DEZE WEEK: nader beschouwd De zere tenen van een gemeente Tour zonder doping een toer! „Actie Precedent" maar wat daarna Achter cijfers schuilen mensen (een eigentijdse uitbeelding van de gelijkenis van splinter en balk Onbemand Prijs Niet vergeven Twijfelachtig DOOR LEO DA VIDSON onze correspondent in Londen Burgemeester en wethouders van Ermelo hebben het heel beeldrijk gezegd: „Men kan welhaast geen gemeentelijke voet verzetten of men stoot tegen een ambtelijke instantie, die de gemeentelijke voet misschien (nog) niet verplettert, doch wel dwars- zet of likdoorns doet ontstaan". Die beeldrijke taal is ingegeven door de boosheid' dezer vroede vaderen op de Recreatiegemeenschap Veluwe, een bij de wet geregelde en dusdoende 'n rechtspersoonlijkheid bezittende samenwerkingsvorm van haast alle Veluwse gemeenten voor wat betreft de recreatie en alle daarmee verbond houdende facetten van deze voor de Veluwe zo belangrijke bestaansbron. Wat hebben de bestuurderen van deze recreatiegemeenschap gedaan dat zij zich zo zeer de toom van de Ermeloërs op de hals hebben gehaald? Dit: zij willen heel voorzichtig en met de meest mogelijke democratische voorzorgen omringd ge bruik gaan maken van de mogelijkheid om verordeningen vast te stellen."Een ver ordening bijvoorbeeld waarbij bepaalde eisen worden gesteld aan de inrichting van kampeerplaatsen we noemen maar iets. Met dit voornemen gaat de recreatiege meenschap in geen enkel opzicht buiten haar (wettelijke) boekje: de Wet Gemeen schappelijke Regelingen geeft aan een dergelijke gemeenschap de bevoegdheid be lastingen te heffen en verordeningen vast te stellen welke door strafbepalingen of politiedwang kunnen worden gehandhaafd. En alleen al de gedachte daaraan be zorgt B. en W. van Ermelo zere voeten! „Dat is nooit afgesproken!" zeggen zij. „Natuurlijk bestaat die wettelijke bevoegdheid, maar afgesproken is, dat de gemeen schap daarvan nooit gebruik zou maken. Als men het nu toch wil gaan doen dan stappen wij er uit!" En in die geest heeft men dan ook een voorstel aan de gemeen teraad gedaan. We kunnen om de beeldspraak aan te houden met die gemeentelijke zere voe ten meevoelen. Want het is op het ogenblik helemaal niet leuk om bestuuider van een gemeente te zijn. Want al wordt de gemeentelijke zelfstandigheid dan nog met de mond geprezen als een wezenlijk onderdeel van onze democratische bestuurs vorm feit is, dat er van die zelfstandigheid maar bitter weinig is overgebleven. Zelfstandigheid is nauwelijks meer dan schijn als de gemeente-ontvanger meer lijkt op een filiaalhouder van het rijk, dan op een „penningmeester-van-de-gemeente". En als men dan al geld zou kunnen vinden om bepaalde uitbreidingsmogelijkheden te financieren, dan stuit men aan alle kanten op moeilijkheden: streekplannen en ruimtelijke ordening, landschapsbescherming en industrieplanning enfin, wat de gemeente nog zelfstandig kan doen kan in een vingerhoed! Blijft wèl de vraag of het anders kan. Nederlands is een zeer dichtbevolkt land ge worden als we niet oppassen wonen we straks met z'n allen in één grote stad met hoogstens hier en daar wat „achtergebleven wijken". Dat toenemend aantal mensen vraagt werk en daarvoor is een industrialisatiebeleid nodig. Dat toenemend aantal mensen vraagt ruimte voor recreatie ieder wil zijn vrije tijd zoveel mogelijk kun nen doorbrengen op de wijze die hem past. Daarvoor is ruimtelijke ordening en daarvoor is recreatiebeleid nodig. En daar wordt in de laatste jaren hard aan ge werkt hoeveel kritiek men ook op Eten Haag mag hebben. Wat er en het is in dit verband een mooi voorbeeld op het ogenblik aan recreatiemogelijkheid ge schapen is en wordt op en rond het Veluwemeer verdient alle hulde. Niet langer meer is het woordje strand" exclusief bezit van de Hollandse kusten men kan nu ook in Gelderland terecht en honderdduizenden kómen er terecht en genieten er volop. Natuurlijk had één gemeente (of