REIMSE KA THEDRAAL DIENDE ALS PROEFKONIJN
Parij se „oude dame" gaat na
zeven eeuwen eindelijk in bad
Een „verleden" blijft altijd
een zwarte schaduw
v stap met een
óp
oor man
Beestachtige
mode
Hoogleraren
houden lezingen
voor troepen in
Sinai-woestijn
'dM'
jfa^\
OPVOUWBARE ZONNEBRIL
Slachtoffers van
ijdelheid
NYLON
BORSTELS
EN KOUD
WATER
DOEN
WONDEREN
Staalborstels
BEATLEMUZIEK IN
LIVERPOOLSE
STADSBUSSEN
Schadelijk
Verschillend
Geen twijfel
POLITIE VERGEET OOK VERJAARDE VONNISSEN NIET
Langs een omweg
B. en W. beslissen
Schokkend
Eredoctor
"DARIJS Frankrijk* schoonste en eerbiedwaardigste dame krijgt na zeven
eeuwen haar eerste bad: na lang aarzelen is definitief besloten ook d
Notre Dame van Parijs te verlossen van het vuil, dat zich zevenhonderd jaa
lang in haar heeft ingevreten. Men zal hiermee deze zomer beginnen.
Wanneer men ermee klaar zal zijn, kan niemand zeggen. Men zal doorgaan tot
in november of in december de kou invalt en dan het werk weer stilleggen tot
het volgend voorjaar. Men is namelijk bang, dat de vorst de natte steen on
herstelbare schade zal berokkenen.
Want al zal dit karwei de bekroning
worden van de schoonmaakactie van de
Parjjse gebouwen en monumenten waar
toe de minister van Cultuur, André
Malraux, in 1960 besloot, toch is het een
riskante onderneming. BJj eerder geda
ne pogingen is gebleken, dat de oude
steen verpulverde onder het procédé, dat
men bq het schoonmaken van de ande
re gebouwen gebruikte.
Vier jaar geleden bleek een proef
ondernomen in het centrale voorpor
taal, dat het Portaal van het Laatste
Oordeel heet om met zachte staal
borstels de kerk te reinigen, een kost
bare en tijdrovende onderneming te
worden, die bovendien geen volledige
voldoening schonk.
Er moest dus iets anders worden ge
vonden. De Parij zenaar, nu hij eenmaal
gewend is aan het crèmige wit van
de schoongemaakte gebouwen, legt er
zich bij neer, dat men de Notre Dame
zijn originele kleur wil hergeven, op
voorwaarde, dat zij onbeschadigd uit
de operatie te voorschijn komt.
Zo niet, dan ontsteekt hij in dezelfde
woede, waarin Victor Hugo in 1830
fulmineerde ..tegen de ontelbare
verminkingen, die de tijd en de men
senhanden dit eerbiedwaardige monu
ment hadden toegebracht". Met deze
schrijver is hij van mening, dat „elke
zijde en elke steen van de Notre Da
me een bladzijde is, niet alleen in de
geschiedenis van Frankrijk, maar ook
in de historie van wetenschap en
kunst".
Niet alleen de Parijzenaar denkt zo,
maar iedere Fransman, zoals een be
kend gezegd doet veronderstellen: Er
leiden zoveel wegen naar de Notre Da-
r
ROME zit midden in de kou.
Mode-ontwerpers laten er hun
J uitgewerkte plannen zien. De Ame
rikaan Ken Scott maakt er een
beestenbende van met dit soort
stoffen in wilde-dieren-motieven
bedrukt die om in stijl te blijven
J het lichaam als een tweede huid
S omsluiten. De échte modekenners
lachen er een beetje om.
