NAAR PEYTON PLACE
MET DE BUS
Sovjetman loopt in het
huishouden kantjes eraf
Jonge vuurvreetster
Van verzet tot oecumene
Jsncjebouwde
antenne
Geen oud brood meer
Engels ontbijt
simpeler
Vreemd gebruik
van pil
Dochter van John F. doopt schip
Postzegel voor
Walt Disney
Neandertaler hield
van bloemen
In ondergrondse omdat ik priester ben
Plastic
Hup vlees
BARONES WRATSGEL
OVERLEDEN
Appeltje
Barbra
Krulspelden
ITALIANEN
ROKEN MINDER
DOODSTRAF
VERANDEREN
NIET PASKLAAR
GEKLEED IN OPOE S VLOERKLEED
LOS ANGELES Meneer Wakkarzap uit Maastricht kan gerust zijn:
zijn rode lichtje is uit, het vliegtuig uit New York staat al een uur aan de
grond.
Even uitleggen wie meneer Wakkerzap is; ik heb het zojuist gehoord van
mijn reisleider, Kees de Bruin van Co-op Nederland. De heer Wakkerzap is
de man die, voor het eerst per vliegtuig op weg naar de kinderen in Amerika,
de heer De Bruin waarschuwde met: „Het is nu middernacht, ik wil niemand
ongerust maken, maar op de vleugel daar brandt het rode waarschuwings
teken.
Aan de heer Wakkerzap is uitge
legd dat er zelfs een rood naviga-
tielampje moet branden op die vlieg
tuigvleugel en na zoveel uren rechtop
waken in zijn stoel is hij uiteindelijk
rustig gaan slapen met een kussentje
van de stewardess.
Intussen heb ik nu ook mijn kamer
in het nieuwste Hotel van Los Angeles,
„Century Plaza" gezien; middenin
Beverly Hills, de wijk waar de film
sterren wonen. Bij ieder benzinesta
tion hier is dan ook raison van één
dollar een plattegrond te koop, waarop
de woningen van alle filmsterren zijn
aangegeven en de straat waarin het
hotel staat heet: Avenue van de ster
ren.
Als ik voor het eerst een beetje sta
te draaien aan de knoppen van een
kleuren-tv-toestel (aanwezig op ieder
hotelkamer) komen er alleen maar
oranje of blauwe hoofden bij Lucille
Ball, maar de zaak wordt weer goed
gemaakt doordat ik vanaf de vijftien
de verdieping de studio-terreinen van
de filmmaatschappij 20tJh Century Fox
zie liggen.
Gigantisch allemaal, maar als Ik
Het „echte" Engelse ontbijt met ham
en eieren, worst, paddestoelen, nie
ren, tomaten en natuurlijk toast en
marmelade, bestaat blijkbaar alleen
nog maar in hotels. De Engelse
huisvrouw is nog maar zelden gene
gen 's morgens vroeg al met braad
pan en pollepel aan het werk te gaan.
Dit blijkt uit gegevens, die een Britse
levensmiddelenfirma heeft gepubli
ceerd met betrekking tot de ontbijt-
gewoonten thans in het Verenigd Ko
ninkrijk. Daaruit kan men lezen dat
er bijvoorbeeld nauwelijks nog lief
hebbers bestaan voor „porridge", de
stijve in water gekookte havermout-
brei, waaraan men zelf naar believen
melk en suiker toevoegt. Slechts 2
procent van de bevolking eet nog
„porridge" bij het ontbijt. Het door
snee Britse gezin maakt gebruik van
licht verteerbare graanprodukten, zo-
als „corn flakes" en voorts natuur
lijk boterhammen en vruchtensappen.
fel hotels ligt de zaak evenwel anders.
Daar eten reizigers nog wel een
„echt" ontbijt, ook al doen zij dat
thuis niet. In hotels neemt 65 procent
van de gasten 's morgens nog een
kop thee, terwijl in de huisgezinnen
dit percentage slechts 20 bedraagt.
Óok is het niet meer zo, dat alle En
gelsen alleen maar thee drinken. Vol
gens de gepubliceerde gegevens is in
het gebied van Londen koffie de eer-
drank van de bevolking en thee
slechts van 2? procent. Deze citers be
reiken 'n zeker evenwicht als men van
zuiden naar het noorden gaat,
waarbij koffie echter nog steeds een
|dein overwicht houdt In Zuid-west
Engeland is het percentage gelijk en
'Hechts in Schotland, Wales en Ier-
id wordt meer thee dan koffie ge-
het bloemenwinkeltje van het hotel
binnenstap (uiterst prijzig) is er niet
één bloemstukje van echte bloemen te
zien; alles van plastic.
