DEZE WEEK: nader beschouwd
De zere tenen van een gemeente
Tour zonder doping een toer!
„Actie Precedent"
maar
wat
daarna
Achter cijfers
schuilen mensen
(een eigentijdse uitbeelding van de
gelijkenis van splinter en balk
Onbemand
Prijs
Niet vergeven
Twijfelachtig
DOOR LEO DA VIDSON
onze correspondent in Londen
Burgemeester en wethouders van Ermelo hebben het heel beeldrijk gezegd: „Men
kan welhaast geen gemeentelijke voet verzetten of men stoot tegen een ambtelijke
instantie, die de gemeentelijke voet misschien (nog) niet verplettert, doch wel dwars-
zet of likdoorns doet ontstaan". Die beeldrijke taal is ingegeven door de boosheid'
dezer vroede vaderen op de Recreatiegemeenschap Veluwe, een bij de wet geregelde
en dusdoende 'n rechtspersoonlijkheid bezittende samenwerkingsvorm van haast alle
Veluwse gemeenten voor wat betreft de recreatie en alle daarmee verbond houdende
facetten van deze voor de Veluwe zo belangrijke bestaansbron.
Wat hebben de bestuurderen van deze recreatiegemeenschap gedaan dat zij zich zo
zeer de toom van de Ermeloërs op de hals hebben gehaald? Dit: zij willen heel
voorzichtig en met de meest mogelijke democratische voorzorgen omringd ge
bruik gaan maken van de mogelijkheid om verordeningen vast te stellen."Een ver
ordening bijvoorbeeld waarbij bepaalde eisen worden gesteld aan de inrichting van
kampeerplaatsen we noemen maar iets. Met dit voornemen gaat de recreatiege
meenschap in geen enkel opzicht buiten haar (wettelijke) boekje: de Wet Gemeen
schappelijke Regelingen geeft aan een dergelijke gemeenschap de bevoegdheid be
lastingen te heffen en verordeningen vast te stellen welke door strafbepalingen of
politiedwang kunnen worden gehandhaafd. En alleen al de gedachte daaraan be
zorgt B. en W. van Ermelo zere voeten! „Dat is nooit afgesproken!" zeggen zij.
„Natuurlijk bestaat die wettelijke bevoegdheid, maar afgesproken is, dat de gemeen
schap daarvan nooit gebruik zou maken. Als men het nu toch wil gaan doen dan
stappen wij er uit!" En in die geest heeft men dan ook een voorstel aan de gemeen
teraad gedaan.
We kunnen om de beeldspraak aan te houden met die gemeentelijke zere voe
ten meevoelen. Want het is op het ogenblik helemaal niet leuk om bestuuider van
een gemeente te zijn. Want al wordt de gemeentelijke zelfstandigheid dan nog met
de mond geprezen als een wezenlijk onderdeel van onze democratische bestuurs
vorm feit is, dat er van die zelfstandigheid maar bitter weinig is overgebleven.
Zelfstandigheid is nauwelijks meer dan schijn als de gemeente-ontvanger meer lijkt
op een filiaalhouder van het rijk, dan op een „penningmeester-van-de-gemeente".
En als men dan al geld zou kunnen vinden om bepaalde uitbreidingsmogelijkheden
te financieren, dan stuit men aan alle kanten op moeilijkheden: streekplannen en
ruimtelijke ordening, landschapsbescherming en industrieplanning enfin, wat de
gemeente nog zelfstandig kan doen kan in een vingerhoed!