zelfs een groepje van gemeenten) iets dergelijks nooit alleen tot stand kunnen brengen. Voor landschapsontsluitingen van deze orde heeft men grote instellingen als Rijkswaterstaat, Staatsbosbeheer, Heide Mij. en der gelijke nodig. Deze rijksinstellingen hebben het werk gedaan en ze verdienen er hul de voor. En verder, als een dergelijk gebied er dan eenmaal ligt moet iedere gemeente dan weer haar eigen portie voor zich opeisen en zeggen: „Dat ga ik -nu eens op mijn manier en volgens mijn verordeningen exploiteren, onverschillig wat mijn buurman doet?" Dat zou dwaasheid zijn de gemeenten samen moeten deze zaak ter hand nemenen dan heeft men een recreatiegemeenschap. Een gemeenschap die van de gemeenten is, waarin iedere gemeente haar eigen vertegenwoordigers heeft, waar van iedere gemeente haar portie van de baten en lasten moet dragen. Ook: een ge meenschap die langs democratische weg tot besluitvorming moet kunnen komen. Want als het zo is dat toch nog iedere gemeente op het punt van de recreatie maar kan doen wat ze wil, dan hééft zo'n gemeenschap géén zin! Het lijkt ons dat burgemeester en wethouders van Ermelo dat laatste teveel uit het oog verloren hebben: dat een dergelijke gemeenschap tot een democratische besluit vorming moet kunnen komen, wil ze reden van bestaan hebben. Als men akkoord gaat met de reden van. bestaan en daaraan kan in deze tijd niemand meer twijfe len dan moet men ook de bereidheid hebben de langs democratische weg geno men besluiten als verordeningen te aanvaarden. Daarmee verliest een gemeentebe stuur niets van zijn bestuursrecht en -plicht: dat bestuur wordt nu alleen uitgeoefend langs een andere weg, namelijk via de recreatiegemeenschap waarvan men zelf lid is. En dan is het onjuist te zeggen: „Als het niet gaat, zoals wij willen, lopen we er uit!" Probeer dan de meerderheid voor het eigen standpunt te winnen en lukt dat niet, wees dan een goede verliezer. Zo hoort het in een democratische samenleving! Zere tenen kèn maar geen lange tenen! Het jaarlijkse spektakelstuk dat Tour de France heet, heeft veel van zijn aantrek kingskracht verloren, zo hoort men soms. De helden van vroeger die twintig of der tig minuten op hun concurrenten uitliepen in de zware bergetappes, ontbreken nu. Kan de oorzaak mischien hierin liggen, dat dit een tour is zonder doping? Komen daardoor misschien rappe bergbeklimmers als Jimenez en Letort niet meer in het stuk voor? Dan is het dus nu een zuiverder krachtmeting dan vroeger en heeft de tour dus aan sportiviteit gewonnen. Sportiviteit en spektakel schijnen toch moeilijk te combineren! Het is leuk gezegd: „Aangezien de president van de Verenigde Staten zich regelmatig met ons wel en wee bezighoudt, mogen w(j ons ook inlaten met de keuze van de president". Maar het is niet alleen leuk gezegd, het is ook serieus bedoeld. In Nederland is in de afgelopen maanden, een actie op gang gekomen onder de naam „Aktie Precedent" met de bedoeling zich ook metter daad met de Amerikaanse presidentskeuze te bemoeien. Allerlei groeperingen werken daaraan z(j het in uit eenlopende vormen mee: politieke jongerengroepen, variërend van anti-revolutionair tot socialistisch, stu dentenorganisaties, de remonstrantse broederschap en ook en vooral de werkgroep Sjaloom. Er zal een pocket uitgegeven worden waarin allerlei kwesties worden be handeld waarin de president van de Verenigde Staten een beslissende rol speelt (hoofdstukken: Viëtnam, Chi na, rassenvraagstuk en ga zo maar door), de Vara-tele- visie zal twee grote Achter-het-nieuws-uitzendingen verzorgen met onder andere de resultaten van een door haar ingesteld wetenschappelijk steekproefonderzoek naar de Nederlandse voorkeur voor de presidentskandi daten en de werkgroep Sjaloom organiseert in Utrecht een kosmopolitische werkdag, waar Harvey Cox, Ame rikaans theoloog en een van de voofaanstaande strijders voor de rechten van de negers, een der inleiders zal