„En je komt hier nu nooit eens een
huis binnen waarin je zegt: Hmmm,
wat ruik ik, vers gemalen koffiebo
nen", zegt even later mevrouw G.
Achilles, helemaal uit Den Haag geko
men om in de buurt van Los Angeles
haar zoon op te zoeken.
Ze is een van de mensen over wie
Kees de Bruin van Co-op Nederland
heeft gezegd: „Kom mee naar Ameri
ka, kijken hoe het gaat met de mene
ren en mevrouwen die met onze reis-
club naar de kinderen gaan".
Mevrouw Achilles is in gezelschap
van nog drie dames uit Den Haag en
een van hen is mevrouw A. Boerenfoe-
ker, die hier voor het eerst de man
van haar geëmigreerde dochter Valen
tine heeft ontmoet.
„Mijn dochter", zegt mevrouw Boe-
renbeker, „werkt overdag, de baby
gaat naar een Nursery en als ze om
kwart over vijf thuiskomt, heeft haar
man de boodschppen al gedaan. Echt
waar, maar om zes uur staat dan het
eten op tafel en ze eten met twee per
sonen zeker zo'n anderhalf pond vlees
per dag. Hup vlees in de oven, hup
vlees eruit".
MEW YORK Barones Olga Wran-
gel, de weduwe van generaal baron
Beter Wrangel, de laatste opperbevel
hebber van het Russische keizerlijke
leger, is in de ouderdom van 84 jaar
te Glen Cove (Long Island) overleden.
Barones Wrangel aanschouwde het
levenslicht in Moskou als dochter van
Michel Ivanenko, een officier van het
Russische leger. Zij was een kleindoch
ter van Michael Katkoff, de uitgever
van Dostojefsky.
Zij en de baron traden in 1908 in
St.-Petersburg in het huwelijk.
Na de val van Sebastopol verlieten
de Wrangels Rusland. De baron werd
tenslotte mijnbouwkundig ingenieur in
Brussel, waar hij in 1928 overleed. De
barones begaf zich in 1939 naar de
Verenigde Staten.
Ze heeft welwillend de Amerikaans
toebereide rode kool van haar
dochter geproefd. Ze heeft ook gezegd:
„Laat mij het de volgende keer eens
klaarmaken?".
„Weet je wel", zegt mevrouw Boe-
renbeker, „toen heb ik het gemaakt
met een kruidnageltje hier,, een ap
peltje daar en een beetje suiker zus.
Precies zoals we dat in Nederland
doen. Het gaat allemaal mooi, met dat
snelle gedoe, maar je kunt nooit eens
zo lekker in het vlees staan prikken
zoals wij dat thuis gewens zijn. Maar
het is hier toch enorm, je moet alleen
de prijzen niet steeds stiekem omreke
nen in Nederlands geld".
Net heb ik de vier uit Den Haag
gesproken, of ik ben alweer in een
suikerrone bus gestapt, op weg naar
de studio's van 20th Century Fox.
Nauwelijks heb ik kunnen bedenken
dat mevrouw Boerenbaker toch de
Nederlandse televisie met zijn twee
netten prefereert boven de Amerikaan
se („Net als de held gaat schieten,
hoor je weer die vervelende jengel van
Cocacola, Cocacola") of ik sta alweer
in Peyton Place.
Althans dat lijkt zo, want Peyton be
staat alleen op het openluchitterrein
van de filmmaatschappij die ook aan
de lopende band tv-series produceert.
Bij 35 graden Celsius sneeuwt het in
Peyton Place. „Het is een soort poe-
Er mag dan in de Westerse wereld veel
rumoer zijn om „de pil", in het Oos
ten staat men voor problemen waar
van het Westen geen weet heeft. In
India wordt de pil van regeringswe
ge verstrekt in verband met de door
de autoriteiten noodzakelijk geachte
beperking van het aantal geboorten.