LIVERPOOL Liverpool, de vader
stad van de Beatles, is voornemens hun
muziek in de stadsbussen ten gehore te
brengen. In de bussen zal een program
ma van muziek en reclame ten gehore
worden gebracht. De gemeenteraad
hoopt op deze manier de verliezen te
kunnen goed maken als gevolg van een
dezer dagen geëindigde staking van 12
weken bij het busbedrijf.
me, als er straten zijn
wegen in Frankrijk.
in Parijs e:
De opdracht om na te gaan of de No
tre Dame dit bad zou kunnen verdra
gen, werd door minister Malraux gege
ven aan Bernard Vitry, het hoofd van
de ploeg architecten, die met de zorg
voor de nationale monumenten is be
last. Heel spoedig kwam hij tot de ont
dekking, dat het produkt, waarvan de
waterige oplossing de andere gebouwen
niet allen schoonmaakt, maar ook
schoon houdt, zeer veel kwaad deed
aan de steen van de Notre Dame.
Bij een nader onderzoek bleek te
vens, dat veel beeldhouwwerk en
vooral de beroemde „chimères" (ge
drochten) op de torens, in een zeer
slechte staat verkeerden en men was
er niet zeker van datzij zelfs onder
een zachte waterstraal niet in puin
zouden vallen.
Bovendien was men bang voor nog
iets anders. Men begon aan de bouw
van de kathedraal in 1163, maar het
gebouw werd niet eerder voltooid dan
in 1245. In deze periode van bijna een
eeuw heeft men niet steeds dezelfde
steen kunnen gebruiken.
Bovendien werd zij in 1845 geres
taureerd met een grijzere en hardere
steen. De vrees nu bestond, dat als zij
eenmaal schoongemaakt zou zijn, zij
niet dezelfde egale kleur zou bezitten
als de andere gebouwen, maar dat zij
een bont mozaïek zou vormen van ver
schillende kleuren.
Bernard Vitry kreeg toen een luis
terrijk idee. In reims staat een kathe
draal, die vrijwel uit dezelfde tijd da
teert (1211-1320) als de Notre Dame,
die weliswaarwaar fraaier is, maar te
vens ernstig beschadigd. In de oorlogen
van 1870 en van 1914-'18 hebben de
Duitsers dit nationale symbool de
Franse koningen en keizers werden er
gekroond onder vuur genomen en
het mag een wonder genoemd worden
dat het overeind is blijven staan.
De kathedraal is voor het grootste
deel gerestaureerd, maar de menge
ling van oud en nieuw is zo groot, dat
het niec erg zou zijn, als er hier of
daar een nog altijd verminkt beeld
houwwerk definitief zou verdwijnen om
plaats te maken voor een kopie.
In 1965 viel Bernard Vitry de kathe
draal van Reims aan piet een zachte
straal koud water en nylon-borstels. En
zie, het vuil verdween als sneeuw voor
de zon en zelfs de oudste steen scheen
er niet onder te lijden. Nu moet hier
bij gezegd worden, dat enkele specia
listen aan wie dit schoonmaken was op
gedragen zeer omzichtig te werk gin
gen. De proef werd een daverend suc
ces.
Dit succes en het onmiskenbare
verschil in pracht tussen de vuile en
de helder oplichtende kathedraal was
zo groot, dat minister Malraux vroeg
om ook de Notre Dame onder handen
te nemen. Hij maakte hiervoor een
krediet van anderhalf miljoen francs
vrij.
Voor Bernard Vtry is het schoon
maken van de Notre Dame een ge
makkelijker karwei dan dat in Reims,
niet alleen omdat er minder beeld
houwwerk in verwerkt is, maar ook om
dat bepaalde delen, de hoogste uiter
aard, altijd in een zuivere lucht heb
ben gestaan en dus niet zwart gewor
den zijn. Ook hier wil hij het eigen
lijk schoonmaken overlaten aan vier
0 Men kan het zich nauwelijks voor
stellen, maar aan dit prachtige
bouwwerk kleeft vuil uit zeven eeuwen.
of vijf specialisten, waardoor het
werk twee of drie jaar zal duren.
Deze specialisten zullen echter wor
den bijgestaan door een technische
groep aan wie de bouw van de stella
ges, het naar boven brengen van het
water en andere technische vraag
stukken ter oplossing zijn opgedragen.