zijn kortom, de Aktie Precedent is bezig aan een comple te verkiezingscampagne. Zonder enige twijfel hebben de organisatoren gelijk als zij stellen dat het voor heel de wereld uitermate belangrijk is wie er straks gekozen zal worden tot president van de Verenigde Staten. Zo goed als het belangrijk is wie er in het Kremlin aan de com munistische touwtjes trekt en wie dat doet in Peking en dan nog gezwegen van de belangrijkheid der macht hebbers in de zogenaamde niet-gebonden landen, waar bij men kan denken aan de invloed van een Nasser of een Soeharto in Djakarta. En natuurlijk hebben zij ook gelijk als zij stellen dat wij en alle wereldburgers daar op invloed zouden moeten kunnen uitoefenen. Alleen de wereld is nog niet zover en het is zeer de vraag of ze ooit zover komt. Misschien zou het voorlopig beter zijn ernaar te stre ven dat de burgers der communistische landen wezen lijke invloed konden uitoefenen op de keuze van hun regeerders of op z'n minst over die regeerders hun me ning zouden mogen zeggen wellicht zou dat de span ning in de wereld al aanzienlijk verminderen. Maar dat is moeilijk je bemoeien met de zaken van de Ver. Sta ten geeft tegenwoordig meer kans op aanhang! "iVfen zegt wel eens van de Amerikaanse -L"-*- republikeinse partij dat zij lijdt aan een doodsverlangen. Geef haar twee pre sidentiële kandidaten van ongelijke kracht en men kan er zeker van zijn dat zij de zwakste kiest. Zij doet op het ogenblik haar uiterste best deze image te bevesti gen door de vroegere vice-president Ri chard Nixon uit te kiezen als republikeins kandidaat voor de dit jaar te houden pre sidentsverkiezingen in plaats van Nelson Rockefeller, de gouverneur van New York. Zeker, de benoeming van Richard Nixon tot republikeins kandidaat zal pas officieel worden tijdens het republikeins partijcongres dat op 5 augustus gehouden zal worden in Miami Beach, maar alleen een wonder zal de benoeming van Nixon kunnen tegenhouden. Dat wil niet zeggen dat er geen opposi tie bestaat tegen de benoeming van Nixon binnen zijn eigen partij: vele liberale re publikeinen," vooral in het oosten van de Verenigde Staten, zijn sterk tegen een benoeming van Nixon gekant. Het zijn de zelfden die in 1964 hun ste*n onthielden aan de extreem rechtse republikeinse kan didaat Barry Goldwater. Maar evenals in 1964 munten ook dit jaar de liberale repu blikeinen weer uit in politieke weekheid. De Brit en Europa HAROLD WILSON geen vrienden meer Onze brave Engelse buurman gepensio- neerd inspecteur van het onderwijs zei, toen wij hem vertelden van vakantie-ervarin gen in Frankrijk: „Ja, die Europese landen hebben tegenwoordig toch allemaal hun pro blemen". De brave man doelde daarmee niet op zijn eigen Britse land, waar men al dagen lang worstelt met een langzaam-aan actie bij de spoorwegen, waar een deel van de zo belang rijke auto-industrie lam lag door staking, waarin geen enkel vliegtuig van de BOAC de lucht in kon omdat de piloten staakten en bovenal: waar blijkt dat de regeringspartij druk bezig is zich door onderling gekonkel en intriges aan stukken te scheuren. Voeg daarbij geruchten over nieuwe beperkende maatregelen op economisch gebied en het beeld is compleet, waar de goedbedoelende buurman zo gladweg overheen keek. Hiermede is de kern van de moeilijkheden in Engeland wel weergegeven. Er zijn zo veel problemen en er wordt de Britten al zo lang de les over gelezen dat zij dolblij zijn wanneer blijkt dat ook in het buitenland er wel eens iets aan schort Voor een hele mas sa mensen in Engeland komt daar nog bij dat men zich eenvoudig niets aantrekt van wat er verkeerd gaat in eigen land. De zomer is in Engeland altijd de periode van de meest dwaze zomerzotheden, ook in de politiek, wanneer het parlement hard toe is aan het lange reces. Maar wat er op het ogenblik ten beste wordt gegeven is beter dan het venijnigste politieke cabaret. De Britten krijgen het dagelijks van radio