Blijft wèl de vraag of het anders kan. Nederlands is een zeer dichtbevolkt land ge
worden als we niet oppassen wonen we straks met z'n allen in één grote stad met
hoogstens hier en daar wat „achtergebleven wijken". Dat toenemend aantal mensen
vraagt werk en daarvoor is een industrialisatiebeleid nodig. Dat toenemend aantal
mensen vraagt ruimte voor recreatie ieder wil zijn vrije tijd zoveel mogelijk kun
nen doorbrengen op de wijze die hem past. Daarvoor is ruimtelijke ordening en
daarvoor is recreatiebeleid nodig. En daar wordt in de laatste jaren hard aan ge
werkt hoeveel kritiek men ook op Eten Haag mag hebben. Wat er en het is in
dit verband een mooi voorbeeld op het ogenblik aan recreatiemogelijkheid ge
schapen is en wordt op en rond het Veluwemeer verdient alle hulde. Niet langer
meer is het woordje strand" exclusief bezit van de Hollandse kusten men kan
nu ook in Gelderland terecht en honderdduizenden kómen er terecht en genieten
er volop.
Natuurlijk had één gemeente (of zelfs een groepje van gemeenten) iets dergelijks
nooit alleen tot stand kunnen brengen. Voor landschapsontsluitingen van deze orde
heeft men grote instellingen als Rijkswaterstaat, Staatsbosbeheer, Heide Mij. en der
gelijke nodig. Deze rijksinstellingen hebben het werk gedaan en ze verdienen er hul
de voor.
En verder, als een dergelijk gebied er dan eenmaal ligt moet iedere gemeente dan
weer haar eigen portie voor zich opeisen en zeggen: „Dat ga ik -nu eens op mijn
manier en volgens mijn verordeningen exploiteren, onverschillig wat mijn buurman
doet?" Dat zou dwaasheid zijn de gemeenten samen moeten deze zaak ter hand
nemenen dan heeft men een recreatiegemeenschap. Een gemeenschap die van
de gemeenten is, waarin iedere gemeente haar eigen vertegenwoordigers heeft, waar
van iedere gemeente haar portie van de baten en lasten moet dragen. Ook: een ge
meenschap die langs democratische weg tot besluitvorming moet kunnen komen.
Want als het zo is dat toch nog iedere gemeente op het punt van de recreatie maar
kan doen wat ze wil, dan hééft zo'n gemeenschap géén zin!
Het lijkt ons dat burgemeester en wethouders van Ermelo dat laatste teveel uit het
oog verloren hebben: dat een dergelijke gemeenschap tot een democratische besluit
vorming moet kunnen komen, wil ze reden van bestaan hebben. Als men akkoord
gaat met de reden van. bestaan en daaraan kan in deze tijd niemand meer twijfe
len dan moet men ook de bereidheid hebben de langs democratische weg geno
men besluiten als verordeningen te aanvaarden. Daarmee verliest een gemeentebe
stuur niets van zijn bestuursrecht en -plicht: dat bestuur wordt nu alleen uitgeoefend
langs een andere weg, namelijk via de recreatiegemeenschap waarvan men zelf lid
is. En dan is het onjuist te zeggen: „Als het niet gaat, zoals wij willen, lopen we er
uit!" Probeer dan de meerderheid voor het eigen standpunt te winnen en lukt dat
niet, wees dan een goede verliezer. Zo hoort het in een democratische samenleving!
Zere tenen kèn maar geen lange tenen!
Het jaarlijkse spektakelstuk dat Tour de France heet, heeft veel van zijn aantrek
kingskracht verloren, zo hoort men soms. De helden van vroeger die twintig of der
tig minuten op hun concurrenten uitliepen in de zware bergetappes, ontbreken nu.
Kan de oorzaak mischien hierin liggen, dat dit een tour is zonder doping? Komen
daardoor misschien rappe bergbeklimmers als Jimenez en Letort niet meer in het
stuk voor? Dan is het dus nu een zuiverder krachtmeting dan vroeger en heeft de
tour dus aan sportiviteit gewonnen. Sportiviteit en spektakel schijnen toch moeilijk
te combineren!
