NAAR PEYTON PLACE MET DE BUS Sovjetman loopt in het huishouden kantjes eraf Jonge vuurvreetster Van verzet tot oecumene Jsncjebouwde antenne Geen oud brood meer Engels ontbijt simpeler Vreemd gebruik van pil Dochter van John F. doopt schip Postzegel voor Walt Disney Neandertaler hield van bloemen In ondergrondse omdat ik priester ben Plastic Hup vlees BARONES WRATSGEL OVERLEDEN Appeltje Barbra Krulspelden ITALIANEN ROKEN MINDER DOODSTRAF VERANDEREN NIET PASKLAAR GEKLEED IN OPOE S VLOERKLEED LOS ANGELES Meneer Wakkarzap uit Maastricht kan gerust zijn: zijn rode lichtje is uit, het vliegtuig uit New York staat al een uur aan de grond. Even uitleggen wie meneer Wakkerzap is; ik heb het zojuist gehoord van mijn reisleider, Kees de Bruin van Co-op Nederland. De heer Wakkerzap is de man die, voor het eerst per vliegtuig op weg naar de kinderen in Amerika, de heer De Bruin waarschuwde met: „Het is nu middernacht, ik wil niemand ongerust maken, maar op de vleugel daar brandt het rode waarschuwings teken. Aan de heer Wakkerzap is uitge legd dat er zelfs een rood naviga- tielampje moet branden op die vlieg tuigvleugel en na zoveel uren rechtop waken in zijn stoel is hij uiteindelijk rustig gaan slapen met een kussentje van de stewardess. Intussen heb ik nu ook mijn kamer in het nieuwste Hotel van Los Angeles, „Century Plaza" gezien; middenin Beverly Hills, de wijk waar de film sterren wonen. Bij ieder benzinesta tion hier is dan ook raison van één dollar een plattegrond te koop, waarop de woningen van alle filmsterren zijn aangegeven en de straat waarin het hotel staat heet: Avenue van de ster ren. Als ik voor het eerst een beetje sta te draaien aan de knoppen van een kleuren-tv-toestel (aanwezig op ieder hotelkamer) komen er alleen maar oranje of blauwe hoofden bij Lucille Ball, maar de zaak wordt weer goed gemaakt doordat ik vanaf de vijftien de verdieping de studio-terreinen van de filmmaatschappij 20tJh Century Fox zie liggen. Gigantisch allemaal, maar als Ik Het „echte" Engelse ontbijt met ham en eieren, worst, paddestoelen, nie ren, tomaten en natuurlijk toast en marmelade, bestaat blijkbaar alleen nog maar in hotels. De Engelse huisvrouw is nog maar zelden gene gen 's morgens vroeg al met braad pan en pollepel aan het werk te gaan. Dit blijkt uit gegevens, die een Britse levensmiddelenfirma heeft gepubli ceerd met betrekking tot de ontbijt- gewoonten thans in het Verenigd Ko ninkrijk. Daaruit kan men lezen dat er bijvoorbeeld nauwelijks nog lief hebbers bestaan voor „porridge", de stijve in water gekookte havermout- brei, waaraan men zelf naar believen melk en suiker toevoegt. Slechts 2 procent van de bevolking eet nog „porridge" bij het ontbijt. Het door snee Britse gezin maakt gebruik van licht verteerbare graanprodukten, zo- als „corn flakes" en voorts natuur lijk boterhammen en vruchtensappen. fel hotels ligt de zaak evenwel anders. Daar eten reizigers nog wel een „echt" ontbijt, ook al doen zij dat thuis niet. In hotels neemt 65 procent van de gasten 's morgens nog een kop thee, terwijl in de huisgezinnen dit percentage slechts 20 bedraagt. Óok is het niet meer zo, dat alle En gelsen alleen maar thee drinken. Vol gens de gepubliceerde gegevens is in het gebied van Londen koffie de eer- drank van de bevolking en thee slechts van 2? procent. Deze citers be reiken 'n zeker evenwicht als men van zuiden naar het noorden gaat, waarbij koffie echter nog steeds een |dein overwicht houdt In Zuid-west Engeland is het percentage gelijk en 'Hechts in Schotland, Wales en Ier- id wordt meer thee dan koffie ge- het bloemenwinkeltje van