en televisie: een pas afgetreden minister (Gunter, van energievoorziening) vergast de kijkers op de venijnigste aanvallen op pre mier Wilson. De kranten staan vol specula ties over de neergang van de eens zo grote Harold, de wonderman die in korte tijd alle- kwalen van zijn land kon genezen. De kame raden verwijten elkaar gebrek aan kameraad schap en zij hebben het druk met het uiteen rafelen van allerlei bestaande en vermeende complotten tegen Harold aan wie iedereen zo langzamerhand een grondige hekel heeft. De socialistische bewindvoerders die de laatste maanden en weken de ene nederlaag na de .andere leden bij tussentijdse parle- ments- en gemeenteraadsverkiezingen, laten niets na om zich zo snel mogelijk ten gronde te richten. Het aantal afgetreden ministers groeit snel. Tegelijkertijd wordt het steeds duidelijker dat het pond sterling nog altijd zwak staat en dat de gunstige gevolgen van de devaluatie waar de grote Harold nog kort geleden zo hoog over opgaf veel langer op zich laten wachten dan was voorspeld. De invoer blijft gevaarlijk hoog, de uitvoer stijgt ondanks de devaluatie nog steeds niet snel genoeg en de werkloosheid blijft onaangenaam hoog. Bijna dagelijks hamert de oppositie spij kers in de doodkist van het socialistische be wind door uit te schreeuwen dat de kort lo pende schulden van de Britse regering nu al zijn gestegen tot bijna drie miljard pond. Intussen is zelfs het voorzichtige optimis me van de minister van financiën, Jenkins (de man die de meeste kans maakt om Wil son op te volgen wanneer deze ooit het veld zovj ruimen), nog voorzichtiger geworden on der de druk van de sombere feiten. Vorige week nog dacht hij dat een overschot op de betalingsbalans in 1969 van vijfhonderd mil joen pond haalbaar zou zijn, maar enkele dagen later in het Lagerhuis wilde hij zich tot niets verplichten. Hij waagde zich ROY JENKINS gelooft het niet meer aan geen enkele voorspelling. Wij gaan de goede kant op, zei hij, maar hij liet duidelijk uitkomen dat het voortdurend hoge peil van de invoer hem zorgen baart. Jenkins begrijpt inmiddels heel goed dat beloften die na korte tijd een fata morgana blijken, geen zin hebben. Wilson en de zijnen hebben zich daar tijdens de eerste jaren van hun bewind herhaaldelijk aan schuldig ge maakt. Daar heeft het Britse volk de buik meer dan vol van. Minister Jenkins weet ook dat de verwach te betere resultaten wel heel erg snel moeten komen wil Labour nog enige kans maken om bij de volgende algemene verkiezingen een debêcle te voorkomen. Wilson heeft de tijd tot 1970/'71 voor hij de Britten weer naar de stembus roept, tenzij hij voor die tijd tot aftreden is gedwongen door een meerderheid in zijn kabinet. Harold Wilson is een slim tacticus en een handig manipulator, maar hij weet ook dat zijn positie steeds meer op het spel komt te staan naar mate de economische toestand lan ger zorgwekkend blijft Wat hebben die Europese landen toch veel moeilijkheden... Op 5 augustus komt in het zonnige Miami Beach de Republikeinse Partij bijeen om haar kandidaat aan te wijzen voor de verkiezing van een Amerikaans president in de plaats van Lyndon Johnson. „Het lijdt geen twijfel," zo zegt Waker Goodman in onderstaand artikel, „dat Richard Nixon die kandidaat zal zijn," want weliswaar heeft de partij een betere man beschikbaar, namelijk Nelson Rockefeller, „maar de republikeinen zijn akijd sterk geweest in het kiezen van de zwakste kandidaat." Weliswaar doet Rockefeller in deze laatste weken nog verwoede pogingen om de kansen te doen keren, maar Nixon voorzichtig, slim laat zich niet uk zijn tent lokken. Of dat voor de rest van de wereld aantrekkelijk is NIXON ZAL WINNEN IN MIAMI BEACH NELSON ROCKEFELLER Kennedy van de Republiekeinen wekkende campagne in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Pas na de moord op senator Robert Kennedy begon hij met intensieve verkiezingscampag ne, gebaseerd op het