REIMSE KA THEDRAAL DIENDE ALS PROEFKONIJN Parij se „oude dame" gaat na zeven eeuwen eindelijk in bad Een „verleden" blijft altijd een zwarte schaduw v stap met een óp oor man Beestachtige mode Hoogleraren houden lezingen voor troepen in Sinai-woestijn 'dM' jfa^\ OPVOUWBARE ZONNEBRIL Slachtoffers van ijdelheid NYLON BORSTELS EN KOUD WATER DOEN WONDEREN Staalborstels BEATLEMUZIEK IN LIVERPOOLSE STADSBUSSEN Schadelijk Verschillend Geen twijfel POLITIE VERGEET OOK VERJAARDE VONNISSEN NIET Langs een omweg B. en W. beslissen Schokkend Eredoctor "DARIJS Frankrijk* schoonste en eerbiedwaardigste dame krijgt na zeven eeuwen haar eerste bad: na lang aarzelen is definitief besloten ook d Notre Dame van Parijs te verlossen van het vuil, dat zich zevenhonderd jaa lang in haar heeft ingevreten. Men zal hiermee deze zomer beginnen. Wanneer men ermee klaar zal zijn, kan niemand zeggen. Men zal doorgaan tot in november of in december de kou invalt en dan het werk weer stilleggen tot het volgend voorjaar. Men is namelijk bang, dat de vorst de natte steen on herstelbare schade zal berokkenen. Want al zal dit karwei de bekroning worden van de schoonmaakactie van de Parjjse gebouwen en monumenten waar toe de minister van Cultuur, André Malraux, in 1960 besloot, toch is het een riskante onderneming. BJj eerder geda ne pogingen is gebleken, dat de oude steen verpulverde onder het procédé, dat men bq het schoonmaken van de ande re gebouwen gebruikte. Vier jaar geleden bleek een proef ondernomen in het centrale voorpor taal, dat het Portaal van het Laatste Oordeel heet om met zachte staal borstels de kerk te reinigen, een kost bare en tijdrovende onderneming te worden, die bovendien geen volledige voldoening schonk. Er moest dus iets anders worden ge vonden. De Parij zenaar, nu hij eenmaal gewend is aan het crèmige wit van de schoongemaakte gebouwen, legt er zich bij neer, dat men de Notre Dame zijn originele kleur wil hergeven, op voorwaarde, dat zij onbeschadigd uit de operatie te voorschijn komt. Zo niet, dan ontsteekt hij in dezelfde woede, waarin Victor Hugo in 1830 fulmineerde ..tegen de ontelbare verminkingen, die de tijd en de men senhanden dit eerbiedwaardige monu ment hadden toegebracht". Met deze schrijver is hij van mening, dat „elke zijde en elke steen van de Notre Da me een bladzijde is, niet alleen in de geschiedenis van Frankrijk, maar ook in de historie van wetenschap en kunst". Niet alleen de Parijzenaar denkt zo, maar iedere Fransman, zoals een be kend gezegd doet veronderstellen: Er leiden zoveel wegen naar de Notre Da- r ROME zit midden in de kou. Mode-ontwerpers laten er hun J uitgewerkte plannen zien. De Ame rikaan Ken Scott maakt er een beestenbende van met dit soort stoffen in wilde-dieren-motieven bedrukt die om in stijl te blijven J het lichaam als een tweede huid S omsluiten. De échte modekenners lachen er een beetje om. LIVERPOOL Liverpool, de vader stad van de Beatles, is voornemens hun muziek in de stadsbussen ten gehore te brengen. In de bussen zal een program ma van muziek en reclame ten gehore worden gebracht. De gemeenteraad hoopt op deze manier de verliezen te kunnen goed maken als gevolg van een dezer dagen geëindigde staking van 12 weken bij het busbedrijf. me, als er straten zijn wegen in Frankrijk. in Parijs e: De opdracht om na te gaan of de No tre Dame dit bad zou kunnen verdra gen, werd door minister Malraux gege ven aan Bernard Vitry, het hoofd van de ploeg architecten, die met de zorg voor de nationale monumenten is be last. Heel spoedig kwam hij tot de ont dekking, dat het produkt, waarvan de waterige oplossing de andere gebouwen niet allen schoonmaakt, maar ook schoon houdt, zeer veel kwaad deed aan de steen van de Notre Dame. Bij een nader onderzoek bleek te vens, dat veel beeldhouwwerk en vooral de beroemde „chimères" (ge drochten) op de torens, in een zeer slechte staat verkeerden en men was er niet zeker van datzij zelfs onder een zachte waterstraal