het hotel binnenstap (uiterst prijzig) is er niet één bloemstukje van echte bloemen te zien; alles van plastic. „En je komt hier nu nooit eens een huis binnen waarin je zegt: Hmmm, wat ruik ik, vers gemalen koffiebo nen", zegt even later mevrouw G. Achilles, helemaal uit Den Haag geko men om in de buurt van Los Angeles haar zoon op te zoeken. Ze is een van de mensen over wie Kees de Bruin van Co-op Nederland heeft gezegd: „Kom mee naar Ameri ka, kijken hoe het gaat met de mene ren en mevrouwen die met onze reis- club naar de kinderen gaan". Mevrouw Achilles is in gezelschap van nog drie dames uit Den Haag en een van hen is mevrouw A. Boerenfoe- ker, die hier voor het eerst de man van haar geëmigreerde dochter Valen tine heeft ontmoet. „Mijn dochter", zegt mevrouw Boe- renbeker, „werkt overdag, de baby gaat naar een Nursery en als ze om kwart over vijf thuiskomt, heeft haar man de boodschppen al gedaan. Echt waar, maar om zes uur staat dan het eten op tafel en ze eten met twee per sonen zeker zo'n anderhalf pond vlees per dag. Hup vlees in de oven, hup vlees eruit". MEW YORK Barones Olga Wran- gel, de weduwe van generaal baron Beter Wrangel, de laatste opperbevel hebber van het Russische keizerlijke leger, is in de ouderdom van 84 jaar te Glen Cove (Long Island) overleden. Barones Wrangel aanschouwde het levenslicht in Moskou als dochter van Michel Ivanenko, een officier van het Russische leger. Zij was een kleindoch ter van Michael Katkoff, de uitgever van Dostojefsky. Zij en de baron traden in 1908 in St.-Petersburg in het huwelijk. Na de val van Sebastopol verlieten de Wrangels Rusland. De baron werd tenslotte mijnbouwkundig ingenieur in Brussel, waar hij in 1928 overleed. De barones begaf zich in 1939 naar de Verenigde Staten. Ze heeft welwillend de Amerikaans toebereide rode kool van haar dochter geproefd. Ze heeft ook gezegd: „Laat mij het de volgende keer eens klaarmaken?". „Weet je wel", zegt mevrouw Boe- renbeker, „toen heb ik het gemaakt met een kruidnageltje hier,, een ap peltje daar en een beetje suiker zus. Precies zoals we dat in Nederland doen. Het gaat allemaal mooi, met dat snelle gedoe, maar je kunt nooit eens zo lekker in het vlees staan prikken zoals wij dat thuis gewens zijn. Maar het is hier toch enorm, je moet alleen de prijzen niet steeds stiekem omreke nen in Nederlands geld". Net heb ik de vier uit Den Haag gesproken, of ik ben alweer in een suikerrone bus gestapt, op weg naar de studio's van 20th Century Fox. Nauwelijks heb ik kunnen bedenken dat mevrouw Boerenbaker toch de Nederlandse televisie met zijn twee netten prefereert boven de Amerikaan se („Net als de held gaat schieten, hoor je weer die vervelende jengel van Cocacola, Cocacola") of ik sta alweer in Peyton Place. Althans dat lijkt zo, want Peyton be staat alleen op het openluchitterrein van de filmmaatschappij die ook aan de lopende band tv-series produceert. Bij 35 graden Celsius sneeuwt het in Peyton Place. „Het is een soort poe- Er mag dan in de Westerse wereld veel rumoer zijn om „de pil", in het Oos ten staat men voor problemen waar van het Westen geen weet heeft. In India wordt de pil van regeringswe ge verstrekt in verband met de door de autoriteiten noodzakelijk geachte beperking van het aantal geboorten. In sommige districten intussen bleek dat de bevolking van deze maatrege len weinig begreep. Ontdekt werd, dat vele vrouwen de pil gebruiken maar niet op de manier, die de autoritei ten voor ogen stond. Vele vrouwen vonden de pillen zó mooi, dat zij er... kettingen van gemaakt hadden, die ze vol trots om de hals droegen. Dat echter