Voor Bernard Vitry is het schoon-
twijfel of de Notre Dame zal, na haar
bad haar eenheid van kleur bewaren
en er niet uitzien als een mozaïek.
„Elke steen", zo zegt hij, „heeft een
andere kleur en tint, die van de bega
ne grond af niet zichtbaar is. Alle ste
nen bij elkaar geven aan het bouw
werk echter zijn speciale tint".
Of hij het wel verstandig vindt, dat
In aanraking komen met de politie (in de nare betekenis van het woord) is niet
alleen onaangenaam op het moment zelf. Jaren later kan dat nog ernstige ge
volgen hebben, ook als de zaak of het vonnis al jarenlang is verjaard.
Verwijdering uit het strafregister van het blad met de aantekening van de ver
oordeling op basis van de Wet op de justitiële documentatie geeft in de
praktijk niet de beschermende garantie die daarmee wordt beoogd. Vrijwel
dagelijks blijkt dat zo'n oude zaak een struikelblok is bij de meest eenvoudige
wisseling van werkkring of het aanvragen van een gemeentelijke vergunning.
Op de meest onverwachte ogenblik
ken en vaak juist op beslissende mo
menten, kan de kwestie hoe gering
die ook was worden opgerakeld, of
schoon dat juist niet de bedoeling is
van de wet en evenmin van de justitie.
Oorzaak? De justitie is aan termijnen
gebonden; de politie vergeet nooit.
In veel gevallen is het maar goed dat
de politie zo'n sterk geheugen heeft.
Het zou er droevig voorstaan als de
politie bij de opsporing van misdadi
gers niet volledig zou kunnen steunen
op een perfect gedocumenteerde herken
ningsdienst. Ook zou het terecht verwij
ten uitlokken als de politie bij het ver
horen van arrestanten in belangrijke
zaken niet de beschikking kon krijgen
over gegevens" betreffende misdragin
gen in vroegere perioden. Het lichten
van de doopceel is dan vaak van het
allergrootste belang.
Aanders is het wanneer gegevens uit
de archieven van de politiële herken
ningsdiensten aan anderen worden ver
strekt. Dit nu gebeurt vrijwel dage
lijks!
Vooral de gemeenten maken er veel
vuldig gebruik van als het gaat om be
wijzen van goed gedrag en het afgeven
van soms heel eenvoudige vergunnin-
gen.
Zo wordt voor een eenvoudige chauf
feursvergunning een volledig antece
dentenonderzoek ingesteld. Daarbij
komt alles voor de dag wat in de
archieven van de politid is te vinden,
maar wat de justitie al lang is verge
ten.
Sterker nog. Ingeval de officiële do
cumentatie van de justitie voor autori
teiten als burgemeesters verboden ter
rein is, kan de burgemeester langs een
omweg toch allerlei gegevens over
iedereen in handen krijgen. Hij vraagt
die gegevens dan eenvoudig aan de po
litie!
Daar de burgemeesters deze zaken
over het algemeen niet persoonlijk be
handelen, betekent het in de praktijk
dat een groot aantal ambtenaren ter
gemeente-secretarie via de politie
ieder doopceel kan lichten ook als de
wet zich daar in feite tegen verzet.
Zo werd bij een aanvraag om een
chauffeursvergunning de man in kwes
tie voor de voeten geworpen, dat hij
twaalf jaar geleden (als jongen van
achttien jaar) was veroordeeld voor
een diefstalletje. Na het ondergaan van
zijn straf had hij zijn leven gebeterd.
Hij was inmiddels een goed huisvader
geworden en hij stond goed bekend.
Toen hij echter van baan wilde veran
deren en in een andere gemeente een
chauffeursvergunning nodig had, kwam
die veroordeling van vroeger weer op
de proppen. Deze werd als een be
zwaar aangevoerd.