niet in puin zouden vallen. Bovendien was men bang voor nog iets anders. Men begon aan de bouw van de kathedraal in 1163, maar het gebouw werd niet eerder voltooid dan in 1245. In deze periode van bijna een eeuw heeft men niet steeds dezelfde steen kunnen gebruiken. Bovendien werd zij in 1845 geres taureerd met een grijzere en hardere steen. De vrees nu bestond, dat als zij eenmaal schoongemaakt zou zijn, zij niet dezelfde egale kleur zou bezitten als de andere gebouwen, maar dat zij een bont mozaïek zou vormen van ver schillende kleuren. Bernard Vitry kreeg toen een luis terrijk idee. In reims staat een kathe draal, die vrijwel uit dezelfde tijd da teert (1211-1320) als de Notre Dame, die weliswaarwaar fraaier is, maar te vens ernstig beschadigd. In de oorlogen van 1870 en van 1914-'18 hebben de Duitsers dit nationale symbool de Franse koningen en keizers werden er gekroond onder vuur genomen en het mag een wonder genoemd worden dat het overeind is blijven staan. De kathedraal is voor het grootste deel gerestaureerd, maar de menge ling van oud en nieuw is zo groot, dat het niec erg zou zijn, als er hier of daar een nog altijd verminkt beeld houwwerk definitief zou verdwijnen om plaats te maken voor een kopie. In 1965 viel Bernard Vitry de kathe draal van Reims aan piet een zachte straal koud water en nylon-borstels. En zie, het vuil verdween als sneeuw voor de zon en zelfs de oudste steen scheen er niet onder te lijden. Nu moet hier bij gezegd worden, dat enkele specia listen aan wie dit schoonmaken was op gedragen zeer omzichtig te werk gin gen. De proef werd een daverend suc ces. Dit succes en het onmiskenbare verschil in pracht tussen de vuile en de helder oplichtende kathedraal was zo groot, dat minister Malraux vroeg om ook de Notre Dame onder handen te nemen. Hij maakte hiervoor een krediet van anderhalf miljoen francs vrij. Voor Bernard Vtry is het schoon maken van de Notre Dame een ge makkelijker karwei dan dat in Reims, niet alleen omdat er minder beeld houwwerk in verwerkt is, maar ook om dat bepaalde delen, de hoogste uiter aard, altijd in een zuivere lucht heb ben gestaan en dus niet zwart gewor den zijn. Ook hier wil hij het eigen lijk schoonmaken overlaten aan vier 0 Men kan het zich nauwelijks voor stellen, maar aan dit prachtige bouwwerk kleeft vuil uit zeven eeuwen. of vijf specialisten, waardoor het werk twee of drie jaar zal duren. Deze specialisten zullen echter wor den bijgestaan door een technische groep aan wie de bouw van de stella ges, het naar boven brengen van het water en andere technische vraag stukken ter oplossing zijn opgedragen. Voor Bernard Vitry is het schoon- twijfel of de Notre Dame zal, na haar bad haar eenheid van kleur bewaren en er niet uitzien als een mozaïek. „Elke steen", zo zegt hij, „heeft een andere kleur en tint, die van de bega ne grond af niet zichtbaar is. Alle ste nen bij elkaar geven aan het bouw werk echter zijn speciale tint". Of hij het wel verstandig vindt, dat In aanraking komen met de politie (in de nare betekenis van het woord) is niet alleen onaangenaam op het moment zelf. Jaren later kan dat nog ernstige ge volgen hebben, ook als de zaak of het vonnis al jarenlang is verjaard. Verwijdering uit het strafregister van het blad met de aantekening van de ver oordeling op basis van de Wet op de justitiële documentatie geeft in de praktijk niet de beschermende garantie die daarmee wordt beoogd. Vrijwel dagelijks blijkt dat zo'n oude zaak een struikelblok is bij de meest eenvoudige wisseling van werkkring of het aanvragen van een gemeentelijke vergunning. Op de meest onverwachte ogenblik ken en vaak juist op beslissende mo menten, kan de kwestie hoe gering die ook was worden opgerakeld, of schoon dat juist niet de bedoeling is van de wet en evenmin van de justitie. Oorzaak? De justitie is aan termijnen gebonden; de politie vergeet nooit. In veel gevallen is het maar goed dat de politie zo'n sterk geheugen heeft. Het