ook in het Westen fraai ge kleurde pillen en tabletten een magi sche aantrekkingskracht op vrouwen uitoefenen, bewijst mevrpuw Yvonne Balos, de echtgenote van een Londen- se arts. Zij stelt n.l. „schilderijen" samen uit de veelkleurige pillen, dra gees en tabletten, die haar man als monsters door fabrikanten worden toe gezonden. dersuiker", zegt de gids Karen. Ze heeft me volgepakt met zelfklevende borden, als bewijs dat ik geen spionne ben en ik bijvoorbeeld niet stilletjes een foto zal maken in de balzaal, die men heeft gebouwd voor de opnamen van de film „Hello Dolly",met in de hoofdrol Barbra Streisand. „Streisand" hoefde ook niet naar New York, toen er van haar filmbeel den nodig waren op het New Yorkse Broadway. Men bouwde een paar stra ten gewoon even na op het studioter- jrein hier in Los Angeles. Er loopt een ouderwetse trammetje door de studiostraten en ook een com plete spoorlijn. „Die spoorweg hebben we over kunnen nemen, anders hadden we hem gewoon zelf even gebouwd", aldus Karen, alweer wijzend op een paar straten die zo uit Virginia City zouden kunnen komen. Maar goed, je kunt buiten het film terrein ook zó met je auto een apo theek binnenrijden, om het favoriete soort hoofdpijnpoeders uit een rek te pakken. Alles kan, alles moet makke lijk zijn: als ik wil kan ik hier in kor te broek en met krulspelden een vlieg- j tuig instappen, want dat vervoermid- Dit is niet Irene (links) uit de Forsyte Saga voor het bankgebouw del betekent hier net zoiets als in Place. Het is wel een Amerikaanse die op bezoek is in Peyton Place, Groningen de bus naar Siddeburen.... een openluchtstudio. van Peyton te vinden in ROME In de eerste vijf maanden van 1968 hebben de Italianen in verge lijking met de overeenkomstige periode van verleden jaar minder gerookt, zo meldt het Italiaanse statistische insti tuut. De daling bedroeg 1,4 procent. In de eerste vijf maanden van 1968 hebben de Italianen gemiddeld 3?5 sigaretten per dag per persoon gerookt. MARCELINE (Missouri VS) In Marceline, in Missouri is een post zegel ter nagedachtenis aan Walt Disney uitgegeven. Disney heeft een deel ^van zijn jeugd in Marceline doorgebracht. De veelkleurige zegel van 6 dollar cent toont Marceline zoals de stad eruit zag in de tijd dat Disney hier als vijfjarige jongen leefde. Disney werd in 1901 in Chicago geboren en stierf op 15 december 1966. Hijwas de schepper van de grotere tekenfilm. Van zijn hand kwamen figuren als Mickey Mouse, de Drie biggetjes, sneeuwwitje, de boze wolf, broer konijn en vele ande ren. MOSKOU Uit Sovjet-statistieken blijkt, dat in dit land de vrouwen drie kwart van het huiswerk verrichten, wat hun drie tot vijf uur per dag gekost. Deze uren komen bij de 41, die zij in de regel elke week buitenshuis moeten werken. Een gëwone huisvrouw is in de Sov jet-Unie echt een zeldzaamheid. Het communisme heeft „gelijke rech ten voor de vrouw", n.l. zó opgevat, dat de vrouwen, net al de mannen In een fabriek of op een kantoor- moeten werken. Maar de mannen zijn er thuis hun gemak van blijven nemen en laten het meestal aan de beklagenswaardige vrouwen over, de maaltijd klaar te ma ken, de woning schoon te houden en voor de kinderen te zorgen. In een fabriek te Leningrad werd aan de vrouwen gevraagd: „Bent u vaak moe?" en 70 procent antwoordde: „Bijna altijd". JOHANNESBURG De twaalfjarige Zuidafri- kaanse Lorraine Olivier leidt een dubbel leven. Overdag zit zij, evenals de meeste meisjes van haar leeftjjd op school, maar 's avonds trekt z(j haar schooljurkje uit en een soort haremkostuum van rode met zilver afgezette stof aan en wordt zij