In sommige districten intussen bleek
dat de bevolking van deze maatrege
len weinig begreep. Ontdekt werd, dat
vele vrouwen de pil gebruiken maar
niet op de manier, die de autoritei
ten voor ogen stond. Vele vrouwen
vonden de pillen zó mooi, dat zij er...
kettingen van gemaakt hadden, die ze
vol trots om de hals droegen. Dat
echter ook in het Westen fraai ge
kleurde pillen en tabletten een magi
sche aantrekkingskracht op vrouwen
uitoefenen, bewijst mevrpuw Yvonne
Balos, de echtgenote van een Londen-
se arts. Zij stelt n.l. „schilderijen"
samen uit de veelkleurige pillen, dra
gees en tabletten, die haar man als
monsters door fabrikanten worden toe
gezonden.
dersuiker", zegt de gids Karen. Ze
heeft me volgepakt met zelfklevende
borden, als bewijs dat ik geen spionne
ben en ik bijvoorbeeld niet stilletjes
een foto zal maken in de balzaal, die
men heeft gebouwd voor de opnamen
van de film „Hello Dolly",met in de
hoofdrol Barbra Streisand.
„Streisand" hoefde ook niet naar
New York, toen er van haar filmbeel
den nodig waren op het New Yorkse
Broadway. Men bouwde een paar stra
ten gewoon even na op het studioter-
jrein hier in Los Angeles.
Er loopt een ouderwetse trammetje
door de studiostraten en ook een com
plete spoorlijn. „Die spoorweg hebben
we over kunnen nemen, anders hadden
we hem gewoon zelf even gebouwd",
aldus Karen, alweer wijzend op een
paar straten die zo uit Virginia City
zouden kunnen komen.
Maar goed, je kunt buiten het film
terrein ook zó met je auto een apo
theek binnenrijden, om het favoriete
soort hoofdpijnpoeders uit een rek te
pakken. Alles kan, alles moet makke
lijk zijn: als ik wil kan ik hier in kor
te broek en met krulspelden een vlieg- j
tuig instappen, want dat vervoermid- Dit is niet Irene (links) uit de Forsyte Saga voor het bankgebouw
del betekent hier net zoiets als in Place. Het is wel een Amerikaanse die op bezoek is in Peyton Place,
Groningen de bus naar Siddeburen.... een openluchtstudio.
van Peyton
te vinden in
ROME In de eerste vijf maanden
van 1968 hebben de Italianen in verge
lijking met de overeenkomstige periode
van verleden jaar minder gerookt, zo
meldt het Italiaanse statistische insti
tuut.
De daling bedroeg 1,4 procent. In de
eerste vijf maanden van 1968 hebben
de Italianen gemiddeld 3?5 sigaretten
per dag per persoon gerookt.
MARCELINE (Missouri VS) In
Marceline, in Missouri is een post
zegel ter nagedachtenis aan Walt
Disney uitgegeven. Disney heeft een
deel ^van zijn jeugd in Marceline
doorgebracht.
De veelkleurige zegel van 6 dollar
cent toont Marceline zoals de stad
eruit zag in de tijd dat Disney hier
als vijfjarige jongen leefde.
Disney werd in 1901 in Chicago
geboren en stierf op 15 december
1966. Hijwas de schepper van de
grotere tekenfilm. Van zijn hand
kwamen figuren als Mickey Mouse,
de Drie biggetjes, sneeuwwitje, de
boze wolf, broer konijn en vele ande
ren.
MOSKOU Uit Sovjet-statistieken
blijkt, dat in dit land de vrouwen drie
kwart van het huiswerk verrichten, wat
hun drie tot vijf uur per dag gekost.
Deze uren komen bij de 41, die zij in
de regel elke week buitenshuis moeten
werken.
Een gëwone huisvrouw is in de Sov
jet-Unie echt een zeldzaamheid.
Het communisme heeft „gelijke rech
ten voor de vrouw", n.l. zó opgevat,
dat de vrouwen, net al de mannen In
een fabriek of op een kantoor- moeten
werken.
Maar de mannen zijn er thuis hun
gemak van blijven nemen en laten het
meestal aan de beklagenswaardige
vrouwen over, de maaltijd klaar te ma
ken, de woning schoon te houden en
voor de kinderen te zorgen.
In een fabriek te Leningrad werd
aan de vrouwen gevraagd: „Bent u
vaak moe?" en 70 procent antwoordde:
„Bijna altijd".
JOHANNESBURG
De twaalfjarige Zuidafri-
kaanse Lorraine Olivier
leidt een dubbel leven.