zou er droevig voorstaan als de politie bij de opsporing van misdadi gers niet volledig zou kunnen steunen op een perfect gedocumenteerde herken ningsdienst. Ook zou het terecht verwij ten uitlokken als de politie bij het ver horen van arrestanten in belangrijke zaken niet de beschikking kon krijgen over gegevens" betreffende misdragin gen in vroegere perioden. Het lichten van de doopceel is dan vaak van het allergrootste belang. Aanders is het wanneer gegevens uit de archieven van de politiële herken ningsdiensten aan anderen worden ver strekt. Dit nu gebeurt vrijwel dage lijks! Vooral de gemeenten maken er veel vuldig gebruik van als het gaat om be wijzen van goed gedrag en het afgeven van soms heel eenvoudige vergunnin- gen. Zo wordt voor een eenvoudige chauf feursvergunning een volledig antece dentenonderzoek ingesteld. Daarbij komt alles voor de dag wat in de archieven van de politid is te vinden, maar wat de justitie al lang is verge ten. Sterker nog. Ingeval de officiële do cumentatie van de justitie voor autori teiten als burgemeesters verboden ter rein is, kan de burgemeester langs een omweg toch allerlei gegevens over iedereen in handen krijgen. Hij vraagt die gegevens dan eenvoudig aan de po litie! Daar de burgemeesters deze zaken over het algemeen niet persoonlijk be handelen, betekent het in de praktijk dat een groot aantal ambtenaren ter gemeente-secretarie via de politie ieder doopceel kan lichten ook als de wet zich daar in feite tegen verzet. Zo werd bij een aanvraag om een chauffeursvergunning de man in kwes tie voor de voeten geworpen, dat hij twaalf jaar geleden (als jongen van achttien jaar) was veroordeeld voor een diefstalletje. Na het ondergaan van zijn straf had hij zijn leven gebeterd. Hij was inmiddels een goed huisvader geworden en hij stond goed bekend. Toen hij echter van baan wilde veran deren en in een andere gemeente een chauffeursvergunning nodig had, kwam die veroordeling van vroeger weer op de proppen. Deze werd als een be zwaar aangevoerd. Volgens de Wet op de justitiële do cumentatie zou zijn vonnis na vier jaar uit het strafregister zijn verwij derd. De gemeenten kunnen niet uit het strafregister putten, zodat langs de of ficiële weg dit vonnis onbekend zou zijn gebleven. Nu de gemeente via de politie bij de oude archieven kon ko men, verscheen deze oude zaak opeens op het tapijt. In feite is deze gang van zaken in strijd met de Wet op de Justi tiële documentatie en ook in flagrante tegenspraak met de geest van de re classering. Het beoogde effect wordt er door tenietgedaan. „Bij de huidige gang van zaken zal dit altijd het geval zijn", zegt dr. L. Les, die in Rotterdam voorzitter is van de disciplinaire commissie van de ge meente. Deelt de politie mee dat de aanvrager van een vergunning in aan raking met de politie is geweest, dan neemt de commissie deze gevallen in behandeling. De heer Les zei, dat deze mededelingen in het hele land te ver krijgen zijn via de herkenningsdiensten van de politie. Daarbij wordt geen re kening gehouden met de verjaringster mijn, die de justitie krachtens de wet in acht neemt. „Alleen moet ik er aan toevoegen", zegt de heer Les, „dat onze commissie niet beslist of een bepaald verzoek wordt ingewilligd. Die beslissing is aan B. en W. De disciplinaire commissie deelt de aanvrager mee: Wij beschik ken over gegevens die tegen u pleiten. Wij zijn op de hoogte van de veroorde ling uit het jaar zoveel. U hebt ons uw visie gegeven op die zaak. Wij zullen dit allemaal met ons advies aan B. en W. voorleggen". De heer Les bevestigde dat ook ver jaarde vonnissen, tot zelfs van twintig jaar terug, voor de dag komen, al wor den die oudé zaken niet altijd in de overwegingen betrokken. „In geval van een dubbele moord, zoals wij eens heb ben gehad, telt dat wél mee. Het gaat erom hoe ernstig de zaak is geweest. De selectie van chauffeurs kan niet streng genoeg zijn. Het taxi- en huur- autobedrijf heeft zich hoe langer