de jongste vuurvreetster van Afrika. Opgemaakt voor de voorstelling lijkt zij op zijn minst 16 jaar. Onbe vreesd steekt zij een in benzine gedrenkte vlam mende toorts in haar mond en loopt zij geblind doekt met blote voeten over glasscherven. Zij danst ook in de ver telling van „de grote Alexander". Het is een fa miliezaak. De grote Alexander is haar vader, die overdag werkzaam is in een ma chinefabriek. Hij begon belangstelling voor de verrichtingen van Fakirs en voor yoga te krijgen, toen hij een voorstelling van Maleiers had gezien. Tot zijn eigen verrichtin gen behoort degen slik ken, door vuur lopen, op 'n spijkerbed met spijkers van 15 cm liggen, gooche len en buikspreken. De moeder van Lorrai ne, Georgie, werkt oók aan de voorstelling mee. Zij maakt de toneelkos tuums voor het gezin, doet mee aan de vuurvreterij van Lorraine en haalt bravourstukjes uit met 'n auto. Lorraine, die deel neemt aan schoolsport, doet pas sinds kort aan de voorstelling mee. Haar 17-jarige zuster Benita en haar 18-jarige broer, Eu gene „hebben er gewoon belangstelling voor", maar Lorraine is een groot ac- tricetje, zegt haar vader. Zij en haar ouders we ten, dat zij risico's nemen, maar Lorraine is niet bang, al heeft haar vader ook een aantal littekens, die hem herinneren aan ogenblikken waarop iets misliep. Hij wil zijn kunst op haar overdragen en de eerstvolgende stap in die richting zal zijn haar goo chelen te leren en de be ginselen van yoga bij te brengen. „Je moet in goe de conditie zijn voor dit werk", zegt hij. Een zekere mevr. Ada Baskine stelt dan ook in een artikel in het weekblad Literatoemaja Gazjeta de vraag: „Is het juist dat de vrouwen het recht om (buitenshuis) te werken alleen heb ben gekregen, om het recht op enige vrije tijd te verliezen?" Mevr. Baskina betoogt, dat de over werkte vrouwen „de schoonheid en blij moedigheid" hebben verloren, die hun mannen aanvankelijk tot hen heeft aangetrokken en dat dit de voornaam ste oorzaak is, dat de mannen zijn be gonnen elders vrouwelijk gezelschap te zoeken. Volgens mevr. Baskina zouden de vrouwen, indien de mannen in het huis houden gelijk met hen op zouden wer ken, minder vermoeid zijn en meer tijd hebben om zichzelf te verzorgen, waar door de romantiek in het huwelijk zou terugkeren. Zij acht het bovendien waarschijn lijk, dat de mannen, als zij minder vrije uren zouden moeten doodslaan, minder verslaafd zouden zijn aan de drank en buitensporig roken. Het zou ook het aantal buitenhuwelijkse affai res verminderen. NEW YORK Antropologen hebben sporen gevonden, die erop wijzen, dat de Neandertaler (voorhistorisch mensenras) van bloemen gehouden heeft, zo meldt de New York Times. In Irak zijn in het 60.000 jaar» oude graf van een Neandertaler, micro scopische resten van stuifmeel en bloembladeren aangetroffen, aldus het blad. Volgens een onlangs gepubliceerd we tenschappelijk rapport bevatten de resten fragmenten van stuifmeel en bloembladeren van tenminste acht soorten merendeels kleine, felkleuri- ge, in het wiló groeiende bloemen. Het rapport werd geschreven door Ar- lette Leroi-Gourhan van het Musée de l'homme te Parijs. In het rapport wordt het vermoeden uitgesproken, dat de dode op een bloembed ter ruste werd gelegd. Het skelet van de Neandertaler is in de jaren tussen '50 en '60 opgegraven door dr. Palph Solecki, hoogleraar in de sociologie der Columbia univerzi- teit. De vindplaats was de enorme Shanidargrot, 400 km ten noorden van Bagdad. Mevrouw Jacqueline Kennedy, haar zoon John-John, die aan zijn hoofd krabt, en dochter Caroline tijdens de indienststelling van het