Overdag zit zij, evenals de
meeste meisjes van haar
leeftjjd op school, maar
's avonds trekt z(j haar
schooljurkje uit en een
soort haremkostuum van
rode met zilver afgezette
stof aan en wordt zij de
jongste vuurvreetster van
Afrika.
Opgemaakt voor de
voorstelling lijkt zij op
zijn minst 16 jaar. Onbe
vreesd steekt zij een in
benzine gedrenkte vlam
mende toorts in haar
mond en loopt zij geblind
doekt met blote voeten
over glasscherven.
Zij danst ook in de ver
telling van „de grote
Alexander". Het is een fa
miliezaak.
De grote Alexander is
haar vader, die overdag
werkzaam is in een ma
chinefabriek. Hij begon
belangstelling voor de
verrichtingen van Fakirs
en voor yoga te krijgen,
toen hij een voorstelling
van Maleiers had gezien.
Tot zijn eigen verrichtin
gen behoort degen slik
ken, door vuur lopen, op
'n spijkerbed met spijkers
van 15 cm liggen, gooche
len en buikspreken.
De moeder van Lorrai
ne, Georgie, werkt oók
aan de voorstelling mee.
Zij maakt de toneelkos
tuums voor het gezin, doet
mee aan de vuurvreterij
van Lorraine en haalt
bravourstukjes uit met 'n
auto.
Lorraine, die deel
neemt aan schoolsport,
doet pas sinds kort aan
de voorstelling mee. Haar
17-jarige zuster Benita en
haar 18-jarige broer, Eu
gene „hebben er gewoon
belangstelling voor", maar
Lorraine is een groot ac-
tricetje, zegt haar vader.
Zij en haar ouders we
ten, dat zij risico's nemen,
maar Lorraine is niet
bang, al heeft haar vader
ook een aantal littekens,
die hem herinneren aan
ogenblikken waarop iets
misliep.
Hij wil zijn kunst op
haar overdragen en de
eerstvolgende stap in die
richting zal zijn haar goo
chelen te leren en de be
ginselen van yoga bij te
brengen. „Je moet in goe
de conditie zijn voor dit
werk", zegt hij.
Een zekere mevr. Ada Baskine stelt
dan ook in een artikel in het weekblad
Literatoemaja Gazjeta de vraag:
„Is het juist dat de vrouwen het recht
om (buitenshuis) te werken alleen heb
ben gekregen, om het recht op enige
vrije tijd te verliezen?"
Mevr. Baskina betoogt, dat de over
werkte vrouwen „de schoonheid en blij
moedigheid" hebben verloren, die hun
mannen aanvankelijk tot hen heeft
aangetrokken en dat dit de voornaam
ste oorzaak is, dat de mannen zijn be
gonnen elders vrouwelijk gezelschap te
zoeken.
Volgens mevr. Baskina zouden de
vrouwen, indien de mannen in het huis
houden gelijk met hen op zouden wer
ken, minder vermoeid zijn en meer tijd
hebben om zichzelf te verzorgen, waar
door de romantiek in het huwelijk zou
terugkeren.
Zij acht het bovendien waarschijn
lijk, dat de mannen, als zij minder
vrije uren zouden moeten doodslaan,
minder verslaafd zouden zijn aan de
drank en buitensporig roken. Het zou
ook het aantal buitenhuwelijkse affai
res verminderen.
NEW YORK Antropologen hebben
sporen gevonden, die erop wijzen,
dat de Neandertaler (voorhistorisch
mensenras) van bloemen gehouden
heeft, zo meldt de New York Times.
In Irak zijn in het 60.000 jaar» oude
graf van een Neandertaler, micro
scopische resten van stuifmeel en
bloembladeren aangetroffen, aldus
het blad.
Volgens een onlangs gepubliceerd we
tenschappelijk rapport bevatten de
resten fragmenten van stuifmeel en
bloembladeren van tenminste acht
soorten merendeels kleine, felkleuri-
ge, in het wiló groeiende bloemen.
Het rapport werd geschreven door Ar-
lette Leroi-Gourhan van het Musée
de l'homme te Parijs. In het rapport
wordt het vermoeden uitgesproken,
dat de dode op een bloembed ter
ruste werd gelegd.