Het is leuk gezegd: „Aangezien de president van de
Verenigde Staten zich regelmatig met ons wel en wee
bezighoudt, mogen w(j ons ook inlaten met de keuze van
de president". Maar het is niet alleen leuk gezegd, het
is ook serieus bedoeld. In Nederland is in de afgelopen
maanden, een actie op gang gekomen onder de naam
„Aktie Precedent" met de bedoeling zich ook metter
daad met de Amerikaanse presidentskeuze te bemoeien.
Allerlei groeperingen werken daaraan z(j het in uit
eenlopende vormen mee: politieke jongerengroepen,
variërend van anti-revolutionair tot socialistisch, stu
dentenorganisaties, de remonstrantse broederschap en
ook en vooral de werkgroep Sjaloom. Er zal een pocket
uitgegeven worden waarin allerlei kwesties worden be
handeld waarin de president van de Verenigde Staten
een beslissende rol speelt (hoofdstukken: Viëtnam, Chi
na, rassenvraagstuk en ga zo maar door), de Vara-tele-
visie zal twee grote Achter-het-nieuws-uitzendingen
verzorgen met onder andere de resultaten van een door
haar ingesteld wetenschappelijk steekproefonderzoek
naar de Nederlandse voorkeur voor de presidentskandi
daten en de werkgroep Sjaloom organiseert in Utrecht
een kosmopolitische werkdag, waar Harvey Cox, Ame
rikaans theoloog en een van de voofaanstaande strijders
voor de rechten van de negers, een der inleiders zal zijn
kortom, de Aktie Precedent is bezig aan een comple
te verkiezingscampagne. Zonder enige twijfel hebben de
organisatoren gelijk als zij stellen dat het voor heel de
wereld uitermate belangrijk is wie er straks gekozen zal
worden tot president van de Verenigde Staten. Zo goed
als het belangrijk is wie er in het Kremlin aan de com
munistische touwtjes trekt en wie dat doet in Peking
en dan nog gezwegen van de belangrijkheid der macht
hebbers in de zogenaamde niet-gebonden landen, waar
bij men kan denken aan de invloed van een Nasser of
een Soeharto in Djakarta. En natuurlijk hebben zij ook
gelijk als zij stellen dat wij en alle wereldburgers daar
op invloed zouden moeten kunnen uitoefenen. Alleen
de wereld is nog niet zover en het is zeer de vraag of
ze ooit zover komt.
Misschien zou het voorlopig beter zijn ernaar te stre
ven dat de burgers der communistische landen wezen
lijke invloed konden uitoefenen op de keuze van hun
regeerders of op z'n minst over die regeerders hun me
ning zouden mogen zeggen wellicht zou dat de span
ning in de wereld al aanzienlijk verminderen. Maar dat
is moeilijk je bemoeien met de zaken van de Ver. Sta
ten geeft tegenwoordig meer kans op aanhang!
"iVfen zegt wel eens van de Amerikaanse
-L"-*- republikeinse partij dat zij lijdt aan
een doodsverlangen. Geef haar twee pre
sidentiële kandidaten van ongelijke kracht
en men kan er zeker van zijn dat zij de
zwakste kiest. Zij doet op het ogenblik
haar uiterste best deze image te bevesti
gen door de vroegere vice-president Ri
chard Nixon uit te kiezen als republikeins
kandidaat voor de dit jaar te houden pre
sidentsverkiezingen in plaats van Nelson
Rockefeller, de gouverneur van New
York.
Zeker, de benoeming van Richard
Nixon tot republikeins kandidaat zal pas
officieel worden tijdens het republikeins
partijcongres dat op 5 augustus gehouden
zal worden in Miami Beach, maar alleen
een wonder zal de benoeming van Nixon
kunnen tegenhouden.
Dat wil niet zeggen dat er geen opposi
tie bestaat tegen de benoeming van Nixon
binnen zijn eigen partij: vele liberale re
publikeinen," vooral in het oosten van de
Verenigde Staten, zijn sterk tegen een
benoeming van Nixon gekant. Het zijn de
zelfden die in 1964 hun ste*n onthielden
aan de extreem rechtse republikeinse kan
didaat Barry Goldwater. Maar evenals in
1964 munten ook dit jaar de liberale repu
blikeinen weer uit in politieke weekheid.