Volgens de Wet op de justitiële do
cumentatie zou zijn vonnis na vier
jaar uit het strafregister zijn verwij
derd. De gemeenten kunnen niet uit het
strafregister putten, zodat langs de of
ficiële weg dit vonnis onbekend zou
zijn gebleven. Nu de gemeente via de
politie bij de oude archieven kon ko
men, verscheen deze oude zaak opeens
op het tapijt. In feite is deze gang van
zaken in strijd met de Wet op de Justi
tiële documentatie en ook in flagrante
tegenspraak met de geest van de re
classering. Het beoogde effect wordt er
door tenietgedaan.
„Bij de huidige gang van zaken zal
dit altijd het geval zijn", zegt dr. L.
Les, die in Rotterdam voorzitter is van
de disciplinaire commissie van de ge
meente. Deelt de politie mee dat de
aanvrager van een vergunning in aan
raking met de politie is geweest, dan
neemt de commissie deze gevallen in
behandeling. De heer Les zei, dat deze
mededelingen in het hele land te ver
krijgen zijn via de herkenningsdiensten
van de politie. Daarbij wordt geen re
kening gehouden met de verjaringster
mijn, die de justitie krachtens de wet
in acht neemt.
„Alleen moet ik er aan toevoegen",
zegt de heer Les, „dat onze commissie
niet beslist of een bepaald verzoek
wordt ingewilligd. Die beslissing is aan
B. en W. De disciplinaire commissie
deelt de aanvrager mee: Wij beschik
ken over gegevens die tegen u pleiten.
Wij zijn op de hoogte van de veroorde
ling uit het jaar zoveel. U hebt ons uw
visie gegeven op die zaak. Wij zullen
dit allemaal met ons advies aan B. en
W. voorleggen".
De heer Les bevestigde dat ook ver
jaarde vonnissen, tot zelfs van twintig
jaar terug, voor de dag komen, al wor
den die oudé zaken niet altijd in de
overwegingen betrokken. „In geval van
een dubbele moord, zoals wij eens heb
ben gehad, telt dat wél mee. Het gaat
erom hoe ernstig de zaak is geweest.
De selectie van chauffeurs kan niet
streng genoeg zijn. Het taxi- en huur-
autobedrijf heeft zich hoe langer hoe
meer ontwikkeld als een verlengstuk
van het openbare vervoer."
Ook de Rotterdamse politie bevestigde
dat het onderzoek naar iemands ver
leden verder gaat dan de termijn die de
Wet op de justitiële documentatie daar
voor in normale gevallen als uiterse
grens heeft gesteld. Slechts in heel uit
zonderlijke gevallen, die bovendien met
naam en functie in de wet zijn vermeld,
kan nog uit de oude documentatie
(ouder dan acht jaar) worden geput,
maar dan moet de rechter eraan te pas
komen.
Ook moet worden voldaan aan een
vastgestelde procedure, waarbij de pro
cureur-generaal een beslissende rol ver
vult. Voor de gemeenten staat deze mo
gelijkheid niet open.
de Notre Dame haar bad krijgt, om
dat zij daardoor nog méér aan de in
vloed van het weer zal zijn blootge
steld?
„Een vervuilde steen is «Is een
menselijk gezicht, dat nooit gewassen
wordt. Hij kan niet ademen en ver
stikt. Voor het behoud van bouwwer
ken is het daarom nodig, dat zij ge
wassen worden. Maar evenmin als
voor het menselijk gezicht kan men
daarvoor een willekeurige zeep of
schoonmaakmiddel gebruiken. Deze
noeten met zorg worden beproefd en
gekozen. Maar er gaat niets boven
water en een flinke schrobber".
JERUZALEM De Hebreeuwse uni
versiteit van Israël heeft voor eenza
me troepen, gestationeerd tussen de
golvende duinen van de verschroeide
Sinaï-woestijn, een dienst van vliegen
de professoren georganiseerd.
Per helikopter en jeep gaan zij naar
de zandige woestijnen om lezingen te
houden over de bijbel, de geschiedenis
en de natuurwetenschappen, in tenten,
bunkers of in de openlucht naar het
beste uitkomt.