nieuwe Amerikaanse vlieg- dekschip „John F. Kennedy", ROTTERDAM „Ik was in de oor log verzetsman, omdat ik priester was. Ik kon het ene niet los zien van het andere. Maar die verzetstijd is van on dergeschikt belang. Belangrijker is, dat ik priester en Dominicaan ben en dat het een hele kluif is, om in deze tijd de problemen van een grote parochie goed te begrijpen". Pastoor Nic. Apeldoorn (60) van de parochie Het Steiger in de Rotterdam se binnenstad is zaterdag veertig jaar Dominicaan. Het komt niet vaak voor, dat een katholiek priester 22 jaar lang de kans krijgt zielzorg te doen in één en hetzelfde gebied: de Rotterdamse binnenstad. Maar ook heeft pastoor Apeldoorn tijdens de tweede wereldoor log naam gemaakt als een met zijn le- ven spelende verzetsman. Na de oorlog werd hij vertrouwensman van prins Bemhard. Op dit ogenblik is hij een voorvechter van de oecumene en een moderne denker. Hoe hij in het verzet terechtkwam: „Ik had veel te maken met jongelui, die door de Óujtsers in Nederland en Duitsland aan het werk werden gezet. Die jongens kregen een morele opdof fer. Toen ben ik erin gedoken. Ik liel ze onderduiken en ik zorgde voor valse papieren. Ik kwam in contact met hel georganiseerde verzet. Op een dag gre pen de Duitsers mij en zetten mij te gen de muur om mij neer te schieten Een collega wist de moffen om te pra ten. Mijn executie werd uitgesteld er. ik ontsnapte". „Waarom ik dat allemaal deed? Ik was bang voor de toekomst van onze godsdienst. De mensen waren geestelijk niet meer weerbaar. Hoe moester zij hun kinderen dan opvoeden in het besef dat er een God^ bestaat? Daarom deed ik het". Na de oorlog maakte ik kennis met prins Bemhard. Later vroeg hij een aantal geestverwante oud-verzetsstrij ders advies over het huwelijk van prin ses Beatrix met prins Claus. Het viel mij toen op, dat prins Bemhard zeer objectief over die zaak kon denken. La ter heb ik ook gesprekken gehad met prinses Beatrix en prins Claus. Ik heb haar toen gezegd, dat zij als jonge vrouw vooral een taak heeft onder jon ge mensen. Haar reactie was toen, dat zij graag tot een discussie zou komen, onder andere over het verzet tijdens de oorlog, maar er niets voor voelde om bij herdenkingen een soort bloem stuk te zijn, dat alleen voor de entou rage moet dienen". Pastoor Apeldoorn, Alkmaarder van geboorte, zegt: „Ik ben niet progres sief en niet conservatief. Ik doe mijn best de mensen te zien in de tijd, dat zij leven. Dat vraagt wel vaak geeste lijke elasticiteit, maar ik kan dat ge lukkig opbrengen. Als, ik jongelui zie demonstreren tegen de oorlog in Viët- nam, dan wil ik weten, waarom zij het doen, omdat ik weet dat zo'n demonstra tie niets uithaalt". „Er verandert veel op het ogenblik, ook in de katholieke kerk. De mensen, vooral de jongeren, denken zelfstandi ger dan vroeger. Maar wat die jonge ren nu onder woorden brengen, werd al veel langer door mij gevoeld. Neem nou dé encycliek van de Paus. Het feit dat er tegen die encycliek wordt gepro» testeerd, is geweldig. Dat betekent, dat de mensen zelf zijn gaan denken. Je hoeft toch niet klakkeloos aan te ne men, wat de een of andere kerkelijke leider voorschrijft? Dat zou tegen de menselijkheid zijn". „Maar wij zijn er nog niet met het persoonlijke denken, hoewel bepaalde uitspraken en voorschriften kritischer worden bekeken. Daardoor verloopt het kerkbezoek bij katholieken. Dat is lo gisch". „Alles verandert en wordt vereenvou digd in de kerk. Vooral in de liturgie. Maar wij moeten oppassen, dat die ver eenvoudiging geen verarming gaat be tekenen en dat de katholieke liturgie daardoor koud en