De Brit en Europa
HAROLD WILSON
geen vrienden meer
Onze brave Engelse buurman gepensio-
neerd inspecteur van het onderwijs zei,
toen wij hem vertelden van vakantie-ervarin
gen in Frankrijk: „Ja, die Europese landen
hebben tegenwoordig toch allemaal hun pro
blemen".
De brave man doelde daarmee niet op zijn
eigen Britse land, waar men al dagen lang
worstelt met een langzaam-aan actie bij de
spoorwegen, waar een deel van de zo belang
rijke auto-industrie lam lag door staking,
waarin geen enkel vliegtuig van de BOAC
de lucht in kon omdat de piloten staakten en
bovenal: waar blijkt dat de regeringspartij
druk bezig is zich door onderling gekonkel
en intriges aan stukken te scheuren. Voeg
daarbij geruchten over nieuwe beperkende
maatregelen op economisch gebied en het
beeld is compleet, waar de goedbedoelende
buurman zo gladweg overheen keek.
Hiermede is de kern van de moeilijkheden
in Engeland wel weergegeven. Er zijn zo
veel problemen en er wordt de Britten al zo
lang de les over gelezen dat zij dolblij zijn
wanneer blijkt dat ook in het buitenland er
wel eens iets aan schort Voor een hele mas
sa mensen in Engeland komt daar nog bij dat
men zich eenvoudig niets aantrekt van wat
er verkeerd gaat in eigen land.
De zomer is in Engeland altijd de periode
van de meest dwaze zomerzotheden, ook in
de politiek, wanneer het parlement hard toe
is aan het lange reces.
Maar wat er op het ogenblik ten beste
wordt gegeven is beter dan het venijnigste
politieke cabaret.
De Britten krijgen het dagelijks van radio
en televisie: een pas afgetreden minister
(Gunter, van energievoorziening) vergast de
kijkers op de venijnigste aanvallen op pre
mier Wilson. De kranten staan vol specula
ties over de neergang van de eens zo grote
Harold, de wonderman die in korte tijd alle-
kwalen van zijn land kon genezen. De kame
raden verwijten elkaar gebrek aan kameraad
schap en zij hebben het druk met het uiteen
rafelen van allerlei bestaande en vermeende
complotten tegen Harold aan wie iedereen
zo langzamerhand een grondige hekel heeft.
De socialistische bewindvoerders die de
laatste maanden en weken de ene nederlaag
na de .andere leden bij tussentijdse parle-
ments- en gemeenteraadsverkiezingen, laten
niets na om zich zo snel mogelijk ten gronde
te richten. Het aantal afgetreden ministers
groeit snel.
Tegelijkertijd wordt het steeds duidelijker
dat het pond sterling nog altijd zwak staat en
dat de gunstige gevolgen van de devaluatie
waar de grote Harold nog kort geleden zo
hoog over opgaf veel langer op zich laten
wachten dan was voorspeld. De invoer blijft
gevaarlijk hoog, de uitvoer stijgt ondanks de
devaluatie nog steeds niet snel genoeg en de
werkloosheid blijft onaangenaam hoog.
Bijna dagelijks hamert de oppositie spij
kers in de doodkist van het socialistische be
wind door uit te schreeuwen dat de kort lo
pende schulden van de Britse regering nu
al zijn gestegen tot bijna drie miljard pond.
