een vaste morgen voor de wekelijkse inkopen en ging
nooit de stad in zonder een boodschappenlijstje in haar tas.
Zij, enfin, zij voedde zichzelf op tot een vrouw wier huis gezien mocht,
worden en die toch ook nog voldoende tijd overhield voor allerhande
liefhebberijen. Het was alles zo keurig en systematisch ingedeeld
dat zij druk op weg was bijzonder ingenomen te geraken met haar
eigen handig persoontje. In stilte dan altijd: naar buiten maakte
zij alleen maar propaganda voor haar systeem als haar pertinent de
vraag werd gesteld hoe zij het klaarspeelde om voor van alles
en nog wat tijd te vinden.
Maar in gedachten liep zij, figuurlijk gesproken, met haar wipneusje in
de lucht. Dat is altijd een gevaarlijke bezigheid, die dan ook prompt
uitliep op een struikeling over eengordijnroe.
Een van haar slechte eigenschappen was, tot haar en anderer ergernis,
dat zij nooit op tijd voor een afspraak verscheen. Zij was een van
die vrouwen die „nooit de deur uit kunnen komen", maar met de
handtas op het haltafeltje en de mantel al aan nog vlug even
moeten zien of de geiserkraan niet drupt en de achterdeur wel op
slot is. Dat moest nu maar eens uit zijn, stelde zij voor zichzelf
vast en zette dus een tweede cursus op haar programma: Hoe speelt
men het klaar om zichzelf vijf minuten voor de vastgestelde tijd bij
de kapper of op een perron te laten verschijnen?
Het kostte wel enige zelfoverwinning, maar op een mooie middag was
zij al zover gevorderd dat zij een half uur vóór het afgesproken
tijdstip voor een nieuwe watergolf de vaat schoon op het dienblad
en het huis onberispelijk en veilig aan kant had. Een half uur,
terwijl zij maar een kwartier te lopen had naar de salon zij
het met een brug en een stoplicht op haar route. Een kwartier speling
alzo; en haar systeem van doelmatige tijdsbesteding kwam daar morrend
tegenop.
Temeer daar er in de achterkamer een gordijnroe klaarlag, waaraan zij
die morgen de sneeuwwit gewassen vitragestrook al keurig verdeeld
geschoven had.
Alles wat er nog te doen bleef was even op een stoel klimmen en een
werkje van niets, die roe aan één kant in een oog mikken en anderzijds
in een klem drukken. In vijf minuten had zij zoiets altijd geklaard:
wel zo doelmatig als een kwartier op haar beurt te zitten wachten in
de kapsalon. En zo overdreven vroeg binnenkomen stond ook zo
opzichtig braaf.
Nu bestaat er, u kunt het geloven of niet, een soort kwaadaardige
plaagzucht der levenloze dingen. De gordijnroe was blijkbaar bovendien
in een bar slecht humeur.
Want nauwelijks stond de bazin met de mantel aan het tuitelige ding
in het oogje te mikken, of dezelfde roe zwiepte met een forse
zwaai omlaag, de strook zwaaide er jolig achteraan en deed ook een
duit in het zakje door in zijn mazen een christusdoom met al
zijn stekels tegelijk te vangen, welk slachtoffer prompt kapseisde en in
een regen van plantaarde op de grond stortte.
Daar stond de voorbeeldige huisvrouw oog in oog met een fikse ravage,
die beter weggewerkt kon worden eer de spotzieke echtvriend
thuiskwam, die al zo vaak goedaardig de draak had gestoken met
haar „systeem". Er zat niets anders op dan vliegensvlug stoffer en blik
te pakken en die ongelukkige plant weer zo goed mogelijk overeind
te zetten. Ieder die wel eens natte aarde heeft opgeveegd van een ruige
vloerbedekking, om daarmee een c hristusdoorn van een halve meter
hoog en breed stevig in zijn pot te verankeren, weet wat dit karwei
betekent. Het vrat een kwartier uit de beschikbare tijd, maar toen zij
met een vuurrood hoofd de deur uitdraafde kreeg zij zichzelf
weer te rechter tijd in de hand door eens hartelijk te grinneken. Zij
heeft nu een derde cursus opgezet: Stel vooral uit tot morgen, wat g®
heden niet best doen kunt