Hun gehoor wisselt van.-verscheide
ne honderden tot enkele tientallen per
sonen, afhankelijk van de grootte van
de basis. De universiteit is met dit pro
gramma begonnen in antwoord op ver
zoeken van leergierige soldaten die hun
dienst doen in een van de meest verla
ten streken van de wereld.
Degenen die aan de roepstem uit de
woestijn gehoor hebben gegeven zijn
dr. Schlomo Avineri, politieke weten
schappen, dr. Nissan Oren, internatio
nale betrekkingen, prof. Yehoeda Kar-
mon, aardrijkskunde, prof. Sjemarya-
loe Talmon, bijbel en prof. Jehosjoea
Arioli, moderne geschiedenis.
„De belangstelling was een verras
sing, aangezien mijn lezingen betrek
king hadden op de geschiedenis en niet
op de huidige toestand", zei Talmon,
toen hij terugkeerde van een stoffige
rondreis van vier dagen, waarbij hij
zowel buitenposten aan het Suezkanaal
als bastions in het binnenland bezocht.
Hij ontmoette twaalf van zijn eigen
studenten, die hun militaire dienst
plicht vervulden en verscheidene ande
ren vroegen hem of zij voor zijn colle
ges konden worden ingeschreven als zij
gedemobiliseerd zouden zijn.
„Overal was de geestdrift voor deze
culturele onderbreking groot, zowel bij
de officieren als onder de manschap
pen", verklaarde Talmon. Hij gaf ne
gen lezingen drie per dag en leg
de tussen elk optreden honderden kilo
meters af.
De onderwerpen varieerden van de
historische en bijbelse achtergrond van
het Midden-Oosten tot de Samaritanen
en de geschiedenis van Sinaï.
Het is een schokkende ontdekking,
dat een eenvoudige informatie bij de
politie al die veiligheidsmaatregelen
buiten werking stelt. Het is alsof met
één handbeweging alle veiligheidshek
ken omver worden gegooid.
„Wij verstrekken die gegevens met
het inzicht van de man die erom
vraagt", was de reactie van een poli
tieman die dagelijks met deze materie
te maken heeft. „Er moet rekening ge
houden worden met de zaak en de om
standigheden waarvoor de gegevens ge
vraagd worden. Ik geef toe", zo zei hij,
„dat het weieens falikant afloopt. Het
bezwaar van dit systeem is, dat het
oordeel buiten elke wettelijke regeling
aan een willekeurige ambtenaar wordt
overgelaten. Onder ambtenaren heb je
ook mensen die niemand vertrouwen."
„Bij de politie zijn er velen die be
zwaar hebben tegen deze gang van za
ken. Het is een verkapt systeem, dat in
strijd is met de Wet op de justiële do
cumentatie. Die wantoestand moet zo
spoedig mogelijk uit de wereld worden
geholpen."
De noordwestenwind smijt het hemelwater met bakken tegen
mijn raam, en dat maakt het een wat hachelijke onderneming om
over vakantie te gaan schrijven. Wie de koffer open op het logeerbed
heeft staan is eerder geneigd bij dat pakken te gaan neerzitten. En wie
ergens binnen het bereik van deze regelen voor een genoeglijk verblijf ia
neergestreken zal wel niet in de juiste stemming zijn om een kolommetje
„leve de vakantie" op prijs te stellen.
Het lijkt dus maar het verstandigste zelf het meegevoel in de pen
te houden, maar voor de uitgaande en thuisblijvende vrouw een klein
troostprijsje tevoorschijn te halen, dat ik al een tijdlang als verrassing
achter de hand hield.
Het neemt met een klein hoekje in de koffer genoegen, verschaft
een vermoeide werkster die zich een half uurtje rust gunt op
haar balkon éen gedroomd uitstapje, hindert niemand in de omgev-mg en is
goedkoop in de aanschaf. Een boek, om kort te gaan een bij uitstek
voor de vrije uren geschikt brokje lectuur, dat toch pittig genoeg
is om een blijvende indruk achter te laten.