Intussen is zelfs het voorzichtige optimis
me van de minister van financiën, Jenkins
(de man die de meeste kans maakt om Wil
son op te volgen wanneer deze ooit het veld
zovj ruimen), nog voorzichtiger geworden on
der de druk van de sombere feiten. Vorige
week nog dacht hij dat een overschot op de
betalingsbalans in 1969 van vijfhonderd mil
joen pond haalbaar zou zijn, maar enkele
dagen later in het Lagerhuis wilde hij
zich tot niets verplichten. Hij waagde zich
ROY JENKINS
gelooft het niet meer
aan geen enkele voorspelling. Wij gaan de
goede kant op, zei hij, maar hij liet duidelijk
uitkomen dat het voortdurend hoge peil van
de invoer hem zorgen baart.
Jenkins begrijpt inmiddels heel goed dat
beloften die na korte tijd een fata morgana
blijken, geen zin hebben. Wilson en de zijnen
hebben zich daar tijdens de eerste jaren van
hun bewind herhaaldelijk aan schuldig ge
maakt. Daar heeft het Britse volk de buik
meer dan vol van.
Minister Jenkins weet ook dat de verwach
te betere resultaten wel heel erg snel moeten
komen wil Labour nog enige kans maken
om bij de volgende algemene verkiezingen
een debêcle te voorkomen. Wilson heeft de
tijd tot 1970/'71 voor hij de Britten weer naar
de stembus roept, tenzij hij voor die tijd tot
aftreden is gedwongen door een meerderheid
in zijn kabinet.
Harold Wilson is een slim tacticus en een
handig manipulator, maar hij weet ook dat
zijn positie steeds meer op het spel komt te
staan naar mate de economische toestand lan
ger zorgwekkend blijft
Wat hebben die Europese landen toch veel
moeilijkheden...
Op 5 augustus komt in het zonnige Miami Beach de Republikeinse Partij
bijeen om haar kandidaat aan te wijzen voor de verkiezing van een Amerikaans
president in de plaats van Lyndon Johnson. „Het lijdt geen twijfel," zo zegt
Waker Goodman in onderstaand artikel, „dat Richard Nixon die kandidaat
zal zijn," want weliswaar heeft de partij een betere man beschikbaar, namelijk
Nelson Rockefeller, „maar de republikeinen zijn akijd sterk geweest in het
kiezen van de zwakste kandidaat." Weliswaar doet Rockefeller in deze laatste
weken nog verwoede pogingen om de kansen te doen keren, maar Nixon
voorzichtig, slim laat zich niet uk zijn tent lokken. Of dat voor de rest
van de wereld aantrekkelijk is
NIXON ZAL
WINNEN IN
MIAMI
BEACH
NELSON ROCKEFELLER
Kennedy van de Republiekeinen
wekkende campagne in de geschiedenis
van de Verenigde Staten. Pas na de
moord op senator Robert Kennedy begon
hij met intensieve verkiezingscampag
ne, gebaseerd op het thema dat hij, Roc
kefeller, nu de „nieuwe politiek" verte
genwoordigt die Robert Kennedy voor
stond.
Richard Nixon daarentegen is de man
van de „oude politiek". Terwijl de libera
le republikeinen doezelden, heeft deze on
vermoeibare politicus de afgelopen drie-
en een half jaar gereisd van staat naar
staat, geld verzameld voor plaatselijke
republikeinse organisaties, hun het ple
zier van zijn gezelschap en de weldaad
van zijn raad gegeven. De prijs die hij
zich daarmee verwierf zal hem in augus
tus worden uitbetaald als de delegatiele
den hem in Miami bij de eerste stemming
naar de kandidatuur zullen juichen.
Nu is het een feit dat de republikeinen,
die partijfuncties bekleden in de duizen
den districten in het hele land, zich meer
op hun gemak voelen met Richard Nixon
dan met Nelson Rockefeller. Ze zijn
maar al te bereid het feit te verwaarlo
zen dat alle opiniepeilingen erop duidden
dat Rockefeller, met zijn geweldige aan
trekkingskracht op de onafhankelijke kie
zers, een betere kans maakt de democra
tische kandidaat, wie het ook zijn mag,
te verslaan dan Nixon.
voor hard optreden tegen zwarte militan
ten.