hoe meer ontwikkeld als een verlengstuk van het openbare vervoer." Ook de Rotterdamse politie bevestigde dat het onderzoek naar iemands ver leden verder gaat dan de termijn die de Wet op de justitiële documentatie daar voor in normale gevallen als uiterse grens heeft gesteld. Slechts in heel uit zonderlijke gevallen, die bovendien met naam en functie in de wet zijn vermeld, kan nog uit de oude documentatie (ouder dan acht jaar) worden geput, maar dan moet de rechter eraan te pas komen. Ook moet worden voldaan aan een vastgestelde procedure, waarbij de pro cureur-generaal een beslissende rol ver vult. Voor de gemeenten staat deze mo gelijkheid niet open. de Notre Dame haar bad krijgt, om dat zij daardoor nog méér aan de in vloed van het weer zal zijn blootge steld? „Een vervuilde steen is «Is een menselijk gezicht, dat nooit gewassen wordt. Hij kan niet ademen en ver stikt. Voor het behoud van bouwwer ken is het daarom nodig, dat zij ge wassen worden. Maar evenmin als voor het menselijk gezicht kan men daarvoor een willekeurige zeep of schoonmaakmiddel gebruiken. Deze noeten met zorg worden beproefd en gekozen. Maar er gaat niets boven water en een flinke schrobber". JERUZALEM De Hebreeuwse uni versiteit van Israël heeft voor eenza me troepen, gestationeerd tussen de golvende duinen van de verschroeide Sinaï-woestijn, een dienst van vliegen de professoren georganiseerd. Per helikopter en jeep gaan zij naar de zandige woestijnen om lezingen te houden over de bijbel, de geschiedenis en de natuurwetenschappen, in tenten, bunkers of in de openlucht naar het beste uitkomt. Hun gehoor wisselt van.-verscheide ne honderden tot enkele tientallen per sonen, afhankelijk van de grootte van de basis. De universiteit is met dit pro gramma begonnen in antwoord op ver zoeken van leergierige soldaten die hun dienst doen in een van de meest verla ten streken van de wereld. Degenen die aan de roepstem uit de woestijn gehoor hebben gegeven zijn dr. Schlomo Avineri, politieke weten schappen, dr. Nissan Oren, internatio nale betrekkingen, prof. Yehoeda Kar- mon, aardrijkskunde, prof. Sjemarya- loe Talmon, bijbel en prof. Jehosjoea Arioli, moderne geschiedenis. „De belangstelling was een verras sing, aangezien mijn lezingen betrek king hadden op de geschiedenis en niet op de huidige toestand", zei Talmon, toen hij terugkeerde van een stoffige rondreis van vier dagen, waarbij hij zowel buitenposten aan het Suezkanaal als bastions in het binnenland bezocht. Hij ontmoette twaalf van zijn eigen studenten, die hun militaire dienst plicht vervulden en verscheidene ande ren vroegen hem of zij voor zijn colle ges konden worden ingeschreven als zij gedemobiliseerd zouden zijn. „Overal was de geestdrift voor deze culturele onderbreking groot, zowel bij de officieren als onder de manschap pen", verklaarde Talmon. Hij gaf ne gen lezingen drie per dag en leg de tussen elk optreden honderden kilo meters af. De onderwerpen varieerden van de historische en bijbelse achtergrond van het Midden-Oosten tot de Samaritanen en de geschiedenis van Sinaï. Het is een schokkende ontdekking, dat een eenvoudige informatie bij de politie al die veiligheidsmaatregelen buiten werking stelt. Het is alsof met één handbeweging alle veiligheidshek ken omver worden gegooid. „Wij verstrekken die gegevens met het inzicht van de man die erom vraagt", was de reactie van een poli tieman die dagelijks met deze materie te maken heeft. „Er moet rekening ge houden worden met de zaak en de om standigheden waarvoor de gegevens ge vraagd worden. Ik geef toe", zo zei hij, „dat het weieens falikant afloopt. Het bezwaar van dit systeem is, dat het oordeel buiten elke wettelijke regeling aan een willekeurige ambtenaar wordt overgelaten. Onder ambtenaren heb je ook mensen die niemand vertrouwen." „Bij de politie zijn er velen die be zwaar hebben tegen deze gang van za ken. Het is een verkapt systeem, dat in strijd is met de Wet op de justiële do