Het skelet van de Neandertaler is in
de jaren tussen '50 en '60 opgegraven
door dr. Palph Solecki, hoogleraar in
de sociologie der Columbia univerzi-
teit. De vindplaats was de enorme
Shanidargrot, 400 km ten noorden van
Bagdad.
Mevrouw Jacqueline Kennedy, haar zoon John-John, die aan zijn hoofd krabt,
en dochter Caroline tijdens de indienststelling van het nieuwe Amerikaanse vlieg-
dekschip „John F. Kennedy",
ROTTERDAM „Ik was in de oor
log verzetsman, omdat ik priester was.
Ik kon het ene niet los zien van het
andere. Maar die verzetstijd is van on
dergeschikt belang. Belangrijker is, dat
ik priester en Dominicaan ben en dat
het een hele kluif is, om in deze tijd de
problemen van een grote parochie goed
te begrijpen".
Pastoor Nic. Apeldoorn (60) van de
parochie Het Steiger in de Rotterdam
se binnenstad is zaterdag veertig jaar
Dominicaan. Het komt niet vaak voor,
dat een katholiek priester 22 jaar lang
de kans krijgt zielzorg te doen in één
en hetzelfde gebied: de Rotterdamse
binnenstad. Maar ook heeft pastoor
Apeldoorn tijdens de tweede wereldoor
log naam gemaakt als een met zijn le-
ven spelende verzetsman. Na de oorlog
werd hij vertrouwensman van prins
Bemhard. Op dit ogenblik is hij een
voorvechter van de oecumene en een
moderne denker.
Hoe hij in het verzet terechtkwam:
„Ik had veel te maken met jongelui,
die door de Óujtsers in Nederland en
Duitsland aan het werk werden gezet.
Die jongens kregen een morele opdof
fer. Toen ben ik erin gedoken. Ik liel
ze onderduiken en ik zorgde voor valse
papieren. Ik kwam in contact met hel
georganiseerde verzet. Op een dag gre
pen de Duitsers mij en zetten mij te
gen de muur om mij neer te schieten
Een collega wist de moffen om te pra
ten. Mijn executie werd uitgesteld er.
ik ontsnapte".
„Waarom ik dat allemaal deed? Ik
was bang voor de toekomst van onze
godsdienst. De mensen waren geestelijk
niet meer weerbaar. Hoe moester
zij hun kinderen dan opvoeden in het
besef dat er een God^ bestaat? Daarom
deed ik het".
Na de oorlog maakte ik kennis met
prins Bemhard. Later vroeg hij een
aantal geestverwante oud-verzetsstrij
ders advies over het huwelijk van prin
ses Beatrix met prins Claus. Het viel
mij toen op, dat prins Bemhard zeer
objectief over die zaak kon denken. La
ter heb ik ook gesprekken gehad met
prinses Beatrix en prins Claus. Ik heb
haar toen gezegd, dat zij als jonge
vrouw vooral een taak heeft onder jon
ge mensen. Haar reactie was toen, dat
zij graag tot een discussie zou komen,
onder andere over het verzet tijdens
de oorlog, maar er niets voor voelde
om bij herdenkingen een soort bloem
stuk te zijn, dat alleen voor de entou
rage moet dienen".
Pastoor Apeldoorn, Alkmaarder van
geboorte, zegt: „Ik ben niet progres
sief en niet conservatief. Ik doe mijn
best de mensen te zien in de tijd, dat
zij leven. Dat vraagt wel vaak geeste
lijke elasticiteit, maar ik kan dat ge
lukkig opbrengen. Als, ik jongelui zie
demonstreren tegen de oorlog in Viët-
nam, dan wil ik weten, waarom zij het
doen, omdat ik weet dat zo'n demonstra
tie niets uithaalt".
„Er verandert veel op het ogenblik,
ook in de katholieke kerk. De mensen,
vooral de jongeren, denken zelfstandi
ger dan vroeger. Maar wat die jonge
ren nu onder woorden brengen, werd
al veel langer door mij gevoeld. Neem
nou dé encycliek van de Paus. Het feit
dat er tegen die encycliek wordt gepro»
testeerd, is geweldig. Dat betekent, dat
de mensen zelf zijn gaan denken. Je
hoeft toch niet klakkeloos aan te ne
men, wat de een of andere kerkelijke
leider voorschrijft? Dat zou tegen de
menselijkheid zijn".