Het is niet de gewoonte van Nixon dui
delijk standpunten in te nemen in contro
versiële kwesties tenzij hij ertoe gedwon
gen wordt door omstandigheden, die hij
zelf niet in de hand heeft. In heel zijn po
litieke carrière heeft Nixon aangetoond
dat hij behoort tot de grote groep Ameri
kaanse politici die niet precies weten wat
hun standpunt is in een bepaalde kwestie,
totdat zij er meestal via opiniepeilin
gen achter komen welk standpunt hun
de meeste voordelen biedt.
In de komende periode zal Nixon som
mige van zijn duistere voorstellen wat
meer klaarheid moeten geven, maar hij
zal dat niet eerder doen dan nadat hij
daartoe gedwongen is en totdat hij zeker
weet wie zijn democratische tegenstan
der is. Dat is de vraag waarop Richard
Nixon, samen met de rest van het land,
het antwoord afwacht.
Afgaande op de redelijke veronderstel
ling dat Lyndon Johnson een tweede
ambtstermijn zou ambiëren en gemakke
lijk zou winnen, lieten de liberale republi
keinen van 1965 tot 1968 de politieke loop
graven van hun partij onbemand. Rocke
feller, de eeuwige hoop van republikeinse
vooruitstrevenden, die voortreffelijk werk
verricht als gouverneur van de staat New
York, gaf maandenlang ontwijkende ant
woorden alvorens bekend te maken dat
hij een streven naar de republikeinse kan
didatuur voor het presidentschap.
Nadat hij tenslotte zijn besluit had ge
nomen, lanceerde hij de meest slaapver-
Sommige plaatselijke republikeinse par
tij bazen hebben het Rockefeller nog altijd
niet vergeven dat hij vier jaar geleden
weigerde de kandidatuur van Goldwater
te steunen. Anderen gaan van de eenvou
dige waarheid uit dat hoe armzalig Ri
chard Nixon in november ook uit de bus
zal komen, zijn kandidatuur in elk geval
zal helpen overwinningen te behalen in
hun conservatieve districten.
Deze kleinburgerlijke politici begrijpen
weinig van ideologie en zij maken zich er
nog minder zorg om. Voor de mannen die
hun broodwinning hebben gezocht in de
plaatselijke politiek, is het winnen van 't
gouverneurschap in de staat voor hun
partij winstgevender, met het oog op de
te vergeven partijbaantjes, dan het win-
pen van het Witte Huis.
Of Richard Nixon er werkelijk in zal
slagen het Witte Huis te veroveren is ove
rigens twijfelachtig. Met zijn uitstekende
resultaten in de voorverkiezingen heeft
hij gepoogd het stigma uit te wissen van
de eeuwige verliezer.
Er zijn heel wat jaren verlopen sinds
Nixon een echte verkiezing helemaal zelf
won, (zijn laatste overwinningen, in 1952
en 1956, dankte hij aan generaal Eisenho
wer) maar hij kwam in 1960 heel dicht
bij het winnen van het presidentschap. De
marge waarmee John F. Kennedy hem ver
sloeg was buitengewoon gering (113.000
stemmen).
Men veronderstelde dat aan de politie
ke carrière van Nixon een einde was ge
komen toen hij in 1962 de verkiezingen
verloor voor het ambt van gouverneur
voor de staat Californië, maar Nixon is
niet alleen erg ambitieus, maar ook erg
vasthoudend.
Wat zal, zo kan men zich afvragen, het
programma zijn waarmee deze presiden
tiële kandidaat de verkiezingen ingaat?
Het is nooit gemakkelijk geweest om
achter het standpunt van Nixon te komen
in controversiële kwesties. Op het ogen
blik staat hij politiek ongeveer tussen de
liberale gouverneur van New York, Nel
son Rockefeller en de verdacht conserva
tieve gouverneur van Californië, Ronald
Reagan.