cumentatie. Die wantoestand moet zo spoedig mogelijk uit de wereld worden geholpen." De noordwestenwind smijt het hemelwater met bakken tegen mijn raam, en dat maakt het een wat hachelijke onderneming om over vakantie te gaan schrijven. Wie de koffer open op het logeerbed heeft staan is eerder geneigd bij dat pakken te gaan neerzitten. En wie ergens binnen het bereik van deze regelen voor een genoeglijk verblijf ia neergestreken zal wel niet in de juiste stemming zijn om een kolommetje „leve de vakantie" op prijs te stellen. Het lijkt dus maar het verstandigste zelf het meegevoel in de pen te houden, maar voor de uitgaande en thuisblijvende vrouw een klein troostprijsje tevoorschijn te halen, dat ik al een tijdlang als verrassing achter de hand hield. Het neemt met een klein hoekje in de koffer genoegen, verschaft een vermoeide werkster die zich een half uurtje rust gunt op haar balkon éen gedroomd uitstapje, hindert niemand in de omgev-mg en is goedkoop in de aanschaf. Een boek, om kort te gaan een bij uitstek voor de vrije uren geschikt brokje lectuur, dat toch pittig genoeg is om een blijvende indruk achter te laten. Nu is het niet zo eenvoudig om vandaag de dag zo'n genoeglijk onderhoudend, j behoorlijk geschreven verhaal te vinden, vooral niet bij de produkten van eigen bodem. Want al is het wel zaak ook daarvan op de hoogte te blijven, in de vakantie worden wij liever niet met allerhande complexen lastig gevallen of aan de lopende band andermans slaapkamers binnengeduwd. Alles waar wij dan behoefte aan hebben is een boek, bevolkt met gewone mensen die nog plezier in het leven hebben en toch voldoende persoonlijkheid bezitten om niet als zoetekoekpoppen door onze verbeelding te wandelen. Louter bij toeval, zoals gewoonlijk, viel mij zo'n brokje onderhoudende lectuur in handen. En al is het blijkbaar een jaar of tien op de markt, ik waag het erop u ervoor te interesseren. Temeer daar het bij mijn weten bitter weinig publiciteit heeft gehad en dat als gewoonlijk geheel ten onrechte. ÏTet is geen literair meesterwerk, maar daar geeft het zich ook niet voor uit. De schrijver is een man, die eerst na zijn pensionering, en dat op aandrang van anderen, voor de aardigheid zijn belevenissen waarmee hij velen al vertellend heeft vermaakt, met smaak op papier heeft gezet. En ik moet dadelijk ronduit verklaren: in beter, helderder en beeldender Nederlands dan de meeste onzer huidige scribenten. Men weet niet j wat men bij het lezen meer bewonderen moet, zijn ijzersterk geheugen j of zijn natuurlijke verteltrant, die een ruime woordenschat en een feilloze punctuatie tot zijn beschikking heeft. En dat voor iemand die vrijwel i geen andere opleiding heeft genoten dan die op een ouderwetse lagere school. Want moeder was al vrij jong weduwe geworden en van sociale voorzieningen had men aan het eind van de vorige eeuw nog nooit gehoord. Een alleenstaande vrouw met een gezin tot haar last moest maar zien hoe zij zich door het leven sloeg en de kinderen moesten daarbij al jong meehelpen. Tot dertien jaar hield de leerplicht ze binnen de schoolmuren, maar daarna werd het een baas of een baantje. Voor hem, daaraan viel voor onze auteur niet te ontkomen, werd het een baas, maar die leertijd duurde niet bijster lang. Kromme spijkers recht slaan was niets voor deze beweeglijke, weetgierige knaap en k baas-timmerman verklaarde al spoedig hem liever kwijt dan rijk te zijn. Wat niet zeggen wilde dat moeders oudste nu op haar zak ging teren. Alleen J de baantjes bevredigden hem matig. En daar hij zich zijn leven lang 5 ook door de deftigste deur niet liet afschrikken, besloot hij op een dag stoutweg maar eens te schrijven op een personeelsadvertentie van de spoorwegen. k Zijn welgemanierd maar vrijmoedig optreden wonnen het pleit: Hij werd S op proef aangenomen en is sindsdien jongen van het spoor gebleven. en integer mens hadden leren hoogschatten. j^u moet u vooral niet menen dat ik u het brave