„Maar wij zijn er nog niet met het
persoonlijke denken, hoewel bepaalde
uitspraken en voorschriften kritischer
worden bekeken. Daardoor verloopt het
kerkbezoek bij katholieken. Dat is lo
gisch".
„Alles verandert en wordt vereenvou
digd in de kerk. Vooral in de liturgie.
Maar wij moeten oppassen, dat die ver
eenvoudiging geen verarming gaat be
tekenen en dat de katholieke liturgie
daardoor koud en saai gaat worden.
Zoals het nu is, is het nog lang niet
ideaal. Toch doe Ik eraan mee, ook in
mijn parochie, omdat ik niet weet, hoe
ik het anders zou moeten doen. Wij,
Dominicanen, 'studeren er dagelijks
op. Maar een pasklare oplossing is niet
in veertien dagen tijds te vinden".
Als vrouw hebben wij dl van jongsaf geleerd, dat praten en
breien heel goed samengaan; hoofd en handen zitten
elkaar niet in de weg. Dus is het een koud kunstje een rok te zomen en
tegelijk met aandacht naar de radio te luisteren, waar twee manspersonen
in een geanimeerd debat hun eindje stevig vasthouden.
De een is een overtuigd spiritist, de ander een doorgewinterde
rationalist. De een neemt aan dat er in ons bestaan krachten werken die
zich niet storen aan tijd of ruimte, dat de mens na zijn dood voortbestaat,
dat er met de afgestorvenen contact mogelijk is, en al zulke buitenaardse
verschijnselen meer.
De ander verklaart dit alles voor onbewezen en onwetenschappelijk
waarbij hij dan nog wel aanneemt, dat zijn opponent en velen diens
medestanders daarin te goeder trouw zijn. Maar voor hem is het een
uitgemaakte zaak dat zulke verschijnselen later op inbeelding of zelfs
bedrog berusten.
Voor hem is de menselijke geest gebonden aan het lichaam.
Zolang de functies van dat lichaam, vooral van de hersencellen, werken
beweegt de mens zich, haalt hij adem, spreekt hij, denkt hij, kortom:
heeft hij het bewustzijn dat hij bestaat. Een groot Frans wijsgeer heeft het
drie eeuwen geleden al gezegd: Ik denk, dus besta ik. (Descartes:
Cogito ergo sum).
Sterft het lichaam, door welke oorzaak ook, dan sterven de hersencellen
mee. Daarmee houdt het denken en dus het bestaan op. Een dode
kan geen bewustzijn hebben, kan dus ook niet voortbestaan.
Hier moeten wij toch werkelijk even de naald neerleggen om te protesteren.
Onwillekeurig hardop hoe mal dat ook in feite is. Want waarschijnlijk
proberen wij dan een lopende band tegen te spreken. Maar niemand kan
ons beletten al zomend verder te pruttelen, en in gedachten bij dat
wetenschappelijk betoog een paar grote vraagtekens te zetten.
Nog niet zozeer, bij die ontkenning van het voortbestaan na de dood.
Daarvan is deze hooghartige spreker al bij voorbaat overtuigd, dat
het een kwestie van geloven of wensen is. Voor zulke naturen geldt stellig
het bijbelwoord: „Al stond iemand uit de doden op, zij zouden hem
rdet geloven." Maar in dit aardse leven gebeuren toch genoeg onverklaarbare
dingen, werken toch onbegrijpelijke krachten, waarvoor geen redelijke
verklaring te vinden is. Wil deze verstokte rationalist die alle maar
gemakshalve voor inbeelding of bedrog uitmaken?
Daar is het aandoenlijke tedere verhoed van de dichter Petrarca,
die levenslang hopeloos verlief d was op de aanzienlijke beeldschone Laura.
Uit zijn vaderland verbannen de geschiedeLs herhaalt zich
emdeloos zat hij ver van zijn geliefde op een warme zomermiddag in
een bloeiende tuin te lezen.
Het is als een prent uit een oud getijdenboek: een laat-middeleeuwse hof
vol bonte bloemen, waarboven kleurige vlinders rondwieken.
Een bank in een rozenprieél waarop een stille man zit met een
boek op de knieën. Het is er heerlijk zomers stil, er ritselt geen blad, er
fluit geen vogel, er drijft geen wolk in het hemelblauw. De man ziet op van
zijn boek, bekoord en ook wat bevangen door deze volstrekte, geheimzinnige
stilte.