thema dat hij, Roc kefeller, nu de „nieuwe politiek" verte genwoordigt die Robert Kennedy voor stond. Richard Nixon daarentegen is de man van de „oude politiek". Terwijl de libera le republikeinen doezelden, heeft deze on vermoeibare politicus de afgelopen drie- en een half jaar gereisd van staat naar staat, geld verzameld voor plaatselijke republikeinse organisaties, hun het ple zier van zijn gezelschap en de weldaad van zijn raad gegeven. De prijs die hij zich daarmee verwierf zal hem in augus tus worden uitbetaald als de delegatiele den hem in Miami bij de eerste stemming naar de kandidatuur zullen juichen. Nu is het een feit dat de republikeinen, die partijfuncties bekleden in de duizen den districten in het hele land, zich meer op hun gemak voelen met Richard Nixon dan met Nelson Rockefeller. Ze zijn maar al te bereid het feit te verwaarlo zen dat alle opiniepeilingen erop duidden dat Rockefeller, met zijn geweldige aan trekkingskracht op de onafhankelijke kie zers, een betere kans maakt de democra tische kandidaat, wie het ook zijn mag, te verslaan dan Nixon. voor hard optreden tegen zwarte militan ten. Het is niet de gewoonte van Nixon dui delijk standpunten in te nemen in contro versiële kwesties tenzij hij ertoe gedwon gen wordt door omstandigheden, die hij zelf niet in de hand heeft. In heel zijn po litieke carrière heeft Nixon aangetoond dat hij behoort tot de grote groep Ameri kaanse politici die niet precies weten wat hun standpunt is in een bepaalde kwestie, totdat zij er meestal via opiniepeilin gen achter komen welk standpunt hun de meeste voordelen biedt. In de komende periode zal Nixon som mige van zijn duistere voorstellen wat meer klaarheid moeten geven, maar hij zal dat niet eerder doen dan nadat hij daartoe gedwongen is en totdat hij zeker weet wie zijn democratische tegenstan der is. Dat is de vraag waarop Richard Nixon, samen met de rest van het land, het antwoord afwacht. Afgaande op de redelijke veronderstel ling dat Lyndon Johnson een tweede ambtstermijn zou ambiëren en gemakke lijk zou winnen, lieten de liberale republi keinen van 1965 tot 1968 de politieke loop graven van hun partij onbemand. Rocke feller, de eeuwige hoop van republikeinse vooruitstrevenden, die voortreffelijk werk verricht als gouverneur van de staat New York, gaf maandenlang ontwijkende ant woorden alvorens bekend te maken dat hij een streven naar de republikeinse kan didatuur voor het presidentschap. Nadat hij tenslotte zijn besluit had ge nomen, lanceerde hij de meest slaapver- Sommige plaatselijke republikeinse par tij bazen hebben het Rockefeller nog altijd niet vergeven dat hij vier jaar geleden weigerde de kandidatuur van Goldwater te steunen. Anderen gaan van de eenvou dige waarheid uit dat hoe armzalig Ri chard Nixon in november ook uit de bus zal komen, zijn kandidatuur in elk geval zal helpen overwinningen te behalen in hun conservatieve districten. Deze kleinburgerlijke politici begrijpen weinig van ideologie en zij maken zich er nog minder zorg om. Voor de mannen die hun broodwinning hebben gezocht in de plaatselijke politiek, is het winnen van 't gouverneurschap in de staat voor hun partij winstgevender, met het oog op de te vergeven partijbaantjes, dan het win- pen van het Witte Huis. Of Richard Nixon er werkelijk in zal slagen het Witte Huis te veroveren is ove rigens twijfelachtig. Met zijn uitstekende resultaten in de voorverkiezingen heeft hij gepoogd het stigma uit te wissen van de eeuwige verliezer. Er zijn heel wat jaren verlopen sinds Nixon een echte verkiezing helemaal zelf won, (zijn laatste overwinningen, in 1952 en 1956, dankte hij aan generaal Eisenho wer) maar hij kwam in 1960 heel dicht bij het winnen van het presidentschap. De marge waarmee John F. Kennedy hem ver sloeg was buitengewoon gering (113.000 stemmen). Men veronderstelde dat aan de politie ke carrière van Nixon een einde was ge komen toen hij in 1962 de