levensbericht van een k keurige kaartjesknipper in handen wil spelen. Want deze stevige k heer met fikse zwarte snor, indrukwekkend in zijn keurige uniform, blijkt in zijn hart een onverbeterlijke kwajongen, die als hij daar kans toe zag iemand op een onschuldige manier er heerlijk tussen kon nemen. Terwijl hij bovendien de stugge doorzetter bleef die, als er naar zijn k gevoelen ergens in de dienst iets niet klopte of dringend verbetering k behoefde, resoluut de pet rechtschoof en hoogst persoonlijk op de 5 verantwoordelijke autoriteiten afging. En vaak dan zijn zin kreeg ook, tot nut van het algemeen. Staaltjes hiervan citeren is de pret van het lezen bederven, en bovendien kan hij het als leutig vakman tienmaal beter. Als hij meende dat ergens zijn persoonlijke opdracht lag ging hij er onvervaard op af, daarvan weet hij in de moeilijke en gevaarlijke jaren van de bezetting duchtig mee te praten. Een boeiend hoofdstuk lang, dat zelfs voor de ouderen onder ons een openbaring zal zijn. Wat wisten wij tenslotte van de toenemende materiële en morele dilemma's waarvoor rechtgeaarde plichtsgetrouwe spoormannen zich dagelijks geplaatst zagen? Om van opgeblazen rails en stukgeschoten of gebombardeerde treinen nog maar te zwijgen. U moet het alles zelf lezen en misschien zal man of zoon er ook nog in verdiept raken als u het boek een ogenblik onbeheerd hebt gelaten. Des te meer eer voor de schrijver, die uit dit levendige relaas van zijn herinneringen te voorschijn treedt als een nauwgezet ambtenaar, een onverschrokken doorzetter, een geestig verteller maar bovenal een beste kerel met een hart van goud voor zijn medemens. Hopelijk kan de plaatselijke leeszaal u een exemplaar van dit plezierige boek verschaffen, en anders is het wel zaak de titel op het verzoeklijstje te zetten, met een dikke streep eronder. In het uiterste geval kunt u stellig nog wel bij de uitgever terecht. Vraagt u dan in beide gevallen op mijn verantwoording maar naar: M. H. Breevoort, Veertig jaar tussen de rails, uitgegeven bij Laverman in Drachten en veel genoegen ermee. SASKIA Pierre Cardin ontwierp een geheel opvouwbare zonnebrilcompleet met etui tegen het breken. En dat mocht er ook echt wel bij, want de bril kost f 198,50! BONN Schone titels zoals „con sul" of „doctor" zijn in West-Duitsland nog altijd begeerde statussymbolen voor menige eerzuchtige burger. De Münchenaar Ernst Stiefenhover (56) meende daarmee wel zaken te kunnen doen. Aan de Neurenbergse zakenman Max R. offreerde hij de waardigheid van „honorair consul van Venezuela in de deelstaat Beieren". Voor zijn bemidde ling moest Stiefenhover wel zeventig duizend mark krjjgen. De zakenman kwam diep onder de in druk van Stiefenhover, die schermde me hooggeplaatste relaties in Venezuela, en gewichtige brieven liet zien met ge drukte briefhoofden in het Spaans. Max R. betaalde alvast twintigduizend mark om de benoeming op gang te brengen maar de conèulstitel bleef uit. De tandarts Harald R. in München kon de welbespraakte Stiefenhover ge makkelijk aan een eredoctorstitel hel pen van de universiteit van Cambridge of „een andere gezaghebbende Britse of Amerikaanse universiteit". Bemidde- lingskosten: 25.000 mark. De tandarts begon te betalen in ter mijnen, steeds weer onder de indruk van lange „interlocale" telefoongesprek ken met Stiefenhover. Hij wist niet dat de man hem in werkelijkheid opbelde uit een naburige telefooncel in Mün chen. Toen Stiefenhover hem een briefje stuurde met gelukwensen, omdat de eredoctorstitel nu definitief op komst was, betaalde hij verheugd ook de laat ste termijn. Daarna hoorde hij nooit meer iets. Ernst Stiefenhover staat nu voor de rechtbank in München. Om zijn slacht offers met geld te sussen had hij via 'n huwelijksbureau een rijke alleenstaan de vrouw gevonden, die hem honderd duizend mark had gegeven „als deelne ming in zijn uitgeverij", die helemaal niet bestond.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 8