Nu is het niet zo eenvoudig om vandaag de dag zo'n genoeglijk onderhoudend, j
behoorlijk geschreven verhaal te vinden, vooral niet bij de produkten
van eigen bodem. Want al is het wel zaak ook daarvan op de hoogte
te blijven, in de vakantie worden wij liever niet met allerhande complexen
lastig gevallen of aan de lopende band andermans slaapkamers
binnengeduwd.
Alles waar wij dan behoefte aan hebben is een boek, bevolkt met gewone
mensen die nog plezier in het leven hebben en toch voldoende persoonlijkheid
bezitten om niet als zoetekoekpoppen door onze verbeelding te wandelen.
Louter bij toeval, zoals gewoonlijk, viel mij zo'n brokje onderhoudende
lectuur in handen. En al is het blijkbaar een jaar of tien op de
markt, ik waag het erop u ervoor te interesseren. Temeer daar het bij mijn
weten bitter weinig publiciteit heeft gehad en dat als gewoonlijk
geheel ten onrechte.
ÏTet is geen literair meesterwerk, maar daar geeft het zich ook niet
voor uit. De schrijver is een man, die eerst na zijn pensionering, en
dat op aandrang van anderen, voor de aardigheid zijn belevenissen
waarmee hij velen al vertellend heeft vermaakt, met smaak op papier
heeft gezet.
En ik moet dadelijk ronduit verklaren: in beter, helderder en beeldender
Nederlands dan de meeste onzer huidige scribenten. Men weet niet
j wat men bij het lezen meer bewonderen moet, zijn ijzersterk geheugen
j of zijn natuurlijke verteltrant, die een ruime woordenschat en een feilloze
punctuatie tot zijn beschikking heeft. En dat voor iemand die vrijwel
i geen andere opleiding heeft genoten dan die op een ouderwetse
lagere school. Want moeder was al vrij jong weduwe geworden en
van sociale voorzieningen had men aan het eind van de vorige
eeuw nog nooit gehoord. Een alleenstaande vrouw met een gezin tot haar
last moest maar zien hoe zij zich door het leven sloeg en de kinderen
moesten daarbij al jong meehelpen.
Tot dertien jaar hield de leerplicht ze binnen de schoolmuren,
maar daarna werd het een baas of een baantje.
Voor hem, daaraan viel voor onze auteur niet te ontkomen, werd
het een baas, maar die leertijd duurde niet bijster lang. Kromme spijkers
recht slaan was niets voor deze beweeglijke, weetgierige knaap en
k baas-timmerman verklaarde al spoedig hem liever kwijt dan rijk te zijn.
Wat niet zeggen wilde dat moeders oudste nu op haar zak ging teren. Alleen
J de baantjes bevredigden hem matig. En daar hij zich zijn leven lang
5 ook door de deftigste deur niet liet afschrikken, besloot hij op een dag
stoutweg maar eens te schrijven op een personeelsadvertentie van
de spoorwegen.
k Zijn welgemanierd maar vrijmoedig optreden wonnen het pleit: Hij werd
S op proef aangenomen en is sindsdien jongen van het spoor gebleven.
en integer mens hadden leren hoogschatten.
j^u moet u vooral niet menen dat ik u het brave levensbericht van een
k keurige kaartjesknipper in handen wil spelen. Want deze stevige
k heer met fikse zwarte snor, indrukwekkend in zijn keurige uniform,
blijkt in zijn hart een onverbeterlijke kwajongen, die als hij daar
kans toe zag iemand op een onschuldige manier er heerlijk tussen kon
nemen.
Terwijl hij bovendien de stugge doorzetter bleef die, als er naar zijn
k gevoelen ergens in de dienst iets niet klopte of dringend verbetering
k behoefde, resoluut de pet rechtschoof en hoogst persoonlijk op de
5 verantwoordelijke autoriteiten afging. En vaak dan zijn zin kreeg ook,
tot nut van het algemeen.