verkiezingen verloor voor het ambt van gouverneur voor de staat Californië, maar Nixon is niet alleen erg ambitieus, maar ook erg vasthoudend. Wat zal, zo kan men zich afvragen, het programma zijn waarmee deze presiden tiële kandidaat de verkiezingen ingaat? Het is nooit gemakkelijk geweest om achter het standpunt van Nixon te komen in controversiële kwesties. Op het ogen blik staat hij politiek ongeveer tussen de liberale gouverneur van New York, Nel son Rockefeller en de verdacht conserva tieve gouverneur van Californië, Ronald Reagan. Wat het grote vraagstuk van Viëtnam betreft staat Nixon ongeveer op de plaats waar Johnson heeft gestaan: meer havik dan duif. Hij spreekt nog altijd in de an ti-communistische trant die hij leerde van John Foster Dulles, de republikeinse mi nister van Buitenlandse Zaken, die het Amerikaanse buitenlands beleid bepaalde op een tijdstip dat Nixon vice-president was. Nixon heeft de laatste tijd verschei dene malen gezegd dat hij bepaalde ge dachten koesterde over een oplossing van de Viëtnamese crisis, maar tot dusver heeft hij deze gedachten nog niet aan het bezorgde electoraat meegedeeld. In een andere urgente kwestie de le vensomstandigheden in de grote steden heeft Nixon zich uitgesproken voor „wet en orde"» een eufemistische frase De „witte stukken" groot en klein de wetsontwerpen, voorlopige ver slagen, memories van antwoord en an dere parlementaire schrifturen zijn over het algemeen geen adembenemen de literatuur. Een uitzondering hierop is het jaarlijks verslag van de Algeme ne Rekenkamer. Deze Rekenkamer bestaande uit drie voor het leven benoemde functio narissen en sinds kort geleid door het socialistische oud-Tweede-Kamerlid drs. H. Peschar moet alle uitgaven con troleren, die het rijk ten laste van de begroting heeft gedaan. Dit hoge colle ge van staat spaart bij deze controle niets en niemand. Zelfs onze minister president krijgt, zoals in het onlangs verschenen verslag over 1967, te horen dat hij iets verkeerd heeft gedaan. In dit geval: een lunch en een diner aangeboden van 45 en 42,50 gulden per deelnemer, terwijl er slechts 40 en 34 gulden voor mocht worden uitgetrok ken. En onze minister van financiën, die toch de zuinigheid in persoon moet zijn, heeft iemand zelfs voor 55 gulden laten eten! Op verzoek van deze zelfde Reken kamer heeft de minister van financiën, na hierover enige jaren te hebben na gedacht, besloten om geen brood meer uit te reiken aan Utrechtenaren, die „braaf en behoeftig" zijn. Zij kregen dit brood volgens een oud recht, dat echter volgens de Rekenkamer zijn zin heeft verloren. Deze beslissing scheelt de schatkist tweeduizend gulden per jaar. Nu kan natuurlijk worden gezegd: „Wat betekent die tweeduizend gulden, wat betekenen die te dure diners op een begroting van ruim twintig miljard gul den? Zoiets is spijkers op laag water zoeken". De Rekenkamer brengt echter ook andere financiële feilen bij onze over heid aan het licht Een ambassadeur die in een hotel woont hoewel er een huis voor hem was gekocht, leverde een schadepost van bijna 73.000 gulden op. Dit is een bedrag dat al zwaarder zal gaan tellen. Wij geloven dat het juist is om niet alleen op de groten, maar ook op de kleintjes te letten. Velen van deze laat ste maken tenslotte weer één grote! Er gaat bovendien van zo'n verslag een waarschuwende werking uit. Het rijk en al zijn diensten weten dat elke min der geslaagde financiële handeling zwart op wit in de openbaarheid kan komen. De burger geeft het een veilig gevoel dat er streng gewaakt wordt over de manier waarop met zijn belastinggeld wordt omgesprongen. Tenslotte het verslag zelf: er blijkt uit dat de overheid, die ons vaak zo allesbeheersend en zo ongrijpbaar voor komt, in feite bestaat uit mensen, die doodgewone menselijke fouten kunnen maken. Juist daarom is zo'n verslag ieder jaar weer een boeiend stuk.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 10