Wat het grote vraagstuk van Viëtnam
betreft staat Nixon ongeveer op de plaats
waar Johnson heeft gestaan: meer havik
dan duif. Hij spreekt nog altijd in de an
ti-communistische trant die hij leerde van
John Foster Dulles, de republikeinse mi
nister van Buitenlandse Zaken, die het
Amerikaanse buitenlands beleid bepaalde
op een tijdstip dat Nixon vice-president
was. Nixon heeft de laatste tijd verschei
dene malen gezegd dat hij bepaalde ge
dachten koesterde over een oplossing van
de Viëtnamese crisis, maar tot dusver
heeft hij deze gedachten nog niet aan het
bezorgde electoraat meegedeeld.
In een andere urgente kwestie de le
vensomstandigheden in de grote steden
heeft Nixon zich uitgesproken voor
„wet en orde"» een eufemistische frase
De „witte stukken" groot en klein
de wetsontwerpen, voorlopige ver
slagen, memories van antwoord en an
dere parlementaire schrifturen zijn
over het algemeen geen adembenemen
de literatuur. Een uitzondering hierop
is het jaarlijks verslag van de Algeme
ne Rekenkamer.
Deze Rekenkamer bestaande uit
drie voor het leven benoemde functio
narissen en sinds kort geleid door het
socialistische oud-Tweede-Kamerlid drs.
H. Peschar moet alle uitgaven con
troleren, die het rijk ten laste van de
begroting heeft gedaan. Dit hoge colle
ge van staat spaart bij deze controle
niets en niemand. Zelfs onze minister
president krijgt, zoals in het onlangs
verschenen verslag over 1967, te horen
dat hij iets verkeerd heeft gedaan.
In dit geval: een lunch en een diner
aangeboden van 45 en 42,50 gulden per
deelnemer, terwijl er slechts 40 en
34 gulden voor mocht worden uitgetrok
ken. En onze minister van financiën,
die toch de zuinigheid in persoon moet
zijn, heeft iemand zelfs voor 55 gulden
laten eten!
Op verzoek van deze zelfde Reken
kamer heeft de minister van financiën,
na hierover enige jaren te hebben na
gedacht, besloten om geen brood meer
uit te reiken aan Utrechtenaren, die
„braaf en behoeftig" zijn. Zij kregen
dit brood volgens een oud recht, dat
echter volgens de Rekenkamer zijn zin
heeft verloren. Deze beslissing scheelt
de schatkist tweeduizend gulden per
jaar.
Nu kan natuurlijk worden gezegd:
„Wat betekent die tweeduizend gulden,
wat betekenen die te dure diners op een
begroting van ruim twintig miljard gul
den? Zoiets is spijkers op laag water
zoeken".
De Rekenkamer brengt echter ook
andere financiële feilen bij onze over
heid aan het licht Een ambassadeur
die in een hotel woont hoewel er een
huis voor hem was gekocht, leverde
een schadepost van bijna 73.000 gulden
op. Dit is een bedrag dat al zwaarder
zal gaan tellen.
Wij geloven dat het juist is om niet
alleen op de groten, maar ook op de
kleintjes te letten. Velen van deze laat
ste maken tenslotte weer één grote! Er
gaat bovendien van zo'n verslag een
waarschuwende werking uit. Het rijk
en al zijn diensten weten dat elke min
der geslaagde financiële handeling zwart
op wit in de openbaarheid kan komen.
De burger geeft het een veilig gevoel
dat er streng gewaakt wordt over de
manier waarop met zijn belastinggeld
wordt omgesprongen.
Tenslotte het verslag zelf: er blijkt
uit dat de overheid, die ons vaak zo
allesbeheersend en zo ongrijpbaar voor
komt, in feite bestaat uit mensen, die
doodgewone menselijke fouten kunnen
maken. Juist daarom is zo'n verslag
ieder jaar weer een boeiend stuk.