saai gaat worden. Zoals het nu is, is het nog lang niet ideaal. Toch doe Ik eraan mee, ook in mijn parochie, omdat ik niet weet, hoe ik het anders zou moeten doen. Wij, Dominicanen, 'studeren er dagelijks op. Maar een pasklare oplossing is niet in veertien dagen tijds te vinden". Als vrouw hebben wij dl van jongsaf geleerd, dat praten en breien heel goed samengaan; hoofd en handen zitten elkaar niet in de weg. Dus is het een koud kunstje een rok te zomen en tegelijk met aandacht naar de radio te luisteren, waar twee manspersonen in een geanimeerd debat hun eindje stevig vasthouden. De een is een overtuigd spiritist, de ander een doorgewinterde rationalist. De een neemt aan dat er in ons bestaan krachten werken die zich niet storen aan tijd of ruimte, dat de mens na zijn dood voortbestaat, dat er met de afgestorvenen contact mogelijk is, en al zulke buitenaardse verschijnselen meer. De ander verklaart dit alles voor onbewezen en onwetenschappelijk waarbij hij dan nog wel aanneemt, dat zijn opponent en velen diens medestanders daarin te goeder trouw zijn. Maar voor hem is het een uitgemaakte zaak dat zulke verschijnselen later op inbeelding of zelfs bedrog berusten. Voor hem is de menselijke geest gebonden aan het lichaam. Zolang de functies van dat lichaam, vooral van de hersencellen, werken beweegt de mens zich, haalt hij adem, spreekt hij, denkt hij, kortom: heeft hij het bewustzijn dat hij bestaat. Een groot Frans wijsgeer heeft het drie eeuwen geleden al gezegd: Ik denk, dus besta ik. (Descartes: Cogito ergo sum). Sterft het lichaam, door welke oorzaak ook, dan sterven de hersencellen mee. Daarmee houdt het denken en dus het bestaan op. Een dode kan geen bewustzijn hebben, kan dus ook niet voortbestaan. Hier moeten wij toch werkelijk even de naald neerleggen om te protesteren. Onwillekeurig hardop hoe mal dat ook in feite is. Want waarschijnlijk proberen wij dan een lopende band tegen te spreken. Maar niemand kan ons beletten al zomend verder te pruttelen, en in gedachten bij dat wetenschappelijk betoog een paar grote vraagtekens te zetten. Nog niet zozeer, bij die ontkenning van het voortbestaan na de dood. Daarvan is deze hooghartige spreker al bij voorbaat overtuigd, dat het een kwestie van geloven of wensen is. Voor zulke naturen geldt stellig het bijbelwoord: „Al stond iemand uit de doden op, zij zouden hem rdet geloven." Maar in dit aardse leven gebeuren toch genoeg onverklaarbare dingen, werken toch onbegrijpelijke krachten, waarvoor geen redelijke verklaring te vinden is. Wil deze verstokte rationalist die alle maar gemakshalve voor inbeelding of bedrog uitmaken? Daar is het aandoenlijke tedere verhoed van de dichter Petrarca, die levenslang hopeloos verlief d was op de aanzienlijke beeldschone Laura. Uit zijn vaderland verbannen de geschiedeLs herhaalt zich emdeloos zat hij ver van zijn geliefde op een warme zomermiddag in een bloeiende tuin te lezen. Het is als een prent uit een oud getijdenboek: een laat-middeleeuwse hof vol bonte bloemen, waarboven kleurige vlinders rondwieken. Een bank in een rozenprieél waarop een stille man zit met een boek op de knieën. Het is er heerlijk zomers stil, er ritselt geen blad, er fluit geen vogel, er drijft geen wolk in het hemelblauw. De man ziet op van zijn boek, bekoord en ook wat bevangen door deze volstrekte, geheimzinnige stilte. Zij blik wordt onweerstaanbaar getrokken naar het openstaande tuinpoortje zijn ogen worden groot van verbazing. Er komt een vrouw de tuin binnen, haar rijk gewaad sleept over het pad, onhoorbaar. Zij loopt op hem toe, licht en gracieus, haar