Zij blik wordt onweerstaanbaar getrokken naar het openstaande
tuinpoortje zijn ogen worden groot van verbazing. Er komt een vrouw
de tuin binnen, haar rijk gewaad sleept over het pad, onhoorbaar.
Zij loopt op hem toe, licht en gracieus, haar ogen stralen hem tegen.
Hij staat op, bevend. Het kan niet waar zijn, zij is in Italië, honderden
mijlen ver aan gene kant van de hoge bergen Laura.
Hij strekt de handen naar haar uit en meteen is zij verdwenen,
vergleden in het zonlicht, vervluchtigd is de stilte. Hij zit weer op zijn bank
alleen, verwezen. Berichten gingen langzaam in die degen. Maanden
daarna verneemt Petrarca dat Laura gestorven is, op een zomermiddag,
in hetzelfde uur waarop hij haar zag naderkomen over het pad.
Welke redelijke verklaring is er te geven voor deze verschijning,
die de dichter volkomen verraste en die hij maanden voor het vernemen van
haar dood aan zijn vrienden heeft verteld? Wat heeft een dergelijk
visioen met de werking van de hersencellen te maken?
Wat wij vrouwen wel heel zeker weten en nog dagelijks met allerhande
voorbeelden bevestigd zien, is het bestaan van die geheimzinnige
ingebouwde antenne, die noodsignalen overbrengt naar ons bewustzijn,
als een geliefd wezen in gevaar is. Het verhaal is mij zonder ophef
verteld door een uiterst nuchtere moeder: hoe zij midden in de nacht
door een onverklaarbaar angstgevoel wakker werd.
Zij had geen benauwde droom gehad, zij was kortweg uit haar slaap gestoten
door het besef van een dreigend gevaar, vlakbij. En toch was er niets
in het stille donkere huis dat op onraad wees, geen geluid, geen
geritsel Zij gleed op blote voeten uit bed, glipte aan de overkant van
de getng het slaapkamertje van de baby binnen. Een gezonde kleine
slaper, maar een woelwater die zij alleen met een tuigje om redelijk
toegedekt kon houden.
Bij het schijnsel van het nachtlichtje zag zij hem over de rand van de
wieg hangen, met een riem om het halsje gesnoerd. Zij had geen tien
tellen later moeten komen.
De mandie enkel in hersencellen en wetenschappelijke bewijzen gelooft
kan ons nog meer vertellen: tussen hemel en aarde gebeuren nog dagelijks
WOrateren- SASK1A
U en de uwen houden veel van vers, knappend en geurig brood, mevrouw?
U slaagt er niet zo vaak in, dat ook op tafel te brengen? Welnu, uw zorgen zijn
voorbij wanneer onderzoekingen vanwege een onder het departement van Land
bouw in de Ver. Staten ressorterend team van geleerden, tot het gewenste re
sultaat leiden.
Waarom wordt vers brood oudbakken als het enige tijd aan de lucht is bloot
gesteld?, aldus vroeg dit research-team zich af. De onderzoekers kwamen tot de
conclusie dat in vers brood een chemische stof voorkomt, die snel tot ontbinding
overgaat wanneer het brood aan de lucht wordt blootgesteld. De moeilijkheid was,
deze stof te isoleren om er de samenstelling van te leren kennen.
Dit is nu gelukt. Vervolgens trachtten de geleerden een overeenkomstige'che
mische verbinding samen te stellen, die minder snel tot ontbinding zou overgaan
maar overigens ongeveer dezelfde eigenschappen zou bezitten van de stof, die het
brood „vers" doet zijn. Ook dit is nu gelukt. Men is er zelfs in geslaagd te bewerk
stelligen dat oud brood wat geur en andere kwaliteiten betreft niet te onderschei
den is van brood dat juist de oven heeft verlaten. Indien dit proces op grote
schaal kan worden toegepast zal het ongetwijfeld de populariteit van de bakkerij-
produkten aanzienlijk verhogen.
Onder het motto „Wonen in mode - mode is wonen" is maandagmiddag in Am
sterdam een show gegeven van 31 modellen, vervaardigd van tapijtstof. De ontwerp
ster, mevrouw Margie Keijzer, wil hiermee laten zien, dat vloerbedekking even
modieus van kleur kan zijn als de kleuren die wij dragen. Op de foto een van de
modellen: „Etaile" (Ster).