Staaltjes hiervan citeren is de pret van het lezen bederven, en bovendien
kan hij het als leutig vakman tienmaal beter. Als hij meende dat
ergens zijn persoonlijke opdracht lag ging hij er onvervaard
op af, daarvan weet hij in de moeilijke en gevaarlijke jaren van de bezetting
duchtig mee te praten. Een boeiend hoofdstuk lang, dat zelfs voor
de ouderen onder ons een openbaring zal zijn.
Wat wisten wij tenslotte van de toenemende materiële en morele
dilemma's waarvoor rechtgeaarde plichtsgetrouwe spoormannen zich dagelijks
geplaatst zagen? Om van opgeblazen rails en stukgeschoten of
gebombardeerde treinen nog maar te zwijgen.
U moet het alles zelf lezen en misschien zal man of zoon er ook nog
in verdiept raken als u het boek een ogenblik onbeheerd hebt gelaten.
Des te meer eer voor de schrijver, die uit dit levendige relaas van zijn
herinneringen te voorschijn treedt als een nauwgezet ambtenaar,
een onverschrokken doorzetter, een geestig verteller maar bovenal
een beste kerel met een hart van goud voor zijn medemens.
Hopelijk kan de plaatselijke leeszaal u een exemplaar van dit plezierige
boek verschaffen, en anders is het wel zaak de titel op het verzoeklijstje te
zetten, met een dikke streep eronder. In het uiterste geval kunt u stellig
nog wel bij de uitgever terecht. Vraagt u dan in beide gevallen op mijn
verantwoording maar naar: M. H. Breevoort, Veertig jaar tussen de rails,
uitgegeven bij Laverman in Drachten en veel genoegen ermee.
SASKIA
Pierre Cardin ontwierp een geheel opvouwbare zonnebrilcompleet met etui
tegen het breken. En dat mocht er ook echt wel bij, want de bril kost f 198,50!
BONN Schone titels zoals „con
sul" of „doctor" zijn in West-Duitsland
nog altijd begeerde statussymbolen
voor menige eerzuchtige burger. De
Münchenaar Ernst Stiefenhover (56)
meende daarmee wel zaken te kunnen
doen.
Aan de Neurenbergse zakenman Max
R. offreerde hij de waardigheid van
„honorair consul van Venezuela in de
deelstaat Beieren". Voor zijn bemidde
ling moest Stiefenhover wel zeventig
duizend mark krjjgen.
De zakenman kwam diep onder de in
druk van Stiefenhover, die schermde me
hooggeplaatste relaties in Venezuela, en
gewichtige brieven liet zien met ge
drukte briefhoofden in het Spaans. Max
R. betaalde alvast twintigduizend mark
om de benoeming op gang te brengen
maar de conèulstitel bleef uit.
De tandarts Harald R. in München
kon de welbespraakte Stiefenhover ge
makkelijk aan een eredoctorstitel hel
pen van de universiteit van Cambridge
of „een andere gezaghebbende Britse
of Amerikaanse universiteit". Bemidde-
lingskosten: 25.000 mark.
De tandarts begon te betalen in ter
mijnen, steeds weer onder de indruk
van lange „interlocale" telefoongesprek
ken met Stiefenhover. Hij wist niet dat
de man hem in werkelijkheid opbelde
uit een naburige telefooncel in Mün
chen.
Toen Stiefenhover hem een briefje
stuurde met gelukwensen, omdat de
eredoctorstitel nu definitief op komst
was, betaalde hij verheugd ook de laat
ste termijn. Daarna hoorde hij nooit
meer iets.
Ernst Stiefenhover staat nu voor de
rechtbank in München. Om zijn slacht
offers met geld te sussen had hij via 'n
huwelijksbureau een rijke alleenstaan
de vrouw gevonden, die hem honderd
duizend mark had gegeven „als deelne
ming in zijn uitgeverij", die helemaal
niet bestond.