ogen stralen hem tegen. Hij staat op, bevend. Het kan niet waar zijn, zij is in Italië, honderden mijlen ver aan gene kant van de hoge bergen Laura. Hij strekt de handen naar haar uit en meteen is zij verdwenen, vergleden in het zonlicht, vervluchtigd is de stilte. Hij zit weer op zijn bank alleen, verwezen. Berichten gingen langzaam in die degen. Maanden daarna verneemt Petrarca dat Laura gestorven is, op een zomermiddag, in hetzelfde uur waarop hij haar zag naderkomen over het pad. Welke redelijke verklaring is er te geven voor deze verschijning, die de dichter volkomen verraste en die hij maanden voor het vernemen van haar dood aan zijn vrienden heeft verteld? Wat heeft een dergelijk visioen met de werking van de hersencellen te maken? Wat wij vrouwen wel heel zeker weten en nog dagelijks met allerhande voorbeelden bevestigd zien, is het bestaan van die geheimzinnige ingebouwde antenne, die noodsignalen overbrengt naar ons bewustzijn, als een geliefd wezen in gevaar is. Het verhaal is mij zonder ophef verteld door een uiterst nuchtere moeder: hoe zij midden in de nacht door een onverklaarbaar angstgevoel wakker werd. Zij had geen benauwde droom gehad, zij was kortweg uit haar slaap gestoten door het besef van een dreigend gevaar, vlakbij. En toch was er niets in het stille donkere huis dat op onraad wees, geen geluid, geen geritsel Zij gleed op blote voeten uit bed, glipte aan de overkant van de getng het slaapkamertje van de baby binnen. Een gezonde kleine slaper, maar een woelwater die zij alleen met een tuigje om redelijk toegedekt kon houden. Bij het schijnsel van het nachtlichtje zag zij hem over de rand van de wieg hangen, met een riem om het halsje gesnoerd. Zij had geen tien tellen later moeten komen. De mandie enkel in hersencellen en wetenschappelijke bewijzen gelooft kan ons nog meer vertellen: tussen hemel en aarde gebeuren nog dagelijks WOrateren- SASK1A U en de uwen houden veel van vers, knappend en geurig brood, mevrouw? U slaagt er niet zo vaak in, dat ook op tafel te brengen? Welnu, uw zorgen zijn voorbij wanneer onderzoekingen vanwege een onder het departement van Land bouw in de Ver. Staten ressorterend team van geleerden, tot het gewenste re sultaat leiden. Waarom wordt vers brood oudbakken als het enige tijd aan de lucht is bloot gesteld?, aldus vroeg dit research-team zich af. De onderzoekers kwamen tot de conclusie dat in vers brood een chemische stof voorkomt, die snel tot ontbinding overgaat wanneer het brood aan de lucht wordt blootgesteld. De moeilijkheid was, deze stof te isoleren om er de samenstelling van te leren kennen. Dit is nu gelukt. Vervolgens trachtten de geleerden een overeenkomstige'che mische verbinding samen te stellen, die minder snel tot ontbinding zou overgaan maar overigens ongeveer dezelfde eigenschappen zou bezitten van de stof, die het brood „vers" doet zijn. Ook dit is nu gelukt. Men is er zelfs in geslaagd te bewerk stelligen dat oud brood wat geur en andere kwaliteiten betreft niet te onderschei den is van brood dat juist de oven heeft verlaten. Indien dit proces op grote schaal kan worden toegepast zal het ongetwijfeld de populariteit van de bakkerij- produkten aanzienlijk verhogen. Onder het motto „Wonen in mode - mode is wonen" is maandagmiddag in Am sterdam een show gegeven van 31 modellen, vervaardigd van tapijtstof. De ontwerp ster, mevrouw Margie Keijzer, wil hiermee laten zien, dat vloerbedekking even modieus van kleur kan zijn als de kleuren die wij dragen. Op de foto een van de modellen: „Etaile" (Ster).

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 13